Dit is een gastcolumn van Yvonne.
In de relatie met mijn ex-man moest ik opletten op wat ik zei, hoe ik het zei en hoe ik keek. Daarbij moest ik dan goed opletten hoe hij terug reageerde, want ik wist nooit hoe hij zou reageren. Als ik hem bijvoorbeeld aansprak op zijn gedrag dan draaide hij het altijd meteen terug op mij. Aan hem mankeerde niets, hij deed altijd zijn best, hij deed alles voor mij. Ik was degene die alle aandacht opvroeg, degene die de egoïst was, alles draaide alleen maar om mij. Ik was de koele heks en de niet om andere gevende vrouw. En hij kreeg het voor elkaar, om iedere keer weer de spiegel die ik hem voorhield, meteen naar mij om te draaien en daarmee ging dan het gehele gesprek weer over mij. Dat het niet aan hem lag dat hij zich zo rot gedroeg, maar dat kwam door mijn gedrag, het was mijn eigen schuld dat hij mij zo rot behandelde.
En zo gaat dat niet één keer, niet twee keer, maar vijftien jaar lang. En waarom ben ik dan in die relatie gebleven zou je denken? Het gaat zo geraffineerd, in het begin heb je echt niets in de gaten. Dan begin je te twijfelen aan jezelf, “zou het dan toch aan mij liggen?”. Zie ik het dan zo verkeerd? Hij zegt het beste met mij voor te hebben, dus waarom zou hij liegen? Hij kan ook laten zien dat hij van mij houdt, dus waarom zou hij mij willen kwetsen? En dan stink je er dus in, je legt de schuld bij jezelf neer waardoor je op een gegeven moment niet meer in de gaten hebt wie je bent, wat je voelt, want die controle heeft hij overgenomen.
En dan komt er nog bij dat je op een gegeven moment niets meer vraagt. Dat komt doordat je verteld wordt dat het allemaal aan jou ligt. En zijn reacties, boos en agressief, maken je op je hoede. Je wordt bang en afhankelijk gemaakt en je kunt niet meer voor jezelf denken. Dus dat ik in mijn huidige leven nog steeds alle scenario´s afloop is het resultaat van vijftien jaar onderdrukking. En wat mij meer inzicht heeft gegeven is dat slachtoffers van narcisten jarenlang bij de psychische hulpverleners aankloppen met de vraag ‘wat is er mis met mij’, je bent er van overtuigt dat er iets mis is met jou, dat wordt al jaren tegen je verteld en ik geloofde dit ook. Ik was in de veronderstelling dat mijn ex-man het beste met mij voor had, dus zocht ik eerst geen verklaring van mijn gedrag bij hem.
Totdat ik op die site waar ik zat, het Verdwenen Zelf, las dat mijn gedrag een symptoom was van jarenlange geestelijke mishandeling. Wacht even…. Een symptoom? Dat gaf een wending aan mijn zoektocht, de zoektocht die ik in mijn hoofd aan het doen was, de zoektocht naar waarom IK alles verkeerd aanpakte en deed. De zoektocht naar mijn psychische klachten kreeg een andere wending. Een andere wending in mijn verwerking. Want dit betekende dat ik mijzelf niet de schuld hoefde te geven van mijn rare gedrag en mijn rare denken. Mijn gedrag is het gevolg van het vijftien jaar geleefd te hebben met een narcist. En het gevoel dat erbij kwam kijken hoorde bij hem, niet bij mij.
Iris Koops gaf ook een duidelijke uitleg over hoe dit gevoel staande bleef. Als jij vanuit je ooghoek ziet dat er een auto op je af komt gereden, dan schrik je, je lichaam maakt door deze schrikreactie adrenaline aan, je hersens gaan niet nadenken of het wel of niet goed is om opzij te springen voor deze auto. Je lijft reageert op deze adrenaline en je springt “zonder na te denken” opzij. De auto sjeest aan je voorbij, je was net op tijd. Je hart bonst nog in je keel, alsof het je lijf uit wil bonken. Maar na een paar minuten reageert je lijf, je adrenaline zakt, je hartslag daalt, je beseft wat er gebeurd is, je hersenen denken weer normaal en je word weer enigszins rustig. Je reactie in een stress situatie is vechten of vluchten, in het geval van deze auto is het beter om te vluchten en je reageert daar dus heel normaal op door weg te springen.
Als een narcist je aanvalt, met woorden, de schuld bij jou neer legt, jij degene bent die alles verkeerd doet, jij dus aangevallen word door hem, dan komt ook de reactie vluchten of vechten, of bevriezen. Je lichaam raakt in de stress, je hartslag gaat omhoog, adrenaline stijgt, maar omdat je niet meer voor jezelf kunt nadenken, hij degene is die je rustig moet houden om niet agressief benaderd te worden, kun je niet reageren op de signalen in je lijf. Omdat je continu op je hoede bent, blijft deze stress in je lichaam aanwezig, deze zakt niet af omdat je je moet voorbereiden op de volgende confrontatie, want je zou bijvoorbeeld een verkeerde blik kunnen geven wat hem weer uitlokt tot een aanval op jou.
En is het dus niet raar, dat de gevolgen van deze jarenlange stress en onderdrukking uiting geeft tot pijnlijke lichamelijk klachten en extreme vermoeidheid. Het op deze manier op je hoede moeten zijn is een uitputting op je lijf. En nu begrijp ik dat ik niet hoef te zoeken naar wat ik allemaal verkeerd doe, ik zal op zoek moeten gaan naar wie ik werkelijk ben. Door deze jarenlange aanpassingen naar zijn gedrag, wat volgens hem allemaal te danken is aan mijn eigen gedrag, ben ik niet meer van mijn eigen intuïtie en gevoel uitgegaan, want mij is jarenlang voorgehouden dat deze niet klopte. Door het kunnen overleven in een narcistische relatie word je gebroken met je eigenwaarde, je gevoel, je intuïtie en blijft er niets over dan een mak persoon die overal maar volgt en niets meer van zichzelf herkent. Je bent compleet jezelf kwijt.
Al die jaren heeft hij mij willen onderdrukken. In een dagboek, welke ik op de computer vond, waarin hij, nadat ik verteld had te willen scheiden, hij zijn haat naar mij opschreef. In zijn dagboek vertelt hij hoe een onmogelijk mens ik was, de meest verschrikkelijke moeder, een vrouw die alleen maar aan zichzelf dacht. Van mijn kinderen zou ik niet houden, die had ik alleen maar als hebbedingetje. Ik had hem en de kinderen jarenlang gebruikt om mijn ego te strelen. Ik zou nooit van hun gehouden hebben. Ik had volgens hem de relatie met zijn ouders kapot willen maken, terwijl zijn moeder een echte moeder was. Ik gooide hem en de kinderen als oud vuil weg. Ook in zijn dagboek stelde hij dat hij het slachtoffer was, hij was zielig voor wat hem al die jaren was overkomen, hij had namelijk altijd voor mij klaar gestaan. Hij had mij nog nooit wat ergs aangedaan.
Tot op de paar laatste bladzijdes van zijn dagboek, daar kwam dan eindelijk zijn woede eruit. Daar beschreef hij hoe erg hij mij werkelijk haatte en hoe hij mij al die vijftien jaar gehaat heeft en dat zijn plan vanaf het begin is geweest om mij “structureel kapot te maken”….. Zie je wel, ik ben niet gek (toch weer dat stukje twijfel bij jezelf), hij is hier de gestoorde ex-man met zijn voorbedachte plan. Zijn plan is vanaf dag één geweest om mij te kwetsen en kapot te maken. Ik heb het hier zwart op wit en niemand, niemand wilde mij geloven. Want hij was zo’n normale man. Een narcist is een wolf in schaapskleren.
Dit is een fragment uit het boek ‘Daar zie je aan de buitenkant niets van’. Het boek is te koop bij bravenewbooks.nl en bij bol.com
29 reacties op “Een nieuw inzicht”
Yvonne, alsof ik het zelf had geschreven. Nog nooit zwart op wit mijn gevoelens zo zien staan als bij jouw tekst. Het boek ga ik zeker lezen.
Ik ben inmiddels 5 jaren van mijn narcistische man weg. Het positieve aan heel het verhaal is dat mijn kinderen een goed beeld hebben van wat narcisme met een mens kan doen. (zij hebben van op afstand narcisme meegemaakt bij mijn tweede man, dus niet hun vader). Zij herkennen het al snel en zullen hopelijk nooit in zo’n val trappen. Ikzelf ben nu regelmatig verbaasd hoe eenvoudig het samenzijn met een gewone, normale man kan zijn. Vanaf nu (na heel mijn verwerkingsproces van 15 jaren te leven met een moeilijke, onredelijke, geraffineerde man) kan mijn leven er alleen maar leuker op worden.
Geniet van het leven Yvonne, en van jouw nieuwe zelf !
LEEF !
Knuffel van Bea
Dank je wel Bea voor je lieve reactie.
(ik had net een reactie terug geschreven, maar mijn verbinding viel weg, dus hoop dat het er niet dubbel inkomt). Ik hoop dat je door het lezen van mijn boek meer herkenning zult vinden, dat geeft vaak al het gevoel er niet alleen in te staan.
En wat fijn dat jou kinderen narcisme herkennen, niet dat ze het mee hebben moeten maken natuurlijk, maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel.
Zoals je zelf schrijft, je leven kan er alleen maar leuker op worden, dat klopt. En voor jou geldt ook, geniet van jouw eigen leven, jouw eigen keuzes!
Schokkend en ontluisterend Yvonne.
Dank voor het delen van je heldere aangrijpende verhaal.
Dank je wel A, voor je reactie 😉
Pijnlijk herkenbaar, en dus heel goed en duidelijk omschreven hoe het is als slachtoffer. Toch blijf ik me afvragen of niet-slachtoffers de heftigheid ook door krijgen.
Het boek is besteld, misschien komt er ooit een moment waarin mijn kinderen rijp zijn om dit te lezen en te begrijpen zodat ze eindelijk inzien dat hun vader wél een plek in hun leven had moeten hebben, en niet de halve zool was die de hele schade had aangericht.
En zo zie je dat niet alleen het slachtoffer zelf, maar ook de kinderen – onder invloed van de narcist – een opvoeding kregen in een bizarre thuissfeer, waardoor bijvoorbeeld hun plek in de maatschappij ook anders had kunnen zijn.
Hans, ik heb dit zelf als kind ervaren met narcistische moeder. Mijn vader werd ook afgeschilderd als een “halve zool” hij werkte zich kapot het was nooit goed genoeg.
Zij mishandelde geestelijk mij en mijn vader moest het lichamelijk afmaken. Was niet opgewassen tegen zijn vrouw.
Ik heb op zijn sterfbed schoon schip met hem gemaakt. Zit nu in mijn 58e levensjaar, en idd vele kansen gemist daar ik aan het overleven was en nog steeds. Slachtoffers van narcistische ouder zijn gemakkelijke prooi op latere leeftijd voor een relatie met een Narcist. Zij weten immers niet beter…en N. hebben hier een zintuig voor ontwikkeld. Hans, begeleid je kinderen hierin zodat bovenstaand hem bespaard blijft.
Ik ben namelijk geen uitzondering hierin!
Dank je wel Hans, en ook dat je het boek besteld hebt.
Net als jij hoop ik dat mijn kinderen het ooit gaan inzien wat er gebeurd is en hoe zij beïnvloed zijn door hun vader. En welke consequenties daaruit voort gekomen zijn, zoals geen contact met de andere ouder, met boosheid naar de andere ouder op moeten groeien etc.
En om terug te komen op je tweede zin, de niet-slachtoffers zullen deze heftigheid niet echt begrijpen, totdat ze het zelf meemaken. Het is moeilijk voor niet-slachtoffers om een voorstelling te maken hoe je zoveel jaar gemanipuleerd kan worden zonder dat je het in de gaten hebt. Mijn ervaring is dat dit onderwerp dan een eindeloze discussie word, juist omdat ze het zich niet kunnen voorstellen.
Vandaar het ik het fijn vind om hier mijn verhaal te delen en ook om de ervaringen van anderen te lezen. Dat maakt het toch niet zo alleen.
Margo, begeleiden is lastig, twee wonen er bij haar, en manipulatie gaat door. Ik zie ze één of twee keer per jaar, voor de rest hebben ze het te druk. Wel wat app-contact, wat niet slecht is. Manipulatie gaat zover dat dingen die ze hen over mij vertelde niet geloofden. Gelukkig kenden ze me (toen nog) te goed. O.a. ik was gok verslaafd, maar ben juist fel tegen, koop niet eens een lootje aan de deur, maar een jaar later wisten ze het hele verhaal niet meer. Dus waar vecht je tegen, ik vecht dus gewoon niet. Yvonne heeft dat heel treffend genoemd in het boek (wat ik intussen uit heb).
Yvonne, je eindigt je boek met PTSS, maar ik denk dat onze PTSS complexer is dan die van verkeers- of oorlogsslachtoffer, militairen, etc. Bij hen is bekend wat de oorzaak is, die langsvliegende auto, kogels, iemand die dood naast je neervalt, enz.
Wij hebben een feilloos gevoel ontwikkeld voor de nare situaties die ontstaan door hetzij een ademhaling, blik, bepaald woord. Alles zonder dat we er bij nadenken. Ik heb – ondanks EMDR – na 11 jaar nog steeds dingen die niet lukken op diverse vlakken. Alleen maar omdat ik niet weet wat de trigger is waar ik aan moet werken. Ik zie alleen het gevolg, maar kan de oorzaak niet pinpointen. Ik denk dat wij meer CPTSS hebben, de complexe PTSS dus.
Jouw belevingen waren anders dan de mijne, mijn jeugd was best prettig, alleen het huwelijk niet, en ik had ‘alleen maar’ psychische mishandeling, geen fysieke. Ondanks de verschillen is wat je schrijft heel herkenbaar en de moeite waard om te lezen.
Hoi Hans,
Dank je wel voor reactie op mijn boek, ik ben er erg blij mee.
En ik ben het met je eens dat wij onder de CPTSS vallen. Dit is trouwens ook een onderwerp wat Iris in haar tweede boek heel duidelijk,begrijpbaar en heel herkenbaar beschrijft.
Daarnaast denk ik dat het iets is wat nooit echt geheel overgaat, maar door te accepteren dat het zo is, maakt het voor mij al wat dragelijker om er mee om te gaan. Ik hoop dat dit ook voor jou geldt 😉
Dit is een reactie op Hans van 22 oktober j.l.
Complex PTSS klopt wat mij betreft. Hans, je beschrijft de grenzen van EMDR voor jou.Opeens viel mij in dat mogelijkerwijs ook voor jou emotioneel freedom technique EFT iets zou kunnen betekenen om verder te komen.
Het is in essentie een zelfhulpmethode, waarbij begeleiding soms kan helpen om moeilijke onderwerpen, angst oproepende ervaringen aan te pakken. Een aantal van de therapeuten van het netwerk heeft het in hun pakket zitten. Je kan er heel veel over lezen op internet. Het stamt uit de jaren negentig van de vorige eeuw en heeft haar nut wel bewezen.
Er zijn vele toepassingen van.
Ik gebruik het zelf. Door te kloppen op bepaalde punten van het lichaam kalmeer je de amygdala, het centrum in je hoofd wat de fight- of flightresponse of de bevriesreactie aanstuurt. Dat zo lekker op hol kan blijven slaan via associatief reageren terwijl het acute gevaar over is.
Voor mij is het geen snelle methode, maar ik win telkens meer stukjes terrein.
Waar ik vooral zo verrukt van ben is de combinatie van iets met je lichaam doen en lichtjes aan jou emotionerende zaken denken. Perfect.
Misschien is het iets om uit te proberen voor je?
Heftig dit! En mag ik zeggen dat het eigenlijk goed is dat je dit dagboek gevonden hebt? Wat hij erin schrijft, zijn de dingen die mijn ex ook altijd naar mijn hoofd heeft geslingerd (maar alleen als wij alleen waren), maar hij heeft het nergens opgeschreven, dus is het niet waar volgens hem.
Ik heb mijn ex een keer geconfronteerd met bepaald gedrag van hem (hij negeerde mij en mijn nieuwe vriend volledig tijdens een feestje). Zijn reactie: “Oh, dat kan ik me helemaal niet meer herinneren!” En de 3e persoon die erbij zat, keek mij aan alsof ik gek was, de zaken overdreef en ik zag die zich afvragen of ik het me wel goed herinnerde. Daarom, ook voor jouw eigen verwerking goed dat je het gevonden hebt.
Benieuwd naar de rest van het boek, al ben ik ook bang dat het door de herkenbaarheid weer te heftig gaat worden.
Dank je wel Sandra voor je reactie.
Ja aan de ene kant is het fijn dat ik het dagboek gevonden heb, puur voor mezelf, om mij te helpen dat ik het dus toch al die tijd bij het juiste eind heb gehad. Ik ben niet gek.
Mijn ex-man heeft aan het einde van onze relatie mij geprobeerd te vermoorden (als ik haar niet kan houden, zal niemand haar krijgen). Ik heb de politie gevraagd dit dagboek te gebruiken in de aangifte en in de strafzaak, maar omdat het dagboek niet aan mij gericht was, kon het niet gebruikt worden. Dus dat is de andere kant.
De confrontatie die ik na de veroordeling met hem kreeg, daar in zei hij dat ik alles verzonnen had. Dat wat ik in de aangifte had aangegeven, dat daar niets van waar was. En het dagboek zou ik zelf wel geschreven hebben, hij wist daar niets van.
Dus ook daarna ging hij door met het proberen te manipuleren van mij.
En zal het boek misschien heftig worden? Ja misschien wel. Of het geeft je juist wat meer rust omdat je er herkenning in vind, je er niet de enige bent. Kun je er rust in vinden omdat iemand ander het voor je verwoord 😉
Hoi Sandra,
Je schrijft: “Ik heb mijn ex een keer geconfronteerd met bepaald gedrag van hem (hij negeerde mij en mijn nieuwe vriend volledig tijdens een feestje). Zijn reactie: “Oh, dat kan ik me helemaal niet meer herinneren!” En de 3e persoon die erbij zat, keek mij aan alsof ik gek was, de zaken overdreef en ik zag die zich afvragen of ik het me wel goed herinnerde”.
Mensen die narcisme hebben meegemaakt zullen herkennen wat je schrijft. Dat is precies de werking van narcisme. Voor buitenstaanders niet te begrijpen.
Iemand die nog twijfelt zal hier ook twijfelen.
Buitenstaanders kunnen of zullen zeggen dat je ‘invult’ en overdrijft.
Ik vond het een opmerkelijk stukje en dit kwam bij me op. Ik denk ik schrijf het hier:)
Groetjes, M.
Herkenbaar, jij bent de bitch en hij “Joris Goedbloed”…op deze wijze werd het meer dan 25 jaar naar buiten toe gepresenteerd. En óók ik ging hierin geloven, ik was een ondankbaar verwend nest….vlgs hem was hij diegene die werkzaam was. Ik werd alléén naar voren geschoven wanneer er zakelijke gelegenheden naar buiten toe waren….dan was ik zijn pronkstuk. Vele rechtszaken inmiddels verder word ik steeds naar voren geschoven als niet monogaam zijnde nooit meegewerkt in bedrijf enz. hij is nl. slachtoffer. Hij, welke vreemd ging in huwelijk, mij als medebestuurder alléén nodig had als “fiscaal voordeel” en vindt dat hij mij als aandeelhouder géén cent schuldig is na meer dan 20 werkzame jaren zowel zakelijk als privé. Twee volwassen kinderen heeft hij uitgespeeld naar mij, ik die dag & nacht voor mijn kinderen klaar stond, moeder en vader tegelijk was. Het is een dolksteek in je moederhart, de jongste is tot inkeer gekomen zijn vader heeft hem een paar jaar geleden verzocht elders een onderkomen te zoeken hij wilde nl. meer privacy met zijn vriendin. Mijn jongste zoon heeft mogen ondervinden hoe zijn vader is( ook geestelijk mishandeld) en dat heeft onze band versterkt. Mijn oudste zoon ben ik “kwijt”….misschien vallen hem ooit de schelle van zijn ogen…
Beste Margo, wat een verhaal.
Wat ik wel fijn vind, is dat je jongste zoon het uiteindelijk is gaan inzien. En hoop ik dat de oudste nog tot inkeer komt.
Mijn drie kinderen zie ik niet en ik hoop dan maar dat als zij zelf ouders worden, het zullen gaan inzien. Of dat ze op een andere manier tot inkeer komen. Hoop houden helpt mij het vol te houden.
Daarnaast hoop ik voor jou dat de rechtszaken gauw over zullen zijn, ik kan mij voorstellen dat je er doodmoe van word om jezelf iedere keer tegen zulke valse beschuldigingen moet verdedigen.
Heel veel sterkte!
Systematisch stuk maken en dan de rol omdraaien. Hoe zeer het lezen mij doet, ook al is het mijn verhaal niet, zeer doet het nog, want ook mijn verhaal lijkt er te erg op.
Systematisch werkte hij me de grond in verbaal en fysiek. Totdat hij ging. Daarna kreeg ik mails dat hij terug kwam. Die ik beantwoordde met **geen belangstelling** tien startte hij ’n laster campagne op. In m’n buurt. Die me tot op de dag van vandaag benadeelt.
Wat hij voor Iets is? Geen normaal mens. Waarschijnlijk zo in aanleg. Net als z’n fysiek wat afweek. En daar kon hij niets aan doen. Maar daar kon en kan verder niemand iets mee. Goed willen doen aan hem kost je alles..
Beste Yoo, dank je wel voor je reactie.
Het vervelende is dat jij er ook niets mee kan, in de zin van hem veranderen of zo. Hij blijft wie hij is, tenzij hij zelf hulp zoekt….
Heel goed dat je hem op afstand houd door aan te geven dat je geen belangstelling hebt. Voor jezelf kiezen!
Lieve Yvonne, op deze toch wel goeie website die ik al lang lees en volg, herkende ik vele trukken, maar ergens voelde ik me nog anders ‘mishandelt’ dan de meesten. Ik ben 5 jaar in een latrelatie met zo’n man. Hij heeft me nog niet fysiek mishandelt maar wel mentaal. En zo onopvallend, altijd als we alleen zijn inderdaad. Ondertussen kan ik de anekdotes niet meer uitleggen tegen mijn goede vriendinnen en familie. Je krijgt het gewoonweg niet uitgelegd, zodat ze het begrijpen. Daar moet je toch een speciale knobbel voor hebben om dit zo gedaan te krijgen, van hem. De goede dingen zijn kruimeltjes, ik kan het niet anders zeggen. Wat kleeft me toch zo aan hem verdorie?! Ik weet het hoor, het eerste anderhalf jaar was hemels! Ik liep de hele dag met een smile rond, kon alles aan, voelde me zó geliefd door hem!! En dan de rode vlaggetje die me deden fronsen en toen werd het erger en erger. Mogelijks ook omdat ik meestal reageerde maar heb vermeden het woord narcisme uit te spreken. Van het moment dat hij wist dat ik het ‘doorhad’ is het om zeep gegaan, ben ik zeker van. Een narcismecoach vond ik te duur, zelfs een psychologe die er de juiste kennis van had, vind ik duur. Ergens weet ik dat ik het ooit zal stopzetten. Ik weet ook al dat het daarna nog een rare periode zal zijn. Kwestie van eenzaamheid heb ik eigenlijk enkel last op de momenten waar we ‘samen’ zijn. Thuis alleen heb ik dat niet. Kwestie van zo hunkeren naar goede liefde, is een andere zaak. En weer iets proberen op te bouwen. Plus het feit dat ik hem nooit meer wil zien daarna. Al hoop ik dat ik hem kan bekijken zonder nog iets te voelen. Ik ben alleenstaande mama, zelfs een boek kopen is me al te veel. maar ook, de heftigheid ervan schrikt me allemaal af. Ik voel me verloren en hoop dat ik er ooit en snel sterk genoeg voor ben.
Beste Emilia,
Wat ik herken in jouw verhaal, is dat je toch blijft hangen aan iemand die niet goed voor je is. Zoals je aangeeft heb je zijn gedrag door en voelt het samenzijn meer als alleen.
Je zult geen verandering bij hem kunnen maken, dit zal hij zelf moeten doen. De enige die jij kunt veranderen is jezelf.
Hunkeren naar liefde, herken ik ook. Zolang je aan hem blijft hangen, zul je dit niet ervaren, want zoals ik je verhaal begrijp, krijg je dit van hem niet. En door aan hem te blijven hangen sta je zeker niet open voor de liefde van anderen.
Het uitleggen naar anderen, die begrijp ik ook wel, het is fijn om steun en begrip te krijgen. Het belangrijkste is dat jij jezelf steunt en begrijpt. En voor jezelf kiest, dan zul je ook merken dat je er sterk genoeg voor bent 😉
Ondanks alles wat ik inmiddels heb geleerd over narcistisch misbruik schokt het me weer en het is frappant hoe goed het is beschreven. Ik ken het uit mijn jeugd en daardoor ben ik voor bijna de rest van mijn leven gedoemd alle scenario’s langs te lopen om te weten of ik goed heb gehandeld in situaties die mogelijk moeilijkheden opleveren. Altijd de reflex: was mijn gedrag fout, zelfs na een gezellig avondje. Ik ben zo vervormd, omdat ik erin opgroeide. En daarom schrik ik, omdat ik me realiseer dat het over mijn handicap gaat en dat het zoveel anderen betreft. Na mijn hele leven te hebben gedacht dat er iets mis met mij was terwijl me dat was opgedrongen weet ik nu zeker dat er iets mis met me is en dat me dat is aangedaan. Ik heb gelukkig goede hulp in de vorm van een goed ingelichte psychologe, bij wie ik altijd kan checken of ik me normaal gedraag.
En dan nog… het blijft lastig. Je blijft een bang gemaakt dier. De angst krijg je er niet echt uit. Wat ik maar niet begrijp, dat zoiets onbestraft doorgaat. Als kinderen vonden wij al dat dit strafbaar moest zijn. Maar ja, dan werd ons toch weer wijs gemaakt dat wij de oorzaak waren.
Marjet, dank je wel voor het delen van je reactie.
Wat fijn dat je een psychologe hebt bij wie je gedachten kunt delen. Het helpt dan weer om die onzekerheid over jezelf weg te nemen.
En over het onbestraft laten, hier zet het Verdwenen Zelf zich juist keihard voor in, om deze manier van mishandeling strafbaar te maken. Dat is een lange weg en helaas niet zomaar voor elkaar. Hoe meer er over gesproken word, hoe meer er over bekend word, hoe beter. Dus ook jouw stukje verhaal is hier een bijdrage aan, dank je wel!
Mijn oudste dochter w nu 10 jaren mishandeld…door een narcist- psychopaat….wij staan machteloos…Ze ziet het nog steeds niet in…
Ze w gestraft, beschuldigd, geïsoleerd, geïntimideerd, gemanipuleerd, gebrainwasht, bedreigd, gechanteerd, gekleineerd…
Zijn prooi en ook de omgeving vd prooi w leeggezogen, kapot gemaakt.
Ik ben, ‘gelukkig’ ook de slechte moeder en met mij mag ze dus niet meer omgaan…hoe ze het ook verlangt…ik w dus ook gestraft…, doch ik heb hem door en heb het geaccepteerd, hoe pijnlijk en verdrietig ook. Gedwongen afstand nemen is het ‘makkelijkste’…. Gelukkig kan ik bidden.
Mijn andere dochter, met wie ze steeds contact zoekt, wil nu een ‘ afsluitend gesprek’ met haar want anders gaat ze eraan kapot, de confrontatie met een onherkenbare, zielige zus is te zwaar.
Hier in België her-kent precies niemand het fenomeen ‘narcist’…dus waar hulp vinden…?
Beste Elisabeth,
Wat heftig om te horen, het is echt schrijnend. Uiteraard vele sterkte gewenst! Over je vraag om hulp in België: we hebben een coach/therapeut in ons netwerk die in Vlaanderen zit, en we bieden ook in Vlaanderen binnenkort een workshop aan. Misschien is dat wat voor je. Op de site vind je hierover meer informatie onder ‘Workshops’ en ‘Vind een coach of therapeut’.
Groeten,
Tako
Heel herkenbaar weer en idd. goed verwoord. Het is soms moeilijk om onder woorden te brengen en uit te leggen aan iemand, die er geen weet van heeft. Bovendien denk ik nog heel vaak: geloven ze me wel, want dat is heel lang niet geweest en dat kwam ook door mijn lage eigendunk, die ik er aan over hield. ook door mijn n. moeder en m. broer, maar mijn nex deed vooral zoals hier weergegeven wordt door Yvonne. Hoe ze precies opereren varieert natuurlijk en bij mijn moeder kwam een ander beeld sterker naar voren, n.l. die van slachtoffer, want zij was gelukkig bang van mijn vader, die het niet accepteerde. Maar vele ruzies waren aan de orde van de dag natuurlijk. Bedankt Yvonne!
Beste Anneke, zoals je aangeeft is het zo moeilijk om in jezelf te blijven geloven door de lage eigenwaarde die je er door krijgt. En om het dan later nog eens goed onder woorden te brengen, in de hoop begrepen te worden. Gelukkig vinden we beiden dat begrip en herkenning hier in ieder geval wel.
Dank je wel voor het delen van jou ervaring en jou kijk hierop.
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal Yvonne.
Het heeft mij aan het denken gezet en ook nieuw licht laten schijnen. Dat je beschrijft dat er een planmatige aanpak was.
Dat idee daar ben ik mee gaan spelen in mijn gedachten en ik heb het toegepast
op een gesprek dat ik enkele jaren geleden had met een man. Er gebeurde iets, dat in feite een breuk met de toon van ons gesprek was, nogal bruusk. Ik ben nog dagen er na grondeloos onzeker geweest er door.
nu zie ik hoe ik vliegensvlug die breuk heb toegedekt door er een kloppend verhaal van te maken en daardoor te voelen ” hoe kan hij dat geweten hebben dat ik daar nou net over dacht?”
Opgevoed onder een (verborgen) narcistische moeder kan ik dat dus vliegensvlug: het invullen voor een ander en een kloppend verhaal maken. Liever dan de confrontatie aan te gaan en te vragen “wat gebeurt er hier nu eigenlijk, waarom doe je opeens bot uit de hoek komend”.
Want dat voelde ik.
Apart hoeveel moeite het kost om bij mijzelf de sluiers weg te halen. Zelfs nog terwijl ik aan het schrijven ben hier.
Aan het einde van die drie dagen had ik al geconcludeerd dat hij een narcist was. Maar ik dacht nog steeds verwonderd hoe hij had kunnen raden waar ik net aan dacht.
Dat deed hij helemaal niet. Hij was bruusk en expres bot om mij een lesje te leren en ik kan mij ook een eerdere situatie voorstellen dat hij zich – als hij veel gekwetste trots had en als hij een ander het niet gunde om ergens plezier om te hebben zoals zijn eigen vrouw het gunnen – beledigd heeft gevoeld en hiermee verhaal heeft willen halen.
Het was planmatig.
Gelukkig had ik heel weinig verder met hem te maken, ook omdat ik bewust afstand hield en zeker niet aardig meer deed. Wat ik ook eerst niet van mijzelf kon plaatsen, maar waar ik later wel heel blij om was dat ik zo stug deed.
Jeetje, waarheid te pakken en ook realiteit te zien. Met gebruik van jouw belevingen en beschrijvingen. Dank voor het delen van je verhaal 😉
Beste Heleen,
Wat fijn dat mijn verhaal jou heeft kunnen helpen. Dat is ook één van de redenen dat ik het geschreven heb.
En heel goed dat het jou heeft kunnen helpen om een ander inzicht te krijgen op iemand zijn gedrag en je daardoor nu begrijpt waarom je dus gereageerd heb zoals jij hebt gedaan.
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal, over hoe jouw gedachtengang is gegaan om tot de conclusie te komen. Ik denk dat anderen zich daarin ook weer kunnen herkennen 😉
Heel herkenbaar! En juist dat wat je schrijft is niet uit te leggen aan mensen die het gevoel niet kennen. Het gevoel van het duistere waar je mee ingezogen wordt op zo’n geraffineerde manier. Alsof je in een doolhof loopt, op de muren bonkt, maar er niet uit kan en er ook niks meer van snapt. Situaties die zo subtiel worden gedraaid dat je jezelf de schuld geeft, terwijl je jezelf afvraagt wat er in hemelsnaam met je aan de hand is. En de narcist…..die kijkt toe en wrijft zich in zijn handjes.
Wat zal het heftig zijn geweest om dat dagboek te lezen. Je kreeg bevestiging, maar pfoe, om dat zo te lezen…..
Beste M,
Het klopt, het was heftig om het dagboek te lezen en het heeft heel veel bij me los gemaakt. De realiteit dat iemand je zo in en in kan haten, is onbegrijpelijk.
Dank je wel voor je reactie. Zo te lezen is het heel herkenbaar voor je, je beschrijft het heel duidelijk 😉