door

Spiritualiteit als copingsmechanisme

Dit is een gastbijdrage van Gerrit

In een eerdere blog beschreef ik mijn verstoorde relatie met mijn moeder (en vader), en het ontdekken van het Verdwenen zelf en NPS. Dit verhaal beschrijft de wereldse kant van mijn leven, waarbij carrière en later gezin, de boventoon voert. Natuurlijk was onrust en emotie een continue factor, samengevat in cptss (Complexe PTSS).

Intussen ben ik een jaar verder en, ook dankzij hulp links en rechts, is de emotionele lading eraf. Ik heb het geluk nu te kunnen genieten van het leven, vriendschappen, ontmoetingen, aanrakingen. Ik ben ook niet bang meer van narcisten, integendeel. Mijn vrouw herstelt ook; ik ben namelijk regelmatig niet lief geweest voor haar. Dankbaarheid, dat is wat ik voel, de kans om er voor haar te zijn.

Lees verder →

door

Wel en wee rond vergeving

Vergeving is een onderwerp dat veel mensen bezighoudt. Dit blijkt alleen al uit de uitstekende blog van Agnetha en de vele reacties hier op, en zie ook de blog van Barbara die jaren geleden al over het onderwerp schreef. Dit alles met elkaar heeft me aan het denken gezet en ik wil graag nog wat dieper op het ‘concept’ vergeving in gaan.

Vergeving wordt in de wereld van herstellen/zelfhulp vaak als succesverhaal gezien. ‘Het is de kroon op je herstelproces’, dat soort uitspraken. Er zijn de laatste tientallen jaren duizenden verschillende zelfhulpboeken verschenen, er zijn honderden therapeutische benaderingen, workshops, lezingen et cetera en in een behoorlijk deel hiervan wordt vergeving gepromoot. Maar dit aanbod is vrijwel allemaal gebaseerd op de normale menselijke problematiek. Met andere woorden, ‘normale’ problemen onder ‘normale’ mensen. Zoals Iris helder beschrijft in haar boeken; dat wat voor de normale wereld geldt, kan echter niet zomaar over de daden van narcisten en psychopaten heen worden gelegd (en hoe je hiervan moet herstellen) en zeker niet over de impact ervan.

Lees verder →

door

Knuffelcrimineel?

Dit is een gastcolumn van Lena

Als ervaringsdeskundige en professional in de zorg/hulpverlening ben ik gegrepen door het proces rondom Holleeder. Door een aantal recente artikelen voelde ik de behoefte om er wat over te schrijven.

In onderstaand artikel van de Volkskrant van 6 juli j.l. treffen mij dingen die vele slachtoffers zullen herkennen. Wat moet er een oneindige kracht en moed voor nodig zijn (geweest) om naar buiten te komen met de schokkende getuigenissen van zus Astrid; en in dit artikel nu ook haar dochter en nichtje van Willem. Getuigenissen die gaan over verborgen leed door ernstige emotionele en psychische terreur.

Lees verder →

door

Waarom kwam ik niet verder?

Dit is een gastcolumn van Yvonne

Na jarenlange verschillende therapieën te hebben gehad voor mijn PTSS, kwam ik voor mijn gevoel niet verder, mijn klachten bleven terugkomen. En alhoewel ik al een heleboel kennis had opgedaan over hoe om te gaan met de angsten, omgaan met mijn slechte zelfbeeld en mijn schuldgevoel, het nare gevoel bleef. Hoe kan het dan, dat therapie niet lijkt aan te slaan? Waarom blijf ik op mijn hoede? Kan ik zo van slag raken als iemand boos word? Mijn hoofd wist het wel, maar mijn lijf ging niet mee. Ik dacht het allemaal afgesloten te hebben. Ook mensen in de omgeving die dan zeggen “laat het dan eens los, je moet niet zo in je verleden leven”. Alsof je daarvoor kiest!

Lees verder →

door

Narcisme en vergeving: ja of nee?

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Dit is nu zo’n onderwerp dat op velerlei manieren belicht en beschouwd kan worden, maar waar geen eenduidig antwoord op is te geven, althans zeker niet door mij. Hooguit kan ik mijn eigen visie hierop met jullie delen, gevormd door levenservaringen, educatie door middel van lezing van uiteenlopende opvattingen, een ontwikkeld gevoeld voor rechtvaardigheid e.d.

Vergeving is zo persoonlijk, zit zo dicht op je eigen huid, je levensbeschouwelijke opvattingen, geloofsovertuigingen, etc. Benader je het vanuit christelijk oogpunt, dan zal al snel de conclusie zijn: ik keer mijn andere wang toe. Kijk je ernaar vanuit beschaving of normaal menselijk oogpunt, dan zal ook al gauw het idee zijn dat je móet vergeven om verder te kunnen. Ook in de hulpverlenerswereld kom je dit veel tegen; zonder vergeving, ook van jezelf, houd je je herstelproces tegen. Is dat zo, is vervolgens de vraag.

Lees verder →

door

Wantoestanden in jeugdzorginstellingen en pleeggezinnen

Het was een paar dagen in het nieuws: de wantoestanden in jeugdzorginstellingen en pleegzinnen in de afgelopen 50 jaar. Ik heb het met veel moeite gelezen en was een tijdje echt van slag. Ik heb het een paar keer weggelegd om weer bij te komen nadat de tranen in mijn ogen sprongen en om de brok in mijn keel weg te kunnen slikken. De feiten die in het rapport genoemd worden zijn bijna ondraaglijk. Het woord ‘wantoestanden’ dekt niet de lading van wat veel mensen is overkomen die in jeugdzorginstellingen of pleeggezinnen werden geplaatst, terwijl het thuis al niet veilig was. Het was en is psychisch, fysiek en seksueel geweld, soms terreur zelfs, onder de hoede van de overheid.

Lees verder →

door

Laatste basisworkshop voor de zomer

Het workshopseizoen is bijna afgelopen; de laatste basisworkshop van het seizoen is begin komende maand in het noorden van het land, in Schoonloo (Drenthe), op zaterdag 6 juli.

Al meer dan vijf jaar bieden we vrijwel elke maand de workshop (H)erkenning aan. Als je te maken hebt (gehad) met narcistische mishandeling, behoefte hebt aan lotgenotencontact en deskundige begeleiding, dan is deze workshop misschien iets voor jou.

We stellen op het (anonieme) evaluatieformulier van de workshop altijd de vraag hoe de deelnemer de dag ervaren heeft en of we deze tekst mogen gebruiken op onze website. Hieronder een paar reacties op de workshop:
Lees verder →

door

Gevlucht, maar wel gewonnen

Dit is een gastcolumn van Hannah

Narcisme verscheurt mijn ouderlijk gezin inmiddels decennia lang. Mijn vader, emotioneel al jaren niet aanwezig, zet in zijn laatste levensfase zijn ‘verdeel en heers strategie’ zo mogelijk nog agressiever in; destructie tot het hoogste niveau opvoerend. Mede door ‘het verdwenen zelf’ weet ik inmiddels wat hij doet, maar dat is een eenzaam weten binnen dit gezin. Diepe, zuivere, christelijke normen en waarden zijn hier helaas verworden tot een pressiemiddel.
Lees verder →

door

Het laatste gevecht

Dit is een gastcolumn van Anna

Ze twijfelde of ze het wel zeggen moest. Eigenlijk twijfelde ze al langere tijd aan alles, met weinig energie en een gebrek aan daadkracht, maar dat zag ze nu eindelijk in: Het lag niet aan haar, ze was niet gek. Wat haar was overkomen was haar aangedaan. Subtiel manipulatief was ze om de tuin geleid. Met minder zelfvertrouwen ís het ook moeilijk om in je eigen kracht te gaan staan. Eigen kracht? Waar is überhaupt het Eigen Zelf? Ze was afgesneden van zichzelf. Wie ze werkelijk was voelde verdwenen, opgenomen in een schijnrealiteit die lange tijd haar echte realiteit was geworden. ‘Het land van de duisternis’, ze las deze metafoor op de website het Verdwenen Zelf en dat was precies zoals ze het voelde. Een dorre, mistige plek, die haar het heldere zicht ontnam en haar isoleerde van de werkelijkheid

Lees verder →