Na ruim een week vakantie heb ik eens goed na kunnen denken over mijn werk. Juist door acht dagen niet met het onderwerp narcisme en psychopathie bezig te zijn, ben ik gaan voelen welke impact het op mij heeft om er wel dagelijks mee bezig te zijn.
Natuurlijk speelt het onderwerp een rol in mijn leven, doordat ik zelf slachtoffer ben geweest. Hier vanuit ben ik me ook als coach gaan specialiseren in narcistische mishandeling . Ik heb ongeveer dezelfde weg bewandeld als alle slachtoffers die mij nu benaderen. Maar hoe is het, om slachtoffer te zijn geweest en vervolgens je werk te maken van dit onderwerp?
Ik krijg wel eens romantiserende opmerkingen in de trant van “wat prachtig dat jij dit werk doet, het is zeker jouw passie!”. Nou nee. Ik vind het heel belangrijk werk. Maar ik strijd niet als een soort Jeanne d’Arc in mijn eentje tegen narcisme en psychopathie. Niet alleen omdat een dergelijke strijd in je eentje bij voorbaat kansloos is, maar ook omdat het gevaar bestaat dat de duisternis van narcisten en psychopaten mijn leven volledig overneemt.
Mijn leven is lang genoeg door die duisternis bepaald geweest. Ik heb een aantal jaren geknokt om er uit te komen. Het geld dat ik had ging naar therapie. Waarom zou je investeren in materiële dingen, als je je in de basis zo ongelukkig voelt? Wat heb je, als je jezelf niet hebt? Met al die spullen om je heen, heb je nog steeds jezelf niet. Bezit zei mij dus niets. Ik kwam er bovenop, maar het was keihard werken. Ik denk dat dit voor elk slachtoffer geldt; om te herstellen van narcistische mishandeling, moet je gewoon keihard werken.
Daarom verbaas ik me wel eens over de woorden die sommige slachtoffers gebruiken. In mails aan mij, op websites, fora. “Heeft iemand nog tips?”. Ik begrijp de behoefte aan steun heel goed, maar tips? Narcistische mishandeling is zo complex, dat niemand kan volstaan met een rijtje tips. Het is geen kruiswoordpuzzel, waar een eenduidige oplossing voor bestaat. Hoewel er door de pathologie van narcisten en psychopaten een belangrijke rode draad loopt, is elke situatie waarin deze pathologie wordt uitgeleefd weer anders. Elk slachtoffer is anders, elke context uniek. Daarom is de coaching en zijn de workshops ook echt maatwerk.
Ik zeg het elders op deze website; de pathologie is eenduidig, maar zeer ernstig. Diepgaand inzicht hierin is heel belangrijk. Een paar tips kunnen dus nooit volstaan. Het zoeken naar tips past in deze tijd, waarin de rijtjes met tips je om de oren vliegen. Alles wordt in hapklare brokken op het internet aangeboden. Helaas kun je niet herstellen met een “to do list”. Daarvoor is narcistische mishandeling te complex, te sluipend, te griezelig.
Daarnaast gaat het niet alleen om het antwoord, maar ook om het proces. Nogmaals; herstellen is hard werken. Je gaat een proces door. Je kunt ook in dit proces blijven steken. Ik krijg regelmatig reacties van mensen die mijn boek aan het lezen zijn, of hebben gelezen. Ik word er blij van als ik lees dat mijn boek iemand uit de impasse heeft gehaald. Want dat is wat narcisten en psychopaten met je doen. Je wordt vastgezet in je eigen leven, in je eigen ontwikkeling. Vervolgens is het knokken om uit die impasse te komen.
Ik sluit deze blog af met een mail die gister binnenkwam, van Johanna:
Ik herken in jouw boek zo vreselijk veel van mijn eigen leven/ervaringen. De macht van mijn moeder (in mijn geval), haar totaal ongelukkig zijn, haar voorkeur voor mijn oudere en enige broer. Ook het totaal murw maken van mijn vader. Zij heeft die man helemaal kapotgemaakt. Hij heeft het laten gebeuren. Hij zat totaal in haar tang. Geen enkele mogelijkheid heeft hij gezien voor zichzelf te kiezen en uit dat vreselijke web van die in- en in zieke echtgenote te stappen en een eigen leven te gaan leiden in plaats van te lijden. Natuurlijk achtte (hij is halverwege de zestig overleden) ik hem ook schuldig aan bepaalde zaken die hij heeft laten gebeuren, maar zo’n leven had hij volgens mijn onbescheiden lekenmening niet verdiend. Hij moest op zijn manier ook overleven. Hij was lief voor mij en geduldig met mij. Mijn moeder aasde dan op wraak want alleen zij was de topspeler op het podium…..
Hoe dan ook Iris, ik vertik het om mij langer neer te leggen bij de terreur van mijn moeder. Ik vertik het ook om op die inktzwarte bodem te blijven zitten. Geen zin in. Ik ben trots maar vooral ook gelukkig dat IK wel de kracht heb gehad en nog heb om mijn eigen dochters liefde, zorg en aandacht te geven. Het heeft mijzelf wat gekost. Ik hoef jou niet te vertellen hoe zwaar het is om een kind tussen de normale marges op te voeden als jezelf nooit positief bekrachtigd bent en altijd het stempel van lelijk, niet ter zake doende, dom, slecht, onhandig, raar, gek enz. enz. kreeg. Nogmaals, ik vertik het om mijn overige levensjaren als de Eeuwige Pleaser, Twijfelaar, Zeur en vooral ook Sippie Droef de leven. Dat verdien ik niet en dan wil ik niet. Het is een gevecht. Soms. Maar niet het gevecht dat ik eerder heb moeten leveren om overeind te blijven in een wereld die onveilig, sterk wisselend (= dus onvoorspelbaar), fysiek en geestelijk bedreigend was. Het ligt niet aan mij. Het lag niet aan jou.
Compliment voor je prachtige boek. Heftig maar keer op keer een feest (?) der herkenning en voor mij persoonlijk een weten dat er meer mensen zijn die er uitkomen. Die hetzelfde mee hebben gemaakt en dat het niet aan ONS ligt. Boeiend, een enorme herkenning en aangrijpend wil ik je boek noemen. Ik ben er van overtuigd dat jij veel mensen met onze gezamenlijke achtergrond een enorme dienst bewijst door het uitgeven van je boek.
Het is zo herkenbaar. Altijd en eeuwig dat klote schuldig voelen over van alles en nog wat. Ik was dik in de veertig toen ik eindelijk geloofde dat mijn woorden serieus werden genomen. Daarvoor voelde ik mij altijd de bekende Kliko. Het moment dat ik tot in mijn diepste vezel voelde dat het genoeg was, heb ik 8 april beleefd. Dit verwoordde je zo raak ik je boek. Ik ben altijd zo loyaal en ongelofelijk eager geweest om eens een complimentje, lief gebaartje of warme blik te krijgen. No way, al dat moois zal ik van mijn mama nooit krijgen. Ik krijg ondanks alle trieste herinneringen en pijn soms wat lachneigingen aangezien ik steeds meer situaties kan plaatsen en doorzien. Ik ben niet hysterisch of zo, maar ik zie ondanks de zwarte randen in mijn levensgeschiedenis de waanzin in het gedrag van mijn moeder.
Mede dankzij jouw wijze en rake woorden weet ik dat ik mijzelf niet langer hoef te geselen met dat vreselijke gevoel dat ik niet deug. Dat is bullshit en niets anders. Ook de ‘liefde’ van mijn broer – kroonprins van mama – heb ik niet meer nodig. Ik ga mijn eigen gang. Ik heb een goede man, twee lieve dochters en twee kleinkinderen.
Ik wens jou en anderen die je zo dierbaar zijn alle geluk en positiviteit van de wereld toe. Het komt goed. Het gaat steeds beter. Ik dank jou uit de grond van mijn hart voor je prachtige en leerzame boek. Er bestaan vrolijker boeken (duhhhhhhhhh), maar je heb een daad gesteld. Fenomenaal. Je gaat vele mensen raken.
Johanna.
14 reacties op “De weg eruit”
Ik vind dit weer zo’n goede blog van Iris en reactie van Johanna. Ik kan soms zo uit het veld geslagen zijn door de terreur van mijn familie. Ik heb er drie die tegen mij zijn. Het ergste vind ik mijn vader…je staat alleen. En soms val ik terug,.. weet ik het even niet. Moet ik even tot mezelf komen.
Mag ik….ik heb er veertig jaar ingezeten. Waarvan 22 jaar huwelijk. Dan moet ik delen, bij vriendinnen, soms een, soms meerdere. Al mijn geld ging ook op aan therapie, ik ben met nul weg gegaan. Heb mijn meubels van de kringloop. En nu net een nieuwe laptop, ik moest wel. Het kan me niet schelen of ik meubels van de kringloop heb. Ik ben er zo gelukkig mee.
Ik zie het wel, ik zie het echt wel.
En als ik mezelf weer heb opgekrabbeld…denk ik je kan me de boom in allemaal.
Dan zeg ik tegen mezelf ….fuck you all. Sorry voor mijn taalgebruik.
Vlinder
Het is idd heel moeilijk, ik heb er drie tegen mij. Dat maakt het nog moeilijker. Mijn vader is daarbij ook nog eens ernstig ziek, en word niet meer beter. Met hem heb ik nog wel kontakt, maar erg gemakkelijk gaat dit niet. Alles word via hem uitgevochten. Ik reageer nergens op. Was het zo dat ik, na al dat gedoe met mijn moeder waarin ik alle schuld kreeg van familie en vader. Ik mocht me nergens mee bemoeien van mijn vader, want het gerucht ging dat ik mijn moeder in het verpleeghuis had geplaatst……Ik heb daarop besloten me terug te trekken, en me nergens mee te bemoeien. Na vele, vele verdedigingen van mezelf. Nu heb ik alle kanalen dicht gegooid, en ben ik niet meer te bereiken. Ja via vader….dus doen ze het maar zo.
Ik ben afgelopen zondag uit de situatie weggelopen, wat was ik weer waardeloos, en ik deed niet genoeg. Eerst word je verzocht op te zouten,….omdat je schande bent, nu word je verzocht weer te gaan helpen omdat het je plicht is….dat zal dan wel de put zijn waar ze mee weer in proberen te trekken, maar ik doe het niet….ik wil best iets doen, maar ik weiger mij alle zorgtaken op mijn schouders te laten opzadelen….ik kijk nu wel tien keer uit.
Gr Vlinder
Meer dan 15 jaar doe ik er over om het te plaatsen! Keihard werken is dat! Soms gaat het heel erg goed, soms heb ik een dip. Maar een depressie dat laat ik niet meer toe. Alle depressie’s die ik had lagen aan de basis van conflicten met mijn moeder. Ik ben 50 jaar nu, en is het geen tijd dat ik verder ga met mijn leven? Het gaat redelijk goed, na een breuk van 4 jaar. Met vallen en opstaan. Telkens als ik denk dat ik er bijna ben, overvalt me weer iets. Telkens krijgt ze het voor elkaar om me toch weer ergens te raken via via. Ze isoleert me van iedere mens die met me in contact wil blijven. Nu heeft er weer iemand mij geblokkeerd op FB, door toedoen van haar. Maar door therapie kan ik dat nu plaatsen. Nu denk ik zo: als jij enkel haar versie wil horen, zonder de mijne te willen aanhoren, ga dan maar. Ik hoef me niet te verantwoorden, wat doe ik in godsnaam verkeerd dat je me laat vallen? Ik heb jou niks misdaan? Hoeveel laffe mensen zijn er niet? Die met haar meegaan? De manipulaties dat zien ze niet, of willen ze niet zien?? Het is zo veel eenvoudiger om met de narcist mee te doen dan er tegen in te gaan. Tunnelvisie krijgen alle mensen die haar bezig horen. Ik moet werkelijk heel erg slecht zijn dat ze me een voor een laten vallen. Het doet weer eventjes pijn, maar ik kan het plaatsen… Constant zit je op een rollercoaster als je te maken hebt met narcisme. Als je niet de juiste hulp hebt bij zo een moeilijke materie word je gek!
Johanna, ik heb eenzelfde verhaal. Moeder is narcist, vader ging er in mee. Ik had geen lieve vader. Die ging er nooit tegen in, liet haar maar begaan. Ik kreeg regelmatig een pak slaag als ik in hun ogen onhandelbaar was. Een broer was ook de kroonprins. Die wordt op handen gedragen, kan niks verkeerd doen. Die is net hetzelfde al zij, even erg dus. 2 broers blijven onder moeders vleugels en gaan nooit tegen haar in. Zo houdt ze haar imperium in stand. Het lijkt wel of ik de enigste ben die haar door heeft. Dus ben ik de gekke, de labiele, de ruziemaker, degene die overdrijft. Ze draait de rollen om, en zo isoleert ze me van een grote groep mensen.
Wat doet het pijn dat nu ook een neefje waar mijn zoon en ik nog wat contact mee had me nu ook laat vallen! Hoe heeft ze dat nu weer voor elkaar gekregen?
Ze moet razend kwaad zijn op me. Ik kom niet terug, en zal dat voelen. Ze zal me blijven achtervolgen en me pijn blijven doen…
Vandaag heb ik een afscheidsbrief geschreven. Bij de therapeut had ik het er over. Ik wil het nu klasseren, ik ga die brief verbranden. Ik wil zo graag alle negativiteit, pijn, verdriet uit mijn leven bannen. Dat probeer ik nu met deze brief aan mijn moeder. Die ik niet ga versturen, want dit heeft totaal geen zin. Ik schrijf hem voor mezelf, en verbrand ik hem ritueel. Ik wil samen met de rook alle pijn en verdriet zien opstijgen.
Keihard werken, ja dat is zo Iris. Kant en klare tips zijn er niet. Was het maar zo, dan was er veel pijn en leed mee verholpen. Elk verhaal is anders, iedereen gaat er anders mee om. Ik ben dan nog eens hoog sensitief, dat is dan nog een ander gegeven. Kan me voorstellen dat andere mensen die hiermee te maken hebben het sneller kunnen plaatsen. Iedere mens is anders, elk verhaal is anders, elke verwerking is anders.
Gelukkig kunnen we hier terecht. De verhalen van anderen bevestigen maar weer eens hoe diep narcisme kan raken. Gelukkig kunnen we hier onze verhalen ook een beetje ventileren.
Dank je wel hier voor!
Nog een fijn weekend verder!
Lieve groeten
EL.
Het lijkt wel of jij de enige bent die haar doorziet. En precies daarmee word je weggezet als de kwade genius. Je omschrijft het goed.
Toen ik terug kwam in de wijk na een half jaar ergens anders te hebben gewoond, voelde ik me nagestaard en met de nek aangekeken. Klopt ook wel, want de ex heeft campagne tegen me gevoerd (haar kant van het verhaal). Ik heb gezwegen, behalve tegen mensen die er om vroegen. Ben dicht bij mezelf gebleven. Probeerde er te zijn voor de kinderen. En ben de competitie tegen m’n ex en haar verhalen uit de weg gegaan. Maar nog vinden sommige mensen dat ik het kwaad ben. Dat zijn mensen die mijn aandacht niet waard zijn.
Waarom mensen overtuigen als ze al een overtuiging hebben en niet open staan. Je moet wel sterk in je schoenen staan, maar als je je los hebt weten te maken van zo een despoot… Waarom zou je dan nog twijfelen of je de wereld wel aankunt? Wou alleen dat het iets makkelijker was 🙂
Lieve Iris, allereerst weer bedankt voor dit nieuwe stuk ” De weg eruit”. Het verbaasde mij te lezen dat sommige mensen denken dat je met een aantal tips wel uit kan komen. Tips…? Was het maar waar! Keihard werken is het, en dan vaak eerst zelfs lichamelijk aansterken, om dan geestelijk het gevecht aan te kunnen gaan, om alles te verwerken wat je is aangedaan. Trauma’s zijn het, die kunnen niet worden opgelost met tips.
Het prachtige unieke werkboek van jou Iris kan je wel een heel eind op weg helpen omdat je inzichten krijgt die je voorheen niet had, en die zijn heel belangrijk.
Johanna, Vlinder en EL, ook jullie bedankt voor jullie bericht. Het lijkt me echt vreselijk om een kind te zijn van een narcistische ouder en/of narcistische broers en zussen te hebben. Je ouders en je thuis zou een veilige haven zou moeten zijn, de basis voor de rest van je leven.
Jezelf staande houden in zo’n situatie lijkt mij lood en lood zwaar en je moet dan wel heel sterk zijn om daar dan ook nog eens uit te komen, ook al is dat na jaren. Maar….Beter laat dan nooit…..!
Liefs voor jullie allemaal
Iris,
Wat de laatste persoon (anoniem) zegt: lichamelijk aansterken om geestelijk de strijd voort te zetten. Ik zit er nu midden in. Dus neem ik “mijn tijd” hoe saai soms ook. Ik slaap en rust veel, onderneem naar mijn zin veel te weinig. Doe dingen die ik moet doen maar meer niet.
Moet soms denken aan je boek waarin je zegt dat erover blijven praten niets oplost. Ik merk persoonlijk dat er over praten inderdaad de stresslevels omhoog schroeft, terwijl ik denk dat ik de situatie onder controle heb. Daarbij droom ik heel erg veel en word vaak wakker door die dromen (misschien PTSS). Na een avond “praten” ben ik dan vaak juist niet opgelucht, maar gewoon brak.
Wat heerlijk om acht dagen niet aan deze ellende te denken. Ik hoop dat je je genoeg hebt opgeladen om het allemaal te handelen!
Liefs Fred.
Pff, heftig allemaal, heel heftig. De emoties gaan alle kanten op. Zoveel herkenning, dus blijdschap omdat ik niet de enige ben. Droevenis en grote pijn ook, ook vanwege die herkenning. Gisteren was voor mij echt de druppel! Ik heb dat al heel vaak gezegd, want tig keer tot op het bot gekrenkt, omdat meneer weer eens iets niet beviel, maar het is nu echt genoeg geweest. En daarom zet ik nu dit bericht hier, zeg ik het tegen de hele wereld. Het is klaar nu, ik ben klaar met jou! Mijn weg zal een lange worden, want getrouwd en 2 kids, die je toch liever in een intact gezin wilt laten opgroeien. Mijn oudste vertoont ook al een paar narcistische trekjes, ik hoop, dat dat kopieergedrag is wat nog af te leren valt en anders wil ik voor haar hulp zoeken, want ze lijdt er echt onder en gedraagt zich verder niet echt als narcist. En dus moet ze ook uit deze onhoudbare situatie. Vrienden zullen afvallen (maar ja de meeste mensen met wie ik contact had, zijn me toch al afgepakt). Weet niet of het mogelijk is, dat mensen met elkaar in contact gebracht kunnen worden via deze site, maar ik zou graag met mensen in het zuiden in contact komen.
Hoi Girlpower,
Wat goed dat je deze stap gaat zetten, en die power zul je nodig hebben de komende tijd! Heel veel succes gewenst. Ik kan je in dit proces mijn boek aanraden, omdat je hier veel steun en inzicht in kunt vinden, maar ook praktische adviezen voor de scheiding en hierna.
Als je op zoek bent naar lotgenoten in het Zuiden, zou je kunnen deelnemen aan de workshop binnenkort in Eindhoven. Die workshop kan je een grote “powerboost” geven.
Hoe dan ook veel sterkte, je bent goed bezig!
Iris
Hoi Iris,
Bedankt voor je positieve woorden. Is het raar, dat ik getwijfeld heb of je het wel echt meent? Ik hoop, dat je dat niet verkeerd opvat, maar je begrijpt me wel denk ik….Net zoals ik aan mezelf twijfel, dat ik op deze site alleen maar lees om bevestiging te vinden en dat ik toch gek ben? Ik voel me elke keer gesteund als ik hier vanalles lees, maar als ik niet meer op de site ben en mijn man doet gewoon, dan denk ik altijd: het valt best mee, het is niet zo erg als wat ik in mijn hoofd ervan maak. Hoezo labiel?? Ik ga je boek bestellen, want hier moet gewoon een einde aan komen. Vooral de jongste kan al dat geruzie niet meer aan, hij lijdt er zo onder, dat doet me echt pijn. Maar als ik ga scheiden, neem ik hem wel zijn vader af, kan ik daarmee leven? Pfff, waarom moet dit toch allemaal zo?? Zit in een dipje en het is nog niet eens 4 uur, haha! Vorige week gesprek gehad met wederzijdse vriendin, die al een jaar verder is in haar proces en dat heeft me goed gedaan! Ga ook weer contact zoeken met mijn ouders, die heeft hij ook uit ons leven gebannen. Vervolgens krijg ik weer verweten, dat zij hun kleinkinderen laten stikken. Ik zie nu in, dat zij mijn man wellicht al eerder door hebben gehad en dat niet hebben kunnen/willen/durven zeggen tegen mij…. Mijn man zegt wel elke keer, dat ik naar hen toe moet gaan, maar ik vrees zijn reactie als ik dat ook werkelijk doe. Maar ik ga het wel doen! Zijn woorden: als ze creperen van de dorst en ik heb het laatste glas water op aarde, dat kiep ik dat lachend in de goot. Als ik dan zeg, dat hij door dat te zeggen, mij in feite ook ontkent en ook de kinderen, dan kun je het antwoord natuurlijk wel raden. Grote onzin! Maar ik denk, dat ik mijn ouders straks hard nodig ga hebben en ik hoop, dat ze me kunnen vergeven, dat ik zo lang in zijn web verstrikt heb gezeten en daardoor ons contact heb verwaarloosd. Als ik vanuit mijn eigen ikkie denk, zoals ik mijn ouders altijd heb gezien en ervaren, dan komt dat wel weer goed. Maar toch twijfel ik, omdat mijn man ze elke keer als losers wegzet en dat heb ik dus al jaren gehoord. Ik denk, dat ik me maar vasthoud aan de 1e optie….
Hoi
Nee, ik vind het helemaal niet raar dat je er aan twijfelt of ik het wel meen. Jij moet weer mensen leren vertrouwen, en dat mag je op je eigen manier doen. Heel belangrijk dat je weer contact opneemt met je ouders, als je hen vertrouwt en nodig hebt. Narcisten proberen je te isoleren en dat mag je niet meer toelaten. Ik weet niet of je mijn boek inmiddels besteld hebt (ik hou alle namen niet bij, want het zijn er een beetje veel..), maar je zal er veel steun aan hebben in het belangrijke proces waarin je nu zit!
liefs, Iris
Beste Fred, ik moet even op jou reageren.
Ook ik zit er nog midden in, ik ben nu bijna 7 maanden weg bij mijn narcistische man. Ik heb niks, geen huis, geen auto, werk parttime (hij heeft alles tot zijn beschikking).
Mijn kleding heeft hij in vuilniszakken gedumpt bij degene bij wie ik nu tijdelijk verblijf. Ik was niet ingeschreven voor een woning, dus ben de komende jaren nog niet aan de beurt, en idd ook ik word zwart gemaakt bij gezamenlijke vrienden en kennissen. Gelukkig weten mijn familie en een paar echte vrienden hoe het werkelijk zit, maar het doet pijn en is zo frustrerend!
Bij mij is ook PTSS vastgesteld en krijg EMDR therapie, dat is traumatherapie, misschien is dat ook goed voor jou.
Ik merk dat het praten wel helpt, alleen moet je er soms een bewuste stop even niet praten over de N inlassen, anders kom je idd weer in die put. Het is gewoon dat je niet uitgepraat raakt over alles wat er gebeurd is en nog gebeurd, zo ongelofelijk veel…… Maar soms moet je er echt bewust niet over praten, want het zuigt je leeg. En je bent al leeggezogen door de parasiet (dit is zoals ik een narcist zie, ze leven van jouw wezen, jou zijn, omdat ze geen eigen ik hebben).
Fred ik wens jou en iedereen het allerbeste….
Hoi Anoniem
Dank je wel voor je woorden. Ik ben al een heel eind hoor. Nog één hobbel, dat is het loslaten van de kinderen. Het gevecht ben ik beu. Heb het hen verteld. Ik wil niet meer communiceren met hun moeder omdat zij zich zelden houdt aan afspraken en als er afspraken zijn dan zeikt ze over vanalles en nog wat. De kinderen zijn haar enige machtsmiddel, dus als ik de kinderen loslaat dan is dat machtsmiddelen weg. Ik verwacht dan binnen no time zij helemaal niet meer omkijkt naar hun en ze vanzelf naar mij toe komen.
In ieder geval kan ik aan “het leven deel II” beginnen!
Laat jullie je niet gek maken!
Beste Fred,
Wat een ongelofelijke maar ook moedige keuze moest jij maken om je kinderen los te laten! Ik zit hier met kippenvel! Ik hoop zo dat je wens uitkomt, dat je kinderen vanzelf naar je toe komen, dat zij niet verstrikt zitten in het web van hun moeder… Je kinderen moeten ongelofelijk veel moed hebben om voor je te kiezen, want hun moeder zal dat echt niet zonder slag of stoot toelaten! Ik kan hierover meepraten, ik had zelf een narcistische moeder. Mijn broertje was toendertijd compleet gehersenspoeld door haar en als kind schijn je een keuze te maken die nogal zwart/wit is: of je vind je moeder lief of niet en kiest dus wel of niet voor de andere ouder. En is die keuze eenmaal gemaakt dan zie je als kind niet de fouten van diegene waarvoor je gekozen hebt, eenvoudig omdat je dat als kind niet aankan. Ik weet niet hoe oud je kinderen zijn?
Ik hoop dat je ze niet kwalijk gaat nemen als zij een andere keuze maken dan jij gehoopt had. Heb geduld; het moment dat zij inzien hoe een narcist in werkelijkheid is, gaat echt komen. Soms duurt het even…
Ik wens je ongelofelijk veel sterkte!
Carol
Gisteren heeft mijn puber kopieergdrag vertoont van zijn vader, heeft daadwerkelijk spullen door het huis gegooid en zijn handjes niet thuisgehouden.
Mijn puber wordt door narcist behandelt als koning en mijn andere kind wordt weggezet als gestoord. Het kind wat behandeld wordt als koning had zichzelf niet meer onder controle.
Ik heb hem nu de gezegd dat ik dat gedrag niet meer accepteer, dat dit de reden is om te scheiden van zijn vader en dat ik zonder pardon hem naar zijn vader zal sturen, als hij nog een keer zijn handen laat wapperen.
In mijn huis geen geweld meer!!!!!