23 juli 2018
Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Komende tekst is een fragment uit mijn dagboek, uit de tijd dat ik nog in de relatie met mijn ex zat. Ik kwam het laatst tegen en vond het belangrijk om het te delen.
Waarom word ik toch telkens weer depressief van jou in mijn al te nabije omgeving? Is het omdat ik dingen hoor die er volgens jou niet zijn? Dingen die ik telkens weer hoor? Tussen de regels, nooit direct. Dat ik tekort schiet, domme dingen doe, te weinig rekening houd met andere mensen, traag ben, te weinig dankbaarheid toon, dingen te zwaar opneem, er in blijf hangen. Mijn pogingen het over iets anders te hebben, leid je feilloos terug naar het onderwerp, om mij vervolgens te verwijten dat ik er weer over begonnen ben. Je maakt mijn zinnen af, ik hoef mijn verhaal ook niet te doen, want jij weet allang wat ik wil zeggen, en dus bijt ik maar weer op mijn tong. En hoor iets anders dan ik had willen zeggen. Mijn verweer daartegen is agressie naar jou, zeg je. Jij mag ook nooit iets zeggen, dan word ik meteen weer verwijtend. Ik maak het meteen weer persoonlijk. Waarom doe ik nou weer zo lelijk? En dus laat ik het maar. Ik buig, voor de zoveelste keer. Als ik me uitspreek, kwets ik jou. En dat wil ik niet.
Lees verder “De grijze mist”