Dit is een gastcolumn van Roos.
Mensen deden me kwaad toen ik nog maar heel klein was. En ook daarna. Nu is het voorbij, maar het gif zingt soms nog rond.
In haar boeken heeft Iris het over het belang van ontgiften. En zo voel ik het precies. Het zijn niet de nare ervaringen op zich, die je dan moet verwerken en dan is het klaar. Ten eerste; hoe kan je al die ervaringen verwerken? Het zijn er duizenden, voor een buitenstaander onbetekenend. “Zo bedoelde hij het vast niet, hij glimlachte er toch bij?” Jawel, zo bedoelde hij het wel. “Dat kan ze echt niet gezegd hebben”. Jawel, dat zei ze wel, ik was er toch bij? En ze zei het tegen mij. Ten tweede, het gaat erom wat die ervaringen zeggen. Er zit een boodschap achter: het gif. Het gif werd dagelijks in honderden porties toegediend.
Narcistische mishandeling. Dat was ik jaar in jaar uit meemaakte kreeg een woord, eindelijk de juiste betekenis. Nee, ik werd niet zo behandeld omdat ik slecht was. Ik werd zo behandeld omdat zij slecht waren en mij mishandelden. Ouders horen je welkom te heten en te willen weten wie je bent. Je te helpen te worden wie je bent. Ze horen je zeker niet te willen vernietigen.
Overal op het internet kun je informatie vinden over narcisme en dat is op zich goed. Maar het gaat mij niet zozeer om wat narcisme is. Het gaat om het verwoestende effect ervan, om de duizenden stukjes waarin ik gebroken ben. Dat ik die ten opzichte van elkaar ging begrijpen. Dat ik mezelf weer ging begrijpen, want al die stukjes vertelden samen een verhaal. Die fragmenten moesten gelijmd worden. Jarenlang keek ik in de spiegel, maar het glas was gebroken dus zag ik alleen snippers. Toen alles aan elkaar gelijmd was, zag ik mezelf voor het eerst. Ik heette mezelf welkom.
De boeken van Iris waren voor mij de lijm. Het was alsof ze erbij was geweest. Ik ging alles ten opzichte van elkaar begrijpen. Als je opgroeit in gekte heb je echt niets aan moeilijke theorie of oppervlakkige ‘tips’ die je van een website plukt. Tenminste, ik had er niets aan. Je vindt de weg in een totaal onbekend land ook niet met een kort lijstje punten. Het was allemaal te ingewikkeld, te verwarrend, gekmakend waar ik uit kwam. En nu snap ik waar mijn ouders dag in dag uit mee bezig waren. Met de hulp van een therapeut kon ik het ook voelen. Zonder hem was het veel te onveilig om ook maar iets te voelen, Ik had het juist overleefd door niets te voelen.
Mensen hebben mij kwaad gedaan en heel lang was ik enkel schaamte. Het klopt niet als ouders zich tegen hun eigen kind keren. Er moest aan mij van alles niet kloppen, dat kon niet anders. Het gif werkte, ook al had ik het contact met mijn ouders al verbroken. Tot ik het tegengif vond. Ik kon dit mezelf gaan toedienen, dat was voor mij zo belangrijk. Ik kon mezelf gaan genezen. Ik las en herlas. De boeken van Iris hebben mij ook geholpen om te weten wat ik nu kan doen. Toen ik het allemaal begreep was ik blij, maar ik keek wel naar een slagveld als ik mezelf in de spiegel zag. Dus ik ben aan het opbouwen. Elke dag kleine stapjes. Nee, ik kan niet zomaar vertrouwen. Ik kan niet zomaar het volle leven in. Maar ik heb voor het eerst een leven. En dat is me alles waard!
Roos
Een reactie op “Mensen hebben me kwaad gedaan”
Lieve Roos, je ervaringen zijn net als die van mij maar elk in onze eigen situatie. Ik hoop dat jij je weg nog kan vinden en weet te leven. Ik ben nu 81 en erg trots op mijzelf dat ik uit de wirwar van het spinnenweb gekomen ben. Zoveel psychische mishandeling en onrecht! Mijn hele leven is erdoor getekend en ik heb een hoge prijs betaald. Ik ben niet afgegleden, niet gek geworden (al scheelde het niet veel) en ik bleef altijd mijn best doen om eerlijk en goed te zijn. Ik weet dat ik een bijzonder begaafd en kunstzinnige vrouw ben maar ik heb bijna alle energie in het verwerken van mijn trauma’s moeten steken. Als jou dat gaat lukken dan leer je meer dan je uit boeken kunt leren en word je een dankbare en wijze vrouw.