Een tekening onthult: inzichten in een narcistische ouder

Dit is een gastcolumn van Juna

Pas geleden kreeg ik van mijn (narcistische) ex spullen terug, die van mij waren. Wij zijn al bijna 10 jaar uit elkaar, ik ben blij dat ik het terug heb gekregen, al wist ik niet eens dat dit er allemaal nog bij hem lag. In de loop der jaren ben ik heel veel spullen van vroeger al kwijtgeraakt, doordat ze óf bij mijn ouders achter gebleven zijn óf bij mijn ex. Of ik had ze al weggegooid. Maar bij deze spullen zat ook mijn plakboek met tekeningen en knipsels van de kleuterschool. Over het algemeen standaard kleuterwerk, zoals tekeningen, knip- en plakwerk, een zelfgeschreven vel met mijn naam erop en groter-kleiner en meer-minder oefeningen. Maar wat er ook in zat… een tekening van mijn familie. En die tekening raakte me, want met de kennis van nu zie ik precies hoe ik als kleuter al wist hoe de verhoudingen in huis lagen.

Lees verder “Een tekening onthult: inzichten in een narcistische ouder”

Zelfdestructief door narcistische mishandeling

Dit is een gastcolumn van Isabo

Al sinds mijn derde levensjaar, toen ik een eigen wil ging tonen, leerde moeder mij dat wat ik zei, hoe ik deed, welke behoefte ik had, dat dit alles verkeerd was. Mijn ware ik was niet welkom. Die ‘ik’ mocht niet bestaan.

Al mijn spontane kinduitingen werden de kop in gedrukt. “Kijk mam, een leeuw” zei ik als peuter. “Ach, welnee, dat is een kat!”, schreeuwde ze terug met een voor mij vernietigende stem. Het eerste wat ik dacht was: “Oh, dit had ik moeten weten. Dan had ik haar reactie kunnen voorkomen.”

Ik moest niet zo dom en stom doen, ik moest mij niet zo aanstellen, ik moest niet zo zeuren. Mijn emotionele behoeften deden er niet toe.

Lees verder “Zelfdestructief door narcistische mishandeling”

Een onvoorspelbare en narcistische ouder: mijn weg eruit

Dit is een gastcolumn van Deni

Mijn stiefvader kon om het minste erg boos op mij worden. Was er iets wat hem dwarszat, dan kreeg ik straf (ook al had ik er zelf niets mee te maken). Zo kon ik bijvoorbeeld twee minuten te laat thuiskomen en voelde beneden al aan, dat de sfeer donker was. Ik kwam boven en dan kwam de ontlading; ik kreeg onmiddellijk geschreeuw naar me toe.

Lees verder “Een onvoorspelbare en narcistische ouder: mijn weg eruit”

De brief die nooit is weggegooid

Dit is een gastcolumn van Heidi

Twintig was ik toen ik de brief schreef. Een brief die een soort aardbeving veroorzaakte. De brief waarop mijn broer me zus-af verklaarde. De brief die mijn broer de zin ontlokte ‘Je bent gek en je zult zelf wel weten wat je hebt, want je studeert ervoor.’ Het werd mijn mantra.

Ik was het huis met 18 ontvlucht door een studie te kiezen die niet vanuit mijn ouderlijk huis dagelijks te bereizen viel. Minstens twee jaar lang had ik gebroed op dit plan en het was me gelukt. Dat ik ieder weekend thuis moest zijn om mijn weekgeld op te halen nam ik voor lief. Kwam ik een weekend niet thuis dan was dit geld verloren, kreeg ik het niet alsnog een week later. En dat ging natuurlijk niet. Dus die klem werkte perfect.

Lees verder “De brief die nooit is weggegooid”

Mijn moeder heeft mijn leven gestolen

Dit is een gastcolumn van Isabo

Ze heeft mijn leven gestolen. En dat van mijn vader en mijn zus. Zij hebben de terreur van haar direct dan wel indirect niet overleefd. Mijn vader greep naar de fles en mijn zus greep naar de pillen. Het dronken verzet van mijn vader leidde vroeger tot huiselijk geweld. En later tot zijn dood. Het Stockholmsyndroom bij mijn zus zorgde ervoor dat zij nooit uit haar emotionele gevangenis heeft kunnen breken. Het zijn shockerende feiten die ik lang heb ontkend en later verzwegen.

Ik heb de mishandeling door mijn moeder maar net overleefd. Het ergste vond ik haar boze oog. Ruim twintig jaar lang bracht zij dag in dag uit schade toe en pleegde zij karaktermoord op mij, nadat ze mij eerst het leven had gegeven. Het devalueren, bekritiseren, afkeuren, vernederen, kleineren, manipuleren en indoctrineren. Ik was het zwarte schaap. Jaren geleden siste ze nog tegen mijn toenmalig nieuwe buren “dat ze twee dochters had. Maar dat ik de meest rebelse was van de twee”. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle.

Lees verder “Mijn moeder heeft mijn leven gestolen”

Ik kan alleen gelukkig worden zónder haar

Dit is een gastcolumn van Laura

Op mijn 42e kwam ik erachter dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en haar moeder ook. Ze zijn natuurlijk niet gediagnosticeerd.

Vijf jaar geleden begon ik met mijn herstelproces en nam ik afstand. Ik heb mijn beide ouders, oma (intussen overleden) en broer al vier jaar niet gezien. Het was een heel intens proces, waarbij diepe pijnlijke angsten, emoties en herinneringen uit mijn kindertijd naar boven kwamen. Dingen die ik toen niet onder ogen kon zien en voelen, omdat ik moest overleven. Ik dacht altijd dat ik nou eenmaal een angstige stresskip was die tegen beter weten in allerlei ondernemingen toch aanging en daarvoor moest ik nu eenmaal de prijs betalen, want met een karakter als het mijne zou je je beter wat afzijdig kunnen houden.

Lees verder “Ik kan alleen gelukkig worden zónder haar”

Noodgedwongen afstand

Dit is een gastcolumn van Isabo

Alsof ik naar een film van mijzelf keek…
Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.

Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.

Lees verder “Noodgedwongen afstand”

Inschrijven voor basisworkshop in Schoten (Antwerpen) vanaf nu mogelijk

Een nauwe relatie moeten onderhouden met een narcist is vergelijkbaar met vastzitten in een guerilla-oorlog. Je weet nooit uit welke hoek het gevaar kan komen. Laat staan dat je de tijd en ruimte ervaart om er voor jezelf achter te komen wat er aan de hand is en hoe je jezelf kunt bevrijden. Alle energie is systematisch uit je gezogen en dat maakt het bijna onmogelijk om de situatie goed te overzien en actie te ondernemen. Slachtoffers hebben daar de juiste hulp bij nodig! 

Om zoveel mogelijk slachtoffers van narcistische mishandeling te ondersteunen in hun weg naar herstel, bieden wij daarom al ruim acht jaar lang  maandelijks de basisworkshop ‘Hoe (h)erken ik narcistische mishandeling en hoe leer ik het te hanteren’ aan door heel Nederland. Zaterdag 14 oktober staat een nieuwe editie gepland. Dit keer in Schoten, vlakbij Antwerpen.

Woon je in Zuid-Nederland of Vlaanderen en kun je de inzichten van onze ervaren trainers en praktische handvatten wel gebruiken? Dan is deze bijeenkomst iets voor jou! Ook als je iets verder weg woont is deze workshop een aanrader, want dit is een uitgelezen kans om in een kleine groep onder deskundige begeleiding aan de slag te gaan met lotgenoten. Er is nog slechts een aantal plaatsen beschikbaar.

Eerdere deelnemers hebben veel aan de workshop gehad. Een van de vele recensies luidt:

‘Ik gun iedereen die met narcisme te maken heeft gehad zo’n waardevolle dag met lotgenoten. Herkenning bij anderen en nieuwe inzichten geven je een duwtje in de goede richting’.

Klik hier voor meer recensies en aanvullende informatie over de workshop.

Wil jij ook vanuit een theoretisch kader meer inzicht in waarom narcistische mishandeling zo beschadigend kan zijn en aan de slag met het herstellen van vertrouwen en kracht in jezelf zodat je de regie over je eigen leven terug kunt nemen? Meld je dan nu aan.

In de loop van het jaar staan ook workshops op andere plaatsen in Nederland gepland, ben je daarin geinteresseerd dan verwijzen we je graag naar de planningspagina: Planning workshops • Het Verdwenen Zelf

Psychisch en emotioneel geweld onvoldoende ingebed in overheidscampagne over huiselijk geweld

Stichting Het Verdwenen Zelf juicht voorlichting toe, maar signaleert aantal knelpunten

De rijksoverheid heeft de campagne ‘Een onveilige thuissituatie doorbreken, begint met je zorgen bespreken’ gelanceerd. De commercials en website ikvermoedhuiselijkgeweld.nl zijn bedoeld om omstanders, die vermoeden dat er sprake is van huiselijk geweld, te activeren het gesprek met mogelijke slachtoffers aan te gaan. Stichting Het Verdwenen Zelf juicht elke poging die ten doel heeft slachtoffers te helpen van harte toe. De uitvoering van deze campagne behoeft in de ogen van de expertorganisatie echter een verduidelijkingsslag. Psychische en emotionele mishandeling gaat bijna altijd vooraf aan seksueel of fysiek misbruik en gaat er bijna altijd mee samen. De impact van deze ‘cocktail’ van mishandeling is enorm. Het is daarom cruciaal dat omstanders, zowel in de privésfeer als eventueel betrokken professionals en instanties, alle vormen van mishandeling leren (h)erkennen. De huidige overheidscampagne geeft hier onvoldoende invulling aan, omdat de informatievoorziening incompleet en eenzijdig is.

Psychische en emotionele mishandeling; een wijd verspreid probleem*
Nederland telt naar een voorzichtige schatting 700.000 slachtoffers van psychisch en emotioneel geweld (ook wel dwingende controle of coercive control genoemd). Minder dan 10% van de mensen beseft goed wat deze vorm van mishandeling inhoudt en onderschat bovendien de negatieve kanten ervan. Psychisch geweld vindt achter de (voor)deur plaats in de vorm van kindermishandeling, partnergeweld maar ook machtsmisbruik op de werkvloer. Van alle gevallen van huiselijk geweld is in 82% van de gevallen sprake van psychisch geweld, in 46% van de gevallen gaat het om fysiek geweld en bij 15% draait het om seksueel geweld blijkt uit onderzoek van het Verwey-Jonker Instituut. Psychische mishandeling is de beste voorspeller van ernstige psychische problemen als depressie, angst, PTSS etc. De overheidscampagne komt dus als geroepen. Lees verder “Psychisch en emotioneel geweld onvoldoende ingebed in overheidscampagne over huiselijk geweld”

Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?

Dit is een gastblog van Jan Willem

Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.

Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’

M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal. Lees verder “Verborgen narcisme binnen het gezin. Hoe leg je dat uit?”