Dit is een gastcolumn van Nynke.
In de week dat mijn moeder stierf, heb ik veel gehuild. Ik huilde niet omdat ik verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ik níet verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ze me zelfs in de week voor haar sterven niets warms kon zeggen. Ik huilde omdat ze me nog steeds niet zag of me erkenning kon geven. Ik huilde om het kleine meisje dat ik was geweest en een jeugd die nooit fijn of veilig was. Ik huilde omdat ik me zo eenzaam voelde in mijn verdriet en ik tegen zoveel mensen aan het liegen was over mijn verdriet. Ik kon niet zeggen dat ik het niet erg vond dat mijn moeder dood was. Ik huilde ook een heel klein beetje voor haar omdat ze zo eenzaam stierf en ik me niet kon voorstellen dat er iets ergers is dan sterven terwijl je kinderen blij zijn dat je sterft.
Sinds de dag na haar begrafenis, nu bijna anderhalf jaar later, heb ik geen traan meer gelaten. Ik ben geen dag verdrietig geweest en heb haar nooit gemist. Soms zijn er momenten dat ik aan haar denk en die momenten worden altijd gevolgd door de gedachte: ‘Godzijdank is ze er niet meer’. Ik voel zoveel ruimte sinds haar dood. Ik voel een ongekende vrijheid die mij stappen laat zetten die ik nooit durfde en nooit kon zetten. Ik voel me gelukkiger en vrijer. Ik ervaar het leven zonder constante ruis. Haar invloed op mijn dagelijks leven wordt sinds haar dood nog veel duidelijker. Ik was ervan overtuigd al grote afstand genomen te hebben, maar zie nu hoeveel invloed ze behield.
Tegen mensen die mij goed kennen, zeg ik dat haar grootste geschenk is dat ze relatief jong is overleden. Wanneer ik dit opschrijf, voel ik een steek, want hoe afschuwelijk is het om dit over je eigen moeder te schrijven. Ik weet dat veel mensen dit nooit zullen begrijpen, maar ik leer steeds meer dat het okee is dat ik dit wel zo voel. Mede dankzij het werk van Iris Koops en het netwerk van het Verdwenen Zelf.
124 reacties op “Nadat mijn narcistische moeder stierf”
Al dat misbruik, mijn moeder heeft alles om haar heen vernietigd ,me vader tegen me opgezet ,gelukkig heeft hij mij wel in mijn ogen aan geven en gezegd dat hij van mij hield, maar helaas heeft hij maar 49 kunnen worden, ik ben nu bijna 60 en.in trauma therapie, en gelukkig gaat het al een stuk beter ,ik heb nu 7 jaar geen contact meer met mijn niet moeder ,ik durf te zeggen net als velen van jullie ,dat ik blij ben als ik te horen krijg ,dat ze onder de groene zoden ligt ,wat zou dat een opluchting zijn .