Dit is een gastcolumn van Aurora
In de afgelopen jaren las ik veel over vechtscheidingen en sprak mensen die er zelf midden in zaten. En ik werd er intens verdrietig van. Omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn. Maar ook om een andere reden. Ik werd ook verdrietig omdat het me op vreemde wijze jaloers maakte. Was het bij mij ook maar zo, dacht ik vaak in stilte.
Bij vechtscheidingen kun je het met elkaar oneens zijn. Verschrikkelijk oneens. Je kunt elkaar bevechten. Op zoek naar genoegdoening of gelijk. Met advocaten, in een rechtbank en over de rug van kinderen. Iedereen kan daar wat van vinden en zich ermee bemoeien. Zodat de situatie gaandeweg steeds emotioneler en verwarrender wordt. Maar… het lijkt tenminste op nog een gewone ruzie. En een gewone ruzie, dat begrijpen de meeste mensen. Daar kunnen we ons wel een beeld bij vormen. Scheiden van een narcist is anders. Het zaaien van zoveel mogelijk verwarring is het doel van de narcist of psychopaat. Dat heeft hij nodig om zijn daden te verhullen en medelijden te verkrijgen van omstanders. Een narcist (het kan ook een vrouw zijn) heeft de voortdurend de aandacht, het medelijden en de verering van anderen nodig. En zodra jij dat doorziet en daardoor het onderwerp van zijn woede wordt, dan kom je terecht in een wereld die zich bijna niet aan anderen laat uitleggen. Lees verder “Een psychopaat maak je beter niet kwaad”
