Dit is een gastcolumn van Mika
Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.
Dit is een gastcolumn van Renate
Ik had eigenlijk nooit van narcisme gehoord. En ben er voor mijn gevoel met open ogen ingestonken.
Het is eigenlijk best moeilijk hierover te schrijven. Want waar begin je? Hoe verwoord je wat je voelt of wat er is gebeurd?
Het is mijn geheim, want niemand zal het geloven, laat staan bevatten wat er is gebeurd. Vragen als ‘waarom ben je niet eerder gestopt, weg gegaan’? Ik kan ze niet goed beantwoorden. Het zijn de vragen die ik mijzelf achteraf nog steeds meermaals stel. Ik weet het antwoord wel met mijn hoofd. Hij heeft mij laten geloven dat er dingen in mij zitten die zo slecht, zwart en rot zijn, dat ik alles zelf heb veroorzaakt. Maar wat precies is niet duidelijk, dus nog steeds kan ik soms bang zijn voor verborgen zwarte kanten in mijzelf die ik niet weet.
Dit is een gastcolumn van Carla
Dat vroeg ik me steeds wanhopiger af. Ineens mocht ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Wat had ik dan fout gedaan? Waarom? En de kleinkinderen dan? Zouden die dat begrijpen? Zouden ze me missen? Ze waren onder de 4 jaar en ik paste wekelijks een dag op ze.
Ik zocht alsmaar naar een verklaring. Dit kon toch niet!
Dit is een gedicht van Esmee
Als je echt zo lief was,
waarom controleer ik dan elke avond
of mijn huis wel op slot zit
en vertrouw ik niemand meer?
Als je echt zo aardig was,
waarom bewaarde je die sluwe glimlach dan alleen voor mij?
Anderen dachten dat je glimlach echt was.
Dit is een gastcolumn van Agnetha
Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.
Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.
Dit is een gastcolumn van Johan
Enige jaren terug kwam mijn partner er via de site van het Verdwenen Zelf en het eerste boek van Iris achter dat ze slachtoffer was van narcistische ouders. Voor mijn partner, en ook voor mij, was dat een enorme ontdekking die niet alleen haarzelf, maar ook onze relatie positief beïnvloed heeft. Herstel van de narcistische mishandeling is een lange weg geweest, maar het heeft gewerkt. Voor die tijd begrepen we elkaar vaak niet. Hoe dat was als ‘partner van’, daarover gaat onderstaand verhaal. Het is echt mijn verhaal, zeker niet dat van mijn partner, ook al vind ze het goed dat ik dit zo opschrijf. En ik heb ook geen enkele pretentie dat andere ‘partners van’ hetzelfde hebben meegemaakt. Maar misschien herkennen sommige mensen zich er in.
Dit is een gastcolumn van Carla
Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).
Dit is een gastcolumn van Dirk
Bij burenconflicten geldt dat de overheid zich meestal neutraal opstelt, omdat ze uitgaan van een burenruzie. Maar soms is er helemaal geen sprake van een ruzie, oftewel tweezijdig conflict, maar van jarenlange terreur vanuit één partij. En dan krijgt de andere partij, die enkel slachtoffer is en moet incasseren, niet of nauwelijks hulp. Zolang de overheid het een burenruzie noemt gaan zij immers uit van het idee dat waar twee partijen strijden, ook beide partijen schuld dragen. Een recent voorbeeld is het Monster van Leersum dat jarenlang zijn destructieve gang kon gaan richting zijn buren. Gelukkig konden de slachtoffers met hulp van een goede advocaat de gemeente en rechter doen inzien dat de buurman wel degelijk de dader was.
Dit is een gedicht van Maze
Ze laten je geloven dat het niet is gebeurd.
Het voelt alsof er steeds een stukje van je ziel afscheurt.
Vaak heb ik gedacht ‘word ik nu gek?’
Het is het spel van narcisten, die hebben aan empathie een groot gebrek.
‘Jij ziet de dingen gewoon verkeerd,’
ze zijn er zo goed in, de waarheid wordt weer omgekeerd.
De suggestie van controle (dat je zelf de controle hebt), daar zijn narcisten en psychopaten heel goed in. En daarom komen ze vaak weg met hun daden. De omgeving ziet hem of haar niet als de dader. Het slachtoffer ziet hem of haar niet als de dader, denkt immers dat het aan hemzelf ligt. En als de verdenkingen de goede kant op gaan, dan is de werkelijke dader er als de kippen bij om het zoeklicht weer naar het slachtoffer te verplaatsen.
Deze dynamiek – het slachtoffer het idee geven dat hij zelf controle heeft terwijl hij ondertussen wordt aangevallen- maakt narcistische mishandeling zo gevaarlijk. Soms gaat het zo ver, dat het eindigt in moord. Maar de moord lijkt vaak op zelfmoord, waardoor er niet naar een dader wordt gezocht.