Dit is een gastcolumn van Aurora
Jarenlang waren ze mijn trouwste metgezel en kon ik gedachteloos op hen terugvallen. Ik heb het over de drie overtuigingen waarop ik mijn leven had gebouwd: Niet klagen. Lief zijn. Doorzetten. Met die mooie, stevige pijlers kom ik overal, zo dacht ik. In de praktijk brachten ze me juist nergens heen. Of, om preciezer te zijn, ze brachten me steeds weer terug naar de plek waar ik vandaan kwam. Omdat ik mijn interne wegwijzers letterlijk blind vertrouwde, vergat ik om goed en echt te kijken naar de wereld om mij heen.
Niet klagen was een doel op zich geworden. Maar als je nergens over klaagt, dan vind je dus eigenlijk alles goed. Lief zijn was bovenal lief zijn voor anderen en (al) hun behoeften vervullen. Doorzetten betekende nooit opgeven, maar ook: niet weten wanneer het tijd is om te stoppen.
Als iets niet lukte in mijn leven, of als ik ergens verdrietig over was, dan ging ik met mijn notitieblok aan tafel zitten. Ik schreef alle mogelijke oorzaken op en vervolgens noteerde ik alle mogelijkheden die ik kon verzinnen om tot verbetering te komen. Ik inventariseerde, analyseerde, wikte en woog zo eerlijk mogelijk, met alles wat ik in me had. Daarna schreef ik altijd een goed doordacht plan van aanpak en daar ging ik mee aan de slag. Vol goede moed ging ik dan weer op volle kracht vooruit, op weg naar een betere versie van mezelf. Een betere partner, een betere moeder. Ik zag niet in hoe eenzaam mijn werkwijze was en hoe kinderlijk soms nog mijn denkbeelden. Lees verder “âLief zijn, niet klagen en doorzettenâ”