Dit is een gastcolumn van Felicia.
“Geef onkruid geen water.” Die uitspraak kreeg ik ooit mee van een psychotherapeut. Ze hielp me enorm toen ik gevaarlijk dicht tegen een angststoornis aanzat. Dat gevoel van complete vluchtstand, met beven, koude handen en voeten. Duizelingen die me letterlijk deden neerzitten.
En dat alles door een simpele e-mail over geld. Ik moest weer inzage geven in de financiën van ons kind, dat inmiddels bijna achttien was en volgens hem, de vader, geen kinderalimentatie meer nodig had. Hij zag zichzelf altijd als slachtoffer van ‘het systeem’ dat tegen hem werkte. Hij werkte zo hard, vond hij, alleen maar om zijn zuurverdiende geld aan mij te geven. In zijn ogen werkte ik nooit.
Dat het geld bedoeld was voor onze kinderen, kwam er bij hem niet in. Zijn dikke pleitnota, destijds voorgelezen door een dure advocaat, liet niets aan het toeval over: ik had volgens hem genoeg draagkracht. Alle jaren kinderalimentatie voelden voor hem als een dolksteek van onrecht. Dat het geld naar mijn rekening ging, was falen in zijn ogen. Terwijl hij nooit echt heeft bewezen een toegewijde vader te zijn. Altijd vond hij zijn werk belangrijker. Maar op papier, met de goedkeuring van zijn ouders, probeerde hij de rol van goede vader te spelen.
De omgangsregeling kwam hij nauwelijks na. Misschien de eerste paar maanden. Daarna moest ik de kinderen afzetten bij zijn ouders. Hij haalde hooguit de jongste op voor één nacht. En als hij ze weer thuisbracht, altijd te vroeg, keek hij me niet aan. Wel scande hij mijn huis op nieuwe meubels, om vervolgens te suggereren dat ik ‘zijn’ geld aan een tv had besteed in plaats van aan eten voor zijn kinderen.
Elke week belde hij vanuit zijn grote, dure auto. Zijn toon was die van een baas naar een ondergeschikte. Ik moest vertellen hoe het met zijn kinderen ging. Wat de oudste deed, welk schoolniveau de jongste zou halen. Hij eiste inzage in alles, maar liet zich nooit zien bij een tienminutengesprek. De school van binnen kende hij niet eens.
Waarom was ik eigenlijk zo bang voor hem?
Nu de jongste dit jaar achttien wordt, heb ik in de afgelopen jaren een manier gevonden om met mijn angst om te gaan. Ik heb gekozen niets meer te melden. Hem als het ware voor dood te verklaren. Geen inzage meer geven in afspraken en financiën. Dat besluit nam ik toen hij zei dat de jongste op zijn twaalfde niet meer om het weekend gebracht hoefde te worden. De oudste zag hij nog maar een paar keer per jaar. De jongste, zei hij, wilde vast meer tijd met vrienden doorbrengen. Zijn vriendin had ook moeite met de jongste, vooral als er onverwachts een vriendje mee kwam dat weekend.
Met de jaren sleet het gevoel van verantwoording afleggen langzaam weg. Het werkte bevrijdend, maar was ook beklemmend. Ik moest ervoor waken dat ik de jongste niet zou betrekken in mijn proces van loslaten en afkicken van angst. Iedere boze e-mail of onverwacht telefoontje bleef een trigger.
De stilte voelde als een zegen, maar tegelijk ook als een tijdbom. Het gevoel dat het elk moment kon ontploffen als ik geen update gaf. En dan was er nog Magister. Hij kon daarin zelf alles zien en kreeg meldingen als de jongste te laat kwam. Dan wist ik dat er die avond een app zou komen met de vraag waarom hij die melding had gekregen.
Ik heb zelfs aan school gevraagd of het echt nodig was hem standaard in die absentiemails te betrekken. Iemand die zelden betrokken is, hoeft toch niet elke keer een melding te krijgen? Maar de school wees dat af: hij moest het zelf aangeven. Ook dat liet ik uiteindelijk los.
Zoals ik zoveel heb losgelaten.
Ik heb het losgelaten om een nieuwe partner te zoeken. Elke poging daartoe leidde tot vragen van hem. Wie is het? Wat doet hij? En vooral: ik wil niet dat hij bij mijn kinderen is.
Ik heb het losgelaten te verwachten dat hij, naast kinderalimentatie, ergens in mee zou betalen. Spaargeld gaat naar telefoons die stukgaan of worden gestolen. Naar laptops. Naar vakanties met vriendjes en hun ouders, terwijl ik thuisblijf, zodat ze toch het gevoel hebben een leuke jeugd te hebben.
Eigenlijk kun je wel zeggen dat ik het leven zelf heb losgelaten. Net genoeg leven om te blijven staan.
En nu is er weer een relatiecrisis bij hem. Na jaren van stilte, geen vragen om geld of omgang, voelt hij zich geroepen het met mij te delen. Alsof ik zijn vertrouwenspersoon ben. Ik hoor het aan alsof ik iemand anders ben. Hij vertelt hoe ongelukkig hij is met haar, en ik geef hem zelfs advies. Alles om maar geen angst te voelen. Om te laten zien hoe ontspannen ik ben. Het gevolg: hij begint me te idealiseren. Alsof wat wij hadden beter was dan wat hij nu heeft.
Na zo’n gesprek weet ik inmiddels hoe het gaat. Hij koopt weer een nieuw huis of een nieuwe auto. Ziet zijn kinderen nog minder. Doet beloften die hij niet nakomt. En ik blijf achter met een leeg gevoel. Bang dat de kinderen hier hun leven lang last van zullen hebben.
Ik zoek weer naar manieren om door te gaan. En besef dat het nooit echt ophoudt, tenzij ik weer boos word. Maar die boosheid zou de onrust opnieuw aanwakkeren.
Dus ik ga verder met onkruid geen water geven.
4 reacties op “Onkruid geen water geven: mijn weg uit de angst”
Lieve Felicia,
Inmiddels hoop ik dat je verder bent in jouw verhaal
en goede hulp en ondersteuning krijgt via een goede therapeut, het Verdwenen Zelf en de boeken van Iris.
Jezelf zo gevangen in deze eenzijdig dwingende relatie leest als een gruwel…
Natuurlijk maakt dit mond- en geestesdood.
En ja, onkruid verdient zeker geen water. Dus ga daar vooral mee door!
Veel scholen zetten gelukkig steeds vaker Magister dicht voor ouders.
Die controle was walgelijk.
Gelukkig hebben de middelbare scholen van mijn kinderen hierin destijds al slimme keuzes gemaakt.
De ene school liet de leerling kiezen of hij ouders inzage gaf.
Ik heb de afspraak gemaakt met mijn oudste: ik mag kijken wanneer ik daar, op verzoek een keer om vraag, en dat was goed en genoeg.
Zijn vader heeft de eerste twee jaar geflipt en gedreigd het kind van school te halen…
Onder commentaar van zijn nieuwe partner en zijn ouders zou mijn zoon naar een andere school moeten. Deze school – die onze zoon zelf had uitgekozen – was niet zijn keus. Maar sloot perfect aan bij de ontwikkeling van het kind zelf. Omdat vader niets van zich liet horen bij het moment van de schoolkeuze, en zoonlief graag naar die school wilde heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en het kind ingeschreven.
Achteraf klagen is zo makkelijk!
In de rechtbank heeft onze zoon een brief voorgelezen aan de rechter om de rechter zelf te vertellen wat hij hiervan dacht en vond…
De rechter steunde het kind!
Het kind blij!
De vader woest!
Geen verandering van school.
School liet bij de diploma uitreiking laten weten dat de vader 4x het gesprek is aangegaan met school om het kind te herplaatsen.
Dit heb ik nooit geweten.
Alleen de eerste keer hebben ze bij mij geïnformeerd.
De reactie tijdens de diploma uitreiking was: wij staan voor het kind! De overige keren hebben we jou bewust buiten dit idote verhaal gehouden…
We hebben vader steeds de school laten zien en verteld hoe het met jullie zoon ging. Het had geen zin om jou hierbij te betrekken.
Hij wilde gezien en herkend worden!
Dus hebben we de vader de veren in de billen gestoken…
Ik was blij dat ik dit pas tijdens de diploma uitreiking hoorde.
Na afloop werd vader breeduit gefeliciteerd.
En ik kreeg een vette knipoog.
Ik heb zo ontzettend staan lachen met mijzelf.
Ik vond het geniaal die ontwetendheid: wat een rust is dat al die jaren geweest!
Bij de school van de jongste heeft de school zelf voorgesteld om de vader geen toegang te geven tot Magister.
De adjunct was zelf één keer door n woeste vader in elkaar geslagen en school vond dat genoeg.
School wilde uitdrukkelijk geen toestanden met moeilijke ouders!
Ze zeiden: we schrijven uw kind in en we doen alleen zaken met u, niet met hem!
Dus vader kreeg van deze school alleen de (beperkte) dringende post.
Hij heeft zich 2x op deze school laten zien en verder nooit meer.
Hij kreeg op deze school duidelijk geen poot aan de grond.
Ook bij de jongste heb ik amper in Magister gekeken. Behalve in het jaar dat ie een “rare” vriendengroep had en ineens op absent stond.
Gelukkig kreeg ik daar achteraf pas bericht van…
Een keer spijbelen moet kunnen…die stiekeme vrijheid smaakt op dat moment heerlijk herinner ik mijzelf nog!
De maatregelingen volgen daarna vanzelf…no worries.
En ach, een keer om 8 uur je moeten melden op school hoort daar dan ook bij denk ik maar.
De rust voor de kinderen – hun middelbare schooltijd is van hun – vond ik belangrijk.
Geen gedram van ruziënde ouders in relatie tot school. Dat leergeld en dat uitspelen had ik op de lagere school al gehad! De lagere school deed geen moeite. Hun en mijn onwetendheid was toen nog groot.
Het motto van de lagere school was toen nog: waar 2 vechten, hebben 2 schuld.
Ik ben altijd erg blij geweest dat beide middelbare scholen zich zo uitgesproken hebben opgesteld.
En dan zijn klagen over zijn nieuwe partner…alsof je hun bondgenoot bent! Verschrikkelijk!
Door de afstand gerustgesteld dat ” weer samenkomen” never nooit een optie zou kunnen zijn, slecht een utopische gedachte om het eigen ego op te poetsen…
Maar je ziet – met meer kennis en beter geïnformeerd – het hele circus van de verstoten en de nieuwe opgehemelde partner opnieuw voorbij komen…
Hij verandert niet.
Het blijft altijd de schuld van de ander.
Nee, dan ben ik erg blij met jouw mooie uitspraak Felicia: onkruid – vooral – geen water geven!
De kinderen worden groter, ouder en wijzer.
Ze hebben jouw en mijn geploeter, gezwoeg, wegslikken en zwijgen de afgelopen jaren echt wel gezien en gemerkt.
De oudste zegt nu: mam, jij was er altijd! In alles! Jij zorgde voor de stabiliteit, warmte en ondersteuning, daar ben ik je echt heel dankbaar voor!
En ach, papa, tja die informeer ik alleen als ik dat nodig vind en als ik dat kan handelen op mijn manier en op mijn tijd. Anders doe ik het niet en dan hoort ie dat later wel een keer of niet.
De jongste is vanaf de middelbare school genegeerd.
Die zegt: mooi, ik trek mijn eigen plan en heb geen last van hem! Beter zo!
De kinderen zijn nu groot…
Ze gaan met hun studie en hun werk de wereld in…
Bevrijd jezelf van de enge benauwdheid. Toen was het nodig om te moeten (over)leven.
Nu word het jouw tijd…
Stap voor stap…
Het is best een ontdekking en gepuzzel om uit te vinden hoe je je eigen leven mag leven…
Maar die glimlach die je daarvan krijgt, gaat niet meer van je gezicht!
Suc6 en sterkte.
Meestal komt er een succesverhaal. Dit is geen succesverhaal. Dit is de binnenkant van het geweld. Precies zoals het is en precies zoals het aanvoelt. Zo enorm machteloos! Beklemmend. Ik ken het en het komt goed over. Narcisten gaan eindeloos door. Geen water geven is mooi gezegd en gedaan. Ik moet ook door met wat er over is. En ik denk dat dit ook realiteit is. Het loopt niet altijd als gewenst af. Maar ik wens je veel en veel beter Felicia.
Je kinderen zouden zich kunnen ontwikkelen als experts. Mijn volwassen zoon heeft zich zo ontwikkeld. Hij heeft nu gewoon zijn eigen leven.
Beste Felicia, ik heb je verhaal in één adem gelezen. Wat treffend en wat herkenbaar. Je ex die nog steeds domineert, verwacht dat alles om hem draait, verwacht dat je altijd klaarstaat. Nog steeds controlerend, wantrouwend en dominant. Onkruid geen water geven dat is inderdaad wat je kan doen. Helaas kunnen we onkruid niet vragen om te verdwijnen. We kunnen alleen negeren, negeren en negeren. Alleen dan hebben omstanders (en je kinderen) dus rust. Dank voor t delen.
Ik ken de hel, de angst en de terreur., het alles afnemen. Narcisme heeft me ook 20 jaar in de greep gehad waardoor me niets restte dan mijn bestaansrecht opgeven.
Herstel en onder de invloed uitkomen duurde jaren en elke situatie is anders. ik lees ook jouw complexe situatie.
Wat ik jou zo gun is dat jij je bestaansrecht weer zult claimen, dat je je leven weer beetpakt, de kracht vindt een middelvinger te kunnen opsteken naar de waanzin van degene die jouw leven vergalt en overneemt.
En ja dat heeft tijd nodig, ik ken het, de angst, het trillen, de triggers, hem maar te vriend houden, macht geven en er het beste van maken.
Ik gun jouw heel veel herstel, liefde en kracht! Die heb je al zo te lezen, anders had je dit niet overleefd