Van weten naar doen

Dit is een gastcolumn van Moniek.

Ik durf niet alleen
Er was laatst een openbare bijeenkomst en ik wilde daar naartoe gaan. Feit is dat ik me niet graag in een groep begeef waar ik verder niemand ken. Gelukkig zag ik dat een vriendin van mij ook wilde gaan. Dat is het voordeel van een evenement wat op Facebook wordt aangekondigd. Ik had haar al sinds 12 jaar niet meer live gesproken dus het werd wel weer eens tijd dat we dat deden. Althans, dat is wat mijn verstand mij zei. Er is immers een hoop veranderd dus een middag op pad kan geen kwaad. Hoog tijd om weer eens iemand te spreken die ik nog kende uit de tijd dat ik met mijn ex getrouwd was. Vlak nadat ik haar een Messenger bericht stuurde sloeg echter de twijfel toe.

Wie zit op mij te wachten
De vraag die aan mij bleef knagen was ‘wie zit er nu op mij te wachten?’. Noem het maar een restje oud zeer wat is blijven zitten sinds mijn relatie met een narcist. Dat was immers datgene wat mijn ex man mij dagelijks inwreef. Ik deed er niet toe, ik was niet interessant en moest vooral niet denken dat iemand met mij op pad zou willen gaan.

Samen op pad, ja gezellig is dat
De vriendin reageerde naar mij toe. Ook zij durfde niet alleen naar een grote groep toe te gaan waar ze niemand kende. Uiteindelijk besloten we om samen te gaan. En zo kwam het dat we op een zondagmiddag samen met een mondkapje op in de trein zaten. Ietwat lacherig was het wel. Het voelde alsof we iets deden wat lichtelijk gezegd illegaal was. Voor mij voelde het als vrij zijn. Gewoon een keer met een vriendin van vroeger praten en samen wat ondernemen. Dit was voor de meeste anderen op de bijeenkomst waarschijnlijk normaal maar voor mij voelde het anders. Ik genoot zichtbaar van het uitstapje en maakte er wat moois van. De picknick die ik had meegenomen was uitgebreid en feestelijk. Ik stak wat met mijn feestmaal af tegen de meegebrachte boterhammen met kaas die ik om me heen zag.

Laten we eerlijk zijn
Op de terugweg zaten we nog even wat bij een koffierestaurant bij het station. Daar kwam bij mij het hoge woord eruit. Ik vroeg wat haar eerste gedachte was toen ze mijn bericht naar haar las. Haar reactie vervulde mij met vragen. Ze vond het heel leuk dat ik haar had geschreven: ze kende mij alleen als die vrouw die met gebogen hoofd door het leven ging. Het feit dat ik nu opleef wilde ze altijd al een keer van dichtbij zien. Ik vertelde ietwat bleu dat ik mijzelf bij anderen als ballast ervoer. Haar reactie was dat ik dat niet moest doen. Het was niet waar. Het zette mij behoorlijk aan het denken.

De oorzaak kwam boven water
De week daarna zat ik aan een opdracht die ik voor een opdrachtgever moest uitvoeren. Als schrijver krijg je onderwerpen voorgeschoteld om een tekst over te schrijven en daarvoor moet je uiteraard eerst goed inlezen. Een van de teksten die ik moest schrijven ging over een training Sociale Vaardigheden. Ik las over vaardigheden die bij een bepaalde groep mensen om wat voor reden dan ook niet goed ontwikkeld is. Een aantal punten uit de training betrof het spontaan aangaan van een gesprekje, een compliment accepteren en geven en aan iemand een vraag stellen. Op dat moment drong het tot mij door. Daar zat de discrepantie in mijn hoofd. Ik wil, vanuit mijn hervonden persoonlijkheid, met iemand op pad gaan maar het duiveltje op mijn schouder zegt dat ik te min ben. Mijn sociale vaardigheden heb ik in mijn hoofd opnieuw ontwikkeld maar in mijn hart is het nog niet geland.

Jezelf hervonden, en dan?
In de jaren na mijn scheiding heb ik via traumatherapie mijzelf behoorlijk hervonden. Ik heb mijn waarde leren kennen en daarnaast heb ik geleerd dat de buitenwereld het niet altijd slecht met mij voor heeft. Tussen goed functioneren en de therapie blijkt echter nog een kloof te zitten. Het is tijd om de vaardigheden die ik bij traumatherapie heb geleerd in praktijk te brengen. Dat wil eigenlijk zeggen dat ik binnen die veilige zone van mijn vriendenkring mijzelf best wel eens wat meer mag profileren. Tijd om op pad te gaan met die ene vriendin die ik al in geen jaren meer sprak. Naar een stad durven te gaan en daar de weg vragen wanneer ik het even niet meer weet. Het is tijd dat ik wat meer van mijzelf ga tonen. Daar zal ik rustig aan mee beginnen, bij mensen die ik ken. Bij een veilige omgeving. Tijd om een keer naar dat ene Facebook event toe te gaan. Tijd om een keer te gaan stappen. Tijd om met iemand af te spreken en samen te lachen, te huilen, en te huilen van het lachen.

De brug geslagen
Die middag heb ik de brug geslagen over de kloof heen. Mijn hart legde de verbinding met mijn hoofd. Ik leerde die middag dat ik de moeite waard ben, ik ervoer het persoonlijk. De kennis in mijn hoofd belandde met een flinke snoekduik in mijn hart. Die vrijheid zal ik mijn leven lang niet meer vergeten. Daar, op 21 juni 2020, begon letterlijk een leven in vrijheid en waardigheid.