Dit is een gastcolumn van Ingrid.
Een aantal maanden geleden werd ik gewezen op deze website van Het Verdwenen Zelf. Ik moet zeggen dat de schok groot was. De puzzelstukjes vielen, na meer dan 20 jaar van verschillende therapieën en zo’n tien (mis-)diagnoses, op hun plek. En ik vond zoveel herkenning! Ik ben erg dankbaar dat ik nu eindelijk begrijp wat er allemaal mis was in mijn kindertijd. Dat mijn herinneringen wèl klopten en niet het gevolg waren van een ‘te grote fantasie’. Ik snap nu waarom ik mij zo anders voelde en anders gedroeg dan de mensen om mij heen. Graag wil ik een stukje van mijn verhaal hier delen.
Toen ik nog maar een peuter was wist ik onbewust al dat ik voor mijzelf moest kunnen zorgen. Zo leerde ik voor mijn eerste levensjaar lopen, was ik van de ene op de andere dag zindelijk en liet ik me al snel niet meer voeren. Dat moest wel, omdat mijn moeder al op het moment dat ik geboren was mij zag als een grote last en ongewenste indringer in het zo gelukkige gezin. De zorg voor mij was kil, hardhandig en vaak niet toereikend. Om woedeaanvallen van mijn moeder te voorkomen, liep ik op eieren, maakte ik mij stil en onzichtbaar. Ik was altijd alert. Toch hielp dat nooit voldoende. Tijdens de vele scheldpartijen kreeg ik te horen dat ik er niet bij hoorde, dat ik was komen aanlopen en dat het onmogelijk was om van mij te houden. Ook werden dan allerlei situaties aangehaald waar ik schuld aan had, ook al was het onmogelijk dat het mij aangerekend kon worden. Zo was ik schuldig aan het feit dat mijn vader problemen had met lopen na een val (hij droeg mij toen toevallig op de arm toen het gebeurde); had ik ervoor gezorgd dat de gezinsuitbreiding na mij stopte en was ik schuldig aan de verpeste sfeer in het gezin. De boodschap was elke keer dat ik schuld had aan het feit dat ik bestond en niet meer wegging.
Het meest schrijnende, nu ik erop terugkijk, vind ik mijn eindeloze zoektocht naar iemand die wel lief voor mij was, mij aandacht en warmte wilde geven. Ergens waar ik veilig kon zijn. De juf op de peuterspeelzaal adoreerde ik. Ik begreep dan ook niet dat ik ineens naar de kleuterschool moest. Hetzelfde herhaalde zich op de kleuterschool. Ik herinner me dat toen ik naar groep 3 ging, ik telkens terugliep naar mijn oude klaslokaal en juf. Dit tot grote ergernis van de leerkrachten. Zo ging het telkens weer. Tot mijn grote schaamte, zelfs nog toen ik al volwassen was.
Het gevoel eindelijk ‘een warm en veilig nest’ te hebben gevonden was altijd tijdelijk en voorwaardelijk. Soms verhuisden mensen, werd contact verbroken door de omstandigheden of was mijn aanhankelijke en afhankelijke gedrag aanleiding afstand te nemen of het contact helemaal te verbreken. Het verdriet en de eenzaamheid die volgde hield ik voor mijzelf. Niemand die het zou begrijpen. Het is zo jammer dat mijn gedrag in mijn kindertijd niet tot serieuze vragen heeft geleid. Toen ik een jaar of twaalf was hebben de buren geprobeerd uit mij te krijgen wat er thuis toch aan de hand was. Ik kon toen geen woorden vinden om het uit te leggen. Mijn moeder zorgde er ook voor dat het plaatje naar de buitenwereld perfect was, waardoor ik mij schaamde over mijn negatieve gevoelens jegens mijn moeder. Ik was gewoon het moeilijke kind.
Nu ik mij bewust ben van mijn geschiedenis en de de gevolgen van narcistische mishandeling, weet ik dat wat ik aan moederliefde en geborgenheid gemist heb nooit goed te maken zal zijn en dat doet pijn. Tegelijkertijd kan ik nu aan mijzelf toegeven dat mijn behoefte om ergens bij te horen en me welkom te voelen helemaal niet zo raar is. Ik kan na jaren eenzame strijd om te overleven eindelijk gericht werken aan herstel en een fijn sociaal netwerk. Toch hoop ik dat -nu er steeds meer aandacht komt voor deze problematiek- kinderen in een dergelijke situatie sneller herkend zullen worden. Zodat zij alsnog de mogelijkheid krijgen gezonde, liefdevolle, banden te ontwikkelen met de mensen om hen heen.
19 reacties op “Een warm nest?”
Ik herken jouw verhaal helemaal. En dacht, dat ik de enige was, je kon dus nergens naar toe. Ik ken verdwenenzelf vanaf april 2019 en een wereld ging voor me open. Nu terugkijkend, is het zwaar geweest te herstellen en ook de moeite waard. Moeder blijft onveranderd. Ik heb haar niet meer nodig en tot haar verbazing blijf ik helemaal kalm bij dat mens. Zoals je zegt, nieuwe gezonde liefdevolle banden, met mensen en met jezelf…
Mooi stukje Gerrit, ook ik vond het fijn om er uiteindelijk achter te komen dat ik niet de enige was en … dat het niet aan mij ligt.
Ben zelf ook al aardig op de goede weg, doch dat kalm blijven, lukt me helaas (nog) niet altijd, maar gelukkig tref ik wél steeds meer nieuwe gezonde en liefdevolle contacten. Kortom, we zijn op de goede weg 🤞🏼🍀 😉
Dank, Gerrit! Ook ik dacht altijd de enige te zijn. Het is mooi maar gelijk ook pijnlijk te merken dat er mensen zijn met een vergelijkbare ervaring. Ik ben nu gelukkig op de goede weg. Het zal nog wel wat tijd en werk kosten voordat ik vrij ben. Maar ik weet dat het de moeite waard zal zijn.
Mooi geschreven en heel herkenbaar!
Wow Ingrid, wat een herkenbaar verhaal… ik had het zelf precies zo kunnen schrijven… ik wens je kracht, moed en wijsheid toe om op deze weg verder te gaan, maar bovenal de warmte, geborgenheid en liefde waar je zo naar verlangt.
Dank 💙💛
Mooi verwoord Ingrid, mijn ogen zijn ook pas heel laat opengegaan. Het is vooral fijn om er veel over te lezen, en te weten dat we zeker niet de enige zijn. Pasgeleden kwam ik een artikel tegen over “maternale deprivatie” (had ik eerder nog nooit van gehoord) maar ook dat was reuze interessant en herkenbaar. Wens jou veel sterkte, geluk en liefde 🤞🏼🍀😘
Dank Els,
Maternale deprivatie is ook voor mij een nieuw begrip. Heb het opgezocht en vind ook daar herkenning. Toch zie ik ook dat narcistische mishandeling een apart onderdeel hierin vormt. Juist omdat het niet gaat om een onvermogen, zoals bij depressiviteit, verslaving of mentale beperktheid, maar om (door een geestelijke stoornis gedreven) bewuste acties om het kind ongewenst Te laten voelen en dociel te houden. Dat maakt het in naar mijn mening extra beschadigend.
Naast de boeken van Iris Koops, vind ik ook steun bij de wekelijkse blogs van Danu Morrigan. Wellicht kan dat jou ook (verder) helpen.
Jeetje Ingrid, een verhaal als het jouwe doen bij mij de tranen weer over de wangen stromen. Wat een herkenbaarheid, en wat zijn er toch veel in de kindertijd beschadigd door hun ‘opvoeding’ Dat je minderwaardig en totaal overbodig voelen klinkt mij zo bekend in de oren. Ik wens je veel kracht en liefde, want mensen zoals jij doen er wel degelijk toe. En onze moeders hebben ons, ondanks al hun pogingen, toch niet klein gekregen. Integendeel, door wat we mee hebben gemaakt zijn we sterker geworden. Ik wens je alle geluk van de wereld, en bedankt voor het delen van je verhaal.
Met een warme groet van Maria
Dank, Maria! Die tranen moeten bij mij nog komen, maar fijn om jouw reactie te lezen.
Lieve Ingrid,
Fijn voor je dat je deze website hebt gevonden en er veel herkenning en wijsheid uit kunt halen. Ikzelf heb er ook zeer veel steun aan. Graag wil ik je aanbevelen om ook de twee boeken van Iris te gaan lezen. Deze boeken leren je heel veel over oorzaak, gevolg en herstel van narcistische mishandeling. Momenteel ben ik de boeken weer aan het doornemen, maar nu stukje voor stukje met mijn man samen zodat hij ook duidelijk inzicht krijgt in de gevolgen van mijn opvoeding. Dat geeft heel veel begrip!
Sterkte, Diana
Ook ik ben voorzichtig aan de boeken aan het doornemen. Mooi dat je dat samen met je man kan doen. Ik deel ook regelmatig mijn ervaringen en dat is zo steunend!
Lieve Ingrid, Heel herkenbaar verhaal. Het begin is er! Fijn, dat je deze website hebt ontdekt. De boeken zijn ook echt het lezen waard. Vooral van je zelf gaan houden, jij bent de moeite waard. Altijd. Ook wanneer het even niet gaat. Ik kan het niet genoeg benadrukken. Dat is niet simpel maar het kan wel. Jij kunt jezelf alle liefde geven die je niet ontvangen hebt gedurende je jeugd. Ik heb mijn ouders jaren niet gezien om dezelfde reden; narcisme. Nu, heb ik dan toch besloten om een tijdje voor mijn dementerende vader te zorgen omdat mijn moeder dient te revalideren. Ook als testmoment voor mezelf. Kan ik mijn eigen grens blijven aangeven, verval ik niet in de ‘pleaserrol’. Wat doe ik als ik merk dat het wel weer vat op me krijgt? Mijn motto blijft; je kunt niet meer dan je best doen. Ik ben goed zoals ik ben en daar veranderd niemand iets aan. Ik ben trots op mezelf vooral omdat ik liefde kan geven aan mijn prachtige zoons, terwijl daar geen enkel voorbeeld van was. Wij zijn sterk omdat we het kunnen doorbreken; je intuitie is je ziel. Heel veel succes , je bent een kanjer! Liefs, Minou
Lieve Ingrid,
Je verhaal raakt me. Je hebt het heel duidelijk beschreven.
Deze tekst kreeg ik van iemand en wil ik aan jou doorgeven: ‘Bless the daughters who sat carrying the trauma of mothers. Who sat asking for more love and not getting any, carried themselves to light. Bless the daughters who raised themselves.’
Wees gezegend op je verdere weg naar herstel!
Maja
Wat mooi, Maja! Dankjewel
Wat fijn te lezen, Minou, dat je wel de liefde en aandacht voor je zoons hebt. En dat je trots bent op jezelf!
Ik ben nu nog in de fase om al mijn negatieve gedachten onder de loep te nemen en daar wat mee te doen. Maar ik weet dat daaronder een liefdevol en open persoon schuil gaat. De boeken helpen mij om de echte ik te ontdekken. Stapje voor stapje…😀
Ook mijn dank voor de bijdrage van Ingrid, mooi omschreven, maar ook “toen” zo pijnlijk, wat “nu” met je meereist. Verwerking kan zeker, voor mijn gevoel, ben nu in traumatherapie, maar er zullen ook stukken onder de stenen blijven liggen, waar ‘k mee moet leren leven, en die heel flink hebben ingegrepen op de omstandigheden in mijn leven. Toch voel ‘k ook na al die jaren zelfonderzoek(bij mij toevallig in combinatie met zazen sinds 18 jaar), dankbaarheid en vreugde voor ’t leven.
Alleen wilde ik iets delen hier ook. En vragen aan jullie, ook om reaktie??
Ik ben momenteel weer, sinds zo’n 10 jaar alleenstaand(nou ja, heb wel hele lieve vriend(19 jaar ouder) maar deze zit nu in goed verpleeghuis en bezoek ik natuurlijk, en heb hem mede, toen hij nog thuis woonde,10 jaar verzorgd ivm dementie).
Gelukkig is er hier in m’n woonstad een hele lieve goede vriend, met wie ik omga, en twee vriend(in)en
in het land, die ik telefonisch spreek, en ook soms in het jaar weer zie een week-end.
Dus ben wat op pad naar uitbreiding netwerk alhier in woonstad.
Ben wat wandelmaatjes tegengekomen enzo…
Maar ‘k merk toch, vooral nu ‘k weer er voorsta wat nieuwe kontakten aan te gaan, dat er een soort
“spanning” meegaat, “of ik wel goed genoeg ben”, “zal voldoen”, of dat ik”niet afgewezen” zal worden.
En ondank dat ik “weet” dat het oud is, blijft het toch altijd, als ik “’t dichterbij haal” door b.v. dingen voor mezelf te vragen, of wensen kenbaar te maken, toch nog “lastig”, alhoewel ik het wel doe.
Herkennen jullie dit? En kan iemand iets schrijven hoe hij /zij daarmee omgaat in zijn/haar leven,
Ik wens jullie alle gezondheid, alle goeds en geluk vanuit ’t hart toe,
liefs,
Eric-Jan
Zo mooi dat je eindelijk inziet dat ook jij de moeite waard bent. Een narcistische ouder is vreselijk. Bij jou zagen de buren dat er wat speelde, bij mij heeft nooit iemand iets vermoed.
Gelukkig hervond jij jezelf. Ieder kind verdient het om gewild te zijn. Daar vanuit bouw je zelfvertrouwen op. Begin met leven lieve Ingrid!! Met steun vanuit je netwerk en een goede therapeut kom je er absoluut.
Bedankt voor je verhaal, herkenbaar helaas. Mijn moeders ziekte werd altijd aan mijn geboorte gelinkt, ze zei ook letterlijk dat ze mij niet had moeten krijgen, en soms dat ik haar dood zou worden. Het is moeilijk om het gevoel te krijgen dat je er ook mag zijn, net als ieder ander, Hoe haal je dat in, na al die Jaren? Maar het gaat je vast lukken!