Dit is een gastcolumn van Gerard
Een vriendin van mij die al zo’n 40 jaar ken is als kind zodanig ernstig mishandeld dat ze nu niet meer wil leven. Zowel haar stiefvader als haar moeder hadden ten minste narcistische trekken, ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden. Het doet me veel verdriet haar zo te zien lijden, nooit eerder ging iets zo aan mijn hart, pijn en verdriet. Ik heb het gedicht voor een deel wat algemeen gesteld omdat ik weet dat er zoveel leed achter voordeuren is, waar we maar weinig van weten…. Aan het einde van het stukje spits het zich toe op die vriendin. Mag dit een teken zijn voor hen die net zo lijden, er zijn mensen die ze niet alleen laten.
Ze laten niets van zich horen,
ze durven niet.
Wij zijn hun vreemden
ze durven niet.
ze durven niet.
Wij zijn hun vreemden
ze durven niet.
Je belt ze op, je hoort:
doe maar niet meer.
Hulp vinden ze zich niet waard,
ze stellen niets voor.
Hulp vinden ze zich niet waard,
ze stellen niets voor.
Voortdurend moeten, niet vrij,
of maar op bed blijven liggen.
De dag gaat weer voorbij,
zonder delen, zo alleen.
De dag gaat weer voorbij,
zonder delen, zo alleen.
Ze mogen niet, ze deugen niet,
ze zijn niets waard.
Hen is het zicht versluierd,
verduisterd, teloor gegaan.
Hen is het zicht versluierd,
verduisterd, teloor gegaan.
Zagen ze maar hoe deel ze van ons zijn
Hoe ons hart welkom zegt: je hoort bij ons!
Zagen ze maar hoe mooi ze zijn,
Ja, ook nu in al hun pijn.
Zagen ze maar hoe mooi ze zijn,
Ja, ook nu in al hun pijn.
Wat te doen met iemand die niet meer wil,
weten wij het beter?
Wachten we tot het vanzelf beter met ze gaat?
Waar zit bij ons de pijn, laten wij ze zitten?
Wachten we tot het vanzelf beter met ze gaat?
Waar zit bij ons de pijn, laten wij ze zitten?
Geen mens is er alleen voor zichzelf,
liefde is wat verbindt.
In hun wereld onbekend,
slechts aan geweld gewend.
In hun wereld onbekend,
slechts aan geweld gewend.
Dat alles zien wij niet.
We stellen ons voor hoe dat is,
dat beeld is niet de pijn.
Die pijn is er onvoorstelbaar dag en nacht.
dat beeld is niet de pijn.
Die pijn is er onvoorstelbaar dag en nacht.
Ze laten van zich weten door niets van zich te laten weten.
Weten, wij weten dat ze er zijn,
zij weten van hun pijn.
Is het onze pijn?
zij weten van hun pijn.
Is het onze pijn?
De vertwijfeling blijft.
Kom bij me kind,
ik zal je troosten,
ik hou van jou.
ik zal je troosten,
ik hou van jou.
In mijn huis zal je veilig zijn,
omgeven door onvoorwaardelijke liefde.
Om alsnog te krijgen
Wat je nodig hebt om te Leven.
omgeven door onvoorwaardelijke liefde.
Om alsnog te krijgen
Wat je nodig hebt om te Leven.
Heel mooi, de laatste 2 alinea”s heb ik gehoord van God door mensen heen. Die mij eerst alleen maar veiligheid boden. Heel lang en niet ophielden.
Prachtig Gerard, herkenbaar voor mij. Mijn geliefde vertrouwde mij veel toe over pijn uit het verleden. Waarom en schuld vragen en ook uitspraken dat hij schuldig is. En op hele kwetsbare momenten mij zo stevig knuffelen en me zijn ziel in zijn ogen tonen en de hartenkreet: laat jij mij ECHT niet in de steek? Hoe slecht ik ook ben..En in nachtmerries roept hij mijn naam….Misschien is hij verder in zijn proces om hulp te accepteren, hij praat regelmatig over dat hij ziek is en een psycholoog nodig heeft, nu alleen dat vasthouden. Duidelijk uitgelegd wat ik niet kan verdragen. En ook gewoon een sorry van zijn kant. Hoe subtiel ook, hij omschrijft het als de demon die bezit van hem neemt. En zegt daarbij dat zijn echte ik dan verstomd is, maar hij weet dat het de ander is die dat gedrag vertoonde. Ik hou van hem en hij weet dat ik niet uit zijn leven wegga. Ook al zou hij dat wel doen, hij weet dat ik er ben en hem niet zal afwijzen. Heb wat meer mededogen, bewaar de kalmte en straal liefde uit . Hij of zij is niet in staat anders te reageren. Zo gevormd vanwege trauma onder andere of de verkeerde opvoeding. Maar voor mij een overduidelijk gevoel: als het echt niet anders meer kan, duidelijke grens of voorlopig afscheid, maar wel met de belofte: de deur en mijn hart blijven lopen. Dat verdient deze zo gekwetste en van alle liefde ontstoken survivalist die mij veel emoties oplevert…. En kracht. Hij doet er wel toe!
Dit lijkt een ideale situatie. Ik wou dat je mijn vriendin was. Helaas is de werkelijkheid voor mij op dit moment anders. Ik zit nu diep, heel diep, in de put en weet echt niet meer hoe er uit te komen. Opgevoed door een narcistische moeder, getrouwd geweest met een narcistische man en nu, ach, een poosje geleden realiseerde ik me dat ook mijn zoon, nu 42 jaar, ook narcistisch is. Jarenlang heeft hij me gemanipuleerd en gebruikt voor zijn eigen gemak. O ja, als kind mag dat, dat hoort bij het leerproces, maar als volwassene? Het begon subtiel, hij wilde een eigen bedrijf beginnen en had daarvoor geld nodig. Zijn ouders hadden wat gespaard voor hun oude dag dus dat kwam hem wel goed van pas. “Ik betaal het heel snel terug hoor mam”. “En ik geef ook een redelijke rente, die ga ik gelijk betalen, laten we dan de terugbetaling van de lening afspreken voor over drie jaar en dan het bedrag ineens” . Ik hoor het hem allemaal nog zeggen, eind 2013. Nou, de werkelijkheid was anders, de betaling van de rente werd al gauw stop gezet en dat bedrag ineens is nu, 2019, nog niet ontvangen. Integendeel zelfs. Begin 2015 ging het bedrijf, door zijn eigen schuld, eigenwijs, geen raad van wie dan ook aan willen nemen, over de kop en stond hij zonder inkomen en met schulden op de stoep. En wat doe je dan als ouders? Helpen. Wij waren inmiddels gepensioneerd en ook ons inkomen was drastisch gedaald. Wat dan? Auto verkocht, sieraden verkocht en zijn schulden, voor een deel, betaald. Verder werkelijk een bedrag gegeven voor levensonderhoud. “Ik betaal het allemaal terug, mam, ik wil niet dat jullie geen geld meer hebben voor leuke dingen” . En ik, ik geloofde het, het was immers mijn kind en die zou me toch niet beliegen?
Nu zijn we dus een paar jaar verder, terugbetaling gaat mondjesmaat, wordt steeds minder en er is ons te kennen gegeven dat hij niets meer met ons te maken wil hebben. Omdat wij toch wel graag ons geld terug willen zien, ook omdat er regelingen getroffen moeten worden met betrekking tot een uitvaartverzekering en ook zijn zus wel wat hulp kan gebruiken, hebben wij geprobeerd hem dat duidelijk te maken en steeds geprobeerd toch contact te zoeken. Het gevolg? Een paar weken geleden had ik de politie aan de deur, hij had aangifte gedaan van stalking. Ja de politie kwam bij mij, terwijl het zijn vader was die regelmatig geprobeerd heeft hem te bereiken, stalking is niet aan de orde, het lijkt me normaal te willen weten waar je aan tie bent. Waarom hij de politie op mij afgestuurd heeft en niet op zijn vader? Simpel, hij heeft mij altijd kunnen manipuleren.
Dit alles heeft me nu zo ver gebracht dat ik als een zombie door het huis loop, tot niets kom en soms met pillen in mijn handen sta.
Had ik maar een vriendin zoals jij, iemand die naar me wilde luisteren, die niet direct begint over hoe zij met haar kinderen om gaat, hoe fijn ze het hebben, hoe heerlijk het is dat haar zoon elke dag even belt om te vragen hoe het met haar gaat, die ervoor zorgt dat zij een leuke verjaardag heeft en noem maar op. Als ik dan aangeef hoe ellendig ik me voel krijg ik te horen dat ik wel langs mag komen om erover te praten. Begrijpt dan niemand dat je dat niet kunt? Niet eens de deur uit durft te gaan? Het enige wat je nodig hebt is die arm om je heen en iemand die zegt ik ga je helpen. De realiteit is echter anders, er wordt namelijk gezegd dat je het allemaal maar moet laten gebeuren en dat je de hele zaak moet vergeten en verder gaan met je leven. Hoe kan je je kind vergeten???
Lieve Mieke, wat een hel. Wou dat ik kon zeggen wat je het beste kunt doen, maar heb er geen idee van, wil alleen zeggen dat ik m.b.t. mijn moeder vaak probeer te denken: haar echte zelf zit ergens in haarzelf en wil alleen het beste voor mij en schaamt zich ontzettend en voelt zich ontzettend schuldig. Dat helpt me een beetje om haar andere gedrag minder serieus te nemen. Mijn idee is (vast ergens gelezen) dat onze hogere zelven / echte zelven contact met elkaar kunnen hebben, bijvoorbeeld ‘s nachts, en dat troost me. Hopelijk jou ook een beetje, heel veel sterkte & heeeeeeel veel liefde!
Aan je goede bedoelingen twijfel ik niet, Mieke. Maar of je zoon ook echt geholpen is met je handelwijze, dat betwijfel ik wel. Zeker gezien het resultaat. Misschien is je zoon niet zo sterk als hij zou willen? En vindt hij dat moeilijk om toe te geven? Heb je daar wel eens aan gedacht? Dat moeders het goed bedoelen wil niet zeggen dat ze ook altijd het juiste doen. Je gekwetst voelen is iets anders dan gekwetst worden.
Lieve Mieke, er zijn meer mensen die je begrijpen dan je nu denkt hoor! Probeer goed voor jezelf te zorgen en hoe moeilijk ook : te kiezen voor jezelf. Met narcisme is het nou eenmaal zo dat een ander altijd de schuldige is, de narcist treft geen enkele blaam. Offer je leven er niet aan op. En draai het eens om, dat: hoe kun je je kind vergeten? Hoe kan een kind zijn moeder zo behandelen? Gooi die pillen maar weg, zoek hulp bij een goede psycholoog , je bent die hulp meer dan waard!
Beste Mieke,
Wat naar dat je je zo ellendig voelt. Maar ik mis je eigen rol in deze geschiedenis. Je schrijft dat je zoon je manipuleert. Maar dan ben jij degene die zich laat manipuleren, toch? Je legt nu alle verantwoordelijkheid bij je zoon. Hij heeft een grote schuld bij jou, en dat is allemaal zijn schuld. Misschien wil hij daarom wel geen contact met jou. Het komt me over alsof jij geen grenzen stelt als je geld uitleent dat je niet missen kan aan een ruimschoots volwassen kind. Je laat hem over jouw grenzen gaan en vervolgens ben je boos op hem. Het zou voor je zoon (en je dochter!) maar vooral ook voor jezelf zoveel beter zijn als je je bewuster zou worden van je eigen rol en verantwoordelijkheid. Bijvoorbeeld door professionele hulp te zoeken. Ik wens je sterkte en wijsheid.
Dit is gedeeltelijk waar, maar jouw antwoord kwetst me wel behoorlijk. Natuurlijk heb ik zelf een rol, maar doet een moeder niet alles voor haar kind ook al zegt je onderbuikgevoel dat het niet verstandig is? En waarom ik boos op hem ben? Omdat hij steeds maar weer zelf bepaalt of en hoeveel hij terugbetaalt, zich totaal niet aan de afspraken houdt maar wel verwacht dat anderen dat doen en nu ook nog de politie op me afstuurt. Uit jouw reactie blijkt wel dat je nog nooit zoiets bij de hand hebt gehad 3n dus ook niet kan oordelen. Doe dat dan ook niet en veroordeel zeker niet
Ik vraag jou niet om je ongefundeerde mening. Doe me een plezier en stop met je reacties. Ik heb er al een vreselijke avond en nacht van overgehouden. Nogmaals, je weet de feiten niet en kunt dus zeker niet oordelen
boosheid is kracht. Het kan je zeker helpen om te gaan handelen.
Als Mieke nu boos wordt op Miep, zou dat haar bij haar kracht brengen?
Mooie gedachte.
Nou, waarom schrijf ik? dat is uit een behoefte van mijzelf. Ik heb een tijd gezocht naar antwoorden op de vraag hoezeer mijn kind ‘geleden’ heeft, welk effect het voor haar gehad heeft dat ik met een narcistische moeder ben opgegroeid, bovendien met een dreigende gewelddadige oudste broer. Hallo, hardop dat zeggen, dat in het openbaar schrijven, dat roept toch weer heel wat op… aan aarzeling, twijfel (mag ik dat wel) en angst (beter je gedeisd te houden)
Nou, deze site bewijst maar weer zijn/haar nut voor mij. Kogel door de kerk: er voor uitkomen wat ik ontdek met terugwerkende kracht over mijn jeugd mag ik voor waar aannemen en vertellen ook.
Het aanwezig zijn bij geweld tegen een ander mens is op zich traumatisch. Ik wist dat mijn veel oudere broer mijn broer vlak boven mij had geslagen. Wat deed deze jongere broer, hij was alleen maar dwars. Mijn ouders stonden er ook bij en mijn vader stond bijna te huilen, maar deed niks. Mijn moeder? ik denk achteraf dat zij blij was dat de broer boven mij nu gedisciplineerd was en zich wel zou gedragen verder. Mijn jongere broertje ging alleen in de tuin zijn wanhoop uit schreeuwen. Mijn oudste broer kreeg geen straf en niet eens een hardop uitsproken veroordeling.
Ik heb herinneringen aan twee keer. Maar als ik pendel en een kaart gebruik met mogelijke gevoelens er op, dan ontdek ik dat in ieder geval de dreiging van gebruik van geweld al heel jong er was. voor mijn broertje(s) en voor mij.
Opgeteld bij een aantal uitspraken, die behoorlijk vernederend voor mij waren en die een bizarre logica hadden, denk ik dat deze oudste broer een verborgen narcist was.
De boeken van Iris geven inzicht, dat met scheuten komt. Ze zwerven een tijd door huis en dan opeens sla ik er een open en kijk naar die bladzijde. Meestal raak en passend bij dat moment. Ik herken de hersenspoeling: de dingen die jou geleerd zijn over jezelf te denken die niet waar zijn en niet van jou zijn. Ik worstel met dader-identificatie, want ik ben als kind een pleaser geweest (bezweken zijn, zie aanvulling bij deel 3 van boek 2) Mijn gesprek in mijzelf met mijzelf is positief geworden. Als ik negatieve gedachten merk over mijzelf, of schelden, dan pak ik dit aan in plaats van mijzelf te gaan afleiden. Ik pak het met kop en kont en behandel het op mijn manier, maar het is niet van mij, dat weet ik zeker. Het gaat de goede kant op, maar het is nog steeds hard werk.
Over het effect op kinderen.
In het tweede boek staat een stukje, er staat dat een klein kind al merkt aan zijn/haar ouder, dat deze afwezig is of hoe heet dat ook weer, gedissocieerd. Het kind is dan even aan zichzelf overgelaten, stel ik mij zo voor.
Er staat ook dat ouders die zelf opgevoed zijn door een narcist(e)(n) moeite hebben met grenzen stellen aan hun kind(eren).
Ik heb het meer gehoord dat dan ook een kind als narcistisch bestempeld wordt.
Ik geloof daar niet in
Mijn idee is dat het aan de verwarring ligt tussen als kind verwend zijn (geen grenzen gesteld krijgen door een ouder die vindt alles voor je kind over te moeten hebben, moeite hebben jouw volwassen kind autonomie te gunnen) en in de steek gelaten zijn als kind door een ouder die het erg moeilijk met zichzelf had of te weinig zelf had.
het is dan geen manipulatie maar het vallen in een gat, als je begrijpt wat ik bedoel.
En bij alles wat met narcistische mishandeling te maken heeft: eerst snappen wat er speelt, eerst inzicht en daarna kan je pas gevoelens gaan verwerken. Emoties gaan uitzuiveren of ze van jou zijn of dat jij ze overgenomen hebt en ze als zodanig nog niet herkent als niet-van-jou.
De omweg is de snelste weg, dat geldt voor mij. Als ik het aan een ander probeer uit te leggen, dan snap ik het zelf een beetje beter.
Voelt mijn worsteling niet meer alleen.
Voor iedereen: heel veel liefde, hoezeer dat woord ook belast is.
Bij wanhoop: als je in een draaikolk zit, moet je mee gaan met de draaiing in het water en je laten zakken, tot je in de diepte grond voelt en dan scheef afzetten.
Dan pas kan je je los maken van de draaiende kracht.
Dat is het beeld, dat hierbij geschetst wordt.
Hoe je scheef moet afzetten, dat vul je voor jezelf is, want iedereen is uniek.
Het eenvoudigste gebed als je in de put zit is ‘ik zeg dank voor mij onbekende hulp die reeds naar mij onderweg is’
Dat hoef je niet te geloven, als je het maar zegt net zolang tot je het hebt. Zo gek is het Leven.
😉
Ik heb je brief gelezen ,.
Het raakt me zeer .
Ik ben 35 jaar getrouwd geweest met een narcist ,verslaafd ,geweldadig .
Nu ben ik 7 jaar bij hem weg .
We hebben samen 5 kinderen ,mijn oudste zoon is zwaar narcistisch zet iedereen tegen mij op als zijn vriendinnen hebben een mening over mij terwijl ze me nooit hebben gezien .
Ook mijn tweede zoon leeft een dubbel leven nooit weet ik waar ik aan toe ben speelt zoveel verschillende personen ..
derde zoon is super lief maar doordat hij niet narcistisch is is hij het mikpunt van zijn broers …hij is anders en is een rots in de branding .
Mijn vierde zoon leeft op anderemans zak hoeveel we hem al hebben geholpen het is nooit genoeg .
Mijn dochter is vroeg uit huis gegaan en mannupuleerd en gebruikt iedereen ze heeft niet anders gezien .
Ze trekken allemaal partij voor elkaar en hebben gewoon contact met hun vader die mij ontzettend slecht behandeld en gestalkt .
Mijn vader is ook narcistisch waardoor ik niet zag dat de behandeling schadelijk was .
Mijn ex fam hebben me als een blok laten vallen .
Ik vecht steeds om mij niet onvolwaardig te vinden …,mensen vind ik zwaar om mee om te gaan ik zie en voel zoveel triggers .
Het leven is soms loodzwaar
Prachtig en beschrijft precies hoe ik mij ook afzijdig hou en niets van mij laat horen! De eenzaamheid is gruwelijk, maar beter niets dan iets! Dat ‘niets’ kan ik tenminste vertrouwen! Sterkte voor jouw vriendin, wat een geluk dat ze jou heeft…..
Prachtig geschreven. Zo herkenbaar. Zo voelde ik me toen ik werd mishandeld door mijn naristische moeder en broer. Ik dacht ook dat niemand van me hield. Het leven was niet mooi, zwaar. Toen ik je gedicht las moest ik huilen, ik werd weer teruggetrokken in de tijd. Wat je schrijft is precies wat slachtoffers van narcistische mishandeling nodig hebben: een veilig thuis, met onvoorwaardelijke liefde. Wat knap, dat je het zo hebt weten te verwoorden terwijl je zelf niet uit zo’n gezin komt. Wat fijn voor je vriendin dat ze jou heeft!
Prachtig! Tot tranen geroerd! Dank je Gerard, ik hoop dat je vriendin heel veel van zichzelf gaat leren houden. Dat ze voelt dat zij er wel degelijk toe doet. Liefs,
Het ont-wikkelen van Zelfliefde is van het grootste belang. Recht doen aan alles wat dat gekwetste innerlijke kind nodig heeft.
Beste Gerard,
Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar toch wil ik iets van me laten horen.
Dankjewel voor dit gedicht en ik kan niet uitleggen hoe waar en vooral waardevol dit is.
Wat heb jij het goed begrepen…
Heel mooi beschreven. Zelf heb ik verborgen narcistische moeder en broer, maar besef dat het voor mij niet veel beter was op mijn therapie. Het was een therapeutische leef- werkgemeenschap waar ik me ook niet echt geliefd voelde. Ik had daar natuurlijk ook gedrag dat ik bij mijn moeder vertoonde en dat zij vertoonde en waar men niet van gediend was. Het duurde bv maanden voordat ik besefte dat iemand mij had gekwetst, terwijl zij dat andersom wel direct waren en dan bliezen ze ermee hoog van de toren. Ik dacht jarenlang dat het allemaal aan mij lag en dat het dan wel zou verbeteren.
Beste Pieternella, Ik begrijp goed wat je hier verteld, vanuit je opvoeding doe je dingen zoals ze je voorgedaan werden. Kom je dan in zo’n therapeutische werkgemeenschap, dan zal dat jou niet helpen, in tegendeel. Om te herstellen heb je de juiste hulp nodig, ben je daar al mee bezig of naar op zoek?
Bedankt voor dit prachtige weergeven van de pijn en van hoop voor degenen die aan deze pijn lijden. Ik lijd aan diezelfde pijn, en sluit me ook af voor goede vrienden. En was in februari zo moe en zo vol pijn van alles, dat een einde me voor het eerst in mijn leven beter leek dan verder gaan.
Beste Gerard, heel veel liefs aan jou! En zou je tegen je vriendin willen zeggen dat ik het begrijp (denk te begrijpen) dat de pijn van niet geliefd zijn, bovenop de andere ellende die zij meegemaakt heeft, simpelweg te groot is voor een mens om aan te kunnen? Er zijn een paar spaarzame momenten geweest in oktober en november van 2018, dat ik mezelf eindelijk kon aankijken in de spiegel en mezelf zag, en naar mezelf kon glimlachen, en iemand kon zien die goed was. Ik dacht toen dat mijn strijd eindelijk gestreden was. Maar ben het kwijtgeraakt en ben zo moe nu, dat alles wat ik deed om dat te bereiken (therapie, contact met m’n innerlijk kind, mezelf steunen in plaats van afbranden, goede zelfzorg, yoga, mediteren) niet meer lukt. Ben al blij als douchen lukt. Het is te moeilijk om jezelf uit de put te trekken, vraag dat niet van jezelf! Hoop dat jullie iemand kunnen vinden die je hierbij helpt.
Een hele dikke knuffel,
Liza
soms zit je aan de andere kant van de maan
als je dat kunt uithouden, dan draai je weer naar het licht, maanlicht , zonlicht.
soms is het zien van de regenboogkleuren in een waterdruppel genoeg.
wat dacht je van: ik worstel en kom boven.
of in films: Colette zegt and it hurt, it hurt and it hurt.
Dat is zo krachtig voor mij.
Dan komt in gedachten de film Jane Eyre: ze hebben op mij gestaan en getrappeld met hun voeten.
Kortom, je bent niet alleen, nooit als je dit in gedachten neemt.
wat er net tot mij doordrong is dat visualisatie, bijvoorbeeld dat je gegrond bent in de aarde en dat je ballast naar beneden gezogen wordt en daar getransformeerd in nieuw inzicht aan de oppervlakte ergens, dat je je dat kunt voorstellen en niemand anders zegt dat je je dat foutief voorstelt.
Je mag je eigen beelden maken.
scherm jezelf af, ook dat mag met hoe jij dat je voorstelt. Ik hoorde een tip: doe een mantel om en aan de buitenkant zitten allemaal spiegeltjes. Dan neem je niet van anderen over aan gevoelens, wat niet bij je hoort.
En Liza, lieverd, het is fijn als douchen lukt.
dank voor het delen van jouw gevoelens 😉
Heleen, dank! Je gaf me een positief gevoel over mezelf vanmorgen, en een goede tip, dat wat je zegt over jezelf afschermen! En wat een kracht komt er naar voren uit wat je schrijft.
Liefs
Dank voor die knuffel Liza! Door hoe je hier je verdriet laat zien zie ik dat je een mooi mens bent, waardevol! Ik wens je heel veel sterkte. Er zit meer kracht n jezelf dan je voor mogelijk houdt.
Liefs, Gerard
‘Ze laten van zich weten door niets van zich te laten weten.’ Heel mooi en treffend geschreven zeg, dank je wel!
Indrukwekkend. Maar ik heb niet alles gelezen. Ik ben er best gevoelig voor. In mijn jeugd ben ik ook ernstig misbruikt en vernederd door me familie. Ik begrijp dat hun dan de waarheid niet willen horen of zien. Door aantal trainingen en therapieën ben ik wat verder sterker geworden om anderen te helpen. Ik ontmaskerd zo de narcisten. Knap uiterlijk kan bedrieglijk zijn. Kijk Maar naar de loverboy,s, geleerde zakenmannen, en ook vrouwen natuurlijk. Een aantrekkelijk beroep maak nog geen sympathie die je opwekt. Ik zelf ben werkzaam in de wasserij en dan wassen wij kleding voor de wmo tehuizen en bedrijven. Ik schrijf dagboeken en dat kan helpen om je emotioneel een plaatsje te geven. Het verleden die pijn veroorzaakt wuif je niet zo maar weg. Ik wens je veel succes met gedichten maken.
Weet je Marina, is snap het helemaal dat je niet alles gelezen hebt. Bij het voorstellen aan Iris Koops m dit stukje op haar website te plaatsen had ik best wel een beetje twijfel, komt het niet al te diep binnen? Aan de reacties te zien is het toch goed dat het geplaatst is, het steunt mensen en dat is ook wat ik ermee wil. Ik denk dat jouw gevoel goed ontwikkeld is en dat je ook daarmee anderen goed kunt helpen. Jouw pijn mag er zijn, er is niemand meer die jouw pijn afkeurt of jou voor zichzelf wil gebruiken. je bent er voor jezelf, net zo goed als je er voor anderen bent.
Liefs, Gerard
Mooi… herkenbaar. Vraag me af of er iemand zo over mij denkt…
Beste Annelies, met mijn stukje… het begin is er. Durf je een stap te nemen om het uit te vinden? In een stukje van Freek de jonge zegt hij: laat die hand maar los,… of neem er juist een vast.
Doe maar.
Gerard.
Mieke, n.a.v. jouw post, sterkte gewenst! Ik hoop dat je veel hebt aan de bijdragen, het begrip en de goede wensen van degenen die gereageerd hebben. Miep, ik vind het niet te geloven dat je met zo’n van empathie verstoken, haast beschuldigende reactie komt op wat Mieke vertelt. Weet je überhaupt iets over narcistisch misbruik? Over hoe het werkt? Ik snap niet hoe je het voor elkaar krijgt om tegen iemand die beschrijft de wanhoop nabij te zijn, te gaan vertellen wat ze allemaal verkeerd heeft gedaan en dat ze maar eens hulp moet gaan zoeken zodat ze haar eigen verantwoordelijkheid kan gaan nemen.
Je grenzen leren stellen en weerbaar worden voor manipulatie is iets dat juist voor mensen met een achtergrond van narcistisch misbruik erg moeilijk is en dat vaak tientallen jaren kan duren. Ook ik wens Mieke (en ook Liza!) alle kracht en sterkte toe en heel veel liefde, van anderen en van zichzelf. Het lijkt me niet makkelijk als het je kind is dat je manipuleert. Mieke, laat je ondersteunen door degenen die je wel begrijpen en zoek mensen die jou kunnen helpen. Die zijn er. Je kunt hieruit komen. Geef niet op!
Veel goeds en liefs!
Lonne
Goed gezegd Lonne!!
Beste Miep, ook ik vind je reactie kwetsend, al komt het duidelijk voort uit de behoefte om te ondersteunen. Maar narcistisch misbruik is veel te complex, zelfs als Mieke nóg beter was omgegaan met haar eigen rol als moeder en partner en dochter, was er narigheid ontstaan. Het probleem zit ‘m juist níet in Mieke en dat is het moeilijke ervan.
Volslagen misplaatst de reactie van Miep op het verhaal van Mieke. Ze heeft geen notie over de persoonlijkheidsstoornis :: narcisme. En ook niet over de liefde van een moeder voor haar kind. Die gaat heel ver, en soms te ver. Uit eigen ervaring weet ik dit ook. Je kunt namelijk nooit scheiden van je kind. Ik wens Mieke heel veel sterkte.
Persoonlijk zie ik liever een boze Mieke dan een zombie Mieke. Want een boze Mieke voelt misschien voldoende kracht om in actie te komen.
Ik ben zelf een kind van ouders met narcistische trekken. De een openlijk en de ander verborgen. En ik heb ongetwijfeld dingen geprojecteerd op mijn zoon. Omdat ik mij daar toen nog niet bewust van was. Dat is spijtig genoeg. Ik heb zelf in een hele diepe put gezeten maar ben er zelf achter gekomen dat narcisme het probleem was, en dat ik zelf daar de sporen van droeg. Gelukkig heb ik de juiste therapeut getroffen die hier goed inzicht in had. Ik heb een ongelofelijk proces achter de rug en ben trots op wat ik heb bereikt.
Beste Mieke, een erg vervelende toestand die al zo lang duurt, erg naar voor je. Ik denk dat je door de narcisten in jouw verleden niet gemakkelijk om hulp vraagt, maar gelukkig doe je dat hier wel, lees ik zo tussen de regels door. Heb je er al eens aan gedacht om het bij je huisarts te bespreken? Die kan je ook doorverwijzen naar een psycholoog (m/v), die zal snappen wat er bij jou allemaal speelt. Als je die weg inslaat heb je een laagdrempelig begin gemaakt en zul je je gesteund voelen. Wel voelen of er een klik is, dat is erg belangrijk. Als je dan een beetje steun hebt kan je voor jezelf eens nagaan in hoeverre je belast bent door de narcisten die in het verleden in jouw leven zijn geweest. Ik heb en narcistische moeder gehad, dat heeft een erg grote impact op mijn leven. Ik heb sinds kort zeer goede hulp en dat helpt mij enorm. Ik zou je ook aanraden om het eerste boek van Iris Koops te gaan lezen: “Herstellen van narcistische mishandeling” ik denk dat je er veel in zult herkennen.
Sterkte!
Beste Gerard, ik ben inderdaad bij de huisarts geweest, nu bijna twee jaar geleden, net na mijn scheiding . Door hem werd ik doorverwezen naar de praktijkondersteuner, een GGZ psycholoog. Ik had heel veel moeite met haar, ten eerste omdat de gesprekken strikt een half uur duurden en ten tweede omdat er wat haar betreft maar één doel belangrijk leek, namelijk mij behoeden voor suïcide, een gedachte die toen, en nu ook nog, door mijn hoofd speelde. Uiteindelijk kwam er uit dat ik naar een andere psycholoog zou moeten, wie en waar, tja, dat moest ik zelf maar uitzoeken. Dat kon ik dus niet, daar had ik gewoon de energie niet voor. Na een huwelijk van 43 jaar, waarin ik constant alleen stond en maar niet begreep wat er met mijn man aan de hand was, nu wel trouwens, en daarvoor meer dan 15 jaar de benadering door mijn m9eder, was ik op, ik wilde hulp maar kon niet de fut opbrengen zelf te gaan zoeken.
Toen kwam het geval met mijn zoon, die al jaren het spelletje speelde van aantrekken en afstoten, met als laatste zijn onterechte aanklacht tegen mij van stalking.
Er is in de laatste jaren veel gebeurd tussen mij en mijn zoon. Misschien ben ik wel vaak over mijn grenzen gegaan, maar geloof me, als ik eens iets zei wat hem niet beviel verbrak hij alle contact. Zo gebeurde dat ook een keer toen wij, ik was toen nog getrouwd, gingen verhuizen naar een veel kleinere woning. In ons huis stond een kamer en de schuur vol met spullen van mijn zoon, die hij door zijn eigen verhuizing nog niet kwijt kon. Wij hebben hem letterlijk gesmeekt ervoor te zorgen deze spullen op te halen en ergens op te slaan, omdat wij het in ons nieuwe huis echt niet konden bergen. Hij liet gewoon niets van zich horen. Alles hebben wij, en ook zijn zus, geprobeerd om hem duidelijk te maken dat wij een serieus probleem hadden, niets hielp.
Wat moet je dan? Neem daar nog bij dat mijn man toen ook nog herstellende was van een hersenbloeding, wij geen hulp hadden bij de verhuizing, financieel klem zaten en dan dus ook nog met dit dilemma zaten.
Nu, naar aanleiding van jouw verhaal heb ik mijn hart uitgestort. Extra wrang zijn dan de reacties van Miep, die mij naar mijn gevoel beschuldigd van aanstellerij en aandachttrekkerij. Dat komt extra hard aan omdat ik die beschuldigingen al meer dan 60 jaar heb gehad, eerst van mijn moeder, die dat altijd riep als ik als kind en puber, eens probeerde voor mezelf op te komen, later door mij man, die zijn onmacht op mij ontvoerde, en later ook nog door mijn zoon, die angsten en problemen van mij altijd afdeed als onzin. Ik zal een voorbeeld geven, op een gegeven moment werd er bij mij een onregelmatigheid ontdekt in mijn borst. Net als iedere vrouw raakte ik min of meer in paniek en wilde dat gevoel toch wel graag delen en vooral gerustgesteld worden. Mijn zoon vond die paniek onzin, ik moest niet zeuren, zag vanzelf wel wat er zou gebeuren. Dat heeft mij veel verdriet gedaan, trouwens, ook toen mijn man in het ziekenhuis lag nam hij niet de moeite om bij zijn vader eens te informeren hoe het met hem was, en dat in deze tijd van mobiele telefoon en e-mail.
Overigens, ik heb het er niet bij laten zitten, ben opnieuw naar de huisarts gegaan en hem verteld dat ik echt hulp nodig heb, maar op zie tegen al dat zelf regelen. Ik werd nu wel gehoord en ben doorverwezen. Dinsdag a.s. heb ik, telefonisch, een intake gesprek. Ik hoop dat zij mij kunnen helpen mijn verleden achter me te laten en een betere toekomst tegemoet te gaan.
Beste Mieke,
Ik realiseer me dat ik mij onvoldoende in jouw situatie verplaatst heb. En mij niet voldoende in jou heb ingeleefd. Het is goed als jij en anderen mij daarop wijzen. Bedankt daarvoor. Maar wees ervan verzekerd, Mieke, dat ik jouw problemen heel serieus neem. Ik ben blij dat je hulp heb gezocht. En ik wens je het allerbeste.
Ik dank jullie allemaal voor je reacties, hartverwarmend.
Zelf ben ik ook slachtoffer van narcistische mishandeling, bij mij was het mijn moeder die de narcist was. De boeken van Iris Koops gaven mij inzicht, eerst dacht ik het wel te redden met die boeken, maar nu kijk ik daar heel anders tegenaan. Het is niet voor niets dat Iris dringend adviseert hulp te zoeken. Inmiddels heb ik een bijzonder goede therapeut gevonden en merk nu na drie maanden al resultaat. Die stap maken, hulp zoeken, is al voor jezelf opkomen, erg waardevol. En ik verzeker je: je zult begrip krijgen. Ook zeg ik: voel je dat niet, kijk dan verder. Je bent het waard!
Dank voor je kracht gevende en hoop biedende reacties Gerard!
“ze is door haar oudere broer misbruikt, terwijl ze toch niet zonder elkaar konden.”
Dit schrijf je, Gerard in je inleiding.
Hier gaat het fout, denk ik.
Denkfout.
Het niet zonder elkaar kunnen is een onderdeel van de narcistische mishandeling.
Is dus niet waar, zelfs een leugen.
Iets om in verstrikt te raken.
Pas als je dat inziet, kun je je losmaken van het medeplichtig zijn geweest aan het misbruik, wat zo vaak slachtoffers in de schoenen en in de ziel wordt geschoven.
Dan kan je het misbruik buiten jezelf plaatsen en aan herstel gaan beginnen.
Inzicht inzicht inzicht !
ik heb veel gehad aan Jessica Stern “Denial” onder andere.
Dank voor je blog, het is weer aanleiding om dagenlang te peinzen en er mee om te lopen. Tot inzicht los breekt.
Dank.
Dank voor je reactie Heleen. De kinderen in dat gezin hadden allemaal te leiden onder de omstandigheden waar narcistische mishandeling een deel van was. Als de volwassenen het laten afweten zoeken kinderen bescherming bij elkaar. De buitenwereld was voor hun ook nog eens niet veilig, dat maakt het nog wat sterker. Zij en haar broer zijn dus beide slachtoffers. Dan gaat in de pubertijd de natuur zijn werk doen en bij gebrek aan mogelijkheden (angst) om het buiten het gezin te zoeken vindt die energie vaak een uitweg binnen het gezin. Ik wil het daarmee niet goedpraten, verre van dat, maar begrijp wel hoe het werkt. En het werkt nog steeds zo in sommige (?) streng gelovige gezinnen, een gevangen geest kan zich niet normaal ontplooien.
De incest is wel een belangrijk deel van de schade bij haar, het is ook het gevolg van het inmiddels murw gemaakt zijn van haar eigen wil. Toch zie ik de rol van haar broer niet direct als die van de belangrijkste narcist. Overigens heeft haar hele familie haar uitgekotst toen ze later de mishandelingen en het misbruik door haar broer ter sprake bracht. Het is wel het bekende plaatje bij mishandeling: ontkennen omdat de waarheid te schokkend is.
De narcist is zelf vaak ook een slachtoffer, los van slachtoffergedrag dat ingezet wordt als het de narcist uitkomt. Ik zie narcisme als een ernstige persoonlijkheidsstoornis waarbij o.a. het perspectief van de narcist vertekend is, hij ziet niet echt wat hij doet en wat de consequenties zijn, van enige objectiviteit is geen sprake. Als slachtoffer is afstand nemen de enige mogelijkheid om je te onttrekken aan de destructieve werking van een narcist, maar dat is niet gemakkelijk vanwege de afhankelijkheid die er lijkt te zijn.
Medeplichtigheid is bij haar wel een grote factor, ze heeft een tijdlang aan “vergeven” gewerkt, nu is het weer eerder “ook haar schuld geweest”.
Gelukkig zijn er de laatst dagen tekenen dat het iets beter met haar gaat. Ik hou de vinger zachtjes aan de pols, het is balanceren tussen troosten, motiveren, uitnodigen, open zijn. Ze laat weinig ziein van wat er echt in haar omgaat, er komt vaak een response uit hoe het moet en niet uit hoe het voelt.
Dank voor je aanvulling Heleen, elk inzicht is welkom hier.
Ik begrijp de kritiek op mij wel. Maar wat mij boos maakte was, dat Mieke haar eigen zoon een narcist noemt. Ik kan daar slecht tegen. En ik vind dat niet fair. Mijn empathie ging dus deels naar haar zoon.
Dus jij bepaalt, zonder hem te kennen en zonder hem ook meegemaakt te hebben dat ik het fout zie. Nou, laat ik je vertellen dat ik, na 60 jaar ervaring met narcisten, mijn moeder was er een en mijn ex-man ook, echt wel weet waar ik het over heb. Laat ik dan nog maar nier eens praten over wat mijn dochter meegemaakt heeft met haar broer
Beste Gerard,
Heel erg bedankt voor je analyse van wat er in het gezin van je vriendin gebeurd is! Laat zo duidelijk zien dat iedereen eigenlijk een slachtoffer is, maar houdt wel de ouders verantwoordelijk. En goed om te horen dat je vriendin zich iets beter voelt. Vond het gesprek van Oprah na de uitzending van de documentaire Leaving Neverland zo goed, misschien heeft je vriendin daar wat aan? Maar kan me ook voorstellen dat dat veel te zwaar is om zomaar even te bekijken.
Liza, fijn dat je dat gesprek met Oprah noemt. Het staat op you tube.
het heeft mij erg aangegrepen, om die twee eerlijke, moedige jonge mannen te zien en te horen vertellen wat het met hun gedaan heeft. Wat zij vinden wat zijzelf nu moeten doen ook: openbaarheid erover.
Zodra slachtoffers claimen zonder schaamte wat er hun is aangedaan, zijn het moedige mensen. Ontroerend ook. Al die misbruikte mensen in de zaal bij Oprah, wat ze ook lieten zien, met foto’s die ze voor zich hielden met hoe jong ze waren ten tijde van het misbruik. Je bent niet alleen is nooit zo zichtbaar geweest voor mij.
maar ook de vragen die Oprah bleef stellen:” wanneer realiseerde jij je dat er sprake was van misbruik? Niet terwijl het gebeurde, daar had je de woorden niet voor om te begrijpen wat er met je gebeurde.”
Dat de nasleep zo bepalend was, het geheim houden wat opgelegd werd en je zo isoleerde, het niet geloofd worden toen je het wel vertelde…
Inzicht en inzicht
Het prima antwoord toen de beruchte kwestie van het vergeven aan de orde kwam: vergeven is een pad waar je je op bevindt.
Ik vind nog steeds dat als de schuldenaar niet erkent wat ie gedaan heeft, er geen sprake kan zijn van vergeving. Je kan afzien van wraak, ja. Of werken aan evt. smeulende woede, wat niet goed voor jouw zelf is.
Voortschrijdend inzicht zullen we maar zeggen…
Heyy Heleen, dank! Ja zo goed hè, hoe Oprah en die twee mannen dat gedaan hebben.
Ik kan me dat goed voorstellen, dat vergeving alleen mogelijk voor je is als hij of zij schuld erkent. Ook misschien als je voelt hoeveel pijn diegene met zich meetorst, maar de een laat dat meer zien dan de ander en vergeving werkt voor de een ook anders dan de ander.
Heel veel liefs voor jou!