Het grootste probleem is, dat veel slachtoffers niet weten wat er met ze aan de hand is. Er zijn maar weinig mensen bekend met deze vorm van mishandeling, waardoor talloze slachtoffers rondlopen met een basaal gevoel dat het allemaal aan hen zelf ligt. Dat is ze immers ook altijd verteld.
PTSS en het Stockholm syndroom
Een nauwe relatie moeten onderhouden met een narcist is vergelijkbaar met vastzitten in een guerilla-oorlog. Je weet nooit uit welke hoek het gevaar kan komen. Veel slachtoffers ontwikkelen een ernstige vorm van PTSS. Je ervaart voortdurend stress, omdat je op alles voorbereid moet zijn. Een narcist wil de volledige controle over zijn omgeving, maar is hierin niet duidelijk. De tegenstrijdige aanwijzingen houden slachtoffers in de ban en worden veroorzaakt door de complete innerlijke chaos die in de narcist zelf leeft. Dit kun je pas zien als je uit zijn systeem bent. Zolang je er nog in zit heb je het gevoel dat je in een doolhof zit waarin je het ene moment de ene kant op gaat, het volgende moment de tegenovergestelde kant, het is een gekkenhuis. Je moet echter niets laten merken van de tegenstrijdigheid die je ervaart; de narcist moet koste wat kost zijn imago overeind houden. In de realiteit staan hou jij dan ook niet vol. Je probeert zijn logica te volgen, omdat in het volgen de enige veiligheid zit. Als een konijn in de lampen wacht je op nieuwe aanwijzingen. Hij houdt de aandacht gevangen, want zodra je niet goed hebt opgelet om te weten wat er van je verwacht wordt, wordt je gestraft. Je wordt vernederd en beschaamd, maar vervolgens heft de narcist zelf die beschaming weer op. Dit is de belangrijkste reden waarom narcistische mishandeling zo beschadigend is. Het Stockholm syndroom vormt de kern van narcistische mishandeling en zorgt voor een ziekmakende binding met het slachtoffer. Hierdoor is het zo moeilijk om te ontsnappen.
De symptomen van narcistische mishandeling openbaren zich via PTSS, depressie, suïcidale gedachtes, dissociatie, een enorm laag zelfbeeld en talloze somatische klachten. Vaak zijn de slachtoffers uitgeput. De symptomen dragen er juist aan bij dat je gevangen blijft. Je hebt vaak een leeg, onwezenlijk gevoel. Je kunt niet helder denken of tot iets komen. Je voelt je vaak heel rot, en als het zou lukken om dieper te gaan dan voel je vooral veel schaamte. Een enorm gevoel van onvolwaardigheid: ik kan het niet, ik zal het nooit goed genoeg doen, ik ben niks waard
. Je piekert heel veel, kunt moeilijk genieten. Zelfs iets simpels is al heel ingewikkeld en je krijgt steeds meer het gevoel dat je niet tegen het leven opgewassen bent. Je lijkt wel op de vlucht te zijn, maar weet niet waarvoor. Je wilt jezelf verdoven, door je te verliezen in werk, in een verslaving, in wat dan ook. Wat je diep van binnen voelt is ondraaglijk, maar het ergste is dat je niet weet waardoor het veroorzaakt wordt.
Het is van levensbelang om in te zien dat deze symptomen je werden aangedaan door iemand met ernstige pathologie. De gekte van anderen kan jou gek maken. Je verliest immers alle houvast. Ik noem de wereld waar narcisten je intrekken het land van de duisternis.
Waarom het land van de duisternis
?
- er werd altijd gedaan of jij gek was
- je hebt geleerd voor alles de verantwoordelijkheid te nemen, over alles na te denken wat je doet of zegt, want je zou die ander kunnen
kwetsen
. In werkelijkheid ben je aan het proberen om nieuwe mishandeling te voorkomen, en het feit dat dit niet als zodanig benoemd mag worden vind ik duister. - door de jarenlange mishandeling ben je murw, zie je niks meer helder, het is alsof je in een dikke mist zit. En er komt bijna geen licht meer door.
- wat mensen met deze pathologie doen is heel duister, maar alleen de mensen die het van nabij hebben meegemaakt, of de mensen die zich hiervoor openstellen, weten dit. Juist de manier waarop je wordt geïsoleerd, afgesneden van jezelf en van alles en iedereen, maakt deze vorm van mishandeling zeer ernstig.
Narcistisch slachtoffer syndroom
De belangrijkste stap naar heling is weten waar je mee te maken hebt. De symptomen zijn het gevolg van narcistische mishandeling. Maar omdat weinig hulpverleners de symptomen herkennen, krijgen veel slachtoffers het verkeerde labeltje. Ze hebben een depressie
, of een angststoornis
. Gelukkig hebben deskundigen onderkend dat er steeds meer slachtoffers kwamen met een vergelijkbaar klachtenbeeld en kreeg het beestje een naam: Het Narcissistic Victim Syndrome of Narcistisch Slachtoffer Syndroom.
Voor mij was het inzicht dat mijn symptomen een gevolg waren van de mishandeling, essentieel. Jarenlang was mij het gevoel gegeven dat ik alles verkeerd zag, dat het allemaal aan mij lag, en dat ik het allemaal over mezelf af riep. Je hoort mensen vaak zeggen vertrouw op je gevoel
, maar op een gegeven moment wist ik niet meer wat ik voelde of vond. Dit kwam ook doordat ik veel dissociëerde; uit mijn lichaam ging. Ik had vanaf toen ik heel klein was met een narcistische ouder en verzorger te maken, en alleen door te dissociëren kon ik overleven. Ook als volwassene had ik met hen en andere narcisten te maken. Ik zat aan alle kanten gevangen. Jarenlang speelde ik met het idee om zelfmoord te plegen. Toen ik eenmaal zelf moeder was, werd dit een groot probleem. Ik wilde knokken voor mijn kind, maar ik had al zo vaak hulp gezocht en nooit goede hulp gekregen, dat ik wanhopig was. Gelukkig vond ik professionele hulp, net op tijd. Ik ging veel lezen, vooral van ervaringsdeskundigen. Langzaam knokte ik mezelf een weg terug uit de duisternis.
| « Waarom doet een narcist wat hij doet | hoe kwam je in deze gevangenis terecht? » |
Het lijkt wel een enge sekte waar je in terecht gekomen bent. ik ken die goeroe”s en die spirituele genezers ook die zeggen van onvoorwaardelijke liefde tegen iemand die in een narcistische relatie zit. Wanneer je er tegenin gaat dan worden ze kwaad en kun je lichamelijk geweld oplopen (agressie, dat ze je ook nog aanvallen). Ik zal de naam maar niet noemen wie dat doet want ze willen ook nog roem. Hun naam genoemd willen zien worden en ondanks wat het met iemand heeft gedaan dat ze het zien als reclame. Eisen adoratie en bewondering en persoonsverheerlijking en o wee als iemand hun tegenspreekt. Ook al gaat dat ten koste van een leven dat kan hun niets schelen. Echte oprechte belangstelling hebben ze niet, het is geveinsde belangstelling. Zij mogen alles maar die ander mag niets. Ook willen ze nooit tegengesproken worden en ook al is er bewijs dan nog niet. het lijken zelf wel narcisten. Ze hebben een behoorlijk hoge dunk van zichzelf en eisen in alles hun gelijk ook al spreken bewijzen het tegen. Ze zijn schaamteloos en verwaand en denken in alles gelijk te hebben iemand”s ervaringen spreken ze keihard tegen. Ze denken meer dan god te zijn die boven het universum staat en hebben grootheidswaan. Het zijn moordenaars die in het gevang thuis horen. Zij staan niet bij een vakvereniging ingeschreven die de ethische code voorstaat. Ze zijn psychologsch ook niet onderlegd.
Omdat er nog weinig bekend is over Verborgen Narcisme is een actie gestart “Narcisme nader bekeken voor slachtoffers” -petitie.nl. Je kunt deze tekenen voor betere herkenning van Narcisme, in de hulpverlening, rechtspraak en onderwijs. Het is de bedoeling deze petitie in april 2018 te overhandigen aan de Tweede kamer.
Is er iets met deze petitie door de 2e kamer gedaan? Ik ben benieuwd. Ik vermoed dat ik slachtoffer ben geworden van iemand met verborgen narcisme. Ik ontdek dagelijks weer hoe de sluwe manipulatierechnieken mij hebben doen geloven dat ik het probleem was. Hij kwam daarbij altijd zo begripvol en empathisch over. Iedere 3 a 4 maanden barstte toch de bom in de relatie en kreeg ik een brief of mail van 4 a 5 kantjes met de meest verschrikkelijke denigrerende opmerkingen. De mensen om hem heem zien hem anders. Hij liet me ook heel weinig toe in zijn ‘kringen’ zoals vrienden en familie. Zijn ouders heb kk in 4 jaar tijd slechts 2 a 3 gezien…verder 1 a 2 vrienden
Wat is er van deze petitie terecht gekomen?
Nou dit type mensen staan ook gewoon ingeschreven bij een vakvereniging dir een ethische code voorstaat. En kunnnen psychologisch heel goed onderlegd zijn.
Stekker nog kan zo zijn dat de narchist de gene is die de vakvereniging begint met ethische codes. Of de narchist zou juist alles in het werkstellen om bij de vakvereniging terecht te komen want dat perfecte camouflage.
Een narchist is meester in het toneelspelen. En zelfs psychologen met 20 jaar ervaring kunnen zo’n persoon gewoon een diploma geven.
Dit zijn mensen die heel goed selectief hun gedrag tentoonstellen aan het slachtoffer/prooi. Het is een stockholmsyndroom ze gijzelen iemand kunnne iemand levend begraven waar bij iemand anders bijstaat.
Een narchist leeft in een andere wereld. Als je hem niet kent kan je hem helrmaal niet registeren. En als je hem kent kan je nog in de valstappej want hij zit toch bij een vakvereniging dan moet het toch goed zijn. 😉
Bij een narchisten verlies je altijd.
Huisartsen. Ggz medewerkers, doktors, psychologen overal zitten ze. Een narchist zorgt er juist voor dat een correct persoon nooit ver kan komen. Ze laten hen alleen toe om hun gedrag te kopieren e als ze het gedrag gekopieerd hebben. Vernietigenn ze hen.
Toevallig uit noorden van het land?
Ik heb wel eens van narcisme gehoord maar dan stond er bij dat er maar 1% van de bevolking ziekelijk narcistisch zou zijn. Dat is dan de persoonlijkheidsstoornis N.P.S.Toen dacht ik wat is nou 1% maar dat zijn er al 100.000 mensen met N.P.S. ziekelijk en maligne narcisme in Nederland. Alhoewel het gevaarlijk kan zijn hier mee te leven zit nog niet iedereen met N.P.S. in een kliniek om mensen te beschermen die gezond zijn. Ik vind het heel erg dat het slachtoffer altijd de schuld krijgt nadat wat zij die N.P.S. hebben veroorzaakt. Zij zijn ziek. Ik heb ook een filmpje op you tube gezien van Elisabeth Eurlings Bontekoe en hield een lezing over narcisme en hoe zij zijn. Deze lezing was bedoeld voor coaches die mensen die anderen begeleiden die er mee te maken hebben gehad. Ik hoop dat mensen het weten wat het is en slachtoffers zullen helpen en het iiefst dat zij het voorkomen door de red flags te herkennen . Lovebombing futurefaking showboating victimblaming blameshifting en de smearcampaigns met flying monkeys en enablers. How to cope with a narcissist van Petra Joy van Deyl met No contact, en Sacha Stone, Inner integration met filmpjes op you tube van how to help a victim of narcisstic abuse en what to do, And what not en Is this happened to you om te herkennen waar je in zit. . Love and harmony en Surviving from thriving.Ik hoop dat deze mensen een licht mogen zijn in een duistere wereld. Het is een duistere wereld waar ze je ingezogen hebben.
Ik ben die 1% eens nagegaan. Kreeg min of meer excuses van de onderzoekers, “men heeft geen betere cijfers”. Uit Engels onderzoek komt 6% naar voren. Het heeft namelijk te maken met de theoretische oriëntatie en ook: met de onderzochte groep! Bij bankdirecteuren & politici moet je denken aan 50%, en bij gevangenen moet je denken aan 95%. Kortom: die “1%” is in feite misleidende informatie.
Wat maakt die 1% misleidend? En “men heeft geen betere cijfers” is een reden, geen excuus. Het lijkt me toch niet heel moeilijk om te begrijpen dat echte narcisten zelf vrij weinig merken van hun stoornis, en daardoor de diagnose niet gesteld zal worden. Dat legt die 1% uit.
Na een lat-relatie van 4 jaar hield ze het niet meer vol. Zij wilde en kon niet meer. Na veel discussie doen allebei concessies om de bekoelde, gecompliceerde relatie te redden. Op de volgende basis besluiten ze toch weer door te gaan.
Hij zegt minder in zijn tuin en zijn huis te gaan werken en wordt royaler!!! Gaat vaker leuke dingen met haar doen.
Zij moet afspraken maken met haar dochter over haar kleinkinderen. Mag niet meer met kleindochter naar paardrijden en niet meer, of heel veel minder oppassen. Kleinkinderen kunnen ook niet zomaar komen logeren. Ze moet haar zoon minder aandacht geven. Ze mag niet meer of in elk geval minder aandacht aan vriendinnen besteden. Ze moet meer warmte aan hem geven en minder direct zijn. En vooral niet kritisch zijn. Niet a la minute een ziek kleinkind uit school halen (10 kilometer) op het moment dat zij met hem net gezellig zit koffie te drinken. Ze moet meer met hem samenwerken en gezellige dingen met hem doen. Zoals, zegt hij, op de bank zitten en een boek lezen. En… o ja, ze gaat alleen nog met hem en dan wel met de caravan op vakantie, want die heeft hij niet voor niets gekocht. Maar helaas is zij niet zo verzot op de caravan. Dat begrijpt hij niet.
Als zij zich aan deze regels wil houden, zoals hij die dicteert, zou hij misschien van haar kunnen houden, zegt hij.
Zij heeft lange tijd haar best gedaan.
Ze heeft nu eindelijk, 6 weken geleden een punt achter de relatie gezet en zou nog wekenlang door kunnen gaan met het schrijven van belevenissen met deze persoon.
Wens har veel doorzettingsvermogen en moed. Beseffen met wie je te maken hebt is de eerste stap. Weggaan de tweede. Je wonden likken en jezelf terug vinden is nog een lange weg.
Ik ken dit zo goed. Ze zeggen dat je vrijheid krijgt……maar ze maken je dat wijs. Eigenlijk mag je niets dan gehoorzamen!!! Met de auto rijden….heel de tijd die dit rijd recht geef gas haal in …die je dat niet verwijten geblaas ruzie. Parkeren ! Nog zoiets net al hij t wilt en dat moet achteruit inrijden. Ja voor achteruit. Nee zet me toch wat achteruit. Zeg je nee staat oké. Deur open en woest binnen. Dan eten…..herl de tijd in je weg staan…U gadeslaan achter je koken staan muisstil dat je verschiet, zien wat je in de potten doet. Blijkbaar bang dat je iets in zn eten zou doen( vergiftigen) terwijl je zelf van datzelfde eten eet !!! Controleren hoeveel km je rijdt….bij vertrek km bekijken bij aankomst kijken hoeveel km je reed. Je gsm in de gaten houden…enz. kortom op alles iets. Zijn ze iet kwijt ….kwaad jij onmiddellijk zoeken bij chance vind je t, dan valt mee. Als t onvindbaar is, wat ze zelf doen….hopen ruziën. Werkelijk deze mensen maken dat je moordnijgingen krijgt. Ik heb een sterk karakter en dat is men geluk….al geef ik toe dat in altijd binnenzenuwen heb en dag komt door dat rotkarakter. Deze mensen zijn ernstig ziek. En t ergste is dat ze zeggen dat t u schuld is terwijl je net heel standvastig en zelfstandig bent. Ze zijn zo labiel als wat. Vakantie luchthaven….buitenland overal was ik met een kind vol angst op weg, overal moet je ze meetorsen. Huur je auto weer angst verloren te rijden op een eiland van 40 km doorsnee!!! Zit vol paniek naast je is t noorden en westen kwijt, zegt rijd hier rijd daar…je durft niet anders al weet je zelf dat t zo niet kan die richting. Weer lawaai.. tot je zegt ik rijd zo toch en dan blijkt dat juist te zijn weer geknor. Je kan Theo gek niet bedenken. Deze mensen zijn onleefbaar, doen nooit normaal reageren nooit normaal.
Ja haha dat telkens bemoeien tijdens het autorijden. Erg herkenbaar. Geef gas! Nee niet zoveel, iets minder, ja nu schakelen nuuuuu! Over micromanagement gesproken…
Het blijft me maar verwarren en tegelijk uitbundig maken van geluk: hoe ieder stukje tekst exact (niet een beetje, niet grotendeels, maar exact) over mij gaat. Het is volledig, volkomen mijn verhaal, maar niet door mij geschreven en daarom ziet het mij. En na bijna 42 jaar is er niets wat me meer leven in mijn lijf laat voelen dan dit. Het lezen van deze woorden….
Ik heb een heerlijk hier en nu. Ik had veel meer midden in het leven willen staan en heb daar in mijn jonge leven hard voor gestudeerd en gewerkt, maar ik trok het leven niet. Het betonblok om mijn strot is te massief, ik zit te diep verscholen in een kelder onder de grond. Ik ben aan het helen, maarverschrikkelijk langzaam en sneller kan niet.
Maar binnen die context is mijn hier en nu fijn.
De hel is mijn veleden in mijn hoofd en helaas trekken triggers me daar continu dagenlang naar toe terug. En leef ik iedere nacht in mijn nachtmerries.
Iedere ochtend als ik wakker word is het allereerste wat ik denk en voel dat ik dood wil. Soms wel een half uur lang lig ik bevroren (frozen) in bed en herhaalt mijn hoofd: ”Ik wil dood, ik wil dood…Laat me toch sterven”.
Ik wil niet dood, om het hier en nu. In het hier en nu wil ik niet dood.
Ik voel mijn teckeltje in mijn armen liggen, haar lijfje tegen mijn schouder en hoofd gekruld. Ze is mijn adem, mijn ader, mijn leven. Ik aai haar vachtje en ze draait op haar rugje, alle vier pootjes in de lucht en geniet van haar bellyrub. Ze vindt het iedere ochtend heerlijk dat haar buikie geaaid wordt en iedere ochtend moet ik erom lachen en kus haar snoet en praat tegen haar. Het leven stroomt mijn ziel in en ik wil zo graag leven, om haar, met haar.
Mijn volgende stap is dat ik mijzelf programmeer. ”Nee, ik wil niet dood. Vandaag kan ik de wind voelen als ik buiten loop en vandaag ga ik….” Dan herhaal ik mijn to do lijstje. Stel je er niet te veel van voor, want ik ”moet” niet zoveel als verstopt mens buiten de samenleving en ik kan ook niet veel door triggers en herbelevingen en controledwang en angstaanvallen en etc etc. Mijn to do lijstje is bijv een blokje fietsen buiten, een was draaien en een kast opruimen. Dat sort dingen. Ik maak het een avond van tevoren en het loodst me door iedere dag, want zonder to do lijstje eindig ik starend in het niets, herbelevend op de bank, urenlang. Heel geregeld moet ik mijn to do lijstje onderbreken en overhevelen naar de volgende dag, wegens triggers en herbelevingen.
Mijn teckeltje gaapt uitbundig, lange tong komt volledig naar buiten daarbij. We gaan naar buiten voor een ochtendwandeling. Het is dan altijd pas half 7.
Ik drink koffie en lees de krant in bed. De eerste koffie van de dag is de lekkerste. Mijn teckeltje slaapt naast me nog even verder.
Mijn teckeltje is mijn rots en houvast naar het hier en nu. Hoe diep ik ook zit, vanuit een oerinstinct weet ik wat ze nodig heeft en zal ik altijd even voor haar zorgen. Eten geven, uitlaten, spelen of iemand vragen dat van me over te nemen.
Tot voor kort was mijn levensslagader dubbeldik, want ik had 2 teckeltjes. Een ervan is 14 jaar geworden en heb ik verloren aan de dood. En dan is dissociatie een zegen, want ik kan het verlies van mijn meisje helemaal niet aan. En daar helpt mijn brein bij, door het los te koppelen van mij en te verstoppen in mijn hoofd.
Mijn eerste stap om te ontsnappen begon maanden geleden door het lezen van een boek: ”Moeder, moeder”. Een roman over een narcistische moeder. Voor het eerst in mijn 42 jarige leven begreep ik mijn vorming en pijn.
Ik stuitte op deze website en zwom en tolde rond in herkenning. Ik moest het maandenlang loslaten, want ik ging ten onder aan herkenning.
Onderwijl nam ik de erkenning wel serieus die ik hier vond, met name van Iris, en probeerde los te komen van mijn therapeut en een betere te vinden.
Een paar dagen terug kwam ik terug op de site hier en keek opnieuw de herkenning in de ogen.
En ik bestelde de boeken, die vandaag zullen komen.
Ontsnappen is heel moeilijk en gaat tergend langzaam, maar het is helen. En het Land waar ik (en anderen) in wonen is Duister. Precies zoals hierboven staat.
Maar er is tegelijk een hier en nu… een Ik in het heden… Een kostbaar leven.
Ik ervaar het vaak alsof ik honger heb en het enige voedsel dat er is, aangebrand is. Het smaakt niet, maar je zult moeten eten en je verlangt naar lekker eten. Je kunt er een paar korrels kaas op strooien voor de smaak. En ooit kun je zelf koken en zelf het eten bereiden en zal het vers en gezond en lekker zijn…
Ik hoop dat anderen zoals ik ook de weg van heling vinden en zullen vinden en licht kunnen zien. Ik zou alle lampjes wel aan willen zetten!
hallo anoniem.
Je verhaal is zo herkenbaar. Ook ik herken elk stukje tekst in Iris haar boeken. Ik ben begonnen met alles wat mij raakte met een markeerstift aan te duiden, maar gestopt. Het boek werd 1 roze wolk van herkenbaarheid.
Het doet zoveel deugd om begrip te vinden, om inzicht te krijgen. Maar het is ook zo pijnlijk om te ervaren hoeveel jaren ik in mijn schuldgevoelens en verantwoordelijkheden ben blijven steken. Weggegooid voor iemand die het niet waard is.
Ik herval nog vaak in de gedachte dat het toch allemaal zo erg niet was, dat ik verantwoordelijk ben, dat ik hem wat aangedaan heb.
Het boek van Iris ligt altijd bij mijn bed. Als een soort bijbel om naar terug te grijpen als het mij weer over het hoofd groeit.
Ik wens je heel veel kracht om je weg naar heling verder te gaan.
Een klein beetje troost. We gaan dezelfde weg met velen. En elke ontmoeting op die weg helpt mij een beetje verder. Jou hopelijk ook. Het is onze bedevaart naar Compostella.
“Vaak zijn de slachtoffers uitgeput. De symptomen dragen er juist aan bij dat je gevangen blijft. Je hebt vaak een leeg, onwezenlijk gevoel. Je kunt niet helder denken of tot iets komen. Je voelt je vaak heel rot, en als het zou lukken om dieper te gaan dan voel je vooral veel schaamte. Een enorm gevoel van onvolwaardigheid: ik kan het niet, ik zal het nooit goed genoeg doen, ik ben niks waard. Je piekert heel veel, kunt moeilijk genieten. Zelfs iets simpels is al heel ingewikkeld en je krijgt steeds meer het gevoel dat je niet tegen het leven opgewassen bent. Je lijkt wel op de vlucht te zijn, maar weet niet waarvoor. Je wilt jezelf verdoven, door je te verliezen in werk, in een verslaving, in wat dan ook. Wat je diep van binnen voelt is ondraaglijk”
Deze woorden,juist zo kostbaar vanuit herkennin, blijken nu…eventjes later, een trigger. Het triggert de stervende wanhoop van niet hebben kunnen bestaan. Als je uitgehongerd een klein kommetje rijst krijgt word je ziek van het eten. Je moet voedsel leren verdragen.
Momenteel sterf ik mijn leven in mijn hoofd en ik kan niets dan het ondergaan, omdat mijn brein iedere emotie buiten mijzelf om laat bestaan. Ik zie als het ware mijzelf creperen. Ik voel het niet, maar ben het wel en ik ben frozen en uitgeput en kan niets. Tijdelijk besta ik niet.
Maar ik ben er wel.
Het restant van opgevoed worden door het beest dat mijn moeder was en wat toegelaten werd door een samenleving die wegkeek.
Hoi anoniem,
‘Als je uitgehongerd een klein kommetje rijst krijgt word je ziek van het eten’. Dit is zo waar. Ik schrijf hier uitgebreid over in mijn tweede boek. Ik verwacht dat je er veel aan zult hebben!
Sterkte met alles,
Iris
Ja precies. De samenleving doet er niks tegen. Je kan heel je leven emotioneel misbruikt worden en de politie kan niks, want geen misdrijf. Geef 1x een klap terug en je wordt opgepakt want dat is wel geweld.
Mijn dochter woont in het buitenland. Laatst heeft zij aangegeven dat het een vlucht was. Zij dacht te zijn verlost van “het gedoe” van haar vader. Niets is minder waar. Vaak heb ik haar s’nachts (vanwege het tijdsverschil) aan de telefoon. Huilend, soms gillend. Het lukt mij uiteindelijk weer om haar rustig te krijgen, dit doet zoveel pijn. Laatst zei ze dat ze zo ongelukkig is, dat zij niet meer weet hoe het is om geluksmomentjes te beleven. Wij kunnen goed praten samen, zij deelt veel met mij. Ik help haar waar ik kan, doordat ik ruim 30 jaar met haar vader getrouwd ben geweest en een nare scheiding achter de rug heb, begrijp ik waar zij over praat. Ik zou zo graag willen weten hoe ik haar het beste kan helpen. Ik zou haar zo graag gelukkig zien.
Een bezorgde moeder
Hoi Marianne,
Dat is een heel lastige situatie. Wat pijnlijk dat je dochter er zo slecht aan toe is. Jij doet wat je kan, maar het lijkt me belangrijk dat ze ook professionele hulp krijgt. Dat kan bijvoorbeeld via skype; de meeste therapeuten en coaches uit het netwerk werken via skype. Zo is goede hulp voor haar ook bereikbaar.
Veel sterkte voor jou en je dochter!
Iris
Beste Marianne, hopelijk gaat het onderhand beter met je dochter! Maar wat ontzettend fijn dat ze jou heeft, dat is zo waardevol. Ik ben zelf ook een dochter die 10 jaar in het buitenland heeft gewoond, gevlucht voor mijn narcistische ouders en familie. Ik had niemand om mee te praten: geen familie, want die waren of zelf narcistisch of geloofden het niet en geen vrienden want die begrepen er helemaal niets van (ouders hebben toch het beste met je voor? en: het zal wel meevallen…). Ook bij psychologen was het lastig praten, want ook zij gingen uit van een ouder die het niet zo slecht bedoeld. Ik heb het dus allemaal min of meer in mijn eentje verwerkt, voor zover dat mogelijk is. Marianne, je bent zo belangrijk voor je dochter, vergeet dat nooit!
Beste Iris,
Het is vreemd om na 32 jaar een tekst te lezen die zo precies beschrijft hoe ik me al die jaren heb gevoeld. De leegte en het gevangen voelen is een rode draad in mijn leven.
Na verschillende therapieën kwamen inderdaad vooral depressie en angst als probleem naar voren en niet het opgroeien met een narcistische vader. Ik heb het altijd moeilijk gevonden te erkennen dat er iets mis was in mijn jeugd omdat ik voornamelijk het ‘gouden ei’ was thuis en mijn broer het zwarte schaap. Mijn moeder heeft mij hier nooit echt voor kunnen beschermen ondanks dat ze wel heeft geprobeerd te compenseren.
Nu ik iets meer (fysieke) afstand heb kunnen nemen van mijn vader durf ik te erkennen dat dit mijn probleem is, het Narcistisch Slachtoffer Syndroom.
Ik zie in mijn vader ook een extreem gevoelige en kwetsbare man en mijn grote vraag was daarom ook vaak; Waarom? Als je zo bent geworden door problemen uit je eigen jeugd, waarom behandelde je ons dan ook zo?
Het geeft mij grote problemen in mijn eigenwaarde en daardoor ook met het bepalen wat ik nu eigenlijk wil, qua werk of met mijn leven. Niks lijkt goed genoeg, ik lijk niet goed genoeg. Gelukkig ben ik zelf niet getrouwd met een narcistische man maar wel met één met een sterke mening en wil. Hierdoor wordt mijn eigen mening vaak ondergesneeuwd of ben ik niet snel genoeg om aan te geven wat ik belangrijk vind, omdat ik het simpelweg vaak ook niet weet.
Ik heb 2 kinderen en mijn grootste angst is om net zo te zijn als mijn vader. Ik wil de lijn van narcisme absoluut niet voortzetten. Opvoeden vind ik soms moeilijk omdat ik bij het stellen van regels moet denken aan mijn eigen (nare) opvoeding. Zelf heb ik een sterke controledrang en uit dit door alles heel netjes en schoon te houden in huis, soms tot last van mijn man en kinderen.
Je boek heb ik nog niet gelezen maar misschien is dat een goed begin om aan een nieuwe fase te beginnen.
Groeten, Romy
Hoi Romy,
Hartelijk dank voor je bericht. Ik kan me voorstellen dat het heel confronterend is wat je je realiseert t.a.v. je jeugd en vader, maar tegelijkertijd geeft het ook de richting aan naar je herstel. Gezien de problemen die je beschrijft (bijv. je angst i.r.t. je kinderen) wil ik je van harte aanbevelen mijn beide boeken te bestellen. In mijn tweede boek ga ik uitgebreider in op hoe je om kunt gaan met je kinderen. En ook de rol van het ‘goude kind’ zoals jij die hebt gehad. Ik verwacht dat je er veel steun en inzichten uit zult halen.
Veel sterkte, denk goed om jezelf,
Iris
Hallo Romy! Drie jaar later inmiddels, maar ik lees deze site nu pas en herken veel in wat je zei over je narcistisch vader die tegelijk ook zeer gevoelig en kwetsbaar was en de vraag ‘waarom!’ Ik vraag me af hoe het nu met je gaat. Of je ook een antwoord hebt gekregen op je vraag ‘waarom.’
Bij de eerste zin kreeg ik gelijk hartkloppingen. Ik heb alle symptomen van ptts na een relatie van 10 jaar met een narcist. Dit (ptts)heeft mijn psychologe geconstateerd. Ik heb emdr gehad wat voor de flashbacks wel geholpen heeft.
Het probleem bij mij is dat ik moeilijk kan overgeven dat mijn ptts daaruit voort is gekomen. Ik mag mij van mijzelf niet als slachtoffer zien, ik denk altijd er gebeuren ergere dingen op de wereld,dus kom op stel je niet aan! ik denk steeds (praat mezelf aan)dat het met mijzelf te maken heeft, Ik krijg nog steeds vaak lange app teksten van mijn ex wat IK allemaal verkeerd heb gedaan en dat het mijn schuld was dat zijn woedeaanvallen opwekte, als ik me anders had gedragen was dat niet gebeurd. Ik merk dat ik na het lezen van zo’n tekst, toch weer ga twijfelen aan mezelf, al weet mijn gevoel beter. Toen ik wegging bij mijn ex 3 1/2 jaar geleden dacht ik dat ik een nieuw leven op kon bouwen. In het begin ging dat goed, maar na een half jaar kreeg ik uit het niets heftige paniek en angstaanvallen.enorme minderwaardigheidscomplex en last van slapeloosheid, moe en lusteloos, gevoelens van onwerkelijkheid, onreele angst, piekeren wat ik niet kan stoppen etc. Ik kan niet meer genieten. Het overkomt je Tijdens die tien jaar van psychisch en lichamelijk geweld heb ik nooit ergens last van gehad, ik kon het allemaal aan, hoe kan het dat klachten daarna ontstaan? En ik heb het nog steeds, kom er niet uit. Het overspoelt me. De eens zo vrolijke avontuurlijke sterke vrouw is weg. Ik heb nu een geweldige lieve man waar ik sinds kort mee samenwoon, hij weet van de situatie en toont veel begrip, we voelen ons veilig bij elkaar(hij heeft ex met borderline) en gaan respectvol met elkaar om. Maar hij zit vaak opgescheept met een hoopje ellende, daar voel ik me erg schuldig om. Ik wil zo graag weer genieten.
Margriet,
Na een 16 jarig huwelijk met een psychopaat, een verongelukt kind, bleef ik achter met zware rouw/PTSS, 2 kindjes en een paar ton schuld boven mijn hoofd. Ik heb het overleefd. Meer dan fulltime werken om het hoofd boven tafel en dak boven ons hoofd te houden. Na 15 jaar afwezigheid, op ieder vlak, is meneer (een medisch specialist!!) samen met een nieuwe vrouw… ineens weer opgedoken bij onze dochter. Mijn zoon haat zijn vader, mijn dochter zit met haar jonge gezin vast in zijn web van ziekelijke leugens. Mijn gezin is compleet geruïneerd!
En toch red ik het!
Het ligt namelijk wel degelijk OOK aan onszelf!! We zijn niet voor niets gevallen voor dergelijke types!! Zij hebben niet voor niets het op ons voorzien!!
Er is een duidelijke oplossing en daar hoef je echt geen tig boeken voor te lezen of nog meer jaren kwijt te zijn aan ‘achterom kijken’. Ja, heb je kinderen met een psychopaat, kom je daar mogelijk niet meer van af en zul je technieken en taktieken moeten leren met dat gegeven om te gaan.
Om voor uit te gaan en te voorkomen dat je weer in die val trapt moet je echt de strijd met jezelf aangaan. Word ZELFBEWUST!, want als je dat bent geworden accepteer je nooit meer het gedrag van een Narcist/Psychopaat en heb je een “teflon”huid gekweekt waar ze niet makkelijk doorheen kunnen!!
Succes en bedenk! Als je NU mag kiezen tussen blijven hangen in je verdriet/nijd/onzekerheid etc. of kiezen voor voor uit leven en genieten van alles wat je je eerder liet afpakken…
WAT kies je dan liever?!
Hoi Zonnetje,
Dankjewel voor je wijze woorden. Wat een heftig verhaal en respect dat jij al zo ver bent! Ik wil zeker kiezen voor het vooruit, niets liever! Alleen ik zit nu pas midden in het bewust wordings proces waar ik de afgelopen 3 jaar ‘last’ van heb. Ik wilde gewoon niet geloven dat mijn ptss daar vandaan kwam. Tuurlijk laat je het zelf gebeuren en is er een reden waarom ‘we’ dat laten gebeuren. Ik ben altijd iemand geweest van doorpakken, niet zeuren niet aanstellen en positief ingesteld. Dat is juist het frustrerende, ineens laten je lijf en geest het afhangen, je kunt niets meer en dat vond ik heel beangstigend. En dan kom je in een vicieuze cirkel terecht van angst, paniek, lichamelijke klachten etc. Ik dacht dat ik van alles had, ik wilde mijn ‘klachten’ verklaard hebben, omdat ik dacht dat ik een ernstige ziekte zou hebben. de controle over jezelf is volledig weg. Maar er vallen nu heel veel puzzelstukjes in elkaar. En ik lees veel herkenning in alle verhalen.
Het was zelfs zo erg dat ik alle nare gebeurtenissen van deze relatie op papier heb gezet en mezelf steeds heb gedwongen te herlezen en zeggen tegen mezelf dat ik niet gek ben, zo groot was mijn schaamte en ongeloof, zelfs naar mijn psychologe bleef ik ontkennen. Ik merk wel dat er nu ook boosheid bij mij naar boven komt, zowel naar mijn ex als naar mijzelf. Waarom, waarom heb ik mijzelf dit aan laten doen! Want ik had hier een keuze in, dat vind ik nog wel een fascinerende vraag, Ik lees vaak dat partners van een ‘narcist’ al snel een ‘onderbuik’ gevoel hebben in het begin van de relatie, dat er iets niet klopt en toch gaan we door met ons laten vernederen.
Ik heb inderdaad kinderen met mijn ex en zo probeert hij nog steeds de ‘controle’ over mij te houden. Ik weet inmiddels dat negeren het beste werkt. Ik besef nu dat ik door de pijn heen moet i.p.v. het te negeren, aan mezelf moet werken, voor mij, voor Mn kinderen en Mn huidige partner, alleen dan is er een weg vooruit!
Dank je wel. Deze woorden had ik nodig. Ze komen op het juiste moment.
Papieren liggen al klaar voor een pro deo… Mijn keuze is gemaakt..
ah… een teflon huid kweken. Hetzelfde materiaal dat om “t hart van ‘mijn’ narcist zit.
Hallo Margriet,
3 jaar geleden is mijn man na 40 huwelijksjaren overleden.
De dag na de uitvaart kreeg ik, net als jij, die paniek aanvallen etc etc.
De verklaring die ik na lange tijd heb, is,dat ik zo onzeker was/ben en alleen overeind kon/kan blijven als ik maar af en toe die arm van die sterke man om me heen had.
Do
Margriet,
Onze reacties komen vaak voort uit onze ervaringen als kind! Bv. Ik had een vader als psychopaat, maar vanuit totaal andere achtergrond. Hij was chronisch PTSS’er agv 2e WO. Hij overleefde de gruwelijkste dingen, waaronder de atoombom op Nagasaki. Mijn moeder werd, vreemd genoeg, zijn anker. Hij was erg slecht voor haar, maar werd ook steeds afhankelijker van haar. Door zijn gigantisch controlerende en dominerende gedrag leerde ik als kind gedrag aan als “pleasen” en “conflict vermijden”. Alles op papa niet kwaad te maken. Aangezien het, charmant vaak ook naar buiten, onberekenbare gedrag vond ik onbewust herkenning in deze partner. Terugkijkend waren er al rode vlaggen, maar nog nooit een man ontmoet die zó mij op een verhoging zette…Het gebeurt sluipend dat je wordt afgebroken…en vanwege de genoemde karaktertrekken reageerde ik dus verre van assertief…op de goede manier. Ik werd langzaamaan deels passief-agressief! Zelfs een psychiater wist er niet de vinger op te leggen…zelden nog dat hulpverlening echt helpt!
Ik vond jaren na mijn gruwelijke scheiding onverwacht hulp bij Jan Storms. In zijn boek vond ik mijn ex op iedere blz.! Toen pas moest ik gaan rouwen om de gestolen jaren…en ad gang met mezelf. Meditatie (vooral existentiële) helpt me dagelijks, naast Qigong, bewust eten en leven. Je moet jezelf opnieuw “uitvinden”. Blijf niet te lang hangen in vroeger want het schaadt het NU! Heb je herbelevingen.. .mij heeft EMDR erg geholpen!
Kom in actie…verlies geen seconde meer aan zulke types. Zij geven NIKS om jouw gevoel!!! Waarom zou jij dan iets voor hèn nog voelen?!
Samen kk.? Leer taktieken om met ze om te gaan…!!
Hou van Jou!, je bent jezelf al te lang kwijtgeweest!!
Knuffel!
Hoi Do,
En hoe gaat het nu met je? Heb je ook therapie gehad?
Zonnetje,
Wat herkenbaar wat jij schrijft! Ik ben ook grootgebracht met please gedrag en conflict vermijden. Jij bent al een stuk verder dan ik ben, ik leer NU pas mijn emotie kennen en besef komt steeds meer…ik heb net de boeken van Iris besteld. Ik merk wel dat veel lezen en herkenbaarheid mij steeds meer doen beseffen dat ik niet gek ben. Want het is bijna onmogelijk uit te leggen aan buitenstaanders wat er in al die jaren is gebeurd. Hij was immers altijd zo charmant en lief! De laatste zin van jou kwam wel even binnen…ik hoop dat ik die woorden eens over Mn lippen krijg als ik voor de spiegel sta…
Nog wel even een vraagje, wat is samen kk?
Lieve groet
Margriet, samen kk is …samen Kinderen. Je bent ouders voor het leven immers en dat is gruwelijk lastig met een psychopaat…
Hallo Margriet,
ik weet nu , na 3 jaar, wat er met hem aan de hand was. Dat is voor mij het allerbelangrijkste om het een plaats te kunnen geven.
Maar als ik aan al die scenes denk, waarvan ik ALTIJD de veroorzaker was omdat ik boos werd etc etc etc….. Dit blijft een groot litteken dat vaak erg pijn doet.
Ik kan er uren over praten.
Neen, ik heb geen therapie gehad.
Ben bang dat ik bij iemand terecht kom die hier niks van begrijpt en mij de schuld geeft omdat ik hem de kans heb gegeven ( wat natuurlijk gedeeltelijk waar is), of zegt,” waar twee vechten hebben twee schuld “.
Ik moet misschien, zoals Margriet zegt, van mezelf gaan houden en hier hulp voor gaan zoeken.
Er zijn inmiddels wel wat hulpverleners die ervaring hebben hoor. Lang nog niet genoeg maar het begint gelukkig te komen. Ik ben 16 jr getrouwd geweest en precies zoals je beschrijft…jij bent schuldig…je gaat het geloven… Pas bijna 17 jaar ná mijn gruwelijke scheiding (6 jaar lang…) dook meneer weer op, na nooit meer naar zijn 2 kinderen omgekeken te hebben…
Ik heb veel gehad aan Jan Storms…had de man graag 16 jaar eerder ontmoet. Het probleem zit inderdaad IN onszelf, we missen Zelfbewustzijn! Iemand die goed Zelfbewust is overkomt het niet zo snel…100% zekerheid heb je nooit maar ik durf te stellen dat ik echt niet meer zo snel voor eentje zal vallen.
Wel hulp zoeken hoor!! Iedere dag kwijt aan deze gasten is er een te veel!!
Sterkte!!
Wat hier beschreven word klopt helemaal.
Je word zo verward door dat je het niet goed ziet. En als dat maar steeds gezegd word ga je het geloven.
Die manipulatie van haar en waarom zag ik het niet was ik blind ja ik was zo murv dat ik blind werd.
Natuurlijk deed ze niks met haar collega.
Natuurlijk niet liep ze half naakt bij mijn vriend. Terwijl ik op de bank lang en deed alsof ik sliep om het maar niet te zien. Gelukkig viel ik daardoor wel in slaap.
Zij was nooit ontbloot in mijn nabijheid
Altijd donker was het tenminste de keren dat ik bij haar was.
Al die super vernederingen. Ik ben er van af nog niet helemaal want het blijft spoken in mijn hoofd maar ze is er niet meer.
Nu aan mijzelf werken.
Ik ben niet gek
Ik ben er ook
Een relatie in ieder geval met een vrouw zit er niet in daar in veel te bang ben er weer in te stappen.
Nee dat nooit meer
Willem
Willem,
Lees echt ook Jan Storms… naast Iris haar boek(en).
Nooit meer een relatie…schrijf je. Ik heb jaren echt hetzelfde gedacht. Maar…dan heeft de psychopate dus ‘gewonnen’….en laat jij je dus een aanzienlijk deel van je leven gewoon…afpakken!!!
Niet doen! Ga eerst heel goed met jeZelf aan de gang, zodat je weet waarom jij niet ZelfBewust genoeg was om in de val van deze types te trappen!
Bedenk ook dat we met een houding van “Nooit meer een relatie” dat baseren op de omgang met maar een heel klein deel van de mensen met deze stoornis. Er zijn echt zoveel leuke en aardige mensen in de wereld als je je ervoor open stelt! Maar wel eerst goed leren van jouZelf, om eerst te kunnen zeggen: “Ik hou van Mij”, en ” ik weet goed wie ik ben en stel mijn eigen grenzen…Respecteer je dat niet, scheiden onze wegen…want ik kan nu namelijk echt zeggen: Ik hou te veel van Mij én het leven, om jou te laten bepalen hoe ik me moet voelen!” “Hoe ik me voel, bepaal IK.”
Dikke knuffel van een gewone gezonde ZelfBewuste (inmiddels) vrouw!
Wat een herkenning doet gewoon pijn. Ik zit midden in een scheiding met een narcist en ben bang voor de toekomst voor onze zoon van drie. En soms ik geloof mijn ex nog steeds. Gelukkig heb ik lieve ouders die mij tot de orde roepen en zeggen dat ik niet gek ben. Ben het zelf na 5 jaar gewoon gaan geloven en ben zelfs in therapie geweest omdat hij dat nodig vond. Het is toch te gek voor woorden dat er zulke mensen bestaan. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij niet 100%eerlijk is en ik idd altijd alles verkeerd deed en dus constant op mijn tenen liep om hem te pleasen. Hetgeen erg jammer is is dat zijn eigen ouders en vrienden het niet zien die wonen niet met hem samen en waarschijnlijk ziet hijzelf ook niet dat hij zo is. Alle stukjes vallen nu samen als een puzzel en dat doet zo’n pijn. Boos op mezelf en maak me ernstig zorgen over onze zoon waar we nog een kans regeling voor moeten laten vast leggen. Maar mijn ex gaat met niks akkoord alleen zijn eigen wensen zijn acceptabel en zegt dat we dat al zijn overeengekomen. Weer proberen te manipuleren. Heeft iemand hier misschien ook mee te maken gehad en advies over hoe ik het beste hiermee om kan gaan of moet doen in het belang voor mijn zoon? Waarschijnlijk een advocaat inschakelen maar die zijn rete duur en hij zal zich aangevallen voelen. Ik weet niet wat hij dan zal doen.
Hoi Sue,
Wat een nare situatie. Veel slachtoffers zitten in een vergelijkbare situatie, en mede daarom ga ik mn. in mijn tweede boek uitgebreid in op wat jij hier beschrijft. Dus: hoe kun je het beste omgaan met je ex en zijn manipulaties, uit elkaar gaan, omgaan met evt. betrokken instanties, het opstellen van een ouderschapsplan etc. In het tweede boek staat ook een stuk van twee advocates over alles wat er bij een scheiding komt kijken (scheding van narcist of psychopaat). Op de pagina ‘boeken’ van deze website vind je de informatie. Er wordt ook ingegaan op de mogelijkheden en risico’s van mediation. Wil je graag een mediator dan kun je bij het secretariaat (via contactformulier) de gegevens vragen van een mediator die narcistische mishandeling doorziet.
Er zijn talloze adviezen en ervaringsverhalen (gebundeld in mijn boek) hoe je het beste met deze situatie om kunt gaan. Je staat er niet alleen voor. Blijf bij jezelf en zorg goed voor jezelf.
Hartelijke groet en sterkte!
Iris
al lezend, ril ik van het aantal keren dat ik nog steeds zo getriggerd door iets kleins kan worden, en dan 3 dagen van slag kan zijn, en dat ik nog steeds mn neus zo kan stoten over het goede zoeken in narc.moeder, die noooooit meer komt…. Gerrit
Ik ben een vrouw van 49. Wat ik lees is allemaal zo herkenbaar. Het is voor mij een openbaring om te zien dat ik niet de enige ben. Ik ben altijd alleen geweest met deze situatie en heb ervaren dat psychologen dit verschijnsel ook vaak niet goed kennen.
Mijn vader is een psychopaat, mijn moeder was vroeger lief en zorgzaam. Met het verstrijken van de jaren is zij net zo gaan praten als mijn vader. Mijn moeder stond er vroeger bij en keek ernaar als ik in elkaar geslagen werd om niks. Ze zei dan “je moet je vader niet zo kwaad maken”. Naast dit zorgde ze wel voor mij en was er ergens ook een goede band. Ze huilde uit bij mij over het gedrag van mijn vader en ik nam de ouderrol over. Ik ging vanaf mijn 18de mijn eigen leven leiden, maar voelde me altijd schuldig dat ik mijn moeder bij die man achterliet.
Met de jaren is mijn moeder veranderd. De echte kant is weg. Een eigen mening hebben is het meest schandalige wat ik als dochter kan doen. Het in feite “of ik ben de liefste moeder van de hele wereld of je bent een slecht kind”. Dus ik ben een slecht kind. De zachte kant van mijn moeder is weg.
Sinds een jaar of 18 spreek ik mijn ouders amper nog. Ik heb 2 kinderen en leef in een zonnige wereld. Ik heb een heerlijke baan en hobby’s en heb het goed voor elkaar. Ik geniet van de kinderen en het normale gezinsleven wat ik nooit heb gehad.
Er is nog 1 probleem. Mijn vader bestookt me met treitermails. Ik denk dat ik er wel duizenden heb ontvangen in 18 jaar. Aanvankelijk kon ik ze nog lezen. Het is steeds moeilijker geworden. Tot kotsen en dissocieren aan toen als ik ze lees. Ik slaap een week niet als ik zo’n mail heb gelezen. Dus ik lees ze al jaren niet meer. Maar het stopt niet. 2 mails ontvang ik per week. Ik woon op een geheim adres en heb een geheim nummer. Ik ben al naar de politie gegaan maar die kunnen er weinig mee.
Ik durf mijn email adres niet te veranderen want ik ben bang dat hij dan mijn zoon gaat mailen. Voor de rest is mijn leven hermetisch afgesloten van mijn ouders.
Heeft iemand een tip wat ik hiermee moet? Ik heb het ermailadres al geblokkeerd en de mails komen al jaren in mijn verwijderde items. Maar het idee dat ze blijven komen drukt toch nog een stempel op mijn gehele denken.
Doe aangifte wegens stalking!
Ook ik werd jaren gestalkt via deurwaarders. Mijn ex paste op mij The Silent Treatment toe…. Mijn ex had overal tonnen schuld gemaakt, terwijl we al uit elkaar waren en de scheiding al liep. Helaas kon ik geen aangifte tegen hem doen, omdat de schulden nog net binnen de gemeenschap van goederen/huwelijkse staat waren aangegaan, compleet buiten mijn medeweten, noch handtekening!
De deurwaarders deden ook alleen hun werk en hij hield de deur stijf dicht, dus kwamen ze bij mij….traumatisch!
Je kunt via de rechter een omgangs- en straatverbod afdwingen. Bewaar dus de mails!!! Het is niet een makkelijke procedure! Maar rust is alles waard.
Blokkeer alle ingangen via mail/telefoon/app etc. en via de mensen die je kent en hij ook! Lees zijn mails niet meer, wees niet masochistisch, de man is ziek!
Laat anderen desnoods wat mails van hem lezen, zodat je duidelijk kunt maken waarom je echt geen contact meer wilt.
Los komen van een psychopaat, psychisch, lukt echt wel maar kost veel energie.
De reden waarom we ‘in handen vallen’ van deze lieden is omdat we niet ZelfBewust genoeg zijn en dat ‘ruiken’ ze!
Werk aan dat Zelf Bewustzijn!
Zelf heb ik, Iris was er nog niet…’ heel veel gehad aan Jan Storms!
Sterkte en bewaak Jouw Leven!
Dank voor je reactie Zonnetje.
Wat het zo lastig maakt is dat mijn vader afwisselend poeslief doet en op andere momenten mij bedreigt. Zo heeft hij mij gezegd “jij gaat eraan”. Hij heeft gedreigd om mijn werkgever in te lichten”dat ik gek ben” Hij heeft mijn mailtjes van 20 jaar bewaard en presenteert losse oude zinnen die ik ooit gemaild heb om aan te tonen “dat ik gek ben”. Voor hem is het een complete leveninvulling, een obsessie. Hij heeft mijn hele omgeving benaderd, mijn psycholoog, de kinderbescherming ten onrechte op mij af gestuurd. Ik ben maanden met angst en beven naar mijn werk gegaan want ik dacht straks heeft hij echt van die laster brieven naar mijn manager gestuurd…. Uiteindelijk heeft hij dit niet gedaan. Ik heb gezegd als jij dit flikt doe ik aangifte van smaad en laster. Omdat hij zo manipulatief is heb ik nooit mails van hem aan een ander durven laten lezen omdat ik gewoon bang ben dat die ander zal zeggen van nou, dat is toch een aardig mailtje! Wat doe je nou moeilijk!!! En dat is dus het probleem. Mijn lichaam verraadt mij niet. Het intense kotsen en het totaal niet meer slapen als ik die mails lees.
Ik ga de mails bewaren, maar of ik er wat aan heb is de vraag. Alle tekst is verpakt in een onderhuidse dreiging die ik wel zie maar een onwetend persoon niet.Hij is sluw, doortrapt, en hij geniet ervan. Hij geniet van mijn lijden
“Mijn lichaam verraadt mij niet”
Wanneer ik in Iris’ boeken lees., en hier op de website, gaat dat gepaard met een heel iel oer basaal jammerend huiltje.
Het voelt als thuiskomen op een plek waar ik he.le.maal. niet wil zijn want het miezer regent genadeloos aanhoudend een zachte deken van herkenning, van bevestiging. De illusie het allemaal verkeerd te zien wordt mild losgeweekt. Zodat ik de beknelling ervan kan, mag en moet gaan loslaten. Wat zwelt het op, ik wist niet dat er zo’n dik ingedroogd pantser was ontstaan.
Als een vlinder in de cocon die nog niet af is richt ik aan de leidraadjes van deze NVS-info de blik naar buiten om verder te bouwen aan mijn eigen zelf.
Het gevonden zelf te ontvouwen en verzorgen als een zaadje dat decennia in een mal geklemd zat, veel en veel en veel te krap om te kunnen zijn wie ik ben.
De wereld open, ook voor mij. Nu nog even die open deur intrappen. Met milde open aandacht en autocompassie, liefst.
Het is pijnlijk.
Maar. Niettemin.
Gelijk een tandarts die aanvankelijk voor pijn zorgt bij het behandelen van de wortelkanalen van een te ver rottende kies – fungeert de kwelling van het besef als een onvermijdelijke pijn bij levenskanaalbehandeling.
Het gif van Narcissa zit diep.
Weg ermee.
Gelijk een geintubeerde slang met weerhaakjes: weghalen gaat niet zonder schade en het besef ervan.
En nu adem ik zèlf.
Heb te maken gehad met een narcistische trainer. Ik ben weg bij die hardloopvereniging maar om te zien dat hij (op andere plekken) nog steeds als trainer actief is (of zich zo voordoet) geeft me weer dat lege gevoel dat ik toen had. Hij is niet meer mijn trainer maar ik weet niet meer wat ik moet doen om mij en anderen te beschermen. Ik weet niet meer wat ik moet doen om helder te blijven.
Op mijn 38ste de relatie met mijn narcistische vader verbroken, nadat hij mij heeft willen slaan.
Als kind ben ik emotioneel en lichamelijk mishandeld , en mijn moeder kon mij geen troost en veiligheid bieden.
Mijn moeder is overleden toen ik nog maar 26 was.
Op mijn 30ste een ernstige depressie gehad waarin ik zelfmoord gedachten had. Dit heeft nooit iemand geweten, zelfs mijn partner niet.
Gewoon doen alsof het allemaal goed gaat met je (copingmechanisme)
4 jaar geleden een ongewilde scheiding na een relatie van 30 jaar…en gewoon doorgaan natuurlijk. Nu, in mei van dit jaar op mijn 52ste in een burnout terecht gekomen.
Altijd gedacht dat het door scheiding/werk gekomen is.
Via een bedrijfsarts (die ik eeuwig dankbaar ben) bij de sggz terecht gekomen. Zei zag eigenlijk gelijk al wat er met mij aan de hand was.
PTSS… in therapie gegaan…emdr én regressie therapie gekregen omdat mijn copingmechanisme zo ontzettend sterk is.
Therapie werpt zijn vruchten af.
Vorige week de relatie van 3 jaar met narcist verbroken.
Nu aan cognitieve gedragstherapie beginnen. Inmiddels ben ik alweer twee maanden fulltime aan het werk, en voel mezelf met de week sterker worden.
Ik denk zelf dat ik een jaar nodig heb om helemaal te genezen.
Ik weet dat de gevolgen van narcistisch misbruik heel erg onderschat worden, zelfs door de slachtoffers.
Na 26 jaar bij elkaar waarvan 16 getrouwd eindelijk de stap gezet. Ik ga scheiden van mijn narcistische vrouw. De laatste jaren waren dramatisch. Voor het hele gezin. Ze waren juist zo dramatisch omdat ik haar controlezucht meer pikte. Ik begon me tegen alles te verzetten omdat ik een einde wilde maken aan jarenlang liegen tegen mijn omgeving en maar aanpassen aan haar om haar tegemoet te komen. Het is je vrouw en de moeder van je kinderen. Dat hield ik me altijd voor om mijn eigen gedrag goed te praten. Maar toen ik daar 3 jaar geleden mee ophield en beslissingen nam waar zij het niet mee was, waren de rapen goed gaar. Het begon op een dag dat ik besloot om met de kinderen naar een restaurant te gaan op uitnodiging van mijn vader. Ik heb haar gefilmd hoe ze de kinderen tegen probeerde te houden. Ze heeft zelfs mijn telefoon uit mijn handen geslagen. Uiteindelijk heeft ze 112 gebeld toen ze zag dat ze me niet kon stoppen. Door deze melding zijn we in een traject gekomen van jeugdzorg etc. Later heeft ze nog een keer de politie gebeld omdat ik haar uitschold. Iedere keer ging de politie weg zonder wat te doen, er was namelijk ook niks voor hen te doen.
Vorig jaar kreeg ik ineens een brief op de mat. Ze had een advocaat in de arm genomen en wilde scheiden. Ze eiste dat ik het huis zou verlaten. Uiteindelijk heeft ze niet doorgezet en mailt ze me dat dit niet de oplossing is en dat ze van me houdt. Toch gaat ze door met treiterijen, intimidaties e.d. Bijvoorbeeld heel vroeg in de ochtend de droger aanzetten om mij wakker te maken/houden. Mij proberen op allerlei manieren op kosten te jagen. Speelafspraken maken voor de kinderen zonder iets te zeggen op de dagen dat zij werkt en ik dus thuis ben. Fotos waar ik op sta verdwijnen en maken plaats voor die van haar met of zonder kinderen.
Alles moet gaan zoals zij wil en als het niet gebeurt slaat ze met deuren, schreeuwt ze en is ze soms agressief naar mij of de kinderen. Onderhandelen doet ze nooit, alleen maar dreigen en straffen.
Ik heb een lijst met data bijgehouden waarop er iets opmerkelijks gebeurde rondom haar persoon. Deze lijst is lang, erg lang. En het is allemaal mijn schuld (volgens haar dan), zij is het slachtoffer. Ze wil nergens aan meewerken, nergens aan meebetalen en we moeten ons allemaal aanpassen aan haar. Maar nu heb ik de stap gezet. En haar eerste reactie was dat ze iets zou doen bij mijn neefje en/of vader als ik zou doorzetten. Ik kon niet goed verstaan wat, maar het was duidelijk intimidatie. Gelukkig zijn de kinderen oud genoeg om dingen te begrijpen. En mogen ze bijna allemaal zelf beslissen bij wie ze willen wonen. Gelukkig ook heb ik een heel goede band met mijn kinderen. Wat zal ik blij zijn als ik van haar af ben. Zodra ze er is voel je de onzichtbare klauw door het huis waren. De klauw die elk moment kan toeslaan…brrr…
Merendeel is vrouw dat wordt misbruikt. Ik ben net als jij een man in ongeveer dezelfde situatie. Ben nu 2 weken uit huis. We zitten nu in de fase: ‘Ik zal veranderen, want door jouw vertrek realiseer ik me bla bla bla’
Ik moet doorzetten en me van haar loswurmen. Maar dat is extreem moeilijk!
Hi allemaal, ik ben in aug 2018 naar een vrouwenopvang gevlucht. Ik kón niet meer, ik was leeg, murw en tegelijk spuugzat van hem en zijn negatieve gezuig na 4 jaar drama, met zowel mishandeling fysiek als mentaal was de koek op. Ik had al veel gelezen op deze site en ook een boek over traumabonding gelezen. Ik had ptss, dissocieerde elke dag, ik wachtte elke dag op nieuwe kritiek. Altijd kritiek, niks was goed en hij was jaloers op mij. Hoe dan? Hoe bestaat het? Jaloers op je partner terwijl je elkaar zou moeten upliften, respecteren en steunen, was de mijne jaloers op mijn persoonlijkheid. Hij wou me kapot zien gaan…
Op een dag bracht ik hem naar zijn werk, heb ik thuis al mijn belangrijke spullen gepakt en ben vertrokken. Ik wist niet waar ik terecht kon bij vrienden waarvan hij het bestaan niet eens wist, daar heb ik 1 nacht geslapen en kon de dag erop naar een vrouwenopvang. Gelukkig, want hij is knettergestoord, al mijn kleren had hij verknipt, spugen in m’n gezicht, schoppen tegen mijn been met stalen neuzen, veel verbaal geweld vooral als ik tegen hem inging etc.
Er was niks meer van mij over. Nu 2 jaar later een fantastisch mooi appartement opgebouwd vanaf nul, fijne nieuwe vriendschappen, mijn licht is terug in mijn ogen (dat was weg, geen glans). En nu heb ik een afspraak gepland voor een instelling waar ik de opleiding ervaringsdeskundige kan gaan doen… Ben bevrijd na een lange weg van innerlijk werk en nóg werk ik aan mezelf. Trots op wat ik heb bereikt en ik ga meer mensen helpen om uit deze hellhole te stappen en te blijven.
Je mag zeker trots op jezelf zijn Bianca. Dit meemaken is heel heftig en zo’n stap wagen is niet niks.
Krachtige vrouw ben jij Bianca, ook nog lichamelijk geweld erbij meegemaakt alsof geestelijke chantage nog niet genoeg is.
Gewoon beangstigend. Ben nog bezig om uit het systeem te komen, je wordt compleet klem gezet in die jaren zodat je er eigenlijk heel moeilijk uit komt. Dacht altijd dat die persoon narcist was maar na een bezoek aan een spiritueel iemand die gaf aan dat het een psychopaat is. Net een klein kind, zei degene. Wil je een rode lolly of een blauwe lolly zo moest ik ermee communiceren. Paar dagen later op internet gelezen, 100% psychopaat. Zeer beangstigend nu er vanaf zien te komen.