Dit is een column van Em.
Als ervaringsdeskundige ben ik met regelmaat onthutst en verbijsterd, waar mensen mee te maken krijgen wanneer men uit de traumatiserende, slopende en zielsonterende situatie weet te ontsnappen die psychisch geweld is. Slachtoffers lopen tegen zoveel muren aan van onwetendheid en onbegrip, waardoor trauma’s verergeren en er door verkeerd handelen van instanties en hulpverlening soms afschuwelijke situaties ontstaan. Veel slachtoffers hebben hun weg weten te vinden naar het Verdwenen Zelf met vaak schrijnende verhalen. Getuigenissen over hoe mensen staan te roepen in de woestijn, niet worden gehoord, verkeerd worden begrepen, niet worden geloofd met alle gevolgen vandien. Het maakt mij boos en gefrustreerd.
Onbekendheid, misverstanden en de ongrijpbaarheid maken dat psychisch geweld onzichtbaar is voor velen in de maatschappij. Regelmatig zien we op tv programma’s voorbij komen of zelfs een ingrijpende documentaire als die van Ruinerwold, waarbij wij ervaringsdeskundigen al bij de eerste seconde de narcisten-alarmbellen voelen afgaan, maar waarbij niet-ervaringsdeskundigen die niet bekend zijn met het onderwerp, compleet missen dat het hier om psychisch geweld gaat. Neem het programma Gestalkt, waarbij het merendeel van de stalkers overduidelijk narcistisch gedrag vertoont. Dat zien de makers ook en dat benoemen ze ook. Wat zij naar mijn indruk echter niet zien, zijn de signalen en gevolgen van mishandeling, dat er überhaupt sprake is van psychisch geweld. En eerlijk is eerlijk, hoe zouden zij het moeten weten ook? Het is zo onbekend.
Wanneer een slachtoffer terugkeert naar de stalker, heerst er verbazing en ongeloof, niet wetende hoe een slachtoffer voor de buitenwereld ongelooflijke beslissingen kan maken uit pure wanhoop of angst. Of dat er sprake kan zijn van het stockholmsyndroom. Of…of…of… Zoals wij ervaringsdeskundigen weten kunnen er zoveel redenen zijn waarom een slachtoffer doet wat hij of zij doet, omdat deze verstrikt is geraakt in de terreur van de dader, de reële angst voor wraak en een absurde realiteit. In de maatschappij is hier weinig inzicht en kennis over, waardoor een slachtoffer vaak wordt bedolven onder oordelen. Oordelen die pijnlijk zijn en het slachtoffer vaak verder het trauma indrukken.
Voor het verspreiden van kennis en inzicht is er natuurlijk Stichting het Verdwenen Zelf en ja, zij doen heel veel. Zij doen véél meer dan ik in het begin door had en zij doen dit maar met een klein team van drie mensen en met weinig financiële middelen. Doordat ik zelf wel eens een blog schrijf voor het Verdwenen Zelf en hierdoor met hen communiceer, is mij gaandeweg duidelijk geworden dat zij onnoemelijk veel werk voor de stichting op hun bordje hebben, wat natuurlijk veel van ze vraagt. Misschien wel te veel. Daarom wou ik hier graag een blog over schrijven. Ik vind namelijk dat wij het niet alleen bij hun kunnen laten. Wij slachtoffers kunnen zelf, ieder op zijn of haar eigen manier, bijdragen om psychisch geweld op de kaart te zetten. En uit eigen ervaring weet ik, dat het een middel is om steviger in je kracht te gaan staan. Een mooie vorm van zelftherapie. Als slachtoffer voel je vaak een gevoel van verlamming, je voelt je murw, je voelt angst. Samen met vele andere intense emoties, kun je vast komen te zitten in een bubbel waar moeilijk uit te komen is. Het gevoel van verlamming valt nog wel eens over me heen. Juist op zulke momenten is het belangrijk te zoeken naar innerlijke kracht en dit gebruiken op een constructieve manier. Het draagt bij aan het helen van de wonden.
Al vanaf het begin van mijn proces voel ik de nood die heel hoog is en dat maakt dat ik bij wil dragen om psychisch geweld kenbaar te maken. Ik ben op eigen initiatief mensen gaan benaderen, die er toe zouden kunnen doen wanneer het erom gaat om psychische mishandeling voor het voetlicht te brengen; Tweede Kamerleden, organisaties, kranten, tijdschriften, therapeuten, tv-makers.
Ik weet dat er ook andere ervaringsdeskundigen zijn die dit doen of hebben gedaan. Er zijn bijvoorbeeld meerdere artikelen in de media gepubliceerd van ervaringsdeskundigen, waar het Verdwenen Zelf ook aan heeft meegewerkt. Ze hebben gewoon zelf een website of krant of ander medium gemaild. Dat de Tweede Kamer unaniem een motie heeft aangenomen om de strafbaarstelling van psychisch geweld te laten onderzoeken kwam ook door de vele noodkreten van slachtoffers die bij hen in de mail kwamen. Dat ervaringsdeskundigen de site of artikelen van het Verdwenen Zelf bij organisaties onder de aandacht brengen, leidt soms concreet tot lezingen of trainingen over psychisch geweld en narcisme bij deze organisaties.
Geluid maken, onder de aandacht brengen, dat was en is mijn doel, mijn missie. En ik ben er van overtuigd dat hoe meer mensen geluid maken, hoe meer kans dat oren gaan horen en ogen gaan zien. Gelukkig hoor en zie ik dat ook al velen van jullie dit doen, maar het kan en moet nog veel meer willen we psychisch geweld echt op de kaart krijgen. Vandaar dat ik deze kans aan wil grijpen om mensen te prikkelen: doe mee! Laat je horen, verspreid de kennis, blijf rammelen aan de bel en ook niet onbelangrijk, laat je vooral niet ontmoedigen door de enorme weerstand die er is van “onwetenden” om deze kennis tot zich te nemen. Wanneer er geluid blijft komen uit allerlei gaten en hoeken, kan men daar uiteindelijk niet meer omheen.
31 reacties op “Wij kunnen samen het verschil maken”
Helemaal waar dat de innerlijke kracht enorm kan toenemen door de ervaring, het herstel en de kwetsbaarheid in te zetten ter heling. De onwetendheid in combinatie met het ongeloof bij degenen die deze ervaringen niet hebben maakt dat we nog een lange strijd te gaan hebben.
Alleen al door het te (h)erkennen, benoemen en uit te spreken dien je “de zaak”.
Persoonlijk ben ik herrezen als een Feniks en met die verbazingwekkende veerkracht (die wij allen bezitten) de keuze gemaakt de opleiding tot ervaringsdeskundige te gaan volgen. Zo kan ik ook professioneel mijn nieuw verworven extra voelspriet ontwikkelen en inzetten om anderen te ondersteunen in dit oh zo zware en eenzame proces van het herstellen van deze ontwrichtende ervaring.
Wat ontzettend goed, zo maak je zeker ook een verschil.
Idd. Tako en Iris kunnen het niet alleen. Iedere bijdrage in de vorm van bijvoorbeeld ‘verhalen’ helpen zo om een breed beeld te krijgen van wat narcisme in kan houden. Ik begrijp het zo, maar voor mezelf kan ik niet de woorden vinden om hier een verhaal te plaatsen voor alsnog, maar heb zoveel respect voor alle mensen die dit al wel deden en mij geholpen hebben er rust in te vinden, waarom voor mij, hulpverlening steeds niet hielp en dat ik niet de enige ben geweest daarin en daarmee al zo helend en natuurlijk het begrip voor narcisme: Dat bestaat en mag bestaan.. wat voor velen nog steeds ongrijpbaar is of niet te begrijpen, laat staan te bevatten wat er omtrent dit onderwerp gebeurt met mensen, zowel de narcist zelf als de persoon rondom de narcist. Altijd heel veel dank voor ieder verhaal op deze site.
Beste Em,
Wat alert van je dat je hier aandacht aan besteedt! Het Verdwenen Zelf: ik heb mijn leven aan ze te danken. Leeg en niet wetende wat me overkomen was zat ik achter de computer nadat mijn moeder op haar 76ste zelfmoord had gepleegd en ik, uitgeblust en in shock na jarenlange persoonlijke, intensieve, onmogelijke hulpverlening aan mijn ouders, zat te zoeken op internet of er iemand was die dit ook had meegemaakt.
Het Verdwenen Zelf. Daar vond ik wat me was overkomen. Narcisme. Ja vaak van gehoord, maar nooit beseft dat dít het was. Hoe gruwelijk! Veel gruwelijker dan een mens kan bedenken. Totaal niet te bevatten. De mishandeling is zo in het geniep, zo onzichtbaar en gaat zo ongelooflijk ver en diep. Niemand die het ziet. Als je kennis hebt van de wijze van misbruik zal je het herkennen. Dus dat moet de wereld weten!!
In al die jaren dat Het Verdwenen Zelf keihard aan de weg timmert om meer bekendheid te geven grijp ik elke kans aan om de buitenwereld in kennis te stellen van het bestaan van Het Verdwenen Zelf, over hoe narcistisch misbruik eruit ziet, hoe je het kunt herkennen, wat de impact is.
Ik mailde de psychiater van mijn moeder en had met hem een gesprek. Omdat er sprake was van zelfmoord kwam er een team samen. Tijdens dat team-gesprek heb ik gevraagd aan de huisarts of zij een bericht voor wilde lezen (hoe er sprake was geweest van narcistisch misbruik).
Onlangs heb ik een mail gestuurd naar een psychologe, waarvan ik weet dat haar cliënte narcistisch misbruikt wordt. Haar cliënte vindt het lastig, want je wil ‘narcistische mishandeling door een bekende (ouders, partner)’ niet horen, maar ik weet inmiddels van narcistisch misbruik, ik weet het zeker. Ik heb ervaring met haar ‘narcist(en)’. Narcist(EN), omdat er altijd medestanders zijn die bij een narcist horen. Een narcist dekt zich altijd goed in, zorgt voor een goed alibi… altijd zo dat je denkt dat je er toch wel naast zit. Twijfelt.
Nee, ik ontving geen reactie terug en ook geen ‘AHAAA”, maar ik hoor via via dat cliënte wordt gehoord en zij blijft bij deze psycholoog. Voorheen wilde ze steeds een andere, dit keer niet. Ze wordt dus écht gehoord. Dat is al heel wat.
Ik heb in de afgelopen jaren enkele mensen leren kennen waarbij ik erachter kwam dat zij narcistisch worden misbruikt. Ik geef ze informatie, stuur ze door naar Het Verdwenen Zelf. Laat ze hun therapeut informeren. Inmiddels heb ik contact met lotgenoten, ook narcistisch misbruikt. Samen sturen we informatie naar instanties, waarmee we te maken krijgen. Ik vertel in het kort mijn verhaal en stuur de link van Het Verdwenen Zelf (of de website voor professionals).
Het is echt geen dankbaar werk, je wordt niet bedankt of zo, maar als ik ook maar één persoon (nu of misschien valt het kwartje veel later) kan bereiken is mij het dat zeker waard. Ik ken de eenzaamheid, het onbegrip en de ellende als je hierin verwikkeld zit. Narcisme móet veel en veel meer bekendheid krijgen. Het Verdwenen Zelf kan dat niet alleen. Slachtoffers / ervaringsdeskundigen moeten hun ervaring delen. Hoe meer hoe beter.
Ik stuur de website door, met in het kort mijn ervaring, ik verwijs naar de boeken en stuur de link van de docu/het filmpje.
Groet,
M.
Wat fijn om te horen M. Op die manier zijn we een onderdeel van een keten. Daar word ik blij van!
Wat ik zo bewonderenswaardig aan Iris en Tako vind is dat ze zich vrijwillig iedere dag met een onderwerp verbinden (emotionele/psychische mishandeling) dat zo beladen is. Zij kiezen er bewust voor om dit onderwerp in Nederland op de kaart te zetten en krijgen en dat dag in dag uit. Diep respect en veel dank daarvoor! Het Verdwenen Zelf, de boeken van Iris, de documentaire en de vele treffende artikelen stuur ik herhaaldelijk door aan slachtoffers, hulpverleners, gemeenten, instanties. Ik bied aan mijn verhaal als ervaringsdeskundige te doen. Want wat ik heb doorstaan en meegemaakt dat gun ik niemand en ik maak mij dan ook sterk om emotionele en psychische mishandeling meer bekendheid te geven. Blauwe plekken op de ziel worden nog niet vaak genoeg serieus genomen omdat ze voor de buitenwereld onzichtbaar zijn maar voor slachtoffers dagelijks voelbaar, ook nog jarenlang nadat het misbruik is gestopt. Sta op en verspreid zo veel mogelijk kennis! Hoe meer we dat doen, hoe sneller de kwartjes gaan vallen. Ik ga ervoor!
Yes! Wat fijn om te lezen Else. “Blauwe plekken op de ziel worden nog vaak niet serieus genomen”, dat zeg je mooi en dat is ook zeker zo.
Heel goed dat je dit doet Em! Heel goed en heel belangrijk. Ik heb zelf een paar keer op het punt gestaan om iets voor deze website te schrijven, maar heb het nog niet gedaan. Ik zit nog middenin een proces en mijn inzichten veranderen voortdurend (of beter gezegd: breiden uit). Ik ben zelf opgevoed door narcistische ouders en ben daar na 30 jaar zoeken naar slaap- en vermoeidheidsproblemen die steeds ernstiger werden en uiteindelijk resulteerden in CVS (chronisch vermoeidheidssyndroom) pas achter gekomen. Ik was toen 58 jaar. Het was een ontluisterende ontdekking en in de periode daarna (ik ben nu 60) zijn er veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Het proces waarin ik daardoor terecht ben gekomen is onbeschrijflijk heftig en ik ben vast van plan om werk te gaan maken van dit onderwerp waar zo verschrikkelijk weinig over bekend is.
Dat is fijn Dorien en ik wens je veel kracht om dat punt te bereiken.
Ik loop regelmatig tegen onwetendheid aan van hulpinstanties, maar ook onwetendheid van docenten. Ik zie mijn kinderen vechten tegen de steeds veranderende regels en ik merk dat ze bij hem bezig zijn, zijn en ik hoor de neerbuigende woorden tussen de regels door als ik met hem in voor ons opgelegde gesprekken zitten met hulpinstanties. Zij, die ons zeggen dat we een veilige thuissituatie voor de kinderen moeten creëren, zien niet wat er echt gebeurd. Dat onze kinderen bij hun vader totaal geen veilige en liefhebbende thuissituatie hebben. Ik, maar ook mijn omgeving, zie mijn kinderen veranderen van spontane lachebekjes, naar stille en doffe muizen.
Ik kan nergens aankloppen voor hen voor help. Gewoon omdat de wetten niet lijken mee te werken in een situatie als deze. Ik zou niets liever willen dan dat narcistisch en psychisch geweld uit het onbekende komt. Ik zou het graag op de kaart willen zetten en zien dat wetten veranderen… Maar ik ben een doener; geef mij een opdracht en ik voer het uit. Maar helpen met dit alles wil ik graag. Dus mochten we samen iets kunnen doen, dan bied ik me bij deze aan…
Dat is een moeilijken en uitputtende situatie waar je in zit. Als eerste wens ik hierbij je veel kracht toe.
En het kan bv al met alle artikelen van het verdwenen Zelf delen op je facebook (als je die hebt), dan ben je al aan het informeren van mensen.
Nou, dit komt wel binnen! ‘Geluid maken, onder de aandacht brengen, dat was en is mijn doel, mijn missie. En ik ben er van overtuigd dat hoe meer mensen geluid maken, hoe meer kans dat oren gaan horen en ogen gaan zien’.
Mooi Em. Dit schreef ik laatst ergens op: ‘Ons werd de mond gesnoerd, omdat wat we dachten, voelden, vonden, ‘fout’ was, omdat wij als mens niet zouden deugen. Ik zelf was levendig en werd stil. Ik wil niet de rest van mijn leven stil in een hoekje doorbrengen. Ik ben OK, er werd mij van alles aangedaan maar ik ben een OK-mens’.
Ik ga geluid maken! Heel mooi, jouw missie en ik hoop dat dit de missie van velen wordt.
Top! Daar word ik heel blij van. En je hebt gelijk, ons werd de mond gesnoerd. Hoe bevrijdend om diezelfde mond nu te laten spreken.
Bij Labyrint in Perspectief kun je als vrijwilliger en ervaringsdeskundige voorlichting geven op scholen, aan professionals en studenten (weet niet op welk niveau). Deze organisatie biedt in principe informatie en ondersteuning aan eigenlijk iedereen die te maken heeft (gehad) met een persoon met psychische problemen. En doet dus ook aan voorlichting. Let wel, het gaat dus om veel meer stoornissen dan alleen narcisme. Maar verder ook een hele goede organisatie die vrijwel door het hele land zit. Het fijne weet ik er verder ook niet van, maar wellicht de moeite waard om eens te informeren als het je iets lijkt.
Ik zeg doen! Mooi hoor, helemaal top!
Ik ben het helemaal eens met deze blog van Em, alsmede de reacties. Het is inderdaad dringend nodig dat er meer kennis en aandacht komt voor narcisme en de slachtoffers die ermee te maken hebben/hadden.
Hoe een narcist te werk gaat is mede dankzij Het Verdwenen Zelf in kaart gebracht. Er wordt hard aan de weg getimmerd om meer bekendheid hieraan te geven, waarvoor niets dan lof! We weten hoe het werkt, maar het ontmaskeren van de narcist/psychopaat is zelfs met deze kennis niet eenvoudig. Wij slachtoffers weten dat ze tegenstrijdige gezichten hebben.
Wat ik me afvraag… Is er evenveel aandacht c.q. kennis over het herkennen van de slachtoffers van psychisch geweld? Is er een patroon? Wanneer er sprake is van een Stockholmsyndroom sta je vrijwel machteloos. Iemand die de mishandeling ontkent of hulp weigert (bijvoorbeeld uit angst), kun je vaak niet helpen.
Zelf maakte ik me als kind het liefst klein en onzichtbaar voor de buitenwereld. Ik durfde destijds geen kwaad woord over mijn narcistische moeder te zeggen, want als ze erachter kwam (en daar had ze een 6e zintuig voor) brak de hel los. Als iemand me vroeg of het wel goed ging thuis, of het mij goed ging, zei ik ‘ja hoor, alles prima. Niks aan de hand’. De schijn ophouden was mijn overlevingsstrategie. Maar hoe prik je daar als buitenstaander of hulpverlener doorheen?
Dat is inderdaad één van de problemen die er zijn door onbekendheid van dit onderwerp en onwetendheid bij veel hulpverleners die de kennis (nog) ontberen. En zonder kennis is er door de hulpverlener niet de vinger op te leggen bij de cliënt. Gelukkig is er wel een kentering gaande (mede of misschien zelfs vooral dankzij het verdwenen Zelf), maar er is nog veel winst te boeken. Dat is dan ook één van de redenen dat ik deze blog wou schrijven. Er is nog heel veel te doen op dat gebied.
Het is zo belangrijk dat anderen hierover horen en niet alleen hulpverleners, maar bv. ook voorgangers in kerken. Mijn eigen broers en mijn kinderen willen hier niets over horen, ze zeggen dat ik de narcist ben en alles verzonnen heb. Steken hun kop in het zand, ik ben gestopt met hen hierover in te lichten.
Zij hebben een totaal ander beeld van onze moeder en de vader van mijn kinderen. Dat ik het slachtoffer ben, daar willen ze niet aan. Ik voel me geen slachtoffer, maar ben het wel, ik ben geestelijk mishandeld in mijn jeugd en in mijn huwelijk. Hoop en bid dat ze via media, deze website en andere mensen horen hoe het werkelijk is, hoe een narcist te werk gaat. Ik help wel anderen door hen te wijzen op deze website of door artikelen door te sturen.
Durf dit niet naar mijn broers en naar mijn kinderen. Vind mijzelf een grote slappeling hierin, maar het is ook zelfbescherming.
Hoi Merel, dat laatste lijkt mij inderdaad ook een goed plan om niet te doen. Ik weet hoe bizar het is dat wanneer alle signalen er zijn, het toch wordt ontkend en wordt omgedraaid waardoor je zelf de dader wordt, daar valt niets tegen te beginnen. Ik heb er ervaring mee zoals veel mensen. Als mensen hardnekkig de waarheid ontkennen heeft het geen zin om dan informatie onder de neus drukken, hoe verleidelijk ook, het werkt helaas bijna altijd averechts en maakt je alleen maar verdachter in hun ogen. Ja heel bizar, maar zo werkt het dan vaak ook nog. Je bent hierin echt geen slappeling, mij lijkt dat je de juiste keuze maakt.
Wat fijn Em… dat ook jij Iris en Tako, ‘Het verdwenen zelf’ helpt hun missie uit te dragen. Het is een ontzettend moeilijke taak, omdat men er maar niet aan wil dat narcisme überhaupt bestaat. Het roept (niet alleen in de hulpverlening (hoe bizar), maar ook in de directe omgeving) heel veel weerstand en argwaan op. Je hoort eenvoudigweg niet te oordelen en zeker niet bij mensen om je heen. Bovendien omdat er niemand gediagnosticeerd is, is er geen bewijs en bestaat narcisme blijkbaar niet vinden ze. Mij was van kinds af aan ook geleerd nooit die vuile was buiten te hangen, dus ik hield angstvallig mijn mond en hield de schijn op. Narcisme was iets wat ver van ons afstond, sommige wereldleiders hadden het, maar onze directe familieleden, partners, vriend(inn)en, buren, werkgevers en/of collega’s zekerrrr niet.
Goed, ik heb er dan ook zelf jarenlang over gedaan om tot het besef te komen dat de term Narcisme toch echt wel bestaat … en nog… soms komt die hardnekkige twijfel nog steeds om de hoek kijken. In eerste instantie gaf ik mijzelf de schuld, in mijn jeugd was mij immers geleerd je altijd te schikken, dus had ik beter mijn best moeten doen om die ander te pleasen. Ik werd daardoor een gemakkelijke prooi, ik zocht houvast bij een partner welke mij jarenlang voorhield dat ik degene was welke nergens aan voldeed.
Na mijn narcisme ontdekking merkte ik dat ik ontzettend veel bevestiging nodig had, ik las mij suf over het begrip, volgde diverse therapieën en cursussen, zocht steun bij ‘het verdwenen zelf’ alsof ik alles zou kunnen doorgronden. Ik schreef diverse gebeurtenissen uit en wist op een gegeven moment niet meer of het fictie of toch echt werkelijkheid was geweest. Ik was mijzelf totaal kwijt. Tenslotte vroeg ik of er ooit iemand iets gemerkt had, men had het erover dat er altijd spanning in huis hing, maar dat hen verder nooit iets opgevallen was. Hoe fijn was het dat er zich uiteindelijk iemand aandiende en zich uitliet dat zij zich niet fijn bejegend had gevoeld. Er kwamen langzaamaan meer en meer bekentenissen en ik kon wel schreeuwen van blijdschap… ik had het wel goed gevoeld, ik was niet gek.
Instanties, familie, buren, vrienden, zelfs de kinderen raakten totaal in de ban van deze man, verdraaien en manipuleren was voor hem een eenvoudig kinderspel. Iedereen werd tegen mij opgezet, een afschuwelijke periode van twijfel, therapieën en doorknokken volgde. Inmiddels ben ik jaren verder en beginnen dingen weer een beetje op zijn plek te komen. Tussendoor heb ik nog steeds veel rust en vertrouwen in mijzelf nodig om mijn gewonde ziel en voelsprieten een beetje verder te helpen. Ik bewonder daarom zozeer de mensen als Iris en Tako die zich aan dit moeilijke onderwerp willen wagen en narcisme op de kaart hebben gezet, met name het begrip aan de kaak willen stellen. Mijn directe omgeving is deels om, maar de hulpverlening en regering is nog lang niet zo ver. Wie wil ons helpen om dit wereldwijde probleem zichtbaar te maken. Onze dank is groots!
Heel herkenbaar wat je schrijft. En ik ben het met je eens, het is ontzettend moeilijk omdat men er maar niet aan wil dat narcistische mishandeling bestaat. Maar het kan wel, daar wil ik in blijven geloven.
Dank je wel Mootje,
Jouw verhaal zou de mijne kunnen zijn. Maar hoe graag zou ik willen dat mijn broers en mijn kinderen mij zouden willen geloven. Mijn moeder is in 2000 overleden, mijn broers willen hier niet over praten met mij, ik ben immers de gebeten hond, zij hebben dit niet met moeder ervaren. Zij waren beiden op het klein seminarie vanaf hun 12e jaar, missen hierdoor een groot stuk en… moeder hield hen op de hoogte via brieven. Wat daarin over mij geschreven stond??
Narcisme gaat zo stiekem en onderhuids. Mijn kinderen hebben alle 5 de deur dichtgegooid, steunen hun narcistische overspelige vader, hoe kan ik dit doorbreken? Hoe krijg ik mijn directe omgeving om? Heb je tips voor mij? Dank voor je verhaal.
Hoe het mensen levens kapot maakt weet ik helaas alles van. Mijn moeder (was) en zus (is), beiden narcistisch tot het sadistische en machiavellisme toe. Charmant en door leugens (achter mijn rug) te vertellen winden ze iedereen om hun vinger. Mijn zus de “golden girl” kreeg alles, er werd voor haar alles geregeld.
Ik werd vernederd, ik had niks “te willen”, als ik “nee” zei was ik “de egoïst”, ik deed er niet toe (dat werd mij letterlijk gezegd) en ga zo maar door.
Dit gaat maar door, moeder is overleden maar zus blijft door gaan. Ook ben ik inmiddels zo beschadigd dat “de stem” doorklinkt.
Ik heb een totale breakdown en weet niet of ik hier mentaal ooit nog uit kom. Realiteitszin wankelt, ik ben al 25 jaar bezig met psychologen en wie dan ook, maar serieus ben ik nooit genomen… net zoals dat in mijn familie gebeurde. Dat is zo pijnlijk, ik kan geen kant op; zit in de bijstand al jaren hierdoor… en “kijk naar de wereld”, maar heb het gevoel “dat ik niet mee mag doen”… net zoals het mij thuis ging. Ik vergelijk het met een kinderfeestje waar ik op uitgenodigd ben maar niet mee mag doen, maar verplicht moet kijken hoe de anderen het samen verdelen. Aangezien deze mensen (waaronder mijn moeder en zus) een emotioneel gehalte hebben van een vijfjarig kind.
Pijnlijk herkenbaar, komt veel overeen. Ik herken “de stem” ook en dat is ontzettend lastig. Ik heb veel aan de therapeut die ik hier dankzij het netwerk heb gevonden. Zij biedt mij inzichten die psychologen uit het reguliere circuit mij niet konden bieden en dat is ontzettend helpend en helend. Ik ben aan het leren over structurele dissociatie en dat geeft antwoord op vragen waar ik al tientallen jaren mee rond loop. Nu begrijp ik mezelf beter en besef ik hoe groot de schade is die is aangericht. Dat is pijnlijk en confronterend, maar helpt me wel om te herstellen. Ik zou het je echt gunnen en daarom aanraden. Een therapeut die ook ervaringsdeskundige is snapt precies waar je doorheen gaat en kan daarom gericht helpen. Een psycholoog die deze ervaring niet heeft, kan vaak moeilijk snappen hoe groot de impact is en door welke dynamiek je zo beschadigd bent geraakt. Ik zeg vaak, want er zullen vast ook wel ergens uitzonderingen zitten.
Wat heb je dat fantastisch beschreven Em !
Zowel als verwonderd waarnemer wat narcistische mishandeling met jouzelf en anderen doet. Vervolgens de moeilijkheden die je in je latere leven ontmoet van ongeloof en niet de juiste hulp, terwijl je al vanuit de min komt.
Ook de reacties hier: Mensen / slachtoffers hebben, soms letterlijk, hun leven te danken aan het Verdwenen Zelf.
Zo ook ik. Ik heb het bijna niet overleefd. Mijn narcistische moeder “stole my life”. Mijn zus is overleden aan dit trauma. Zij zat te ver in het Stockholmsyndroom en kwam haar traumaklachten niet te boven.
Wat ik in mijzelf tegenkwam de afgelopen decennia dat ik in therapie was en ook nu nog aan giftige denkwijzen en destructieve stemmen van de dader, geeft al weer hoe complex de mishandeling is en hoe beperkt jouw omgeving daarover denkt [je woont toch al 25 jaar niet meer thuis?].
Mijn verdwenen zelf komt steeds meer terug. Maar wát een weg leg ik af.
Mijn invloed gebruik ik vanuit mijn beroep, daarnaast heb ik een aantal deskundigen [psychiater, psycholoog, huisarts] gemobiliseerd die de boeken van Iris én de website aan slachtoffers sturen. Ook in mijn privé kring herken ik slachtoffers en help ze [en zij mij].
Verslaving komt ook veel voor onder slachtoffers. Op één van die forums kom ik ook lotgenoten tegen die narcistisch trauma als onderliggende problematiek hebben.
Maar bovenal een groot woord van dank aan Iris, Tako en Mark!
Verdwenen Zelf is inmiddels een stichting waaraan wij allen als slachtoffer kunnen doneren. Laten wij dat doen. Zo investeren wij in onszelf!
Heel stoer van je dat je dit benoemd hebt, Em !
Dankje Isabeau en je hebt gelijk, het is ook een investering in onszelf. Mooi!
Het is heftig wat je beschrijft. Zoveel impact heeft het inderdaad. Als ik het dan lees, krijg ik rillingen over mijn rug. Het is zo destructief en beschadigend om zo op te groeien.
Heel goed Em, dat je aandacht vraagt en een oproep doet voor wat wij als lezer van de blogs richting het Verdwenen Zelf kunnen doen. Dat helpt ons ook om uit ons slachtofferschap te komen. Het is op één of andere manier op ons pad gekomen dit onderwerp. Het Verdwenen Zelf geeft ons woorden aan processen die wijzelf weg-gedissocieerd of verdrongen hebben. Velen van ons zijn monddood gemaakt! Zo ontzettend fijn dat Iris, Mark en Tako hun kennis met ons delen en faciliteren dat er een groep namen van therapeuten beschikbaar is die bekend zijn met dit onderwerp. Maar ze zijn maar met z’n 3en en staan voor heel veel werk! Mocht het ons niet lukken om zelf een artikel te schrijven of er op een andere manier ruchtbaarheid aan te geven en je wil toch wat voor de stichting betekenen, kunnen we altijd nog wat geld doneren als we daar de financiële middelen voor hebben. Natuurlijk rekening houdend met het feit dat velen van ons ook nog eens financieel uitgekleed zijn.
Heel mooi gezegd Willeke!
Hi Em, herkenbaar wat je beschrijft over het onbegrip en de onwetendheid over psychisch geweld! Het was voor mij een lange weg om de puzzelstukjes in elkaar te leggen, en de juiste therapeut te vinden. Goed dat je beschrijft hoe belangrijk het verdwenen zelf is, en hoeveel werk Iris en Tako verrichten! Ik heb ook bewondering voor het feit dat jezelf zo actief bent om psychisch geweld op de kaart te zetten! Voor mij een eyeopener en motivatie om te bedenken wat ik hier zelf in kan betekenen.
Hi Em,
Prachtig en krachtig stuk dat je geschreven hebt, je slaat de spijker op zijn kop. Toen ik je stuk las moest ik denken aan een tekst uit het boek van Judith Herman (Trauma & herstel):
“Anderen laten delen in de traumatische ervaring is een voorwaarde om de wereld weer als zinvol te kunnen beleven. In dit proces zoekt het slachtoffer niet alleen steun bij haar naaste omgeving, maar ook bij de gemeenschap in het algemeen. De reactie van de gemeenschap is van grote invloed op de uiteindelijke verwerking van het trauma. Als eenmaal openlijk is toegegeven dat iemand kwaad is berokkend, moet de gemeenschap stappen ondernemen om de dader ter verantwoording te roepen en het slachtoffer genoegdoening te geven. Deze twee reacties, erkenning en genoegdoening zijn nodig om het gevoel van orde en rechtvaardigheid van het slachtoffer te herstellen.”
Helaas hebben wij als slachtoffers van deze verborgen vorm van mishandeling nog een lange weg te gaan wat betreft het vinden van maatschappelijke erkenning en genoegdoening. Naast de maatschappelijke tendens tot wegkijken en ontkennen, kunnen ook daders in Nederland nog steeds ongestraft hun gang gaan. Maar ook voor de slachtoffers van psychisch geweld worden geen openbare monumenten of gedenkplaatsen opgericht, of jaarlijks herdacht zoals de slachtoffers van oorlogsgeweld. Juist daarom is het zo belangrijk dat we zelf een manier vinden om die verbondenheid met de gemeenschap te herstellen door al onze eigen negatieve ervaringen om te zetten naar iets nuttigs en positiefs. Iets dat zin geeft aan alle ellende die we mee hebben moeten maken. Of zoals Judith Herman het in haar boek zegt:
“Door te weigeren zich schuil te houden of te zwijgen, door te benadrukken dat mishandeling een maatschappelijke kwestie is en door sociale verandering op te eisen, richten slachtoffers zelf een levend monument op”.
Mede dankzij het Verdwenen Zelf heb ik mijn eigen stem kunnen terugvinden. En die stem wil ik nu gebruiken om de wereld wakker te schudden en zo anderen proberen te helpen bij hun herstel uit dit gekmakende doolhof in de hoop dat anderen zich nooit meer zo alleen, waardeloos en verlaten hoeven te voelen.
hallo,
Ik ben misschien even de context van het hele artikel kwijt maar wil toch graag even reageren. Ik ben opgegroeid bij een moeder met verborgen narcisme. Voor de buitenwereld lijkt er niks mis. Tenminste, ik vraag me dat af. Ik kan er niet bij dat niemand ooit heeft geweten wat er binnen ons gezin zich afspeelde. Ik weet dat de huisarts er van afgeweten moet hebben. De wijkverpleegster, wist ervan af. Al moet ik zeggen dat ik in een tijd ben oppgegroeid waarin nog niet alles zo goed geregeld was als nu. Ik ben geboren in 1961.
Om het verhaal nu even kort te houden, ik was 46 jaar toen ik doorkreeg dat er dingen niet klopten. Ik kon mijn moeder niet meer bij me in de buurt hebben. Alles in mij verzette zich in alles wat ze zei en deed. Het was een overweldigend, alle overstijgend, verlammend rotgevoel. Achteraf vergelijk ik het met de blinde paniek die ik gevoeld moet hebben toen ik kind was. In april 2008 heb ik definitief met haar gebroken. Het moest. Het was na de begrafenis van mijn vader die aan een hersenbloeding overleed.
Ik wil hier niet teveel in details treden, maar nu 13 jaar later weet ik dat ik de meeste soorten van mishandeling wel heb meegemaakt. Dat het iedere dag overleven was. Want ik was het zwarte schaap. Ik was degene die van mijn vier zussen het minste wou deugen. Er was geen ontsnappen. Ik kon het nooit goed doen. Zelfs niet op mijn 46ste toen ik voor het huwelijk van mijn vader en moeder zelfs nog een kerkdienst regelde. Natuurlijk werd me alles wat net niet lukte die dag verweten. Wat ik pas sinds kort begrijp is dat het hele gezin eraan meedeed. Ik denk dat er teveel mildheid in me zit wanneer ik zou zeggen dat zij alleen maar slachtoffer zijn. Ze hadden er baat bij dat binnnen hun kringetje, waar ik buiten stond, de dingen bleven zoals ze waren. Dus toen ik ging, was mijn moeder het slachtoffer, omdat ik haar alleen liet als een moeder die net weduwe was geworden.
Terwijl er natuurlijk met hen binnen dat jonge gezin ook van alles mis was gegaan. Was ik van de ene op de andere dag van de lieve zus en liefste tante! het grootste secreet wat de aarde had voortgebracht.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat het zo fijn is dat je herkenbare verhalen hoort. Gewoon het gevoel dat je niet de enige bent is zo overweldigend tot steun! Dus ja, ik vind ook dat onze verhalen- als slachtoffers van narcisme gehoord moeten worden. Dat kan anderen zo van hulp zijn.
Gelland