Ervaringen van de vele slachtoffers gedeeld in de Tweede Kamer

Woensdagmiddag 27 oktober (2021) nam Tako Engelfriet deel aan een Rondetafelgesprek met Tweede Kamerleden over de jeugdbescherming. We waren hiervoor uitgenodigd als stichting en dat is een teken dat we als gespecialiseerde organisatie serieus worden genomen.

We hebben een bijdrage geleverd aan een debat over hoe instanties omgaan met de veiligheid van kinderen en jongeren en in het verlengde hiervan, met ‘vechtscheidingen’. Je kunt hier de opname terugkijken en hier onze notitie voor de Tweede Kamer lezen. Tako heeft met andere sprekers een stem gegeven aan de duizenden ervaringen van slachtoffers in het huidige systeem. Er was veel belangstelling vanuit de Tweede Kamer; bijna alle fracties waren vertegenwoordigd. Dat is veel voor een dergelijke bijeenkomst. Er namen ongeveer 30 mensen deel aan de middag (inclusief de mensen die waren uitgenodigd).

Het verdwenen Zelf bestaat meer dan acht jaar en biedt diensten aan slachtoffers van psychisch en emotioneel geweld om te kunnen herstellen. Maar wat wij vanaf het begin constateren is dat slachtoffers (vrouwen en mannen) die zich los proberen te maken uit een destructieve partnerrelatie in verplichte trajecten worden gehertraumatiseerd en niet of nauwelijks aan herstel toekomen. Vaak gaat psychisch geweld na een destructieve relatie door, zonder dat instanties effectief ingrijpen. Duizenden mensen die gedwongen worden tot gezamenlijk trajecten en jarenlang durende procedures. Dat is ernstig en zou tot actie moeten leiden van de overheid.

Dat dit gesprek plaatsvond is dus essentieel. Het doel van dit gesprek (georganiseerd door de Tweede Kamer commissie  Justitie en Veiligheid), was vaststellen hoe de Jeugdbescherming er in de toekomst uit moet zien. Hiervoor waren een aantal sprekers uitgenodigd, waaronder deskundigen, vertegenwoordigers van instanties en twee ouders die aan den lijve het huidige systeem hebben ondervonden.

Getuigenissen
Nathalie van Waterschoot is zowel ervaringsdeskundige en rechter en vertelde vanuit beide perspectieven wat er zo ernstig misgaat in het systeem. Tako vertelde de Kamerleden welke getuigenissen wij al jaren binnenkrijgen en onderstreepte dat het niet om ernstige ‘incidenten’ gaat, maar om tienduizenden ouders die vermalen worden in het systeem. De misstanden in deze sector hertraumatiseren ouders en zetten hen vast in een onveilige situatie. Terwijl, benadrukte Nathalie, de rechtstaat gericht moet zijn op het beschermen van kwetsbare kinderen en ouders.

Ook vader Vincent, die deelnam op persoonlijke titel (uit veiligheidsoverwegingen gebruikte hij niet zijn volledige naam en was ook niet in beeld), gaf helder aan hoe ernstig het probleem is. Hoezeer het gaat om een structureel probleem. “Als je niet van incidenten wil leren, worden ze een patroon. En dan wordt het patroon een werkwijze.”

In het gesprek werd ook ingegaan op de aanpassingen die er gedaan zullen worden vanuit de ‘Toekomstvisie’. Het probleem is dat voorgenomen aanpassingen vooral organisatorische aanpassingen zijn in de structuur. Terwijl de allerbelangrijkste aanpassing die nodig is, is dat de inhoud in al deze zaken wordt meegenomen. Als er enkel wordt gekeken naar protocollen, organisatiestructuren en procedures, verandert er weinig. Het is de inhoud waarop het mis gaat, sterker nog, de inhoud wordt in deze zaken niet of nauwelijks meegenomen.

Zoals Tako duidelijk stelde: zolang het leidende narratief is dat vechtscheidingen gaan over twee onwillige ouders die beter met elkaar moeten gaan communiceren, weten slachtoffers van eenzijdig partnergeweld zich onbeschermd. Zoals wij ook al jaren in de media aangeven: het is een groot probleem dat er bij vechtscheidingen altijd wordt gesproken over ‘De ouders’, alsof het een tweezijdig probleem betreft. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat bij 40-60% van deze scheidingen sprake is van (eenzijdig) huiselijk geweld. Voor deze gevallen is de term vechtscheiding dus niet op zijn plaats. Zolang het heersende kader blijft dat het altijd gaat over twee strijdende ouders, zullen slachtoffers van ex-partner geweld gedwongen worden tot gezamenlijke trajecten als ‘Ouderschap blijft’ en mediation, met alle gevolgen van dien. Dit gaat ons zeer aan het hart.

Daadwerkelijke bescherming
Nathalie van Waterschoot beschreef de structurele gebreken in de al jaren bestaande aanpak: ernstig gebrek aan waarheidsvinding, gebrek aan samenwerking tussen instanties, etc. In de media zijn hier steeds meer voorbeelden van te zien. Niet alleen is er veel immateriële schade, ook wordt nog eens veel geld verspild aan een aanpak die voor ongeveer de helft van de ‘vechtscheidingen’ averechts werkt en oplossingen dus juist blokkeert.

Dat er iets moet gebeuren is duidelijk. Het is opvallend dat vaak wordt gesteld dat het allemaal zo complex is. Hierover gaven zowel Tako als Nathalie van Waterschoot een duidelijk signaal: ja, het is complex, maar er is wel iets aan te doen. Het belangrijkste is dat er aan feitenonderzoek wordt gedaan en gezamenlijke trajecten gestopt worden als er sprake is van eenzijdig geweld.

Door de Kamerleden werden enkele vragen aan haar gesteld over wat er juridisch gezien kan verbeteren. Zij legde duidelijk uit hoe in andere landen er effectief beleid is op de problematiek, dat ook werkt. Waarbij deskundigen de situatie in kaart brengen en door het hele proces heen aan waarheidsvinding wordt gedaan, op basis waarvan de aanpak wordt vastgesteld. Waardoor betrokken slachtoffers (de gezonde ouder en de kinderen) daadwerkelijk bescherming krijgen in plaats van aan nog meer gevaar worden blootgesteld.

Andere koers
Vanuit het Verdwenen Zelf proberen wij, net als andere partijen, zowel in de media als de politiek het omvangrijke probleem in beeld te brengen en ook suggesties te doen voor de oplossing. Wij krijgen wel eens reacties dat dit toch geen zin heeft, dat er toch niets gaat veranderen (of dat we het anders zouden moeten doen). We begrijpen de onmacht van getraumatiseerde slachtoffers als geen ander, maar zien de noodzaak van de bewustwording die nodig is en proberen bij te dragen aan een oplossing. Dit kost veel energie en ook wij voelen ons soms moedeloos. Veranderingen vanuit de politiek gaan langzaam, maar elke stap is er een. En we zijn blij dat we woensdagmiddag een bijdrage konden leveren aan dit gesprek, een stem konden geven, samen met de andere sprekers, aan de duizenden slachtoffers op dit gebied.

Na het rondetafelgesprek heeft Tako nog kort met een paar Kamerleden gesproken, waaronder Pieter Omtzigt, Lisa Westerveld, René Peters en Peter Kwint. Het was een belangrijke middag en we hopen dat onze input bijdraagt aan een andere koers die de politiek op dit vlak gaat varen.

 

 

26 gedachten aan “Ervaringen van de vele slachtoffers gedeeld in de Tweede Kamer”

  1. Complimenten aan Tako voor zijn deelname aan dit zo enorm belangrijke onderwerp. Hierdoor wordt het narcisme probleem steeds duidelijker op de kaart gezet door de stichting ‘Het verdwenen Zelf’. Dank hiervoor.

    1. Dank Maria. De ‘blinde vlek’ die er is ten aanzien van eenzijdig psychisch geweld is nog heel groot helaas, met alle gevolgen van dien. Wij vinden het echt belangrijk dat de stem gehoord wordt van al die ouders die hiermee te maken hebben.

    2. Inderdaad Maria, en dan nu en in de toekomst een vinger aan de pols houden, want dit is nog maar een begin…
      En…Tako en het Verdwenen Zelf : Dank voor deze mooie stap !!
      Astrid

  2. Compliment aan jullie allen voor de niet aflatende inzet. Inderdaad gaan we stap voor stap vooruit.
    Dank Tako, Nathalie en Vincent voor het delen van jullie verhalen. Het moet worden gedeeld hoe vervelend herbeleving soms ook is. De pijnlijke onzin om verplicht “Ouderschap Blijft” te moeten volgen en dan nog het verwijt krijgen “mevrouw, u moet wel een beetje meewerken hoor… weet u hoeveel geld u de gemeenschap kost?” Kinderen die mee moeten om gehoord te worden… en helemaal murw thuiskomen.
    En de ex-partner die genoegzaam staat te lachen.
    De Raad die de moeder keer op keer niet hoort, met uithuiszetting van de kinderen dreigt en een uur voor de zitting toch nog even snel een excuusbrief stuurt.
    De impact van dit alles kost jaren om te slijten en vertrouwen moet opnieuw worden opgebouwd.
    Niet de patronen zien.
    Niet de mechanismes herkennen en bespreekbaar maken.
    Het systeem houdt mensen te lang gevangen, kwetst en beschadigd onnodig.
    Daarom mooi dat er steeds meer aandacht voor is en bewustwording begint te groeien.
    We gaan door.
    Dank jullie wel voor dit duidelijke verslag.
    Ongetwijfeld zullen vervolggesprekken gevoerd gaan worden. Alvast veel sterkte en succes gewenst!

    1. Hallo Loes, we hopen zelf ook op een vervolg of actie vanuit de Tweede Kamer. De problemen zitten zo diep, zoals je ook in je reactie al duidelijk beschrijft, dat het hard nodig is dat Kamerleden dit kritisch gaan bekijken.

  3. Ook mijn complimenten voor Tako, Nathalie en Vincent. Ik hoop dat jullie verklaringen bij voorrang boven de meer gelikte verhalen van de instanties serieus worden genomen. Enorm schrok ik weer van het pleidooi om meer data in te zetten om (een deel van) de problemen op te lossen…. ik blijf inzet bepleiten rond ouder (-s) van ervaringsdeskundigen in een supportgroepje buiten de instanties om. En ik hoop op een vervolgboek van Joke de Jong/ neutraal ouderschap.

    1. Dank Monique! De instanties zelf gingen helaas nauwelijks in op wat ervaringsdeskundigen en de uitgenodigde experts naar voren brachten. We worden nu gelukkig (ook achter de schermen) steeds vaker door een aantal instanties gevraagd om mee te denken of bij te dragen aan nieuwe initiatieven.

  4. Dank voor jullie aanhoudende inzet! Het is zó frustrerend te lezen dat de instanties inderdaad steevast om de hete brij heendraaien (en en passant hun straatje schoonvegen) en nu ook weer, bij monde van de RvdK, oproepen ‘met rust’ gelaten te worden. Terwijl: in rapport na rapport wordt beschreven hoe ‘waarheidsvinding’ en deugdelijke dossiervorming absoluut onder de maat zijn, en de instanties zich hierin totaal niet reflectief tonen. Het is een gotspe dat ze hun professionaliteit niet op orde brengen – ondanks alle rapporten en de schade die ze aanrichten. En het is zó belangrijk dat die schade een gezicht krijgt, menselijk wordt, tastbaar en voelbaar wordt! De documentaire ‘Alleen tegen de staat’ opende mensen de ogen, omdat het opeens niet meer ging om kille cijfers. Het Verdwenen Zelf doet dat voor de slachtoffers van huiselijk geweld, narcistisch geweld en post-separation abuse. En het belang van dat werk kan niet overschat worden. Dankjulliewel!!

    1. Dank Reigerschap, voor de erkenning van onze inzet! Er waren in diezelfde bijeenkomst overigens vier experts uitgenodigd die uitgebreid in zijn gegaan op de noodzaak van goed feitenonderzoek. Vanuit allerlei kanten hebben ze dat toegelicht voor de Tweede Kamer, waarom het zo nodig is en waaraan het nu ontbreekt. Dus ook hier hebben we een kleine beetje hoop dat er meer aan gaat gebeuren.

  5. Mijn leven is totaal vernield door eerst een narcistische moeder die mij tot zondebok maakte en beschadigd als ik was, werd ik nooit serieus genomen, nooit en nog niet. Ik trouwde een narcist en herhaalde de geschiedenis zich. Ik speelde toneel om me staande te houden, deed perfect m’n best om toch zijn liefde te winnen. Maar toen we scheidden begon de ellende pas goed. Toen ik hem niet langer op zijn voetstuk bewonderde werd hij in-gemeen. De kinderen gebruikte hij, die zijn zwaar beschadigd. En tot op heden wordt ik niet geloofd. Het is een wonder dat ik gezond ben en nog wil leven.
    Alles is kapot, kinderen ongelukkig, geen onderlinge band, geen liefde. De familie wil mijn verhaal niet horen, neemt me niet serieus. Ik schrijf en schrijf maar om te overleven. De kunst is mijn troost. Maar ik haak naar en smeek van binnen om erkenning.
    Geef me een podium, laat me getuigen van dat vreselijke gedrag.
    Mijn ex? Die is en blijft Dik Weltevreden.

    1. Heel ernstig Frederika, wat je hebt meegemaakt en wat je nog steeds moet meemaken. Precies daarom vragen wij er aandacht voor in Den Haag en bij instanties.

  6. Achter de schermen wordt door jullie altijd heel hard gewerkt aan dingen waarvan wij slechts het eindresultaat zien. I.d.g. een gesprek in de Tweede Kamer. Ik heb geen ervaring met deze materie, en de traumatische ervaringen die je daarbij kunt oplopen zoals door Tako besproken, omdat ik een kind van … ben, en geen partner. Maar ik snap wel heel heel goed het belang van informatie over de giftige dynamiek van de narcist. De geschiedenis leert ons dat veranderingen slechts langzaam gaan, uiterst langzaam. En dit geval natuurlijk helemaal omdat geen enkel normaal denkend mens kan bevatten dat een ander in staat is tot zulke gruwelijkheden. Maar uiteindelijk begint het allemaal met verandering in wet- en regelgeving. Het zal dus nog heel veel tijd en inspanning van jullie kant gaan kosten voordat er op hoger niveau een besef zal doordringen dat er een onderliggend en structureel probleem ligt dat een geheel andere aanpak vergt.
    Tweede Kamer… Not bad.
    Heel veel dank het Verdwenen Zelf!

    1. Dank Vroefje, not bad inderdaad en wij vragen ook aandacht waar we kunnen voor psychisch geweld tegen kinderen en wat de gevolgen daarvan zijn als je ouder wordt. Ook daar zou de politiek nog veel meer aan kunnen doen.

  7. Wat een diep respect heb ik voor jullie niet aflatende strijd om “onze” vorm van mishandeling op de kaart te krijgen bij de politiek!

    Gelukkig wordt er door de media steeds vaker aandacht aan het probleem van het falende systeem besteed.

    En als ik lees dat jullie wel eens reacties krijgen dat dit toch geen zin heeft, dat er toch niets gaat veranderen, dan word ik woest. Want jullie tijd, inzet en moeite om dit wél op de kaart te krijgen zijn niet voor niets!!

    Gelukkig gaan jullie door en daarvoor heb ik veel respect. En veranderd er niks?? Jullie zitten gewoon aan tafel in politiek Den Haag!! Zeker weten dat er iets gaat veranderen en ik steun jullie 💪🥳

    Keep up the good work!!
    SummerMoon

  8. Wat ben ik blij met jullie succes nu weer. Hou vol en wie weet…
    Wat ik graag in discussie wil brengen is het volgende:
    Waarheidsvinding is m.i. bijna niet mogelijk, juist omdat een van de partijen zo ongelofelijk goed kan manipuleren en liegen. De RvdK bijv. zou dit al helemaal niet kunnen behappen, ze missen er ook de deskundigheid voor. Zo werkt ook het “herstel van communicatie tussen de beide ouders” natuurlijk nooit (dat is immers de reden van de scheiding!!) Mijn idee is om in eerste instantie de waarheidsvinding te laten voor wat het is en uit te gaan van de situatie dat de ouders uit elkaar willen/zijn, maar dat de kinderen per definitie recht hebben op beide ouders. Ik denk dat kinderen het meest gebaat zijn bij duidelijkheid. Omdat ze van beide ouders evenveel houden is het naar hun idee “eerlijk” om de omgangsregeling in eerste instantie altijd op 50/50 te stellen. Het is een hard gelag voor de kinderen, maar ik denk dat dit verre te prefereren valt boven de jarenlange slepende kwesties en bijv. ouderverstoting zoals dat nu plaatsvindt. Pas als idd. bewezen is dat een ouder de kinderen schade toebrengt kan van de 50/50 afgeweken worden.
    Hoor graag van ieder.

    1. Dank Lousje!

      Feitenonderzoek – ook / juist om vast te stellen of sprake is van manipulatie en psychisch geweld – is best mogelijk, in Engeland gebeurt dit bijvoorbeeld al. Hiervoor kan je bewijzen verzamelen, er zijn vragenlijsten en screeningsmethodes voor en, indien goed opgeleid, ook forensisch psychologen die dit zouden moeten kunnen bepalen. Ook zijn er bij de RvdK professionals werkzaam die psychisch geweld wel herkennen en er ook iets mee doen. Weliswaar zijn dat er nog erg weinig, maar ze bestaan wel en als je die toevallig treft maakt dat een verschil. In je laatste zin, zit het probleem: ‘bewijzen dat er schade is’. Dat is wat nu net ontbreekt, zowel om ouderverstoting aan te tonen of andere vormen van psychisch geweld. De RvdK moet formeel overigens nu al zoveel mogelijk uitgaan van 50/50 en daardoor zijn de problemen niet minder geworden, niet voor slachtoffers van ouderverstoting en niet voor slachtoffers van andere vormen van psychisch geweld.

      1. Vroeger als kind hadden wij het serieus moeilijk thuis. De angst regeerde.

        Op een bepaald moment stond 1 van mijn ouders op het punt om een einde te maken aan de relatie. Wij hoorden dat achteraf pas en zeiden unaniem: “had het maar gedaan!” Het zou ons allemaal zoveel jaren trauma hebben bespaard. Als ik tien had kunnen kiezen, was ik blij geweest het maar met 1 ouder te kunnen doen.

  9. Keigoed dat dit onder de aandacht gebracht wordt! Blijven doen! Blijven timmeren aan de weg! Goed verwoord!
    Persoonlijk ben ik moe gestreden. Alle bemoeiende instanties en hulpverleners noemen zich professional, maar ze hebben nog nooit situaties van huiselijk geweld, partnergeweld, (kinder) mishandeling meegemaakt en aan al hun destructief handelen of niet handelen, aan al hun reacties en verslagen merk je dat de plank totaal misgeslagen wordt en degenen die de plank niet misslaan, kunnen niks omdat de wet niet voorziet.
    Ik heb alle hoop op positieve verandering opgegeven. De overheid is zo n log orgaan, net als alle instanties, alles lijkt te draaien om eer, macht en geld. Een kritische blik naar zichzelf, naar de wetten (die het verdrag van Istanbul helemaal niet ondersteunen), naar hun handelen en slachtoffers meenemen in (wets) wijzigingen , zodat de juiste hulp en bescherming wel van de grond komt, zal in mijn ogen niet gebeuren.
    Het is nog traumatischer voor partner en kinderen om in gedwongen trajecten tot de dader (die dus je man en vader is in dit geval) gedwongen te worden waardoor de psychologische oorlogsvoering door gaat en je niet aan rust en herstel toe komt. Ook ná scheiding. De agressor betiteld de scheiding maar al te graag als vechtscheiding, waar instanties en overheid direct in meegaan. Dat ik als moeder enkel mijn kinderen wil beschermen wordt niet gezien en erkend, zelfs niet als de kinderen zelf duidelijk signalen afgeven. Dat wordt ondersteund door ‘ we doen niet aan waarheidsvinding ‘ en ‘ gebrek aan bewijs’ en de rampzalige incorrecte dossiers nekken je daarbij. Instanties die bij derden informatie opvragen zijn ook allang geïnstrueerd door de manipulator met alle gevolgen van dien over de informatie voorziening die geleverd wordt aan instanties. Ze doen er alles aan om de waarheid onder de tafel te houden met alle gevolgen van dien. Elke dag wordt meer overleven, zodanig dat ik soms wenste dat het voorbij was. Ook betrokken instanties verschuilen zich achter: ja maar we waren we niet bij en zonder bewijs zou het aldus hen wellicht niet bestaan…..in elk geval van huiselijk geweld en wat daar bij komt kijken is de rode draad het zelfde, enkel de details verschillen (en soms wordt je er koud van dat ook de details vaak gevaarlijk dicht bij elkaar komen van lotgenoten). De manipulator houdt liegen bedriegen en verdraaien tot z’n einde toe vast, mèt succes!
    Wij behoren tot de volgende affaire, of zullen we schandaal zeggen, in de toekomstige Nederlandse geschiedenis. Veel levens worden traumatisch verwoest. Alsof we geen bestaansrecht hebben. Maar met de houding van instanties en overheid verwacht ik dat gezegd zal worden: ‘ we herkennen ons hier niet in’ of ‘ we hebben er geen actieve herinnering aan’ .
    In vele opzichten lijkt Nederland een ontwikkelingsland. Het positieve aandeel van hulpverleners die wel daadkracht hebben wordt hen m.i. bij de handen afgebroken. Alle hoop lijkt verloren, op jullie website wordt zo helder weergegeven waar we in moeten leven. Namen anderen die over onze levens beslissen dat nu maar serieus!

  10. Dank voor jullie inzet!
    Zo goed ook om te benoemen dat er vaak geen sprake is van vechtscheiding, 2 kanten hebben schuld enz.
    Lijkt wel een blinde vlek bij hulpverlening, politie enz.
    Meerdere keren meegemaakt, je voelt je radeloos omdat je niet geloofd wordt.
    En je gaat heel erg aan jezelf twijfelen, had ik toch niet wat liever moeten zijn.
    Je raakt jezelf kwijt.

  11. Dank, ijverige knokkers van het Verdwenen Zelf team !! Machtig om te lezen dat jullie zijn doorgedrongen tot de fracties van onze volksvertegenwoordigers…..! Een eerste begin om meer aandacht te vragen voor ‘onze’ problematiek. Als we onszelf niet laten horen dan gebeurt er in elk geval helemaal niets. Dat het een lange en moeizame weg is, dat mag duidelijk zijn, maar laten we vol blijven houden (steun daarvoor de Stichting !!) Waar ik echter mijn zorgen over heb is, dat onze (geestelijke) gezondheidszorg al jarenlang wordt uitgekleed met de daaraan verbonden gevolgen. Alleen goed opgeleide en gemotiveerde professionals zullen in staat zijn om achter de benodigde ‘waarheidsvinding’ (lees narcistisch gedrag) te komen. Dat is alleen mogelijk als de hulpverleners ook over voldoende tijd beschikken. Tevens zou er meer aandacht in de opleiding moeten zijn om beter van deze dynamiek op de hoogte te zijn. Zoals wij allemaal weten en (hebben) ervaren is het een haast onmogelijke opgave om met een narcist tot consensus te komen. Laat staan dat een buitenstaander/hulpverlener dit doorheeft en hiertoe in staat is. De geraffineerdheid en de manipulaties waarmee hulpverleners op het verkeerde been worden gezet is nog steeds een van de grootste struikelblokken in dit proces. Het ‘pleidooi’ van mw. Waterschoot (als professional) is hiervan een duidelijk voorbeeld (zij deed haar verhaal ook in het praatprogramma van Umberto Tan). We gaan ervoor !!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *