Dit is een gastcolumn van Agnetha.
Daar zit je dan, op de rokende puinhopen van een zeer pijnlijke levensfase, en stelt jezelf de vragen: hoe kom ik hier uit, hoe kom ik los, wanneer stopt deze situatie, wordt het ooit beter?
Logisch en begrijpelijk wordt je bestormd door deze vragen vanuit de gemoedstoestand waarin je op dat moment zit, wanneer je er nog middenin zit of wanneer je aan de kant bent geschoven of zelf bent opgestapt. Mogelijk ben je al een tijdje weg maar krijg je het allemaal niet rond in je hoofd en hart, en blijft het je bezighouden. Zoveel verwarring en ongeloof, zoveel verdriet, zoveel verbijstering als je beseft waar je mee te maken hebt of hebt gehad. Zoveel boosheid ook, vaak mede op jezelf: waarom heb ik het niet eerder gezien, waarom heb ik het allemaal laten gebeuren, niet tijdiger grenzen getrokken? Eén dikke grijze mist die eerst moet optrekken voordat je verder kunt, opnieuw kunt gaan leven, écht leven vanuit jezelf. Maar ja, jezelf, wie is dat, waar is dat zelf gebleven? Wie ben je en was je ook alweer voordat je aangehaald werd met de toxische narcistenwereld die voor velen teruggaat tot in hun jeugd; een wereld waarin je zelf langzaam maar zeker steeds meer in de verdrukking kwam en uiteindelijk verdween. Of kon je zelf van jongs af aan nooit tot bloei en ontwikkeling komen omdat dat van meet af aan vakkundig werd onderdrukt of getorpedeerd.
Alles overziend, en terugkijkend op een langdurig, pijnlijk verwerkingsproces, ben ik met de kennis van nu voor mezelf tot de slotsom gekomen dat om goed verder te kunnen het uiteindelijk neer gaat komen op acceptatie. Acceptatie vooral niet te verwarren met goedkeuring, want er valt geen enkele goedkeuring te hechten aan wat je overkomen is door het meedogenloze, normloze gedrag van de narcisten in je leven. Maar acceptatie van de realiteit zoals die is, van het gegeven dat je die realiteit niet kunt veranderen en de feiten niet ongedaan kunt maken. Aanvaarding van het feit dat de narcist is wat hij (of zij) is, dat je hem nooit zult kunnen veranderen, dat je nooit liefde zult krijgen en kreeg van een persoon die dat niet in zijn systeem heeft en dat ook niet wenst. En niet te vergeten, acceptatie van je eigen issues waarmee je aan de slag zult moeten om je veerkracht terug te vinden, je levenslust en je moed. Om niet voorgoed verslagen te worden door de narcistische invloeden en tot die wereld veroordeeld te blijven, maar om je daaraan te ontworstelen en uit te bevrijden.
Acceptatie, het klinkt zo makkelijk gezegd en het is er nooit zo maar opeens met een vingerknip. Acceptatie is hard werken en komt meestal pas na lange tijd, als je ongeloof, diepe gekwetstheid en verzet tegen het gebeurde hebben plaatsgemaakt voor realiteitsbesef. Als je door een hels verwerkingsproces bent gegaan en ondertussen kennis en informatie hebt vergaard waardoor de puzzelstukken van jouw realiteit op z’n plaats gelegd kunnen worden en in elkaar passen. Voor mij persoonlijk kwam de acceptatie voorzichtig op gang, na zo ongeveer 2,5 jaar, na een lange zoektocht die leidde van diverse websites naar de voor mij meest heldere van het Verdwenen Zelf, langs de zeer behulpzame, inzicht gevende en waardevolle twee boeken van Iris Koops en middels een ondersteunende schematherapie van een zeer goed onderlegde, fijne therapeut naar uiteindelijk het opgeven van mijn verzet tegen de realiteit van mijn geschiedenis. En nu, na ongeveer 3 jaar, begint die acceptatie comfortabel te voelen, en brengt regelmatig de gemoedsrust waar ik zo op hoopte en tevens de lucht en energie om mijn eigen, nieuwe wegen in te slaan.
De greep van het narcisme op je leven vermindert wanneer jìj besluit dat het sterk moet verminderen. Vanzelf gaat het allemaal niet weg, de narcist verandert niet, je verleden niet en de feiten ook niet. Wachten tot de narcist loslaat is wachten tot je een ons weegt en het betekent de regie over het vervolg van je leven nog steeds uit handen geven. Verzet tegen de realiteit werkt het herstelproces tegen en beschadigt voornamelijk jezelf. Hoe lang het duurt om te aanvaarden heeft te maken met vele factoren zoals je aard, je geschiedenis en achtergrond, en je situatie, de mate en duur van het narcistisch misbruik etc. Een blauwdruk hoe tot acceptatie te komen is er niet. Acceptatie is ook geen allesomvattende oplossing en nogmaals, ik bedoel er niet mee dat je goedkeurt wat je is overkomen. Maar met acceptatie van de realiteit zoals die is, ontstaat wel de ruimte voor het oppakken van de draad, en kunnen obsessieve gedachten, het gemis, en wraakgevoelens verdwijnen. Je energie lekt niet langer weg naar wat geweest is, maar richt zich op het nu. Overigens is hier vaak goede therapeutische hulp bij nodig om dit punt te kunnen bereiken. Een therapeut met diepgaande kennis van trauma en wat narcistisch misbruik inhoudt vind ik essentieel.
Wat ik bedoel is iets anders dan wat vaak simpelweg gezegd wordt, ‘je moet er gewoon een streep onder trekken’. De goedbedoelende omgeving die je worsteling ziet kan makkelijk zeggen dat je “de situatie maar gewoon moet accepteren” en door moet gaan met je leven. Een begrijpelijke gedachtengang van een omgeving die niet spreekt vanuit de specifieke ervaring met narcistisch misbruik en de impact daarvan, maar vanuit onwetendheid. En ja, idealiter zou het mooi zijn als het zo werkte, maar herstellen van narcistisch misbruik is nu eenmaal complex en een proces waar je niet met zevenmijlslaarzen doorheen kunt gaan. Het is al heel mooi als acceptatie de uiteindelijke uitkomst van dat proces is, en de optelsom van het doorworstelen van de pijn, het vergaren van kennis en inzicht en het werken aan je eigen issues. Acceptatie betekent zeker geen instemming met de gebeurtenissen in je leven, het is puur het accepteren van de realiteit van je leven zoals het was en is en vaststellen hoe je hiermee om wilt gaan. Acceptatie is ook geen eindtoestand, het is tegelijkertijd het vertrekpunt voor het nieuwe leven dat voor je ligt, hopelijk met een hervonden en hernieuwd sterker zelf.
21 reacties op “Acceptatie, een sleutelwoord”
Agnetha,
de 5e alinea, “de greep van het ….” is het meest pakkende wat mij betreft en ook ik ervaar het op deze manier. Je kunt de greep alleen verminderen door een eigen besluit en dan nog is het met vallen en opstaan, want het blijft dreigend.
Dankje voor je stuk heldere tekst,
gr Diane
Ja, op dat punt ben ik ook wel beland. Acceptatie. Het is wat het is. 3 jaar geleden wist ik zeker dat ik er nooit overheen zou komen. Elke dag een strijd met angst, verdriet, woede en paniekaanvallen. Het leven hoefde niet meer voor mij. Ik was niets meer, leeg, opgebruikt. Ik wist niet hoe ik er uit moest komen. Ik heb wel eens meer gezegd op dit forum “Iris heeft m’n leven gered”. Met haar boeken, haar ervaring en begrip voor de ellende waar ik in zat. En vooral de bevestiging dat ik niet gek was.
Inmiddels is het zo ontzettend veel beter met me. Ik kan zelfs zeggen dat ik sterker ben dan ik ooit geweest ben. Ik herken nu de psychische aandoening bij bepaalde mensen. Ik hoef me niet meer af te vragen wat er in godsnaam aan de hand is. Ik loop er vandaan en doe mijn eigen ding. Wat niet wil zeggen dat het me koud laat. Ik vind het nog steeds ongelofelijk dat er mensen zijn die zo rot in elkaar steken. Maar het zij zo. En op m’n hoede ben ik en zal ik ook altijd blijven.
Heel fijn om weer wat van je te lezen Agnetha. Ik heb je al eens gezegd dat je het in je hebt. Dat je het zo fantastisch en treffend kan verwoorden. Daar help je veel mensen mee hier op het forum.
Een goed leven heb ik nu weer. Op een enkele venijnige trigger na zo nu en dan. Dat is het laatste waartegen ik me nog moet wapenen. Maar ik ben van zo ontzettend ver gekomen dat ik daar ook nog wel mee kan dealen.
Bedankt Agnetha voor je waardevolle bijdrage.
Jij bedankt G.B. voor je positieve reactie. In hoe jij jouw gemoedstoestand van het begin beschrijft, de bij wijze van spreken levensreddende rol van Iris en je situatie van nu herken ik mij volledig. Zonder Het Verdwenen Zelf had ik ook niet gestaan waar ik nu sta. Dat je leven er nu zo vele malen beter uitziet is heel fijn om te lezen. Dat gun ik iedereen. Het is goed dat je onderkent dat – hoezeer de kwaliteit van je leven ook verbetert – er bepaalde momenten zullen blijven waarop de pijn weer even terugkomt. De triggers blijven soms, er valt beter mee om te gaan en je weet dat het ook weer voorbij gaat, maar de littekens gaan nooit helemaal weg. Ook dat is een kwestie van realiteitsbesef, het is niet anders. Maar je hebt bergen verzet in de afgelopen 3 jaar, je bént er weer en je kunt vooruit, dat is het belangrijkste.
Mooi verwoord!
Ik ben nu 5 1/2 jaar weg uit zo’n situatie. Zo af en toe heb ik weer een trigger.
Zo’n voorbeeld is dan weer de film The Wife. Als we naar buiten lopen zegt iemand, ja zij hadden beiden schuld. Ik zag alleen een manipulatieve man en een vrouw, die langzaam, uit liefde voor de man en hun kinderen, in die situatie getrokken wordt. Vooral aan het einde als de man de situatie probeert te redden en zijn verongelijkt zijn spuit………ach laat ik niet alles weggeven, maar leerzaam is het weet wel.
Veel liefs en RESPECT
Goed stuk.👍.
Wat is schematherapie en welke therapeut mag ik vragen heb je veel aan gehad?
Beste Manon,
Voor een uitgebreide uitleg van wat schematherapie is, kun je denk ik het beste op internet zoeken, daar is veel informatie te vinden. En de namen van therapeuten worden hier op deze site om diverse redenen niet genoemd. Bovendien is het voor iedereen verschillend waar een goede therapeut aan moet voldoen en of de klik er is. Wie prima is voor de een is dat niet per definitie voor de ander, het blijft een zeer persoonlijke ervaring. Wel kun je proberen binnen het netwerk van Het Verdwenen Zelf een therapeut te vinden, deze hebben alle de nodige kennis en ervaring met betrekking tot de behandeling van de gevolgen van narcistisch misbruik.
Lieve Agnetha,
Prachtige blog! En zo herkenbaar!
Ook in mijn omgeving krijg ik nog wel eens signalen dat het ‘nu toch wel mooi geweest is’ en het tijd wordt dat ik mijn ‘slachtofferrol loslaat’. Vooral dat ‘streep eronder’… Want pas als je je ontworsteld hebt aan de daadwerkelijke greep van de narcist, kun je beginnen de hersenspoeling van jezelf te ontwarren, jezelf te leren kennen.
Ik ben enerzijds wel klaar met mijn ex. Ik zie hem voor wie hij is: een lege huls, een monster, een geestelijke moordenaar. En ik zie ook hoe hij nooit, nooit, nooit gaat veranderen. Treurig genoeg zit precies daar de angel. Ik heb een kind met deze man, en het rechtssysteem houdt mij al bijna drie jaar in zijn greep. De wet gaat namelijk uit van gedeeld gezag en een ruimhartige omgangsregeling. Het is doodeng iedere keer weer geconfronteerd te worden met de vraag ‘wat er mogelijk is’, veronderstellende dat mijn ex zelfinkeer zal tonen (wat naar mijn mening neerkomt op: aannemen dat sprookjes bestaan). Ookal is formeel geconstateerd dat, afgezien van een PTSS, ik geestelijk gezond ben, ik ben als ‘belanghebbende’ automatisch verdacht.
Het zou kunnen zijn dat ik toch tégen mijn ex vecht, in plaats van vóór mijn kind… En dus probeert men mij er toch iedere keer weer vante overtuigen dat hij toch een nieuwe kans verdient, hij eigenlijk heus, echt waar een goede, liefhebbende vader is.
Het is uiterst traumatiserend gegaslight te worden door het systeem, door mensen die verstrekkende beslissingen kunnen en zullen nemen over jouw leven, jouw geestelijke veiligheid én die van dat wat je het allerliefste is in de hele wereld: je kind.
Toch probeer ik ondertussen te werken aan mijn eigen herstel. weten en bergrijpen doe ik het allemaal wel. Zonder grenzen heb je geen identiteit, en het is niet redelijk anderen te laten gissen naar waar jouw grenzen liggen, dus moet je leren ze aan te geven. Maar ik ben zo bang voor afwijzing, zo bang voor het buitengesloten zijn – ik durf niet. Diep van binnen ben ik er van overtuigd weerzinwekkend te zijn, diep van binnen geloof ik ten diepste dat niemand werkelijk graag en blijvend dicht bij mij zou willen zijn. Diep van binnen heb ik het gevoel dat ik mijzelf, het simpele feit dat ik besta moet ‘goedmaken’. Met die basale zelfafwijzing is het schier onmogelijk om aan mensen die je tof vindt en bij wie je graag wil zijn, grenzen te stellen. Het is veel te beangstigend dat ze niet zouden moeten…
Ik heb een paar heel lieve vrienden die stevig maar heel zachtaardig zijn, en die begrijpen wat er in me omgaat. En het is pijnlijk dat ik niet wil geloven wat zij in mij zien: een lief, warm, empathisch mens, met natuurlijk haar makken, maar vooral: zo ontzettend de moeite waard. Ik heb een empathische therapeut die me leert voelen, leert bewaken, me bemoedigd uit te proberen, en me leert dat, mocht ik tóch een keer struikelen, ik gewoon kan opstaan, mezelf kan troosten, het stof van mijn kleren kan kloppen om daarna weer verder te gaan.
Mijn beide ouders zijn als kind slachtoffer van huiselijk geweest. Ze hebben een ingewikkelde verhouding met de donkere emoties: boosheid, teleurstelling, verdriet, machteloosheid. Zeker mijn moeder is nauwelijks in Staat haar behoeftes, laat staan veralngens te formuleren, of haar grenzen aan te geven. Dat snap ik gezien hun geschiedenissen heel goed. Maar ik heb er wel heel veel boosheid en verdriet van dat ze mij daardoor niet hebben geleerd hoe je grenzen kunt stellen. In tegendeel: me onbewust geleerd hebben dat het stellen van grenzen gevaarlijk is, taboe. Dat je jezelf, je bestaan moet rechtvaardigen, dat je jezelf moet ‘goedmaken’. Hun trauma hebben ze op mij geprojecteerd, hun traumatische ervaringen hebben ze doorgegeven – en mij daarmee onbewust tot een ideale prooi voor narcisme gemaakt.
Mijn therapeut zegt me mild voor mezelf te zijn. Maar ik voel druk, urgentie. Mijn dochter is in de peuterleeftijd. Ik probeer het ‘wat anderen ervan denken’ in mijn maagstreek te negeren, en laat haar de dondersteen zijn die bij deze leeftijd hoort. Ik probeer de blikken van anderen te negeren, naast haar te staan, vóór haar te staan, haar te laten weten dat, hoe groot de miskleun die ze ooit ook mocht begaan ook is, ik altijd en onvoorwaardelijk van haar zal houden. Misschien schiet ik door. Of misschien ziet ze meer van mijn zelftwijfel dan me lief is. Zeker is: ik doe al het mogelijke om haar in staat te stellen een leven te leiden zonder geweld.
Het geweld hangt dus al met al nog altijd als een wolk over mijn leven. Het bepaalt heel sterk waar ik sta, welke afwegingen ik maak, waarvoor ik bang ben, waar ik voor vecht. Er komt een moment dat de rechtszaak voorbij is, en het ongetwijfeld volgende hoger beroep ook. Er komt een moment dat het over- uit overleven verdwijnt. En ik hoop van harte dat de zon doorbreekt, en de wereld én ik in die wereld kleurrijker, levendiger en veerkrachtiger blijk te zijn dan zich nu doet vermoeden. Want eerlijk is eerlijk: ik heb van die sluierwolk zolangzamerhand echt schoon genoeg!
Liefs,
Reigerschap
Lieve Reigerschap,
Wat heeft jouw verhaal me geraakt en ontroerd, met name je alinea’s over het moeten “goedmaken” van je bestaan, en de angst om buitengesloten te raken waardoor je geen grenzen durft te stellen. Ondanks alle stappen die ik heb ondernomen om te herstellen blijft dat ook mijn grootste trigger in bepaalde situaties, het gevoel van “sorry dat ik besta”. Het gaat veel beter, maar er is weinig voor nodig om dat gevoel van fundamentele eenzaamheid weer teweeg te brengen. Heel moedig van je om dit kwetsbare verhaal zo op te schrijven. En nee, je schiet niet door ten opzichte van je kind, omdat je het allerbelangrijkste dat je je kind wilt meegeven heel goed hebt begrepen: de onvoorwaardelijkheid. Onvoorwaardelijke liefde biedt basisveiligheid (je bent goed zoals je bent), en dat is nu juist precies waar het velen van ons aan heeft ontbroken. En het allerbelangrijkste dat je je kind kunt meegeven, naast de onvolkomenheden die we als mens nu eenmaal hebben. Ik wens je heel veel sterkte in je proces.
Agnetha
Lieve Agnetha,
Dank voor je warme, troostende woorden. Het is zo fijn te weten dat ik niet alleen ben, ook anderen worstelen met dit gevoel, dat is dus niet “gek” ben.
Ik heb het stellige vermoeden dat het gevoel van “allenig-zijn” ook samenhangt met hooggevoeligheid. Bekend is dat het gevoel alleen te zijn, onbegrepen te zijn, in ieder geval voorkomt bij hoogbegaafdheid door het anders ervaren van de wereld. Hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid hebben hier, zo vermoed ik, een overlap, omdat juist de intensiteit beide kenmerkt.
De wereld waarin wij leven is het niet één waarin gevoeligheid en diepgang populair zijn, maar koetjes en kalfjes de norm. Over mij is geopperd dat ik autistische trekken zou kunnen hebben (hetgeen overigens niet het geval is), juist omdat ik niet zo goed ben in small talk. De realiteit is: ik vind prietpraat iets afschuwelijks, heb het gevoel dan zó onecht te zijn, zo onoprecht met een ander om te gaan, dat het mij het gevoel geeft geen werkelijk contact te maken. Dat voelt pas echt alleen en geïsoleerd! Waarschijnlijk ervaart een ander (niet-HSP) dat niet zo, en ben ik om die reden wel “wel erg serieus”, “zwaar op de hand” en “moeilijk” genoemd. Dat helpt allemaal niet.
Daarom hoop ik dat er vanuit Het Verdwenen Zelf nog weer een keer de workshop HSP en narcisme georganiseerd wordt. Ik ben zó benieuwd wie dat gevoel herkennen…!
Liefs,
Reigerschap
PS: En dank je wel voor je opmerking over mijn moederschap!! Geen ouder die níét twijfelt aan de juistheid van zijn opvoedingsmethoden…
Hallo Reigerschap. Ik herken dat gevoel. Ook ik werd altijd ‘wel erg serieus’ en ‘zwaar op de hand; genoemd. Dat vonden mijn ouders en ‘foute’ partners erg moeilijk (lastig). Lieten mij geloven dat ik moeilijk was. Ik ben ook serieus, maar hou echt wel van een lolletje en van lachen hoor. Ik zie, voel en hoor alles veel eerder en kan het niet zomaar even van me afschudden. Moeilijk om daarmee om te gaan vind ik en dat maakt eenzaam, dat klopt. Ik weet dat de meeste mensen dat niet hebben zoals ik dat heb. Die zijn al lang weer doorgegaan, terwijl ik er nog mee zit. Ja, koetjes en kalfjes, ik heb er ook niks mee. Ik hou dan ook niet van feestjes met veel mensen. Ik heb liever een een-op-een-gesprek met diepgang. Een vriendin van mij is ook gevoelig maar kan ook niet zomaar ineens ‘de diepte’ in. Zij zegt altijd tegen me: ‘Wacht even, want zo snel als jij dat kunt, dat kan ik niet’ (de diepte in) Dat vind ik altijd zo fijn, dan voelt het niet dat het aan mij ligt.
Mijn ex dacht, dat ik autistische trekken. Het vechten moe, heb ik het toch uit laten zoeken. Conclusie: autisme niet aanwezig.
Ex, die bij het gesprek zat, riep, maar er moet wat zijn? Waarop de psychiater zei, maar meneer, iedereen mankeert wel iets. Door mijn gesprekken met de ook aanwezige psycholoog, die voorzichtig opperde, dat ex echt niet in orde was, heb ik besloten weg te gaan. Ik moest wel, want anders was ik zeker ziek geworden.
Mij los te moeten rukken van wat mij lief was en huis en haard moeten verlaten, is wel één van de meest traumatische dingen geweest, die ik heb moeten doen.
Maar getwijfeld aan mezelf heb ik nooit meer. Ik wens je heel veel sterkte.
“Als je door een hels verwerkingsproces bent gegaan..” Zo herkenbaar, Agnetha !
En pas afgelopen jaar kon ik, met mijn onomkeerbare inzicht, tot aanvaarding komen dat ik het verleden niet meer ongedaan kan maken.
Accepteren dat het écht waar is, dat het écht gebeurd is, dat ik het contact met moeder en zus écht heb moeten verbreken, dat dit mijn hele leven heeft getekend en dat ik mijn leven lang al met traumaklachten moet dealen.
Wat moeilijk in te zien, en tegelijkertijd: wat een opluchting !
Dank voor jouw Blog, Agnetha. Het geeft veel steun dat we niet alleen zijn.
Liefs Isabo
Precies zo voel ik dat ook. Het besef dat het mijn verleden is en dat het onomkeerbaar is. Dat maakt het zo verdrietig. Je kan het niet meer veranderen. Soms voel ik daar zoveel verzet tegen maar ga dan toch weer aan de slag met het verwerken en het accepteren. En dat gaat lukken!!
Lieve Agnetha,
Dank je voor deze treffende blog. Ik herken er alles in. Sinds afgelopen zomer is het me duidelijk dat ik al jaren onder emotionele mishandeling van mijn man leefde. Nu in een moeizame scheiding. Nog steeds vind ik het moeilijk om het verleden los te laten en mijn leven weer op te pakken. Acceptatie is daar belangrijk voor en ik sta nog aan het begin van het proces. Alles doet pijn,, de herinneringen, waarom heb ik het niet eerder gezien, waarom heb ik hem over me heen laten lopen, ik had alle vertrouwen in hem en hij had 3 jaar lang een minnares terwijl hij zei dat hij van mij hield,
Mijn zelfvertrouwen is niets meer, ik ben een emotioneel wrak en toch geeft jouw blog weer hoop dat je hiervan kan herstellen.
Als je dit traject van acceptatie hebt doorlopen, komt er ook een dag dat je jezelf en misschien de ander ook kunt vergeven?
Lieve groet,
Robin
Lieve Robin,
Zo te lezen zit je nog midden in de misère, en vraagt jezelf in je laatste zin af of je ooit jezelf en misschien de ander kunt vergeven. Het aspect van vergeving vind ik persoonlijk best lastig, en een eenduidig antwoord is hierop niet te geven. Vergeving is een heel persoonlijke zaak, en de visie van Iris hierop, die in haar beide boeken aan de orde komt als het gaat om het herstelproces heeft mij erg geholpen. Ik weet niet of je haar boeken hebt gelezen en ben er ook niet op uit om reclame te maken, maar feit is dat daarin nu eenmaal veel heldere antwoorden te vinden zijn op dit soort vragen, waar de meesten van ons tegenaan lopen. Voor mij geldt dat ik “mijn narcist” helemaal niet heb vergeven, maar het is niet belangrijk meer, ik ben niet meer bezig met hem maar met de verbinding met mezelf. Heb het daarbij niet nodig om hem te vergeven om zelf verder te kunnen. En wat betreft het vergeven van jezelf: wat valt er te vergeven als je niets fout hebt gedaan (behalve natuurlijk de normale, menselijke tekortkomingen die we allemaal hebben). Er is niets fout aan onbekend zijn met de stoornis, of getraumatiseerd zijn waardoor je niet tijdig grenzen wist aan te geven en door bleef gaan met het beste maken van een – kansloze – relatie. Heel veel sterkte bij alles, ik hoop dat je jezelf rustig de tijd gunt om alles te verwerken, al dan niet met professionele hulp.
Lieve Agnetha,
Dank je voor jouw persoonlijk advies en meelevend antwoord. Ik zal de boeken van Iris weer erbij halen. Ik ben ook bezig met een therapeute waarmee ik een EMDR traject ga beginnen. Ik denk dat alle beetjes helpen en geloof dat ik op de goede weg ben om weer uit de duisternis te komen. Het liefst zou ik er vandaag uit willen komen maar helaas werkt het zo niet. Dank je voor je positieve bijdrage aan mijn herstel.
Lieve groet,
Robin
Wat een fijn verhaal om te lezen. Het accepteren vind ik nog moeilijk. Ook ik ben in aanraking gekomen met een narcist, niet in een relatie, maar op de werkvloer. Helaas zit ik midden in het proces. Ik zit ziek thuis (niet psychisch, maar inmiddels ook psychisch) en ik maak nu mee wat het is om met een narcistische leidinggevende van doen te hebben. Ik realiseer me dat ik me nog steeds verdedig en de strijd aanga. Ik had er geen idee van dat ik met een narcist te maken had. Toen ik bemerkte dat voor mij andere regels golden dan voor hem viel het kwartje. Ik moest doen wat hij wilde. Hij deed waar hij zin in had en ik moest vooral doen wat hij van mij verlangde (eiste). Ik ben een mens met een enorm rechtvaardigheidsgevoel en ik wees hem op dingen waar ik nu achteraf enorm spijt van heb. Een voorbeeld: hij kwam laat opdagen op het werk en ik had vragen gekregen van collega’s waar hij was. Toen hij arriveerde vroeg ik hem waar hij was geweest en waarom hij dit niet met mij gedeeld had dat hij thuis had gewerkt. Hij gaf echter niet echt een antwoord, waarop ik zei…als ik dit zou doen wat dan? Hij antwoordde stellig en zei dat is onacceptabel! Toen wist ik het eigenlijk al. Deze strijd ga je niet winnen, want zijn definitie van strijd is er één die niet in hersenen voorkomt. Maar natuurlijk was ik nu voor hem een stuk vuil met de dito behandeling. Ik weet dat hij mijn baan gaat kosten en dat gedeelte onrecht kan ik maar moeilijk accepteren. Ik denk nog dat de rechter me gaat helpen, maar inmiddels ben ik geestelijk helemaal kapot en is het accepteren van mijn aankomende baanverlies en mijn lichamelijke toestand een zorgwekkend vooruitzicht. Nachten lig ik wakker.
Boos op mijzelf dat ik de strijd (weer) ben aangegaan. En bang voor wat nog komen gaat. Welke leugens en manipulaties ik nog zal moeten ondergaan. En dan proberen niet emotioneel te worden straks in de rechtszaak. Dat wordt een uitdaging.
Maar bedankt voor dit blog. Ik kan een toch een klein beetje kracht uit putten.
Beste allemaal,
Blij met deze stukken hoe verdrietig en frustrerend het me ook maakt.
Accepteren lukt me enigszins. De schaamte die ik voel dat ik er opnieuw zó in getuind ben en het zien er los van te komen is een ding…
Ook ik ben opgegroeid met ouders die elkaar emotioneel mishandelen, m’n broertje is het wel gelukt een partner te vinden én te houden. Mijn familie ziet mij dus ook nog eens als de vreemde eend in de bijt. Er zijn twee vriendinnen waar ik eea wel mee durf te delen, maar toch. Hoe schudt je een ex-partner nu met zo min mogelijk kleerscheuren van je af? Ik ben niet dom, hoog opgeleid, in het bezit van veerkracht en een dosis moed en toch slaagt deze persoon er ondanks alles in me te blijven tergen. Heb nu besloten nergens meer op te reageren en ook geen mail meer te lezen, maar wat verzint hij dan weer? Welke bedreigingen volgen dan? Waarom accepteert hij niet gewoon dat ik geen relatie kan volhouden met iemand die zo gestoord is? Het boek Gaslight gaf me wel inzicht, maar wie zou me nu kunnen helpen dat hij stopt met z’n psychopatisch gedrag… 😢
Hopeloos
Mijn probleem is dat mijn schoonzoon een sadist/narcist tegenover mij is en dat mijn dochter zijn gedrag toelaat. Ik weet niet of ik haar moet zien als slachtoffer of dat ik haar moet verwijten dat zij het niet voor mij opneemt. Ik wil haar niet opgeven, maar ik weet niet hoe ik me moet opstellen tegenover hem. Negeren kan niet.