Dit is een gastcolumn van Fleur.
Ik zit in de tuin, het is mooi weer natuurlijk, na te denken over al die ‘Vrolijke Paasdagen’ die ik in mijn leven heb meegemaakt. Als kind van een narcistische moeder (en een vrij normale vader die er niets tegenin te brengen had), moest er elk jaar een prachtige Paasbrunch gevierd worden. De tafel rijkelijk gedekt, wij kinderen braaf aan het eitjes zoeken. Het decor zag er mooi uit, het enige probleem was dat we ons doodongelukkig voelden. Omdat alles op foto vastgelegd moest worden was dit een regelrechte belediging voor mijn moeder. Terwijl ik het opschrijf denk ik: hoe pijnlijk. Het was totaal oninteressant dat wij ongelukkig waren, het was enkel storend volgens mijn moeder omdat het geen ‘onbevangen en vrolijke’ lach opleverde.
Als volwassene dacht ik van deze Geforceerde Gezelligheid verlost te zijn, ik ging niet meer naar die paasbrunch en at in mijn eentje een zak chocolade eitjes leeg. Dat was Pasen. Maar ik maakte de fout om met een narcistische man een gezin te stichten, iemand die ook graag voor mooie plaatjes zorgde. Het Vrolijke Paasfeest werd in ere gesteld. Ik weet nog goed dat ik tijdens zo’n brunch naar mijn twee kinderen keek en dat het inzicht me als de bliksem trof: ze zaten er net zo ongelukkig bij als ik, mijn broer en zus jaren eerder.
Het jaar erop bracht ik voorzichtig ter sprake dat ik geen Pasen meer wilde vieren (en wat vierden we eigenlijk?). Mijn man reageerde woedend: dat ik ook overal zo moeilijk over deed, Kerst was altijd al een drama en nu ook nog Pasen, kon ik mijn gezin dan geen enkele traditie gunnen? Ik hield me stil maar kauwde inwendig dagenlang op wat hier nu aan de hand was. Ik besprak het met mijn therapeut. Nadat de bliksem was ingeslagen was ik in therapie gegaan, gelukkig bij iemand die het begreep. “Het gaat me natuurlijk helemaal niet om dat stomme Pasen” zei ik. Ik besprak met haar dat het ging om waar het voor stond, de verstikkende opgelegde ‘gezelligheid’, het grote contrast tussen de binnen en de buitenkant. Het plaatje zag er geslaagd uit, maar de binnenkant was doffe ellende.
Niet alleen zei ik tegen mijn man dat ik nooit meer Pasen met hem wilde vieren, ik vervolgde dat ik niets meer met hem wilde “vieren”. Ja, onze scheiding. Er volgde natuurlijk een moeilijke en slopende tijd. Maar het was het allemaal waard. Mijn ouders, met wie ik nog spaarzaam contact had vanwege de kinderen, vonden het een Schande, de scheiding. Zo’n knappe, geslaagde man, zo’n leuk gezinnetje, in een keer ‘opgezegd’. Zij keken uiteraard niet verder dan het plaatje. Al biechtte mijn vader, toen ik even alleen met hem was, mij op dat hij altijd de pest aan mijn man had gehad. Ik vond het verdrietig en zou willen dat hij toeliet hoe zeer hij eigenlijk de pest had en heeft aan zijn eigen vrouw.
De laatste jaren laat ik het aan de kinderen over wat we doen met al die ‘familiedagen’. Nog steeds word ik wel geraakt door de hevigheid in de commercie (volgens mijn zoon lagen de paaseitjes dit jaar al voor de Sinterklaasartikelen in het schap). En ik mijd op de dagen zelf plekken waar veel mensen komen. Ik vind het toch moeilijk om te zien, diverse gezinnen waar de gezelligheid echt lijkt, waar geen sprake is van plaatjes maar van echtheid. Verbondenheid met elkaar. Maar het is zoals het is. En het is een zegen om met mijn kleine gezinnetje niet meer in een decor te hoeven zitten, maar ons zelf te kunnen zijn.
13 reacties op “Vrolijk Pasen?”
Hallo Fleur…heel zachtjes zeg ik jou…goed dat jij voor jezelf en je kinderen hebt gekozen!!
Zelf na 36 jaar huwelijk en daarna 5 jaar vechtscheiding eindelijk mijn eigen indentiteit
terug gevonden….alles komt goed.
Heb intussen 2 jaar geleden een narcistische vriendin van 82 noodgedwongen aan de kant gezet!! Het ga jullie goed 👍🤗
Groetjes
Els
Lekker genieten van je gezin en de ruimte en vrijheid die je ervaart door alleen met je kinderen de feestdagen te kunnen vieren zonder heisa.
Hoi Fleur, ook ik zat vandaag in de tuin en overdacht de Paasdagen van weleer.
Heel veel buren hebben vandaag familie op bezoek aan het vrolijke gekwebbel te horen.
Ik zat in mijn eentje aan de koffie te grinniken om de maffe berichtjes van mijn vrienden op facebook. Vanavond ga ik naar een feest. Met de mensen die IK leuk vind. Ja het is bizar dat er bij mij geen familie meer komt. En ik zou liegen als ik zei dat het ergens niet nog steeds een beetje pijn doet. Maar mijn leven van nu is honderd keer beter dan hoe het was- het eindeloze door hoepels springen heeft plaats gemaakt voor rust. Het is lang niet altijd makkelijk, maar er is rust en ruimte in mijn hart en hoofd gekomen en dat is me meer waard dan alle schone schijn van de ‘gezellige’ feestdagen van vroeger.
Zo herkenbaar. groet, Marjo
Ik vier helemaal geen Pasen.Het is puur een commerciële geldverspilling.In het verleden had ik ook zo,n moeder die veel van feesten hield. En elke keer stom dronken thuis kwam. De volgende dag wist zij niets meer. Maar elke keer was er ruzie. Ik kreeg overal de schuld. Ik was er ook klaar mee toen ik 18 jaar werd. Ik ging op kamers wonen en brak met me familie. Altijd verplichtte bezoekjes en dat was ook toen ik ging trouwen en kinderen kreeg. Natuurlijk gunde ik me zoons hun opa en oma. Maar het lag ook aan mijn ex-man. Ik stond er overal alleen voor. Ik kreeg geen steun. Gelukkig is dat verleden tijd. Dan ga ik me niet druk maken. Een tip voor Fleur. Uithuilen en opnieuw beginnen.
Van dit verhaal schrik ik enorm. Ook ik ben van het “plaatje”, maar ik ga/ging er altijd van uit dat ik dat doe/deed omdat ik daar een esthetisch genoegen in heb. Ben een creatief persoon. Ben er ook altijd van uitgegaan dat ik de kinderen dit ook apprecieerden. Althans de oudste, die een gediagnosticeerde narcist is. Maar daar kwamen we pas na 40 jaar achter. Je kunt het toch gewoon erg leuk vinden om met kerst, Pasen en verjaardagen de ” boel “leuk aan te kleden? Heb nooit iets gemerkt van geforceerde gezelligheid. Die moest men zelf maken. Ik organiseerde slechts de aankleding. Net zoals bij mijn feestjes waar men ook altijd van genoot. Begin mij nu af te vragen of ik ook een narcist ben. Dit stemt mij niet vrolijk. Er moet ,volgens mij, met de moeder van Fleur meer aan de hand wezen dan dit.
Hoi Gertine,
Het gaat om het contrast tussen buiten en binnenkant en dat je voor een narcistisch iemand puur een functie hebt. Dat is wat ik heb willen beschrijven. Het voelt een beetje gek, het lijkt nu alsof ik me voor mijn blog moet verantwoorden. En dat heb ik in mijn leven al genoeg moeten doen. Er staan verschillende zinnen in mijn blog waar een wereld achter schuil gaat, en mensen die als kind opgroeiden onder een narcistische ouder herkennen het.
Er is niets mis mee om een mooi plaatje neer te willen zetten, wel als dit ten koste van de betrokkenen gaat. Dat is wat ik zowel met mijn moeder als ex heb meegemaakt en zoals ik hier op de website en in de boeken van Iris lees; wat veel mensen meemaken. Ik zeg nergens dat mensen die van decoreren houden narcisten zijn.
groet,
Fleur
@Fleur:
Wat je schrijft, klopt precies.
En je hebt de les compleet begrepen: jij hoeft je aan niemand te verantwoorden.
Heel goed van je !!
@Gertine,
Antwoord op je beginnende vraag of jij narcist bent, spreekt helder uit jouw eigen reactie.
hoi Fleur, daarom doen we al jaren niet aan die feestdagen, wat een ellende was dat en was ik 3 dagen van slag ervoor en erna. Maar nu ik hersteld ben, en mn gezin ook, bouwen we nu weer op, helemaal vanaf nul, met ons eigen gezin. Dat is nieuw en dat is leuk. Dat is van ons. Liefs voor jou,
Dank je Gerrit voor je hartelijke reactie.
Precies, vanaf nul weer opbouwen en nu zoals we het zelf willen.
Groetjes,
Fleur
Hoi Els, Abeltje, Simone en Marina (en Gerrit), Ik wil jullie bedanken voor de fijne reacties. Misschien dat ik nog wel eens vaker een blog post hier. Ik vond/vind het spannend maar het is ook fijn.
Op de (feest)dagen die nog komen en die we op onze eigen manier vormgeven.
Proost!
groetjes,
Fleur
Lieve Fleur,
Jij bent een hele dappere vrouw en ik weet zeker dat er voor jou een hele mooie toekomst in het verschiet ligt. Wat richten die narcisten toch een ellende aan, en wat moet je toch strijden om je leven weer op de rails te krijgen.
Ik wens jou daar alle sterkte bij lieve Fleur,
Groetjes, Maria
Hoi Fleur,
Zo herkenbaar wat je schrijft. Het perfecte plaatje. Het komt niet van binnenuit naar buiten, maar de buitenkant duwt het naar binnen je strot in. Want het moet ‘gezellig’ zijn. Want dan is het ‘goed’. Het is toch meer dan ‘normaal’? Dan is er toch niets aan de hand???? En als jij daar last van hebt? Wat is er dan mis met jou? Je moet en je zult het gezellig moeten vinden, anders is er iets mis met jou. Zo word je gedwongen om mee te gaan in de maskerade voor de buitenwereld. Alles om de idealisaties van de narcist in stand te houden. Of je gaat niet meer. En dan ben jij het zwarte schaap voor hen. Dan ligt het aan jou. Het ligt nooit aan de narcist (volgens de narcist). De verbondenheid bij de narcist is eigenlijk GEbondenheid. Er is geen sprake van echte verbinding. Ik hoop dat je hele leuke feestjes gaat krijgen in de toekomst, van binnenuit.
Groetjes van Isthe