Dit is een gastcolumn van Elise
Als survivor van psychische mishandeling en huiselijk geweld zijn er momenten waarop de ervaringen geen rol meer spelen in je dagelijks leven. Ze bevinden zich dan verwerkt en wel in een laatje in je systeem. Weg en afgesloten. Je hebt je jezelf gevonden na behoorlijk wat trial en error-ervaringen. En leidt een leven zonder de toxische dynamieken waarin je jarenlang de hoofdrol hebt gespeeld. Totdat er ineens weer eens iemand uit je oude leven op je pad komt en het hooveren begint.
Zo was ik afgelopen week nietsvermoedend aan het winkelen voor de feestdagen. In mijn ooghoeken zie ik hem lopen: Z. Flinke haardos, breed, stoppelbaard die onder het mondkapje uitpiept. We kruisen elkaar bij de winkelmandjes. Ik breng de mijne terug, hij wil er een pakken. En dan is er die ene blik. De blik van herkenning. En in die ene blik voel ik mijn lichaam bevriezen. Als een hert dat in de koplampen van een auto tot stilstand komt. Lees “De babbeltruc ontmaskerd” verder