Dit is een gedicht van Veerle
Als ik je zie
en je lacht voor even
toevallig zonlicht in je leven
jouw lied me zo bekend
om verdriet dat nooit went
en als ik voel
de hartstocht en de passie
de liefde diep vanbinnen
en het zeuren van de pijn
om de geliefden die we niet zijn
dan zou ik je willen wiegen
in mijn armen eindeloos strelen
jouw wonden helpen helen
en zwijgen en troosten en zingen
zoals moeders met hun kind
en zeggen dat wenen mag
dat stormen nooit voor altijd waaien
en ik zou het blijven herhalen
zoals moeders met hun kind
net zolang tot jij weer rust vindt
net zolang tot jij je rust weer vindt
8 reacties op “Als ik je zie”
Lieve Veerle,
Wat is dit herkenbaar!
Ondanks alle psychische terreur van tíjdens onze relatie, ondanks alle bedreigingen en intimidaties na het beëindigen van de relatie, ondanks het zwartmaken van mijn persoon met leugens in de rechtbank, ondanks dat alles… is er nog steeds een deel in mij dat van mijn ex houdt. Vreselijk, want ik weet dat ik houd van het masker, van de fata morgana die hij me heeft voorgespiegeld, en dat mijn ‘houden van’ geen werkelijk ‘houden van’ is, maar een uiting van het Stockholm Syndroom.
Omdat wij een kind samen hebben, kan ik hem niet uit mijn leven bannen. Ik heb veel aan Iris’ boek gehad om mij bij mezelf te brengen – of in ieder geval het besef dat ik naar een luchtspiegeling keek, me door die luchtspiegeling heb laten hypnotiseren en hoe dat in zijn werk is gegaan. Daaruit volgde, héél belangrijk, dat níet ik ‘schuldig’ ben, maar een slachtoffer van alle trucs, alle verdraaiingen, alle manipulaties.
Het boek van Jan Storms kan ik ook van harte aanraden. Het harde besef dat ik naar een lege huls kijk, een alien in menselijke gedaante, met alle consequenties van dien, ben ik mezelf als een mantra gaan voorhouden.
Ik denk daarbij vaak aan de alien uit de arthouse film “Under the Skin” waarin Scarlett Johansson een alien in menselijke gedaante speelt: ze verleidt mannen, en vreet ze vervolgens op. In haar duistere innerlijk zweeft de lege huid als enige rest van haar slachtoffers nog een tijdje rond, tot ook die verdwijnt. Ik ben nergens zo’n goede weergave van de rauwe werkelijkheid rond psychopaten tegengekomen. (Jammer dat de film verder erg ontoegankelijk is.)
En dus weet ik: aan mijn ex is alles gelogen, alles gespeeld, alles een manipulatie. Ik laat me niet meer in slaap wiegen door ogenschijnlijke normaliteit. Ieder moment van afgenomen alertheid, van onterecht verminderd wantrouwen, krijg ik later onherroepelijk op mijn brood.
In dat opzicht bieden Iris’ boek en het boek van Jan Storms levensreddende oefeningen en technieken om je staande te leren houden tegen al het manipulatieve geweld. Een gevoel van veiligheid, zowel fysiek als innerlijk, is haalbaar. Natuurlijk zal het verdriet doen als je ex, eenmaal beseffend dat hij geen vat meer op je heeft, ze weggooit als heb je nooit een rol van betekenis gespeeld. Besef dat jouw rouw een teken is van je diepgang, je authenticiteit – je ziel, kortom. En dat wat je ziet – je bent betekenisloos voor hem – niet ligt aan jouw gebrek aan karakter en vitaliteit, maar aan de àfwezigheid van zijn ziel. Dan weet je dat je beter verdient, en ook zult krijgen als je trouw blijft aan je wezen.
Dikke knuffel,
Reigerschap
Dankjewel voor je reactie. ik kan alleen maar instemmen, al ben ik geen slachtoffer van een narcistische partner, wel van een vader. Het slijt maar langzaam en het leven zal nooit zijn zoals iemand die dat trauma niet kent; Toch moeten we verder !! elkaar begrijpen , helpen en steunen zoals anderen het niet kunnen. Ik heb ook ontzettend veel gehad aan het boek van Iris, het inzicht is hemels, als je al die tijd wel wist dat het niet klopte, maar het niet kan beschrijven. En altijd de twijfel, ligt het dan toch aan mij ?
Ik wens iedereen een herstel en een leven met leuke momenten, ver weg van narcisme. liefs, veerle
Hoi Veerle,
mijn god, een ouder… Dat lijkt me nog zóveel lastiger. De band met je ouders kun je vrijwel niet doorsnijden, die is zo diep…
Mijn moeder heeft dat proces doorgemaakt en is door een heel diepe depressie gegaan, en nog altijd, jaren later, heeft ze bij vlagen heel veel verdriet. Ze is bijna 61…
Het is echt van heel groot belang dat de maatschappelijke bekendheid rondom narcisme, psychopathie en de gevolgen voor slachtoffers grotere bekendheid krijgt. Juist doordat de problematiek niet onderkend en niet èrkend wordt, kunnen deze monsters hun gang gaan, en datgene wat mensen mensen maakt, en het leven zo ontzettend de moeite waard maakt, verwoesten.
Reigerschap
Mooi
wat goed en mooi verwoord hoe het is Veerle, dankjewel
Sterkte !!!
Zeer herkenbaar voor mij. Mooi beschreven . Ook ik keek naar een lege huls, een vampier, hij sloeg toe en zoog mij langzaam leeg .
Dit korte verhaaltje schreef ik eens voor een narcistisch familielid. Toen had ik nog nooit over narcisme gehoord Het laat de zwakte goed zien vanwaaruit de narcist hanelt vind ik persoonlijk. Ben benieuwd wat anderen ervan vinden.
Groet Petra
Waar was haar hart
Haar hart lag overal, zo leekt het wel. Overal voelde ze voor, maar het was niet zo.
Ze was rusteloos en voelde zich nergens thuis. Verstrikt in het grote net van haar eigen leugens. Wanhopig op zoek naar geborgenheid, naar geluk, naar vrede, naar het niet te omschrijven gelukkige oord. Op zich was die zoektocht niet verkeerd, alleen rechtvaardigde haar doel , zo vond ze, de inzet van ieder middel, ongeacht de grote hoeveelheid leugens en onrecht. Het resultaat was dat het slachtoffers om haar heen regende, iedereen moest haar ten dienst zijn ten koste van alles. Zoals ieder normaal logisch mens wel kon vermoeden, het leverde haar niets. Nee erger ze zakte steeds dieper vast in haar ellende. Haar groeiende onrust bracht haar alleen grote woede, en nog meer raakte ze ervan overtuigd dat andere mensen dingen hadden waar zij recht op had en de rooftocht ging verder.
Het was roven, ze vroeg nooit ergens om. Gewoon iets oprecht vragen was in haar ogen onzinnig, zelf gaf ze toch ook nooit iets tenzij ze verwachtte veel meer terug te krijgen . Eigenlijk was het meer oplichten want ze probeerde het altijd zo te doen dat mensen het niet door hadden of gaf iemand anders de schuld. Dat ging vaak heel lang goed, totdat men het doorkreeg en men haar uit hun leven bande. Ja, ze riep desondanks geen woede maar eerder verbijstering en afschuw op. Men wou nog geen seconde meer met haar bezig zijn, vergeten dat men haar ooit gekend had, en daarom wou men zelfs niet woedend op haar zijn. Soms wilden mensen haar helpen maar dat zag ze niet. Iedere vorm van hulp ervoer ze als kritiek, er was niets fout met haar ze was perfect. Haar woede voelde als een deel van haar, ze voelde zich dan oppermachtig, krachtig en sterk, Nee dat wou ze niet loslaten. Beter sterk, beter gevreesd dan een sukkel, ja zo zag ze het.
Zo liet ze niemand een keus en iedereen verliet haar, dan maakte ze weer nieuwe vrienden die haar ook weer verlieten, enzovoorts. De eenzaamheid die hieruit volgde maakte haar toen gek en vervolgens begon ze haar eigen leugens te geloven.
Nu was zelfs het noemen van haar naam gevaarlijk, ook die bevatte al haar gevreesde woede. Dus nu sprak zelfs niemand meer over haar, bande men haar fysiek maar ook uit iedere emotie en gevoel. Intuïtief gehandeld om aan haar verwoestende kracht te ontsnappen. Nu deze zo niet meer gevoed werd nam al haar macht af. In deze machteloosheid werd ze een levende dode. Een levende dode, niet een echte dode waar men alleen maar goeds over herinnert. Het was een gevangenis, een diep zwart gat door haar zelf gegraven.
Hoe dit sombere verhaal eindigde, ik weet het niet. Ik zag er gelukkig maar een glimp van. En zelfs dit kleine inzicht raakte me diep. Terwijl ik dit schrijf vraag ik mezelf af of dit wel zo’n goed idee is om dit op te schrijven, maar toch denk ik dat het beter is. Daarom spreek ik hier deze woorden uit als een gebed, in de hoop dat ooit deze ellende zal stoppen, dat er ooit echte oprechte eerlijke vrede zal zijn en een oprecht eerlijk gelukkig leven. Dat misschien er nog een goede kiem is, en dat deze ooit mag bloeien tot een waarachtig mooi mens.