De trekkende put

Bericht


Narcisten en psychopaten hebben nauwelijks contact met hun Zelf, en nauwelijks een Zelf ontwikkeld. Toch moeten ze hun dingen doen, hun leven leven. Wat doe je, als je zelf geen voedende energie aan jezelf kunt onttrekken en dit niet in jezelf wilt ontwikkelen? Je onttrekt die energie dan aan anderen. Maar hoe doe je dat, hoe zorg je dat die ander zich openstelt, waardoor je hem of haar leeg kunt trekken?

Door heftige reacties uit te lokken. Zie het volgende beeld voor je: daar zit een normaal iemand, in zijn of haar eigen energie. Zijn of haar eigen ding te doen, volledig tevreden met zichzelf. En daar sta je dan, als narcist of psychopaat, en je hebt die verbinding met jezelf niet of nauwelijks. Je kijkt naar die ander, en voelt een enorme woede. Afgunst. Haat. Er moet een manier zijn om die ander “uit zichzelf” te krijgen. Dus je gaat manipuleren. Wat heel goed werkt, is die ander bij gemeenschappelijke contacten in een verkeerd daglicht zetten. Succes gegarandeerd. Want je weet, dat die ander zich dit enorm aantrekt, zal proberen om zijn of haar naam te zuiveren. En dus niet meer bij zichzelf is.

Ik noem dit “de trekkende put”. Narcisten en psychopaten maken een put, waarbij ze willen dat jij daar in valt. Zodra je als slachtoffer in de put ligt, sta je niet meer op jezelf, je leeft niet meer vanuit jezelf, je staat nu onder de volledige controle van de narcist of psychopaat. Hij of zij is voorzien van een continue toevoer van levensenergie. Jouw emoties vormen energie. Jouw wanhoop vormt energie. Jouw behoefte aan zijn goedkeuring, vormt energie.

Je doet niet meer je eigen ding. Je gaat jezelf uitgeput voelen, kunt niet meer helder denken. Het is logisch dat je uitgeput raakt; je energie wordt voortdurend afgetapt. De narcist of psychopaat gaat fluitend naar zijn werk. Hij zit vriendelijk te zijn bij jouw familie. Hij is rustig en belangstellend naar gemeenschappelijke kennissen. En niemand begrijpt dat jij letterlijk en figuurlijk in de put zit. Niemand ziet die put. De enkeling die de narcist of psychopaat ziet als hij zich laat gaan, begrijpt niet wat er gebeurt. En zal denken dat hij “even zijn dag niet heeft”.

Als het jou lukt om uit die put te komen, dan blijft die put altijd aanwezig. Jij bent er uit geklommen (hoera!), maar de put zelf is niet verdwenen. Zeker als je door jouw situatie nog contact zal moeten hebben met de zieke persoon in kwestie. Misschien hebben jullie samen kinderen, of zijn jullie op een andere manier verbonden aan elkaar. Het is een uitputtingsslag, omdat je weet dat hij je in die put probeert te krijgen. Hij zal blijven proberen om heftige reacties in je op te roepen, door leugens te verspreiden, anderen te manipuleren, zelf zo “rustig en beheerst” te zijn. Hoe onrechtvaardig, ziek en gekmakend dit ook is, laat je niet in die put trekken. Zoek iets uit waar je je op af kunt reageren. Voel wat het met je doet, maar laat hem of haar niets hiervan merken. Stel grenzen wanneer nodig, maar blijf gesloten en massief. Zorg dat je in contact blijft met jezelf, laat je niet meer tegen jezelf of anderen uitspelen. Zorg dat je voldoende inzicht hebt, om te weten wat hij doet. Doe alles, wat nodig is om uit die put te blijven.

Zolang je in die put zit, gaat jouw levensenergie naar de psychopaat of narcist in kwestie. Het is jouw leven, het is jou gegeven. Claim het terug!

Iris.

61 gedachten aan “De trekkende put”

  1. Iris,
    Helder en herkenbaar verhaal. Ik heb onbewust een strategie ontwikkeld voor de keren dat we gezamenlijk ergens moesten zijn in verband met de kinderen. Lichaamstaal verraad je leugens die je met je mond maakt. Dus als eerste moest ik mijn lichaamstaal verbergen voor haar en zelf ongevoelig worden voor de lichaamstaal van haar. Het eerste was iets dat van binnenuit moest gebeuren en dat is me redelijk gelukt. Het tweede was alleen mogelijk door haar zoveel mogelijk te negeren.
    Dit houdt in: niet meer kijken op social media wat ze “nu weer doet”, vrienden en familie op de hoogte brengen dat ze niets over haar hoeven te zeggen of te melden, tenzij het voor de kinderen levensbedreigend zou zijn, bij gelegenheden waar we tegelijk aanwezig waren ervoor zorgen dat ze eigenlijk alleen mijn rug zag. Pas toen ik zover was en mij boven de narcist verheven voelde (zij is tenslotte een kind van vier verstopt in het lichaam van een volwassene) kon zij mij niet meer raken. Die put is zichtbaar van verre.
    Het grappige is dat niet alleen haar put zichtbaar is. Noodgedwongen zit ik in een situatie waarbij een curator over mijn inkomen beslist. Dat is op zich niet erg, maar toen ik voor het eerst kritiek leverde (niet alleen mijn eigen kritiek, maar van drie onafhankelijke anderen) merkte ik erg veel overeenkomsten in zijn gedrag en dat van mijn ex-partner. Direct zag ik zijn “perfect zijn” en wist meteen wat me te doen stond. Hem niet in vertrouwen nemen, hem blijven bekritiseren, bekijken voor wie hij enorm ontzag had (een meerdere die over zijn geweldige carriere beslist). Het is mij met hem dus ook gelukt om zijn gedrag onder controle te krijgen door slechts één briefje aan de rechter-commissaris te sturen. Nu handelt hij eindelijk volgens de regels, zonder zijn eigen mening in te brengen, zolang ik maar beloof geen klacht tegen hem in te dienen. Dat heb ik beloofd, echter zodra de curator voor mij geen rol meer speelt, dan komt de klacht alsnog. Gewoon omdat ik vind dat zulke meedogenloze mensen gestopt moeten worden, zonder enige genade.
    Ook met mijn ex heb ik een soortgelijke macht. Zij heeft een kind van ons zonder enige vorm van overleg met mij op een andere school ingeschreven. Hiermee heeft zij een belangrijke grens overschreden. Ik heb niet boos gereageerd, maar direct de advocaat een brief laten sturen met de dreiging van een kort geding welke ik direct zou winnen. Sindsdien communiceert ze zich suf (over de kinderen) en als het belangrijk is, reageer ik, vind ik het onbenullig (eens per twee weken krijg ik de opdracht de was te doen) dan negeer ik.
    Je kunt uit de put komen! Je moet het alleen zichtbaar houden, want zelfs na twee jaar scheiding, probeert ze af en toe in mijn leven binnen te dringen (omdat we kinderen hebben). Ik hou dat af, als moeder mag ze zich aan de rand van mijn leven begeven, niet erin. Dus toen onze zoon was uitgenodigd bij mijn vrienden (maar niet kon, omdat ik moest werken) heb ik resoluut het voorstel van haar afgewezen dat zij hem wel wilde brengen. Ik heb het zo benoemd, zij vond het belachelijk. Ik heb er geen woord aan vuil gemaakt. En met mijn zoon heb ik het dubbel en dwars goed gemaakt, want dat is de catch: hij kon niet omdat ik moest werken, en moeder mocht hem niet brengen, ergo mijn schuld. Ik heb het hem uitgelegd, hij snapte het, zaak afgedaan.
    Je moet echter ALTIJD op je qui vive blijven. Nooit verslappen. Bij zulke mensen. Ook niet als ze aardig zijn en precies doen wat je eigenlijk van ze verwacht als volwassen en weldenkend mens. Sterker nog… juist dan moet je gaan opletten!
    Dank je wel voor je verhelderende verhaal!
    Fred

    1. Fred, dankje! Je verhaal is erg herkenbaar voor mij. De laatste alinea raakt me en is een mooie reminder. Ik herken het helemaal, weet dat het klopt en toch trap ik er soms nog in.

    2. “Je moet echter ALTIJD op je qui vive blijven. Nooit verslappen. Bij zulke mensen. Ook niet als ze aardig zijn en precies doen wat je eigenlijk van ze verwacht als volwassen en weldenkend mens. Sterker nog… juist dan moet je gaan opletten!”
      Dit is wat ik nu net even nodig had, dank je wel.

      1. Ik ook! Niet te geloven dat zulke mensen bestaan! Ben nu sinds 1 maand gescheiden maar ik zal altijd met hem verbonden moeten blijven voor onze zoon. Waar ik me ook veel zorgen om maak. Ik breng hem bij naar zijn vader hij heeft er zin in. Maar na twee dagen weer terug bij mij vind hij mama in eerste instantie niet lief en heeft er totaal geen zin in is toch raar.

  2. Hoi Fred,
    Hartelijk bedankt voor je duidelijke reactie. Het is precies zoals je zegt: je moet altijd alert blijven. Ook al doen ze “aardig”. Mooi zoals jij beschrijft hoe je afstand houdt, haar spelletjes doorziet en hoe je daarop reageert. Het feit dat jij het volledig doorziet en weet hoe je moet reageren, is je grootste kracht. Ik hoop dat andere slachtoffers uit jouw bericht halen dat ook hen dit kan lukken: er is een leven na narcistische mishandeling, ook al zie je dit zolang je er midden in zit misschien nog niet. Jij staat haar niet meer toe de poten onder je stoel vandaan te zagen. Hoewel het vreselijk is dat zij die pathologie heeft, kun je het haar beletten jou daarin mee te sleuren. Ik ben blij voor je,
    Iris

  3. Ik heb het gelezen de trekkende put. Ohh en ik was al zover dat ik me niet meer in die put liet trekken. Nu heb ik zelf op een gesprek aangedrongen met mijn zusje (narcist), vader ook een narcist en twee andere broers. Omdat mijn vader slokdarmkanker heeft. Omdat ik een keer weigerde met mijn vader mee te gaan. Omdat ik al vaker was mee geweest. Wilde mijn zusje alleen nog via de mail met mijn broers kontakt houden, wie mee moest voor bestraling en chemo. Ik voel me niet meer geroepen om mee te gaan. Als ik nergens in word betrokken of een halve dag van te voren moet horen dat ik mee moet met mijn vader, ga ik niet meer mee en onttrek ik mij van alles. Gr Vlinder

    1. Begrijp jou hélemaal Vlinder. In al die jaren tijd géén contact en nu mag je op komen draven? Nee, zo zit het échte leven niet in elkaar. Sterkte.

  4. wat ik mij afvraag, weten ze zelf wel wat ze doen waar ze mee bezig zijn enz?Ik heb het gevoel dat mijn vriend ook een narcist is, zowiezo 8 van de 10 kenmerken heeft hij, al zou een buitenstaander mij idd niet geloven, een vriend van hem noemt hem een watje, wat hij dus echt niet is, hij kan zelfs tranen toveren.Als ik hem daarop aanspreek , op zijn narcistische trekken ontkent hij, en weet zelf niet wat hij fout doet, is dit nu een echte toneelspeler of zou hij het echt niet weten?

    1. Ze weten het wel, ik zweer het je! Het is moeilijk voor te stellen, maar deze mensen kunnen met een brandschoon ‘geweten’ de meest wrede mishandeling (want daar hebben we het over) plegen. Dat is voor mij heel moeilijk geweest, dat iedereen en ik ook het als onbewust zag. Alsof dat een excuus was. Misschien is het ook soms zo bij de narcist, maar veel vaker weet hij precies wat hij doet, alleen hij verbindt er geen consequenties aan en zal dan ook geen spijt hebben, maar net doen alsof jij ze ziet vliegen. Narcisten hebben een defect in hun gewetensfuncties, het is nauwelijks te geloven en voor de buitenwereld niet te zien, voor de partner niet te begrijpen. Daarom is het ook zo verwarrend. Elk mens, ik ook zou zich wezenloos schamen en zich schuldig voelen om het verwoestende effect van zijn/haar stoornis op anderen. Maar niets daarvan, tenzij het persoonlijk gewin oplevert om zich te presenteren als het zielige slachtoffer van zijn eigen impulsen. En dan nog tijdelijk, zogauw je meegaat, neemt hij je hele hand.
      Ik heb zelf ook een psychiatrische achtergrond, ik was een makkelijke prooi, maar ik heb altijd (naar hem toe meer dan normaal) de verantwoording gedragen en gecompenseerd voor de minder makkelijke kant van mij, nl. een stemmingsstoornis met depressie en PTSS. Maar een (zogenaamde) ziekte is geen excuus voor dit zeer grenzenloze en soms zelfs strafbaar gedrag, waarvan de oorzaken op de omgeving (partner) worden geprojecteerd. Maar onbewust of niet, je moet je KEIHARD opstellen, volledig breken als dat kan en anders, bijv. als er kinderen zijn, het contact zo minimaal te houden. Geen medelijden, dus, en ook geen aandacht voor negatief gedrag of het idee dat je op een of andere manier verantwoordelijk bent voor zijn misstappen op het morele vlak.
      Ik vind dat er meer aandacht moet komen voor de forensische aspecten van narcistisch gedrag. Alles en iedereen is tegenwoordig ziek, maar als dat tot onaanvaardbare en opzettelijk toegepaste schade lijdt bij anderen, dient de strafrechter erbij te komen.
      Ik heb ook in de Stockholm-carroussel gezeten, wilde hem vergeven, wilde hem begrijpen, wilde van hem houden, wilde zijn kwetsbare ego beschermen. Het was een grote hersenspoeling die ik nu na tien jaar nog af en toe bij mezelf tegenkom, bijv. door ididoot hoge eisen (die van hem) aan mezelf te stellen of mezelf de schuld te geven, of stukjes negatief zelfbeeld die maar naar boven dreigen te komen. Het lijkt wel of ik zijn problematiek heb verinnerlijkt (geinternaliseerd).
      De hulpverlening heeft me totaal in de kou laten staan, ik lees nu over het Narcissistic Victim Disorder, het werd en wordt tijd om hier de psychiatrie eens de oren over te wassen, ik heb alles alleen moeten doen, terwijl ze wisten welke diagnose mijn partner had, alles werd gefocust op mij en mijn kennelijke ‘zieke’ angst en verwarring. Naar de externe oorzaken werd niet gekeken.
      Lotte

      1. In 1998 had ik een psychiater (intakes voor de verschillende therapietrajecten en medicatie) en 1 (had er 2) psycholoog die al heel snel doorhadden dat ik een slachtoffer ben van een narcistische moeder en hierdoor na 33 jaar PTSS had ontwikkeld.
        Ik dacht dat ik ziek was geworden doordat mijn man en ik 13 jaren hebben gevochten tegen mijn (toen hij ziek werd nog a.s.) man zijn kanker. Erg jong, net een huis (eindelijk mijn eigen plekje)en net gewenst zwanger.
        Na gesprekken over hoe het er thuis toeging vroeger en nu, nu ikzelf een gezin heb, werd het hen heel duidelijk. (Moeder was inmiddels weduwe) Slachtoffer van narcistisch misbruik. Opgebrand, leeggezogen, pleaser, niks waard maar mijn omgeving des te meer Etc etc. PTSS. Getraumatiseerd door moeders.
        Is me duidelijk uitgelegd maar ik geloofde dat niet. Dat was wel mijn moeder hoor!
        Dat doen moeders niet.
        Bijna 5 jaar therapie gehad. Ik moest stoppen met pleasen en mezelf altijd vergeten. IK mocht er ook zijn. Ook nee zeggen mocht, ook tegen moeder. Vooral tegen moeder.
        Nu ben ik 52 en eindelijk weet en voel ik dat ze zo gelijk hadden in 1998.
        Had ik maar geluisterd toen en hen geloofd.
        Maar een kind, ook al is ze al in de dertig, is erg loyaal naar haar moeder.
        Ze zijn er dus echt wel, de psychiaters en psychologen die veel van narcistisch misbruik afweten en het redelijk snel herkennen, maar veel te weinig.
        Je moet hen met een lampje zoeken.
        Ook vinden vele hulpverleners dit maar een moeilijk iets. Bijna altijd moeten ze ook de Narcist leren kennen om hem/haar als een narcist te herkennen en we weten allemaal dat de (verborgen) narcist heel erg goed mensen kan inpakken met hun (valse) charmes, manipulaties en leugens vertellen met een lieve glimlach.Hulpverleners trappen geregeld in de leugens van de Narcist en het slachtoffer is dan gek.
        Ik vond het goed dat mijn hulpverleners onze zoon (wilde niet) en mijn man wilde leren kennen. Gesprekken met hen wilde voeren, apart en samen.
        Manlief is ruim een jaar iedere week meegeweest naar binnen.
        Toen ze over mijn jeugd wilden praten en over mijn ouders, zei ik, dat ik dat eerst aan mijn moeder moest vragen of dat wel mocht. Ik was 33 jaar.
        Heb ik ook gedaan. Wij mochten nooit praten over zaken die zich thuis afspeelden en durfden dat ook niet. Moeder regeerde ons met angst.
        Dan gaat er al een belletje rinkelen hoor bij een goeie hulpverlener. Door de juiste vragen en eerlijke antwoorden en de 52 gesprekken samen met mijn man was het overduidelijk.
        Niet de kanker, maar mijn jeugd heeft me kapot gemaakt dat ik dringend hulp nodig had. De kanker en 2 keer lang van huis en zoontje voor behandelingen waren bijzaak. Daarin was ik erg sterk bleek.
        Mijn moeder heeft notabene de huisarts gebeld toen ik doordraaide en niet meer wilde (ze kwan net binnen) en die heeft me binnen een week in therapie gekregen. Spoed.
        Zo, de Narcist (moeder) had gelijk, ik was gek en moet in therapie en aan de pillen.
        Nou niet dus, ze viel snel door de mand daar. Zij heeft me ziek gemaakt bleek.
        Maar ja, er zijn zoveel slachtoffers van narcistisch misbruik wat niet herkend wordt..
        Hiervoor moet meer openheid komen.
        Wij, de slachtoffers moeten ons niet meer schamen en beter en sneller psychische hulp vragen/krijgen. Gerichte hulp. Bijscholing voor alle psychische hulpverleners zou al iets zijn.

    2. Is een toneelspeler, helaas. Mijn ex toverde ook tranen bij een buurvrouw en vertelde: “wat moet ik zonder haar beginnen, zij is mijn enige steun”. Mooie woorden, maar ik geloof het niet. Waarom niet? Omdat hij goed toneel kan spelen en iedereen misleid. Daar staan ze om bekend, helaas.

  5. Hoi Gena- en anderen
    Ik denk dat hij het echt niet weet; mijn vorige vriend was een rasechte narcist en heeel slim.
    Na een tijd zag ik dat hij vaak net niet aan het liegen was, maar wel steeds mij misleidde. Bv, altijd vaag zijn over de planning, zodat ik eigenlijk geen inbreng had in de daginvulling. En ik was dan de moeilijkerd als ik vroeg wat hij nu eigenlijk van plan was. Bleek bv dat hij niet echt met iemand had afgesproken, maar eigenlijk ging kijken of degene thuis was. Terwijl ik wel wat beters te doen had dan als leuke ‘barbie’ te fungeren bij die afspraak. Hij kon nergens alleen naartoe, er moest altijd pluimage mee (ik of een ander, maakte niet uit wie) Hij keek ook goed uit om betrapt te worden door de buitenwereld, deed veel moeite om niet iets ‘fouts’ te doen (zoals gebruik maken van voorkennis en een financieel slaatje eruit slaan) maar ondertussen zat hij wel in spirituele spulletjes te handelen met vijfdubbele winst. Zich al verkneukelend over zijn slimheid hierin en over de domme doos die erin zou gaan trappen. Het klootjesvolk kleineren, en ondertussen totaal andersom als er een hoge ome in de buurt was. Ik heb nog nooit een kruiperiger gezichtsuitdrukking gezien dan toen, bij een raadsvergadering van de gemeente. Nu snap dat gezicht wel, toen viel het me alleen maar op, vond ik het zelfs wel iets schattigs hebben. Idd, let op lichaamstaal, minder op de woorden want die zijn onderdeel van dat masker, en zorgen voor verwarring! Hoe verwarder jij bent, hoe makkelijker te beinvloeden. ZIjn eigen emoties/gevoelens zal hij niet bevestigen als je ernaar vraagt want dat komt te dichtbij, en: dat is ook de waarheid. En die is dus anders dan zijn waarheid en die mag niet ont-dekt worden. Dus het heeft geen zin om over zijn gevoel iets te vragen, het maakt hem alleen nog maar scherper in het spelletje. Eigen oordeel vormen is het enige dat werkt hier.
    Het ergste: (daarom denk ik dat hij het echt niet doorhad) ook zichzelf hield hij voor de gek, zelfbedrog was het. Was vol van zijn eigen slimme verzinsels. Vanalles zat hij te pendelen, het pendeltje had altijd gelijk. En als het toch niet klopte dan had je de vraag verkeerd gesteld. Totdat hij het probleem voor je had opgelost, wat hij zonet had ontdekt bij jou, met die pendel. Hij had er een heel systeem voor ontworpen. (Maar nooit geld vragen ervoor, want dan kan je ook verantwoordelijk gesteld worden…)
    Schreef zelfs een heel boek mbv dat pendeltje.
    Hij zat echt in een andere belevingswereld en die leek soms op een psychose. Ik ben daar gevoelig voor, dus daar was een welkome herkenning voor hem. Hij had een, vond ik, grappig truukje, om zo noemde hij het, in een andere dimensie te komen. Nu weet ik dat hij gewoon testte hoe makkelijk ik te hypnotiseren was. Ik vond het grappig omdat ik er wel herkenning in had, die zit in mijn gevoeligheid voor psychoses. Psychose is eigenlijk in een andere belevingswereld zitten, een andere dan de ‘kale’ realiteit. Daarom had hij ook mij verleid, ik was makkelijk mee te trekken zijn wereld in. Daar heeft hij een heel grote antenne voor. Zeer grote voorkeur voor ‘vage’ vriendinnetjes die niet goed weten wat ze nou zelf willen.
    Ze zoeken je uit, oa op basis van goedgelovigheid en beinvloedbaarheid. Ik weet dit nu gelukkig van mezelf en het blijft voortdurend oppassen want juist die energie zoeken ze.
    Esther

    1. Hey Esther,
      Bedankt voor je antwoordt, ik spreek hem ook soms aan op zijn gedrag en hoewel ik mij voorheen echt wel aantrok wat hij zei , of juist niet, doe ik dat niet meer, als hij iets vindt van mij of een ander, wat niet naar zijn zin is, en als het niet naar meneer zijn zin, is dan kopt het niet, dan is de hele wereld gek behalve hij, antwoordt ik hem nu met “dan is dat jouw probleem”niet dat van mij en dan is de mond ook dicht 🙂

  6. Ook ik zit al 6 jaar in een relatie met een narcist. Echter ziet mijn omgeving wel degelijk in wat hij doet. Hij maakt ook heel duidelijk dat hij mijn familie, vrienden, hobby’s etc. maar niets vindt. Ondanks dat hij keer op keer liegt, bedriegt en bedreigt en ver over mijn grenzen gaat, heb ik pas nu het volledige inzicht en de wil om bij hem weg te gaan. Steeds als ik twijfel of ik het allemaal wel goed zie, lees ik websites als deze en put ik daar veel steun uit, dank je wel!
    Ik blijf eigenlijk nog met één vraag zitten: is het gedrag van een narcist bewust gedrag, of is dit zo ingeweven dat ze het zelf niet meer in de gaten hebben? Ik heb geprobeerd hierover in gesprek te gaan met mijn ex-partner, maar zoals te verwachten valt, krijg ik enkel een brei van onsamenhangende verhalen en zelfmedelijden te horen.

    1. Dat vraag ik mij ook af, hij heeft op alles een antwoordt, of het waarheid is nog niet hou ik altijd maar in het midden, dingen die pijnlijk zijn voor iemand vindt hij grappig en daar stel ik dan serieus mijn vragen bij bij zo iemand en inderdaad verhalen waar je niks mee bent en vooral veel zelfmedelijden, net zoals die van jou.MIjn omgeving ziet ook wat hij met mij doet, van een vrolijke vrouw veranderde ik in een angstig en paniekerig iemand, dat zegt ook al genoeg, nu de relatie gedaan is, zijn ook mijn angsten, paniek- en woede aanvallen voorbij, ik vind eindelijk weer rust en………….ik lach weer 🙂 hoewel ik hem soms toch nog waar (vraag niet waarom) weet ik ook dat het zo beter is.Veel succes

      1. Helemaal met je eens!! Narcisten zoeken naar empathische vrouwen en HSP (hypersensitive), logisch, die kunnen zij voor hun karretje spannen. Dan ben je hun “flying monkey”. Google dit maar.

  7. Hoi,
    Ik heb meer dan een tiental jaren in het web van een kwaadaardige narcist al dan niet een psychopaat vast gezeten en door gezamenlijke kinderen ni gedeeltelijk nog steeds. Hij heeft mij geisoleerd van vrienden en familie, ik fungeerde als uitlaatklep, klaagmuur, pispaal, boksbal etc. etc. Hij dwong mij te stoppen met de pil en dus zwanger te raken. De kinderen welke hij bij mij verwekte heeft hij nooit met liefde behandeld. Ook tijdens de zwangerschappen heeft hij mij mishandeld en gedreigd mijn ongeboren kind iets aan te doen. Na de bevalling heeft hij ook hun veiligheid op het spel gezet door mij te mishandelen terwijl ik ze vasthield, heeft me bedreigd met een mes in het bijzijn van de kinderen tijdens een zwangerschap, bedreigde me meermaals met de dood ook in het bijzijn van de kinderen. Hij heeft nooit zijn verantwoordelijkheid voor ze genomen en heeft er voor gekozen geen deel uit te maken van hun leven, geen betrokken, geinteresseerde, verzorgende, liefdevolle ouder te zijn. Ze fungeerden enkel en alleen voor zijn titel (vader) en als perfecte plaatje voor de buitenwereld. Hij begon een relatie met een ander en heeft ons op straat gegooid/ gedreigd/getreiterd omdat hij wilde samenwonen met die ander. De jongste was toen net 2 maanden oud. Nu heeft hij nadat ik en de kinderen op zijn verzoek geen contact meer met hem hebben opgenomen een rechtzaak aangespannen omdat hij zogenaamd een omgangsregeling met hen wil. Hij gebruikt ze nu dus als machtsmiddel! De kinderen die totaal geen band hebben met hem waar hij notabene 3 jaar mee onder 1 dak gewoond heeft maar nooit een keer uit zijn bed voor gegaan is, een luier verschoond heeft, gezegd heeft dat hij van ze houdt, met ze gespeeld heeft of uberhaubt aandacht gaf, hij ze altijd als blok aan zijn been beschouwde en dit ook heel vaak heeft verwoord, waarvan hij dreigde zijn vaderrechten op te geven en ons te verlaten etc. etc. daar wil hij nu ineens een omgangsregeling mee. Ik kan de mishandelingen niet aantonen omdat daar simpelweg geen bewijs van is, daar zorgde hij erg goed voor. Zijn vrienden zijn regelmatig getuigen geweest van zijn mishandelingen jegens mij. Ze hebben nooit tegen hem gezegd dat wat hij deed niet normaal is, nooit heeft iemand het voor mij opgenomen dus een getuigenverklaring van een van hen is zeer onwaarschijnlijk. Nu heeft de rechter begeleide omgang geadviseerd en mediation. Ik sta hier absoluut niet achter omdat ik weet dat zijn destructieve gedrag en manier van denken en doen zeer schadelijk is en voor de kinderen al helemaal. Ze zullen zeer beschadigd raken wanneer omgang uiteindelijk zonder begeleiding plaats zal moeten vinden. Mijn angst voor hem is altijd aanwezig en door zijn gedrag naar mij toe wordt deze alleen maar versterkt. Mediation is 2 keer op niets uitgelopen wat natuurlijk wel te verwachten was. De kinderen daar vraagt hij niet naar en toen ik hem op aanraden van mijn advocaat informatie gaf reageerde hij daar niet op maar maakte hij van deze gelegenheid gebruik om mij de ene naar de andere verwijt naar mijn hoofd te slingeren, weigert hij zijn akkoord te geven voor hulp voor de kinderen welke ze aangezien ze bepaalde problemen hebben (o.a. angsten, agressief, slaapproblemen) nodig hebben. Hij liegt alles aan elkaar vast en bespeelt iedereen! Maakt mij uit voor leugenaar en volgens hem ben ik degene die hulp nodig heeft! Ik ben als de dood dat hij mijn kinderen iets aan zal doen om mij kapot te maken wanneer hij vrijspel krijgt van de rechter. Ik vecht voor mijn kinderen en mezelf maar ben zo uitgeput, verdietig, en wanhopig door hoe het rechtssysteem in Nederland in elkaar steekt en iedereen (advocaat, mediator, omgangsbegeleider) me steeds zegt dat het uitgangspunt is omgang met “vader”…..

    1. Lieve S.,
      Het is vreselijk wat jij hier beschrijft; wat je mee hebt moeten maken en waar je deels nog steeds in zit. Ik kan me je wanhoop goed voorstellen en deel die ook, niet omdat ik in een zelfde situatie zit, maar omdat ik weet hoeveel gezonde ouders net als jij in een vergelijkbare hel zitten. Ook ik voel wanhoop, omdat er door zoveel instanties en het rechtssysteem bijna altijd uitgegaan wordt van het “goede” in de mens. Narcisten en psychopaten spelen hier feiloos op in en zetten iedereen op het verkeerde spoor. De werkelijk goede en gezonde ouder wordt vaak als de gestoorde weggezet. Dit is een enorm probleem in onze samenleving, en voor hier een verandering in komt is er nog heel veel inzet nodig. Inzet van zoveel mogelijk mensen, die professionals laten zien wat er gaande is. Ik ga in mijn Vervolgboek uitgebreid in op deze vreselijke problematiek. Ook ik kan deze niet oplossen, maar door inzichten te geven hoop ik een bijdrage te leveren aan een oplossing. Ik weet niet of je mijn werkboek al besteld hebt, maar ik raad je zeker aan om dit te doen. Het zal je helpen in je proces, zowel qua steun als de belangrijke inzichten die je eruit kunt opdoen. Ik wens jou en je kinderen heel veel sterkte!
      Iris

    2. Dit verhaal is heel herkenbaar!
      Ik kan zeggen dat mijn oudste dochter zeker beschadigd is door haar vader.
      Wat ik al met al heb geleerd is dat het niet om de omgang gaat maar om jouw reactie hierop.
      Zolang jij vasthoudt aan het touw heeft hij iets om aan te trekken. Doe alsof je onverschillig bent. Ook wij zijn na tal van zaken uitgekomen op een omgangsregeling van 1x per maand. Hij is 1x geweest in het jaar. En komt nu niet meer.
      Succes!

  8. Allereerst: Prachtige en zeer informatieve site. Dank daarvoor!
    Wat doe je, kun je doen, als je van de zijlijn machteloos moet toekijken hoe je broer in die bodemloze put zit en je hem in de afgelopen 13 jaar hebt zien veranderen van sociale, humorvolle jongen met werk naar een werkeloze neuroot (met ineens aandoeningen als ADHD en hypergevoeligheid -zegt zij-) waar geen normaal gesprek mee te voeren valt?! Die wordt wijsgemaakt dat zijn zus een vreselijk mens is en zijn ouders niks goed (kunnen) doen!?
    Eigenlijk heb ik al afscheid genomen van mijn broer en ook van mijn jonge neefje en nichtje. Wat heeft het voor zin? Ik ben tenslotte de trutzus from hell (ik trap niet -meer- in haar grillen en oneindige leugens). Keerzijde van mijn besluit tot afstand houden is wel dat mijn ouders daar nog meer verdriet van hebben. Zij proberen de ‘familiebanden’ te bewaren ook al weten ze dat het aan ‘die kant’ goed mis is en het eeuwige ‘afvragen waar het nu fout gaat’ zelf ook ervaren.
    Ik vind het moeilijk om in het kort te vertellen wat er allemaal speelt. Je wil je ouders niet teleurstellen… maar aan de andere kant wil ik ook niet toezien en meemaken hoe iedereen wordt bespeelt om vervolgens (achter de rug om) voor rotte vis te worden uitgemaakt.
    Het liefst wil ik mijn broer wakker schudden, hem en mijn neefje en nichtje redden van die heks. Alleen kan ik dat niet… en dus wil ik voor mezelf kiezen, maar ook dat is lastig.
    Ik hoop dat hij ooit het licht gaat zien, zichzelf en zijn kinderen kan redden voordat het te laat is en die ukken op een leeftijd komen dat zij het karakter van hun moeder gaan ‘kiezen’…
    Pffff…
    Succes en sterkte allemaal!

    1. Hoi anoniem,
      Dat is een heel pijnlijke situatie, en ik begrijp je motieven om afstand te houden heel goed. Uit je bericht haal ik de compassie en zorg die je voelt voor je broer en neefje en nichtje. Maar zolang je broer niet in ziet dat hij zich in een zeer destructieve relatie bevindt, kun jij niets doen. En dan doe je er goed aan om afstand te houden, omdat de pathologie van iemand met NPS werkt als een olievlek; iedereen in de directe omgeving wordt vastgeplakt en “besmeurd”. Het is een hele nare dynamiek. Ik hoop dat je ouders gaan begrijpen met welke negatieve krachten ze te maken hebben, want dan zullen ze ook jouw houding begrijpen. Jij wilt niet mee te onder gaan. Het is voor je broer belangrijk om te weten dat hij altijd bij je terecht kan, mocht hij dit willen.
      Ik wens jullie heel veel sterkte!
      Iris

  9. Hoi Iris,
    Dank je voor je antwoord. Het is moeilijk mijn broer zoiets te vertellen. Van de band die we ooit hadden is niks meer over. Ik heb het geprobeerd (weer een band op te bouwen)… maar er kwam niks terug. Hij is gewoon gehersenspoeld en ‘ruzietjes’ van 20 jaar geleden leven nog steeds bij hem … ik kan werkelijk niks goed doen. Tja… en dan houd het voor mij ook op.
    Groetjes

  10. Deze site moest ik blijkbaar gewoon tegenkomen.
    Ben gedurende 2 jaar in contact/ bevriend geweest met iemand die, waarvan ik nu overtuigd ben, een narcistische stoornis heeft.
    Ben nu nog in een staat van verwarring en heb wekenlang lopen huilen en aan mezelf lopen twijfelen. Hij gaat nu door alsof er niets tussen ons gebeurd is en heeft alweer een volgend slachtoffer aan de haak.

    1. Grote egoïsten zijn dat, zij gaan gewoon verder en laten een spoor van vernieling achter, ik raad je het boek van Jan Storms aan “destructieve relaties op de schop” zoveel herkenning, dan kun je bijna niet meer twijfelen en zeker niet aan jezelf!Ik ben er nu zo’n 5 maanden vanaf en nu pas begin ik in te zien wat voor destructieve relatie ik heb gezeten, ook meer dan 2 jaar…..maar goed, we komen er weer uit en voelen weer leven in onszelf, terwijl zij niet eens weten wat dat is, zij leven met een leegte en ze hebben ons nodig om die leegte weer op te vullen.
      Veel sterkte

      1. Dankjewel Gena, Ik ben ook zó blij dat ik uiteindelijk niet met hem een affaire ben aangegaan.
        Zou verwoestend zijn geweest voor mijn huwelijk en voor mezelf. Hieronder kun je mijn verhaal lezen. het gaat langzaam al wat beter met me, waardeer mijn schat van een man nu des te meer en ga voor mijn gezin en mijn geluk! De schade is beperkt gebleven en ik heb er veel van geleerd, dat wel. In die zin ben ik dankbaar voor deze ervaring.

  11. Samengevat is dit gebeurd.
    Bijna twee jaar geleden begon ik (op latere leeftijd van boven de 50) met rijlessen.
    Bij de eerste kennismaking met de instructeur voelde ik al iets vreemds. Later ben ik dat gaan zien als een alarmbelletje dat bij me ging rinkelen, maar kon dat toen nog niet plaatsen.
    Ik ben hooggevoelig en pikte al snel allerlei verwarrende signalen bij hem op. Hij zat toen nog in een relatie die volgens hem prima beviel, maar had niks goeds te vertellen over vorige relaties en voormalige vrienden en was daar heel open en soms zelfs grof over in zijn uitlatingen.
    In eerste instantie kon ik het wel relativeren en zag het als een vorm van wat grove humor hoe hij over van alles en nog wat een mening had. Het had ook wel wat spannends het contact dat we kregen, vooral door onze totaal verschillende achtergrond. Ik ben al sinds mijn jeugd bij dezelfde partner, hij had nogal een kleurrijke verzameling aan ervaring wat dat betreft.
    Voor ik het wist hadden we urenlange gesprekken tijdens de lessen en kregen we ook buiten de lessen via chat contact. Daarin was ik echter degene die het meest aan het woord was en leek ik wel elke reactie uit hem te moeten trekken, vreemd en frustrerend vond ik dat.
    Heel open naar hem was ik, naïef, over mijn problematische jeugd met een narcistische moeder en met vader met historie van schizofrenie. Ook over mijn eigen depressies en zelfs een psychose in het verleden sprak ik met hem. In de auto was vooral hij aan het woord, maar keek me zelden of nooit in de ogen.
    Afgelopen zomer liep zijn relatie stuk. Uiteraard was de vriendin de schuldige en werden alle vrienden die haar kant kozen en hem in de steek lieten vervloekt. Stom als ik was, was ik inmiddels al enigszins gevallen voor zijn charmes, voelde een spanning als ik bij hem was, die ik misvatte voor een soort verliefdheid. Hij pikte dit feilloos op en begon een poging me over te halen tot het aangaan van een verhouding. Ik moest daar dan wel thuis mee om kunnen gaan, m.a.w. mijn mond houden, want hij wilde geen problemen. Ook zou ik het veld moeten ruimen zodra er een nieuwe vriendin in beeld zou komen, want hij verkoos een vrije vrouw zonder relatie. Met mij viel immers geen toekomst op te bouwen. Daarnaast wilde hij werk en privé gescheiden houden dus zou jij zich in de auto afstandelijker gaan gedragen en mocht ik ook niet meer reageren op zijn facebook, want dat zou zijn werkgever niet op prijs stellen. Het was al opgevallen volgens hem dat we vrienden waren en dat werd niet gewaardeerd. Zolang ik geen rijbewijs had zou hij me steeds halen en brengen voor onze “onderonsjes” en hij zou me niet teleurstellen. Ik mocht hem “gebruiken”. Ik moet toegeven dat ik nieuwsgierig geworden was naar hem, maar op dat moment brak toch het vertrouwen bij mij.
    Ik heb ervoor bedankt en gezegd dat ik mijn relatie niet op het spel wil zetten voor mijn nieuwsgierigheid. Vanaf dat moment had ik buikpijn van de zenuwen als ik die auto voor zag rijden. Als ik hem via chat of sms iets vroeg kreeg ik geen reactie meer. Ik was echter verslaafd geworden aan zijn prikkelende reacties en begon haast te smeken om wat positieve aandacht.
    Zijn reactie daarop was mij als stalker te behandelen. Zelfs een administratief medewerkster van de rijschool manipuleerde hij om me boos te mailen dat ik hem met rust moest laten.
    In mijn onmacht en verwarring maakte ik het alsmaar erger. Was ik nou inderdaad gek ?
    Dit alles is nog maar een klein deel wat er in die tijd allemaal is gebeurd. Hij weigerde me nog rijlessen te geven, ik was inmiddels al 2 x gezakt en kwam, hoe zou dat komen, maar niet op een hoger niveau met rijden. Dat zou aan mij liggen, door mijn HSP en wellicht had ik ook ADD, had hij al bedacht. Vreemd is het dan wel dat toen ik eenmaal een andere instructeur had en tot rust kwam in de auto, ik binnen enkele weken mijn rijbewijs had.
    Heb hem nog bedankt voor de lessen. Geen reactie…Het beste gewenst voor de toekomst, no hard feelings en zelfs excuses aangeboden voor mijn gedrag ! Geen reactie….
    Veel geluk gewenst met kerst en nieuwjaar. Als reactie daarop kreeg ik vanuit zijn tel.nr. een reactie “stoppen nu!” Heb daarop gereageerd dat ik het belachelijk vond hoe we nu met elkaar omgingen.
    Wilde een laatste afspraak met hem maken om elkaar ergens te ontmoeten en dit als twee normale volwassenen af te sluiten. Ik wil dit achter me kunnen laten en verder en gun hem dat ook. Nu beweert hij dat die medewerkster die sms stuurde, dat hij inmiddels sinds maanden een nieuwe relatie heeft, is verhuisd, me niet normaal vind en niks meer van me wil horen. Dit alles op een dreigende toon met veel hoofdletters. Kies nu voor mezelf en hij zal me inderdaad nooit meer horen of zien )o:

  12. Het idiote is dat ik nog steeds om hem geef. Mijn gedachten alle kanten op schieten, me sommige momenten weer afvraag of ik niet alles zelf heb uitgelokt door met hem te flirten. Of ik niet echt een stalker ben, een aandachtszoeker. Ik schaam me omtrent mijn emotionele ontrouw jegens mijn man. Ik kan met dit verhaal nergens terecht. Weet zeker dat ik met veroordeling en onbegrip te maken zou krijgen. Ben mijn toevlucht gaan zoeken bij een kennis die ik vertrouw, een collega van hem die me later een paar lessen gaf en die bij me in de buurt woont. Ook deze blijft nu plots akelig afstandelijk en stil, dus ben bang dat hij deze ook al om heeft of ten minste aan het twijfelen heeft gebracht. Voel me zo nog steeds verstrikt in zijn web.

    1. De enige manier om erover heen te komen, is alle contact te verbreken en nergens meer op te reageren, ik weet dat het moeilijk is, heb daar ook gestaan en heb soms nog het gevoel hem te willen bellen.Hij heeft me als een hond behandeld, ruzie’s uitgelokt en belogen en waarschijnlijk ook bedrogen, maarja hij kon toch ook zo lief zijn…….bulshit……dat is toneel, de beste acteurs zijn nog niet ontdekt.
      Ik had altijd gedacht dat zulke mensen, stoere ruige kerels waren, en heel mooie mannen, maar dat is hij ook al niet, dus waar zit hem dan in?
      Langs de andere kant, waarom begin je iets met een man die een vriendin heeft, dat is bij voorbaat al een verloren strijd, want hij wil enkel de lusten niet de lasten.De man heeft ook geen geweten en het interesseert hem niet hoe jij je voelt, waarom zou je je nog druk maken om zo iemand, die zuigen enkel je energie weg.Je bent toch veel meer waard.
      Ook ik heb die tijd gehad, me zo verloren gevoelt, ik lachte zelfs niet meer , ik had angsten dat wil je niet weten, paniek- en woede aanvallen, en sinds hij weg is, is dat ook allemaal weg, ik hoorde mezelf weer lachen en ik schrok ervan 🙂 en nu ben ik weer op de goede weg, en daar kom jij ook weer , laat hem maar in zijne hoek zitten, want het enige wat die hebben is zelfmedelijden, het is niet voor niks dat iedereen bij hem weggaat.(die het door heeft tenminste)
      Veel sterkte

  13. Ik ben jarenlang met narcisten omgegaan in de schoonfamilie, ze proberen je denken en doen over te nemen. Een vreselijke schoonzus die mijn vrouw in therapie wilde stoppen omdat zij gestoord zou zijn, ik heb tijdelijk een rustpauze gevraagd en in die maanden ging het tussen mijn vrouw en mij prima. Daarna begon de ellende nadat de schoonzus te horen kreeg van mij dat ik haar niet in therapie had gedaan. Ik werd van alles beschuldigd en nog steeds. Er is nu weinig contact tussen de schoonfamilie en mijn gezin en heel eerlijk gezegd bevalt mij dat prima. Er is nu rust in mijn gezin en in mijn hoofd. De bedradingen die zij hadden aangebracht zijn weg. De schuldgevoelens zijn er af en toe nog, zij spelen op bepaalde momenten op. We doen nu leuke dingen met elkaar en met mijn eigen familie. Af en toe is een bezoek noodzakelijk met mijn schoonouders, veel plezier beleef ik hier niet aan, er wordt dan direct geschermd met de tekst “eert uw vader en moeder”.
    De buitenkant van de familie is altijd zeer belangrijk geweest, voor de ooms en tantes en hun gezinnen, het moest heel wat lijken het moest leuk zijn, de gevoelens van een ander zijn niet belangrijk. De narcisten voelen zich machtig en groot zodra je ze deze macht geeft. We wonen gelukkig ver weg en zijn financieel totaal onafhankelijk. Ik heb jarenlang gedacht dat de banden met je schoonfamilie belangrijk waren maar ben er nu achter dat dit niet zo is. Mijn vrouw had dit patroon veel eerder door dan ikzelf en ik baal van mezelf dat ik niet door heb gehad hoe er gemanipuleerd wordt en er achter je rug om wordt geroddeld en als je ze daarmee confronteert ontkennen en liegen ze. Je wordt nu geïsoleerd maar gelukkig zijn er mensen die ze kennen. Tussendoor worden er verpakte boodschappen doorgegeven door hun zieke geesten, maar gelukkig herken ik dit nu en trek mij er niets van aan.
    Ik heb nu het totale patroon door en kan alleen mezelf veranderen (ik ben veel te open geweest) en doe dat ook en zij hebben geen ingang meer in mijn denken en handelen. Hier ben ik heel dankbaar voor en ik leef nu weer voor mijn vrouw, kinderen en anderen die ik liefheb en zeer waardeer. Verder ben ik een speciaal persoon heel dankbaar dat hij mij heeft geholpen om deze patronen en gedrag te doorzien.
    Verder wil ik iedereen aanraden die in een dergelijke situatie zit of heeft gezeten, zorg dat je praat met de juiste personen en neem afstand en laat je niet meer beïnvloeden door dergelijke personen.

  14. Hoi,
    Weet je dat ik dat ook het moeilijkste vond, om niet meer open te kunnen zijn. Ik hecht veel waarde aan openheid en transparantie, alles in mij verzette zich tegen het idee dat ik iets moest verbergen, wat ik niet wilde. Maar je hebt volkomen gelijk, je moet je mond houden en je eigen koers varen zonder de narcist in te lichten of toe te laten. Knap dat je dan toch nog die infrequente bezoekjes trekt, ik zou het niet kunnen.
    Lotte

  15. zo dit was even heeeeeeeeeeeeeeel duidelijk. Harstikke bedankt voor deze duidelijk uitleg. Ik ben zeker van plan om het werkboek te gaan halen. Heb hier al 2x eerder wat geplaatst maar heb het er soms nog steeds moeilijk mee. Dan mis ik hem om de 1 of andere stomme reden. Terwijl daar helemaal geen aanleiding voor is. Hij heeft al maanden helemaal niks meer van zich laten horen en ik heb hem gebeld ( waarom weet ik ook niet) en hij neemt gewoon de tel niet meer op of reageert ook niet op me mails ( ik ben ook echt zo stom om dit nog te doen soort van aantrekkingskracht die hij nog steeds op me heeft) Soms lijkt het wel ofdat ik degene ben die niet spoort en gewoon gek is. We hebben een kleine samen maar daar heeft hij ook nog nooit naar omgekeken. Ik kan gewoon niet snappen dat er mensen zijn die zo met hun kinderen omgaan. Ik moet me eigen er bij neerleggen en vandaar dat ik eind deze maand zeker het werkboek ga aanschaffen. Zo moest dit weer evne kwijt. :-))

  16. ik voel met je mee Bianca, ook ik mis hem nog vaak en had hem willen bellen, ik had zelfs het nummer al gedraaid maar er kwam toen zo’n angst over mij dat ik dacht waar ben ik toch mee bezig, ofwel hij neemt weer niet op, of ik krijg weer de wind van voor.En als hij niet opneemt terwijl hij wist dat ik het was kon hij weer denken “oh zie je wel, ik heb die weer terug als ik dat wil, ik kan daarmee doen wat ik wil” en ik heb neergelegd.Wie zijn zij om ons zo te behandelen?En hoe kunnen we zo iemand toch missen?En inderdaad, ook ik heb soms het gevoel dat ik niet spoor, ons leven staat bij wijze van spreken stil terwijl dat van hun gewoon doorgaat.Weg ermee, dat zijn geen mensen, dat zijn robots, geprogrammeerd om kapot te maken, want gevoel hebben ze niet.
    Heel veel sterkte Bianca

    1. Hoi allemaal,
      Ik heb me heel lang schuldig gevoeld tegenover mijn ex wanneer ik niks liet weten over mijn doen en laten omdat ik dat zo gewend was te doen omdat hij dat altijd wilde/moest weten…maar nu ben ik 2 jaar verder en echt voel me vrijer dan ooit, het gevoel is verdwenen en gevoelens voor hem heb ik niet meer. Eerder vond ik nog een heleboel zielig voor hem maar ook dat heb ik los gelaten en dat voelt werkelijk heerlijk! Als ik hem tegenkom kijk ik de andere kant op of kijk “dwars door hem heen”.
      Hij is sinds een aantal maanden terug 2 straten verderop komen wonen. Toen ik dit nieuws kreeg was ik geshockeerd en er ging van alles door mijn hoofd, ik wilde het liefst direct verhuizen zo ver mogelijk maar ik heb me er bij neergelegd en weet je….het zal mij mijn reet roesten waar hij woont! Ik laat hem niet meer mijn leven bepalen en echt ik wist niet dat ik dit allemaal “gewoon” kon. Na 12 jaar een zeer destructieve relatie met hem gehad te hebben kan ik na 2 jaar dat we uit elkaar zijn gegaan (hij ging Godzijdank vreemd, klinkt raar maar was echt mijn redding) zeggen dat ik mijn eigen leven heb die ikzelf indeel en zelf bepaal wat ik wel of niet doe of laat, met wie ik omga, hoe laat ik slapen ga etc.etc.! Het is een hele weg en waarschijnlijk ben ik er nog niet helemaal maar ben al een heel eind en dat voelt erg goed. Ik voel met jullie mee en herken een heleboel in jullie zeer verdrietige levensverhalen. Ook als je kinderen hebt samen lijkt het dat je nooit verlost zal zijn van hem/haar maar geloof in je eigen kracht en dat begint met het besef dat jij het waard bent, dat jij er mag zijn, dat jij er toe doet en jouw geluk voor dat van hem komt! Het is een lange weg die met een hoop vallen zal gebeuren maar je zal merken dat er mensen zijn die je helpen opstaan en verdergaan wanneer je ze toe laat en anders jijzelf sterk genoeg bent om op eigen kracht op te staan en verder te gaan. Jullie verdienen het allemaal en het is je recht om je eigen leven te leiden ipv lijden! Je kunt het!! Veel lief

    2. Dankjewel voor je reactie happy_again, ja dat is het precies, alsof mijn leven stilstaat en ik niet weet ik hoe verder moet. Terwijl ik weet dat dat van hem inderdaad doorgaat. Ik weet soms niet hoe ik ermee moet omgaan. Zoveel woede en frustratie. Ik denk vaak terug aan hoe ik was voor ik hem leerde kennen 9 jaar geleden. Ook alleenstaande moeder maar zoveel meer zelfverzekerd en vol goede moed. Alles is weg en heel langzaam komt het allemaal weer terug maar ik kan niet geloven dat ik mezelf heb ingelaten met zo’n iemand. De mensen om mee heen zagen het en hebben me zo vaak gewaarschuwd maar ik wilde het niet inzien. En nu nog ik zie het wel in maar zo stom , mijn gevoel staat nog niet op 1 lijn. Ik blijf positief en uiteindelijk komt het allemaal wel goed. :-)))

  17. Ik heb een beetje dezelfde ervaring met mijn moeder, vader en zus.
    Mijn moeder is de narcist en trekt iedereen mee in haar depressie. Mijn vader heeft de strijd opgegeven met mijn moeder en is een soort van lusteloze trekpop. Mijn zus is net zo narcistisch geworden als mijn moeder maar ziet dat zelf niet. Ik heb mezelf al uit de berekening gehaald in mijn pubertijd. Ik ben op mezelf gaan wonen toen ik 16 was, kon mijn moeder niet handelen omdat ik te gevoelig was voor haar manipulatie. Het maakte me echt volledig onhandelbaar voor mezelf en voor anderen om mij heen. Ik mocht mezelf niet zijn… Kreeg daardoor een hekel aan mezelf, alles lag aan mij. Dan loop je dus het risico zelf een narcist te worden heb ik gemerkt. Als je jezelf niet mag zijn vanaf jonge leeftijd en je wordt die put in getrokken dan leer je jezelf niet kennen en onder controle te krijgen. Laat staan dat je een normaal gevoel van eigenwaarde krijgt. dat is de beginfase van de wording van een narcist. Mijn vroege huis verlating heeft ervoor gezorgd dat ik in ieder geval inzicht heb gekregen in hoe het niet moet en van een groot deel in mezelf. Ik heb nog moeite mezelf te zijn al ben ik nog zo sterk. en weet je wat oneerlijk is… Zij hebben een relatie en ik kan er niet 1 houden. Niet dat ze gelukkig zijn maar toch… Ik trek narcisten aan omdat wat je gewend bent veilig voelt. Maar dat is nou juist wat niet veilig is… Ik wil die cyclus breken maar het ontbreekt mij aan de laatste puzzelstukjes. Ik blijf trappen in de sociale, charmante vaak intelligente narcist… ik lees net over Narcissistic Victim Disorder van Lotte in een eerdere reactie. Misschien moet ik dat eens gaan onderzoeken. Maar elke vorm van raad/hulp kan ik zeer waarderen. Na de 3de narcist durf ik mezelf helemaal niet meer te laten zien… Zelfs mijn werk lijdt eronder

    1. Beste Niki,
      Misschien is de tijd aangebroken om een flink met jezelf aan de slag te gaan. Uit te zoeken in hoeverre je familie (on)bewust nog invloed op je heeft. Je hebt aardig wat voor je kiezen gehad en je hebt veel alleen moeten oplossen. Jij bent degene die er last van had. Zij lijken gewoon door te leven. Dat voelt misschien oneerlijk. Zeker als je schrijft: Zij hebben een relatie en ik kan er niet 1 houden. Dit vraagt om nader onderzoeken.
      Je kunt als eerst het werkboek bestellen van Iris Koops. Al lezend vallen bepaalde puzzelstukjes vanzelf op hun plaats. Het lijkt alsof je meer kennis nodig hebt, meer inzicht in wat voor effect het narcisme op jou heeft gehad. Als dit inzicht groeit en jij weet sterker te worden, kun je je eigen koers gaan varen. Er staat ook in beschreven, hoe je kunt herstellen. Je krijgt meer inzicht in hoe je eruit kan komen en er mee kan omgaan. Ook voor een toekomstige relatie is het fijn als je dit hebt uitgewerkt. Pas dan kun je weer verder. Wellicht kun je persoonlijk ook wat steun gebruiken. We hebben een netwerk van gespecialiseerde coaches en therapeuten. Daarbij hebben we ook workshops, herstelgroepen, kortom de wereld van zelf onderzoek ligt aan je voeten. Alles is te vinden op de website.
      Ik wens je veel succes op je tocht,
      Susan

  18. Hallo
    Wat heb ik een hoop informatie gekregen en verhalen gelezen. D’r is een hoop duidelijk dingen die ik wel voelde maar nooit helemaal begreep. Ben een vrouw van 41 heb sinds 4 jaar een relatie met een narcist dat is vroeger ook vastgesteld toen hij gedetineerd zat en onder behandeling was. Als hij dat zegt lacht ie er om. Iedereen is gek en dom behalve hij. Verschrikkelijk lief charmant is ie, weet hij zelf maar al te goed. Alles moet gaan zoals hij dat wilt zegt altijd joh ga eens wat leuks doen en als ik dat dan ga doen dan word hij gek en scheld alles bij elkaar dat ik hem in de steek laat. Ben per ongeluk zwanger van hem geraakt heb het weg moet laten halen na dat hij mij zo hard geslagen had, dat ik dat vieze monster weg moest halen heb ik dat met heel veel pijn in mijn hart gedaan. Hij heeft me op me buik gezet en zei Denk je nou dat je fijn moedertje kan gaan spelen en ik toe kijken dat me leven dalijk voorbij is door dat gedrocht. Dan heb ik helemaal geen tijd meer met jou samen. Alleen maar ik ik ik. Dacht toen dat ik hem nooit meer wilde zien. Maar kreeg alleen maar hele lieve smsjes van hem. Ik hield zoveel van hem ben weer met hem verder gegaan. Moest door die klappen me ooglaten opereren want hij had mijn lens zo beschadigd. Daarna vaak zijn vernederingen ondergaan. Maar daarna deed hij altijd of het hem speet en was heel lief en zorgzaam. Voor mijn gevoel heb ik hem nodig terwijl voor ik met hem ging was ik heel erg zelfstandig ik heb ook 4 kinderen ging heel goed. Vorig jaar gingen we een weekend weg naar Duitsland vrijdag nacht zouden we gaan rijden ik had die avond nog een fam feest daar was hij zo kwaad om hij vond dat ik hem achterstelde terwijl het allebij makkelijk kon omdat we pas snachts zouden gaan rijden. We zijn om 3 uur in de auto gestapt ik heb tot 7 uur smorgens doods bedrijgingen gehad tot mijn kinderen aan toen alle kleine ruzies die we hebben gehad kaarten hij aan. Tot dat hij ons van de weg reed en we een zwaar ongeluk kregen. Mijn rug gebroken schouder en pols gebroken en hij niks. Hij huilde en zei sorry sorry dat was niet mijn bedoeling. Ik vond het zielig voor hem ben nu 10 maanden verder ben nog aan het revalideren. Hij is na dat ongeluk bij mij en me kinderen ingetrokken probeert ook dat me kinderen op hun Zelf gaan wonen nu weet ik dat dat komt omdat hij alle aandacht wil. Ik ga door al deze informatie me eigen sterk maken en proberen hier een eind aan te maken dat moet is het niet voor mijn wel voor mijn kinderen. Allemaal bedankt en ook sterkte.

  19. Fantastisch belicht!
    Ik ben opgevoed door een narcistische moeder. Vervolgens een relatie gehad met een narcist. Na het lezen van dit alles begrijp ik alles heel goed.
    Mijn ex is niet meer in ons leven. Mijn moeder wel. En ik zie nu ook in dat zij nog steeds schade aanricht.
    Ik geloof niet dat deze mensen ( of vampiers?) Enige vorm van geweten hebben.
    Bedankt voor de uitleg. Het geven van inzicht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *