Dit is een gastcolumn van Petra
Dit korte verhaaltje schreef ik eens over een narcistisch familielid. Toen had ik nog nooit over narcisme gehoord. Het laat de zwakte goed zien vanwaaruit de narcist handelt vind ik persoonlijk.
Haar hart lag overal, zo leekt het wel. Ze was rusteloos en voelde zich nergens thuis. Verstrikt in het grote net van haar eigen leugens. Wanhopig op zoek naar geborgenheid, naar geluk, naar vrede, naar het niet te omschrijven gelukkige oord. Op zich was die zoektocht niet verkeerd, alleen rechtvaardigde haar doel, zo vond ze, de inzet van ieder middel, ongeacht de grote hoeveelheid leugens en onrecht. Het resultaat was dat het slachtoffers om haar heen regende, iedereen moest haar ten dienste zijn ten koste van alles. Zoals ieder normaal logisch mens wel kon vermoeden, het leverde haar niets op. Nee erger, ze zakte steeds dieper vast in haar ellende. Haar groeiende onrust bracht haar alleen grote woede, en nog meer raakte ze ervan overtuigd dat andere mensen dingen hadden waar zij recht op had en ging de rooftocht verder.
Het was roven, ze vroeg nooit ergens om. Gewoon iets oprecht vragen was in haar ogen onzinnig, zelf gaf ze toch ook nooit iets, tenzij ze verwachtte veel meer terug te krijgen. Eigenlijk was het meer oplichten want ze probeerde het altijd zo te doen dat mensen het niet door hadden of gaf iemand anders de schuld. Dat ging vaak heel lang goed, totdat men het doorkreeg en men haar uit hun leven bande. Ja, ze riep desondanks geen woede maar eerder verbijstering en afschuw op. Men wou nog geen seconde meer met haar bezig zijn, vergeten dat men haar ooit gekend had, en daarom wou men zelfs niet woedend op haar zijn. Soms wilden mensen haar helpen maar dat zag ze niet. Iedere vorm van hulp ervoer ze als kritiek, er was niets fout met haar, ze was perfect. Haar woede voelde als een deel van haar, ze voelde zich dan oppermachtig, krachtig en sterk. Nee, dat wou ze niet loslaten. Beter sterk, beter gevreesd dan een sukkel, ja, zo zag ze het.
Zo liet ze niemand een keus en iedereen verliet haar, dan maakte ze weer nieuwe vrienden die haar ook weer verlieten, enzovoorts. De eenzaamheid die hieruit volgde maakte haar gek en vervolgens begon ze haar eigen leugens te geloven.
Nu was zelfs het noemen van haar naam gevaarlijk, ook die bevatte al haar gevreesde woede. Dus nu sprak zelfs niemand meer over haar, bande men haar fysiek, maar ook uit iedere emotie en gevoel. Intuïtief gehandeld om aan haar verwoestende kracht te ontsnappen. Nu deze zo niet meer gevoed werd, nam al haar macht af. In deze machteloosheid werd ze een levende dode. Een levende dode, niet een echte dode waar men alleen maar goeds over herinnert. Het was een gevangenis, een diep zwart gat door haar zelf gegraven.
Hoe dit sombere verhaal eindigde, ik weet het niet. Ik zag er gelukkig maar een glimp van. En zelfs dit kleine inzicht raakte me diep. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik mezelf af of dit wel zo’n goed idee is om dit op te schrijven, maar toch denk ik dat het beter is. Daarom spreek ik hier deze woorden uit als een gebed, in de hoop dat ooit deze ellende zal stoppen, dat er ooit echte oprechte eerlijke vrede zal zijn en een oprecht eerlijk gelukkig leven. Dat misschien er nog een goede kiem is, en dat deze ooit mag bloeien tot een waarachtig mooi mens.
Helaas, ik vrees dat de vrouw die je hier beschrijft gedoemd is om dit gedrag te herhalen tot ze er fysiek niet meer toe in staat is, om tot slot verbitterd en eenzaam achter te blijven en valse verhalen ophangend aan de arme ziel die de rol heeft gekregen om haar in haar laatste dagen te verzorgen.
Petra
Dank voor je verhaal. Over die onverbeterlijke narcisten die ik ken vraag ik mij ook af: wanneer eindigt het. Ik vrees dat Marjet gelijk heeft. Ze zal haar hele leven slachtoffers blijven maken. Zij kan niets anders omdat zij geen zelfreflecterend vermogen heeft. Kennelijk heeft de narcist die jij beschrijft geen kinderen, want die kwetsbare zieltjes worden meteen door de narcist geprogrammeerd tot helpers/slaafjes en verantwoordelijk gehouden voor het on/geluk van de dader.
Wat mooi geschreven en verwoord. Ik heb afstand genomen van mijn N. moeder en N. broer. Het was een wijze les maar ik was en ben weer sterk.
Ik vind het een ontzettend mooi en treffend verhaal. Ja, dat zou het mooiste zijn, dat er ergens toch nog die kiem is.
Momenteel ben ik bezig te ontdekken en te incasseren dat ik slachtoffer ben van mijn Narcistische vader en mijn moeder, zijn slaafje.
Ook heb ik geleerd dat er voor een kind verschillende manieren zijn om hiermee om te gaan.
Zo weet ik dat ik de pleasende figuur ben, die zich oneindig blijft aanpassen.
De bijdrage van Petra beschrijft precies het gedrag van mijn zus. Dat bleek haar coping mechanisme en dat gaat tot op de dag van vandaag door. Ze is inmiddels 40 jaar, 4 kinderen, stuk of 5 mannen en 12 verhuizingen verder.
Ik heb al jaren geleden, na de zoveelste ellende met haar gebroken. En ik vraag me al jaren af: hoe lang duurt het nog voordat ze alleen en verzuurd op haar eigen eiland zit?
Ze is nu getrouwd met onze achterneef…dus nu is de familie wederom aan de beurt.
Ze vervreemd de kinderen van de vaders en ik begrijp niet, dat dit nog steeds doorgaat.
Wel leer ik heel veel hier en ben ik blij met de bewustwordimg. Er vallen zoveel puzzelstukjes op hun plek….
Ik dacht eerst, oh dat hoef ik niet te lezen, maar las toch. Het lijkt wel of je het over mijn zusje hebt, alleen zij is heel erg boos op haar schoonmoeder die zelf slachtoffer was. Ik had een goede band met haar en probeerde haar te helpen, ze is helaas nu overleden maar mijn zusje is nog steeds boos ongeacht wat ik ook zeg, ik kom zelf ook uit zo’n relatie en denk vaak: och zwagertje wat heb jij het zwaar met mijn zusje. Ze komen steeds verder alleen te staan en hij heeft net een zware operatie ondergaan aan zijn hart en de problemen zijn nog niet op gelost, dus bedankt voor je verhaal. Zo herkenbaar, eigelijk een bevestiging, triest.
Het zijn egogekrenkte mensen helaas
Mijn hemel Petra, wat bijzonder dat jij, zoals jezelf zegt zonder enig besef van het bestaan van narcisme, zo’n loepzuivere beschrijving ervan kunt geven.
Ik heb onlangs afstand genomen van mijn familie. Of nou ja, er werd mij eerst duidelijk verteld (lees toegeschreeuwd) dat ik moest vertrekken om vervolgens weer aan me te gaan trekken met zogenaamd lieve woorden waarin geprobeerd werd mij fijntjes de verantwoordelijkheid voor hun gedrag in mijn schoenen te schuiven. Pfffff, ik was er zo klaar mee. En dus ben ik natuurlijk helemaal de boeman. Ik vind het inmiddels best, ik ben liever de boeman dan hatelijk uitgekafferd te worden als mevrouw het weer op haar heupen heeft.
Het is verbijsterend om te zien hoe 1 iemand een hele familie kan overtuigen met leugens en laster, die er vervolgens ook nog aan mee gaan doen. Zij zijn overtuigd van haar goede bedoelingen en het verbale braaksel dat ik in de loop der jaren van haar over me heen heb gekregen is natuurlijk allemaal een verzinsel van mij geuit vanuit frustratie. Tsja… Triest om te zien hoe sommige mensen alles omdraaien om hun eigen ego in stand te houden.
Hier is het dus andersom, iedereen gelooft haar leugens en kwispelt als een hondje achter haar aan. Gelukkig heb ik lieve vriendinnen die achter me staan en die wél positief over me denken. Mijn beste vriendin zag dit al jaren, wat het met me deed en verzucht nu dat ze blij is dat ik die beslissing genomen heb.
Ook hier lees ik precies mijn zus in. Precies hetzelfde zijn de scheldpartijen, het afstoten en weer aantrekken.
Ook ik geloofde steeds weer in het begraven van de strijdbijl. Maar toen ze mij toeschreeuwde, op de verjaardag van haar dochter waar de visite bij zat, dat ik de schuld kreeg van haar zoveelste scheiding…. ze mij vervolgens toeschreeuwde dat ik het huis uit moest (terwijl ik invalide ben en met iemand meegereden was). Deze keer bleef ik ijzig rustig. En vroeg ik haar hoe ze dacht dat ik dan naar huis kon komen. Toen deed haar kersverse echtgenoot nog een duit in het zakje. Hij schreeuwde me toe, dat ik ook de tuin uit moest. Hem heb ik rustig verteld dat ik nu al veel medelijden met hem had en de ellende die hij nog met haar zou gaan meemaken (inmiddels is ze ook van hem gescheiden en bleef hij berooid achter en is hij zijn 2 kinderen kwijt). Toen ik op het fietspad langs de rijksweg stond, wist ik 1 ding zeker. Hier was ook het einde van het contact haar. Gelukkig kwam iemand naar buiten en heeft me toen naar huis gebracht (200km enkele reis).
Het heeft me altijd verbaasd (en nog steeds) dat ze de familie nog steeds in haar ban heeft. En steeds kiest ze weer een ander slachtoffer uit. De ene keer haar moeder, dan weer een zus, maar ook haar eigen kinderen. Om vervolgens dit rijtje weer opnieuw af te gaan. Iedereen ziet jaar patronen maar niemand trekt een streep. Ongelofelijk is het spoor van haar vernielingen.