Weblog

De sprankeling voorbij

Dit is een gastcolumn van Marja

Ik koester de mooie dingen die er waren, al twijfel ik aan de echtheid ervan. Mijn wereld draaide om de onbegrijpelijke logica van een angstige man, in plaats van de essentie van liefde en onvoorwaardelijk houden van. De drenkeling heeft zich vastgeklampt aan mij als menselijke reddingsboei in een zee vol leugens, ontrouw, manipulatie, agressie en mentaal geweld.

En zo is de compassie verdronken en komen tranen in het bloed. Ik heb keihard moeten vechten tegen alles wat ik zag gebeuren versus de vele ogen die niets zagen of ervoor kozen om te zwijgen. Een misdrijf is gepleegd, maar de échte pijn zit hem in de veelvuldige schending van de heilige wetten van respect en liefde. Zo lees ik deze passage uit het werkboek van Iris en het raakt me keer op keer. Steeds moet ik vechten tegen mijn tranen. Elke dag weer… Lees “De sprankeling voorbij” verder

Uit de onzichtbare gevangenis

Regelmatig ontvangen wij reacties van lezers op de boeken van Iris.

Lezers geven de beste indruk van een boek. Daarom hebben we hieronder enkele reacties op een rijtje gezet:

‘In het begin van het boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ spreekt Iris de woorden: “Leg de verantwoordelijkheid terug waar die altijd hoorde.” Woorden waar ik na een hele tijd nog altijd veel aan heb, op momenten dat oordelen van omstanders me onderuit proberen te halen.

Door het werkboek durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik met psychische mishandeling te maken had gehad. In combinatie met de opdrachten, was dit voor mij het begin van het verwerkingsproces. Ook het tweede boek besteld. De boeken van Iris waren voor mij meteen een houvast. Ik voelde de bevestiging dat het niet aan mij lag, maar dat me iets was aangedaan door een ander. Het was een verademing’.

Em

Lees “Uit de onzichtbare gevangenis” verder

Het eiland van mijn jeugd

Dit is een gastcolumn van Jaberin

Nu besef ik dat het erf waar ik ben opgegroeid eigenlijk een soort eiland blijkt te zijn. Een eiland zonder kade en zonder taal voor liefde. Geen ruimte voor de innerlijke wereld en een gebrek aan onvoorwaardelijke liefde. Geen mogelijkheden om iets te spiegelen. Geen cohesie, geen verbinding, geen uitleg, geen reflectie. Hol, kaal en plat. Guur en kil.

Op het eiland wist ik niet hoe ik eruit zag, wat mijn vorm was. Ik had niets om me in te kunnen spiegelen; het water om mij heen was vaak troebel. En àls het terugkaatste, verblindde het me. Of was het zo onvoorspelbaar in beweging dat het mijn blik vervormde. Wie ben je dan, als er eigenlijk geen ruimte is voor een eigen vorm?

Lees “Het eiland van mijn jeugd” verder

In de valkuil van de eeuwige zelfreflectie – podcast

Dit is een gastcolumn van Willeke

Graag wil ik jullie attenderen op een radio-uitzending waarin Tako vragen worden gesteld over waar het Verdwenen Zelf zich zo hard voor maakt (zie de podcast onderin deze blog). In het tijdsbestek van een klein uur geeft Tako zeer rake en veelomvattende antwoorden die je kunnen helpen om zelf ook antwoorden te vinden rond alles wat te maken heeft met narcistisch misbruik. Al met al het luisteren zeker waard, ook als je denkt dat je alles al zo’n beetje weet over dit onderwerp. Het biedt herkenning, heldere inzichten en troost. Lees “In de valkuil van de eeuwige zelfreflectie – podcast” verder

Wij kunnen samen het verschil maken

Dit is een column van Em

Als ervaringsdeskundige ben ik met regelmaat onthutst en verbijsterd, waar mensen mee te maken krijgen wanneer men uit de traumatiserende, slopende en zielsonterende situatie weet te ontsnappen die psychisch geweld is. Slachtoffers lopen tegen zoveel muren aan van onwetendheid en onbegrip, waardoor trauma’s verergeren en er door verkeerd handelen van instanties en hulpverlening soms afschuwelijke situaties ontstaan. Veel slachtoffers hebben hun weg weten te vinden naar het Verdwenen Zelf met vaak schrijnende verhalen. Getuigenissen over hoe mensen staan te roepen in de woestijn, niet worden gehoord, verkeerd worden begrepen, niet worden geloofd met alle gevolgen vandien. Het maakt mij boos en gefrustreerd. Lees “Wij kunnen samen het verschil maken” verder

In gesprek met mijn angst

Dit is een gastcolumn van Vroefje

Dag Angst. Je bent eigenlijk de enige die mij de afgelopen vier jaar nooit in de steek heeft gelaten. Dag en nacht was je aan mijn zijde. Je bent inmiddels behoorlijk zeker van jezelf, omdat je weet dat je me heel stevig in je grip hebt. Dus tegenwoordig doe je ‘s nachts gezellig, God zij geprezen, óók een oogje dicht. Verbazingwekkend om te zien dat je altijd nét iets later ontwaakt dan ik. Dan kan ik even ervaren hoe het ook alweer was, om te leven zonder dat je zo prominent aanwezig bent. Ik wil zeker niet ondankbaar zijn, maar dat voelt toch best wel fijn. Lees “In gesprek met mijn angst” verder

Uit de comfortzone van schijnveiligheid stappen

Dit is een gastcolumn van Em 

Regelmatig krijg ik dezelfde vraag uit de omgeving: hoe het toch kan dat je als slachtoffer niet luistert naar je onderbuikgevoel wanneer je in een relatie zit met een narcist? Hoewel het antwoord heel simpel zou moeten zijn, is dat toch behoorlijk ingewikkeld. Het complexe zit ‘m erin dat degene die de vraag stelt, voorbij het eigen voorstellingsvermogen moet gaan om het antwoord te kunnen begrijpen. En dat is lastig. Lees “Uit de comfortzone van schijnveiligheid stappen” verder

Had ik het maar eerder geweten

Dit is een gastcolumn van Maria

Ik heb veel dingen meegemaakt met mijn narcistische familie. Wat narcisme is en wat het met je doet, daar kwam ik achter op mijn 67e door de boeken van Iris Koops, die ik nog regelmatig raadpleeg. Had ik dit allemaal maar eerder geweten, dan had ik eerder maatregelen kunnen nemen en mij afkeren van iedereen.

Onze jeugd met een gezin bestaande uit vader, moeder en vijf kinderen was verre van zorgeloos. Mijn moeder, in haar vrije tijd een verwoed toneelspeelster, kraakte altijd iedereen af. Ze leek er een satanisch genoegen in te scheppen haar kinderen tegen elkaar op te zetten. Met een zachtaardige vader die daar niet echt tegenin durfde te gaan, is dat haar prima gelukt. Lees “Had ik het maar eerder geweten” verder

Benefiet feestelijk afgesloten

Deze week is de benefietactie, die was georganiseerd door Kirsten Regtop, feestelijk afgesloten. Kirsten wilde iets doen wat direct positieve impact had op slachtoffers en besloot daarom enkele maanden geleden een benefiet op te zetten, om ons fonds te kunnen ondersteunen. Kirsten: “Het was een wens die ontstond begin dit jaar om direct impact te kunnen maken voor slachtoffers van huiselijk geweld. Daarbij kwam ik terecht bij het Verdwenen Zelf die belangrijk werk doen om mensen te ondersteunen die te maken hebben (gehad) met psychische mishandeling. Zwaar werk, specialistisch werk en helaas vaak niet vergoed… Het werd een emotionele reis vanuit mijn hart. Waarbij leren door professionals en steun aan slachtoffers samenkwamen.” Lees “Benefiet feestelijk afgesloten” verder

Er is geen weg meer terug

Dit is een gastcolumn van Marloes

Voor slachtoffers is er veel moed voor nodig om uit de cirkel van geweld te stappen. Het begint al bij het erkennen dat er sprake is van geweld. Dat alleen is al heel moeilijk, aangezien het ontzettend lastig is om te herkennen wat er gaande is. Er is moeilijk een vinger op te leggen en lange tijd is er wel sprake van een onderbuikgevoel, dat niet te plaatsen is. Als er eenmaal die erkenning is dat er sprake is van geweld, is er geen weg meer terug. Dan ga je inzien dat je situatie niet normaal is.

Aan het woord is Hameeda Lakho in de masterclass ‘Lagen van moed bij de aanpak van huiselijk geweld’, die zij samen met Sietske Dijkstra verzorgd heeft.* Ik heb deelgenomen aan deze masterclass en heb deze gevolgd met de blik van een voormalig professional en met de blik van een (meervoudig) ervaringsdeskundige. Lees “Er is geen weg meer terug” verder