Dit is een gastcolumn van Gerard.
Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Ze laten niets van zich horen,
ze durven niet.
Wij zijn hun vreemden
ze durven niet.
ze durven niet.
Wij zijn hun vreemden
ze durven niet.
Je belt ze op, je hoort:
doe maar niet meer.
Hulp vinden ze zich niet waard,
ze stellen niets voor.
Hulp vinden ze zich niet waard,
ze stellen niets voor.
Voortdurend moeten, niet vrij,
of maar op bed blijven liggen.
De dag gaat weer voorbij,
zonder delen, zo alleen.
De dag gaat weer voorbij,
zonder delen, zo alleen.
Ze mogen niet, ze deugen niet,
ze zijn niets waard.
Hen is het zicht versluierd,
verduisterd, teloor gegaan.
Hen is het zicht versluierd,
verduisterd, teloor gegaan.
Zagen ze maar hoe deel ze van ons zijn
Hoe ons hart welkom zegt: je hoort bij ons!
Zagen ze maar hoe mooi ze zijn,
Ja, ook nu in al hun pijn.
Zagen ze maar hoe mooi ze zijn,
Ja, ook nu in al hun pijn.
Wat te doen met iemand die niet meer wil,
weten wij het beter?
Wachten we tot het vanzelf beter met ze gaat?
Waar zit bij ons de pijn, laten wij ze zitten?
Wachten we tot het vanzelf beter met ze gaat?
Waar zit bij ons de pijn, laten wij ze zitten?
Geen mens is er alleen voor zichzelf,
liefde is wat verbindt.
In hun wereld onbekend,
slechts aan geweld gewend.
In hun wereld onbekend,
slechts aan geweld gewend.
Dat alles zien wij niet.
We stellen ons voor hoe dat is,
dat beeld is niet de pijn.
Die pijn is er onvoorstelbaar dag en nacht.
dat beeld is niet de pijn.
Die pijn is er onvoorstelbaar dag en nacht.
Ze laten van zich weten door niets van zich te laten weten.
Weten, wij weten dat ze er zijn,
zij weten van hun pijn.
Is het onze pijn?
zij weten van hun pijn.
Is het onze pijn?
De vertwijfeling blijft.
Kom bij me kind,
ik zal je troosten,
ik hou van jou.
ik zal je troosten,
ik hou van jou.
In mijn huis zal je veilig zijn,
omgeven door onvoorwaardelijke liefde.
Om alsnog te krijgen
Wat je nodig hebt om te Leven.
omgeven door onvoorwaardelijke liefde.
Om alsnog te krijgen
Wat je nodig hebt om te Leven.
59 reacties op “Als je niet kan zien dat er mensen zijn die van je houden”
Beste Gerard, Ook moeilijk voor jou om je vriendin zo te zien worstelen met haar verleden. Wat je vaak ziet in zo’n gezin is, dat het patroon wat bestaat tussen ouders en kinderen zich voortzet tussen broers en zussen onderling. Omdat kinderen zich niet sterk genoeg voelen om de ouder te confronteren richt de woede zich gemakkelijk op broer of zus. Zo’n gezin wordt dan een hele giftige omgeving. Wat moeilijk moet het zijn voor je vriendin dat niemand in haar familie het voor haar opneemt. Wat heel moeilijk is, is om de hoop los te laten om alsnog wat familiewarmte te ervaren. Als je vriendin daarin zou slagen zou ze daar heel erg mee gediend zijn, denk ik. Daarna zou ze heel blij kunnen zijn met een goede vriend als jij.
Dank je wel Miep. Van het patroon tussen haar ouders weet ik niet zo veel, wel dat haar vader niet haar echte vader was en zijn stiefkinderen niets gunde. Ook weet ik dat hij een bullebak was, zijn vrouw kroop voor hem. Het is onwaarschijnlijk dat er nog aan herstel van de familiebanden gewerkt kan worden. Mijn vriendin heeft wel eens te kennen gegeven dat ze behoefte had aan familie, we proberen dat in te vullen voor zover dat gaat. Ze geeft soms ook wel aan weer een kind te willen zijn, ik zie dat als een verlangen om alsnog te krijgen wat ze toen gemist heeft. Het is mooi dat ze die dingen zo uit, het zijn waardevolle symbolen om beter in te leven hoe ze zich voelt.
Ik heb je PS ook gelezen: mooi beeld van die wapperaar. Een goede therapeut is waardevol, ik heb er nu zelf een die ik wel zou willen inlijsten. Zij is daar nog niet aan toe, alles uit de buitenwereld is beangstigend voor haar, het heeft ook wel zo’n tien jaar gekost van haar dagelijks bellen voor ze mij een beetje ging vertrouwen.
Voorlopig alleen aandacht, zachtheid, niet de diepte in, beetje luchtig, een bloemtje. Voor mij is het zien van een stukje authenticiteit bij haar als een feestje.
Nogmaals dank.
Beste Gerard,
Tien jaar dagelijks bellen ………. Heel lief en zorgzaam, maar …………
We kunnen elkaars problemen niet oplossen. Ze zou wel weer kind willen zijn, maar dat kan niet. Ze heeft behoefte aan familie en dat proberen jullie in te vullen, maar dat kan niet. Ze heeft al een familie. Jullie kunnen alleen vrienden zijn. Vrienden die er wel voor haar zijn. De verantwoordelijkheid voor haar leven is echt van haar, dat mag je haar niet afnemen. Het is belangrijk om haar realiteitszin aan te wakkeren. Misschien is het beste wat je voor haar kan doen, voorleven hoe jij je eigen problemen aanpakt. Haar te vertellen hoe blij je bent met deze site, met je therapie. Hoe fijn het is om te kunnen praten met iemand die verstand van zaken heeft en je aanvoelt en begrijpt. Proberen wat nieuwsgierigheid op te wekken. Dus vooral jezelf niet wegcijferen in het contact. Zij heeft ook echt kracht in haar, ergens. Daar moet ze het vooral van hebben.
Beste Gerard,
PS. Iris gebruikt de metafoor van het grassprietje in het verbrande bos. Zelf gebruik ik liever het beeld van het smeulende vuurtje wat af en toe dreigt te doven. Een vuurtje wat door toedoen van de juiste “wapperaar” (lees: een goede therapeut) weer feller kan gaan branden. Maar dat zal soms een hele klus zijn.
Ik zat nog even na te denken over het verhaal van Mieke, en waarom mij dat zo bezig hield. Ongeveer dezelfde levensfase, ook narcisme in jeugd, de wens van een beter contact met zoon en een periode van wanhoop. Ik raakte van haar verhaal een beetje in de knoop. Maar ik kom er nu achter waarom dat was. Haar verhaal wekte bij mij twee volstrekt tegenstrijdige emoties op. Enerzijds medeleven en anderzijds boosheid. Dat kan dus blijkbaar ook.
Als ik zo hier en daar lees wat er geschreven wordt, kan ik soms een lichte ergernis niet onderdrukken. In het algemeen hoor. Dit is geen reactie op deze blog. Empathie en medeleven is heel belangrijk. Maar soms wordt het verward met medelijden. Dat we iemand bevestigen in het slachtofferschap. Slachtoffer is nou juist dat wat er van ons gemaakt is. Ons, kinderen van ouders met een narcistische inslag. Het is niet wat we in wezen zijn.
Beste Miep, bij jouw reactie moet ik denken aan een reactie van een kennis van mij. Ik had haar verteld dat ik met het werkboek van Het verdwenen zelf erachter gekomen was dat ik ook een slachtoffer van narcistische mishandeling was, met het lezen van dat boek vielen voor mij de puzzelstukjes één voor één op hun plaats. Ik had het haar laten weten omdat ik vermoed dat zij ook een slachtoffer is van narcistische mishandeling, ik hoopte dat ze herkenning zou zien. Haar reactie was dat ik vooral niet in een slachtofferrol moest gaan zitten.
Ik heb daar goed over nagedacht en ben tot de conclusie gekomen dat een slachtofferrol iets anders is dan slachtofferschap. Met een slachtofferrol heb je een zeker voordeel bij het spelen van die rol, mensen vinden je zielig, hebben medelijden enz. Je hebt ook een nadeel met die rol: je komt niet verder.
Slachtofferschap betekent voor mij iets heel anders, namelijk dat je begrijpt dat je te maken hebt met de gevolgen van mishandeling en dat er verandering mogelijk is, dat de kwaliteit van je leven beter kan en je op een gegeven moment kan zeggen dat je slachtoffer geweest bent.
Beste Gerard,
Er komt een verhaaltje in me op.
Er was eens een man die goed kon houtsnijden.
Hij maakte een prachtig beeldje en gaf het aan een vriend.
De vriend had geen oog voor de schoonheid ervan, maar dacht, ach, ik kan het wel als deurstopper gebruiken. Handig, nietwaar.
De deurstopper wist niet beter dan dat hij een deurstopper was. Want zo was hij altijd behandeld.
Nu waren er wel eens bezoekers die medelijden hadden met de deurstopper. Want hij kreeg dagelijks klappen. Dat wil toch niemand? Ja toch? Niet dan? Maar die bezoekers herkenden in de deurstopper vooral de klappen die ze zelf dagelijks kregen. Het ging ze eigenlijk niet zozeer om het lot van de deurstopper.
Maar op een dag kwam er een vriend langs die zei: Wat een mooi beeldje is dat, waarom gebruik je dat als deurstopper? Wat zonde! Wil je het aan mij verkopen?
Het beeldje dacht: Die man is niet goed wijs. Ik ben toch een deurstopper? Altijd geweest. Maar hij vond het wel fijn om geen klappen meer te krijgen. En om als een waardevol iets gekoesterd te worden, samen met andere mooie voorwerpen, waar hij trouwens niet slecht bij afstak. Bij nader inzien.
Zo begon hij toch wat te twijfelen aan zijn identiteit als deurstopper.
Er bleek zelfs waarachtig leven in het beeldje te zitten. En voor ze het wist had ze zich ontwikkeld tot een goede houtsnijder. Ze had het van geen vreemde.
Beste Gerard,
Wat een weinig empathische reactie van je vriendin, als ik het zeggen mag. Ben je blij eindelijk iets gevonden te hebben waar je echt wat aan hebt, krijg je dat. Maakte jou dat niet boos? Ik was net zo blij als jij met dit inzicht wat zo ontzettend veel verklaarde. Ik had het niet over diegenen die het mikpunt zijn geweest (geweest) van narcisme, maar over mensen die je vervolgens “zielig” gaan vinden. Dat vind ik niet steunend. En daar hou ik dus niet van. Dat is ook wat ik met onderstaand verhaaltje wilde zeggen. Ik zou dat willen omschrijven als geprojecteerd zelfmedelijden. Als je daarin meegaat ontstaat er een sfeertje van “arme wij”. En daar schiet mijns inziens niemand wat mee op.
Omtrent het onderwerp narcisme, wens ik persoonlijk nooit de woorden slachtofferrol of medelijden en alles wat er op lijkt te gebruiken voor en de personen die het ‘uitvoeren’ en de personen die het moeten ondergaan. Het is voor mij onderdeel van een groter geheel, het systeem waarin we leven en waarin we allemaal onszelf dienen te ‘bedruipen’ en wat voor machtsspelletjes er daarvoor gespeeld worden en hoe gevangen we daar vaak allemaal in zitten, maar waar narcisem iig flink kan botvieren. Narcisme omschrijf ik als een groot drama wat jarenlang onder de radar van het zichtbare bestaan zich af kan spelen, nooit aan het licht kan of hoeft te komen en als het aan het licht komt, het drama niet meteen ophoudt, maar minstens nog net zo lang ellende kan geven als het heeft geduurd voor je het kunt plaatsen of er mee kunt dealen. Een groot psychologisch drama wat je leven gigantisch of voor altijd kan ontwrichten en de magie van het leven of het leven met mensen voor altijd kapot kan maken, omdat je niet meer weet hoe je nog (verder) kunt leven met al deze gedachten die het geeft over het leven (met mensen).
Ik kan uiteraard alleen een reactie geven uit eigen ervaring en deze is.
Er is maar 1 verandering mogelijk en deze is….., verbreek al het contact met de narcist, ook al is het je kind, ouder enz. en maak niet de fout,… als ik maar beter mijn best doe, dan verandert hij of zij wel, dus niet……
Een gesprek, confrontatie heeft geen enkele zin, hierdoor versterk je nog meer je eigen ‘lijden’ en geloof me ik kan het weten.
De verandering ben jezelf, investeer injezel, werk aan een verhoogd bewustzijn en maak jezelf vooral krachtig dmv goede voeding, beweging en meditatie en hou van jezelf en nee… dit heeft niets met narcisme te maken 😉
Beste Yvonn, hoewel je gelijk hebt en het het beste is alle contact te verbreken, zit ik toch met een probleem. Hoe verbreek je het contact met je eigen kind? Ik kan het niet, blijf hopen op een verandering
Beste Mieke, zolang je het nog kunt op brengen om contact te houden, dan is het nog te vroeg, op een gegeven moment kun je niet meer en dan is het niet meer moeilijk, echt dit moment komt.
Heb vooral geen schuld gevoel, ook als je nog niet los kunt laten, wees heel mild voor jezelf.
Sterkte
Beste Mieke,
Voor je eigen bestwil zul je voor jezelf moeten kiezen. De rest van je leven hierin blijven of contact verbreken zodat je een eigen volwaardig bestaan kunt opbouwen. Want je leest het” er verandert niets ”
Ook ik heb deze keuze moeten maken hoe moeilijk het ook was. Het is het niet waard om je eigen leven op te geven voor een ander zijn manipulatie.
Probeer dat plantje te laten groeien wat diep in je probeert te overleven.
Sinds vanavond heb ik dat plantje ook gevoeld door het lezen van alle herkenbare berichten. Ik wil dat plantje toch wel graag voelen groeien, en ga dus knokken hiervoor.
Doe je mee👊😘liefs