Dit is een gastcolumn van Roos.
Mensen deden me kwaad toen ik nog maar heel klein was. En ook daarna. Nu is het voorbij, maar het gif zingt soms nog rond.
In haar boeken heeft Iris het over het belang van ontgiften. En zo voel ik het precies. Het zijn niet de nare ervaringen op zich, die je dan moet verwerken en dan is het klaar. Ten eerste; hoe kan je al die ervaringen verwerken? Het zijn er duizenden, voor een buitenstaander onbetekenend. “Zo bedoelde hij het vast niet, hij glimlachte er toch bij?” Jawel, zo bedoelde hij het wel. “Dat kan ze echt niet gezegd hebben”. Jawel, dat zei ze wel, ik was er toch bij? En ze zei het tegen mij. Ten tweede, het gaat erom wat die ervaringen zeggen. Er zit een boodschap achter: het gif. Het gif werd dagelijks in honderden porties toegediend.
Narcistische mishandeling. Dat was ik jaar in jaar uit meemaakte kreeg een woord, eindelijk de juiste betekenis. Nee, ik werd niet zo behandeld omdat ik slecht was. Ik werd zo behandeld omdat zij slecht waren en mij mishandelden. Ouders horen je welkom te heten en te willen weten wie je bent. Je te helpen te worden wie je bent. Ze horen je zeker niet te willen vernietigen.
Overal op het internet kun je informatie vinden over narcisme en dat is op zich goed. Maar het gaat mij niet zozeer om wat narcisme is. Het gaat om het verwoestende effect ervan, om de duizenden stukjes waarin ik gebroken ben. Dat ik die ten opzichte van elkaar ging begrijpen. Dat ik mezelf weer ging begrijpen, want al die stukjes vertelden samen een verhaal. Die fragmenten moesten gelijmd worden. Jarenlang keek ik in de spiegel, maar het glas was gebroken dus zag ik alleen snippers. Toen alles aan elkaar gelijmd was, zag ik mezelf voor het eerst. Ik heette mezelf welkom.
De boeken van Iris waren voor mij de lijm. Het was alsof ze erbij was geweest. Ik ging alles ten opzichte van elkaar begrijpen. Als je opgroeit in gekte heb je echt niets aan moeilijke theorie of oppervlakkige ‘tips’ die je van een website plukt. Tenminste, ik had er niets aan. Je vindt de weg in een totaal onbekend land ook niet met een kort lijstje punten. Het was allemaal te ingewikkeld, te verwarrend, gekmakend waar ik uit kwam. En nu snap ik waar mijn ouders dag in dag uit mee bezig waren. Met de hulp van een therapeut kon ik het ook voelen. Zonder hem was het veel te onveilig om ook maar iets te voelen, Ik had het juist overleefd door niets te voelen.
Mensen hebben mij kwaad gedaan en heel lang was ik enkel schaamte. Het klopt niet als ouders zich tegen hun eigen kind keren. Er moest aan mij van alles niet kloppen, dat kon niet anders. Het gif werkte, ook al had ik het contact met mijn ouders al verbroken. Tot ik het tegengif vond. Ik kon dit mezelf gaan toedienen, dat was voor mij zo belangrijk. Ik kon mezelf gaan genezen. Ik las en herlas. De boeken van Iris hebben mij ook geholpen om te weten wat ik nu kan doen. Toen ik het allemaal begreep was ik blij, maar ik keek wel naar een slagveld als ik mezelf in de spiegel zag. Dus ik ben aan het opbouwen. Elke dag kleine stapjes. Nee, ik kan niet zomaar vertrouwen. Ik kan niet zomaar het volle leven in. Maar ik heb voor het eerst een leven. En dat is me alles waard!
Roos
9 reacties op “Mensen hebben me kwaad gedaan”
Lieve Roos, je ervaringen zijn net als die van mij maar elk in onze eigen situatie. Ik hoop dat jij je weg nog kan vinden en weet te leven. Ik ben nu 81 en erg trots op mijzelf dat ik uit de wirwar van het spinnenweb gekomen ben. Zoveel psychische mishandeling en onrecht! Mijn hele leven is erdoor getekend en ik heb een hoge prijs betaald. Ik ben niet afgegleden, niet gek geworden (al scheelde het niet veel) en ik bleef altijd mijn best doen om eerlijk en goed te zijn. Ik weet dat ik een bijzonder begaafd en kunstzinnige vrouw ben maar ik heb bijna alle energie in het verwerken van mijn trauma’s moeten steken. Als jou dat gaat lukken dan leer je meer dan je uit boeken kunt leren en word je een dankbare en wijze vrouw.
zo herkenbaar .Ik ben trots op je lieve vrouw
Lieve Frederika je brief raakt mij zo. Ik zou zo graag meer willen weten hoe jij hier doorheen bent gekomen
Zo dankbaar dat jij er uit bent weten te komen!!! Respect!!!! Bewondering voor je!!!
Wens je veel kracht voor je herstel, de opbouw van je slagveld!!!
Ik zit er nog in vast, muurvast. En ben 43.
En weet niet waar ik moet beginnen. Alles staat onder controle en “beheer”.
Alles is weg, iedereen is weg. Huisarts kan niet veel (regels) ggz doet nx, antes evenmin en lachte om deze site.
Op deze site kruip ik stiekem, want ook telefoon staat onder beheer.
Zoals jij schrijft: het moet wel aan mij liggen.
Ja, dat wordt mij, maar ook de goedgelovige buitenwereld wijsgemaakt.
Ik kom niet meer buiten. Te ziek en de schaamte. Toxische schaamte. Uitgeput door het gevecht, broodmager, 6x per dag shot morfine tegen de pijn.
En nog gaan ze door.
Vertrouwen? Nee nooit meer. Niemand.
Achterdochtig werd gezegd. Is dat vreemd?
Als gaslighten een gewoonte is qua omgang?
En ongeveer 1x per maand zo poeslief dat je je afvraagt of je alles hebt verzonnen? (En dan de zichtbare en onzichtbare littekens en andere bewijzen bekijkt en afvraagt waar die dan vandaan komen, want er blijft een kleinkinderlijk verlangen naar ouders!)
Als ggz ongeveer meedoet?
Voltooid leven. Dat is wat ik mijn situatie vindt. Heb alle uithoeken van geestelijke en lichamelijke ellende mogen voelen.
En nog is het niet genoeg voor ze.
Roos, ben blij voor jou en anderen hier, welke uit de hel zijn weten te komen en heb er groot respect en bewondering voor.
Gun jou en de anderen ook een liefdevol herstel hiervan.
Ik ben blij voor je dat je nog jong bent. Je hebt het mooi verwoord. Ik denk dat het je gaat lukken. Ik ben 60 + en ben er 5 jaar geleden achter gekomen in een narcistische familie opgegroeid te zijn en ik was de zondebok. Nu begrijp ik alles maar soms is het bijna niet voor te stellen. Pas geleden ( gisteren) heb ik moeten breken met mijn familie. Ik ben kapot. 😭 Ik ben de enige in deze familie die anders is en word niet erkend. Mijn narcistische zus heeft het voor elkaar. Het doet zeer al weet ik nu wat waar is.
Heel veel sterkte Margriet!!!
Dat is heel vers!!!
Een moeilijke beslissing, maar ongetwijfeld het beste wat je jezelf kunt geven.
Bewondering en respect dat je voor jezelf kiest en ik wens je heel veel kracht, moed om hiermee verder te gaan!!!!🍀
Het is te vergelijken met een arena waarin je alleen in het midden staat. Bij je staat een persoon die leidt, je echtgenoot of ouder als aanvoerder. Op de tribune toeschouwers, je familie en omstanders. Plots zegt de leider: “sla haar/hem!”. En dat gebeurt. Als onder hypnose slaan de toeschouwers jou die daar alleen staat: de zondebok. Ze gooien met stenen, pakken een zweep en ronselen je af.
Niet omdat je iets misdaan hebt, maar omdat toeschouwers onder hypnose die opdracht krijgen.
Je krijgt van verschillende toeschouwers rake klappen. Op den duur hoeft de leider enkel een sein te geven en op dat teken word je geslagen. Vervolgens gaan de toeschouwers zelf allerlei straffen bedenken en uitvoeren. En kijkt de leider tevreden toe hoe iedereen onder zijn controle zijn commando’s zelf uitvoeren.
Het stopt wanneer jij als zondebok de zweep pakt en breekt, de leider een flinke pets ermee verkoopt, “nu is het genoeg!”, en de arena verlaat.
Door je rol als zondebok niet langer meer op je te nemen. Die pets verkopen aan de dader is belangrijk. Daarmee kom je voor jezelf op en gaat de dader zelf even voelen wat hij aanricht bij jou, doorbreek je het machtspatroon wat de dader in gang heeft gezet. En zie je de waarheid: wie dader is en wie slachtoffer. En wat er daadwerkelijk gebeurt. Leg je de verantwoordelijkheid voor de zweepslagen bij wie deze hoort i.p.v. bij jezelf.
Ik heb het zelf met woorden gedaan, in een bericht aan mijn vader en hem in dat bericht definitief de deur gewezen uit mijn leven. Beschreven wat zijn daden voor gruwel in mijn leven hebben aangericht, wat hij heeft aangericht bij mij. Ik weet zeker dat mijn bericht hem pijn heeft gedaan. Hopelijk leidt die pijn tot inzicht bij hem. Zonder die pijn zal hij misschien nooit zelf ontwaken uit zijn sprookje. Ik dacht altijd dat mijn moeder de aanvoerder was. Zo heeft mijn vader mij gemanipuleerd. Hij zette iedereen tegen mij op en zette iedereen tegen mijn moeder op. Iedere keer zette hij een ander slachtoffer in de arena zodat ook ik mijn moeder weleens sloeg omdat ik onder de hypnose van mijn vader dacht dat zij degene was die opdracht gaf mij te slaan.
Er is altijd een deur naar buiten, weg uit de arena. Het begint met de stap dat jij weigert nog langer de zondebok te spelen. Te spelen zeg ik bewust. Want je bent geen zondebok.
Accepteer de zweepslagen niet meer. Je hebt niets misdaan. Je verdient ze niet.
wat goed dat je bent gaan saneren en de giftige grond steeds gezonder gaat maken.
stap voor stap, ik had nooit gedacht dat ik het leven de moeite waard zou vinden.
Maar toch is het ontstaan, door kleine beetjes tegengif, vertrouwen. Soms loop ik weer tegen een oud patroon aan en denk ik een leuke vriendin te hebben gevonden, maar is het toch toxisch. Met als verschil: ik voel het nu, zie het en ik heb een keuze. Ik kan het nu stoppen en dat hoort ook bij saneren, weer heel maken.
Het is een hele weg en fijn dat je juiste hulp hebt erbij!
Ik wens je heel veel goeds.
Ik ga regelmatig terug naar het verleden met spanningen tot gevolg maar steeds minder. Na veel speuren op internet kwam ik erachter dat waar ik last van heb ‘floating’ heet: in een trance raken. Mijn ex gebruikte manipulatie en hypnosetechnieken. Zoals bij hypnose de hypnotiseur bepaalt bij welke trigger je je gaat gedragen als een hond, zo ga je bij aangeleerde triggers aangeleerde reacties opnieuw opvolgen. Het is een welbekend fenomeen bij ex-sekteleden.
Wat mij helpt is aarden, gronden in het hier en nu.