Had ik het maar eerder geweten – hulp bij emotionele mishandeling

“Hij heeft af en toe best even goede hulp gekregen, maar vooruitgang, nee. Het leek nooit echt goed met hem te gaan, welke therapie hij ook deed.”

In een vandaag verschenen blog op Psychosenet beschrijven Iris en Tako de case van Marco, die flink leed onder zijn depressies, suïcidale gedachten en angsten. Het duurde lange tijd voor er duidelijk werd dat deze klachten een duidelijke oorzaak hadden.

Doorvragen op mishandeling en goede traumazorg is in de hulpverlening helaas nog schaars. Wij maken ons daar zorgen over, ook omdat wij al vele signalen hierover hebben binnen gekregen.

Opmerkelijk aan zijn verhaal, en de vele getuigenissen die wij sinds 2013 hebben ontvangen, is dat niemand in de hulpverlening hem werkelijk bevroeg naar zijn verleden.

Voor hem en vele anderen kwam de ommekeer pas toen hij via onze site meer leerde over de impact en specifieke gevolgen van emotionele mishandeling en wat complex trauma in kan houden.

“Voor Marco vielen langzaam de puzzelstukjes op hun plek. Het was pijnlijk om te erkennen dat zijn ouders hem doelgericht kleineerden zonder enige reden. Zijn jeugd was een spiegelpaleis zonder uitgang: verwarrend, eenzaam en onveilig.

Hij was niet alleen veel tekort gekomen, er was hem iets aangedaan”.

Lees hier de blog die we hierover publiceerden op Psychosenet.

14 gedachten aan “Had ik het maar eerder geweten – hulp bij emotionele mishandeling”

  1. En ja, weer een heel mooi en glashelder verhaal. Het lijkt wel of jullie werkelijk overal aan de weg timmeren.
    Wat bijzonder trouwens dat deze Marco zich nauwelijks tot niets wist te herinneren van zijn jeugd. Zo zie je maar weer dat niet alleen Gods wegen ondoorgrondelijk zijn, maar ook die van ons brein.
    Ik ben nooit iets vergeten, alleen had ik absoluut niet het besef dat het allemaal niet helemaal normaal was. De uitkomst is vrijwel hetzelfde. En deze site bracht helderheid.
    En ja, ik heb wel eens eerder gehoord dat er bij iemand die in therapie was, geen enkele interesse was voor diens verleden. Past allemaal in ons maakbaarheidsdenken. Niet blijven hangen in het verleden, maar de schouders eronder. Eigen verantwoordelijkheid.
    Het past ook bij de mythe van de ouderliefde. Die doen met de beste bedoelingen, juist omdat ze ook maar menselijk zijn, en dus feilbaar, ook weleens iets fout.
    Wat bijzonder toch dat ook wij een belangenorganisatie hebben in dit gave landje.

    1. Dank, Vroefje voor je commentaar op mijn filmpje en ook voor je column ‘Praat tegen me, praat alsjeblieft tegen me’.
      Billy is spijtig genoeg imaginair. ‘Verdeel en heers’ was ook bij ons de norm en belette ons om gezonde banden op te bouwen. Al onze energie word als het ware weggezogen door narcistische ouders. ‘Verdwenen zelf’ is wel een soort van Billy, in die zin dat je er (h)erkenning vindt.

  2. Bedankt voor al jullie inzet.
    Het valt mij op dat alle organisaties die als doel hebben narcistische mishandeling op de kaart te zetten weinig steun krijgen van de media zoals wij die kennen.
    Het lijkt er steeds meer op dat daders beschermd worden.
    In het DSM handboek is de omschrijving van persoonlijkheidsstoornis cluster B erg summier vergeleken bij de omschrijving van cluster A en C.
    Wordt het niet eens tijd dat het verdwenen zelf en soort gelijke organisaties contact opnemen met de alternatieve media.
    Sinds de corona crisis is de alternatieve media enorm gegroeid en zeer profesioneel.
    De blauwe tijger, black box en cafe weltsmerz trekken enorm veel kijkers, het lijkt mij aanemelijk dat zij wel intresse hebben het verhaal van het verdwenen zelf te brengen.
    Ik zelf kan ook niet wachten op de tijd dat er meer aandacht komt voor deze onzichtbare en ontwrichtende vorm van mishandeling.

    1. Dank Hester, we bereiken de media wel, ook de vakbladen, populaire kranten en zorg- en andere websites. Dat kan je bijvoorbeeld hier zien: https://professionals.verdwenenzelf.org/in-de-media/. We hebben ook nog een aantal publicaties die komende weken/maanden in de media zullen verschijnen. I.e. er is best aandacht voor in de media, en ook van andere organisaties en platforms.

        1. Die iele figuurtjes, de mooie muziek.
          Ontroerend.
          Ik hoop dat Billy niet alleen imaginair was.

    2. Ik denk idd. dat de kanalen (Blackbox, café Weltsmerz etc.) zeker interesse hebben in alles omtrent narcisme, aangezien we hier op grote schaal mee te maken hebben, vwb wereldleiders en mensen met veel macht. Deze mensen beslissen iedere dag weer over ons leven en dat kunnen ze, doordat ze zich massaal hebben verenigd en zich (nog) steeds weer weten in te dekken, tegen kritiek en noem alles maar op, om ze de waarheid te onttrekken, maar wat steeds maar niet lukt, zoals een echte narcist betaamt en het probleem waar we nu met z’n allen inzitten, hier op aarde, nog steeds kan blijven voort bestaan. Ik hoop dat hoe meer men over narcisme, waar dan ook, te weten komt, hoe meer het probleem wat we in ons systeem vinden en eigenlijk ons aller probleem is, iig beter weten te doorzien en van daaruit betere beslissingen kunnen maken, omtrent ons aller leven.

      1. Ja Wilma, jouw stukje is voor mij ook herkenbaar. Door het persoonlijk op en onder de huid ervaren van narcisme (ex echtgenoot, mogelijk mijn vader en de moeder van mijn moeder), zijn mijn ogen nu geopend voor een bredere maatschappelijke kijk op narcisme. Wat hier aan persoonlijke ervaringen wordt gedeeld is in gelijke mate toepasbaar op onze maatschappelijke systemen. Wij kunnen het zien, wij hebben dit al eens doorvoeld op persoonlijk vlak, dat maakt dat wij niet machteloos meer zijn. Veel mensen zitten nog midden in de mishandeling en kunnen het nog niet zien. Ze geloven nog in het hun voorgehouden narratief van de relatie die ze hebben met deze systemen al is de relatie destructief. De manipulatie, de gaslighting, de andere strategieën, ze werken nog. Mensen zijn in staat van verwarring en onzeker over wie ze werkelijk zijn. De zorgvuldig opgebouwde illusie, het schijnbeeld bestaat nog als werkelijkheid. Maar het doek is voor ons al eens gevallen, waardoor we in staat zijn de diepe leegte erachter te zien.

        De groei die wij al hebben meegemaakt door onze inzichten en ons delen en helen maakt dat wij een o zo zware levenstaak hebben. Wij allen zijn de lichtpuntjes, pioniers en bakens. De aanvallen zijn weergaloos hard en gemeen, want er is veel bij ons te halen. Veel kracht en veel liefde, mededogen en hoge empathische kwaliteiten. Menselijkheid.

        Ik ben ervan overtuigd dat ons harde werken op ieder niveau transformerend werkt op het gehele collectief. Op welke manier wij ervaringsdeskundigen ons ook manifesteren, op welk punt we in onze persoonlijke ontwikkeling we ook staan. Daarom onderken ik ook de reacties van de anderen hierna, het stuwende werk van Taco en Iris is waanzinnig, wezenlijk en tof, ze openen waar ze kunnen en doen wat ze kunnen. Onze weg is niet makkelijk en erg onzichtbaar en onbegrijpelijk voor diegene die het niet kunnen zien maar o zo belangrijk in het grotere geheel. Ieders levensverhaal hier dwingt het respect gewoonweg keihard af.

        Ik blijf geconfronteerd met narcisme in mijn persoonlijke leven (ik heb 2 jonge kinderen met mijn ex) en dat valt zwaar, regelmatig loop ik te zwoegen in de loopgraven, regelmatig tuimel ik om, na al die jaren nog steeds weer geniepige truuks in allerlei gedaante. Maar mijn bewustzijn zit er op en ik ontwikkel me eraan. Ik word er sterker, zachter, lichter, zelfstandiger en liefdevoller van. Daar voel ik ook dankbaarheid voor. En hoewel ik vaak moedeloos word van de wereld waarin de leven, plus mijn eigen kindstuk gevoelens die het bovenbrengt ‘de uitgeslotene, de geofferde, de heks op de brandstapel’ te zijn, heb ik ook hoop dat ieder op zijn tijd weer achter zijn eigenwaarde komt en in zijn kracht kan komen. Wij leven het voor! Ten goede van ons aller leven.

        1. Wauw… wat sterk en raak!
          Dit stukje vind ik vooral bijzonder:
          ‘En hoewel ik vaak moedeloos word van de wereld waarin de leven, plus mijn eigen kindstuk gevoelens die het bovenbrengt ‘de uitgeslotene, de geofferde, de heks op de brandstapel’ te zijn, heb ik ook hoop dat ieder op zijn tijd weer achter zijn eigenwaarde komt en in zijn kracht kan komen. Wij leven het voor! Ten goede van ons aller leven’.

  3. Het is zo belangrijk dat er meer bekendheid komt in de media over verborgen narcisme en alles wat daar aan vast zit.
    Ik kom er meer en meer achter, in persoonlijke ervaringen, dat het heel breed is.
    Velen rond een narcist zijn slachtoffer van een narcist, in hun directe omgeving.
    Ga zo door en bereik, via de media, veel mensen.
    Hartelijk dank!
    Groet!
    Merel

  4. Hallo,
    Het valt me op dat niemand hier, behalve Vroefje, iets over dit stuk zegt dat op Psychosenet is gepubliceerd. Terwijl, daar gaat deze blog toch over? Ik herken mijzelf in Marco en ben blij met het stuk, want ik dacht dat ik zo ongeveer de enige was. Veel klachten, een ongenschijnlijk normale jeugd, tot de beerput open ging. Lekker dan…
    Ik kende het Verdwenen Zelf nog niet en heb op de Medialijst gekeken en vind die indrukwekkend. Met even her en der lezen hier op de site ontdek ik dat dit maar een klein clubje is dat dus veel weet te bereiken. Laten we daar dus even bij stil staan, i.p.v. wat er allemaal nog meer zou moeten.
    greetz,
    Tim

    1. Wat heb je dit mooi verwoord Tim.
      Alle suggesties voor meer……komen wel uit een goed hart, omdat we allemaal tandenknarsend aan moeten zien dat er zo weinig bekend is over narcisme. En dat het begrip narcisme een beetje aan inflatie onderhevig begint te worden omdat de term veel gebruikt wordt zonder echte kennis van de inhoud. Maar we realiseren ons denk ik niet goed genoeg wát het Verdwenen Zelf allemaal al niet doet. Wij zien het eindresultaat; een lezing, een interview hier, een film, een gesprek in de Tweede Kamer daar. Het is net als met het onderwijs; iedereen ziet alleen maar die 12 weken vakantie (niet wetende dat 7 ervan gedurende het jaar terug verdiend moeten worden.) En niet die leerkracht die tot diep in de nacht zit door te werken, en in het weekend. En die altijd maar uitgenodigd wordt tot meer.
      Het team van het Verdwenen Zelf is klein en bevlogen, en ik heb de indruk dat ze heel goed weten welke wegen ze moeten bewandelen. Maar ze kunnen gewoon niet meer. Je kunt een oorlog niet op zoveel verschillende fronten voeren; Napoleon en Hitler hebben daardoor ook de strijd verloren.
      Zoals je zegt; laten we kijken naar wat er bereikt is, en niet naar wat er nog zou moeten. Ik denk dat we Iris en Tako alleen zo kunnen steunen.
      En Tim, welkom bij de club. Nou niet direct een club waar je zo graag bij wilt horen, maar als de voorzienigheid je hier toch brengt….
      En veel sterkte. Als de beerput zo ineens openklapt dan staat je wereld op zijn kop.

      1. Dank aan Tim en Vroefje!
        Het is o zo waar: Iris en Taco doen veel voor ons, wij en zij zijn geen slachtoffers, maar ervaringsdeskundigen.
        Ik ben erg blij met de site “het verdwenen zelf” want eindelijk, na vele, vele jaren ga ik doorkrijgen hoe mijn jeugd was, hoe dat doorwerkte in mijn huwelijk met een narcist en nu in het contact met mij kinderen.
        Hoe mijn broers en (stief) familie met mij omgaan: ik moet vooral zwijgen.
        Terwijl ik juist via de site aangemoedigd wordt om te spreken en dat geeft lucht.
        Laten we vooral met elkaar blijven delen en bekendheid geven aan narcisme, dit heb ik gisteren nog gedaan op de behandeltafel van de fysiotherapeut. Ik zwijg niet meer en ga door.
        Dank aan iedereen en ook veel sterkte!
        Liefs!
        Merel (72 jaar)

    2. Hallo Tim,

      Ik deel jouw gevoel zo ontzettend!
      Na een destructieve relatie van 26 jaar! Nu 8 jaar ‘vrij’ en twee kinderen aan overgehouden, ben ik geveld geweest door corona en nu in het long-covid revalidatietraject. Dit geeft tijd en ruimte om nu eindelijk pas te herstellen. Kom er nu dus achter door diep bij mijzelf naar binnen te kijken dat ik OOK NOG als kind uit een onveilige gezinssituatie kom. Ook mijn beerput is open. Er komt zoveel terug wat ik dus ook in het verhaal van Marco herken. Ik heb toch een goede, fijne jeugd gehad? Waarom zat ik dan altijd en eeuwig alleen op mijn kamertje? Waarom heb ik dan ideeën gehad om als kind zijnde te vluchten? Waarom word ik dan nog steeds door mijn moeder gekleineerd? (mijn vader, ook nog eens een alcoholprobleem, is 2,5 jaar geleden overleden).
      Inmiddels vallen de puzzelstukken op zijn plek. Leuk? Nou nee!! Verhelderend? Jazeker! Het wordt mij nu allemaal ontzettend duidelijk dat het dus NIET aan mij ligt allemaal. Ik ben niet gek! Nu is het dus de tijd om de kracht te vinden om mijzelf te leren kennen. Wie ben ik nu echt? Wat wil ik nu echt? Welke kant wil ik op in het Leven?
      Sterkte en veel kracht gewenst Tim!!! We komen eruit!!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *