Dit is een gastcolumn van Vroefje
Dag Angst. Je bent eigenlijk de enige die mij de afgelopen vier jaar nooit in de steek heeft gelaten. Dag en nacht was je aan mijn zijde. Je bent inmiddels behoorlijk zeker van jezelf, omdat je weet dat je me heel stevig in je grip hebt. Dus tegenwoordig doe je ‘s nachts gezellig, God zij geprezen, óók een oogje dicht. Verbazingwekkend om te zien dat je altijd nét iets later ontwaakt dan ik. Dan kan ik even ervaren hoe het ook alweer was, om te leven zonder dat je zo prominent aanwezig bent. Ik wil zeker niet ondankbaar zijn, maar dat voelt toch best wel fijn.
Je hebt me hoogstwaarschijnlijk altijd willen behoeden voor wat in mijn moeders ogen, en dus in de mijne, een misstap zou zijn geweest. Want laten we eerlijk zijn, jouw opvattingen lijken wel heel erg veel op die van haar. Het trieste is alleen dat je het me daardoor ook onmogelijk hebt gemaakt om uit te reiken naar het leven in al haar prachtige facetten en om er vervolgens ook volop van te kunnen genieten. Ja ja, ik weet; het leven is niet bedoeld om van te genieten. Maar kom, iets meer flexibiliteit had misschien wel gekund. We hebben vroeger toch wel vaker samen dingen gedaan die eigenlijk niet door mijn moeders beugel konden? Wel jammer dat je je altijd bleef roeren. Al zal dit niet voor niets zijn geweest.
Toen je je destijds, volkomen onverwachts, in één klap zo heftig presenteerde, gaven velen mij het advies een kalmerend pilletje te nemen. Maar dat wilde ik niet. Je had zo je best gedaan om je te manifesteren door je een weg omhoog te wroeten. Dwars door al mijn afweermechanismen heen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen. Het deed me teveel denken aan die bananenboom die zijn kopje toch weer door het asfalt wist te boren waaronder hij verdwenen was. Weet je nog? Daar in het verre Sicilië?
Nee, ik had je liever voor me, daar waar ik je kon “zien”. Omdat ik nu toch ook wel nieuwsgierig was naar wie je nu eigenlijk was. Want laten we wel wezen, tenslotte ben je al mijn hele leven mijn trouwe metgezel. Waar ik ook ging, wat ik ook deed. Ik had ook geen flauw benul dat je met me mee was geëmigreerd naar Sicilië, terwijl het toch ook de bedoeling was mezelf van jou te ontdoen. Je stond voor alles, behalve voor datgene dat je werkelijk was.
Weliswaar onopgemerkt en anoniem, want jouw bestaan werd ontkend en weggewuifd. Je naam werd niet genoemd. Ik leerde nooit om samen met je op te wandelen, om grip op je te krijgen, om je gerust te stellen, om in harmonie met je te leven. En toch was je ook weer niet helemaal onopgemerkt, want ik heb jou altijd wel geregistreerd. Echter in mijn onbenul heb ik je verward met zenuwachtigheid. Want ja, ik was een zenuwpees.
Je bent me nu te groot geworden, zeg maar boven mijn hoofd gegroeid. Jouw gewicht wordt me zo langzamerhand te zwaar om nog te kunnen dragen. Je beneemt me mijn adem, mijn slaap, mijn honger en mijn trek. Je laat me tollen op mijn benen. Opstijgen, waardoor ik volkomen vervreemd raak van de wereld om me heen, en vooral van mezelf.
Zeg Angst, wie ben jij? Mijn vriend, of mijn vijand? Of een deel van mijzelf dat ik nog niet ken?
Kom, laten we elkaar leren kennen en na afloop samen een dansje maken. Vertel me, vanuit je diepste krochten, wat ik vroeger (n)ooit heb gezien, nooit heb begrepen, noch heb mogen en kunnen voelen.
Laten we vrede sluiten en voortaan écht samen door het leven gaan.
Wowwww zo herkenbaar. En hoe ‘leuk’ beschreven. Ook ik heb altijd pillen geweigerd, waarschijnlijk omdat loeder ze slikte als snoepjes. Want zwakke zenuwen zoals ze zelf zei. Ik ben het gevecht uiteindelijk aangegaan met behulp van een haptotherapeute. En later nogmaals met een korte therapie volgens de methode van dixhoorn (Google maar eens). Inmiddels kan ik zeggen dat ik gewonnen heb. Heel af en toe dreigt ‘t nog wel eens mis te gaan maar eindelijk heb ik mijn ware ik mogen leren kennen. En ze is zoveel leuker dan loeder en angst me altijd lieten geloven. En loeder? Die heb ik samen met Angst een grote, denkbeeldige, schop onder haar hol gegeven. Had ik veel eerder moeten doen. Heel veel succes. Alice
Wow! Die komt binnen. Hoe herkenbaar en wat prachtig omschreven. Dat is hoe het is. Dank hiervoor.
Scherpzinnig geschreven, pijnlijke ironie. Courage!
De angst wordt altijd iets later wakker dan ik… dat is zo herkenbaar.
En die pilletjes? Ik gun de angst geen pilletjes!! Ik vindt het een uitdaging om de angst vanuit mijn eigen kracht te verslaan.
Ik hoop dat na mijn scheiding de angst helemaal niet meer wakker wordt en ik zonder zwaarte aan de dag kan beginnen.
Dank je wel voor het delen!
Take care 😊,
SummerMoon
Angst is m.i. te overwinnen. Aan te bevelen therapieën zijn wellicht EMDR en alternatieve geneeswijzen, zoals cranio-sacraal therapie, voetreflexologie, (auriculo) acupunctuur, ter ondersteuning. Sowieso jezelf niet proberen te vereenzelvigen met angst. Jezelf niet als slachtoffer zien, maar als overwinnaar. Je bent sterker dan je denkt. ‘What don’t kill you, makes you more strong’. Wat in het verleden met je is gebeurd, heb je vaak geen invloed op. Wat je ermee doet, wel. Hoe je ermee omgaat, is deels een keuze. Je kan jezelf overstijgen. Ik ben nu 45 jaar, heb een disfunctioneel gezin met een narcistische vader en relatie met een psychopaat overleefd. Recent met mn broer en zus + aanhang gebroken, want zij blijven mij in de rol van zwarte schaap duwen, omdat ze zelf niet zover zijn om hun emotionele beschadigingen aan te pakken, waardoor ze mij manipuleren of intimideren (wellicht zijn ze ook narcistisch oid; het labeltje maakt mij niet uit; ik heb er last van). Jarenlang burn-outs en depressies en nu zie ik waarom: constant werd ik uit evenwicht gebracht, omdat er zo aan me geduwd en getrokken werd. Ik ben me bewust geworden hoe belangrijk het is je eigen grenzen te leren kennen en die te bewaken. Ik ben mentaal en fysiek sterker dan ooit, autonoom en leef het leven zoals ik wil. Nobody will bring me down! het kan, echt!
Wat fantastisch mooi geschreven Vroefje. Ik herken het helemaal al was de narcist in mijn leven mijn moeder. Misschien iets over hoe ik de angst heb overwonnen. Misschien kan ik er iemand mee helpen. Angst en dat wat je denkt dat jij bent is dezelfde. De angst wordt gecreëerd om ons te doen overleven. Ons verstand bewaart een gebeurtenis en zijn emoties in het geheugen om te voorkomen dat we de tweede keer weer hetzelfde moeten meemaken.
Een gesprek met de angst, of het niet willen van angst versterkt de angst, immers geeft nog meer bestaansrecht aan de angst. Net zoiets dat als we niet willen denken aan een olifant we alleen denken aan de olifant of als we niet meer willen denken we blijven denken (denken om niet meer te denken).
Zie je angst te zien als je schaduw Vroefje, iets dat je wil beschermen (of beter jezelf herinnert dat bepaalde gebeurtenissen hebben plaatsgevonden die niet aangenaam waren). Het is dus heel goed om de angst niet te verstoten maar juist volledig te omarmen. Het beschermengeltje. Het mooie is dat je zo de emoties vermindert die gekoppeld zijn aan de gebeurtenis en beetje bij beetje zal je zien dat de angst afneemt van deze gebeurtenis (immers de angst heeft geen functie meer en jezelf laat dat zien omdat je de angst accepteert van die gebeurtenis).
Ik heb de enorme verandering gezien bij mezelf. Heel veel succes en vooral geniet van het leven wat nog voor je ligt.
Rando
Tijdens de eerste keer dat ik overspannen was (ik was toen 40 jaar), heb ik van de huisarts medicijnen gekregen die ik steeds meer nam en daardoor een zombie werd. Het heeft een jaar geduurd en nog langer voor ik daar (de pillen) weer vanaf was. Toen heb ik me voorgenomen dat ik, een volgende keer, geen medicijnen zou willen.
Tijdens mijn scheiding heb ik besloten om opgenomen te worden in een Pastorale Psychologisch Centrum. Daar ben ik via de Bijbel geholpen en met zeer goede begeleiding weer op de rails gezet. Daar ben ik nog steeds dankbaar voor en helpt me nog steeds verder door het leven.
Het woord narcisme is nooit gevallen, daar kwam ik jaren later zelf achter. Dit alles heeft een NAAM. Ik heb hen wel op de hoogte gebracht over narcisme.
Was het makkelijk om zonder medicatie door te gaan? Nee. Het was een strijd, maar wel een hele goede, omdat IK de touwtjes in handen had en niet de pillen en de angst.
Veel sterkte allemaal!
Liefs!
Merel