door

Nieuw! Website voor professionals

Na maanden hard werken lanceren we vandaag onze website over emotionele en psychische mishandeling, speciaal voor professionals. Waarom deze website? We willen dat hulpverleners gereedschap in handen krijgen om het te herkennen en te signaleren. En daarvoor is duidelijke en wetenschappelijk onderbouwde kennis nodig, die we aanbieden op deze nieuwe site. In de afgelopen jaren hebben we meermalen de vraag gekregen: hoe kan ik de hulpverlener waar ik mee te maken heb laten zien waar ik onder lijd, zonder dat diegene een heel boek moet lezen. Nu kan dit.

We hopen dat de professionals die we met de nieuwe website bereiken ook in actie komen, dat wil zeggen, dat ze hun kennis over emotionele en psychische mishandeling nog verder vergroten en bijvoorbeeld trainingen of workshops gaan volgen die hen verder helpen. Dat is allemaal hard nodig, want het is niet eenvoudig om als professional psychische mishandeling te herkennen. En pas als je iets herkent, kun je er iets aan doen.

Lees verder →

door

Brief aan mijn vader

Dit is een gastcolumn van Madelief

Lieve papa,

Je bent er al meer dan een jaar niet meer. Ik bedenk een symbool voor je. Het is een mondharmonica.

Ik denk dat je je gelukkigste momenten hebt geleefd als je je mondharmonica en wat publiek had. Wat vond je het fijn als iedereen meezong met je malle liedjes van ‘In die roeidriem’ en ‘O ratten en muizen’!

Ik denk dat je vooral een zwaar leven hebt gehad papa. Vanaf het moment dat ma zwanger werd van Anthonie. Je moest wel aan haar eisen voldoen. Ik denk dat je enorm op je tenen hebt gelopen. Om te voldoen aan hoe haar ideale plaatje van haar werkelijkheid eruit zag.

Niet zo vreemd dat je overspannen en depressief werd, ook werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Voor mij was je een lieve papa. Maar ik heb altijd gehoord dat je een slechte, luie man was. Ik heb haar geloofd. Ze vertelde het als de Waarheid.

Lees verder →

door

Coercive control: emotioneel en psychisch misbruik strafbaar stellen

Slachtoffers van emotionele en psychische mishandeling worden nog te vaak niet serieus genomen door familie, vrienden en betrokken professionals. Veel slachtoffers hebben schrijnende getuigenissen over wat hen overkomt: een van de buitenkant ogenschijnlijk aardige dader die ondertussen hun leven tot een hel maakt. Een dader die controlerend, manipulatief, dwingend en soms ook fysiek agressief is, terwijl hij (of zij!) in de buitenwereld mooi weer speelt. Achter deze dynamiek komen is voor slachtoffers vaak al een moeizaam proces. Maar het stopt niet bij de erkenning hiervan door het slachtoffer zelf. Als familie, vrienden en betrokken professionals het niet zien, is dat extra traumatiserend. Is over deze vorm van mishandeling dan niets bekend in de wereld van de wetenschap of bij psychologen en andere professionals? Deels wel, deels niet, is misschien het goede antwoord. Een belangrijke opening is de langzame erkenning van het fenomeen coercive control. In het Nederlands vertaalt betekent coercive control letterlijk ‘dwingende controle’.

Lees verder →

door

Het zware gevecht na de narcist

Dit is een gastcolumn van Em

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik vanuit de nachtmerrie met de narcist, in de nachtmerrie van de werkelijkheid belandde. Hoewel wij ervaringsdeskundigen heel veel herkenning vinden in elkaars verhaal, symptomen en emoties, is toch ieders proces weer anders, doordat we allemaal een ander pad te bewandelen hebben met ieder zijn eigen gevecht. Wat we allemaal met elkaar gemeen hebben, is het gevoel dat je tijdens het proces meerdere malen naar de hel gaat en terug, toch? Het is geen kwestie van even de narcist uit je leven bannen, rouwen om wat was en het leven dan weer oppakken, zoals het doorgaans bij een normale relatie wel het geval is. Nee, het is een strijd met confronterende, pijnlijke en soms slopende obstakels, die de stapjes die je met moeite vooruit zet, onherroepelijk weer ondermijnen. Een verbroken relatie met een narcist is een confrontatie met een pijnlijke puinhoop en vernieling.

Lees verder →

door

Dichterbij dan ooit

Dit is een gastcolumn van Sophia

Vandaag een jaar geleden sprak ik op de uitvaart van mijn vader.

Het moet er uit hebben gezien als een perfect plaatje. Een vrouw met een stem zwaar van emoties die na afloop van haar speech haar moeder bij de hand pakte en begeleidde naar de kist van haar vader waar ze samen een gedichtje opzegden.

Mijn stem klonk hees, inderdaad. En ik moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Ook dat is waar. Maar dat alles was van de uitputting, van de slopende voorbije weken.

De waarheid was en is dat ik daar helemaal niet wilde zijn. Ik wilde niet spreken op zijn uitvaart. Net zo min als ik daarna alle condoleances en complimenten over mijn speech in ontvangst wilde nemen. Of dat ik, een paar dagen eerder, met zijn dode lichaam op de foto wilde. Of hem wilde afleggen. Of hem voor mijn ogen zijn laatste adem had willen zien uitblazen…

Ik had dat allemaal zo niet gewild.

Lees verder →

door

Niemandsland

Dit is een gastcolumn van Luca

Het was halverwege 2017 en ik keek de film ‘3096 days’. Deze film raakte mij enorm, dagenlang was ik helemaal van mijn stuk, maar ik kon niet begrijpen waarom. Ik was te overgevoelig besloot ik toen. Ik kon gewoon nergens tegen en het ís ook een aangrijpende film. Dat ik ‘gewoon overgevoelig’ ben is inmiddels zo vaak tegen mij gezegd door mijn pa, maar ook door mijn moeder én mijn ex, dat ik dit ben gaan geloven. De boeken van Astrid Holleeder en de controversiële docu over Michael Jackson hebben mij later opnieuw ontzettend wakker geschud. Zoveel herkenning ineens. Ook dacht ik dat het voor mij geschreven was toen ik ‘Helen van sexueel misbruik’ las van Ivonne Meeuwsen. Ik was geschokt dat ik zoveel herkenning ervaarde, terwijl ik geen bewuste herinneringen had op dat moment. Zo diep was mijn zelf dus weggestopt.

Lees verder →

door

Studiedag over narcistische mishandeling voor 200 therapeuten

Afgelopen zaterdag zat een volle zaal aandachtig te luisteren naar wat de destructieve gevolgen zijn van narcistische mishandeling, wat trauma nu echt betekent en welke dynamiek zich afspeelt in de jeugdzorg en het familierecht. Het Verdwenen Zelf had het programma samengesteld en de sprekers geregeld voor een studiedag voor 200 psychosociaal therapeuten van de beroepsvereniging NVPA. De aanmeldingen liepen storm voor deze studiedag, een bewijs dat het thema echt speelt onder de leden van het NVPA. Dat bleek al voordat de dag begon: de boeken van Iris die we meegenomen hadden waren binnen een uur uitverkocht. Ook hadden wij en diverse behandelaren uit ons netwerk die ook aanwezig waren boeiende gesprekjes met geïnteresseerde therapeuten. Het thema leeft, dat is duidelijk.

Lees verder →

door

Wespennest

Dit is een gastcolumn van Désirée

Graag deel ik een fragment uit mijn roman met jullie. Ik heb zelf ook te maken gehad met narcisme. Soms zijn ouders heel lastig en onredelijk, maar dat wordt altijd afgeschoven op de kinderen zelf lijkt het (“als je je wat volwassener zou gedragen, is moeder ook anders tegen je” wordt bijvoorbeeld gezegd). Het lijkt een taboe om te zeggen dat het aan je ouders ligt. Het kind wordt niet geloofd. Het zwijgen opgelegd. Ook voor deze kinderen schreef ik het boek. Voor iedereen die machteloos is, het onbegrip en de gevolgen.

Lees verder →

door

Ze huilt krokodillentranen

Dit is een gastcolumn van Maria

Al een aantal malen stuitte ik na een zoektocht op internet op verhalen over narcisme. Ik ben een vrouw van 66 jaar, en pas sinds drie en een half jaar weet ik van het bestaan ervan. Ik zal proberen beknopt weer te geven wat er is gebeurd, hoewel dat praktisch onmogelijk is.

Tijdens mijn jeugd werd mij al het idee gegeven dat ik een moeilijk en nieuwsgierig kind was, een nagel aan haar doodskist aldus mijn moeder. Ook voor mijn drie broers gold deze typering, voor mijn zus in mindere mate.
Het mooiste verjaardagskado voor mijn moeder zou zijn dat wij kinderen een dag lang onze kop dicht hielden, haar mooiste dag de dag na de vakantie als wij allemaal weer op sodemieterden naar school.
Mijn vader, die vlakbij werkte als boekhouder, deed tussen de middag een dutje, bij elk geluid van ons werd hij boos. Hij hield veel van mijn moeder, maar kon niet goed tegen haar op.

Lees verder →