narcistische ex

door

Het zware gevecht na de narcist

Dit is een gastcolumn van Em

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik vanuit de nachtmerrie met de narcist, in de nachtmerrie van de werkelijkheid belandde. Hoewel wij ervaringsdeskundigen heel veel herkenning vinden in elkaars verhaal, symptomen en emoties, is toch ieders proces weer anders, doordat we allemaal een ander pad te bewandelen hebben met ieder zijn eigen gevecht. Wat we allemaal met elkaar gemeen hebben, is het gevoel dat je tijdens het proces meerdere malen naar de hel gaat en terug, toch? Het is geen kwestie van even de narcist uit je leven bannen, rouwen om wat was en het leven dan weer oppakken, zoals het doorgaans bij een normale relatie wel het geval is. Nee, het is een strijd met confronterende, pijnlijke en soms slopende obstakels, die de stapjes die je met moeite vooruit zet, onherroepelijk weer ondermijnen. Een verbroken relatie met een narcist is een confrontatie met een pijnlijke puinhoop en vernieling.

Lees verder →

door

Mijn open wond heeft me gered!

Dit is een gastcolumn van Mireille

Het is nog maar twee jaar geleden dat ik brak met mijn narcistische ex, na een relatie van twintig jaar. Het was een enorm lange weg om te ontdekken dat het narcisme was. Mijn wens om onze kinderen een thuis te geven én de verwijten die ik mezelf maakte, hebben ervoor gezorgd dat ik alle schuld bij mezelf zocht. Ik was die lastige partner, die schreeuwend en soms zelfs smekend vroeg om een beetje aandacht en liefde. Hij verklaarde mij steeds voor gek en noemde me hysterisch. Dus alles lag aan mij. Dat begon ik al snel te geloven en heb ik verborgen willen houden voor mijn omgeving. Dus ik speelde het spel mee van ‘mooi weer’ als we onder andere mensen waren. Niemand hoefde immers te weten, welk monster ík was in ons leven samen…

Lees verder →

door

Een nieuw inzicht

Dit is een gastcolumn van Yvonne

In de relatie met mijn ex-man moest ik opletten op wat ik zei, hoe ik het zei en hoe ik keek. Daarbij moest ik dan goed opletten hoe hij terug reageerde, want ik wist nooit hoe hij zou reageren. Als ik hem bijvoorbeeld aansprak op zijn gedrag dan draaide hij het altijd meteen terug op mij. Aan hem mankeerde niets, hij deed altijd zijn best, hij deed alles voor mij. Ik was degene die alle aandacht opvroeg, degene die de egoïst was, alles draaide alleen maar om mij. Ik was de koele heks en de niet om andere gevende vrouw. En hij kreeg het voor elkaar, om iedere keer weer de spiegel die ik hem voorhield, meteen naar mij om te draaien en daarmee ging dan het gehele gesprek weer over mij. Dat het niet aan hem lag dat hij zich zo rot gedroeg, maar dat kwam door mijn gedrag, het was mijn eigen schuld dat hij mij zo rot behandelde.

Lees verder →

door

Waarom ben ik zo op mijn hoede?

Dit is een gastcolumn van Yvonne

Ik heb mijn leven en ook de 15 jaar relatie met een narcist, beschreven in mijn eigen boek, welke ik onlangs heb uitgegeven. Ik wil mijn mond niet meer dichthouden, ik ben er klaar mee om bang te zijn voor mijn eigen verhaal. En zoals ik in het boek ook meld, ik wil onderwerpen als huiselijk geweld, narcisme, alcoholisme en PTSS, bespreekbaar maken. Ik hoop dat ik met dit boek* anderen inspireer en help. Onderstaande is een fragment uit mijn boek ‘Daar zie je aan de buitenkant niets van’.
Lees verder →

door

Het is voorbij, ik ben weg bij mijn narcistische man

Dit is een gastcolumn van Marleen

De situatie zoals ze was is opgehouden te bestaan. Ik wil verder. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil weer vrienden maken, uitgaan, me amuseren. Maar zo vanzelf gaat het allemaal niet.

Het frustreert me dat wat er gebeurd is me nog steeds in zijn greep houdt. Dat hij me nog steeds in een greep houdt. Dat ik mijn jaren met hem blijf overlopen. Ze blijf herbeleven en visualiseren. Dat ik me blijf afvragen, was dit nu werkelijk huiselijk geweld of ben ik diegene die de gebeurtenissen dramatiseer. Steeds weer moet ik me ervan overtuigen dat wat me overkomen is gewoonweg niet kan. Steeds weer moet ik me de ernst ervan realiseren en mezelf als oorzaak ervan distantiëren.

Lees verder →

door

Een zoektocht naar je eigenheid

Dit is een gastcolumn van v.a.

Narcisten: je zou bijna denken dat het allemaal broers en zussen van elkaar zijn en uit één en hetzelfde nest komen, allemaal met dezelfde trukendoos waar ze uit putten. Mijn eigen vader bijvoorbeeld heeft mijn moeder en het hele gezin kapot gemaakt met zijn narcistische manipulaties. Met mijn vader hebben wij, mijn beide broers en ik, als kinderen al 40 jaar geleden het contact verbroken. Wij zijn nog één keer gedrieën bij hem op bezoek gegaan. We hadden hem toen 25 jaar niet gezien en inmiddels alle drie een gezin. Wij hadden de behoefte om nu als volwassen persoon met hem in gesprek te gaan en ons verhaal te doen. Maar ook na 25 jaar was er niets veranderd en was er geen sprankje empathie en ging het alleen maar over hem en hoe zielig hij vooral wel niet was door toedoen van onze moeder. Het is tot nog toe nooit van een vervolg gekomen en de behoefte daaraan is inmiddels verder uitgedoofd.

Lees verder →

door

Waarheid bevrijdt

Dit is een gastcolumn van The Beloved

Boos en verdrietig word ik om het onrecht wat in deze wereld is. Maar onverdraaglijk is voor mij het onrecht wat narcisten te weeg brengen en mensen die in hun leven komen aandoen. Net zo onverdraaglijk vind ik het als omstanders hier nog een schepje bovenop doen door dom geredeneer. Als onbegrip verdoezeld wordt door drog-waarheden te spuien en het dubbelzinnige geklets in de media hierover. Dit maakt dat slachtoffers bevestigd worden in hun aangeleerde overtuiging dat zij de slechtheid van de narcist overdrijven. Dat zij degenen zijn die hun eigen onvolkomenheden projecteren op de narcist!

De angst, onzekerheid en wanhoop, die ieder slachtoffer van een narcist kenmerkt, maakt hen hierdoor alleen maar meer gevangen. Het speelt de narcist in de kaart. Slachtoffers verdienen (h)erkenning, bereikbare adequate hulp, en een omgeving die tenminste de bescheidenheid opbrengt om toe te geven dat jouw leven is verpest door iets wat zij niet kunnen begrijpen, maar serieus nemen wat er aan gevolgen zichtbaar is.

Lees verder →

door

Jezelf vergeven na een relatie met een narcist

Dit is een gastcolumn van Diane

Na de breuk met een narcist, is jezelf vergeven moeilijk. Omdat je het eigenlijk al die tijd al wist, want je intuïtie liet het je eerder al weten maar dat negeerde je. Ook in alles om je heen was het al meerdere keren duidelijk geweest. Je verloor steeds meer energie, liefde, gezondheid en waardevolle tijd. Ook je ervaringen lieten je zien dat wat je ook deed, je steeds weer in alles ondermijnd werd en alles je werd afgenomen. Al die tijd voelde je het al knagen, dit is niet pluis, dit schip is zinkende maar je luisterde niet naar je gevoel.

Lees verder →

door

Houden van een narcist, wat is dat eigenlijk?

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Het is een ontluisterende ervaring: erachter komen dat je met een narcist was of bent, gruwelen van zijn gedrag, leugens, meedogenloos egoïsme, ontbreken van empathie, vreemdgangerij, respectloosheid en ga zo maar door. En dan toch zeggen of voelen: “maar ik houd nog zo van hem”. Hoe kan dat, waarom voel je dat, denk je dat? Je begrijpt het niet, begrijpt jezelf niet, wilt van dat gevoel af, anders blijf je gevangen en je wilt ervan los, je wilt jezelf terug. Het heeft al zo veel te lang geduurd en het moet stoppen, je wilt opgelucht ademen… leven.

Maar je houdt nog zoveel van hem. Denk je. Waar houd je dan precies van, is de hamvraag. Hoe kun je houden van iemand die je behandelt als deurmat, die je een slecht gevoel over jezelf geeft, die je grenzen continu overschrijdt, je niet ziet staan, je niet serieus neemt, je bekritiseert, niet echt communiceert? Communiceren in de zin van uitwisselen, met wederzijds respect, oprechte interesse, met de wil om dingen op te lossen met oog voor beider behoeften en verlangens? Houden van iemand die de relatie steeds saboteert terwijl jij almaar investeert? Iemand die jou uiteindelijk helemaal niet kent en je voortdurend confronteert met je inwisselbaarheid?

Lees verder →

door

“Zombies” in my head

Dit is een gastcolumn van Maria

Nog altijd die warboel van gevoelens en gedachten in mijn hoofd, veroorzaakt door hem. Daarnaast de constante druk om te presteren, om alles perfect te doen, zoals hij van mij eiste. Radertjes in mijn hoofd die als een idioot aan het draaien zijn. Doe ik wel wat er van mij verwacht wordt? Doodsbang voor wat gaat komen als ik niet aan zijn eisen voldoe.

Dat is zo raar, want ik ben al 5 jaar bij hem weg na een relatie van bijna 25 jaar. Af en toe heb ik het gevoel alsof hij nog steeds om een hoekje naar mij staat te gluren. Ik voel dan zijn gehijg in mijn nek. Wat geeft hem die macht dat hij nog steeds in mijn systeem zit en druk op mij uitoefent? Mijn leven zwaar beheerst. Waarschijnlijk heb ik levenslang gekregen. Ik ben dan wel ontsnapt uit zijn gevangenis die “relatie” genoemd werd, maar ik heb er wel een soort van enkelbandstraf aan overgehouden. Ik begrijp het niet. Ik ben toch niet de slechterik die gestraft moet worden? Ik was het mooie, naïeve meisje dat meeging met de grote, boze wolf. Of was het die knappe, charmante man waar ik mee meeging? Zie je, toen was ik ook al de weg kwijt, omdat hij mij toen ook al op het verkeerde been zette.

Lees verder →