De omgeving die je niet gelooft

Dit is een gastcolumn van Kim.

Toen ik begin dit jaar terug kwam van een vakantie met een ‘hartsvriendin’, was ik helemaal de weg kwijt. Vrienden vroegen aan me wat er precies gebeurd was daar op vakantie. Ik kon het niet uitleggen. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. De film speelde zich de hele dag door af in mijn hoofd.

Ik was destijds drie verschillende opleidingen aan het doen. Jungiaanse psychologie en psychologische astrologie aan de volksuniversiteit en de opleiding systemisch werk. Ik geef het toe, dat is veel. Maar ik vond het leuk!
Ik paste het toe in mijn leven. Ik wilde mezelf èn mijn schaduwkanten leren kennen om de ‘versie 2.0’ van mezelf te worden. Zo ook op die vakantie… en de periode daarna.

Maar waarom bleef ik me dan zo slecht voelen over mezelf? Je schaduwkanten onder ogen zien, dat doet pijn, je hebt ze niet voor niks ooit in de schaduw gezet. Maar dit was niet normaal. Dit was echt heel pijnlijk.

Meerdere keren heb ik geprobeerd onze vriendschap te redden. Ook omdat we veel gezamenlijke vrienden hadden. Ik voelde me heel verantwoordelijk dat ik het ook onze gezamenlijke vrienden moeilijk maakte. Ik werd er ook verantwoordelijk voor gemáákt. Steeds liet ze me dat wel ‘voelen’ met een onderhuidse opmerking of een bepaalde blik. Steeds als ik met haar in gesprek ging, hield ik het bij mezelf, dat had ik de afgelopen jaren wel geleerd. Ik had in álles het boetekleed aangetrokken. Maar waarom kreeg ik steeds weer te horen, dat ik haar iets aangedaan had? We waren er toch samen bij geweest? Het kon toch niet dat ik de enige schuldige was aan wat er gebeurd was? Aan de pijnlijke momenten die we daar hadden gehad? Momenten, waar bij mij een enorm schuld- en schaamtegevoel op zat.

Ik vond het niet eerlijk dat zij in niets, maar dan ook in niets haar hand in eigen boezem stak. Alles legde ze bij mij neer, of nog erger; ze drukte het er nog dieper in. Ik moest toch ècht hulp gaan zoeken, want dat ik zo extreem boos kon worden, daar moest ik toch echt wat aan doen. Ik had toch echt een groot probleem, werd me steeds weer gezegd.

Ik besloot nog een gesprek aan te gaan met haar, enkele maanden later. Toen vertelde ze me dat ik toch wíst wat zij nodig had. Ik zei haar toen, dat ik inderdaad wist wat zij nodig had, maar dat ik het niet meer wílde weten. Als mensen iets van me nodig hadden, mochten ze het me voortaan vragen. Ik had al moeite genoeg met te weten wat ik zelf nodig had.

Ik probeerde er met ‘vrienden’ over te praten, omdat ik er niet uitkwam. Om zo een beter zicht te krijgen op wat hier gebeurd was. Twee jaar lang heb ik gezocht naar antwoorden in mijn omgeving. Ik kreeg ze niet, sterker nog, ook zij legden hun ‘shit’ op mijn bordje.

Twee jaar lang bleef ik rondjes draaien, bleef ik het bij mezelf zoeken en bleef ik in mijn omgeving antwoorden zoeken. Twee jaar waarin ik ook nieuwe vriendschappen aan ging en merkte dat ik ook daar in een drama terechtkwam. Ik móest en zou nu uitzoeken wat hier steeds gebeurde. Ik begreep er namelijk niets van, dat ik zóveel aan mezelf had gewerkt en nog steeds niet een ‘normale’ relatie aan kon gaan.

Jaren geleden kwam ik op deze website terecht en bestelde het boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ van Iris Koops (Herstellen van narcistische mishandeling • Het Verdwenen Zelf). Daar kreeg ik de bevestiging en de antwoorden waar ik naar op zoek was, betreffende de narcist/psychopaat waar ik op dat moment mee te maken had.

Nog steeds zocht ik het niet bij die ‘hartsvriendin’. Maar ik bleef me wel een slecht mens voelen. Ik had nachtmerries, werd ’s nachts wakker en dan begon weer de hele film. Gevoelens van machteloosheid, onrechtvaardigheid. Plotselinge woede die dan omhoog kwam. Tot ik er helemaal klaar mee was, 1,5 jaar na deze vakantie samen. Ik had de film nu al zo vaak afgespeeld en van alle kanten bekeken.

Voorzichtig ging ik situaties bekijken, maar dan met het profiel ‘narcist’ eroverheen. Hoe erg ik het ook vond om die stempel op haar te drukken. Ik wíst het niet meer. Pas toen ik eerlijk ging kijken naar de feiten, mijn schuld-en schaamtegevoelens eraf haalde, kon ik zien wat er gebeurd was. Ook hier had ik weer met narcistisch misbruik te maken.

Zij had nóóit verantwoordelijkheid genomen, ze had mij voor alles verantwoordelijk gemáákt. Nóóit had ze zelfreflectie toegepast. Nóóit had zij sorry gezegd, voor wat er daar was gebeurd. Ineens zag ik ook de rode draad van mensen die me aan het ‘hart’ lagen en me steeds vertelden dat er aan mij van alles mis was. Zij hadden nóóit aan zichzelf gewerkt.

De afgelopen 10 jaar had ik alleen máár aan mezelf gewerkt. Ik was er klaar mee. Ik liet me niets meer zeggen of mij analyseren, door iemand die nooit aan zichzelf had gewerkt. Die geen zelfreflectie toepaste, geen verantwoordelijkheid nam en alles op míjn bordje legde.

Een klein half jaar later besloot ik de paar vrienden die ik nog om me heen had en die met haar te maken hadden, los te gaan laten. Ik kón niet meer horen dat ik moest vergeven, of dat ik dingen zag die er niet waren.

Wat 3 weken een topvakantie had moeten worden, had een nasleep van twee nare jaren. Twee jaar waarin ik mezelf opnieuw heb moeten vinden, omdat ik totaal de weg kwijt was. Omdat ik de bevestiging en de antwoorden bleef zoeken in mijn omgeving.

Waarom mijn verhaal?

Júist de omgeving heeft me nog dieper in de duisternis gebracht. Van de narcist in kwestie hoefde ik geen loyaliteit meer te verwachten. Van mijn vrienden wel. Ook zij schaarden zich achter de narcist en dus tegen mij. Zeiden dat ik dingen zag die er niet waren. Alleen omdat ze zelf niet naar hun eigen pijn willen kijken, of omdat hun eigen ‘veilige’ huis dan als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Of gewoon omdat het hen eigenlijk ook wel goed uitkwam.

Alleen jij kent jóuw waarheid. Durf voor jouw waarheid te gaan staan! Het is mooi om naar jezelf te kijken, om zelfreflectie toe te passen, maar niet ten koste van jezelf. Je vrienden horen er voor je te zijn, door dik en dun. Onvoorwaardelijk! Dat is voor mij de basis van elke vriendschap.

Kim

26 reacties op “De omgeving die je niet gelooft

  1. Ik had ook zo’n hartsvriendin. Zo noemde ik haar. En wel 25 jaar lang. Ergens in 2004 doorzag ik haar zonder dat ik wist dat dit narcisme is en brak ook met haar. In 2017 heb ik opnieuw contact gezocht en dat werd een enorme teleurstelling. Ik doorzag haar manipulaties en haar dominantie, haar leugens en onecht gedrag. Ze was in staat om mij voor haar kar te spannen als ze mij nodig had en als een baksteen te laten vallen als ik niks voor haar had. Ik brak voorgoed met haar. Ze smeekte om het contact te herstellen, maar ik koos voor mezelf omdat ik slachtoffer was geworden van een narcistische moeder.

    Vroeger was ze mijn hartsvriendin, ik kon altijd zoveel aan haar kwijt, ze luisterde zo goed. En ik ook naar haar natuurlijk. In 2017 bleek ze een geheim te hebben dat toen aan het licht kwam. Een trauma waardoor ze haar toevlucht zocht in een kast of in de douche om eindeloos haar mond te spoelen met de deur op slot. Hulp wilde ze niet. Maar ze bood later haar excuus wel aan. Ik wilde haar helpen met mijn autodidacte psychologische kennis, maar daar wilde ze niks van weten.

    Toen ik deze website vond zomer 2022 vielen alle kwartjes en dubbeltjes. Ze was een narcist! Ik heb mijn leven tussen narcisten doorgebracht en nog. Het zijn er echt heel veel.

    Het mechanisme dat jij beschrijft zie ik ook in deze maatschappij. In de huur, in de bouw, in de gemeente. Zelfs in de zorg. Men wil de schuld verschuiven naar de huurder, de burger, de patiënt, de cliënt, kortom de kwetsbaarste partij tot aan het kind. Ik ben er steeds beter tegen bestand.

Geef een reactie

Alleen de voornaam of een pseudoniem wordt bij plaatsing gebruikt. Het e-mailadres wordt niet getoond in de reacties.

Bij het plaatsen van een reactie ga je akkoord met de richtlijnen. Op basis hiervan worden de berichten ook gemodereerd. Het kan daardoor enige tijd duren voor je reactie zichtbaar is op de website. Stichting Het Verdwenen Zelf behoudt zich het recht voor om reacties aan te passen of niet te plaatsen.

Wil je automatisch op de hoogte gehouden worden als we een nieuw bericht plaatsen? laat dan je naam en e-mail adres achter via dit formulier.