Dit is een gastcolumn van Kim.
Toen ik begin dit jaar terug kwam van een vakantie met een ‘hartsvriendin’, was ik helemaal de weg kwijt. Vrienden vroegen aan me wat er precies gebeurd was daar op vakantie. Ik kon het niet uitleggen. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. De film speelde zich de hele dag door af in mijn hoofd.
Ik was destijds drie verschillende opleidingen aan het doen. Jungiaanse psychologie en psychologische astrologie aan de volksuniversiteit en de opleiding systemisch werk. Ik geef het toe, dat is veel. Maar ik vond het leuk!
Ik paste het toe in mijn leven. Ik wilde mezelf èn mijn schaduwkanten leren kennen om de ‘versie 2.0’ van mezelf te worden. Zo ook op die vakantie… en de periode daarna.
Maar waarom bleef ik me dan zo slecht voelen over mezelf? Je schaduwkanten onder ogen zien, dat doet pijn, je hebt ze niet voor niks ooit in de schaduw gezet. Maar dit was niet normaal. Dit was echt heel pijnlijk.
Meerdere keren heb ik geprobeerd onze vriendschap te redden. Ook omdat we veel gezamenlijke vrienden hadden. Ik voelde me heel verantwoordelijk dat ik het ook onze gezamenlijke vrienden moeilijk maakte. Ik werd er ook verantwoordelijk voor gemáákt. Steeds liet ze me dat wel ‘voelen’ met een onderhuidse opmerking of een bepaalde blik. Steeds als ik met haar in gesprek ging, hield ik het bij mezelf, dat had ik de afgelopen jaren wel geleerd. Ik had in álles het boetekleed aangetrokken. Maar waarom kreeg ik steeds weer te horen, dat ik haar iets aangedaan had? We waren er toch samen bij geweest? Het kon toch niet dat ik de enige schuldige was aan wat er gebeurd was? Aan de pijnlijke momenten die we daar hadden gehad? Momenten, waar bij mij een enorm schuld- en schaamtegevoel op zat.
Ik vond het niet eerlijk dat zij in niets, maar dan ook in niets haar hand in eigen boezem stak. Alles legde ze bij mij neer, of nog erger; ze drukte het er nog dieper in. Ik moest toch ècht hulp gaan zoeken, want dat ik zo extreem boos kon worden, daar moest ik toch echt wat aan doen. Ik had toch echt een groot probleem, werd me steeds weer gezegd.
Ik besloot nog een gesprek aan te gaan met haar, enkele maanden later. Toen vertelde ze me dat ik toch wíst wat zij nodig had. Ik zei haar toen, dat ik inderdaad wist wat zij nodig had, maar dat ik het niet meer wílde weten. Als mensen iets van me nodig hadden, mochten ze het me voortaan vragen. Ik had al moeite genoeg met te weten wat ik zelf nodig had.
Ik probeerde er met ‘vrienden’ over te praten, omdat ik er niet uitkwam. Om zo een beter zicht te krijgen op wat hier gebeurd was. Twee jaar lang heb ik gezocht naar antwoorden in mijn omgeving. Ik kreeg ze niet, sterker nog, ook zij legden hun ‘shit’ op mijn bordje.
Twee jaar lang bleef ik rondjes draaien, bleef ik het bij mezelf zoeken en bleef ik in mijn omgeving antwoorden zoeken. Twee jaar waarin ik ook nieuwe vriendschappen aan ging en merkte dat ik ook daar in een drama terechtkwam. Ik móest en zou nu uitzoeken wat hier steeds gebeurde. Ik begreep er namelijk niets van, dat ik zóveel aan mezelf had gewerkt en nog steeds niet een ‘normale’ relatie aan kon gaan.
Jaren geleden kwam ik op deze website terecht en bestelde het boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ van Iris Koops (Herstellen van narcistische mishandeling • Het Verdwenen Zelf). Daar kreeg ik de bevestiging en de antwoorden waar ik naar op zoek was, betreffende de narcist/psychopaat waar ik op dat moment mee te maken had.
Nog steeds zocht ik het niet bij die ‘hartsvriendin’. Maar ik bleef me wel een slecht mens voelen. Ik had nachtmerries, werd ’s nachts wakker en dan begon weer de hele film. Gevoelens van machteloosheid, onrechtvaardigheid. Plotselinge woede die dan omhoog kwam. Tot ik er helemaal klaar mee was, 1,5 jaar na deze vakantie samen. Ik had de film nu al zo vaak afgespeeld en van alle kanten bekeken.
Voorzichtig ging ik situaties bekijken, maar dan met het profiel ‘narcist’ eroverheen. Hoe erg ik het ook vond om die stempel op haar te drukken. Ik wíst het niet meer. Pas toen ik eerlijk ging kijken naar de feiten, mijn schuld-en schaamtegevoelens eraf haalde, kon ik zien wat er gebeurd was. Ook hier had ik weer met narcistisch misbruik te maken.
Zij had nóóit verantwoordelijkheid genomen, ze had mij voor alles verantwoordelijk gemáákt. Nóóit had ze zelfreflectie toegepast. Nóóit had zij sorry gezegd, voor wat er daar was gebeurd. Ineens zag ik ook de rode draad van mensen die me aan het ‘hart’ lagen en me steeds vertelden dat er aan mij van alles mis was. Zij hadden nóóit aan zichzelf gewerkt.
De afgelopen 10 jaar had ik alleen máár aan mezelf gewerkt. Ik was er klaar mee. Ik liet me niets meer zeggen of mij analyseren, door iemand die nooit aan zichzelf had gewerkt. Die geen zelfreflectie toepaste, geen verantwoordelijkheid nam en alles op míjn bordje legde.
Een klein half jaar later besloot ik de paar vrienden die ik nog om me heen had en die met haar te maken hadden, los te gaan laten. Ik kón niet meer horen dat ik moest vergeven, of dat ik dingen zag die er niet waren.
Wat 3 weken een topvakantie had moeten worden, had een nasleep van twee nare jaren. Twee jaar waarin ik mezelf opnieuw heb moeten vinden, omdat ik totaal de weg kwijt was. Omdat ik de bevestiging en de antwoorden bleef zoeken in mijn omgeving.
Waarom mijn verhaal?
Júist de omgeving heeft me nog dieper in de duisternis gebracht. Van de narcist in kwestie hoefde ik geen loyaliteit meer te verwachten. Van mijn vrienden wel. Ook zij schaarden zich achter de narcist en dus tegen mij. Zeiden dat ik dingen zag die er niet waren. Alleen omdat ze zelf niet naar hun eigen pijn willen kijken, of omdat hun eigen ‘veilige’ huis dan als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Of gewoon omdat het hen eigenlijk ook wel goed uitkwam.
Alleen jij kent jóuw waarheid. Durf voor jouw waarheid te gaan staan! Het is mooi om naar jezelf te kijken, om zelfreflectie toe te passen, maar niet ten koste van jezelf. Je vrienden horen er voor je te zijn, door dik en dun. Onvoorwaardelijk! Dat is voor mij de basis van elke vriendschap.
Kim
Hey Kim,
Heel mooi verwoord en helemaal waar!
Bij mij ging het over een narcistische moeder, maar het kwam op hetzelfde neer, ivm het niet geloofd worden…
Dan voel je je enorm eenzaam en beland je inderdaad helemaal in de duisternis!
Het niet geloofd worden was voor mij nog het ergste! Of dat mensen zeggen dat ze het niet met opzet doet. Dan kan ik best kwaad worden..
Het enige waarop je kan vertrouwen is je gevoel, heeft iemand mij geleerd. Dat ervaar ik ook zo! Bedankt voor je blog 🙂
Groetjes Merel
herkenbaar hoor, alleen bij mij was het me vader die de narsist was en mijn moeder die het cultiveerde en mij op een complete verkeerd been heeft gezet en maar bleef zeggen hij bedoeld het goed hij houd van je of waaarom hebben jullie nou steeds ruzie hou nou is op. terwijl ik mezelf alleen maar redde en voor mezelf opkwam. ik ben meerdere malen getraumatiseert in mijn jeugd door treiteren intimideren schreuwen slaan mij werd vanalles wijs gemaakt dat alles mijn schuld was ik kreeg nooit gelijk en er gebeurt mij continu wat en omdat ik fout was heb ik het verdient. later, nadat ik iets gedaan zou hebben werdt dit continu herhaald.
vreemde mensen hoor, schrijf het van je af praat met mensen erpver laat je hypnotiseren en je van je trauma,s afhelpen je hebt toch een magneet wbt narsisten. nu heb ik die niet meer nu zorg ik voor mezelf en vroeger wilde ik dat er voor mij gezorgd zou worden.
Dit is mij gebeurd mbt mijn oudste zus en moeder. Hoe hartbrekend het ook was om te realiseren dat zij echt zó ongelooflijk grof en harteloos tegen mij waren heb ik dit voor ogen gehouden (om niet compleet gek te worden…): Those who do not condemn morally wrong behaviour are morally wrong….
Ben zo ongelooflijk klaar met dat gaslighting dat ik sinds mijn jeugd heb meegemaakt!
Bijzonder goed verhaal en zo herkenbaar dankjewel voor het delen.
Hoi Kim,
Dank voor je o zo herkenbare verhaal. Er zijn maar weinig mensen die kennis hebben over de smerige ondermijnende spelletjes die de narcisten en psychopaten met je spelen. Sterker nog: die omstanders duwen je dieper de ellende in door je aan te zetten naar je eigen aandeel te kijken, ‘mee te bewegen’, ‘het niet zo op de spits te drijven’ (als je alleen maar je grenzen handhaaft), en je te laten ‘omdenken’. Door, kortom, jóú de schuld te geven van de ellende, zelfs al is het duidelijk dat de agressie niet van jou uitgaat.
Dat maakt het dubbel ondermijnend. Alleen in de buitenwereld zou je nog bevestiging kunnen vinden van wat je gevoel vertelt dat éigenlijk normaal is, zou moeten zijn. Maar het onbegrip maakt dat de narcist rustig de oogst van het geplante zaadje van de zelftwijfel kan binnenhalen. De omgeving zegt toch immers ook dat het aan jouw perceptie ligt? Nou dan!
Vandaar dat het beste advies is: verbreek alle contact. Uit lijfbehoud. Dat maakt dat je niet verder afdrijft van je eigen waarheid, van je Zelf. Je hebt maar één leven, en daarin kun je maar beter een goede relatie met jezelf hebben. Dat is niet egocentrisch, zoals de vampieren je zullen trachten te doen geloven. Dat is gezond.
Sterkte met het verdriet. Je bent geen aanstelster, je hebt hier niet om gevraagd, en je bent zeker niet de enige die stapels tissues verbruikt. Het leven wordt echt beter, en waarachtiger.
Liefs,
Reigerschap
Amen
Beste mensen,
Steeds angstiger word ik want wat zal er gebeuren als mensen met NPS deze site gaan lezen en alles omkeren, dus iemand in mijn omgeving waar ik heel veel om geef wordt gehersenspoeld dat ik degene ben met een NPS of iets dergelijks en die verbreekt het contact met mij…Of je kind krijgt een relatie met iemand met een NPS en zo raak je je kind kwijt…
Het contact verbreken en voor jezelf kiezen zijn woorden die juist erg veel en makkelijk gebruikt worden door mensen met stoornissen, ze zijn immers altijd bezig om het goede in hun omgeving kapot te maken. Ze stoken zodat anderen het contact met dierbaren verbreken.
Laat iedereen zijn of haar verstand gebruiken en niet anderen gaan vertellen dat ze beter het contact kunnen verbreken!
Blijf bij jezelf!
Groet van Coby
Beste Coby,
Er is een verschil tussen de woorden ‘contact verbreken en voor jezelf kiezen’ en die te gebruiken als dreigement en/of emotionele chantage, of daadwerkelijk actie ondernemen om de relatie te verbreken omdat het anders ten koste gaat van je gezondheid.
In het eerste geval kan het een symptoom zijn van NPS.
Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat een persoon met NPS eerder mensen willen claimen en bij zich houden, dan het contact verbreken, immers de persoon met NPS heeft anderen nodig om misbruik van te blijven maken.
Ik vind dat je door de opmerking te plaatsen dat vooral mensen met stoornissen deze woorden gebruiken, voorbij gaat aan het leed van mensen die te maken hebben (gehad) met deze persoonlijkheidsstoornis.
Ingrid
Mooi beschreven. Zo heel, heel, heel erg herkenbaar…
Het eindeloze kijken naar en zoeken in jezelf. Tot je er bijna gek van wordt. Totdat er geen enkele steen meer is die je niet één keer maar wel 20 keer, hebt omgedraaid. En nog geen antwoord, wel meer twijfel.
Totdat je alleen nog maar de andere kant op kunt gaan kijken, naar buiten in plaats van naar binnen.
Dan komt narcisme je onder ogen en het kwartje valt. Alsof er een kleine verschuiving plaatsvindt, klopt nu opeens alles. In de zin van dat je het eindelijk begrijpt en doorziet. Want echt kloppen doet narcisme natuurlijk niet.
Een sluier valt weg. Dieptriest en tegelijk bijna euforisch omdat ik eindelijk een vinger erop kon leggen, zo voelde ik het.
En inderdaad, dan loop je aan tegen al die mensen die nog niet zo diep zijn gegaan dat ze wel door die sluier heen moesten. Die liever veilig aan het oude vasthouden. Die alles blijven goedpraten. Van de narcist dan! Die nog in de sprookjes van de N geloven, net als ik ooit. Soms (vaak?) willens en wetens denk ik omdat ze er een voordeel in zien om de narcist te blijven steunen.
Als een roepende in de woestijn probeer je ook hun ogen te openen. Maar dat willen ze helemaal niet. En hun boosheid of afkeuring richt zich tegen jou…
Ik ben dat nu als een tweede test gaan zien.
Eerst komt de test/les om de schuld te leggen daar waar die hoort: bij de narcist.
Als dat je eindelijk is gelukt, komt deze tweede test, hoe stevig je in jezelf bent gaan geloven.
Alle ‘vrienden’ die met N omgaan lieten mij vallen – stuk voor stuk op hun eigen manier, sommigen keihard en ronduit gemeen, anderen met quasi spirituele verklaringen of door gewoon stilte of nep steunbetuigingen om mij uit te horen en door te brieven.
En daardoor ging ik weer aan mezelf twijfelen. Zou het dan toch aan mij liggen?
Dus weer naar binnen kijken. Weer die pijnlijke schaduwkanten onderzoeken. Ben ik misschien en slechte vriendin, dat ze voor N kiezen en niet voor mij? Etc etc.
En weer is de conclusie: nee, ook dit ligt niet aan mij.
Dat is hoe ik ermee probeer om te gaan.
En verder houd ik mij vast aan wat ik ergens las, dat deze vrienden door mijn situatie met N hun ware aard laten zien en dus nooit echt mijn vrienden waren. Dan geldt: beter kwijt dan rijk. Ik heb meer dan genoeg van de nepwereld van en rond de N.
Sterkte X
Beste Kim, beste andere reageerders,
Wat heb je dat goed geanalyseerd, je hebt er zelfs heel lang de tijd voor genomen en je conclusie is onontkoombaar. Je vindt inderdaad niet veel herkenning, je wordt vooral verder in de pijn gedrukt door anderen, omdat de narcist zo handig is in het bespelen van iedereen. Ook van jou, in het verleden. Dat je daar wijzer in bent geworden maakt je tot een eenling, maar wel een die nu goed voor zichzelf wil zijn.
Het heeft bij mij heel lang geduurd voor ik durfde zeggen wat ik zo vaak anderen hoorde doen: zet jezelf op nummer een. Dat vond ik niet kunnen. Ha! Zo was ik namelijk opgevoed. Denk altijd eerst aan anderen, en dan vooral, je raadt het al, aan de narcist, mijn vader, aan mijn moeder, de co-narcist (“Waarom ga je toch altijd tegen hem in?” “Je moet eens leren luisteren…”)
en mijn jongere zusjes. Nooit aan mezelf. Dat mocht niet. Zo leerde ik er altijd voor anderen te zijn. Heel jong al. Altijd de oudste, de wijste. Zelfs mijn geld moest ik met ze delen.
En nu, ik word binnenkort 57, nu pas, nu zie ik de patronen, door zelfstudie over dit onderwerp, en met hulp van diverse therapeuten, maar vooral door de psychologe die kennis van het onderwerp heeft. De eerste die snapt wat er gebeurd is, en van wie ik EMDR-behandelingen krijg.
Door jullie verhalen, door dat van jou Kim, snap ik wanneer in mijn leven ik in de val van diverse narcisten ben getrapt. Ook een keer op een vakantie, met een goede vriendin, realiseer ik me door jouw verhaal. Dacht ik, want ze was geen vriendin, ze kocht je aandacht om er zelf beter van te worden. Dat heb ik nu pas door, door jouw verhaal. Ik snapte er niets van, waarom ze steeds zo vreemd reageerde, zonder te zeggen wat er was, me afwees met haar gedrag, als iets haar niet beviel. Niet loyaal was, maar altijd voor zichzelf koos. Ha, ik bewonderde haar soms zelfs daarom, maar begreep het niet. Al jaren geleden brak ik met haar, maar ik begrijp nu pas waarom ze zich zo gedroeg.
Ik begrijp het nooit, wanneer ik zie dat mensen voor zichzelf kiezen, voor hun eigenbelang. Zo bouw je toch geen samenleving op? Daarom had ik narcisten nooit door. Eerlijk gezegd maken ze het mensen ook niet makkelijk om het door te krijgen, het zijn rasbedriegers. Dat past natuurlijk in het hele plaatje dat ze de wereld voorspiegelen. Daarom vinden ze zoveel respons, laten zoveel mensen zich door ze benadelen. Omdat ze ons voorhouden dat we goed voor anderen moeten zijn, denken we dat het aan ons ligt als de verhoudingen niet lekker lopen. Terwijl zij, je legt de vinger precies op de zere plek, Kim, dat nooit doen.
De balans daarin vinden, in voor jezelf zorgen en er ook voor anderen zijn, dat leer je alleen met mensen die dat kunnen, die integer zijn en die je accepteren met al je fouten. Wat ik van de narcistische opvoeding heb geleerd, is altijd mezelf de schuld te geven, in mijn hart, terwijl ik dat naar buiten toe te pijnlijk vond om te laten zien. Dat is een deel narcistisch gedrag dat is voorgeleefd, waarover ik me dan weer schuldig voelde. Dus dubbel fout… nooit was het goed, voor mezelf niet, voor anderen niet, en altijd maar dat gigantische energielek.
Kan iemand het nog volgen? Het is zo moeilijk om onder woorden te brengen, maar ik vermoed dat jullie met dezelfde ervaringen het wel verstaan. Ik lees hier zoveel verhalen die me helpen begrijpen wat er in me leeft. Die me mezelf laten zien. Mijn verdwenen zelf zichtbaar maken.
Dat punt van eenzaamheid, die worsteling niet begrepen te worden, dat is heel naar. Dat de psychologe me begrijpt maakt me blij, elke keer weer als ik haar zie (overmorgen weer!)
En nu let ik op de verschijnselen, wanneer voel ik me naar, wat gebeurt er dan, waar komt dat vandaan, zodat we er iets aan kunnen doen, met EMDR. Of met de techniek van de veilige plek, met het tappen van EFT. Dat tappen helpt dan voor even, EMDR helpt voor altijd.
Ik merk dat ik energieker word, ik voel me zelfverzekerder, durf meer, voel me niet meer steeds schuldig en als ik me wel schuldig voel, dan snap ik dat dat eigenlijk niet hoeft en blaas en tap ik het weg. Diep uitademen…. jezelf accepteren, ontspannen. Het overvalt me wel nog, ik ben snel onrustig, maar weet nu iets beter er mee om te gaan. Zou het ooit weggaan?
Als ik lees dat mensen in ditzelfde proces op een dag zich ‘vrij’ voelen, dan krijg ik hoop. Ik wil me zo graag vrij voelen… ik voel me soms echt vrij, en wil dat graag de hele tijd. Wat een energie houd ik dan over! Dan kan ik echt gaan leven en wie weet komen de auto-immuunziekten tot rust. Herstellen wat definitief beschadigd is (mijn maagslijmvlies werkt niet goed meer, mijn schildklier is traag maar werkt wel nog) is niet mogelijk, verdere voortschrijding stoppen zou al mooi zijn. Ik wil niet dat de narcisten in mijn leven, en vooral de eerste die alles kapot heeft gemaakt die macht over mij houden, dat ik er ziek van ben.
Dat is teveel eer.
Narcisme is een groot maatschappelijk kwaad. Er mag wel eens wat aan gedaan worden.
Laten we helen en er aandacht voor vragen. Maar eerst helen. Denk om jezelf.
Dank, veel dank, Kim, en aan iedereen hier, van
Marjet
wat heb jij dit goed verwoord. mooi dat jij een psycholoog hebt die het snapt
ik hoop ook een goede psycholoog te vinden om mij vrij te gaan voelen.
ik wrns je alle goeds toe en hoop dat er een lotgenotengroep ergens is waar je steun bij elkaar vindt
eva
Inderdaad herkenbaar! Ik maar denken dat ik de enige was die dit meemaakte. Het enorm twijfelen aan jezelf, in zoverre dat je er depressief van wordt. Alsof jouw leven geen recht op bestaan heeft zonder de narcist en het leven stilstaat/ophoudt. Ik verdroeg het niet dat kennissen van me de rug naar me toekeerden zonder mijn kant van het verhaal gehoord te hebben, ik verdroeg het niet dat mijn moeder na de gebeurtenis kon doen of ik lucht was, dat mijn enige zus het contact met mij verbrak na de mishandelingen die we hebben meegemaakt thuis. Ik heb zelfs met een mediator geprobeerd het contact met mijn moeder te herstellen, maar ook hier kon mijn moeder geen aandeel nemen in schuld. Alles lag aan mij, ik had haar pijn gedaan en ik kon alleen haar terug in mijn leven krijgen als ik mijn excuses aanbood. Dit deed ik toch maar uiteindelijk omdat ik mijn moeder ontzettend miste. Het heeft er wel toegeleid dat ik mezelf verloor. Als ik op bezoek ging had ik een week nodig om emotioneel te herstellen door wat er tegen me gezegd werd. Dan dacht ik bij mezelf: waarom kan ik lief en vriendelijk zijn en moet ik vervelende dingen te horen krijgen? Waar verdien ik dat aan. Mijn relatie leed eronder, ik had nachtmerries waarin ik ruzie maakte met mijn ouders en mijn waarheid vertelde. Ik voelde een intense boosheid en nog steeds. Uiteindelijk heb ik nu even een contactpauze genomen om te kunnen herstellen, ik trok de negatieve gevoelens niet meer. Nu ik geen input heb van hun kant voel ik me veel blijer en gelukkiger. Ik vind het erg dat ik dit moet zeggen.
Ik hoop wel dat ik ooit een balans vind tussen contact en het behoud van mijzelf. Mijn moeder wordt er ook niet jonger op.
Het voelt soms wel hopeloos omdat ik zo gevoelig ben voor hun uitlatingen en manipulatie. Was ik maar wat harder om dit aan te kunnen.
19 jaar heeft ie mij onderdrukt, psychisch mishandeld en emotioneel verwaarloosd…….zo ook onze dochters. Dat werd mij pas uitgelegd toen hij wegging, nadat ik 18 jaar bij het Riagg gelopen had, die mij altijd de indruk hadden gegeven dat ik het probleem was…….
Maar na een aantal traumatische gebeurtenissen daarna, hebben mijn dochters mij ook keihard laten vallen…….Ze hadden toen al jaren geen contact meer met hun vader….Maar na 10 jaar begin ik te beseffen dat zij wel 50 % van die narcistische genen in hun lijf hebben zitten. Ik was de perfecte moeder, tot er met mij van alles aan de hand was, en ik er niet meer voor hun kon zijn, toen kon ik niet op hun rekenen, toen lieten ze mij stikken!
Ze hebben mij zo ongelofelijk veel pijn gedaan, dat komt nooit meer goed. Gelukkig ben ik door hele andere omstandigheden aan de andere kant van Nederland gaan wonen, en kan ik het nu stukje bij beetje los gaan laten. En kom bij mij niet aanzetten dat die narcisten er niks aan kunnen doen door een slechte jeugd of opvoeding, want zéker in het geval van mijn dochters weet ik, dat daar niks mis mee was.
Heb ook zo’n schoonmoeder gehad en die geloofde haar dochter, niettegenstaande zij autisme had. Het probleem is dat ze verhaaltjes begint te vertellen aan haar moeder, en ondertussen word ik dan terecht gesteld voor alles wat ik nooit gedaan had. Ben heel introvert en ben HSP (Hoog Sensitief Persoon). Hierdoor kwam ik in de psychiatrie terecht. Bij momenten heb ik het nog steeds heel moeilijk omdat ik haar dochter nog steeds graag zie. Zal er altijd blijven voor vechten om haar moeder eindelijk eens de waarheid te vertellen. Maar omdat ze haar dochter vreselijk over beschermd kan ik helaas momenteel niks doen. Waarheid wil ze niet horen.
Voor mij ook herkenbaar. Ik ben ook van mening dat vrienden elkaar steunen door dik en dun.
In mijn ” vriendschap” met een narcist gebeurd dat alleen als het hem uitkomt. Zeg ik daar iets van, dan ben ik veeleisend en vraag ik om aandacht. Insinueert dat ik hulp nodig heb.
Mijn zelfvertrouwen is hier totaal door ondermijnt.
Ook hij is naar de buitenwereld een zeer charmant en sociaal persoon.
Dus ligt het allemaal aan mij…..
Ik ben ook door een narcist een hele “vrienden” groep kwijtgeraakt die zich achter haar scharen, maar rouwig ben ik er niet om, het zegt iets over hen.
Mijn familie heb ik mee gebroken, na jaren doffe ellende.
Ik ben wel af en toe nog verbijsterd hoeveel van deze mensen er zijn in mijn omgeving.
Op het werk moet ik er mee omgaan, en omdat ik tegenwoordig laat blijken; tot hier en niet verder gaat het redelijk, ik geef niet op! Dankzij iris’ boek ben ik nu waar ik wil zijn, mezelf heb ik weer terug. Veel verloren, maar er een hoop voor terug gekregen. Ik zit niet stil, ik ga de wereld in, met m’n gezin en lieve echtgenoot. Soms alleen, maar niet eenzaam.
Ik ben vastbesloten me nooit meer door niks en niemand mijn leven te laten verpesten. En me vooral niet schuldig te voelen. Want daar zijn ze een ster in , de schuld bij jou neerleggen.
Heel veel goeds aan jullie allen toegewenst. Een warme groet
Schitterend verwoord. Bij mij bleek en blijkt het ook dat ik te maken had met een (schoon)moeder die vreselijk narcist is, enkel aan haar eigen denken en niemand geloven dat ik haar dochter lief had. En nog steeds, nadat het al bijna 9 maanden uit is tussen haar dochter en mezelf heb ik het nog steeds heel moeilijk. Begrijp niet waarom ze gewoon niet begrijpt dat we elkaar lief hadden. Zelf heeft mijn voorlopige ex autisme en ik ben HSP. En ‘nee’ zeggen is nog steeds moeilijk voor mij. Heb het eens gezegd, en toen was ze een beetje boos maar heeft haar uiteindelijk bij neergelegd. Zij verblijft in een voorziening en iets mag niet binnen. En de laatste keer heb ik het niet stiekem binnen gebracht. Niettegenstaande vonden ze iets op haar kamer wat ik nooit binnen gebracht heb. Maar de fout ligt bij haar moeder omdat zij verslaafd is en mijn voorlopige ex alles moet doen om de twee weekends dat ze bij haar moeder verblijft. Wassen, koken, afwassen, enz… waardoor ze geen moment rust kan vinden.
Hi Kim,
Wat een verhaal vertel je en wat herken ik veel. Trouwens ook van de andere verhalen die geplaatst zijn (Isabo o.a. bijv).
Ik heb niemand meer en het is zo moeilijk om het niet bij jezelf te zoeken zoals jij ook deed eerst.
Ik kan het maar moeilijk laten soms want ik ben degene die alleen achter is gebleven. Persona non grata voel ik me. Jouw verhaal geeft aan wat ik ook heb ervaren en ik waardeer het dat je het lef hebt om het te delen. Ik bleef ook maar kritiek krijgen op hoe slecht het met mij ging en hoe ik toch alles verkeerd deed. Ik had het weer verprutst. Ik moest echt eens in de spiegel kijken. Ik had al bijna 9 jaar aan therapie erop zitten als ik dat van vroeger niet meeneem (narcistische ouder); ik was uitgekeken in de spiegel, mijn eigen stemgeluid uiterst zat en had alles al geprobeerd maar het ging maar niet beter! Behalve in het begin van mijn narcistische relatie natuurlijk. Door het lezen van Iris haar boek en het vinden van deze site, de coach uit het netwerk, zag ik dat ik omringd was door narcisten en mensen met o.a. een dubbele standaard. Zij voelde zich goed over zichzelf als ze mij maar konden helpen, verbeteren of neerslaan als ik me te goed ging voelen. En nu ik terug ging vechten voor mijzelf, konden ze blijkbaar niets meer met mij. Dat door dik en dun dat was hun ‘dik’ en mijn ‘dun’. Ik heb afstand genomen want ze lieten me vallen en gingen ook tegenover mij staan net als de narcisten in kwestie. Ik deed niet meer wat zij mij vertelde dat ik moest doen en het beste voor mij was.
Mijn familie spreekt niet meer met mij omdat ik mijn narcistische moeder mijn waarheid heb verteld. Mijn vader mag niet met mij praten als ik niet met haar wil praten (boete doen voor mijn gedrag) en mijn zusje die is al langer afwezig. Zij heeft het gedrag van mijn moeder overgenomen zie ik nu. Mijn relatie met een narcistische man en vriendin (beide tevens collega’s) heeft ervoor gezorgd dat ik nu werkloos ben door ziekte hiervan. En door het verkeerde beeld te schetsen over mij bij de werkgever. Ik ben vrijwillig vertrokken (weg getreiterd). Dus niets is er meer van mijn oude leven en het valt me zwaar. Het nieuwe is er nl. ook nog niet. Vooral de baan heb ik nodig. Jouw verhaal lezen en ook dat van anderen, het geeft me een gevoel van steun. Ik wens niemand dit toe. Het is wel fijn om te weten dat we niet helemaal alleen zijn en elkaar zo goed kunnen begrijpen. Wat vind ik jullie krachtig, stuk voor stuk.
We gaan voor beter! Betere vrienden, (gekozen)familie, partner – een beter leven. Ik wens jou Kim en iedereen hier natuurlijk, heel veel kracht en geluk toe. We zeggen NEE tegen de narcisten in ons leven. Laten we het nieuwe jaar gaan thuiskomen bij onszelf.
Liefs,
I
Als iemand zegt…”Kijk in eigen boezem.” als antwoord op het uiten van je gevoel dan heb je al een rode vlag. Je bent te gevoelig, te emotioneel, te moeilijk…alles met een te is niet goed.
Herkenbaar van boos worden. Je bent open in een gevoel en wordt terecht gewezen dat het niet mag en dat het zeker niet op zijn plaats is. Laat los en ga verder…stapel je shit op want ik heb geen aandeel want ik ben perfect en ik reageer altijd normaal.
Been there, done that. Zorg voor jezelf en laat het vergif voor wat het is. Je hebt ze niet nodig.
mooi gezegd…zo is het, jij bent belangrijk…erg genoeg om opgevoed te zijn door iemand met een persoonlijkheids stoornis…
sterkte.
Sterk uiteen gezet. En ja, echt voor jezelf gaan kiezen vergt moed. Want het betekent soms dat je mensen – waarin je voorheen geloofde – moet laten gaan.
Ik wens je waardevolle vriendschappen toe, die je laten voelen dat verbinden met de gelijkgestemden daadwerkelijk bestaat en geen pijn doet.
Het is de omgeving waarbinnen narcistisch misbruik kan blijven bestaan. Wanneer je het doorziet is eruit stappen het beste. Soms hoop je nog op verandering, maar die kan je zelf nooit forceren.
🙏🏼
Je hebt een lange weg afgelegd en dit hoort er bij.Als empaat wil je in elke mens het beste zien.Daar word misbruik van gemaakt .Voedsel voor een narcist.Je gevoel volgen is altijd juist.Die kwaadheid is er omdat het niet juist voelt.Blijf altijd dicht bij jezelf en laat je door niemand jouw waardigheid ontnemen.
Echte vriendschap mag geen pijn doen.
Jouw verhaal is heel herkenbaar.Bedankt om te delen
Dank jullie allemaal, voor het artikel zelf en de reacties erop. Ik dacht zelf al redelijk “gevorderd” te zijn in de verwerking van mijn 27-jarige huwelijk met een narcistische vrouw. De beslissing met haar te stoppen was al 10 jaar geleden. Alsof ik van een sneltrein ben afgesprongen. Helaas dreunt eea nog hard na, vooral ook omdat ik mijn zoon niet meer spreek of zie. De meeste van onze toenmalige vrienden verafschuwen mij; het lijkt wel of mijn vorige vrouw een soort sekte heeft opgericht, een sekte tegen mij. Gelukkig ben ik inmiddels al bijna 6 jaar getrouwd met een hele lieve vrouw. Zij heeft mij in laten zien dat er ook normale vrouwen zijn. Ik was het geloof daarin aardig kwijtgeraakt…
ja narcisten zijn gek op mensen die veel verantwoordelijkheid op zich nemen, dan ben je een sappige prooi. Ze zadelen je op met schuld en schaamte die zij zelf niet kunnen dragen of verdragen van zichzelf. Ik zei altijd maar sorry bijvoorbeeld, ik werd echt verslonden, gebroken, zat altijd klem. De boeken hielpen me dit inzien, vooral ook hoe een spirituele narcist te werk gaat.
Als ik nu zo iemand ontmoet of me gewoon niet zo op mijn gemak voel, zal ik nooit intiem of persoonlijk of vertrouwelijk meer worden. Ik houd t kort, zakelijk, oppervlakkig en ik ga zo mogelijk snel ervan weg en ik mijd verder contact. Dat helpt me om schade te voorkomen. Maar moest t wel leren. Pleasen moest ik afleren, evenals teveel betrokken raken. Maar na wat kleine missertjes beheers ik de kunst nu aardig.
Dank voor jouw verhaal!