Dit is een gastcolumn van Hannah.
Narcisme verscheurt mijn ouderlijk gezin inmiddels decennia lang. Mijn vader, emotioneel al jaren niet aanwezig, zet in zijn laatste levensfase zijn ‘verdeel en heers strategie’ zo mogelijk nog agressiever in; destructie tot het hoogste niveau opvoerend. Mede door ‘het verdwenen zelf’ weet ik inmiddels wat hij doet, maar dat is een eenzaam weten binnen dit gezin. Diepe, zuivere, christelijke normen en waarden zijn hier helaas verworden tot een pressiemiddel.
Breuklijn
Mijn jeugd bevond zich op de breuklijn
Van een gebroken leven
Geen vaste grond onder mijn voeten
Af en toe dan weer wel – slechts voor heel even
Te kort om op te kunnen bouwen
De stiltes voor de storm
Te weinig houvast voor vertrouwen
De impact was enorm
Ik kroop, ik balanceerde
Op de rand van een vulkaan
In de hoop dat ik zou leren
Hoe ik mijn eigen weg
Zou kunnen gaan
Het lukte mij te vluchten
Ver bij het episch centrum vandaan.
En nu, na jaren kan ik eindelijk zeggen
Ik ben er weer
Zelfs sterker dan ooit tevoren
Ik heb het overleefd
Ik heb zelfs gewonnen
Er is een nieuwe ‘ik’ geboren
Ik kijk achterom en zie het helder; er is geen wij meer. Ik ken de diepten van vergeving maar inmiddels ook de bodem ervan. Er is rouw maar ook bevrijding. Er is afscheid maar ook een welkom. Ruim welkom voor mijn opnieuw verschenen zelf. Ruim welkom voor mijn eigen, zo geliefd gezin!
Hannah
18 reacties op “Gevlucht, maar wel gewonnen”
Verdrietig maar o zo sterk! Heel sterk! Mooi geschreven Hannah. Veel geluk en liefde voor jouw gezin. Sommige mensen zijn zoals ze zijn. Je kan ze niet veranderen. Het is accepteren, rouwen en focus op jezelf. Al is dat natuurlijk kei hard en zeer triest. Het gaat nu om jouw geluk! Goed om te lezen dat de nieuwe ik er is!
Liefs Chantal
Dankjewel!!!
Groeten Hannah
Prachtig verwoord Hannah en zo ongelooflijk herkenbaar. Ik dacht altijd dat onze vader de oorzaak was van alle elke de binnen ons gezin van herkomst. Alhoewel er tevens altijd weer dat gevoel was van de vinger niet goed op de zere plek kunnen leggen. Loeder die mijn zusje bijna blij ging vertellen dat ik weer ruzie had met mijn bader. Het gevoel wat het gaf was dat zij dit prachtig vond.
Na het overlijden van hem kwam steeds meer de ware aard van loeder naar boven. Een verborgen narciste is het en ik hoef haar niet meer te zien. Pas wanneer ze dood is om mij er zeker van te vergewissen dat ze heen gegaan is.
Dank je wel 💛 voor je prachtige gedicht.
Sterkte A.! Wat verwarrend kan het zijn hè! Ik probeer niet te haten, omdat dat op den duur alleen maar ten koste gaat van mijzelf. Maar ik herken jouw sterke emoties zeker wel! Alle boosheid en verontwaardiging is zo terecht. Vandaar het rouwen om wat er niet was en er nooit zal zijn bij de personen die jou hadden moeten beschermen en koesteren. Gelukkig zijn er veel mensen die de rol van moeder, vader en zus voor mij vervullen. Dat is geweldig om te zien. Ik hoop dat jij die ook ontmoeten zult!
Groeten Hannah
Dank je wel Hannah voor je invoelende reactie. Gelukkig heb ik lieve vriend(in)en en een fijne relatie met mijn volwassen kinderen en kleinkind. Daarnaast is mijn zusje er en mijn zwager. Zij onderhouden nog wel contact met loeder.
Achter de schermen doe ik regelzaken voor haar. Dat deed ik sinds het overlijden van onze vader en doe ik nog steeds. Van haar houden dat gevoel is voorbij. En dat voelt als een bevrijding.
Heel waardevol dat er lieve mensen in je leven zijn die je steunen en er wel voor je zijn.
Hartelijke groet,
A.
Prachtig Hannah❤️ En good for you💪🏻❤️❤️❤️
Tnx!!!
Groeten Hannah
Ook ik herken me in je mooie gedicht. Ik vrees de toekomst als ik jullie verhalen lees. Mijn N. vader is oud en ik betrap me erop dat ik in overlijdensadvertenties kijk naar geboortejaren, dicht in de buurt van dat van mijn vader. Ik had altijd hoop dat er ooit nog iets kon veranderen wanneer de situatie verandert, maar nee, de rol van N. wordt gewoon overgenomen. Ook bij mij een zus met trekken die niet gezond zijn. En een rouwproces dat er weer iemand is weggevallen die ik dacht te kunnen vertrouwen. Mijn moeder stuurt me berichtjes en ik vermoed dat ze dat stiekem doet.
Ik hoop voor haar dat er leven is na de dood van de N. maar ik vrees zo langzamerhand dat de patronen de dood zullen overleven.
Ach Marjet, hier ook een opvolger in beeld. Hoe hardnekkig en wetmatig lijken die patronen toch! Ik bereid me voor op het ergste scenario; dat waarin alles ongewijzigd blijft voortbestaan. Alles wat zich onverwacht toch nog positief ontwikkelt is mooi meegenomen. Maar ik blijf super alert en vertrouw t niet zo maar meer.
Heel veel sterkte ook!
Hannah
Wat een opluchting om te kiezen voor je eigen weg, he. Ik herken de rol van vader en mijn latere coping-style o.a. ‘diepe zuivere chr. normen’ . Er is een fijne fb-groep die steunt bij het herstel, zie linkjes van deze site…
Zeker Gerrit, het geeft letterlijk lucht! Angst- en paniekaanvallen komen steeds minder voor. Binnen de kerken zou er ook meer aandacht moeten komen voor narcisme. Wie weet ga ik daar zelf een bijdrage in leveren.
Helaas gaan fb en ik nooit een match worden. Maar wel goed dat er ook daar gelegenheid is om elkaar te steunen!
Sterkte en een hartelijke groet,
Hannah
herkenbaar enn zo prachtig verwoord❤️.Dankjewel Hannah🙏
Wat heb je dat mooi en goed verwoord, Hannah! En helaas oh zo herkenbaar. Mijn familie bestaat uit alleen nog maar mijn 2 kinderen, alle andere familieleden ben ik ook kwijt geraakt. Ze zullen zeggen dat het door mij komt, maar ik weet beter. Liever alleen en vrij, dan gevangen in het narcistische systeem!
Inderdaad liever al één en vrij dan alleen en gevangen binnen een destructief familie systeem. Jou ongewild als zondebok aanmerken is daar tevens onderdeel van.
Heel erg, zo gaat t bij mij ook. Ook ik denk dat ze t mij wel kwalijk zullen nemen. Ik voel wat ze over me ouwehoeren. Maar ik hou me vast aan wat ik zelf weet, dit is het minst kwade van twee kwaden.
Story of my life… wel erg toch.
Meest vervelende van alles vind ik meer dat mensen zo makkelijk de narcist geloven zonder navraag te doen bij mij. Zo ben ik dus ook mijn (narcistische) zusje kwijt geraakt, omdat ze liever mijn loeder geloofd dan mij. En liever in haar wereldbeeld blijft geloven dat ik de boevrouw ben, dan dat misschien … heel misschien mijn loeder er ook aandeel in kan hebben. En het stomme is, ze weet het, we hebben het er vaak genoeg over gehad, vroeger, maar toch heb ik van haar een enorme bak ellende en schuld gekregen. Nou, dank je de koekoek, ik heb er geen zin in. Graag of niet graag, slechte mensen hoef ik niet in mijn leven te hebben
Fijn dit hier weer even onder woorden gebracht te zien, Sandra. Ik heb ook mijn familie achter me moeten laten. Het is net of je ontdekt hebt dat de aarde niet plat maar rond is. Maar hoeveel bewijzen je ook aandraagt, de aarde blijft wat hun betreft zo plat als een dubbeltje. In theorie zou ik met ze om kunnen blijven gaan. Maar dan zou ik constant bezig zijn dingen recht te zetten en dingen terug te geven die mij ten onrechte worden toegevoegd. In zo’n systeem kan ik mij niet verder ontwikkelen. Alles zit muurvast. Gelijkwaardigheid, persoonlijke vrijheid, vergeet het maar in zo’n familie. Tant pis, dan liever zonder hen verder.
Raar toch elke keer te ontdekken dat t overal op dezelfde manier verloopt… echt een kopie van mijn situatie. Want ook wij hebben vaak over die toestanden gesproken. Misschien is narcistisch gedrag dan toch een keuze? Zoals er verre van willen blijven ook een keuze is?