Gisteravond was ik uitgenodigd door de studievereniging van psychologiestudenten van de VU in Amsterdam voor een lezing getiteld ‘Narcisme en relaties’. Een tijdje geleden heb ik een lezing gegeven over het Stockholmsyndroom op de Universiteit Nijmegen. En weer zat de zaal behoorlijk vol: zo’n 120 mensen hadden zich aangemeld. Het was ook weer een diverse groep omdat het een openbare lezing was, iedereen kon zich aanmelden. Er kwamen ongeveer 30 studenten psychologie die uit interesse in het onderwerp kwamen, studenten van andere studierichtingen, maar ook slachtoffers van narcistische mishandeling die niet studeren.
hulpverlening
Onderschatting van de impact van narcisme
Dit is een gastcolumn van Em
In dit stuk wil ik me vanuit MIJN visie richten op de ernstige pathologie van de narcist en ook de onderschatting van deze stoornis. Ik richt me daarin vooral op de narcist, omdat daar mijn ervaringsdeskundigheid ligt en niet bij de psychopaat. Er zijn een aantal overeenkomsten, maar ook een aantal verschillen tussen beide stoornissen, waarbij de psychopaat de meest impulsieve, antisociale en gewetenloze is en de empathie ook echt geheel ontbreekt. Verder zijn er meer duidelijke verschillen, maar daar zal ik niet op ingaan.
Wat zit er achter het masker van een narcist?
Door Tako Engelfriet
Vaak vraag ik me af hoe vaak narcistische mishandeling voorkomt. Als we dat weten, kunnen we misschien een grotere vuist maken richting beslissers en professionals. Het is echter nog nauwelijks bekend hoe vaak huiselijk geweld überhaupt voorkomt. En al helemaal niet hoe vaak emotioneel of psychisch geweld voorkomt. Laat staan narcistische mishandeling. Uit een recente wetenschappelijke studie blijkt dat fysiek en seksueel geweld nog wel enigszins in kaart te brengen is, maar emotionele mishandeling nauwelijks. Gelukkig geven de onderzoekers dit ruiterlijk toe. En doen ze aanbevelingen om dit beter te onderzoeken.
Zou narcisme in de genen zitten?
Dit is een gastcolumn van Carla
Dat vroeg ik me steeds wanhopiger af. Ineens mocht ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Wat had ik dan fout gedaan? Waarom? En de kleinkinderen dan? Zouden die dat begrijpen? Zouden ze me missen? Ze waren onder de 4 jaar en ik paste wekelijks een dag op ze.
Ik zocht alsmaar naar een verklaring. Dit kon toch niet!
Treiteraanpak: voorbeeld van werkend beleid
Dit is een gastcolumn van Dirk
Bij burenconflicten geldt dat de overheid zich meestal neutraal opstelt, omdat ze uitgaan van een burenruzie. Maar soms is er helemaal geen sprake van een ruzie, oftewel tweezijdig conflict, maar van jarenlange terreur vanuit één partij. En dan krijgt de andere partij, die enkel slachtoffer is en moet incasseren, niet of nauwelijks hulp. Zolang de overheid het een burenruzie noemt gaan zij immers uit van het idee dat waar twee partijen strijden, ook beide partijen schuld dragen. Een recent voorbeeld is het Monster van Leersum dat jarenlang zijn destructieve gang kon gaan richting zijn buren. Gelukkig konden de slachtoffers met hulp van een goede advocaat de gemeente en rechter doen inzien dat de buurman wel degelijk de dader was.
Psychologen en therapeuten gezocht
Ons netwerk van gespecialiseerde coaches en therapeuten bestaat inmiddels ruim drie jaar. We hebben een mooi team van 17 betrokken professionals. Wegens de grote behoefte aan gespecialiseerde hulp zoekt Het Verdwenen Zelf echter nog mensen in de volgende regio’s:
– Zuid Holland
– Limburg
– Drenthe
– Friesland
– westelijk Overijssel (rond Zwolle)
De gevolgen van emotionele mishandeling
Eergisteren was ik bij het congres van Celevt over de gevolgen en behandeling van emotionele mishandeling in de kindertijd. Celevt is een organisatie die zich richt op deskundigheidsbevordering rond vroegkinderlijke chronische traumatisering.
Het was een indrukwekkende dag. Om te beginnen ontzettend belangrijk dat dit onderwerp (emotionele mishandeling) behandeld werd voor een grote groep psychologen, therapeuten, artsen en andere behandelaars.
Ik ben vrij!
Dit is een gastcolumn van Els
Ik ben een vrouw van 55 jaar, de jongste uit een gezin met drie dochters. Ik heb nooit begrepen waarom ik niet los kon komen van mijn ouders. Ik had het gevoel dat ik een zeur was die het altijd maar had over de moeizame relatie met haar ouders. Vriendinnen hoorde ik ook wel mopperen over hun ouders dus waarom deed ik toch zo moeilijk over de relatie met mijn ouders? Waarom altijd maar weer aan de onuitgesproken verwachtingen voldoen? Waarom me altijd verplicht voelen? Waarom altijd die schuldgevoelens? Waarom nooit goed genoeg zijn? Hoe hard ik ook voor ze in de weer was, het was nooit goed genoeg.
De bodem van de pijn
Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Ik ben ruim een jaar geleden weggegaan. Heb een paar maanden getwijfeld of ik het wel bij het juiste eind had. De term narcist/psychopaat leek me zo zwaar, zo veroordelend. En het viel toch allemaal best mee…?
Ik heb lang bij mijn ouders gewoond. De eerste tijd ging op aan de noodzakelijkste randvoorwaarden: een nieuwe baan, want financiële stabiliteit, en een woning. Want ik heb een kind van mijn ex, een kind dat onschuldig is, dat stabiliteit verdient.
Schade in de hulpverleningsindustrie
Dit is een gastcolumn van Tyche.
Door veel hulpverleners wordt juist schade aangericht bij slachtoffers van narcistische mishandeling die ergens aankloppen. Hoe komt dit?
Veel hulpverleners zijn er in het algemeen op gericht – en daarvoor opgeleid – hulpvragers zo snel mogelijk weer op de rit of in het “productieproces” te krijgen. Ze hebben geleerd traumagerelateerde problematiek zo veel mogelijk te vermijden en zich te richten op symptoomreductie. Lees verder