Waarom ontsnappen zo moeilijk is

Het grootste probleem is, dat veel slachtoffers niet weten wat er met ze aan de hand is. Er zijn maar weinig mensen bekend met deze vorm van mishandeling, waardoor talloze slachtoffers rondlopen met een basaal gevoel dat het allemaal aan hen zelf ligt. Dat is ze immers ook altijd verteld.

PTSS en het Stockholm syndroom

Een nauwe relatie moeten onderhouden met een narcist is vergelijkbaar met vastzitten in een guerilla-oorlog. Je weet nooit uit welke hoek het gevaar kan komen. Veel slachtoffers ontwikkelen een ernstige vorm van PTSS. Je ervaart voortdurend stress, omdat je op alles voorbereid moet zijn. Een narcist wil de volledige controle over zijn omgeving, maar is hierin niet duidelijk. De tegenstrijdige aanwijzingen houden slachtoffers in de ban en worden veroorzaakt door de complete innerlijke chaos die in de narcist zelf leeft. Dit kun je pas zien als je uit zijn systeem bent. Zolang je er nog in zit heb je het gevoel dat je in een doolhof zit waarin je het ene moment de ene kant op gaat, het volgende moment de tegenovergestelde kant, het is een gekkenhuis. Je moet echter niets laten merken van de tegenstrijdigheid die je ervaart; de narcist moet koste wat kost zijn imago overeind houden. In de realiteit staan hou jij dan ook niet vol. Je probeert zijn logica te volgen, omdat in het volgen de enige veiligheid zit. Als een konijn in de lampen wacht je op nieuwe aanwijzingen. Hij houdt de aandacht gevangen, want zodra je niet goed hebt opgelet om te weten wat er van je verwacht wordt, wordt je gestraft. Je wordt vernederd en beschaamd, maar vervolgens heft de narcist zelf die beschaming weer op. Dit is de belangrijkste reden waarom narcistische mishandeling zo beschadigend is. Het Stockholm syndroom vormt de kern van narcistische mishandeling en zorgt voor een ziekmakende binding met het slachtoffer. Hierdoor is het zo moeilijk om te ontsnappen.

De symptomen van narcistische mishandeling openbaren zich via PTSS, depressie, suïcidale gedachtes, dissociatie, een enorm laag zelfbeeld en talloze somatische klachten. Vaak zijn de slachtoffers uitgeput. De symptomen dragen er juist aan bij dat je gevangen blijft. Je hebt vaak een leeg, onwezenlijk gevoel. Je kunt niet helder denken of tot iets komen. Je voelt je vaak heel rot, en als het zou lukken om dieper te gaan dan voel je vooral veel schaamte. Een enorm gevoel van onvolwaardigheid: ik kan het niet, ik zal het nooit goed genoeg doen, ik ben niks waard. Je piekert heel veel, kunt moeilijk genieten. Zelfs iets simpels is al heel ingewikkeld en je krijgt steeds meer het gevoel dat je niet tegen het leven opgewassen bent. Je lijkt wel op de vlucht te zijn, maar weet niet waarvoor. Je wilt jezelf verdoven, door je te verliezen in werk, in een verslaving, in wat dan ook. Wat je diep van binnen voelt is ondraaglijk, maar het ergste is dat je niet weet waardoor het veroorzaakt wordt.

Het is van levensbelang om in te zien dat deze symptomen je werden aangedaan door iemand met ernstige pathologie. De gekte van anderen kan jou gek maken.  Je verliest immers alle houvast.  Ik noem de wereld waar narcisten je intrekken het land van de duisternis.

Waarom het land van de duisternis?

  • er werd altijd gedaan of jij gek was
  • je hebt geleerd voor alles de verantwoordelijkheid te nemen, over alles na te denken wat je doet of zegt, want je zou die ander kunnen kwetsen. In werkelijkheid ben je aan het proberen om nieuwe mishandeling te voorkomen, en het feit dat dit niet als zodanig benoemd mag worden vind ik duister.
  • door de jarenlange mishandeling ben je murw, zie je niks meer helder, het is alsof je in een dikke mist zit. En er komt bijna geen licht meer door.
  • wat mensen met deze pathologie doen is heel duister, maar alleen de mensen die het van nabij hebben meegemaakt, of de mensen die zich hiervoor openstellen, weten dit. Juist de manier waarop  je wordt geïsoleerd, afgesneden van jezelf en van alles en iedereen, maakt deze vorm van mishandeling zeer ernstig.

Narcistisch slachtoffer syndroom

De belangrijkste stap naar heling is weten waar je mee te maken hebt. De symptomen zijn het gevolg van narcistische mishandeling. Maar omdat weinig hulpverleners de symptomen herkennen, krijgen veel slachtoffers het verkeerde labeltje. Ze hebben een depressie, of een angststoornis. Gelukkig hebben deskundigen onderkend dat er steeds meer slachtoffers kwamen met een vergelijkbaar klachtenbeeld en kreeg het beestje een naam:  Het Narcissistic Victim Syndrome of Narcistisch Slachtoffer Syndroom.

Voor mij was het inzicht dat mijn symptomen een gevolg waren van de mishandeling, essentieel. Jarenlang was mij het gevoel gegeven dat ik alles verkeerd zag, dat het allemaal aan mij lag, en dat ik het allemaal over mezelf af riep. Je hoort mensen vaak zeggen vertrouw op je gevoel, maar op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik voelde of vond. Dit kwam ook doordat ik veel dissociëerde; uit mijn lichaam ging. Ik had vanaf toen ik heel klein was met een narcistische ouder en verzorger te maken, en alleen door te dissociëren kon ik overleven. Ook als volwassene had ik met hen en andere narcisten te maken. Ik zat aan alle kanten gevangen. Jarenlang speelde ik met het idee om zelfmoord te plegen. Toen ik eenmaal zelf moeder was, werd dit een groot probleem. Ik wilde knokken voor mijn kind, maar ik had al zo vaak hulp gezocht en nooit goede hulp gekregen, dat ik wanhopig was. Gelukkig vond ik professionele hulp, net op tijd. Ik ging veel lezen, vooral van ervaringsdeskundigen. Langzaam knokte ik mezelf een weg terug uit de duisternis.

« Waarom doet een narcist wat hij doet hoe kwam je in deze gevangenis terecht? »

268 gedachten aan “Waarom ontsnappen zo moeilijk is”

  1. Hallo beste mensen.
    Ik heb 5,5 jaar een relatie gehad met wat ik denk een narcist.
    Ik ben nu een halfjaar uit elkaar en ondervind rare problemen bij me zelf.
    Ik voel me lusteloos heel erg zwaarmoedig net of ik niks meer waard ben.
    Voel me opgesloten in mijn eigen lichaam eeen soort constante stress of soort paniek gevoel.
    Ik kan het niet goed omschrijven.
    Hoe ik er ben achter gekomen dat ze narcistisch is :
    Ik heb heel veel energie erin gestoken om het nog goed te kunnen maken want ze had het uitgemaakt omdat ik niet wou praten en dat vond ik zo raar dat ik bij mezelf dacht,dit is het niet.
    Ik heb me rot gezocht om er achter te komen wat er speelt.
    Zij komt uit een gescheiden gezin,haar vader was ook narcist vertelde haar moeder waar ik nog contact mee heb omdat ze ook de oma is van onze 3 jarige zoon.
    Haar moeder heeft 10 jaar lang gewalgd van mannen dus dat zegt wel de ernst van de situatie. Ze is geslagen mishandeld etc etc en dat geld ook voor haar kinderen waarvan ik met haar dochter verkering had.
    Dus op vroege leeftijd beschadigt en zij heeft totaal het karakter van haar moeder niet.
    Haar vader heb ik nooit gekend alleen van horen zeggen hoe verschrikkelijk die was.
    Mijn schoonmoeder heeft zoveel schade opgelopen dat ze liever alleen blijft.
    Het rare is dat wij elkaar heel goed begrijpen omdat de buiten wereld het niet ziet.
    Die ziet een leuke spontane meid.
    Maar het erge is dat haar eigen moeder bang voor haar is zonder dat te durven zeggen tegen haar want ze loopt gewoon over haar eigen moeder heen.
    Net als ze bij mij heeft gedaan.
    Ik had nooit gelijk,het lag altijd aan mij. Ik deed het nooit goed naar onze zoon toe ik mocht ook niks doen.
    En wel zeggen jij doet helemaal niks met je zoon.
    Ik heb gewoon het idee dat ik erin ben getrapt , in het begin was het allemaal leuk tot na de zwangerschap.
    Na 2 jaar relatie wou ze relatie therapie omdat ze het zat was dat ik niks deed in huis.
    Ik heb me daar helemaal volledig op tafel gegooid maar zij heeft totaal niks verteld.
    Het was alleen maar over mij.
    Ze houd van aandacht vooral bij anderen heel leuk voor doen.
    Ik vrees echt voor m’n zoontje want ze wilt nog steeds controle hebben. Gelukkig is haar moeder er vaak om een oogje in het zeil te houden.
    Volgende week heb ik een afspraak bij de dokter om te praten.
    Want zoals ik me vaak voel tegenwoordig zo wil ik niet leven.
    Het ene moment voel ik me kip lekker en dan 10 minuten daarna helemaal down.
    Het is zelfs zo erg geweest dat ik me geen weg meer wist.
    En naar een medium ben geweest die mn ex heeft gelezen vanaf een foto en voelde dat ze 80% kapot is en heeft nog veel meer dingen gezegd maar dat is voor mijzelf.
    Ik weet me vaak geen houding meer te geven aan m’n leven ik voel me leeg of opgesloten in m’n eigen lichaam.
    Ik kan niet snel meer ergens van genieten kan snel chagarijnig voelen etc etc.
    Heb heel lang nog voor haar gevoel gehad en mischien stiekem nog steeds.
    Maar dit is juist wat ze wil,dat jij afhankelijk van haar word.
    Ik vind het een ondragelijke situatie maar ik moet me sterk houden voor m’n zoon.
    Want ook dat heeft ze van mij afgenomen.
    Ik heb alles gedaan toen we samen gingen wonen. Hen veel geld erin gestoken en hadden alles goed voor elkaar. Wat ik ook opmerkte is dat ik nooit complimenten kreeg. Bijvoorbeeld ik had de voor en achtertuin gestraat en niks over gehoord. Dit terwijl het super mooi was.
    Haar moeder kan dit ook erg veel merken.
    Bijvoorbeeld mijn zoontje is net 3 jaar geworden en we hebben zijn verjaardag apart gevierd.
    Natuurlijk bij haar veel vriendinnen het kan niet op.
    Haar moede had een fantastisch kado voor ons zoontje maar m’n ex zou niet zeggen tegen haar vriendinnen van “kijk mooi he! Die heeft (zoontje) van mijn moeder gekregen” nee wat dit tast volgens mij hij eigen ego erg aan.
    Dit schrijven lucht mij al een beetje op maar ik ben er nog lang niet.
    Voel me kapot en op!
    Help….

  2. mijn ouders maken elke dag ruzie om mij over wat ik wel en niet kan. daardoor mag ik nooit meer iets doen. En zit ik zo geisoleerd dat ik zo weer bijna het hele jaar 24 uur per dag op mn kamer zit zonder dat ik iemand spreek of zie. Want ik heb maar 5 lepels. dus ik heb hulp nodig om ergens te komen, maar dat wordt mij bewust ontnomen.
    En niemand heeft iets door. tegen de hulpverlening wordt gedaan of ik gek ben en mezelf maar een beetje depressief opsluit, wat totaal niet waar is. Zo blijft het maar in stand. En die hulpverlening gaat nog eens dubbel zo hard mee in het onbegrip, waardoor ik me alleen maar slechter voel. want die gaan tegen mij te keer i.p.v. helpen. Ik zit in een situatie waar er sancties volgen wanneer ik iets niet doet, wanneer ik het niet kan. Er wordt bewust een situatie gecreëerd waarin de totale controle over mijn leven wordt genomen. Ze weten dat het mij pijn doet. Ik word ook gechanteerd door dingen voor elkaar te krijgen tegen mijn zin, omdat anders die hulpverleners komen.
    Ik begrijp dat het voor hen lastig is te begrijpen. Maar in mijn situatie gaat het verder dan onbegrip, omdat mij bewust dingen worden onthouden. Dit begint meer te neigen naar een vorm van narcisme, want in mijn geval gaat het verder dan onbegrip.
    Ik wil er juist dolgraag op uit. ik ben zo zo zo enorm geisoleerd en gefrustreerd, omdat er naar de buitenwered een totaal ander beeld geschetst wordt dan dat het werkelijk is. Soms voel ik me geen mens meer, omdat de tijd langs me heen gaat. ik zou zo graag eens met iemand willen mailen. alleen al om met iemand anders contact te hebben.

    1. Beste actiesports,
      Wat zit je in een nare situatie. Het lijkt alsof je geen kant op kunt. Alsof andere bepalen wat je wel en niet kan en mag doen. Je geeft aan dat je je depressief voelt door de situatie waarin je zit. De hulpverlening ziet niet in, dat je je juist depressief voelt dankzij de situatie. Ja , dat is wel een groot verschil. Omdat iedereen denkt te weten wat er met je aan de hand is, gaan ze voorbij aan wat er werkelijk aan de hand is. Dat weet alleen jij. En je komt er niet uit.
      Het is wel belangrijk dat je ergens met je verhaal heen kunt, om te kijken hoe jij de regie van je leven weet een beetje in je eigen handen gaat krijgen. Je kunt gebruik maken van ons netwerk. Onze coaches en therapeuten zijn allemaal gespecialiseerd. De informatie kun je heel makkelijk via de website aanvragen. Als je een fijne huisarts hebt, kun je ook daar langs gaan om je verhaal te vertellen. Het gaat om jou.
      Sterkte ermee,
      Susan Veenstra.

  3. Dat is niet waar, ik heb de juiste hulp gezocht en gevonden die daadwerkelijk wil helpen!
    Mijn situatie is daar in tegen voor mij ondragelijk, en ik kom er nooit meer vanaf. De keiharde werkelijkheid is dat hij al vanaf dat 14 ben een oogje op mij had, en nu had hij mij naar al die jaren en die laat mij nu echt niet los. Op momenten dat ik leuke contacten krijg zijn die opeens verdwenen, bang dat ik iets anders leuk vind?ik weet het niet. Hij is constant met zijn uiterlijk bezig hij word kaal en wil dat niet. En wie dat gaat betalen hij zegt zijn familie?maar ja zoals jullie wel weten spelen ze graag spelletjes en bij mij is hij uit gespeeld want ik trap er niet meer in, zijn verhaaltjes en ditjes en datjes ja die ken ik wel.
    Maar niemand kan mij vertellen hoe ik er vanaf kom echt letterlijk niemand. De politie gevangenis hij heeft alles gezien maar alsnog blijft hij achter me aan zitten op wat voor manier dan ook, stalken letterlijk met stenen gooien liedjes zingen fluiten achter na zitten op me werk, tot vriendinnen vertellen dat ik slecht over hun praat en de hele boel omgooien met zijn gladde praatjes.
    Ik heb geen haat ik heb eerdere medelijden dat je zo’n fan van mij bent dat je achter mij aan huppelt maar zodra ik weer in zijn web ben dan stel ik niks meer voor.
    En hij wil nu opeens trouwen en kinderen dat wilde hij altijd wel maar ja weet je nu opeens wil hij naar mijn vader om mijn hand te vragen?hoe dan?
    Ik heb geen contact met mijn familie….ik heb eigenlijk helemaal niemand en dat is best hard keihard.
    Ja alleen een psychopaat die achter me aan loopt als een hond, en hij zegt dat hij voor mij in therapie is gegaan zodat ik hem weer wil, ja dat heb ik een keer staan roepen dat hij zichzelf moet laten na kijken….ik weet dat ik dit niet ga overleven want het word met de dag erger en erger. Verhuizen nou dat vind hij alleen maar prachtig, heeft hij weer wat te doen om mij te vinden.
    Ik ben benieuwd hoe jullie dit gedaan hebben om er vanaf te komen want mij lukt het niet.
    MVG Henriette

  4. Heel herkenbaar, alle verhalen. Ik denk dat ik ben opgegroeid bij narcistische ouders. Alhoewel ik er op mijn 11e achter kwam dat hij niet mijn biologische vader was (mijn moeder heeft mij dat verteld kort na de scheiding), zie ik hem toch als mijn vader. Hij was altijd negatief, benoemde alles wat ‘lelijk’ aan mij was, ik kreeg van alles de schuld zelfs van ruzies tussen mijn ouders. Herhaaldelijk werd er door hem tegen mij gezegd dat ik niks ben, niks kan en ook nooit wat zou worden. Volgens hem was ik een vals en heel slecht mens, mijn emoties waren onecht en ik loog alles bij elkaar. Er zou nooit een normale man van mij kunnen houden en vrienden/vriendinnen zouden weglopen zodra ze erachter zouden komen hoe slecht ik was. Aan de andere kant was ik ook heel goed omdat ik altijd hoge cijfers haalde en op hoog niveau sportte, hier vertelde hij over aan andere mensen. In materieel opzicht kwam ik niks te kort, altijd dure merk kleding, veel speelgoed, goede fiets, zag er verzorgd uit. Ik moest vooral dankbaar zijn en beseffen hoe uitzonderlijk het was dat ik dat had. Mijn moeder was minder extreem, zei dat soort dingen niet, maar zij kwam nooit voor mij op. Zij was geen partij voor mijn vader en zij leunde dan ook veel op mij. Ik voerde vaak het woord voor haar, ik kwam voor haar op, ik nam vaak de leiding en hielp haar met alles. Zij zijn gescheiden toen ik 12 was. Mijn vader had al een nieuwe partner, en mijn moeder vond er vrijwel meteen een. Een met twee kinderen uit een eerder huwelijk en waar wij binnen twee weken na mijn moeders eerste afspraakje (een blind date..), bij introkken.
    Binnen drie maanden kondigde mijn moeder aan te zullen gaan trouwen en in verwachting te zijn. Dat was ook de periode dat mij tussen neus en lippen door werd verteld dat ik eigenlijk een andere vader had. Ik moest hem nota bene zelf vertellen dat ‘ik het wist’, via de telefoon. Mijn moeder vond dat ik mijn achternaam maar moest wijzigen (ik had blijkbaar officieel de achternaam van mijn biologische vader, maar dat heb ik nooit geweten, ik dacht dat ik de achternaam van mijn (niet biologische) vader had) naar de achternaam van haar nieuwe man, en hield mij voor dat ik mijn naam niet kon wijzigen naar de naam van mijn vader. Ik heb uiteindelijk zelf gekozen (met 12 jaar) voor de meisjesnaam van mijn moeder omdat dat mij het meest ‘veilig’ leek. Mijn vader neemt mij dat nog steeds kwalijk. Mijn moeder en zusje namen en soms nemen mij het kwalijk dat ik contact wilde met mijn biologische familie. De periode daarna is eigenlijk ook vooral niet leuk geweest, mijn vader bleef doorgaan met zijn gedrag en mijn moeder hield zich alleen nog bezig met het ‘nieuwe gezin”, zij vond dat ik gek was en naar een inrichting moest. Zij had totaal geen begrip voor mijn gevoelens, ontkende ze ook. En als ik het allemaal zo slecht vond dan moest ik maar lekker op mezelf gaan wonen.
    Dat heb ik uiteindelijk gedaan toen ik net 20 was. Toen had ik ook net een relatie achter de rug met wat nu blijkt ook een narcist te zijn.
    Ik heb na die eerste relatie helaas ook weer te maken gehad met een narcist, en nu een die ook verslaafd was aan alcohol en drugs. De mishandelingen, bedreigingen zijn ontelbaar. Al m’n spullen heeft hij kapot gemaakt, hij heeft me geprobeerd te vermoorden, hij schold mij iedere dag uit, kortom het was een hel. Ik leerde hem kennen en binnen drie maanden was ik zwanger, maar diep van binnen wist ik al dat het met hem niks zou worden. Toch geprobeerd, voor de kleine. Uiteindelijk toen zij 8 maanden oud was ben ik gevlucht. Ik heb m’n leven opnieuw opgebouwd, heb een goede baan en heb m’n studie afgemaakt. Toch is hij mij nog jaren blijven lastig vallen en heb ik meerdere keren moeten verhuizen. Uiteindelijk is hij veroordeeld en is hij daarna opgehouden met de mishandelingen. Maar de dreiging blijft continu.
    Hij is daarna verder gegaan met zijn narcistische gedrag. Ik zou bijna zeggen uiteraard kwamen wij niet tot een omgangsregeling, want over alles maakt hij ruzie en het minste of geringste kan een gigantische woede aanval ontlokken. Dus we kwamen terecht bij de rechter, en ook bij het amk en het omgangshuis. Dat was ook een hel op zich. Iedereen liep in eerste instantie met hem weg, ik moest alle mishandelingen maar achter mij laten, hij kreeg ruim baan om zijn zielige kant van het verhaal te doen, ging overal zitten huilen en mij zwart maken. Het heeft twee jaar geduurd (iedere keer uitstel van de zaak op advies van het omgangshuis en AMK), en nu is er eindelijk een uitspraak en rust. Alleen de band tussen hem en onze zoon is nog steeds niet wat het zou moeten zijn, dat gaat ook niet zolang hij zijn gedrag niet inziet en aanpast. Maar goed ik hoop op het beste en blijf het proberen.
    Ik heb mij altijd verantwoordelijk gevoeld voor hem, zelfs nadat ik gevlucht was heb ik eerst voor hem een nieuw huis geregeld en daarna pas voor mezelf. Ik heb ook heel veel schulden van hem afgelost, en hem geholpen met het vinden van werk en het op orde brengen van zijn leven. Allemaal uit medelijden, maar waarom in godsnaam?? Inmiddels heb ik nu een lange affaire achter de rug met een collega. Die tijdens ons samenzijn is getrouwd. Hij manipuleerde mij aan alle kanten en ik was alleen maar tot over mijn oren verliefd en geloofde alles wat hij zei. Ik zou nooit iets doen om zijn leven met zijn gezin in gevaar te brengen, ik gunde hem dat omdat ik dacht dat ik zelf toch niet in staat zou zijn iemand zo’n leuk en stabiel leven te bieden (..??).. Begin dit jaar heeft hij de ‘relatie’ beëindigd, weken nadat hij mij uit het niets begon te negeren. “Het kon gewoon niet meer”, hij was ook getrouwd. Tot maanden later bleef hij mij contacteren, hij wilde afspreken en miste mij. Soms viel ik toch weer voor hem. Plotseling had hij een nieuw meisje op het oog, ook een collega. Hij wond er geen doekjes om, en flirtte voor mijn neus. Overal waar ik kwam liep ik hem met haar tegen het lijf. Ik heb hem gevraagd zijn affaire ergens anders te vieren, en niet voor mijn neus op de werkvloer. Dat zou hij doen. Maar deed het niet. Toen ik het hem nog eens vroeg heeft hij mij zo hard geschopt dat mijn bekken en heup scheef stonden en mijn rug zwaar gekneusd. Op het werk nog wel. Maanden loop ik met krukken en een soort brace en slik ik dagelijks pijnstillers. Mijn dagelijks leven staat op zijn kop en ik ben nu arbeidsongeschikt. Het zal zeker nog een jaar duren voor ik volledig herstel, dus pijnvrij ben en weer normaal kan lopen etc. Uiteraard heb ik aangifte gedaan, en hij moet voorkomen. Er is ook een getuige die verklaard heeft. Ondanks dat ik weet dat ik deze mishandeling niet verdient heb, dat ik niks heb gedaan om dit uit te lokken of wat dan ook, ondanks dat ik al maanden zoveel pijn heb en zo beperkt ben in mijn dagelijks leven, heb ik toch medelijden met hem. Ik durf het bijna niet te zeggen maar soms word ik heen en weer geslingerd door emoties. Dan denk ik dat het toch wel mijn schuld is, en dat ik er nu voor zorg dat zijn vrouw nu misschien achter de affaire komt en zijn leven voor bij is. Soms denk ik dat hij de enige is die ooit van mij heeft gehouden, soms mis ik hem heel erg, maar tegelijkertijd word ik heel bang als ik aan hem denk, als ik aan het moment zelf denk, ik heb doodsangsten uitgestaan namelijk. Ook ‘weet’ ik dat ik al die jaren voor hem gewoon een afleiding was en hij helemaal niet zo van mij hield als dat hij zei dat hij deed, maar toch :S
    Ik vraag mij nu af of dat misschien te maken zou kunnen hebben met mijn jeugd en vorige relaties? Waarom voel ik mij altijd schuldig? Waarom heb ik altijd medelijden met iedereen? Sorry voor dit lange verhaal, het was niet de bedoeling maar toen ik eenmaal begon..
    Ik wens iedereen heel veel sterkte!
    Liefs,
    ps. wie zich afvraag wat de reactie van mijn vader is op deze mishandeling; het is natuurlijk mijn schuld. Als hij die man zou zijn, zou hij zich ook verdedigen (= liegen bij de politie), volgens mijn vader probeer ik nu gewoon het leven van die man kapot te maken (door aangifte te doen) en is het in feite mijn eigen schuld omdat hij getrouwd is. Als hij mijn baas zou zijn had hij mij er allang uitgegooid (ik ben al bijna 4 maanden arbeidsongeschikt) omdat ik namelijk niks waard ben en andere mensen alleen maar tot last ben. Ook vindt hij dat deze situatie mij waarschijnlijk wel goed uitkomt en ik er waarschijnlijk een slaatje uit probeer te slaan. Ook blijft hij benadrukken dat ‘hij er natuurlijk niet bij is geweest en dus ook niet weet wat er echt is gebeurd’.

    1. Beste Vlindertje,
      Wat een opéénstapeling van vreselijke ervaringen. Je zou denken: hoeveel kan een mens aan? Het kan maar doorgaan. Vaak is het zo dat je in je jonge jeugd bepaalde ervaringen hebt gehad die niet goed verwerkt zijn. Je hebt patronen ontwikkeld, en gevoelens die jij je hebt aangeleerd, en niet van jou zijn, maar door de ander opgelegd (je ouders). Dit zijn bijvoorbeeld schuldgevoelens, het gevoel dat het toch echt aan jou ligt, een ander altijd belangrijker vinden dan jezelf. En dan snap je wel, waarom het zo moeilijk is om eruit te komen. Jij bent niet de schuld, maar je denkt en ervaart het wel zo. Je komt niet uit de cirkel van de verantwoordelijkheid nemen voor een ander en niet voor jezelf.
      Nu weet je door je ervaringen en door je reflectie hierop dat je zelf aan zet bent om te kijken wat er allemaal gebeurd is en hoe je er uit kunt komen. Het lijkt misschien onoverkomelijk, maar het is mogelijk om te snappen wat er gebeurd is en om te weten hoe je verder moet. Een belangrijke stap voor jou is een gespecialiseerde hulpverlener zoeken, die samen met jou orde brengt in je verhaal. En samen met jou antwoorden kan zoeken hoe het komt dat het leven zo is gelopen. Een hulpverlener waarbij jij je veilig voelt en die veel kennis heeft van deze problematiek. Onze coaching informatie kun je opvragen via de website. Ik raad je dit aan, dat zal helderheid geven. Tevens kun je het boek van Iris Koops gaan lezen, om je inzicht te vergroten en om begrip te krijgen voor jezelf. Ook deze kun je via de website aanschaffen.
      Jouw leven is van jou en jij verdient de aandacht die hierbij hoort,
      Susan Veenstra.

  5. Dag Joost,
    Bij mij is die gedachte ook al opgekomen! Hoe kunnen we de mensen zoals wij helpen. Hoe kunnen we hulpverleners de ogen openen! Ik ben zwaar ziek geworden, bijnieren zijn uitgeput van altijd mezelf te verdedigen. Zelf ben ik nu een tijdje lid van een groep op facebook waar vaak artikels verschijnen en ik af en toe mijn frustratie kwiit kan.
    Het is ongelooflijk om te lezen wat die narcisten allemaal doen! Hoe de hulpverlening er met open ogen intrapt! Ik sta nu voor een rechtszaak, over de kinderen en hun verblijfsregeling…. ik vrees het ergste! Ik denk ook dat ik mijn zoon zal verliezen zoals jij nu ook al moet vechten voor hem. Mijn beide kinderen zijn mentaal ook kapot!

  6. Ik herken heel veel in de verhaal.
    Heb dit in de opvoeding ook meegemaakt. Kreeg al diagnoses vanaf vroege jeugd. Maar mn ouders in behandeling?? No way!
    Hun waren ‘gezond’.
    Idd pijnlijk hoe dat gaat in de wereld…

  7. Zit er midden in heb net een kindje van 15 mnden en heb een vriend in huis genomen die zo goed en lief leek te zijn kende hem al lang( dacht ik ) hij maakt me kapot niemand geloofd mij en kom niet van hem af hij doet alles om mij zwart te maken en wil geen strijd waar mijn kind bij is.
    Hij komt zo goed over heeft heel mijn familie ingepakt en als ik wil filmen hoe hij tegen me doet heeft hij t gelijk door enz enz ..
    Hoe zijn narcisten met kinderen? Als ze zo gemeen zijn zijn ze toch ook niet te vertrouwen met kinderen?

  8. Sorry hoor, maar het wordt nu toch echt eens tijd dat je (jullie) voor jezelf gaan opkomen!!! Dat is niet makkelijk maar dat moet echt!!! En je kunt het echt. En ik weet het. Ik praat uit ervaring na 25 jaar te zijn omgegaan met een verborgen narcist. Je verdient beter. en alleen jijzelf kunt een verschil hier in maken.
    Sterkte

  9. Beste mensen. Ik weet het niet meer. Sinds kort weet ik dat mijn man narcistische en ook autistische trekken heeft. Dat blijkt uit een onderzoek bij een psycholoog waar hij heen is geweest in verband met misbruik in zijn jeugd. Wij zijn inmiddels 43 jaar getrouwd en in die tijd is steeds weer gebleken dat hij niet voor mij ging. Wat dan wel? Steeds heb ik in al die jaren alleen moeten zorgen voor alles, problemen oplossen, de kinderen opvoeden en wat dan ook. Dat heeft veel met me gedaan. Vooral die grote eenzaamheid die ik voelde was moeilijk. Toch ben ik steeds bij hem gebleven, ouderwets misschien, maar ik geloofde er in dat een huwelijk voor altijd was en dat je niet zomaar opgeeft. Nu, kort geleden, heb ik besloten dat ik dat niet langer wil, ben achter een huis aangegaan en mezelf voorbereid op een scheiding. Nu heb ik een woning toegewezen gekregen en kan ik over 2 weken de sleutels krijgen. Maar nu komt het. Gisteren stuurde hij me via de mail een berichtje waarin hij me vroeg of ik er niet toch nog een keer over wilde nadenken en toch samen wilde blijven. Hij had de afgelopen dagen, sinds bekend is dat ik dat huis krijg, goed nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat hij moet veranderen en mij meer aandacht moet geven en zo. Hoewel ik dat soort dingen in de loop van de jaren meerdere malen heb gehoord en het nog nooit is waar gemaakt ben ik toch gaan twijfelen. Zou het kunnen zijn dat het nu wel gaat werken of is het om mij niet kwijt te raken? Is het omdat hij dan echt uit zijn comfort zone moet stappen en alles zelf moet doen en regelen en hij daar tegenop ziet? Twijfel ik omdat ik altijd gezorgd heb en dat zo in me zit dat ik niet los kan laten? Het zorgen is voor mij al op mijn tiende begonnen. Als oudste dochter in een gezin van 7 kinderen met een moeder die liever lui dan moe was werd ik genoodzaakt te zorgen voor de twee nakomertjes in het gezien, die toen een jaar na elkaar geboren werden. Ik zal niet helemaal uitweiden over hoe dat was, wel dat het moeilijk was omdat ik het in haar ogen gewoon nooit goed genoeg deed en dat ook vaak te horen kreeg. Als je het dus bij elkaar optelt ben ik dus al 58 jaar bezig voor anderen de kastanjes uit het vuur te halen. Nu weet ik dus echt niet meer wat ik moet doen. Blijf ik in dat stramien zitten en dus zorgen, want ik heb echt niet de illusie dat alles ineens anders wordt, of blijf ik bij mijn oorspronkelijke voornemen en ga op mezelf wonen, waarbij ik, ben ik bang, toch nog steeds blijf denken aan hoe het had kunnen zijn en waarschijnlijk nu ook zal blijven denken dat het, als ik was gebleven, het wel anders had geworden.
    ik ben echt vertwijfeld, wat moet/zal ik doen. Help me alsjeblieft, ik moet nu zoveel op korte termijn beslissen dat ik het echt niet meer weet. Ik zou immers, als ik blijf, het huis weer op moeten zeggen, en dat durf ik nog niet

    1. Beste Mieke,
      Zolang je blijft hopen op verbetering bij hem, zal je twijfelen…je kiest het één en ja….als de twijfel toeslaat, besef je dat je het niet zeker weet. Stel dat hij ineens wel verandert? Stel dat hij ineens liefdevol en empathisch is? Je twijfel neemt nu een belangrijk deel van je denken in, misschien bestaat je denken wel alleen maar uit twijfel. Waar brengt het je? Is het realistisch en logisch als hij ineens veranderd zal zijn nu je net een eigen besluit hebt genomen? Ik denk van niet.
      Denk er over na, wat het je zou brengen als je je plan zou uitvoeren en weg zou gaan bij hem, en zelfstandig je leven gaat opbouwen. Iets voor jezelf, waar hij niet in zit. Je terugtrekken uit de relatie en jezelf rust gunnen om met jezelf aan de slag te gaan. Wat ook weer heel spannend is. Wie weet geeft het je antwoorden. Ik adviseer je ook zelf in onderzoek te gaan, te kijken waar de schoen wringt. Dit kan je doen door een coach of therapeut van ons netwerk in de arm te nemen. Je kunt de coaching informatie aanvragen via de website. Het is goed om te onderzoeken wat je wilt en hoe je dan kunt bereiken. En je kunt natuurlijk snel aan de slag als je het werkboek besteld van Iris Koops. Hierin staan ook veel adviezen en informatie die je nu goed kunt gebruiken.
      Ik wens je veel sterkte en wijsheid,
      Susan Veenstra

      1. Dank je wel Susan. We hebben inmiddels een gesprek met elkaar gehad en zijn er nu beiden van overtuigd dat uit elkaar gaan het beste is. Voor mij om eindelijk mijn leven in te kunnen gaan richten zoals ik dat wil en voor hem eigenlijk hetzelfde, maar dan zonder mij op de achtergrond die wel alle moeilijkheden oplost. Hoewel ik vast nog wel vaak zal twijfelen ben ik van overtuigd dat weg gaan de beste beslissing is. Ik ga dus gewoon in het huis. Wat we wel hebben afgesproken hebben is dat we zo goed mogelijk als vrienden uit elkaar zullen gaan en elkaar indien nodig zullen helpen. Nu voor mij nog de knop omdraaien en me geen zorgen meer maken hoe hij het red.

  10. Kan een tip geven!
    Stop er mee relatie en v jezelf kiezen.
    Een gouden tip; ordev advocaten en vraag een advocaat die bij je situatie past.
    Kies v je zelf
    Groet
    Angelique

  11. Het meeste hier is zo herkenbaar, sommige gebeurtenissen/citaten letterlijk de mijne: bijna 10 jaar huwelijk, het oude verhaal, prins enz. En ik ben er helemaal ingestonken. Alarmsignalen genegeerd, binnen de kortste keren getrouwd. Heel romantisch, in New York. Negeerde hoe gemakkelijk hij schulden maakte en mij aanspoorde hetzelfde te doen. Gaf aan mijn huis te haten: anders huis gekocht aan het begin van de crisis dus 4 haar dubbele lasten gehad. Zijn en mijn creditcardschuld gelijk met het regelen van de hypotheek weggepoetst. Iedereen in mijn familie was dolenthousiast: wat een leuke man! Alleen mijn kinderen niet. Zoon -die daarvoor al onhandelbaar was- door hem uit huis geschopt, met dochter geen contact meer.
    Het gemak waarmee hij over mijn vaders geld beschikte: dan vraag je toch gewoon aan je vader? De kilte over zijn eigen vader’s dood en het verstoten -na zelf verstoten te zijn door zijn ene zoon- van ook de andere. De vanzelfsprekendheid waarmee het huis werd ingericht naar zijn smaak, en ik alles moest wegdoen -zelfs het horloge van mijn grootvader, om met de opbrengst vervolgens naar de coffeeshop te gaan. Toen ik protesteerde: “Jij gunt mij ook nooit wat, altijd zul je alles verzieken”. Het gaan van baan naar baan, triomfantelijk na zijn laatste ontslag: “met een beetje geluk ga ik nooit meer werken”. Hij had zich in z’n hoofd gezet wereldberoemd te worden als muzikant/liedjesschrijver en ik hielp hem daarbij, hield mede die illusie in stand, geloofde in hem (hij kan namelijk echt wel wat). Uiteraard was zijn vaders erfenis snel op, en moest ik zorgen dat wij onze schuld aan de bank konden betalen door het geld van mijn vader-die op dat moment in een verpleeghuis zat en niet meer handelingsbekwaam was- aan te spreken. Een groot bedrag. De rest van mijn vaders erfenis ging er ook snel door, reizen, dure spullen, alles moest van dure winkels zijn en de beste kwaliteit, voor minder ging hij niet. Nu nog niet, trouwens. Alleen nu 2ehands. Hij heeft geen succes, dat is mijn schuld. Ik heb alles verziekt, hem tegengewerkt. Jaren geleden al door hem naar de psycholoog gestuurd, angststoornis, afhankelijke persoonlijkheid. Continu gekleineerd, in de hoek gezet, genegeerd, paar maal ook klappen gekregen. Dankzij psychiater die me 2 jaar geleden zei: “u bent niet depressief, schop die man van zijn voetstuk!” ben ik erachter wat er werkelijk aan de hand is en dat ik slachtoffer ben van narcistisch misbruik.
    Ik ben degene die al sinds 5 jaar het inkomen verzorgt, de belastingschuld die we opliepen doordat er foutieve zakelijke aangiften waren gedaan (ook mijn schuld) afbetaalt, naast het huishouden, het onderhoud (binnen en buienschilderwerk, klussen). Hij doet niets. Wilde vorig jaar ineens scheiden- ik was hem te eigenzinnig geworden, had teveel mijn eigen zin gedaan. Zou me kapot maken, financieel. Wou de helft van het huis – waar hij niets aan heeft betaald – en alimentatie. Hij heeft immers geen inkomen. Ik heb toen zelfs even overwogen mijn testament te wijzigen en zelfmoord te plegen, zodat mijn kinderen tnminste nog iets van opa’s erfenis zouden zien. De scheiding werd afgeblazen, als ik me maar schikte. De controle werd ondraaglijk. Tot en met het kiezen van mijn kleding, wat ik aandoe naar mijn werk, hoe laat ik thuiskom van mijn werk, hoeveel tijd ik in het weekend nog nodig heb voor mijn werk, de boodachappen. Hij vindt Trump geweldig, mijn afwijzing van Trump voelde hij waarschijnlijk als afwijzing van hemzelf. Wat aan hem vreet is het feit dat hij geen succes heeft. Niet dat hij ook maar een keer naar buiten zal treden, onder medemuzikanten, daar voelt hij zich hoog boven verheven. Hij ziet dus niemand behalve mij, komt nergens, en ik ben ook volledig geïsoleerd behalve mijn collega’s. Heb onlangs mijn zoon verteld wat er speelt, stiekem contact gehad, en die staat achter me. Maar ja. Regelmatig valt hier het woord Nembutal, hij wil dat ik dat voor hem bestel: “dan ben je gelijk van me af, kun jij weer verder”. Als ik het niet doe:” jij hebt ook niets voor mij over, nooit doe je iets voor me”. Als ik het wel zou doen (ondenkbaar) zou het zijn: “zie je wel hoe graag je van me af wil”.
    Als ik eerlijk ben, denk ik ook: deed hij het maar. Ik zie er zo tegenop en schaam me zo ontzettend tegenover mijn vaders nagedachtenis dat alles waar hij voor gewerkt had in handen zou vallen van zo’n profiteur, en al helemaal dat ik ook nog eens alimentatie zou moeten betalen voor iemand die me geestelijk en financieel helemaal heeft leeggezogen. Gelukkig heeft mijn vader in zijn testament zijn schoonzoon uitgesloten. Dat was bedoeld voor mijn ex, maar zou nu ook misschien uitkomst kunnen bieden. Voer voor juristen. Ik ben absoluut van plan de relatie te beëindigen, maar wil niet weg uit mijn prachtige huis, dat ik prima in m’n eentje kan betalen. Geld om hem uit te kopen heb ik echter niet. Ik ben bijna 64, kan zo kort voor mijn pensioen geen nieuw vermogen opbouwen.
    Sinds vorige herfst ben ik al bezig met dossiervorming, geluidsopnamen, dagboek, melding bij de politie en huisarts van huiselijk geweld. En nu scroll ik naar boven en denk: shit, zo’n lang verhaal was niet de bedoeling. Excuses hiervoor. Maar het nemen van een besluit is ook zo moeilijk, en ik wil me niet laten dwingen door de omstandigheden….

  12. Ik wens je veel sterkte en kracht toe. Ik heb het eindelijk aangedurfd. Ben terecht gekomen in een hel, met een psychisch gestoorde man. Even doorbijten , wil mijn vrijheid terug. Het zal het waard zijn.

  13. Dank je Mar, ook ik hoop snel de nodige stappen te gaan zetten – wou alleen dat dat verdomde lamgeslagen, leeggezogen gevoel ophield, ik kom nergens toe. Ben nooit alleen, hij is altijd thuis, altijd! Op dit moment de silent treatment, ik beneden hij boven, en toch voel ik de druk van zijn aanwezigheid, het knettert in m’n brein lijkt het wel. Durf niet in de garage te gaan zoeken naar papieren die ik nodig zou kunnen hebben. Lees me suf op alle links die hier op de site staan. Maar ik ga eruitkomen, dat heb ik mezelf beloofd. Vandaag is de dag van de verrijzenis, laat het ook de mijne zijn!
    Liefs en sterkte voor allen,
    Donaltella

  14. Ik wens je heel veel kracht en liefde, ik weet hoe het is, ik zit nog midden in het rauw proces en ik mis mijn ex nog elke dag, maar het idee om weer met hem samen te zijn dat kan ik mezelf niet meer voorstellen. Ergens ben ik bang dat hij weer gaat stalken maar aan de andere kant denk ik dat hij mij nu voor goed los heeft gelaten.

    1. Dank je voor je lieve reactie, het is weer een hel hier op ‘t moment: meivakantie dus die moet verziekt worden. Zonder aanleiding gast hij weer boven zitten. Ik kan een paar dagen naar Normandië naar een collega, die had me al uitgenodigd maar ik had gezegd beter van niet. Word gewoon weggeziekt uit mijn eigen huis. Hij zegt morgen de scheiding te gaan regelen: welaan ik heb alles opgenomen wat hij tegen me gezegd heeft, ook de bedreigingen als dat er herinneringen kapotgemaakt zullen worden als ik mij niet gedraag – zoals de mooie acer in de voortuin met bleekwater begieten! Ook heeft hij de garage afgesloten zodat ik niet bij mijn tassen kan komen. Ben zelfs benauwd om de auto voor de deur te laten staan, ook al heeft hij geen rijbewijs.
      Kan me niet voorstellen dat ik hem ooit zal missen, de kwelduivel. Op dit moment is het alleen Mr. Hyde die ik te zien krijg. Moet nu dus echt werk maken van een advocaat met kennis van narcisme. Gaat me geld kosten dat ik niet heb, maar het is niet anders. Fijn om hier even te kunnen delen, iedereen veel sterkte, in welke fase van het proces je ook zit.
      Liefs, Donatella

  15. Helemaal herkenbaar. Mijn eigen leven staat er door in het teken. Ik zie dingen niet meer reëel ik voel me altijd en overal schuldig over en ga er ook lichamelijk aan onderdoor. Krijg heel veel lichamelijke klachten.

  16. Waaom ontsnappen zo moeilijk is…na anderhalve week silent treatment, pesterijen, dreigementen en intimidatie ineens: niets, alsof er niets is gebeurd.. Volgende dag ook, krijg buiten kroketje en koffie geserveerd, ongevraagd, fruit…met af en toe die ondertoon..hij heeft besloten me te vergeven (waarvoor?) “omdat je autist bent, er er dus niks aan kunt doen dat je een kankerlijer bent”. En ‘s avonds gaat de beerput weer helemaal open: ik ben een autist, daarom heeft hij 10 jaar lang geleden (ik ken hem 10 jaar), onder mijn liefdeloosheid, nooit emotionele wederkerigheid… kijk maar, hier staat het allemaal. Zo, dus je bent nu ook psychiater? Ja dat was dus zo respectloos van me, wat een stuk stront ben ik toch, “als je geen autist was had ik je doodgeslagen om wat je me aandoet”. “Als je blijft ontkennen dat je een autist ben dan vermoord ik je en daarna vermoord ik mezelf.”
    Hele nacht vol nachtmerries. Afspraak bij politie. Vandaag: “ja zie je wel, autisten nemen alles letterlijk, ik bedoel alleen: dan kán ik je wel doodslaan…”
    En zo gaat het gaslighten onverminderd door. Ik reageer niet, dat maakt hem woest. Hij gaat scheiden, en zal zorgen dat ik geen nacht meer slaap. “En dan raak je je baan kwijt”. Ik heb alles opgenomen…
    Sterkte voor allen, in welke fase ook!

  17. Hee allemaal..
    Ik zou graag mijn verhaal willen delen.. ik ben 23 jaar en anderhalf jaar leef ik intensief samen met mijn vriend/ex (27 jaar). Die volgens mij kampt met verborgen narcisme. Ik kom uit een vervelende jeugd en dit was de eerste persoon die ik vol vriendschap en liefde vertrouwde en dichtbij me liet. Het is alsof ik mijn soulmate en beste vriend in 1 vond. Op een gegeven moment begonnen de ruzies.. ik wantrouwde hem vaak maar wist zelf ook niet waar dit gevoel vandaan kwam. Hij woonde bij mij thuis en het was one happy family. Mijn moeder zag hem als haar eigen zoon. Hij stond altijd voor me klaar maar als iets met hem te maken had dan was alles mijn schuld, negeerde en verdween hij een paar dagen en ging ik door een hel om nog voor hem te vechten zonder dat hij naar mijn gevoelens om keek. Ik heb alles gedaan wat hij zei om mezelf te verbeteren voor ons.. maar hij hield zich nooit aan zijn woorden. In januari bleek ik zwanger te zijn en hij kon het niet hebben dat ik door de hormonen heftig kon reageren. We besloten een abortus te plegen en heb toen zelf de pillen thuis ingebracht. Met moeite kon hij vrij regelen het was een vervelende en eenzame tijd omdat hij zich alleen maar stortte op werk. Na de helse pijnen die dag besloot hij even op te noemen wat hij mij allemaal kwalijk nam en het leven ging dus weer verder in ruzie en de volgende dag ook gelijk werk weer opgepakt. Nu een paar maanden mooie tijden/ ruzies en verwijten verder, heeft hij het gister schreeuwend op straat uitgemaakt en is verdwenen. We hebben het eergisteravond over alles gehad en hij zag alles eindelijk in, huilend zei hij hoeveel hij van mij hield, dat hij me zou beschermen en dat hij mij absoluut niet kwijt wilt en in therapie zou gaan voor zijn narcisme, hij zou me verbazen met hoe graag hij wilt vechten voor ons en zei dat ik niet meer alleen ben en morgen een nieuw beter begin zou zijn. Hij is zichzelf helemaal kwijt en ik beloof hem erbij te helpen. De volgende dag maakt hij het dus uit op straat laat me huilend achter en verdwijnt gewoon.. op facebook zie ik dat hij naar een bbq is geweest en ik ben zo in de war. Ik geef mezelf de schuld van alles en ik weet niet meer waarom. Had de laatste dagen last van woede aanvallen (omdat ik nu al een week in een rollercoaster zit met iemand die het constant uitmaakt en woedend op mij is en dan weer poeslief) en daardoor heeft hij het uitgemaakt en omdat ik volgens hem nooit luister. Blijf maar denken aan hoe hij alles beloofde en me weer zo een fijn gevoel gaf. Kan iemand mij aub uitleggen wat er in hemelsnaam in mijn hoofd aan de hand is? Ik ben de weg kwijt en voel me aan de kant geschoven nadat ik anderhalf jaar al mijn liefde en vertrouwen en steun aan hem heb gegeven. Altijd voor hem klaar stond dag en nacht. Waarom reageert hij zo? Iemand die van me houd doet dat toch niet? Ik voel me alsof ik niks waard ben.. heb echt dringend hulp nodig..

    1. Hoi Fleur,
      Deze relatie is niet goed voor jou. Het heen en weer geslingerd worden put je uit, en het is belangrijk je los van hem te maken zodat je niet langer zijn speelbal bent. Als je veel herkent op deze website heb je, zoals je zelf ook al aangeeft, zeer waarschijnlijk te maken met een narcistische partner. Je kunt mijn boek bestellen, ook om duidelijk te krijgen waarom je je zo voelt en waar zijn ‘positieve’ gedrag vandaan komt. En om onder zijn invloedssfeer vandaan te komen, Ook kun je via deze website steun inschakelen van een coach of therapeut. Er is hulp!
      Sterkte, hartelijke groet,
      Iris

    2. Lieve Fleur,
      Ik lees je situatie en dit is in mijn ogen een klassiek voorbeeld van verborgen narcisme. Het manipuleren, het verdraaien, je steeds opnieuw inpakken, je om je oren slaan en daarna spijt betuigen waarop later toch nog de schuld bij jou ligt. Niks wederkerigheid, liefde, dankbaarheid of onvoorwaardelijkheid. Niks steun of begrip. Hoe lang houd je dit nog vol? En wil je zo leven dan? Hij zal je niet helpen, niet steunen, niet bevestigen. Dat is toch geen relatie?
      En hier komt geen einde aan en ook geen ommekeer. Ik hoop dat je zover bent dat je dat inziet en dat je dat kunt bevestigen. Ik lees dat het de allerhoogste tijd wordt dat je voor jezelf moet gaan kiezen, voordat je niets meer bent.
      Verwacht van hem geen steun of begrip. Deel hierin NIETS met hem, maar doe het echt zelf of schakel hulp in van een veilige vriendin/vriend of familie. Wel iemand waarvan je zeker weet dat hij of zij geen contact heeft met jouw partner.
      Ben je zover dat je de relatie wil verbreken, zorg dan dat je goed op de hoogte bent van narcisme. Dat beschermt je!
      Je zou ook kunnen beginnen met het werkboek van Iris. Ik heb dat boek ook gekocht destijds en met enige terughoudendheid, want ja, iedereen schrijft hoe geweldig zijn of haar hulp is. Dit boek gaf mij zoveel inzicht en zoveel duidelijkheid dat ik wist dat ik te maken had met een narcist. Ook geeft het boek handreikingen hoe je om moet gaan met een narcist in verschillende situaties en waarom. Het is een helder goed leesbaar boek, zonder moeilijke dingen. Echt, doe jezelf eens wat goeds en koop dit boek. Na het lezen van het boek ben ik ook nog naar een workshop geweest (2x) bij het Verdwenen zelf. Dat waren voor mij drie grote sprongen vooruit. Wat een openbaring! Slachtoffer zijn van narcisme is helaas niet zo duidelijk omdat er geen arts is die jou vertelt dat je dit of dat hebt. Je moet er zelf achter zien te komen en dat is moeilijk. De narcist maakt je altijd aan het twijfelen.
      Je schrijft zelf al dat je dringend hulp nodig hebt.
      Het boek kun je anoniem bestellen (elders laten bezorgen). Een workshop daarna is ook echt een aanrader.
      DOEN!
      Ik wens je heel veel sterkte en kom hier op de website terug voor steun en kracht.
      Zo ben ik ook al ver gekomen de afgelopen jaren.
      Hier ben je veilig. Dat heb ik op andere websites anders ervaren. Iris neemt daarvoor de volle verantwoordelijkheid.
      Groetjes,
      K

  18. Hai allemaal,
    Ik geloof bijna niet meer in ‘goede’ mensen.
    Word er zo moe van. Op m’n verjaardag enkele dagen geleden kreeg ik ineens de liefste berichten van ‘voormalig vriendinnen’ die ik voor het eerst heb tegengesproken de afgelopen maanden. Ik ging er natuurlijk weer op in, strafte mezelf voor dat ik negatief over ze dacht, en nu, een voor een, lees en herlees ik de communicatie en snap ik het weer. Zie nu dat het niet om mij gaat, het gaat om mij een schuldgevoel geven. Perfecte kans, een verjaardag. Wat doet dat pijn, die realisatie. Weer geen liefde. Ik ben er weer op in gegaan, nu is er weer contact, moet ik weeeer gaan vechten.
    Vind het fijn als mensen hetzelfde denken, begrepen te worden (ze vinden het zó erg, ondertussen maak ik mezelf des te meer ready voor dat afhankelijke wat zij willen). Vaak vele uren later nadat ze door mijn hoofd spookten, begint het.. De vreemd gekozen woorden, het ‘kind’ gevoel dat ze opwekken. Ze gaan maar door, blijven stalken waardoor ik op een gegeven moment zeg dat contact niet werkt en dán komt de aanval. Ontkennend, discussie of het vuilste van het vuilste. Ik heb nog nooit mogen ervaren dat wanneer ik iemand aanspreek op z’n gedrag, iemand het erg vond. Kun je nagaan.
    Zelfs m’n fysio ‘kent me nu al beter dan ikzelf’, en vertelt me wat ik wel en niet moet doen. Moet ik nou echt ook daar weer een strijd gaan leveren… Evenals de pohggz bij de huisarts, je vóelt als slachtoffer dondersgoed als mensen je niet mogen, en als ik het zeg, tuurlijk een ontwijkend antwoord. Kan niks beginnen, behalve een andere huisarts zoeken, waar niet over me geroddeld wordt.
    Bij hulpverleners moet je meteen met je billen bloot qua privacy, sowieso durf ik geen nee te zeggen op familie / en wat voor een persoonlijke vragen dan ook. Nu ik dit schrijf denk ik, ik kan best zeggen wat doet dat er toe? Of waarom vraag je dat? Dan ruiken ze ook al genoeg. Pff ben zo’n open boek, wil zo graag vertrouwen!
    Ik krijg continu aanvaringen!
    In therapiegebied, voormalig werkgevers, oude bekenden. Ik zie teveel, als kind dus al. Ik zie en ruik onraad. En als ik voor mezelf op kom en hen confronteer, krijg IK op m’n kop.
    Het lijkt of ze mij ruiken, en me niet laten tot ik vecht, en vervolgens pakt de omgeving mij en blijf ik alleen over. Rechtvaardigheid en eerlijkheid mag er niet zijn. Mensen kiezen voor de verkeerde… Zo pijnlijk. Zo moe van het vechten, en daardoor ook moe van het leven..
    Ik wil gewoon van niks en niemand meer afhankelijk zijn, ze zijn overal.
    Pff, moest even van me afschrijven. Zo verdrietig word ik er van. Ga je voor het goede, ben je altijd de Sjaak. Uitgesproken kritische mening, dan weet de narcist je meteen te vinden. Ik denk weleens, zijn er überhaupt nog mensen met ballen? Iemand die het een keer met me eens zal zijn en het ook aan durft te gaan?
    Hoop dat het ooit m’n levensthema niet meer is..
    En kan niet wachten tot boek deel 2 in de brievenbus ligt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *