Wij staan nog steeds

Dit is een gastcolumn van Petra

Als afsluiting van jaren zwijgend lijden, doe ik voor een keer mijn verhaal. Zie het als van mij afschrijven waardoor ik voor mijn gevoel dit boek meer kan dichtslaan.

Mijn afgelopen jaren waren jaren met heel veel mooie, leuke en gezellige momenten maar anderzijds ook een verschrikkelijke keerzijde met nare dieptepunten, vanuit een hoek waarvan je hoopt het nooit mee te hoeven maken.

Er is op een walgelijke manier door mijn ex getracht om mij en indirect ook mijn meiden te breken, in een hoek te zetten, te straffen, kapot te maken in alle denkbare opzichten. Want ik ben weggegaan, ik wilde scheiden. Omdat ik van hem wilde scheiden, moest ik ernstig lijden. Al was dit al ver gaande voordat ik wegging, ik zag het veel te laat. Ik was toen nog ‘vriend’ en werd snel een vijand die uitgeschakeld moest worden. Hij kapot, ik kapot. Hij niets, ik niets.

Enkel de mensen die dichterbij stonden wisten dit, de mensen die het zagen gebeuren, het ervaarden of zelf ondervonden. Ik werd door sommigen niet geloofd, ik werd uitgelachen, belachelijk gemaakt en sommigen beseften het pas tot ze het zelf ondervonden en zagen toen ineens hoe de persoon in elkaar stak en hun behandelde.

De spelletjes, het voor de gek houden, het compleet gek maken met leugens door zelfs dingen te vervalsen, verwarring te zaaien en jaren op je ‘inbeuken’ alsof ik gek was en afwijkend etc.

Sommige mensen zagen het wel aan mij, hoorde mij zo nu en dan maar dat was misschien een fractie van wat ik wilde laten zien, weten of horen. Want, ‘Hoe is het mogelijk dat jou dit gebeurde. Waarom ging je niet weg?’ Zo vaak heb ik op dat punt gestaan en ik kon het niet, ik ging enkel harder knokken en vechten omdat ik het goed wilde krijgen, het wilde fiksen. Ik ben een voorbeeld dat iedereen dit kan overkomen.

Velen keken weg, van anderen kreeg ik een meelijwekkend knikje met een zwakke glimlach, van sommigen een ‘het moet maar eens klaar zijn’ wat niet kan omdat je geen invloed hebt op die ander en het je overkomt. Van vele anderen onvoorwaardelijke knuffels, steun, hulp en raad. Er waren mensen die afstand namen, maar gelukkig velen die juist dichterbij kwamen en mij de hand reikten.

Laatst werd ik in een gesprek met een vriend erop gewezen om even te beseffen waar ik toen stond en waar ik nu sta met mijn meiden en hoe onwerkelijk het is om terug te kijken naar wat er allemaal gebeurde.

Wat wij in al die jaren hebben bereikt en wat wij hebben overwonnen. Hoe ik samen met mijn meiden ga en hoe trots ik op ze ben dat we als gezin stevig staan na alles wat ons is overkomen en aangedaan.

Dit wel door na jarenlang (met een huwelijk van 18 jaar) door tig hoepels te zijn gesprongen, constante leugens, bedreigingen met zelfdoding, bedreigingen met brandstichting, bedreiging met het saboteren van mijn auto te moeten ondergaan. Ik ben van de weg afgedrukt met een enorme vrachtwagen terwijl mijn kind naast mij zat, ik heb intimidaties, leugens en geestelijke mishandeling meegemaakt. Ik ben opgelicht, slachtoffer van bankfraude/valsheid in geschrifte, ik ben meerdere keren gevlucht, overal door het slijk te getrokken, zelfs bij mijn werkgever.

Wij hebben een absurd aantal hordes moeten nemen om ons recht te halen en bescherming te krijgen en hoeveel ‘klappen’ wij wel niet hebben moeten ontwijken en incasseren… Zelfs tijdens Corona en de eerste lockdowns werden wij niet ontzien. Instanties die met verdraaide waarheden op ons afgestuurd zijn, bizar gewoon. En uiteindelijk, na alles wat je wordt aangedaan, wat je overkomt, behaal je nooit je volledige recht.

Uiteindelijke iedere strijd, rechtszaak en aantijging ‘gewonnen’.

Toch voel ik mij absoluut geen winnaar. Wij hebben enorm veel verloren: vertrouwen, onbevangenheid, energie, tijd etc. Ik heb het puur ervaren als overleven maar kan nu zeggen; ik heb het overleefd, ik leef, wij leven, mijn meiden en ik, mijn gezin heeft het overleefd.

Wij zijn slachtoffers van onder andere narcistische mishandeling en dat heb ik te lang weggeschoven, niet willen horen of lezen. Maar wel het is wel een feit, wat je pas na jaren als de storm is gaan liggen tot je doordringt. Hoe hard het je raakt en hoeveel pijn dat besef doet.

Nu zes jaar later, terugblikkend naar waar wij toen stonden en hoe wij nu staan… wij staan nog steeds en hoe! Sterker dan ooit.

Eindelijk is het stil en rustig sinds een jaar en ik besef: wij mogen en kunnen weer gaan leven!