Tag: narcistische ex

Relatie verbroken maar emotioneel nog niet los

Dit is een gastblog van SummerMoon

Met je verstand weet je dat het zonder de narcist in je leven beter is. Emotioneel ben je daar misschien nog niet en is het verdriet onmeetbaar groot. Zo is het ook bij mij. Het doet letterlijk pijn. Langzaam ga ik begrijpen waar ik zit. Mijn afhankelijkheid is er nog! Ik ben blij met het contact dat er af en toe met mijn ex nog is. Maar als ik eerlijk ben, kan ik alleen maar zeggen dat ik me als ik alleen ben écht beter voel. Waarom blijf ik dit dan doen? Waarom voelt het dan nog steeds alsof ik gedumpt ben? Gelukkig helpt het tweede boek van Iris me.

Wat in mijn herinnering het knokken voor ons huwelijk was, bleek achteraf het einde van ons huwelijk te zijn. In die periode las ik ook beide boeken van Iris. Ik verslond ze en deed wat ik in de boeken las: stoppen met voedingsbron te zijn van de narcist. Dat was essentieel voor me maar gaf in de laatste periode veel extra spanning en ruzies en ik ben letterlijk met mijn laatste krachten overeind gebleven. Lees “Relatie verbroken maar emotioneel nog niet los” verder

De angst om uit te vliegen

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Ik had spontaan wat afgesproken vorige week en de rest van die week regelmatig last van angstgevoelens. Bij de gedachte dat ik in mijn eentje naar iemand toe zou gaan, kreeg ik een heel onheilspellend en ongerust gevoel en zag ik allemaal beren op de weg. Het voelde heel onveilig en ik had écht de neiging om af te bellen.

Zo ken ik mezelf totaal niet. Toen ik bij mijn therapeute zat, keken we hiernaar. Zo kwamen we terecht bij het feit dat ik eigenlijk mijn leven lang in een emotionele en psychische kooi heb gezeten. Dat begon al in mijn jongste jaren met het (verborgen) narcisme van mijn ouders en later ging dat door in mijn huwelijk met een verborgen narcist. Lees “De angst om uit te vliegen” verder

Vrijheid na narcisme?

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Je hoort vaak mensen die uit een relatie met een narcist zijn gekomen, dat ze zich bevrijd voelen.

Ik begreep dat lange tijd niet omdat ik nadat de relatie pas voorbij was, vooral in de rouw zat. Ik was vooral bezig met de dingen die ik kwijt was. Bezig met het verdriet om de relatie die voorbij was en waardoor ik in een enorm donker gat terecht was gekomen.

Iedereen zei dat het zo beter was, dat het al jaren eerder had moeten gebeuren, dat hij niet goed voor me was of dat de sfeer niet prettig was als hij erbij was.

Dat ik nu vrij was. Dat ik rust zou krijgen.

Maar het voelde niet meteen als een bevrijding. Totdat langzaam de puzzelstukjes op zijn plek begonnen te vallen. Mijn vrijheid begon in kleine stapjes tot me door te dringen. Lees “Vrijheid na narcisme?” verder

De narcist en zijn leegte

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Omgaan met de leegte in jezelf is iets wat narcisten nooit hebben geleerd. In deze blog beschrijf ik hoe ik de leegte bij mijn stille narcist heb ervaren. Ik kan dit beschrijven nu ik meer gelezen en geleerd heb over verborgen narcisme1).

‘Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.

Lees “De narcist en zijn leegte” verder

Bevrijdingsdag?

Dit is een gastcolumn van Jantine

Het is drie uur ’s middags op 5 mei, bevrijdingsdag. Ik zit in een hoekje van mijn huis. De gordijnen aan de voorzijde zijn dicht omdat ik me niet veilig voel. In het huurhuis dat net vijf dagen op mijn naam staat. Ik tril en voel me niet op mijn gemak. Duidelijk hoorbaar is in het huis naast me een verhuizing aan de gang. Mijn bejaarde buurvrouw van 85 verhuist blijkbaar deze middag. Zij wordt geholpen door mijn ex en zijn vrienden. Hij bezorgde me hevige PTSS en de anderen die er zijn en me niet geloofden versterken mijn angst.

De mensen in de woning naast me zijn allen overtuigd van de goedheid van mijn ex, hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig. Zijn rookgordijn doet zijn werk.

Lees “Bevrijdingsdag?” verder

De sprankeling voorbij

Dit is een gastcolumn van Marja

Ik koester de mooie dingen die er waren, al twijfel ik aan de echtheid ervan. Mijn wereld draaide om de onbegrijpelijke logica van een angstige man, in plaats van de essentie van liefde en onvoorwaardelijk houden van. De drenkeling heeft zich vastgeklampt aan mij als menselijke reddingsboei in een zee vol leugens, ontrouw, manipulatie, agressie en mentaal geweld.

En zo is de compassie verdronken en komen tranen in het bloed. Ik heb keihard moeten vechten tegen alles wat ik zag gebeuren versus de vele ogen die niets zagen of ervoor kozen om te zwijgen. Een misdrijf is gepleegd, maar de échte pijn zit hem in de veelvuldige schending van de heilige wetten van respect en liefde. Zo lees ik deze passage uit het werkboek van Iris en het raakt me keer op keer. Steeds moet ik vechten tegen mijn tranen. Elke dag weer… Lees “De sprankeling voorbij” verder

Mijn brief aan háár

Dit is een gastcolumn van Martin

Beste Maria (pseudoniem),

Alsof ik een brief schrijf aan een onbekende, zo ervaar ik de aanhef en toch heb ik vaak in gedachte aan je geschreven om je te vertellen waarom ik bij je weg ben gegaan.

Het was niet dóór of vanwege een ander, het was uiteindelijk een heel andere reden om ‘zomaar’ alles achter me te laten! Die ‘reden’ blijft voor mij een dilemma omdat ik het niet uit kan leggen waarom ik deze stap heb gezet. En doodgewoon omdat je het niet zult begrijpen en al helemaal omdat je niet zal accepteren wat die reden is. Maar besef dat ik wel van je ben blijven houden en je trouw ben gebleven, misschien niet op de manier die jij verwachtte, maar toch meen ik dat oprecht. Je bent altijd een verzorgde, zorgzame en nijvere vrouw geweest en dat heb ik altijd in je gewaardeerd. Dan zul je je wellicht afvragen waarom ik dan opgestapt ben. Lees “Mijn brief aan háár” verder

Niets is wat het lijkt

Dit is een gastcolumn van Wies

Voordat ik het huis van mijn ex Jop (na een relatie van zeven en een halfjaar) verliet, zijn er nog vele herinneringen die tot op de dag van vandaag op komen borrelen. Pas jaren later kreeg ik inzicht kreeg in het destructieve van deze relatie, in het ongezonde karakter ervan. Pas sinds kort zie ik wat er gebeurde, de manipulaties en de gevolgen voor mijn zelfvertrouwen. Hieronder geef ik een paar voorbeelden van situaties waarvan ik (Wies) volkomen in de war raakte.

De strijd
Al een paar dagen probeert Wies te praten met Jop. Het wil niet echt. Jop blijft nors en geeft weinig eerlijke ruimte tijdens het gesprek. Jop gooit bij alles wat Wies aangeeft onmiddellijk de bal terug. En het lijkt erop dat vooral Wies het probleem is. Lees “Niets is wat het lijkt” verder

Narcisme en de kracht van (voor)oordelen

Dit is een gastcolumn van Moniek

Men dacht dat ik een vreselijk mens was
24 Jaar lang was ik getrouwd met een narcistische partner. Hij had naar zijn doen een bruisend leven en hij kwam geregeld buiten de deur. Dan zat hij met anderen te praten of hij ging sporten. Daar ontmoette hij mensen uit onze gezamenlijke vrienden- en kennissenkring. Wanneer hij weg was geweest viel het mij op dat er wel heel apart naar mij werd gekeken. Alsof mensen een bepaald beeld bij mij hadden gekregen. Er kwamen geen buurkinderen bij onze dochter spelen en men durfde geen beroep op mij te doen als er eens wat aan de hand was. Waarom? Ik snapte er weinig van. Mijn ex vertelde dat het aan mij lag. Ik was onbekwaam om sociale contacten aan te gaan. Ik had geen uitstraling en daarnaast zat onze dochter niet op de school tegenover ons huis. Ik bracht het gezin in een sociaal isolement. Lees “Narcisme en de kracht van (voor)oordelen” verder

Hoe het mij overkwam

Dit is een gastcolumn van Martin

Zij was een leuke charmante verschijning, de vrouw die ik via mijn werk leerde kennen. Ze was een moeder van een pasgeboren kindje die ‘aan de kant’ was gezet. Ik viel op haar en na een paar aftastende maanden kwamen er gevoelens en besloten we om met z’n drieën verder te gaan. Allebei nog recentelijk gescheiden trok ze met haar kindje bij mij in, een vrouw die zelfverzekerd en zorgzaam overkwam maar ook wel onzekere en introverte trekjes vertoonde. Daarin verschilden we niet zoveel van elkaar. We ‘leerden’ elkaar meer en meer kennen en dat ging uiteraard met aanpassingen en concessies van beide kanten. Bij mij pikte ze de studie weer op waaraan ze tijdens haar zwangerschap was begonnen en toen dat mogelijk werd ging ze parttime werken. Zij was een vrouw die wat gereserveerd in het leven stond, geen uitbundig type, wel een perfectionist maar daar deed ikzelf niet voor onder. Lees “Hoe het mij overkwam” verder