Waarom doet een narcist wat hij doet?

Mensen die lijden aan een onbehandelde persoonlijkheidsstoornis als narcisme, richten vaak een slagveld aan in hun omgeving. Narcisten zullen zelf zelden hulp zoeken; met hen is immers niets mis. Een narcist drijft de mensen om zich heen tot wanhoop, noemt hen gestoord, en veel slachtoffers gaan dit geloven. De mensen die er heelhuids uitkomen, hebben moeite om nog mensen te vertrouwen. Het is logisch dat je niemand meer vertrouwt; je hebt altijd gevoeld dat er iets niet deugde, terwijl er werd gedaan of jij diegene was die niet deugde.

Narcisten hebben een zeer gebrekkig inlevingsvermogen. Daarnaast zijn bepaalde vaardigheden om met de realiteit om te kunnen gaan niet goed ontwikkeld. Het gedrag, wat het gevolg is van deze ernstige pathologie, veroorzaakt enorme verwarring bij de mensen om hem heen. Het is heel moeilijk om grip te krijgen op wat er nu precies gebeurt. Het is niet zo dat hij je gewoon een knal geeft. Als dat zo was, zou het duidelijk zijn dat dat fout is. Zijn gedrag is veel subtieler, maar minstens zo beschadigend. Veel slachtoffers worden murw, omdat ze zich innerlijk een verwarde kluwen wol voelen. Het heeft geen zin de knoop te ontwarren, want door aan een draadje te trekken wordt die knoop juist strakker. Het is onmogelijk om van binnenuit je van die kluwen te ontdoen. Wat je nodig hebt is afstand; pas dan kun je de logica zien in de waanzin. Waarom doet de narcist wat hij doet? Inzicht hierin maakt de kans op ontsnapping veel groter.

Ik heb ervoor gekozen niet met een test te komen, omdat het internet vol staat met testen die m.i. niet allemaal even betrouwbaar zijn. Bovendien zijn veel narcisten moeilijk te vangen in een test, omdat hun hele systeem er op gericht is niet als narcist ontmaskerd te worden. Door zoveel mogelijk typerend gedrag te beschrijven, zul je vanzelf een gevoel krijgen of dit alles van toepassing is. De informatie is gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring met narcistische personen en talloze gerichte bronnen die ik geraadpleegd heb.

De narcist:

  1. Is verliefd op zijn spiegelbeeld
  2. Is veeleisend en manipulatief
  3. Valt aan als hij zich gekrenkt voelt
  4. Heeft een groot gebrek aan empathie
  5. Is gericht op totale controle

Is verliefd op zijn spiegelbeeld

De narcist identificeert zich slechts met goede eigenschappen. Hij heeft het gevoel speciaal te zijn, door niemand begrepen te worden. Zijn slechte eigenschappen worden door hemzelf ontkend. Hij projecteert ze op omstanders, zij moeten deze slechtheid op zich nemen. Zo houdt hij zijn imago overeind.

Hij houdt zichzelf bij elkaar door in de spiegel iemand anders te zien dan wie hij werkelijk is. Hij wil dat spiegelbeeld in de reacties om hem heen gereflecteerd zien en vraagt dus voortdurend om bevestiging, zij het op een indirecte manier. Een narcist ziet jou als een verlengstuk van zichzelf. Jouw gevoelens en gedachten doen er alleen toe als ze bijdragen aan zijn realiteit. Hij verwacht bijvoorbeeld dat je steeds weet wat hij wil, zonder dat hij hier om hoeft te vragen. Hij ziet zichzelf namelijk als een onafhankelijk en gevend persoon, en door ergens om te vragen zou hij zijn behoeftigheid tonen. Dat strookt weer niet met zijn imago. Je wordt dus gevangen in een web van manipulaties en onuitgesproken verwachtingen, en er wordt van je verwacht dat je voortdurend op hem gericht bent. De kern is jou een schuldgevoel geven. Het is alsof narcisten met de bedrading in je hoofd bezig zijn. Je gaat alles vanuit hun perspectief bekijken, omdat je, als je dit niet doet, verwijten krijgt. Het blijkt precies de bedoeling te zijn om hun perspectief over te nemen. Jij zelf doet er niet toe; het gaat om hun behoeften.

Is veeleisend en manipulatief

De narcist heeft een duidelijke mening over anderen, maar vrijwel geen zelfkritiek. Hij is zeer veeleisend. Hij houdt zich ongenaakbaar en zet zichzelf buiten de ring. Met de ring bedoel ik het leven waar het gewone volk zijn gevecht voert. De narcist manipuleert en tracht je beleving over te nemen. Hij hypnotiseert en gebruikt diverse subtiele psychologische tactieken om te krijgen wat hij wil. Deze hersenspoeling heeft diepgaande effecten op het slachtoffer.  Zie ook dit artikel.

Wat krijg je als je een mens hebt zonder een daadwerkelijke verbinding met zichzelf, iemand die van binnen vrijwel doods is en zich alleen levend kan voelen als hij van buitenaf de juiste shots toegediend krijgt? Het betekent dat de narcist -als een junk- zichzelf moet verzekeren van een continue voorraad. Dit wordt narcistische voorraad genoemd. Dit kan hij alleen doen door te verleiden, door zijn omstanders als het ware te belonen voor hun verstrekking van deze voorraad. Deze voorraad betreft: henzelf. De narcist bindt mensen door hen op te hemelen en te straffen als ze niet voldoende meewerken. Als de narcist zijn spotlights op je zet, dan ben je iemand. Haalt hij ze weg, dan ben je niemand meer. Dit alles ontzielt, en je moet heel sterk in je schoenen staan om niet overstag te gaan.

De verbinding met jezelf werd je al systematisch afgenomen, waardoor je alles zal doen om weer zijn goedkeuring te verkrijgen. Ik laat later zien hoe dit precies in zijn werk gaat. Je zit nu in zijn web en de narcist gebruikt verschillende technieken om je afhankelijk te houden. Dat is dus iets van hem, maar hij zal altijd doen of het over jou gaat. Zodra jij zijn realiteit niet bevestigt vorm jij de bron van het probleem. Een narcist wil eigenlijk koste wat kost voorkomen dat hij werkelijk bij zichzelf uitkomt en gebruikt zijn imago om zich tegen de onderliggende beleving -de depressie- te beschermen. Dit vraagt van de mensen om hem heen een enorme toewijding; zij zullen dat imago hoe dan ook moeten bevestigen. Een narcist wil er niet bij stil staan hoeveel hij vraagt, en zal snel kritiek hebben wanneer hij iets niet krijgt. Die kritiek concentreert zich vaak rond waarden, doordat de narcist nauwelijks feiten tot zijn beschikking heeft. Zijn omstanders plegen namelijk geen grote misdaden, maar een klein misstapje wordt door de narcist wel als zodanig ervaren.

De narcist valt aan als hij zich gekwetst voelt

De narcist is in alles gericht op zijn imago. Zodra hij zich in dit geïdealiseerde zelfbeeld gekrenkt voelt, valt hij hard aan om de ander te straffen en bij te sturen.

Het ideale imago wordt nooit behaald, en de narcist ontdekt niet dat het per definitie onhaalbaar is, maar wijt het aan de omstandigheden en de omstanders die hij bevecht. Dit maakt de situatie ook zo uitzichtloos; voor alle partijen. Hij zit in een fantasie van allerlei prachtige eigenschappen (helpend, gevend etc.) en anderen moeten dit waar maken. Hij wordt gedreven door wat hij zelf nodig heeft en beredeneert alles naar zichzelf toe. Zolang je hem steunt lijkt er niet zo veel aan de hand te zijn; de problemen worden vooral zichtbaar wanneer hij zich te kort gedaan voelt. Hij opereert dan vanuit een heftigheid die grote schade aanricht: de narcistische woede. De narcist is woedend omdat hij naar de rand van zijn innerlijke afgrond werd gebracht, wat nooit had mogen gebeuren en waar de ander voor gestraft moet worden. Dit heet de narcistische aanval. Deze aanval voelt als de beet van een slang, en de beet is giftig. Je voelt je na die beet ongelooflijk slecht over je zelf. Voor de narcist is hijzelf echter weer het slachtoffer in deze interactie. Je bedreigde zijn imago immers en de gapende leegte onder zijn grootheidswaan werd hierdoor voelbaar. Ineens voelt de narcist zich naakt en de schaamte en het afgrijzen hierover zijn zo groot, dat hij anderen onmiddellijk voor deze beleving verantwoordelijk stelt. Deze aanvallen zijn verschrikkelijk om mee te maken, en ik ga er in mijn werkboek specifiek op in hoe je hiervan kunt herstellen.

Heeft een groot gebrek aan empathie

De narcist eist voortdurend empathie op voor zichzelf, maar heeft nauwelijks empathie voor anderen. Hij heeft geen echte gevoelsverbinding en beoordeelt mensen en dingen naar de functie die ze kunnen hebben voor zijn imago.

Een narcist belooft je gouden bergen; dat je eindelijk geliefd wordt, begrepen wordt, maar het blijft bij een worst die je voorgehouden wordt, want uiteindelijk is er niets. Er is slechts een lege belofte, een fata morgana. Als je in zijn systeem zit lijd je mee en voel je de woede en frustratie om wat wel gesuggereerd wordt maar wat nooit werkelijk waar kan worden; het betreft immers een schijnrealiteit. In plaats van je te laten misleiden door de luchtspiegeling in de verte, is de enige ware kans op een leven: uit dit systeem stappen. Je eigen leven terugpakken. Veel slachtoffers komen niet tot deze stap, en blijven hopen op verbetering. De grote valkuil in een relatie met een narcist, is denken dat je de relatie door je eigen gedrag kunt verbeteren. Dit wordt dan ook voortdurend door hem gesuggereerd. Velen blijven jaren in deze valkuil hangen, maar de normale menselijke criteria gelden hier niet. Terwijl je tegen de narcist zou willen zeggen; je hoeft jezelf niet zo’n onhaalbaar imago te stellen, je hoeft niet perfect te zijn, wordt alle menselijkheid in de relatie om zeep geholpen omdat jij zogenaamd de schuldige bent, de dader, die veroordeeld moet worden.

Is gericht op totale controle

Hij kan niet werkelijk ontvangen, maar heeft een dogmatisch beeld van wat hij zou moeten krijgen. Hij is rigide en erg gericht op de vorm. Een narcist heeft een dwingend idee van hoe dingen horen te gaan en kan furieus worden als zijn script niet gevolgd wordt.

Een narcist houdt je gegijzeld, opdat je maar geeft wat hij zo dringend nodig heeft. En wat dat is; jezelf. Met minder neemt hij geen genoegen. Hij wil degene zijn die het weet, jij bent degene die het niet weet. Zo heeft hij de totale controle. Hij heeft er baat bij dat jij je verantwoordelijk voelt, en maakt dus misbruik van je empathie en compassie. Een narcist zal zelf zelden de verantwoordelijkheid nemen voor zijn pathologie. Hij projecteert en jij wordt puur gebruikt als bliksemafleider. Zodra je niet voldoende meewerkt ben je te afstandelijk, egoïstisch, te weinig empathisch, etcetera. Kritiek van een narcist is zelden feitelijk. Ben je een paar minuten te laat, dan is dit een bewijs dat je geen respect hebt. Vergeet je te groeten, dan is dit een bewijs dat hij je koud laat. En ga zo maar door.

Alle logica die in het normale menselijke verkeer geldt wordt dus volledig op zijn kop gezet. Het is bijvoorbeeld een volstrekt natuurlijke reactie om afstand te nemen van iemand die beschadigend gedrag vertoont en hier geen verantwoordelijkheid voor neemt. Ook hier ziet de narcist zichzelf als het enige slachtoffer. Kan (of wil) de narcist zijn eigen beleving en motieven niet onderzoeken, hij heeft wel een hele analyse van de jouwe zonder dat hierin ook maar iets gecheckt wordt. De narcist is eigenlijk heel afhankelijk van andere mensen; hij is immers niet in verbinding met zichzelf. Hij zou eerlijk zijn als hij zou toegeven wat hij van anderen nodig heeft. Dan hebben anderen immers de keus of ze dit willen geven of niet. Maar de narcist verdraagt deze onzekerheid niet; hij moet en zal het krijgen. En om zich te verzekeren van voldoende voorraad is alles geoorloofd.

« Wat is narcisme waarom ontsnappen zo moeilijk is »

733 gedachten aan “Waarom doet een narcist wat hij doet?”

  1. Ik ben geen stiefkind, maar wel moeder met een N ex. Mijn man heeft inderdaad mij mijn kind afgepakt en manipuleert mij met haar. Dat hem dat steeds minder lukt, heeft heel wat met het boek van Iris te maken. Ik heb weinig toe te voegen aan het advies van Iris, maar ik bezweer je: sta onvoorwaardelijk achter haar en laat haar ook merken dat je er echt bent voor haar. Zij gelooft dat namelijk niet en ze zal enorm in tweestrijd raken: Soms boos en weggaan bij de narcist, maar er later toch weer op terug te komen. Heb geduld hiermee, het hoort bij het proces en als zij nog van hem houdt, zal ze ook gewoon liefdesverdriet hebben. En als hij dan weer ineens al zijn charmes in de strijd gooit, is ze heel kwetsbaar. Maar ik vind jullie betrokkenheid zeer te loven, velen van ons hebben het alleen moeten doen. Dus top, jongens!
    Lotte

  2. Ik vermoed dat mijn vriendin een narcist is. Zeer summier empathisch vermogen. Heftige reacties als dingen anders lopen dan gepland (kan ze eigenlijk niet mee omgaan). Overschatting van eigen kwaliteiten en nooit haar mindere kanten erkennen, of een ander eens gelijk geven (kan ze ook niet mee omgaan). Ze geeft me veel stres, over dingen waar ik zelf nooit stres over zou hebben (er zijn veel belangrijkere dingen in de wereld dan een koelkast o.i.d. vind ik dan). Zo kan ik nog wel even door gaan.
    Best typisch dat al deze sites vanuit een mannelijke narcist uit gaan. Zijn er wellicht nog specifieke dingen waaraan ik het gedrag bij een vrouw kan herkennen? Het is nu een gevoel wat ik heb en ik weet niet of een deel gewoon aan haar dominante persoonlijkheid is af te schrijven.
    Ik hou wel van haar en wil een leven met haar opbouwen, anders zou ik dit niet typen. Alvast bedankt.

    1. Hoi Michiel,
      Probeer je zo goed mogelijk te informeren, want als je vriendin inderdaad sterk narcistische trekken heeft dan wordt je relatie een bodemloze put. Ik denk dat mijn boek een grote steun voor je zal zijn.
      Ik ga overigens er niet van uit dat alle mannen narcisten zijn. Op de tweede pagina van deze site staat: “Ik spreek de narcist aan als “hij”, niet omdat narcisten alleen maar mannen zijn, maar omdat de tekst onleesbaar zou worden als ik steeds spreek over hij of zij”.
      Je bent zeker niet de enige man die hier mee zit, wel een van de weinigen die zich er over uitspreken. Complimenten dus. Ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die emotioneel en psychisch mishandelen. Er is een verschil tussen dominantie en veelvuldige manipulatie, daarom mijn advies om de juiste inzichten te vergaren en een besluit te nemen hoe verder.
      Succes!
      Iris
      Ik spreek de narcist aan als “hij”, niet omdat narcisten alleen maar mannen zijn, maar omdat de tekst onleesbaar zou worden als ik steeds spreek over hij of zij.

    2. Michiel
      Ik vraag me af hoe je hier op die website terechtgekomen bent. wat was je gaan opzoeken .. welk gedrag heeft je doen vermoeden dat er iets grondig mis is?
      Vertrouw je instinct en lees. Lees! Lees verhalen van mensen die de hel beleefd hebben. heb je al een rondje narcistische woede meegemaakt?
      Ik wens je veel wijsheid.
      Ik geloof dat ik een boek te bestellen heb, Iris 🙂

  3. Hallo allemaal , wat een feest der herkenning !
    Kom zelf uit een gezin waarbij mijn moeder al jaren opzoek is naar de juiste diagnose over mijn vader , eerst dachten we aan Asperger ,borderline en nu kwam ze vandaag met deze site , en ja wat een herkenning , mijn moeder heeft 6 jaar geleden de stap gezet op te scheiden , wat voor haar een verlichting en opluchting was ,maar 40 jaar huwelijk met z’n man kan je voorstellen wat dat met een mens doet , ik heb ook nog een jongere zus beide in de 40 , en wij hebben nog elke dag last van zijn gedragen tot zijn dood zullen we een manier moeten vinden om er mee om te gaan . Inmiddels heb ik 6 jaar geleden getracht een persoonlijk gesprek met m’n vader hebben , dit was echt onmogelijk , hij begon elke keer weer op z’n zware jeugd ,hoe slecht hij het wel niet gehad had en wat een slachtoffer hij wel niet was , mijn verhaal kwam niet aan bod of wuivde hij zo weer weg , hij luisterde helemaal niet wat ik zei ,toen is er bij mij iets geknapt waardoor ik eigenlijk het goede methode heb gevonden om met m’n vader om te gaan , weinig voer tot discussie geven, weinig contact ,
    (Een slechte dochter ben ik toch al in zijn ogen ) heel duidelijk mijn grenzen aan geven ( hier komt hij nooit op terug en zegt nooit iets van sorry of wat vervellend of zo had ik het niet bedoeld !) dus dat geeft voor mij de gelegenheid op lekker van me af te mailen want hij reageerd hier toch nooit op en ik ben het kwijt en ik zit er niet meer mee , de bal ligt nu bij hem , dat lucht enorm op . En spreek duidelijk alles per mail af zodat er geen ruimte over blijft om het een andere wending te geven en discussie voer ,
    ik bepaal of ik iets wil of niet en niet hij ! Wil hij dat niet… jammer dan gaat het feest niet door !!! Ik heb met hem meer een zakelijke relatie en geen emotionele meer ,ik weet gewoon dat ik niet gek ben en zal sterk moeten zijn dit niet toe te laten in ons eigen gezin , dit helpt enorm om afstand te doen van zijn gedrag en voor mij het leefbaar te houden .
    Jammer genoeg woont mijn zus in het zelfde dorp (ik 125 km verderop) als mijn vader dat maakt het wel erg lastig om daar een weg te vinden om daar mee om te gaan , maar nu we dit weten zal het makkelijker zijn om er mee om te gaan ( mijn moeder is er gelukkig vanaf , wel veel te laat had ze natuurlijk veel eerder moeten doen ) maar wij dochters blijven altijd met hem verbonden .
    Des te moeilijker om afstand te doen en hem niet meer toe te laten in ons leven .maar we vinden vast een weg om hier mee te gaan en anders is het een doodlopende weg . (This way or the Highway )
    Veel sussen iedereen naar de zoektocht wat voor ieders weer anders is
    Gr kleine pils

  4. Heb ook met narcisten te maken.
    Ik heb best veel meegemaakt in mijn leven. Ik heb een paar narcisten in mijn leven die daar mee aan de haal gaan. Ik zeg een paar, 1 is duidelijk en zeker, dat is een vroegere vriendin, en het zijn ofwel haar “volgers” apathen noemen ze die geloof ik ook wel, of het zijn andere mensen met een soortgelijk gedrag of gelijk probleem. Je vertelt iets in vertrouwen en een dag later weet “de hele stad” het, ze heeft zelf ook veel meegemaakt, maar vertelt mijn problemen met haar beleving erin. Haar projecties. Ze vertelt niet dat ze dat zelf heeft meegemaakt, maar vertelt wat ik heb meegemaakt, en ze helpt mij zogenaamd. Het gaat heel ver soms, ik sta soms met stomheid geslagen over waar ze mee aan komt zetten. Een andere vriendin is iets minder heftig, maar kan er ook wat van. Invullen van mijn beleving en mijn probleem overal bekend maken en ook de grote helper zijn. Ik krijg overal heel veel aandacht. Dat lijkt leuk, maar ik sta er meestal heel verbaasd over. Ik heb daar niet om gevraagd, en ik vind het ook niet altijd prettig, omdat het niet “bij mij” vandaan komt, de tweede vriendin heeft een milde vorm van narcisme, de eerste echt heftig. Ik had een miskraam gehad, ging ze overal rond vertellen dat ik een abortus had laten doen. Ze had net zelf een abortus moeten doen. Ik ben er heel lang zwaar overstuur van geweest. Dit soort dingen flikt zij, ik heb het contact met haar verbroken. Maar ik heb nog steeds het gevoel dat zij nog bezig is.

  5. Kreeg bij m’n mail weer wat reacties binnen van deze site met weer veel herkenbare dingen erin.
    Inmiddels is het bij mij wel gezonken wat er precies aan de hand is, mijn ouders zijn narcistisch. Mijn moeder altijd duidelijk geweest en mijn vader was altijd een soort verlengstuk. Nu zijn ze helemaal één met elkaar geworden en gedraagt mij vader zich net zo narcistisch.
    Bij een narcist is het belangrijk bij de feiten te blijven, maar zie dat maar voor elkaar te krijgen. Mijn ouders zijn het gewoon niet eens met feiten, dan wordt er gewoon gezegd dat ze een andere mening hebben en ik moet hun mening respecteren. Bij hen is het ook zo (al doe je het via mail) dat ze het dan nog voor elkaar krijgen er een andere wending aan te geven. Ik stuur hen een vriendelijke mail en dan krijg ik te horen dat ik boos ben. Het is echt ongelooflijk. Op de vraag waarom ze denken dat ik boos ben, krijg ik natuurlijk geen antwoord.
    Als ik mijn grens aangeef en zeg dat ik niet meer mee wil doen met bepaalde dingen (zoals scheve maatstaven, altijd en eeuwig maar van alles te moeten pikken alsof ik een bodemloze put ben, terwijl ik ziek thuis zit), dan wil ik een ander veranderen en laat ik hem/haar niet in zijn waarde.
    Als je in de ogen van een narcist een slechte dochter bent, dan moet je daar aan geloven. Je kan hoog of laag springen, iets rustig met zoveel mogelijk geduld uitleggen of helemaal gek gemaakt lopen schreeuwen, het heeft geen zin. Het enige wat je dan zal bereiken, als je eenmaal gillend gek er van bent geworden, dat ze dan kunnen ‘bewijzen’ dat je gek bent en dat het aan jou ligt. Tenslotte loop jij zo te schreeuwen. Het is gevaarlijk om er tegen te vechten. Je komt er gewond uit je en je zwakte gebruiken ze weer om aan te tonen dat het aan jou ligt. Het ligt natuurlijk sowieso altijd aan de ander en nooit aan hun.
    Ik heb ook lang mezelf van de meest rare dingen de schuld gegeven, daar ben ik mee opgehouden, althans ik doe mijn best. Met zulke ouders wordt je getekend en dan lopen ze te schreeuwen dat het zo erg is dat ik geen contact meer wil, ondankbare dochter, want ze hebben me toch nooit mishandeld. Dat hebben ze wel. Ik zeg dat maar niet, want dan ontploffen ze helemaal. En het irritante is, dat je voor de buitenwereld (ook je familie) inderdaad een slechte dochter bent, want het zijn toch vriendelijke mensen die altijd goed voor je hebben gezorgd……
    Ik vind het enge mensen, al zijn het mijn eigen ouders. In een gesprek krijg je de meest ernstige verwijten over je heen met vaak ook veel agressie erbij en dan zeggen ze er wel bij dat ze van je houden. Stomme is, dat ik dat nog heel lang geloofd heb ook. Ik geloofde er in dat wij een goed gezin waren en dat er met mij wat aan de hand moest zijn. Gelukkig begrijp ik het nu en ben ik een stuk sterker aan het worden.
    Bedankt Iris en iedereen op deze site.

    1. Hallo Oververmoeid,
      Wat halen je ervaringen herinneringen op, die al weer een paar jaar achter me liggen. Ik herken ze stuk voor stuk èn wat waren ze weggezakt! Echt waar. Ook hoe jij daar zelf op reageerde. Dat is echt verwoestend.
      Wat ik wil zeggen: als je inderdaad weg stapt van het hele gedoe, dan raak je langzaam maar zeker uitgerust, zie je nóg beter hoe het werkt en verdwijnen een heleboel akelige details zómaar naar de achtergrond. Sommige dingen heel erg diep; en dat is mooi. Ik kon het in het begin niet geloven dat het zo zou gaan (ik heb me er bij laten helpen en die persoon beweerde dat), maar het was wel zo. Hoera! Het neemt tijd, heb geduld met jezelf. En ja, blijf doorgaan met jezelf NIET de schuld te geven. Kijk je over een tijd achterom, dan ben je verbaasd hoe anders het is geworden.
      Mocht je broers en zussen hebben,dan ligt daar misschien nog een hobbel, want hoe gaan zij er mee om? Dat heeft in mijn geval nog een pijnlijk verloop (gehad). Toch ben ik blij en gelukkig met mijn beslissing. Dus de afkeuring van jouw familie, wie weet is jou het dat waard.
      Succes.

  6. Wat een herkenning lees ik in dit verhaal. Ik heb ook narcistische ouders en heb sinds 2 maanden met hen gebroken. Heel erg zwaar is dit want ik ben de dochter die hen kwetst. Zij mogen alles zeggen maar owee als je een weerwoord geeft. Dan is de wereld te klein. Het ergste vind ik dat ze mijn kinderen hebben benaderd en hen heb verteld dat ik geen goede moeder voor hen ben. Ze stoken en willen alleen maar hun gelijk halen. Ik ben nu een volwassen vrouw en nog steeds zo bang voor mijn ouders. Volgens een psycholoog heb ik door alle traumatische ervaringen pts. Voor het leven beschadigd ben ik, maar nu heb ik na ruim 50 jaar de stap durven te nemen om te breken. Het is een zware weg en gaat niet makkelijk. Maar ik heb heel veel steun aan mijn man. Ik lees veel op deze site en dat geeft mij ook steun. Ik wil mijn eigen leven gaan leiden nu en niet meer een marionette pop voor mijn ouders.

  7. Hartstikke goed van jullie. Lees het boek van Iris en je staat tien keer sterker, ik wou dat zij er bij mij was geweest bij mijn breuk tien jaar geleden, dat had de schade aanzienlijk beperkt, met name voor mijn dochtertje. Jan Storms kan ik ook aan iedereen aanraden, het is geen lichte kost, maar inzicht is onontbeerlijk bij dit soort mensen. En je kunt narcisme-vrij worden, van de nachtmerries ben ik nog niet af, maar een aantal technieken voor omgaan met grensoverschrijdend gedrag kun je heel goed leren en ik merk dat ik nu in een nieuwe sociale situatie deze mensen wel aantrek, maar dat ze snel weg zijn als ik de empathiekraan dichtdoe en ik voel ook fysiek dat er aan me gezogen word, En dan krijgen ze gen poot aan de grond, ik blijf (bij) mezelf en ze verdwijnen gewoon. En het wordt nog veel gekker: Na tien jaar gaat het vanzelf, merk ik nu. Nou, dat scheelt! Wat ik me weleens afvraag is of wij als slachtoffers karakteristieken hebben, zoals jeugdtraumaś maar misschien juist hele goede trekken zoals veel empathie. Daarmee bedoel ik niet dat wij te empatisch voor anderen zijn, dat vinden sommige professionals wel, zoals een mevrouw Robin Norwood die een boek heeft geschreven over vrouwen die “teveel’ liefhebben. Vreselijk, als slachtoffer denk je: Ligt het allemaal alweer aan mij. Allemaal onzin, ik kan er razend van worden: Het ligt niet aan jullie!
    Lotte

  8. Ben ik een narcist of ben ik dat geworden?
    Ik heb nu zes jaar samen geweest met een vrouw waarop ik enorm ben gevallen, ze is 18 jaar jonger dan ik en ze kon mijn ultieme (kinder)wens in vervulling laten gaan.
    “Er is iets met die vrouw zei mijn omgeving, kijk uit, het is niet te benoemen”.
    Na een week vertelde ze me van d’r vele bedpartners, ze had tepelpiercings en een aantal tattoos, niet echt bijzonder zou je zo op het eerste oog zeggen. Ze woonde net een half jaartje op zichzelf en haar ex was een agressief ventje, had deuken in de deur en bed geslagen, “ik ben met hem gestopt” was het antwoord, 5 maanden na die breuk moest ze hem nog even in bed praten en moest ik foto’s van haar maken omdat ze hem jaloers wilde maken. Na haar vertrek uit mijn leven heb ik de goeie jongen gesproken en hij prees mij voor mijn moed het zolang met haar te hebben volgehouden, hij had wel door muren willen lopen door de enorme frustratie die hem ten deel viel, zo herkenbaar.
    De eerste weken waren geweldig, ik ben een gever en bracht haar tot het laatst ontbijtjes op bed, deed dagelijks de boodschappen en kookte 350 dagen van het jaar.
    Ze dronk mijn whiskey, knuffelde mijn hondje de eerste dag dat ze hem zag, mijn muziek was geweldig en ze ging mee paardrijden… Na een tijdje bleek dat ze helemaal geen whiskey dronk, mijn hondje nooit een balletje toegooide, nooit eens uitliet, de muziek draaide ze nooit meer en dat paardrijden was na drie keer wel erg vroeg, ze bleef liever in bed.
    Breng ook eens een kopje koffie zei ik na een tijdje, al doe je het eens in de maand, geef me eens wat vaker die intimiteit die je me in het begin gaf, leg niet je hoofd als een zandzak op mijn borst…
    Als het me allemaal te veel frustreerde dan deed ze weer eens wat, een kopje koffie, eens in de twee maanden, met hondje lopen 4 x per jaar, het bloed verdween onder mn nagels tot ik uiteindelijk echt werd geconfronteerd met een fysieke groeistop van mijn nagels, heel erg vreemd. Inmiddels is ze 6 maanden uit mn leven, mn nagels zijn weer helemaal terug.
    Ik heb het niet slecht gedaan in het leven, ze is in mijn “koninkrijkje” gekomen en heeft mij tot haar butler gemaakt, na 5 jaar was er niets meer van me over, ik verzorgde mezelf niet meer, ik wilde niet meer gaan slapen, alles werd een grote grijze deken over mijn hele leven.
    Het kindje hebben we gekregen, een geweldig lief en mooi meisje, sterk en intelligent zoals het lijkt, een slachtoffer geworden van haar vlucht uit onze relatie, liever vluchten dan aan zichzelf werken met alle gevolgen van dien.
    Ik voel me zwaar beschadigd, ik ben emotioneel uitgemergeld, elke belangstellende vraag van mij werd met een aanval beantwoord waardoor ik me moest verdedigen, voor wat? voor niks?!
    Ik schaamde me om naar verjaardagen te gaan van vrienden, ze deed zo hautain altijd, ze koketteerde met dr “lekkere” kontje en borsten, iedereen moest naar haar kijken terwijl ze zelf iedereen negeerde die belangrijk voor me was.
    Ik heb een eigen bedrijf, in de zes jaar dat we elkaar kennen is ze er nog niet 1 keer wezen kijken, het interesseerde haar allemaal werkelijk niks, alleen de opbrengsten, het uitgeven van het door mij verdiende geld, dat kon ze heel erg goed.
    Ik kan zo nog wel even doorgaan, ik loop inmiddels bij een Psychotherapeut om het allemaal een plekje te geven, ik vecht tegen iets wat ik totaal niet begrijp, ik snap er echt helemaal geen zak van, hoe kan iemand zo meedogenloos zijn? of ben ik het zelf geworden, een narcist? ik heb door al deze enorme onderhuidse frustratie zulke enorme woede uitbarstingen gekend, ik kende mezelf niet meer, ik twijfelde enorm aan mezelf en doe dat nu nog steeds…

    1. Beste Marc,
      Bedankt voor je bericht. Wat ik hier zo lees, is narcistische mishandeling. Jij bent emotioneel en psychisch mishandeld door haar. Je bent compleet gaan leven naar wat er van je verwacht werd, zorgen voor je vrouw, koffie brengen op bed en aan haar wensen proberen te voldoen. Dat is hard werken. Daarmee was je zo druk, dat er geen tijd meer was om aan jezelf te denken. Zelfs fysiek merkte je dit, je nagels groeiden niet meer. Gelukkig ben je wakker geworden uit het hele verhaal. Je ziet in, dat alles eenzijdig was. Er is geen wederkerigheid. Jij hebt alles gedaan voor haar. Zij niet voor jou. Deze relatie maakte je niet gelukkig. Je staat alleen.
      Nu ben jezelf weer aan de beurt. Maar je bent er bijna niet meer. Ik denk dat dit heel herkenbaar is voor heel veel slachtoffers die zo hard hebben gewerkt om hun relatie hoe dan ook te redden. En daarmee zichzelf totaal moesten vergeten. Uitgeput ben je. Waar begin je? Eigenlijk is je vraag niet, waarom is iemand zo meedogenloos geworden, maar hoe kom ik hieruit? Hoe word ik weer mens? Je kan beginnen bij het begin. Wat heb je nodig om je een beetje goed te voelen? Antwoorden kunnen verschillend zijn: bijvoorbeeld uitrusten of juist met ‘gezonde’ vrienden activiteiten ondernemen, een boek openslaan, spelletje doen met je kind. Het antwoord hoeft niet groot te zijn. Kleine antwoorden maken het verschil. Ergens is weer een begin. Daarnaast raad ik je van harte aan om Iris haar boek te bestellen. Dan ga je echt begrijpen wat je overkomen is en hoe je hier weer uit kan komen.
      Sterkte!
      Susan

  9. Is verliefd op zijn spiegelbeeld
    Is veeleisend en manipulatief
    Valt aan als hij zich gekrenkt voelt
    Heeft een groot gebrek aan empathie
    Is gericht op totale controle
    Ik ben NIET verliefd op mijn spiegelbeeld (blond lichte ogen ik hou liever van donker)
    Ik ben VEELEISEND, kan best manipuleren
    Indien ik mij gekrenkt voel, dan kan ik aanvallen, deed dat tot mn 27e overigens direct, daarna wat rustiger geworden alsin ik laat ‘t wat over me heen komen en geef de mensen meerdere kansen echter, als ze over de schreef gaan (paar x) dan ben ik gemeen, ik kan echt mensen monddood maken.
    Gebrek aan empathie, dat denk ik niet te hebben, ik denk dat ik best empathie heb, toen mn moeder ernstig ziek was zonder nadenken thuis gaan wonen om voor mams te zorgen anders zou ze naar zorgtehuis gaan, deed alles wat je als ouder ook voor kleine kinderen doet. Echt de totale zorg op genomen samen met mijn vader (deed het ook voor hem omdat het mij ondraaglijk zou lijken 24/7 thuis te moeten zijn want mams kon balpen in haar mond stoppen vuurtje erbij onder het mom van lekker sigaretje roken, balpen was voor mams op dat moment echt een sigaret) Is dat een beetje empathie?
    Persoonlijk ben ik niet zo gericht op totale controle, ben wel btje alfa mannetje in relatie maar ik ben een zeer goede volger (vind dat stiekem vaak fijner, minder in the picture)
    Dat zijn toch een paar trekken van een Narcist, moet ik mezelf nu zorgen gaan maken? Mijn ex vriend kreeg me verdrietig want die noemde mij narcisje (3maal raden ook wat v bloem k kreeg voor mn verjaardag) ik ben iemand die best aan zich zelf denkt, heb jaren op straat geleefd waardoor ik (denk ik) egoïstischer geworden ben al zie ik zelf in dat woord niet iets negatiefs (niet in mijn situatie iig) omdat ik in mijn ogen positief egoïstisch ben in zin van is iets wel of niet goed voor mij, voel ik mij er wel of juist niet prettig bij, als ik daar nee op zeg tegen mezelf, dan zeg ik dat zonder twijfel tegen de ander, vroeger was ik een gever dat liep vaker uit op teleurstelling dus denk stiekem dat het een vorm van zelfbescherming is (?misschien) Is het raar als ik zo die eigenschappen lees dat ik ga twijfelen? Ik bedoel, Veeleisend, bij gekrenkt voelen kan ik echt super gemeen aanvallen (verbaal ben niet van fysiek geweld) mensen echt met de grond gelijk maken (heb heel snel de zwakke plekken van iemand door dus weet hoe ik iemand kan raken en ga daar dus ook wel in op zeg maar).
    Heb me overigens nooit echt laten aanpraten dat ik narcist ben hoor (door die ex) laat me hoe dan ook weinig aanpraten dat gezegd hebbende, in mn hoofd is er wel dan altijd die twijfel, hebben ze gelijk of niet, stom he? Wellicht natuurlijk/menselijk stukje onzekerheid.
    Lastig onderwerp tegelijkertijd ook best interessant, dankjewel 🙂
    Groetjes,
    Coen

    1. Beste Coen,
      Dank je voor je dappere mail! En voor je heldere inzicht in jezelf. Je hebt ons laten zien wat je denkt en hoe je doet. Je legt de nadruk op sommige narcistische trekken en die herken je. Op deze site lees je meestal dat mensen die slachtoffer zijn, zeer lijden onder narcistische mishandeling. Ze hebben erge last van het narcistische gedrag. Jij bent bereid naar jezelf te kijken en dat is voor “echte” narcisten nu net heel moeilijk om te doen. Dat maakt hun gedrag ook zo beschadigend, omdat er nooit ontwikkeling of verbetering is. Ze hebben hun mond vol over wat er aan anderen “gestoord” is, maar zelfinzicht, ho maar.
      Jij hebt inzicht in jezelf, dat houdt in dat je jezelf van een afstand kan bekijken en je hebt invloed op je gedrag. Het lijkt me wel heel belangrijk dat je gaat onderzoeken waarom je mensen zo onderuit wilt halen als je je gekrenkt voelt; onderzoek dat gevoel van krenking, want daar zit de ontwikkeling voor jou. Het is gewoon nodig om anderen af en toe een grens te geven, maar je zult begrijpen dat dit ook op een andere manier kan. Mensen uitschakelen valt niet onder een normale grens aangeven.
      Je stelt je kwetsbaar op in deze mail. Je bent een mens en meer dan dit. Je hebt vele eigenschappen en meer dan deze. Veel sterkte met je zelfonderzoek!
      Susan

  10. Ik twijfel of ik het afgelopen jaar te maken heb gehad met een narcist/narcistische persoonlijkheid. Ik weet nog wel de eerste ruzie…. Furieus als een tiran stond hij voor me. De reden was dat ik nogal lakoniek reageerde toen we samen op de bank zaten en hij mij vroeg “kun je even die worstjes die in de koelkast liggen voor mij maken ?” We hadden de nacht ervoor gestapt en zaten allebei met een vreselijke kater op de bank. Ik moet zeggen ik heb nooit eerder in een tradiotionele relatie gezeten waarin de man “bediend” wordt door de vrouw. Er werd mij uitgelegd dat dit niet iets raars was maar doodgewoon. Een vrouw DOET dat soort dingen voor een man. Omdat ik het niet direkt allemaal snapte veranderde hij uiteindelijk in een tiran. Schreeuwen, tieren, ogen die vuur spuwden…. het voelde als een geestelijke verkrachting. Ik wilde helemaal geen koude vrouwloze geemancipeerde vrouw zijn voor hem…. en daar begon mijn zelfbeeld al een beetje af te brokkelen. Daarna in het afgelopen jaar zijn er nog vele tirades geweest om dingen die ik zelden tot nooit aan zag komen. Onderwerp waar het dan om draaide was aandacht te kort, of dat hij zich als voetveeg gebruikt voelde toen ik een keer iets voor mijzelf ging doen en hem zonder pardon als een veredelde oppas wilde gebruiken, ik nam te weinig initiatief met seks, te weinig knuffels, mijn zoontje (niet zijn kind) die ik over me heen liet lopen en harder aangepakt moest worden, contact met een goede vriend en mannelijke hulpverlener (van voor zijn tijd) moest ik verbreken. Dit zijn een aantal dingen…. Maar daar tegenover stond zijn adorering, hoe mooi, lief, bijzonder, speciaal, mooi hij me vond. Dagelijks liet hij dat bijna wel zien. Ik voelde me nog nooit zo veel vrouw…. En aan de andere kant begon ik te twijfelen of ik door jaren alleen geweest te zijn misschien zo’n koude geemancipeerde bitch was soms….? Probeerde me serieus te verplaatsen in zijn hoofd en soms lukte dat me ook en dan zei ik “sorry” en beloofde beterschap…. Maar de laatste tijd lag zijn focus erg op mijn zoontje. Het leek alsof hij langzaam aan een hekel begon te krijgen aan hem en zijn gedrag. Zat hem enorm op zijn huid. En niet om mijn zoon op te hemelen maar als er 1 een gevoelig ventje is dan is hij het wel. Dat ging me een stap te ver. Maar er viel niet of nauwelijks over te praten. Daarnaast had de man over wie ik het heb enorme grote schulden. Zijn boeltje niet op orde. Blowde ca 15 joints weg op een dag. (Beter dit als ritalin zei hij)
    We zijn bijna een jaar samen geweest vanaf dag 1 kwam hij en 3 maanden later ook al zijn spullen. Ik raakte denk ik verslaafd aan zijn adoratie. Daarnaast heb ik vaak tranen gezien. Op momenten dat hij me vertelde hoe bijzonder hij me vond en hoeveel hij van me hield. En ik kan gewoon niet geloven dat dat fake geweest is…. Wanneer we ruzie kregen en hij als een tiran rustig 3 uur bleef staan schreeuwen tegen me voelde dat als een geestelijke verkrachting voor mij.
    Misverstand
    Als je elkaar mis verstaat, niet meer weet waar het om gaat
    En je ook niet meer helder weet, van de richting en de woorden die je spreekt
    Raak je uit balans geslagen, en ontstaan er zóveel vragen,
    Alsof er een dwaalspoor is gezet omdat er niet goed is opgelet
    En als je dan nog wel de liefde voelt, zoals je alles hebt bedoeld omdat de liefde alles was en je zelf wél door alle regels las
    En dan van je wegloopt steeds wat meer, voelt het leeg en doet het zeer, Maar inmiddels is de ander zo ver is gaan dwalen dat je hem niet meer in kunt halen,
    Je staat er bij en kijkt er naar, maar elk woord wordt een bezwaar,
    Je liefde is er altijd nog… maar wordt ontvangen als bedrog
    Dat deed me zeer. En begon dat vaak aan mijzelf te twijfelen. Nu is het uit tussen ons. Hij heeft er een week geleden een streep onder getrokken. We kregen ruzie en dat liep zo hoog op dat hij (voor de 3e keer) zijn spullen pakte. Na dit 3e vertrek dacht ik na…. wilde ik dit voorbeeld meegeven aan mijn zoontje…. ? Wilde ik mijn veilige haven waar ik helemaal in mijn eentje als alleenstaande moeder (die destijds niets meer had toen haar zoontje 10 maanden was) en 5 jaar lang had moeten knokken nog altijd in de waagschaal zetten ?
    Wilde ik dat mijn zoon (ziet zijn eigen vader niet) door een “nieuwe” vader zo hard opgevoed zou worden ?
    Uit deze vraagstukken kwam ik niet met hem. Geen strobreed wilde hij toegeven.
    Uiteindelijk heeft hij nu een streep onder ons relatie gezet en is medogenloos hard. Verteld anderen halve waarheden. Zet mij neer als een sneu persoon. “Laat haar maar gelukkig worden met een andere man” en ondanks dat ik weet dat het beter is misschien…. Kom ik niet los van de overtuiging en wil om met al mijn liefde zijn leven beter te willen maken. En ik merk dat ik verslaafd ben geraakt aan zijn adorering. Ben in een leegte gevallen. En soms ben ik bijna wanhopig. En neig ik het toch allemaal bij mijzelf te gaan zoeken. Hij zegt nu ook “ik heb je ZO veel gegeven maar je zag het niet, en nu ben je te laat” Ik lijk alleen nog maar woede op te roepen bij hem. Houdt zich keihard afzijdig van mijn verdriet. En hij was een jaar lang alles waar m’n leven om draaide. Raar wat het allemaal met je kan doen. Gevoel en verstand…. Ik lees zoveel vrouwen hier die jarenlang in een dergelijke situatie hebben geleefd… Ik maar 1 jaar en toch ben ik er kapot van bij vlagen. Ik heb mijn zoontje gelukkig een hele goede reden om niet te lang in dat nare gevoel te blijven hangen. Maar de hoop dat hij en ik…. is nog altijd niet weg. Heb zelfs gekeken op internet naar “hoe krijg je een narcist terug ?”
    Verwarrende periode dit. Verstand en gevoel. Fijn om dit even te kunnen schrijven aan jullie. Hebben jullie ook zo veel getwijfeld aan jullie “vrouw zijn” ? Of gewoon niet goed genoeg zijn ? Dat je denkt dat je de meest lompe vrouw bent die er bestaat ? Of een gemene geemancipeerde trut ?
    Pffff mijn hoofd tolt soms. Alsof ik in een onwerkelijkheid leef nu hij me verlaten heeft. Die drang om het goed te doen en hem nooit te hebben willen kwetsen en het denken dat je steken hebt laten vallen zitten me soms flink in de weg.
    Laten we, hoe het ook loopt er allemaal sterker uitkomen.
    Lieve groet….

    1. Beste Tas,
      Dank je voor je dappere bericht. Ongetwijfeld zullen heel veel mensen je verhaal herkennen. Je beschrijft het zuiver. Je gevoel van verslaving aan deze ‘foute’ man, vol met narcistische trekken. Je zat in een relatie die niet goed voor je was. Je liep op je tenen om het vol te houden. Het klinkt ook niet als leven, maar meer als overleven. Je schrikt nu van het gevoel van leegte. Ja, het is leeg ineens. Deze man vulde alles op, je leven en al je gedachten en gevoelens. Je zit vol met twijfel vermengt met schuldgevoel en ondergeschikt zijn aan hem. Je hele leven bestond uit met hem bezig zijn en nu heeft hij de relatie verbroken, dus het is leeg. Langzamerhand kun je je leven vullen met dingen die bij jou passen. Eerst zal je heen moeten door je proces van rouw en gemis. Gepaard met verdriet en boosheid. Menigeen zal denken: wees blij dat je van hem af ben, maar zo gemakkelijk ligt het niet. Narcisten creëren een diepgaande binding, je leest er alle over in het boek van Iris. Bestel dit als je wilt, want het zal je zo goed helpen te begrijpen wat er met je gebeurd is en hoe je hiervan kan herstellen.
      Het is een hele klus je eigen leven weer tot je eigen leven te maken. En jouw leven bestaat ook voor een heel belangrijk deel uit je zoontje. Investeer in hem. Onderneem dingen met je zoontje. Het is belangrijk dat hij ziet dat je je best doet om er wat van te maken. Zeker nu je ex weg is. Geef je zoontje zijn moeder terug. Het gevoel van leegte is niet zo maar weg, maar stap voor stap zal het beter worden.
      Sterkte ermee!
      Susan

  11. Was dit ook weer een narcist?
    Ik ben wat in de war omdat ze in verschillende gedaantes komen dus hier mijn verhaal van mijn laatste vriend.
    Vanaf dag een sloeg hij een arm om me heen en was verzorgend. Ik moest meteen mee naar zijn huis omdat hij daar erg trots op is dus laten zien wat hij heeft. En liet mij aan iedereen zien als “kijk eens deze is van mij” Later werd hij steeds afstandelijker. In bed nooit knuffelen elke aanraking betekende seks. Alleen zoenen voor de seks. nooit over gevoelige onderwerpen praten dan gewoon bot gaan opruimen of de was doen. Doodleuk zeggen dat als ik wat dikker zou worden hij de relatie verbreekt, ik afkeurende blikken kreeg omdat ik mijn haar iets te kort had laten knippen en de kleur moest ook zijn zoals hij het wilde. alleen maar met zijn eigen ding bezig zijn overdreven veel werken en altijd druk. Mijn vrienden nooit opzoeken en moeilijk doen als ik ze wil uitnodigen. nooit knuffelen en niet reageren op knuffels. ziek zijn en dan 2 dagen niet eens vragen hoe het gaat helemaal niks zelfs geen eten of drinken geven. als iemand zij wat een leuke vrouw heb jij meteen zeggen; nee zij heeft een leuke man. stram zijn tegenover ex en veel wrok en woede. nooit spontaan een keer iets doen. geen tijd vrijmaken voor mij en zowel dan duidelijk laten merken dat hij het even tussendoor moet doen. voor de buitenwereld alles voor elkaar te hebben dus uiterlijke schijn mooi huis tuin auto. zelf bijlopen als een Harrie maar ik moest hoge hakken en sexy kleding. Afkeurend kijken als ik het gezellig had met zijn vrienden omdat de aandacht verplaatst werd. ik voelde me een soort trofee. Vreemde opmerkingen maken alsof hij en soort cadeau is wat hij kon weggeven alsof er geen liefde bij komt kijken. seks koud en kil was zonder verleiding niks hup douchen en dan gaat het gebeuren. dan hup meteen uit bed en bak koffie nemen klaar. waarmee had ik hier dan te maken? ik raak helemaal de weg kwijt omdat ik overal dingen inzie en bang ben geworden. Ik heb de relatie verbroken en verder geen stress of zo aan zijn kant. alsof ik er nooit geweest ben fotos alles was ineens weg van facebook een paar weken er voor. alsof ik nooit bestaan heb?

  12. Ik ben elke keer weer opgelucht als ik de herhaling van deze woorden lees. Het is diepgaand, slopend, verwarrend en verslavend geweest. En na twee jaar in zekere zin nog.. Zeker als je ook nog met je werk verweven was, en eindelijk iemand dacht te hebben gevonden, die je begreep… In mijn geval werd het zo onzichtbaar gespeeld….en ik dacht gewoon dat ik de enige was in zijn wereld, die hem tolereerde. Daarom had ik zo’n ontzettend lange adem. Hij wilde nooit meer verlaten worden, daarom had ik hoop. Ik had eindelijk, eindelijk iemand gevonden die mij begreep, daarom kon ik het niet loslaten. Totdat er niets meer van me over was. Ik heb alle tekenen leren negeren, omdat mijn blik gestuurd werd; ik zag alleen de connectie van het werk, het altruïstisch onberispelijke handelingen, ik werd aangesproken op mijn onzekerheid, op mijn achterdocht, op mijn inflexibiliteit, ik werd genegeerd, en ….ik plofte… Dus lag het aan mij…..Ik heb me zo lang schuldig gevoeld….. Een zeer diepe depressie, veel begeleiding en een berg boeken, begin ik het allemaal te begrijpen en te accepteren. Maar het gif, die heroine van het geluksgevoel, en het gemis, komen nog steeds om de hoek kijken. Me lastig vallen. Voor het eerst leer ik mijn grenzen heel duidelijk te maken, en te voelen waar iemand er overheen gaat. Ik leer te wortelen en mijn zelfvertrouwen te voelen. Ik ben mijn begeleiders eeuwig dankbaar. Zonder hen was het niet gelukt….
    Sterkte aan een ieder die het zelfde door moet maken. Het is een hel. Maar het wordt beter. Je vindt uiteindelijk meer rust en vertrouwen in jezelf, dan je ooit denkbaar hebt gedacht…. En dat is een geschenk. Dat mag je en wil je nooit meer laten verstoren…..

  13. Dankjewel Susan, voor je reactie ik ben je daar dankbaar voor.
    Nog even een aanvulling:
    Het was zo verwarrend… 4 a 5 weken lang droeg hij me gemiddeld op handen. Dan brak meestal weer de hel los. Liefdesverklaringen met tranen. Alles doen om zijn “adoratie” te laten zien, helpen in huis, beschermend gedrag, (onecht) vermakelijk gedrag richting mijn zoon (dat heb ik gek genoeg wel altijd gevoeld… ik bedoel de onechtheid ervan) en dan brak de hel weer los om niets
    Naar feestjes samen en als een trotse pauw naast me staan/bij me staan en vertellen hoe geweldig mooi hij me vond, hoe bijzonder ik was 4 a 5 weken lang….en dan brak de hel weer los. Compleet van het pad was ik na 3 uur lang getiraniseerd te zijn. Kwam dan 2 dagen bij, alles moest landen wat hij me allemaal had toegeschreeuwd, hij gaf vervolgens de ene keer wel de andere keer niet (met een beetje geluk) hier en daar een pleistertje voor de wondjes in mijn zelfbeeld die daarna altijd verwrongen was. En dan pikten we de draad weer op. Dan was het weer mijn zoontje die hem tot grote irritaties bracht. En kreeg ik weer de wind van voren. Dat ik toch maar NIET in kon zien dat mijn zoontje dwars over mij heenliep… en dan weer twijfelde ik aan mezelf. En hij zat vervolgens mijn zoontje extreem (in mijn ogen tenminste) op zijn huid. Een voorbeeld (mijn zoon is 6) hij nam een likje met zijn vinger uit het bakje appelmoes, daar werd van gezegd dat dat niet mocht. Uit een reflex deed mijn zoontje het per ongeluk nog een keer en toen duwde hij met flink wat giftigheid in zich de hand van mijn zoontje heel hard in de appelmoes. Het eten met mes en vork… het werd er echt in gedrild bij m’n zoon, zo erg dat ik er tenenkrommend bij zat. Maar er werd mij gezegd dat DAT nu het probleem van vrouwen was (slappe hap in de opvoeding) en ik… Ik ging dat deels geloven. En liep op eieren in de interactie tussen mij en m’n zoontje om de boel maar vooral verantwoord en gezellig te houden. En dan was er ineens weer een reden tot woesternij dat ik voor IEDEREEN rende en vloog behalve voor mijn eigen zoon en hem. En dan was het weer dat ik nooit een rokje aantrok, dat elke andere vrouw dat voor haar man over zou hebben maar dat ik het expres niet deed om hem dwars te zitten. En nu en dan weer met tranen in zijn ogen vertelde hij me of ik wel wist hoe bijzonder en lief en mooi hij me vond. Eigenlijk…. vind ik mijn verhaal verbleken bij de andere verhalen die ik hier allemaal lees en dan geneigd om te denken dat ik me misschien aanstel. Of dat het niets met narcisme te maken heeft maar een ander probleem. Ik WEET als dit gedrag narcisme is ik de hoop op moet geven. Maar zo niet… denk ik weleens… dan is er misschien toch nog wel hoop. Ik word nog steeds heen en weer geslingerd. Is het niet heel ernstig om iemand een verborgen narcist te noemen ? Ik heb een artikel gelezen over verborgen narcisme & hsp De link daartussen… En dat leek wel over hem en mij te gaan. Ik heb nu nog het gevoel dat ik niet te hard mag oordelen over hem omdat… tja ik denk omdat ik hem nog altijd wil “redden”
    Is dit herkenbaar voor jullie ?
    Lieve groet…

  14. Naar aanleiding van je verhaal lijkt het me dat jouw ex een klassieke narcist is, precies zoals ik het heb meegemaakt. En ja, je valt met je empathie op dat kleine kwetsbare jongetje dat in hem zit, dat voel je aan met HSP, door de maskers heen. Je denkt dat je contact hebt, maar dat is niet zo en het gedrag zal ook nooit veranderen, sterker nog, meestal wordt het steeds erger. Run baby, run!

    1. Een duidelijker antwoord kan niet. DANKJEWEL. Ik merk dat ik het het beste verwerk door er veel over te praten. Met de mensen om me heen die ik gelukkig nog heb (en niet verloren ben) Ik ben nogal creatief (schilderen en schrijven) en ik ontdekte dat ik een gedicht geschreven heb EXACT op de dag dat ik hem savonds ontmoette. En dat gedicht is een gedicht wat voor mij EXACT symboliseert wat mijn wens voor deze man zou zijn, voor dat kleine jongetje wat ik hem verstopt zit (maar wees niet bang ik realiseer me nu ook dat dit nooit zal gebeuren)
      Toch wil ik hem delen… Bizar dat ik het schreef op de dag van onze ontmoeting.
      De hersenspinsels die als kleverige draden fluisterend en hardnekkig keer op keer van zich lieten horen en onrust zaaiden.
      Verleidden je tot het betreden van de onbekende paden. Op zoek naar “het ultieme geluk”
      Maar later, zullen diezelfde draden, zich zwijgzaam laten wiegen op een zacht lentebriesje.
      Inmiddels droog en verdord hangen ze daar dan in het kleine beetje zonlicht, wat nog maar net naar binnen schijnt.
      Alsof ze je nooit hebben gekend.
      Ze blijken dan niets meer of minder geweest te zijn dan een belofte die misleidend was.
      En het enige wat dan nog rest zijn de zoete herinneringen aan ‘toen’ en een doosje vol herinneringen. Veilig weggezet. Onder een dikke laag stof.
      En later pas, als je tijdens je vlucht al duizenden keren gestruikeld bent, en onder de blauwe plekken zit, minder je je vaart. En voor het eerst durf je dan misschien stil te staan en eens rustig achterom te kijken.
      Niet vluchtig of gehaast. Nee, dan durf je misschien te kijken, zonder de lawaaierigheid, van de stemmen in je hoofd.
      Dan kijk je stilletjes achterom naar
      hetgeen waar je voor bent weggerend. De ruis in je hoofd verstild.
      En het enige wat hij toen eigenlijk zag, was een mooi en helder licht. Hij keek ernaar met de ogen vanuit zijn diepste ziel.
      Wat er bleek te zijn, en waar hij voor was weggerend was niets meer dan ‘liefde’ De tranen die hij in de verstreken tijd keer op keer had weggeslikt stroomden zachtjes over zijn wangen.

  15. mooi geschreven Tas…
    ik heb mijn relatie met mijn narcist een paar weken geleden beëindigd. Helaas merk ik dat ik op sommige dagen (zoals vandaag) worstel met boosheid. Hoe kon hij…? 9 jaar geleden werden wij collega’s en werkte we nauw samen. We werden maatjes/vriendjes en het voelde voor mij echt alsof wij alles met elkaar konden bespreken (ja hij wilde alles van mij weten om machtig te worden weet ik nu). na 4,5 jaar maatjes/vriendjes besloten we vriendjes ++ te worden. Ik lag in scheiding en hij had al jaren een broer/zus relatie met zijn vrouw maar wilde niet scheiden voordat de jongste het huis uit was. We gingen leuke dingen doen samen en toen ik eenmaal gescheiden was zei hij: ik wil oud met je worden en wil je nooit meer kwijt! Ik heb hem duidelijk gemaakt dat dat alleen kan als hij ging scheiden. Anders bleef het vriendjes ++ zonder verplichtingen want ik wilde geen bijvrouw zijn. 100% toegewijd aan hem terwijl hij vrolijk vakanties ed met zijn gezin deed. Hij zou de scheiding in gang gaan zetten….. het heeft 2 jaar geduurd voor hij het gesprek aanging met zijn vrouw en hij deed dat pas nadat ik haar in had gelicht over alles wat er speelde. Ik heb haar ook gezegd dat ik zou gaan als zij hem niet kwijt wilde.. maar zij was ook klaar met hem, zo vertelde zij mij. Meer dan broer en zus was het niet meer. Na heel veel loze beloftes, ruzies, verwijten mijn kant op zijn zij vorig jaar gescheiden en is zij verhuisd. Helaas…. er veranderde niets…. Het bleef bij af en toe een “date” en onze plannen, nav gesprekken met een coach, om vanaf vorig jaar november 2 dagen per week minimaal echt samen te zijn als stel werd telkens om allerlei redenen van tafel geveegd. Als ik deed wat hij wilde pronkte hij met mij. Hij kikte erop als mannen met mij flirtte en was dan zo trots als een aap met 7 lullen en dit ging nog veel verder.. seksuele controle…….. en als er geen “doink” te behalen was dat had hij geen tijd en andere prioriteiten. Ik heb vaak aangegeven dat ik graag wilde dat hij er ook onvoorwaardelijk voor mij was. Hij lachte dat weg. Wanneer hij tijd/zin en mij nodig had was ik er meteen! Ik ben een zorgzaam type dat er onvoorwaardelijk is voor de mensen waar ik om geef 24/7. En ik bleef mijzelf maar voorhouden dat hij er ook voor mij zou zijn als we eenmaal veel meer tijd, zoals dat in normale relaties gaat, voor elkaar zouden hebben. Ik fleurde op als hij zichtbaar “trots” op mij was. Zie je, dacht ik dan, hij houdt echt van mij.. In december heeft hij mij voorgesteld aan zijn moeder, zusjes en kinderen en hebben we een vakantie naar Bali gepland met z’n 12. Helaas waren er in februari weer allerlei redenen waarom hij geen tijd had voor mij, ik niet welkom was bij hem thuis en hij tijd met zijn kids, ex en familie doorbracht. Op zaterdag zei hij: vanaf woensdag heb ik weer tijd voor jou. Dat was de druppel! Ik heb hem geblokkeerd en verwijderd van mijn gsm. Helaas zijn wij collega’s en komen wij elkaar soms op het werk tegen. Hij vroeg mij of we vriendjes konden blijven. Ondertussen vertelde hij dat hij weer in gesprek is met zijn ex, graag samen weer leuke dingen willen plannen en zij gaat “waarschijnlijk” in mijn plaats mee naar Bali. Ik heb ze alle geluk gewenst!
    Ondertussen worstel ik om mijn eigen leven weer terug te krijgen. Te accepteren wat er nu echt gebeurd is (geestelijke en lichamelijke mishandeling). Maar het valt niet altijd mee….
    Al jullie verhalen lezen helpt om het weer even duidelijk te krijgen. En toch komt de vraag geregeld boven: Waarom????? na 4,5 jaar vriendschap denk je iemand te kennen.. niet dus! Onze relatie heeft in totaal 4,5 jaar geduurd. Iets wat bijna niemand weet want dat was beter als we dat stil hielden. Het maakt mij soms zo boos… Hoe kan iemand ongestraft en nu weer fluitend met zijn ex, kinderen en familie de draad weer oppakken en zeggen: het is uit want wij hadden alleen maar ruzie.. JA!!! Maar als ik vroeg: vergeet niet dat de ruzie ging over die loze beloftes die jij constant deed en de leugens die jij mij vertelde en ik ontdekte. Zei hij: dat doet er niet toe! Je moet gewoon geen ruzie maken….
    Ik weet dat ik het nooit zal begrijpen maar dat is soms wel lastig en ik ben boos op mijzelf dat ik niet al veel eerder naar mijn onderbuik heb geluisterd. In januari 2012 wilde ik het al uitmaken maar ben gezwicht voor zijn mooie praatjes en beloftes. Na die datum is dat helaas nog ontelbare keren gebeurd

  16. Ojee, een akelig gevoel bekruipt mij sinds afgelopen weekend: na mezelf al weer een aantal jaren bevrijd te hebben uit het systeem v.e. ziekelijk op zichzelf gerichte ouder (nog voor die overleden was), zou het zo maar kunnen dat mijn oudere broer -tuurlijk ook slachtoffer- nu dadergedrag vertoont. En wel naar mij. Mijn concrete vraag is wat ik doe met een mail vol agressie, beschuldiging en sarcastische zinnen die ik als dreigend ervaar. In zijn kortheid zeer doeltreffend. Vooral omdat er ook een suggestie is dat hij misschien iets van plan is; ik weet niet helemaal of ik dat goed aanvoel. Let wel, ik heb 8 jaar geen contact met hem (behalve tijdens de uitvaart van die ouder) sinds een afgrijselijk incident 2 jaar daarvoor. En ineens komt deze mail. Hij gebruikt daarbij niet mijn privé mailadres (dat hij nog kent van vroeger), maar doelbewust een recentere werkmail die hij op internet vond. En vermeldt als onderwerp v.d. mail ‘hoi Zus’. Verbaasd en nieuwsgierig opende ik dus de mail. Ik zeg het eerlijk: toch een beetje hoopvol dat er enig licht zou komen in de totaal verstoorde familierelatie. Oeps, hij blijkt mij daarin op hatelijke manier om de oren te slaan met een aantal zinnen van mijn werkwebsite. Zoals mijn partner zei: precies zoals ouder altijd deed (die dat trouwens niet kon via internet).
    Nu ken ik mijn broer al tientallen jaren als emotioneel labiel en wispelturig, dus er zal iets gebeurd zijn waarom ik ineens in beeld kwam.
    Wat ga ik doen? Reageer ik op een rustige manier (op een open manier het bij mezelf houden, tbv cooling down), of doe ik helemaal niks (negeren dus)?
    Wat biedt de meeste kans om buiten zijn systeem te blijven? Áls ik goed naar hem kijk natuurlijk. Wat ik vanaf nu iig wil, is voor hem echt helemaal niemand meer zijn, ik wil niet andermaal zelfs maar deelgenoot zijn van zijn slachtofferproblemen en denkkronkels-wat ik tientallen jaren wel was, naast die van mijn NPS ouder.
    Ik weet niet wat in dit geval wijs is, daarom hieronder een paar quotes van Iris. Want ik kies voor negeren als ik lees: ‘Wat je nodig hebt is afstand’; ‘Als de narcist zijn spotlights op je zet, dan ben je iemand. Haalt hij ze weg, dan ben je niemand meer’. Mooi zo, probeerde ik al jaren in toenenemende mate. Negeren dus?
    Maar ik aarzel, als ik lees: ‘Zolang je hem steunt lijkt er niet zo veel aan de hand te zijn; de problemen worden vooral zichtbaar wanneer hij zich te kort gedaan voelt. Hij opereert dan vanuit een heftigheid die grote schade aanricht. De narcist is woedend’.
    En: ‘Zodra je niet voldoende meewerkt ben je te afstandelijk, egoïstisch, te weinig empathisch’; ‘om zich te verzekeren van voldoende voorraad is alles geoorloofd’.
    En dat is precies wat hij nu zegt in die mail (niet geïnteresseerd in ‘ons’, ik zou hem en de familie als ´uitschot´ zien etc.). Ik ben idd geheel uit beeld (mijn kritische klokkenluidersgedrag werd niet gepikt -zelfs niet door hem, de grootste veroordelaar van onze ouder). Maar het laatste dat ik wil is hem nog steunen of voeden. Ik ben als zus ineens behoorlijk mijn laatste restje loyaliteit aan hem kwijt. Een schokkend gevoel.
    Brrr. Of ik zijn gedrag nu wel of niet terecht als dadergedrag zie, hij lijkt in nood en ik weet niet welke reactie van mij zijn verdere woede zo min mogelijk opwekt: wel of niet reageren. Mijn partner dringt aan op het laatste. Wat vinden jullie?
    Hoe dan ook, ik ben er beduusd van. Een paar jaar ‘vrij’, mijn leven terug -naast ook het verdriet over het verlies van mijn familie; en nu dit. Sinds maandag zoemde urenlang onbewust de melodie door mijn hoofd: ‘Het Houdt Niet Op’, van de overheidscampagne tegen huiselijk geweld. Na een paar uur rolde ineens het muntje hoe deze ‘oorwurm’ in mijn hoofd was beland. Unheimisch, na al die jaren ineens bang voor mijn broer.

    1. Op gemak bij mezelf.
      Ik wil hier graag op reageren, omdat ik in hetzelfde schuitje heb gezeten. Ik heb een narcistische vader, waarmee ik geen contact meer heb na het overlijden van mijn moeder, nu ruim twee jaar geleden. Mijn zus – verder heb ik geen zussen of broers – is ook een narcist.
      Het overlijden van ma is mijn schuld, daar komt het op neer.
      Je broer probeert contact met je te leggen. De manier waarop is absurd. Zou hij wérkelijk contact met je willen, zou hij dat zéker niet doen op deze manier.
      Hij lokt uit. Hij wil gevoed worden. Gevoed door jouw reactie. Het maakt niet uit hoe je reageert. Geen enkele reactie zal goed zijn. Reageer niet. Misschien dat hij nog een keer of een paar keer reageert via je werkmail. Blijf negeren. Doe niets. Elke reactie van jou is voeding. Het gaat goed met je. Hou dat zo!

      1. Hi M, dankjewel! Wat je beschrijft is lekker helder. Vooral ook de absurde manier van contact maken. Ik zie nu dat hij dit de afgelopen 20 jaar vaker zó deed; of zich plots maandenlang onbereikbaar hield (als ik belde om te vragen hoe het was -stuurde hij een kind aan de telefoon om te zeggen dat papa er niet was; de leugen zinderde door de hoorn; zei ik: ik ben je grootouder niet, ik ben het. maakte helemaal niet uit); of totaal niet reageerde, als ik dan maar per brief (later per mail) mijn uiterste best deed om onze relatie te herstellen of mijn eigen gedrag wilde verklaren, tegen de achtergrond van ons opgroeien. Die laatste poging werd een half jaar compleet genegeerd en toen ineens een warrige nachtelijke mail, waarin de mededeling dat ‘we nu nooit meer contact kunnen hebben; en dat vind ik best jammer’. Die laatste bijzin betwijfelde ik na tientallen jaren ervaring. En 1 zin uit mijn brief (waarin ik zijn kinderen noemde) niet alleen geheel uit zijn verband gerukt, ik kon niet eens snappen wat hem er in dwars zat. Dan wordt het moeilijk. Dat was het laatste gerichte contact.
        Kortom: je reactie verstevigt het besluit dat ik de afgelopen week genomen had: niks doen. Heel fijn. Dit zeker weten kwam best snel en ik kon het daarna ook vrij gemakkelijk uit mijn lijf laten verdwijnen. Ik geloof dat ook mijn angst al is weggeëbd. Beetje het gevoel: ik zie wel, kom maar op, jou probleem. En daarmee dan een klein beetje compassie op afstand. Goed om te ervaren; wéér een stap dichter bij het moment dat ik kan zeggen: nu is het echt verleden tijd.
        Niks doen is trouwens ook voeden bij personen die zo in de knup zitten, denk ik, haha :-)) Werkelijk álles voedt, ook niks. Dat zie ik steeds beter. Gedrag van familie dat ik eerder nog niet kon duiden, valt steeds meer op zijn plek. Het grappige is, op afstand houd ik toch nog van hen, ik kan hen niet (meer) een kwaad hart toedragen. Vanuit hen zelf gedacht bedoelen ze het vermoedelijk goed -ik kan hen niet zien als de NP persoon die onze ouder was, ik zie echt verschillen. Maar ik wil geen contact (meer). Zonder hen te veroordelen kan ik zeggen: dat-en-dat lijkt op zijn minst dader achtig gedrag van mijn boers en zus (en zelfs neefje) en ik heb het zelf in mijn eenzaamheid, wanhoop en losmaking uit het systeem ongetwijfeld ook vertoond. Of dat laatste echt wel zo is, of dat het alleen verzet was, dat weet ik nog niet zo goed. Mss komt dat nog.
        Ja M, ik herinner me je verhaal over je vader en het sterven van je moeder, elders op deze site. Ook super herkenbaar. Je laatste 2 zinnetjes zijn tof, dankjewel, ik word er heel vrolijk van. En zo te lezen gelden ze ook behoorlijk voor jou! Pluk de dag en je vrijheid.
        Bloesemgeurgroet!

    2. En ja, ik ben ook best bang voor mijn zus. Gelukkig zie ik haar nooit en neemt ze ook geen contact met me op. Als ik in het dorp waar ze woont aan het winkelen ben, kijk ik altijd rond of ik haar toevallig zie. Ik kom daar dus liever niet. Voel me dan helemaal niet op m’n gemak. Ze is zó gehaaid en zó sluw, ja, daar word ik echt bang van. De valsheid druipt er richting mij vanaf.
      Nee, naar anderen niet. Naar anderen is ze heel hartelijk en o zo gewoontjes…. maar ondertussen.

      1. Ja, dat is treurig M, die valsheid naar mensen die ‘eigen’ zijn. En daarbuiten niet. Daar worstel ik best mee. Ik kan dat niet begrijpen -wél als iemand echt NP is, maar niet, als dat mss niet het geval is.
        Ik heb de afgelopen jaren steeds gedacht dat het ALLEEN mijn aandeel / schuld was dat ik zo bejegend werd. Kijkend naar mijn eigen broers en zus, houd ik toch de mogelijkheid open dat ze buiten de familie ook echt niet vals of onredelijk zijn. Ik zie het steeds meer te zien als de consequentie / andere kant vd medaille v ‘het hemd is nader dan de rok’ en ‘het boed kruipt…etc’. Als er evenwicht is in geven en nemen in een familie, dan werkt het zo. Is het een emotionele en relationele chaos, dan werkt het PRECIES zo, alleen finaal omgekeerd en sterk uitvergroot tot iets mega disfunctioneels. Zelf sluit ik niet uit dat zij met hun (klein)kinderen heel anders omgaan dan met de eigen zus(sen) en broer(s).
        Heel lang geleden zei een kinderpsycholoog in een voordracht op een werkdag ‘aanpak huiselijk geweld’: ‘het gezin is de meest intieme leefeenheid. Als het daar goed gaat, is het veilige haven, waar een opgroeiend kind een leven lang uit kan putten. Maar o wee, als het fout gaat, dan gaat het ook goed fout. Veel fouter dan in andere intermenselijke relaties. Er zijn in de (westerse) samenleving twee instituten het meest gewelddadig: het leger en het gezin’ (ongeveer citaat uit mijn herinnering gevist). Grinnikende èn geschokte reacties v.d aanwezigen. Ik heb hem nooit vergeten. En dat was vér (zo’n 10 jaar) voor ik begreep dat ik in een dergelijk schuitje zat. Maar het is nu ook een eye-opener die mij troost: het kán ook niet anders lopen, als het eenmaal zo ver is. Hoe verdrietig ook, ik kan het acceperen.
        Dus geen idee, hoe dat zit bij je zus; en hoe ze het zelf ziet. Idd afstand houden, het is haar weg, niet die van jou.

      2. Dat snap ik dat je dat heeft geraakt en dat je dat hebt onthouden. Zeker nu blijkt dat je zelf in dat schuitje zit.
        Ik las ooit, een aantal jaren geleden, het boek Niemandskinderen van Roodvoets. Toen nog nergens van op de hoogte. Wel was ik altijd zoekende. Waarnaar? Ja, dat wist ik zelf niet. Ik deed aan bewustwording in allerlei variaties. Meestal te zweverig naar mijn smaak. Maar ja, ik was niet gelukkig, dus íets moest er toch mis zijn met mij. Immers, mijn familie thuis deden nooit zo moeilijk. Zij deden wat ze wilden doen en ik zag ze nooit strubbelen met zichzelf. In het boek stond een stuk over ‘toneelspelen’ en dat ieder familielid een bepaalde rol aan moest nemen om zo een aantal mensen (ik noem het nu de narcisten) te voeden om prettig te kunnen leven. Als één van de gezinsleden die rol niet meer wenst te spelen, dan valt het doek. Dat kan natuurlijk niet. Je wordt min of meer gedwongen om die rol weer aan te nemen. Dat doe je ook, want je was het gewend en toen verliep het allemaal goed. Mij werd onbewust geleerd om vooral rekening te houden met de rest van het gezin. Als ik me aanpaste was er eigenlijk niks aan de hand. Er vielen geen klappen, er waren geen grote ruzies. Het enige wat er wel was onredelijkheid, onrechtvaardigheid, leugens en verdraaiingen. Veilig was het voor mij niet. Ik kon mezelf niet zijn. Als ik vanuit mezelf wat zei of me emotioneel opstelde, dan kreeg ik nooit bevestiging. Ik was een bangerik, een zeurpiet, emotioneel en labiel en nooit tevreden en ik bedacht altijd hele gekke dingen. Dat werd me altijd gezegd en voor mij was dat dus ook zo. Ik heb veel ‘langs de zijlijn’ gestaan en me met open mond verbaasd over uitspraken en ‘verhalen’ van zus en pa. En zij, zij kwamen ermee weg. Anderen weten de impact niet van de leugens en kletsverhalen. Anderen moesten er om lachen, vonden pa en zus leuk en grappig en charmant. Dat zowat alles wat ze vertelden nergens op sloeg en vaak ook nog eens leugens waren, dat wist ik. Ik alleen.. Op die manier werd ik ook voor de rest van de familie een verlegen, bang meisje. Maar waar dat werkelijk aan lag!?
        Je vraagt hoe mijn zus het zelf ziet. Ach, met haar zal ik nooit meer contact hebben. Ze heeft zoveel leugens de wereld in geholpen en ik heb er zoveel ontrafeld, maar helaas is ze me altijd de slim af, te gehaaid en me voor, dat zij heel goed weet dat ik haar door heb, dat ik wel weet wie ze werkelijk is. Haar eigen omgeving en gezin kennen haar niet. Die heeft ze in haar macht. En zolang haar eigen kinderen en haar man doen wat zij wil en haar geloven, is er niets aan de hand.

  17. …..wat te doen als hulpverlener (professional) zelf een (zware) narcistische stoornis heeft??
    Bij welke instantie kunnen cliënten dan aankloppen? Er is mij (en een handjevol anderen) een situatie bekend waar zich zaken afspelen die niet zouden moeten mogen!!

    1. Beste Bezorgd,
      Oei, dat is een lastige. En het komt voor. De hulpverlener hoort betrouwbaar te zijn, maar is het niet in dit geval. De stappen: Een klacht indienen. Officieel moet je je klacht eerst kenbaar maken bij de persoon zelf. Daarna bij de vertrouwenspersoon. Je zou de vertrouwenspersoon anoniem kunnen benaderen en het verhaal voorleggen. Als eerste zullen ze altijd adviseren om het met de hulpverlener zelf op te lossen. Doe dat netjes, want dit gesprek zal altijd teruggehaald worden. De volgende stap zou zijn: de klachtencommissie. Dat is de organisatie in Nederland voor het beoordelen van geschillen met zorgaanbieders. Bij elke beroepsvereniging hoort een klachtencommissie. Daarna komt de tuchtraad, maar hopelijk is dat niet nodig. Informatie is te vinden op:
      http://www.zorgbelang-nederland.nl/
      http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/
      Sterkte hiermee,
      Susan

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *