Dit is een gastcolumn van Fleur.
Ik zit in de tuin, het is mooi weer natuurlijk, na te denken over al die ‘Vrolijke Paasdagen’ die ik in mijn leven heb meegemaakt. Als kind van een narcistische moeder (en een vrij normale vader die er niets tegenin te brengen had), moest er elk jaar een prachtige Paasbrunch gevierd worden. De tafel rijkelijk gedekt, wij kinderen braaf aan het eitjes zoeken. Het decor zag er mooi uit, het enige probleem was dat we ons doodongelukkig voelden. Omdat alles op foto vastgelegd moest worden was dit een regelrechte belediging voor mijn moeder. Terwijl ik het opschrijf denk ik: hoe pijnlijk. Het was totaal oninteressant dat wij ongelukkig waren, het was enkel storend volgens mijn moeder omdat het geen ‘onbevangen en vrolijke’ lach opleverde.