Eergisteren was ik bij het congres van Celevt over de gevolgen en behandeling van emotionele mishandeling in de kindertijd. Celevt is een organisatie die zich richt op deskundigheidsbevordering rond vroegkinderlijke chronische traumatisering.
Het was een indrukwekkende dag. Om te beginnen ontzettend belangrijk dat dit onderwerp (emotionele mishandeling) behandeld werd voor een grote groep psychologen, therapeuten, artsen en andere behandelaars.
Ik wil graag een aantal belangrijke bevindingen met jullie delen. Voor de grote groep slachtoffers die als kind emotioneel en psychisch mishandeld zijn, is dit belangrijke informatie.
Hoogleraar Bernet Elzinga doet onderzoek naar de gevolgen van chronische stress en trauma. Zo ontdekte zij dat het krijgen van kritiek bij mensen die als kind mishandeld werden een heftige reactie oproept. Omdat hier de beschadiging zit, is dit niet zo verrassend. Wat wel opvallend was, is dat deze groep ook moeite had met het krijgen van complimenten. Zij konden hier veel minder van genieten. Ik vond het heel belangrijk dat dit behandeld werd, want dit is een punt dat vaak niet begrepen wordt. In mijn tweede boek heb ik ook een stuk opgenomen over de beladenheid van positieve ervaringen. Juist positieve ervaringen kunnen stress oproepen, want als kind leerden veel getraumatiseerden dat hier bijna altijd iets naars achteraan kwam.
Uit onderzoek bleek ook dat getraumatiseerde mensen vaak in een vicieuze cirkel terecht komen. Om te kunnen herstellen zijn helpende contacten belangrijk, maar juist die contacten kunnen er te weinig zijn, of ook weer beladen zijn. Het gevolg is een groot isolement. Het raakte mij opnieuw om te horen dat getraumatiseerden na een moeilijke jeugd ook vaak een heel zwaar leven als volwassene hebben. Er komt onder deze groep veel armoede, gezondheidsproblemen en andere problematiek voor. Kindermishandeling heeft enorme impact, juist emotionele en psychische mishandeling waar nog te weinig over bekend is. Helaas is het niet zo dat als iemands jeugd voorbij is, de ellende achter de rug is en er vanzelf een beter leven volgt. Het is hard werken om dit te bereiken, en daar is ook de juiste hulp bij nodig.
Dolores Mosquera, een belangrijke Spaanse traumadeskundige, behandelde het onderwerp ‘onzichtbaarheid’. Een kind kan zich op verschillende manieren onzichtbaar voelen: omdat het nooit gezien wordt, omdat het niet gezien wordt als er iets naars aan de hand is, et cetera. Veel mishandelde kinderen maken zich onzichtbaar als overlevingsmechanisme, omdat het risico mishandeld te worden kleiner wordt. Dit kan iemand door zijn of haar jeugd heen helpen en dat is essentieel. De gevolgen van die onzichtbaarheid op iemands volwassen leven zijn echter weer groot: de neiging om niets of niemand nodig hebben, niet weten wie je bent of wat je voelt, jezelf op de laatste plaats zetten. Deze groep mensen kiest vaak voor een destructieve relatie, juist met een narcistische of psychopathische partner is mijn indruk. Omdat deze partner het slachtoffer in het begin wel ‘ziet’, en zo hem of haar aan zich bindt. Een vrouw vertelde het zo: ‘als kind werd ik niet gezien, en toen deze man mij zag was het de eerste keer in mijn leven dat ik gezien werd. Toen de mishandeling begon, accepteerde ik dit. Zijn super controlerende gedrag naar mij legde ik uit als liefde: “hij is zo jaloers omdat hij veel van me houdt”’. Er is geen vergelijkingsmateriaal, er zijn geen positieve ervaringen om dit negatieve gedrag tegen af te kunnen zetten. Met behulp van haar therapeute leert deze vrouw haar grenzen te ervaren en leert ze wat een normaal, gezond contact met een ander mens inhoudt. Dan kan ze ook Nee gaan zeggen.
Een andere spreker zei iets wat ik ook heel belangrijk vond (juist binnen de context van narcistische mishandeling): dat het een grote valkuil is van hulpverleners om zich teveel te laten leiden door een goedaardig mens- en wereldbeeld. De werkelijkheid waar de cliënt mee komt is te confronterend. Omdat er veel getuigenissen van slachtoffers zijn over dit probleem (‘mijn hulpverlener kan en wil het niet aan’) schrijf ik hier in mijn beide boeken over.
De ochtend werd afgesloten door Ted Kloosterboer van Stichting Praat. Zij vertelde over de emotionele mishandeling die zij als kind heeft ondergaan. Wat zij heel goed uitlegde, is hoe de overtuigingen van haar moeder als het ware in haar werden geplant en haar eigen overtuigingen werden. ‘Als ik in de spiegel keek, zag ik het beeld dat mijn moeder van mij had’. Ze leerde zichzelf te zien als dom, lelijk, lomp en egoïstisch. Ze kreeg deze boodschappen dagelijks over zich uitgestort en ging er in geloven. Dit bepaalde haar volwassen leven in eerste instantie. Als iemand bijvoorbeeld iets aardigs tegen haar zei, dacht ze ‘als je me echt zou kennen, zou je weten dat ik helemaal niet aardig ben’. En dat was haar innerlijke reactie bij elk compliment, ‘als je me echt zou kennen, dan’… Dit raakte me. De mishandeling in haar jeugd had haar identiteit niet alleen ingekapseld (zodat deze zich niet kon ontwikkelen) maar blokkeerde ook het proces om haarzelf te leren kennen. Dit geldt vrijwel voor elke getraumatiseerde. Emotionele en psychische mishandeling in de jeugd grijpt in op alle lagen van je ontwikkeling.
Ted legde uit dat zij zich als kind aan elke persoon en situatie volledig leerde aanpassen, om haar ‘slechte ik’ te maskeren. Dit was uitputtend. ‘Mijn moeder hield van bitterkoekjes en dus hield ik ook van bitterkoekjes. Maar als ik de buurvrouw sprak die begon over hoe vies bitterkoekjes waren, dan moest ik het daar weer mee eens zijn’. En dit was nog maar een klein deel van hoe problematisch het leven voor haar geworden was.
Het keerpunt kwam toen zij als volwassene een zelfmoordpoging deed, opgenomen werd en aan haar strijd begon om zich los te maken. Door steun van een paar familieleden, haar eigen kracht en optimisme en goede hulpverleners kreeg zij haar leven op de rit. En hoe. Vijf jaar geleden begon zij met stichting Praat, die als doel heeft om kindermishandeling uit de taboesfeer te halen.
Toen ik woensdag het gebouw uitliep, moest ik denken aan die dag drie jaar geleden. Ik was toen bij de opening van het Hartcollege, ook een initiatief van Celevt. Elk jaar is er een symposium voor getraumatiseerden en hun naasten. Op die eerste bijeenkomst vertelde ik traumadeskundige Onno van der Hart en directeur Martijne Rensen, en de rest van de zaal, over mijn achtergrond en boek. Inmiddels is het drie jaar later, en wat is er in die drie jaar veel gebeurd.
Hoopvol ging ik naar huis.
44 reacties op “De gevolgen van emotionele mishandeling”
hi Iris, mooi hoor wat je schrijft over het congres en ook zeer helpend, net als je boeken, waarvan ik er nu een in huis heb, ook goed om te weten hoe de kracht van de pijn van emotionele, fysieke, en seksuele mishandeling almaar, van geslacht op geslacht wordt overgegeven, en dat daar dus heeel veeel kracht voor nodig is om dat patroon nu in jezelf te “breken” en andere wegen te vinden, zo ook ik. Ben onderhevig geweest, al heeel jong, van ongeveer 1 tot 5, en daarna tot heel lang, op allerlei manieren, aan bovenstaande mishandelingen, alle drie, …door moeder, vader…en in mindere mate zusters(veel narcisme bij de vrouwen!).
Weet jij ook een heel goed boek wat meer specifiek gaat over alle drie de vormen van mishandeling wat betreft specifiek mannen…..ik lees er wel over op internet etc….,
maar heb er nog nooit een goed boek over gevonden…
ik vertrouw jou in je advies…
Hartelijke groeten,
en veel en verdere bevrijding en geluk op je pad,
Eric-Jan
Hoi Eric-Jan,
Bedankt voor je hartelijke reactie. Je hebt veel achter je en ik bewonder hoe je bezig bent met je proces. In mijn tweede boek behandel ik in de inleiding hoe belangrijk het is dat de stigmatisering rond de ‘mannelijke dader’doorbroken wordt. Er zijn ook veel vrouwelijk daders, dit komt ook voor bij seksueel misbruik. Zo getuigt in mijn boek een man die slachtoffer was van zijn moeder (seksueel en narcistisch misbruik), in hoofdstuk 9. Verschillende mannen doen in het hele boek hun verhaal, maar het boek is niet specifiek voor mannelijke slachtoffers geschreven. Het is voor mannen en vrouwen.
Ik ken zelf geen specifiek boek zoals jij hier vraagt, maar zal even kijken of ik iets kan vinden.Zo ja, dan hoor je dit van me. Ik kan me voorstellen dat een dergelijk boek bijdraagt aan je helingsproces.
Hartelijke groet en veel sterkte,
Iris
Peter John schouten heeft het boek traumaseksualiteit geschreven. Dit boek is gericht op mannen (maar ook herkenbaar voor vrouwen ). Het gaat over seksueel misbruik. Misschien heb je hier iets aan?
Monique
Hai Iris,
Ik was graag gegaan, maar kreeg het niet geregeld. Wat ben ik blij dat jij er was en dit nu zo helder omschrijft. Dank hiervoor.
Fijn om te lezen, maar wat jij hierboven beschrijft is kennis die jij al had en zo duidelijk weergeeft in je boeken. Met name jouw 2de boek gaat nog dieper in op dit soort trauma’s.
Ga zo door, Iris. Je bent van grote waarde voor alle slachtoffers.
Ja, de gevolgen van narcisme zijn vreselijk voor een kind. Ik ben nu 73 jaar en kan nog steeds geen complimenten ontvangen. Ik wijs het ook af! Het woord “trots” kan ik niet velen. “Eenvoud siert de mens” is mijn lijfspreuk, omdat ik niet houd van opsmuk. Ik ben 53 jaar slachtoffer geweest van een narcist. Eerst mijn vader en later binnen mijn relatie. Tot zelfs in mijn huwelijk op mijn 34ste door mijn vader geslagen in het verpleeghuis! Sinds kort “genezen” middels EMDR therapie en ik ben heel voorzichtig vandaag met je tweede boek begonnen. Ik wil niet meer terugvallen, want ik krijg waarschijnlijk niet meer de tijd, om voor de tweede keer te zijn, wie ik werkelijk ben. Ik voel me nu redelijk top, want ik weet eigenlijk niet goed wat dat is.
Bedankt voor alles wat je hebt betekend door je boeken Iris, want voor mij zijn ze GOUD waard. Straks, als ik nog ouder ben, behoef ik mijn kinderen niets te vertellen en kunnen zij door de boeken te lezen, als ze dat willen, er achter komen, wat hun vader heeft meegemaakt. Morgen ga ik weer heel voorzichtig verder met lezen. Muchas gracias!
Weet je een goede therapeut? Bij voorkeur online, bij de reguliere zorg loop ik tegen een muur op omdat ze het telkens ergens anders zoeken… Wat niet klopt. Narcistische moeder en ex. Ex wist ik al langer, kwartje van mijn moeder valt nu pas. Maar ik wil verder met mijn leven en begin sommige dingen te reflecteren op mijn nieuwe vriend wat niet juist Is want dat is een schat, maar ik zit helemaal vast en weet niet meer waar te beginnen. Besef juist nu dat het ook anders kan.
Hoi Jenny,
Ik raad je van harte aan onze coachingsinformatie aan te vragen via deze website (‘vind een coach of therapeut’). 16 in n.mish. gespecialiseerde hulpverleners door heel NL. De meesten werken ook online. Het is inderdaad heel belangrijk dat je hulp krijgt van iemand die de problematiek zelf aanpakt, want dan kun je gaan herstellen. Veel sterkte!
Iris
Jeanet | 14 oktober 8.06
Iris, je slaat de spijker op z’n kop, Dit is precies zoals ik het ook ervaar en dit ook hoor van andere slachtoffers. 🙂
Toen ik jonger was en ging studeren, kwam ik natuurlijk met veel nieuwe gezichtspunten in aanraking. Ik herinner me nog de innerlijke strijd die ik voerde om te ‘willen matchen’ met IEDEREEN die ik buiten mijn ouderlijk huis ontmoette. Van een dergelijk contact was ik daarom natuurlijk na afloop hondsmoe en dit leidde er uiteindelijk toe dat ik mezelf als jonge adolescent compleet ging isoleren. De woorden die destijds, in mijn woede over de frustratie die contacten bij mij teweegbrachten en het gevolg daarvan dat ik me ging isoleren, door mijn hoofd gingen, waren steevast: ‘ik kan geen twee heren dienen’, wat zoveel wilde zeggen als: ik begrijp niet hoe contacten werken, IK kan het in ieder geval niet! Het is veel te vermoeiend om steeds weer een nieuwe rol aan te nemen. Het heeft echt tientallen jaren geduurd, voordat ik begreep dat ik geen notie had van wie ik zelf was en daardoor in contact met een ander ofwel tijdelijk vervloeide ( met name in romantisch contacten), ofwel een constante innerlijke strijd voerde om het ‘goed’ te laten gaan…..een druk die ik toendertijd niet aankon.
En de hulpverlening maar hameren op ‘je moet gewoon jezelf zijn!’ ‘Je durft jezelf niet te zijn’. Ja ja, maar dan moet je wel eerst weten wie je zelf bent he.
Met mijn antwoord: ik weet niet wie ik ben, werd in die tijd vrij weinig gedaan.
Heel treffend verwoord Simone, bedankt voor je reactie.
Dank je Iris. 🙂 Ik merk gewoon dat ik, net als velen, heel erg behoefte heb aan het verwoorden van zaken die eigenlijk heel moeilijk onder woorden te brengen zijn. Maar het feit dat vele slachtoffers van narcistisch misbruik tot op hoge leeftijd nog lijden onder hun ‘opvoeding’, duidt er volgens mij op dat heel veel beschadigingen zo diep ingesleten zijn, dat we er met ons bewustzijn nauwelijks bij kunnen. En wat ons met name weerhoudt van het helen van vroege mishandelingen, is de PIJN van die mishandelingen, die we door te dissociëren proberen af te weren.
In je eerste boek schrijf je uitgebreid over de schade die sommige therapeutische behandelingen nog extra toe kunnen brengen aan onze toch al zo kwetsbare identiteit.
Als ik naar mijn eigen verleden kijk, denk ik dat dat voor mij ook zeker opgaat.
Daarom is het goed dat er meer kennis komt over narcistisch misbruik, zodat de hulpverlening de wond niet nog dieper maakt.
Hoi Simone,
Dankjewel voor je goede uitleg. Daar heb ik ook weer wat aan!
Het willen matchen met iedereen. O ja, dat herken ik zeker. En wat zijn we daar goed in hè! Ik moet eigenlijk zeggen wat was ik daar goed in. Ik doe het nog weleens en ik betrap me er dan op en baal dan van mezelf. Van de andere kant leer ik hier mee dat dit gedrag niet hoeft. Ik hoef me niet aan te passen. En zelfs al heb ik me aangepast, dan kan ik er een volgende keer voor kiezen om dat niet meer te doen. Helemaal niet zo moeilijk en niemand neemt het me kwalijk. Ik maak me ook geen zorgen dat ze me dan niet leuk zullen vinden. Dat is namelijk ook niet zo is al gebleken. Ik heb ook wel al gemerkt dat wanneer ik me niet aanpas, het voor de ander ook goed is. Bij narcisten niet natuurlijk, maar zo herken je ze wel snel. Als je maar bij jezelf blijft.
Ja, inderdaad, de hulpverlening zegt inderdaad dat je jezelf moet zijn, maar als ik mezelf was in mijn jeugd tussen de narcisten, werd me dat altijd kwalijk genomen. Ik was in hun ogen ‘niets’. Ik was een onterecht zeer ontevreden meisje, dat is wat me altijd werd voorgehouden. Dus ja, dat geloofde ik zelf ook. Mijn zelf was niets waard, dus ik moest leren een goed zelf te hebben.
Je hoeft niet van jezelf te balen hoor. Wel goed dat je het opmerkt, dat is een belangrijk gegeven voor het herstel. Zie maar, dat als het gebeurt, het oude “mechanisme” weer even de kop opsteekt. Het geeft niet, het zijn wel lessen. Veroordeel het dus niet, dat veroordelen is ook oud. Veroordeel je het wel, dan is dat ook weer niet erg, het is op dat moment waar je bent. Omdat je van dit soort dingen kan leren zul je ze wellicht ook gaan omarmen, het zijn richtingaanwijzers die je helpen om in je liefde te komen, liefde voor wie je bent, hoe je doet, je mag er zijn zoals je bent. Dan is er ook alle plaats voor anderen, want jij bent niet meer zo kwetsbaar en je hebt wel degelijk wat de bieden. Zo.
Dankbaar voor het lezen van dit soort feedback. Ik weet nog niet hoe ik mezelf moet manifesteren in deze wereld en of me dat nog gaat lukken. Dit soort dingen geeft een lichtpuntje om te weten dat je eigenlijk toch niet alleen bent maar mezelf terug verbinden, dat is nog een andere zaak.
Lieve Leen,
Ja, dat is ook heel erg zwaar, moeilijke en lastig. Ik merk dat zelf ook steeds. Ik heb veel aan deze website, aan de mensen die hier hun verhaal doen en dus ook aan jou. Dankjewel!
En ik ben erg blij met en enorm dankbaar voor de warme en integere inzet van Iris.
Ik heb beide boeken, heb een paar workshops bijgewoond en had nog steeds in de situatie gezeten waarin ik zat als ik hier niet terecht was gekomen.
De boeken en de website geven me steun en troost.
Door emdr een stuk verder in het verwerken en afscheid nemen van mijn narcistische familie. Maar wat ik jammer vindt is dat ik opnieuw bij een psycholoog in therapie ben die helaas nog nooit van je hebben gehoord Iris. Het zou toch heel fijn zijn als meer therapeuten die in de psychische gezondheidszorg jouw boek kennen. Wie weet in de toekomst..
Steeds meer professionals schaffen het boek/de boeken aan. Wat vaak gebeurt is dat de client in kwestie over het boek begint en het hierom door de betreffende professional wordt aangeschaft. Mijn boeken zijn al onder de aandacht gebracht van een grote groep traumabehandelaars, maar meer bekendheid is zeker belangrijk. Dit kunnen wij vanuit het Verdwenen Zelf niet allemaal in ons eentje realiseren, alle hulp hierin is welkom.
Hier een grappige vertolking van een narcistische persoonlijkheid, vertegenwoordigd in de figuur Maui uit de animatiefilm Moana.
Het is zo over the top dat je er om moet lachen, maar toch valt me op hoe griezelig goed de gladde manier van praten is getroffen, de totale afwezigheid van het luisteren naar de ander, evenals de bijbehorende mimiek van zowel Maui als zijn slachtoffer Vaiana. In het echt zijn zulke charismatische mensen vaak hard to resist… https://youtu.be/xDX-3zNL9v4?t=41s
Hoi Iris,
Ja, het is helemaal waar wat je schrijft. Ik herken me er in en dat doet pijn.
Ik ben opgegroeid bij een narcistische vader en mijn moeder was bijna altijd depressief. Mijn moeder zei altijd dat ze het geluk had dat ze mij had, anders zou ze zich al lang van kant hebben gemaakt. Ik was daar blij mee, dat ze zoveel van me hield. Pas later, toen ik het contact met mijn familie verbrak en mijn moeder inderdaad zelfmoord pleegde werd mij pas duidelijk wat er speelde: verborgen narcisme.
Ik heb nooit een schuldgevoel gehad, al probeerden de narcisten en hun medestanders me dat wel aan te praatten natuurlijk. Nee, ik heb echt alles gedaan om dingen duidelijk te maken en aangegeven waarom ik niet verder kon met mijn familie. Maar zoals dat gaat met narcisten laten ze je nooit los of gaan. Ze proberen met man en macht je bij zich te houden.
Mijn leven nu, na vijf jaar geen contact met mijn familie, herken ik in het blog. Altijd op mijn hoede als mensen me mogen of als mensen dichter bij me willen komen. Alle voelsprieten staan uit, want waarom willen zij zo dicht bij me komen? Wat willen ze van me, wat schuilt daar achter? En als dan blijkt dat er ook iets achter zit, al is het maar iets kleins, dan roept dat zoveel bij me op dat ik alles afhoud.
Het krijgen van complimenten: daar kan ik niet mee overweg. Ik vier mijn verjaardag nooit. Ik haat die dag. Wil het niet vieren, maar voel me elk jaar toch ook weer schuldig naar mijn kinderen en vrienden. Mijn verjaardag vieren voelt voor mij als een verplichting, als het zorgen voor. Ik wil niet meer zorgen voor.
Ik ga ook niet naar verjaardagen, want dan moet er ook weer iets teruggedaan worden. Ik wil mijn vrijheid en aan niemand een verplichting voelen. Ik voel dat heel snel. Daarom houd ik iedereen op afstand. Mijn ervaring is ook dat de meeste mensen uiteindelijk toch iets van me willen. Ik voel alles heel snel.
Verder doe ik alles alleen en heb niemand nodig. Dat is natuurlijk niet zo, maar ook hier geldt voor mij dat ik hulp zie als een eeuwige verplichting om iets terug te doen. Eeuwig dankbaar blijven. Mijn man neemt me veel uit handen, zonder dat er iets tegenover staat. Daar ben ik altijd heel alert op, nog steeds, want als er wel iets tegenover staat ben ik enorm teleurgesteld. Mijn man kan ik niet betrappen. Het is een schat.
Kritiek krijgen kan ik nooit goed plaatsen. Ik kijk nog altijd eerst naar mezelf en moet dan met mijn man overleggen of het waar is of niet. Ik weet het meestal niet zelf. Moet daar steeds mee aan de slag.
Onzichtbaar. Ja, zo voel ik me nog steeds. Mijn man zegt dat hij met zulke dingen niet bezig is. Dat het hem niet bezig houdt. Dat gaat vanzelf zegt hij. Hij zegt ook dat hij zichzelf niet steeds van alles kwalijk neemt, wat ik wel doe. Al met al merk ik dat hij veel meer in balans is en ik leun op hem. Gelukkig dat ik dat kan, anders zou ik zo weer kunnen ‘verdwalen.
Ik vraag me vaak af hoe ik me zou voelen als ‘mijn narcisten’ me alles wat ze me hebben aangedaan op zouden biechten en oprecht spijt zouden betuigen. Dan zou ik dolgelukkig zijn en vrij zijn. Anders is dat bijna onmogelijk. Ik moet het ermee doen, want ik weet dat zij nooit hun schulden, leugens en bedrog op zullen biechten en mij zullen laten voelen en weten dat het hun schuld is en dat ze me veel ellende en pijn hebben aangedaan.
Iris, bedankt voor je blog.
“Altijd op mijn hoede als mensen me mogen of als mensen dichter bij me willen komen. Alle voelsprieten staan uit, want waarom willen zij zo dicht bij me komen? Wat willen ze van me, wat schuilt daar achter? En als dan blijkt dat er ook iets achter zit, al is het maar iets kleins, dan roept dat zoveel bij me op dat ik alles afhoud.
Verder doe ik alles alleen en heb niemand nodig. Dat is natuurlijk niet zo, maar ook hier geldt voor mij dat ik hulp zie als een eeuwige verplichting om iets terug te doen. Eeuwig dankbaar blijven.
Kritiek krijgen kan ik nooit goed plaatsen. Ik kijk nog altijd eerst naar mezelf en moet dan met mijn man overleggen of het waar is of niet. Ik weet het meestal niet zelf.”
Al deze punten zijn voor mij ook zeer herkenbaar M.!
Het vervelende is dat ik ( en de hulpverlening én mijn narcistische moeder natuurlijk) altijd geneigd waren om de oorzaak van deze problematiek bij mijzelf te plaatsen. Ik was altijd die moeilijke dochter. Die weg is zo makkelijk in te slaan, maar is doodlopend- het leidt uiteindelijk tot niets. Nog meer je best doen, nog beter proberen ‘goed’ te zijn, nog meer begrijpen van de ander enz. enz. Je brandt jezelf op en loopt vast. Tot ik op een gegeven moment bedacht dat het toch wel heel raar was dat ik decennialang zo zo zo enorm gewetensvol en schuldbewust probeerde iets aan de ellende te doen- ik keerde mezelf met professionele hulp jarenlang binnenstebuiten- en nóg zei mijn moeder bij het eerste het beste nieuwe narcistische voorval zonder enige emotie in haar stem dat alles aan mij lag en zij geen enkele verantwoordelijkheid droeg.
Hoe kon dat waar zijn??? Dit was ZO oneerlijk!
Innerlijk had ik op zo’n moment nog steeds de drang om mezelf te verbeteren om daarmee de liefde van mijn moeder te veroveren, maar de feiten haalden me in. Dit klopte allemaal voor geen meter meer.
Ik heb soms ook moeite met de vraag hoe puur de motieven van anderen zijn om met mij om te gaan.
Meestal stel ik die vraag niet en geniet ik van het contact, maar af en toe komt het duiveltje weer naar boven. Vaak als ik zelf onzeker ben over iets. Ik probeer tegenwoordig ‘coulant’ met ‘misstappen’ van de mensen die ik ken om te gaan. Ik zet deze woorden expres tussen aanhalingstekens, omdat ik me ervan bewust ben dat deze denkwijze stamt uit een narcistische opvoeding en op zichzelf ook wel ietwat narcistisch klinkt. Maar uiteindelijk werkt het zo voor mij en als het me lukt tot tien te tellen alvorens de boel op slot te gooien, blijkt vaak dat het geen misstappen waren, maar onhandig- of onzekerheden van hun kant. We zijn allemaal mensen he. Maar dat wil niet zeggen dat het me geen moeite kost om ‘vermeende slechte bedoelingen’ van anderen over me heen te laten komen en dat te verdragen. Negen van de tien keer blijkt echter dat het anders zit dan ik dacht en helemaal niet tegen mij persoonlijk bedoeld was. Ik probeer dit de laatste tijd bewust zo te doen omdat ik gewoon uit die vecht- of vluchtmodus wil. Als toch blijkt dat ik weer met narcisten te maken heb gehad en er geen mogelijkheid is tot consensus zonder zelfopoffering, is het veel gemakkelijker om op deze manier het contact te laten verwateren.
Fijn je reactie Simone. Dankje!
Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat het een voor de hand liggende weg is om in te slaan om naar jezelf te kijken. Zeker als de volwassenen in je leven dat tegen je zeggen als kind. Je denkt als kind dat de volwassenen het wel zullen weten en zeker als het je ouders zijn.
Bij ons thuis werd er soms gezegd dat ik een ontevreden kind was, maar meestal werd me dat door alles wat er verder gebeurde in ons gezin zonder woorden duidelijk gemaakt. Ik voelde me daardoor een zeur, een ontevreden en onterecht teleurgesteld kind. Ik kreeg toch immers alles (zeiden ze steeds). Het was verwarrend, maar ik dacht dat ook dat aan mij lag. Ik deed moeilijk, ik voelde alles en Ik zeurde. Maar het was gewoon zo dat ik nooit gezien of gehoord werd. Ja, soms heel even, omdat het mijn ouders goed uitkwam of omdat er visite was. Daar kan ik nu op die manier op terugkijken, maar als kind en trouwens jarenlang daarna ook nog had ik dat niet door. Ik vond het wel oneerlijk vaak, maar dacht dat het normaal was, dat het overal zo ging. Ik dacht ook dat zij sterk waren en ik niet. Zij waren het immers altijd met elkaar eens en stonden elkaar bij. Zij hoefde niet te huilen en waren nooit ontroerd, teleurgesteld of verward op momenten dat ik het wel was.
Ik vind het vaak nog lastig. Er zijn mensen die rationeel in het leven staan en weinig tot niets voelen, zonder dat ik meteen roep dat het narcisten zijn. Dat is natuurlijk ook niet zo. Zij kunnen uitspraken doen en niet in de gaten hebben dat ze me daarmee (enorm) raken. Tja, zegt dat iets over mij of over hen? Ik vind dat regelmatig erg moeilijk.
Wat ik ook erg vind is dat ik er nooit aan ben toegekomen om mezelf verder te ontwikkelen. Ik heb moeten vechten om te kunnen studeren. Ik had het geld niet. En ik had vooral ook de tijd niet, want ik had het altijd druk met mijn ouders. Er was altijd wel wat. Mijn volwassen leven werd daarmee ook nog gevuld. Ik gaf regelmatig aan dat ik nergens aan toe kwam omdat ik steeds met hun bezig was. O, dat vonden ze zo erg voor me, dat moest niet zeiden ze dan. Maar ze deden er niets mee. En als ik zei dat ik een of andere studie wilde gaan volgen, maar het zo erg vond dat dat niet kon omdat ik het geld niet had, dat kon ze ook niet schelen. Ik vroeg niet direct naar geld, maar indirect wel. Ik hoopte dat ze me zouden helpen. Ik wilde zo graag verder in het leven. Ik wilde zo graag! En ze kenden me toch? Ze wisten dat ik een doorzetter was. Ze wisten wat ik had meegemaakt met mijn scheiding, hoe dat was gegaan. Ze wisten hoe ik er met drie kleine kinderen voorstond, ook financieel. Ze hadden volledig zicht op mij. Mijn kinderen sliepen in tweedehands bedden op goedkope tweedehands matrassen, hun kleinkinderen. Ik had het geld niet voor nieuwe. Ze wisten alles van me! Ze dachten alleen aan zichzelf. Verdrietig en pijnlijk vind ik dat nog steeds. Enkele jaren geleden kwam ik er achter dat ze tonnen op de bank hebben. Een shock voor me. Hoe is het mogelijk dat ze mij en hun kleinkinderen nooit financieel hebben gesteund. Ik kon nooit op vakantie met ze en ze droegen meestal kleding uit tweedehands winkeltjes of van de kringloop. Ik heb er het beste van gemaakt en we hadden het fijn samen, maar toen ik hier achter kwam schrok ik toch echt wel. Mijn kinderen zijn inmiddels ook volwassen en ik steun ze waarmee ik kan, ook financieel. Tuurlijk!
Ik wist niet van NPS. Mijn vader is er een. En mijn moeder.. ach.. pffff. altijd depressief. Niks had ik aan ze. Ik zorgde voor ze. Ik nam het voor ze op. Ik was er voor ze.
Dat heeft zeker invloed op mijn leven nu. Ik kan niet voor een baas werken. Ik heb het gedaan hoor, maar zie vaak zoveel meer dan de baas, dat het onmogelijk is om emotioneel staande te blijven, laat staan mijn werk met plezier te kunnen doen. Dan zou ik de juiste werkgever tegen moeten komen. Ik zou het wel willen, dan raak ik wat meer uit mijn isolement. Maar dat lijkt meer op een sprookje en die bestaan niet. Enerzijds ben ik sterk, loyaal en draag de volle verantwoording, anderzijds ben ik onzeker en snel van de kaart als anderen me niet zien of over me heen dreigen te lopen.
Voor mezelf werken doe ik nu, maar dat valt ook niet mee. Ik heb de diploma’s allemaal niet, wat niet wegneemt dat ik mijn werk goed doe. Mensen kunnen op me vertrouwen, alleen weten ze dat niet en dat snap ik.
Ach, het is zo complex.
Ik heb als kind 13 jaar oorlog tegen mij en het lichaam gehad door een vrouw, en daarbij is nooit gepraat en was je sociaal geïsoleerd als kind. In psychotherapie die ik volgde werd geweld door vrouwen niet als slecht gezien en emotioneel en psychische mishandelingen niets bekend; alleen seksueel misbruik is in therapie ( en samenleving) bekend en dan valt al het andere ineens in het niets alsof het onbelangrijk was. Vandaar dat ik het ontzettend goed vind dat ook voor andere heel erge vormen van kindermishandeling aandacht komt. Je bent niet alleen als kind altijd onzichtbaar geweest, maar ook voor GGZ, voor justitie, voor hulpverleners, en er bestaat geen eens therapie. Het is bijzonder slecht in dit land terwijl er zogenaamd heel veel kennis is kan je psychisch gewoon verrotten, niet even, maar levenslang. Een omslag is nodig en dat kan, door meer bekendheid te geven aan andere vormen van kindermishandeling dan alleen seksueel misbruik,van dat laatste zijn honderden, duizenden onderzoeken en dat wordt wel serieus aangepakt, voor de rest is mijn ervaring dat de schouders wordt opgehaald.Letterlijk: van Justitie ivm strafrecht tot GGZ en therapeuten. Het woord ” pleger” of ” dader” valt alleen bij seksueel misbruik, er wordt niet gesproken over slachtoffers van emotionele mishandeling, laat staan dat hier ook maar enige verontwaardiging over bestaat in de samenleving. Terwijl ieder incident van seksueel misbruik breeduit in
de krant staat, en door ongeveer elke psycholoog wordt onderzocht en bekend is, kijken ze je vreemd aan bij andere vormen van kindermishandeling, en blijft een grote groep slachtoffers letterlijk in isolement en krijgt geen hulp. Ook bij Justitie denkt men dat emotionele mishandeling, fysieke en psychische kindermishandeling niet strafbaar is. In een vraag aan het ministerie van Veiligheid en Justitie kon men mij niet eens gewoon zeggen dat het strafbaar is, Goed dat hierover een artikel is geschreven, er is veel te weinig over bekend!
Vraag me ook altijd af wat de motivatie is van zulke mensen om kinderen te krijgen als je niet eens in staat bent van ze te houden.
De motivatie was geld, het waren pleegouders, vanaf 7 jaar oud tot 17 jaar heb je ook nog eens hard voor ze gewerkt. Zij kregen maandelijks flink geld en lieten je in vreselijke kleren rondlopen. Justitie en kinderbescherming selecteerden pleegouders m.i. op geweld en discipline, met een militaire of politie achtergrond, en ja, van mijn broers en zussen zijn de meeste met flink geweld van pleegouders in aanraking gekomen, zij kregen een vrijbrief van de kinderbescherming om je te mishandelen en te martelen. Dan is emotionele mishandeling slechts een deel van alles wat plaatsvond. Kinderbescherming spaarde geld uit, want een tehuis was ‘ duurder’ voor de samenleving dan pleegouders; achteraf zijn de kosten gigantisch veel hoger, want je kan levenslang niet werken en zoekt levenslang naar hulp.
Vreselijk Tim! 🙁 Echt afschuwelijk om dat mee te maken. Ik heb zelf geen kinderen, juist omdat ik weet wat je een kind aan kan doen als je niet enigszins in balans bent met jezelf. Ik verbaas me al jaren over de nonchalance waarmee oncapabele mensen kinderen onder hun hoede krijgen, hetzij als ouders zijnde, hetzij als pleegouders. Geld is echter wel een heel verwerpelijk motief. Echt onbegrijpelijk dat dat allemaal kan in Nederland.
We hebben een Commissie de Winter nodig om geweld in de Jeugdzorg erkend te gaan krijgen dat is al te erg: in therapie kiezen therapeuten snel de zijde van de kinderbescherming en pleegouders en laten je met alles zitten. Hele gezinnen zijn zo kapot gegaan. De emotionele mishandeling lag ook nog eens extra in het vlak van je afkomst: pleegouders en kinderbescherming maakten piekfijn continu aan je duidelijk dat je slecht was en ze hadden een vreselijke hekel aan je ouders en familie, het was hun tegen ons: zij waren zogenaamde goeden en jij als pleegkind de slechten. Dat uitte zich in dat je niet hoorde te bestaan volgens hen, dat je maar moest oprotten naar de achterbuurt waar je vandaan kwam, en erna moest je volgens alle instellingen altijd maar dankbaar zijn en vooral je mond houden. Over ergste vormen van martelingen wilde men niets weten, want tja, er was toch niets beters voor kinderen dan de kinderbescherming. Ja, de pleegouders kochten om de vier a vijf jaar een nieuw, groter huis, ik kwam op mijn vierde in een eenvoudige twee onder een kap en op mijn zeventiende vluchtte ik weg uit een villa met twee hectare grond, dubbele garage, twee vijvers en twee zomerhuisjes; ze hadden aan de pleegkinderen flink verdiend. Zelf als ex- pleegkind zit je levenslang in een uitkering en maatschappelijk kijkt niemand naar je om. Ja, dat is Nederland.
Hier zou eens meer aandacht voor moeten komen in de media. Wat een misstanden.
Ik heb me dit nooit gerealiseerd.
Een mooi onderwerp voor een programma als Zembla. Je zou dit misschien eens onder de aandacht kunnen brengen. Ik denk dat heel veel mensen hier niets van afweten.
Wat mij het meest verbaasd heeft is de hypocrisie dat al vanaf 1970 (!) de advies en meldpunten kindermishandeling werden waren ondergebracht bij… de kinderbescherming …in de vorm van precies die voogdij instellingen die ondertussen prima vonden dat kinderen gedurende hun hele jeugd stelselmatig werden gemarteld, misbruikt of mishandeld,je kan zo gek niet verzinnen of het MOCHT. Ook als puber lieten ze je zwerven zonder huis, op straat of in het bos wonen. En dan nu hypocriet van ” o wat is kindermishandeling erg”. En dat is nou precies waar de Commissie de Winter voor is, maar deze commissie is ook ‘ laf’ door bijvoorbeeld te stellen dat bepaalde vormen van geweld tegen kinderen ” in die tijd misschien wel heel normaal waren”. Dus was het allemaal eigenlijk toch wel prima, gelet op het tijdsbeeld, En dat is wat je dan ook nog eens krijgt .. Alsof je zegt” een beetje seksueel misbruik is toch eigenlijk wel gewoon in die tijd, dus wat zou het?” Of:” In het licht van de tweede wereldoorlog was geweld tegen de Joden niet zo erg want het werd toen normaal gevonden, in het tijdbeeld was het gewoon geweld. “. Nog steeds worden pleegkinderen niet serieus genomen, en misschien niet meer zo als de laagste rechteloze afvalrotzooi gezien als toen, maar het blijkt, dat er niet eens ooit een onderzoek is gedaan naar hoe dingen vanuit pleegkinderen zijn beleefd; afijn, een hele lange weg te gaan en als je het verschil ziet tussen de eerdere commissies Samson/ Deetman en de huidige De Winter ( die feitelijk onbekend is, want je hoort nooit wat van ze) heb ik weinig hoop zelfs dat er iets echt zal verbeteren. Seksueel misbruik is wel onder de aandacht gekomen, maar een algemene interesse in alle facetten van kindermishandeling ( fysiek, emotioneel, verwaarlozing, verlies van ouders, familie, wat het is om in een tehuis of pleeggezin op te groeien) ligt eigenlijk buiten de aandacht van politiek, samenleving en vooral van psychologen, want in de praktijk praat je dan tegen een muur. Hopelijk zal op een dag men wakker worden en beseffen wat al die tijd aan de gang was.
Er was een jongen en die is ook een paar keer bij pleegouders geweest en het eerste pleegouder gezin flaneerde opzettelijk met de badjas open voor het kind. Het tweede gezin was een homosexueel echtpaar die de jongen wou begluren en de jongen lokten met luxe. Hij dacht wat fijn maar daar zat misbruik achter plus dat ze er ook nog geld voor krijgen. Op tijd is de jongen er weggehaald want als het door ging kon hij nog bij hun in bed kruipen met dat ze “m betasten en strelen tegen zijn wil in. Hij was minderjarig. verdient dus bescherming en veilig thuis. Waar moet zo”n kind heen naar de Jellinek kliniek? Op die manier wordt je zwerf jongere en dat je in de handen komt van iemand die je wil misbruiken of zoiets als loverboys tegenkomen. Je hoort dat wel eens van kinderen die in kindertehuizen zitten dat ze eerder worden misbruikt dan in fosterfamily”s. dat heeft het leger des heils opgezet om hun een kans te bieden weer een leven op te bouwen met gezonde gewoonten. . .
Ja M., de gevolgen zijn heel complex.
Onbegrijpelijk dat je ouders je al die tijd niet financieel hebben bijgestaan.
Het is zo hard he?
Ik heb bewust de keuze gemaakt om er niet meer mee bezig te zijn wat ze allemaal hebben nagelaten te doen, want daar help ik mezelf niet mee.
Maar dat heeft jaren geduurd voordat ik dat kon.
En af en toe komt het toch weer even boven.
Ik ben nu eigenlijk ouderloos, terwijl mijn moeder nog leeft. Ik hou me staande met goede vrienden en vriendinnen.
Het ergste vind ik dat ze jouw pijn zo tegen je gebruiken. Dat vind ik een van de ergste dingen die ik in mijn leven heb ervaren.
Hoe meer verdriet je hebt, hoe groter je wanhoop is en hoe meer pijn je laat zien: hoe harder je ervan langs krijgt, tenzij je op een hele verknipte manier hen weer vooropstelt. Dan word je op een bepaalde manier weer ‘geaccepteerd’, dan word je weer toegelaten tot hun ‘circle of trust’, maar dit is slechts een surrogaat voor echte sympathie naar jou toe, want begrip voor jouw emoties zal er ook dán never nooit komen.
Deze paradox kun je niet aan normale mensen uitleggen. Het is ook niet uit te leggen, maar het gebeurt wel.
Heel erg bedankt voor de blog over het congres van CELEVT over de gevolgen en behandeling van emotionele mishandeling in de kindertijd. Het is hoopvol dat dit thema onder een grote groep professionals onder de aandacht is gebracht en dat er onderzoek wordt gedaan op dit gebied. Mij raakte het te lezen dat als je een moeilijke jeugd (met emotionele/narcistische mishandeling) achter de rug hebt, ook vaak een moeilijk leven als volwassene hebt. Bij mij is dat zo. Mijn lichaam en geest hebben dagelijkse zorg nodig. Het is hard werken om enigszins fit te blijven. Dat voelt soms zo onrechtvaardig en maakt murw. Ik blijf echter moed houden. Jouw beide boeken zijn zo hoopvol geschreven. Ik begrijp nu zo goed wat er vroeger thuis gebeurde met mijn narcistische vader en later in mijn huwelijk met een narcistische man. Ik ben me heel bewust geworden van het land van de duisternis en heb nu voor mij zelf gekozen, het land van licht en liefde. Ik ben je INTENS DANKBAAR voor de boeken die je hebt geschreven en de workshops die het Verdwenen Zelf organiseert. Ik voel me door jou en jouw netwerk gehoord en gezien !
Anna
Hallo Tim,
Jouw verhaal doet me denken aan een vroeger buurmeisje. In het gezin waar zij woonde was zij pleegkind. Ze woonde niet zo ver van ons vandaan. Haar ouders hadden een dierenpension. We hoorden altijd vreemde verhalen over deze mensen. Dat ze niet goed zorgden voor de dieren, maar ook over hun pleegkinderen gingen rare verhalen rond. Er waren ook regelmatig nieuwe kinderen. Het rare was dat die kinderen zo ongeveer van mijn leeftijd waren, maar ze nooit mochten komen spelen. Achteraf is dat raar, omdat kinderen bij ons in de buurt overal binnen liepen. Maar ieder huis had zo z’n eigen regels en daar deed je het mee. Een van die meisjes is één keer bij mij thuis geweest. Ik weet ook nog dat ze zei dat ze eigenlijk naar huis moest. Ze vertelde dat ze anders klappen kreeg en dat ze gestraft werd en in een kast moest in het donker. Ze vertelde ook dat haar pleegmoeder niet lekker kookte. Ik weet nog dat ik met open mond naar haar luisterde en ik later dacht dat ze het spannend kon vertellen. Ze vertelde het ook alsof het een spannend verhaal was. Toch had ze ook een trieste blik kan ik me herinneren. Ik besefte me totaal niet wat daar gebeurde. Ik was een jaar of 10. Ze heeft er niet zo heel lang gewoond, ik denk een paar jaar als ik terugkijk. Maar voor haar waren die jaren natuurlijk heel lang.
Een paar jaar geleden ontmoette ik haar in therapie, vanwege mijn eigen verleden met een narcistisch ouder. Daar zat ze, dat meisje. Ze was net als ik inmiddels 45 jaar toen. Ze kende mij nog en vertelde dat ze daar jarenlang is misbruikt. Haar pleegzussen en – broers ook. Ook die ouders ontvingen geld voor die kinderen. Ze zijn bijna allemaal psychisch en seksueel misbruikt. Ik voelde me schuldig. Ik had haar spannende verhaal destijds wel aan mijn ouders verteld, maar die deden daar niets mee, reageerden er amper op, dus ik dacht dat het wel meeviel. Mijn gevoel was toch echt anders, maar mijn gevoel was nooit van enig belang thuis.
Ze is uit huis geplaatst en naar een ander gezin overgeplaatst. Ook daar werd ze mishandeld.
Deze vrouw moest steeds aan zichzelf werken. Ze vertelde dat er maar weinig mensen waren die haar geloofde. De mishandelingen waren zo erg, dat mensen dat niet kunnen of willen geloven. Ze ging immers altijd ‘gewoon’ naar school, alsof dat een goede graadmeter was. Ook al droegen ze vaak kleding die te klein of te groot waren, daar deed niemand wat mee. Daar werden ze mee gepest. Thuis moesten ze hard werken, zowel in het bedrijf als in het huishouden. Gratis personeel.
Haar leven is nog steeds zwaar. Ze heeft met haar pleegzussen en -broers geen contact. De mishandelingen en het onvermogen om erover te kunnen praten heeft ze uit elkaar gedreven. Niemand die voor ze op is gekomen. Jeugdzorg en de kinderbescherming is er aan te pas gekomen, maar ook deze instanties deden niet wat ze zouden moeten doen. De klik was er niet werd gezegd en zo werden de kinderen weer overgeplaatst naar een ander gezin.
Achteraf vond ik het nare mensen. Ik sprak ze weleens als ik voorbij fietste. De man vond ik een griezel. Hij was overdreven geïnteresseerd in mij, ik vertrouwde hem niet. De vrouw leek hartelijk, maar nu achteraf was dat gespeelde hartelijkheid. Ik zag het verschil niet als kind.
Deze vrouw gaat gebukt onder zware depressies en leeft van een uitkering. Ze wantrouwt de wereld. Ook ik heb geen contact meer met haar, hoewel ik dat best zou willen. Ze kan dat niet aan, contacten en ze onderhouden. Ze kan het leven nauwelijks aan en leeft van therapie naar therapie, die ze eigenlijk niet eens kan betalen.
Wat erg eigenlijk dat je dit verhaal nog zo goed herinnert, je schrijft dat jouw gevoel thuis niets van belang was…
Je zou dan hebben gehoopt, dat als dat anders was geweest, je je ouders had kunnen overtuigen dat iets aan de hand was… Wie gelooft een kind?
Heel herkenbaar dit verhaal en de gevolgen. En herkenbaar hoe niemand voor je ooit opkwam, bedenk ook dat gezinnen expres helemaal uit elkaar werden gerukt, niet alleen door pleegkinderen uit een gezin fijn op te splitsen in zoveel mogelijk pleeggezinnen, maar ook doordat elk contact met broers en zussen verboden was. Dat is later niet meer in te halen.
Er zijn in de jaren vijftig en zestig nogal wat kinderen aangeboden aan ” wie maar wil”, wij stonden zelfs in een advertentie in een krant. Veel pleegkinderen hebben hard moeten werken en omstandigheden waren slecht. Zoals in het geschetste voorbeeld van je buurmeisje had de buitenwereld ” geen idee”. Maar ook de wil om ets te doen was er niet, al hoorden de buren je als kind krijsen. En wanneer kinderbescherming (of voogdij als onderdeel van justitie) erbij was betrokken, dan hoorde je al helemaal niemand. Iedereen was ook bang, pleegouders verboden contacten, zo kreeg je stokslagen voor het meebrengen van een vriendje ,maar erger nog was de totale isolatie omdat je niet mocht spelen met andere kinderen. Je bent inderdaad levenslang bezig… Therapie krijgen is nog heel wat, want meestal lukt het ook niet om therapie te vinden.
Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je haar verhalen hebt gehoord. De schuldigen zitten in Den Haag, in het beleid om pleegkinderen vogelvrij te verklaren en achteraf naar niets te willen luisteren. We hopen- voor haar ook- dat de Commissie de Winter , die geweld in de jeugdzorg onderzoekt eindelijk na zoveel tientallen jaren nog wat erkenning kan geven, want dat is nog niet geweest. Pesten, mishandelen, seksueel misbruik, martelen, opsluiten, vernederen, emotioneel kapotmaken, alles is goedgevonden door jeugdzorg en justitie. Uit eigen ervaring weet ik dat justitie weigerde iets te willen onderzoeken. De werkelijke schuldigen zijn te vinden bij de overheid die dit goedvond, er vaak van wist en hun schouders ophaalden. Dank voor het delen van dit heel herkenbare verhaal Moniek!
Dag Tim,
In de krant aangeboden. Een onschuldig kind. Een kind dat al niet mocht opgroeien bij zijn of haar eigen ouders. Hoe in en in triest. En het is niet eens zo lang geleden.
Wie gelooft een kind. Wie gelooft wie bij seksueel misbruik en wie gelooft wie bij psychische mishandeling. Wie gelooft dat inmiddels volwassen geworden kind als zij of hij vertelt wat er gebeurde binnen dat voor de buitenwereld normaal lijkend gezin. Dat gezin waarvan de ouders zo aardig leken, zo sociaal of juist zo rustig. Het is niet zo dat anderen dan ineens zien dat dat gezin onveilig was. Dat zie je namelijk niet aan een verborgen narcist. Een verborgen narcist is alles behalve zichtbaar.
Maar waar je het wel aan kunt zien is aan degenen waarmee de narcist zich voedt of heeft gevoed. Daar heb je wel kennis voor nodig. Heel veel kennis. En daar wordt hier bij het verdwenenzelf hard aan gewerkt! Het tweede boek van Iris Koops geeft heel veel inzichten, adviezen en informatie.
Op dit moment komt er in de media informatie naar buiten over vrouwen (en over misbruikte mannen hopelijk ook) die ‘aangerand’ en/of seksueel geïntimideerd zijn door ‘belangrijke’ lui, hoge piefen. Met afgrijzen, maar ook met ‘hoop’ luister ik naar de mensen die hun verhaal naar buiten brengen. Ik ben ze dankbaar.
Je hoort de reacties van onwetende mensen óf -wat je wel kunt begrijpen- de daders zelfs. Ze reageren vol verbazing en vaak ook met ongeloof dat ze het zeer merkwaardig vinden dat je daar niet eerder mee kwam, want ‘als er echt zoiets ergs is gebeurd dan had je dat wel eerder gezegd?’ Zulke reacties zijn echt om te huilen.
Dat is nou juist de reden waarom iemand die dit overkomt het niet durft te zeggen. Je wordt niet geloofd. Dat is op zich al pijnlijk, maar vaak word je ook nog ontslagen of gepest of word je gezien als iemand die altijd maar overdrijft, overgevoelig is of aandacht vraagt.
Je moet bewijzen hebben. Blauwe plekken en wonden op je lijf bij fysieke mishandeling zie je, kun je aantonen. Maar seksuele intimidatie en psychische (waaronder het geniepige narcistische) mishandeling is nauwelijks aan te tonen. Die wonden en blauwe plekken zijn niet zichtbaar aan de buitenkant. Maar gezonde eigenwaarde of enig zelfvertrouwen is er ook niet meer. Wel zwaarmoedigheid, verwardheid, leegheid, depressies, verdriet en pijn. Als je het zelf hebt meegemaakt of je bent een kundige empathische hulpverlener die écht op de hoogte is van narcistische mishandeling, dan kun je de symptomen die er absoluut zijn herkennen. Lees hier maar op de website. Allemaal dezelfde verhalen. Je kunt het nauwelijks verzonnen krijgen, zeker niet als je wat dieper gaat.
Het is niet altijd eenvoudig, want er zullen ook mensen zijn die onterecht veroordeeld worden. Echter geloof ik er in dat wanneer je zeer deskundig bent: alle kennis in huis hebt en empathisch bent dat je het kunt filteren.
Deze vormen van mishandeling die je als kind zijn overkomen en waar je niks NIKS aan kon doen hebben een grote impact op je verdere leven als volwassene. Je kunt niet helen, zolang deze ernstige vorm van verwaarlozing/mishandeling niet herkend, erkend en bevestigd worden.
Zelfs als je fysiek aantoonbare schade had opgelopen, weigerde de kinderbescherming iets voor je te doen, ze vonden jou als pleegkind een probleem. Je deugde niets en alle geweld tegen kinderen in Jeugdzorg werd en wordt nog steeds door deskundigen gerechtvaardigd als ” eigen schuld”. Ook deskundigen vinden pleegkinderen bij voorbaat ” slecht”, en dat de oorzaak van bijvoorbeeld kindermishandeling bij het kind ligt. De pleegouders zijn vaak keurige mensen, zoals voor mijn familie allemaal geselecteerd met een gewelds/ macht achtergrond (leger, politie), mijn oudste zus is dan ook door haar pleegvader ( politieman) met haar hoofd tegen de muur geslagen en misbruikt, zij zit levenslang in een inrichting en niemand ( ik ook niet) komt voor haar op (ik heb teveel aan mijzelf). Voor de buitenwereld zag alles er prachtig uit: pleegouders galmen op de eerste rij van de kerk het hardste de psalmen, kijken het meest vroom en leken zo gewoon. Achter de voordeur de meest verrotte gestoorde idioten, die hun gang mochten gaan van justitie en de reformatorische kerk. En ja, tot de commissie de Winter in 2016 wilde niemand iets horen….Maar ik vrees dat Mischa de Winter straks zegt:” tja, in de kerk was extreem geweld nou eenmaal gewoon he? Dat hoorde erbij en had een bepaalde functie..” Eigenlijk zou een commissie die geweld tegen kinderen onderzoekt ALLE geweld tegen kinderen moeten afkeuren, per definitie.
“Voor de buitenwereld zag alles er prachtig uit: pleegouders galmen op de eerste rij van de kerk het hardste de psalmen, kijken het meest vroom en leken zo gewoon. Achter de voordeur de meest verrotte gestoorde idioten, die hun gang mochten gaan van justitie en de reformatorische kerk. ”
Ik heb slechts één gedeelte uit je alarmerende bericht gekozen, omdat dit voor mij zo’n goed voorbeeld is van het feit dat blijkbaar niets is wat het lijkt.
Soms denk ik dat onze maatschappij zo op imago gebouwd is, dat we nog maar het topje van de ijsberg zien wat betreft de werkelijke interactie tussen volwassenen onderling en volwassenen en kinderen; datgene wat je niet ziet en verborgen blijft achter de muren van onze huizen. We zijn zo gewend aan een bepaalde beeldvorming, dat we nauwelijks kunnen of willen geloven dat personen die wij als goed en puur beschouwen, dat helemaal niet hoeven te zijn. Dit geldt bijvoorbeeld ook voor de geestelijken in de katholieke kerk.
Soms word ik hier mistroostig van. Kunnen wij het wel aan als we echt horen hoe het er in bepaalde kringen aan toe gaat en is gegaan?
Is dit dan ook één van de redenen dat zulke onderzoeken als die jij noemde zo traag vorderen? Omdat de uitkomst ons wereldbeeld te veel op zijn kop zet en we liever de kop in het zand blijven steken? In dit geval gaat het dan over de overheid. Hoeveel sneuvelende heilige huisjes kan die aan?
Dag Simone, dank je wel voor je reactie…
De Commissie de Winter lijkt zich in te dekken, want het is namelijk niet uit te leggen als de kinderbescherming zelf betrokken was bij stelselmatige mishandelingen (ertoe aanmoedigde zelfs) en op de hoogte was, zowel tijdens als achteraf, waarom er nooit iets is gedaan. Alles moest expres verzwegen worden.
De werkelijke reden is, dat Justitie en Jeugdzorg zogenaamd hele goede instellingen zijn die juist ervoor waren dit te voorkomen en te bestrijden en dat beeld willen ze graag blijven uitdragen. Want wie werkelijk weet wat gaande was onder de vlag van kinderbescherming en justitie kan ze niet meer zien als geloofwaardige instellingen, die doen wat ze zouden horen te doen: zorgen voor bescherming van kinderen en het doen van recht.
De huisjes zijn te heilig, maar niet alleen vanuit justitie zelf.. Vanuit hulpverlening is het eerste wat je hoort als je iets negatiefs vertelde over de kinderbescherming ” hoe verschrikkelijk goed ze toch ook wel zijn, ze doen het toch o zo goed…”.
Ja, vind je het gek zo’n reactie…!
Want die WMO bijvoorbeeld, die het ene moment jou te woord moet staan vanwege ernstige gevolgen door geweld vanuit Jeugdzorg, zit even later aan tafel met Jeugdzorg vanwege kindermishandeling in het hier en nu en wat zijn ze dan ineens weer goed. Ze spreken met dubbele tong en hebben geen belang bij negatieve berichten over organisaties van Jeugdzorg die zij juist als goed moeten zien.
De Commissie de Winter gaat vast heel veel in de doofpot stoppen: op vragen waar je terecht kan met vragen over het niet vervolgen, het geweld, verantwoording, enzovoort… doen ze uiterst vaag, ze onderzoeken niet echt gerichte zaken maar gewoon een beetje ” in
het algemeen” (je hoort ook tussentijds nooit iets van ze, terwijl bij de commissie Deetman ongeveer elke week een priester of zo het veld moest ruimen, met bijbehorende persconferenties) en niemand wordt echt aangepakt. Waar in de Katholieke Kerk nog schuldigen waren, gaat het hier ineens niet om daders of schuldigen, maar om een “beeld van de omvang”, terwijl bijvoorbeeld diegenen die deksels goed wisten van langdurig en bizar geweld, en niets deden ( niet strafrechtelijk, maar ook niet qua hulp – iedereen liet je barsten) gewoon vrijuit gaan. Dat weet je bij voorbaat, er zal niemand worden aangepakt en we krijgen een soort ” collectief excuus” vanuit een onpersoonlijke commissie die liefste niet echt alles onderzoekt en liefste niet verantwoordelijken aansprakelijk stelt: ook Officieren van Justitie die weigerden om te vervolgen, omdat het niet uitkwam . Mijn geval staat niet op zich: er zullen honderden, misschien wel een aantal duizenden gevallen zijn, waar zeer langdurig en ernstig geweld bewust alsnog de doofpot in gaat, omdat degenen die het meemaakten het niet eens meer kunnen (na-) vertellen. Heilige huisjes niet alleen voor de regering, maar ook GGZ en maatschappelijke organisaties of hulpverleningsinstellingen hebben geen belang in publiekelijke bekend worden van wat onder de vlag van kinderbescherming gebeurde en hoe de hele kliek van justitie elkaar jarenlang heeft afgedekt. Het is wat da betreft niet alleen een soort heilig huisje, maar meer een “onderwereld” waar je niet doorheen komt.
Groet, Tim
Hoi Tim,
Ik vind het echt een schrijnend verhaal…
Ik weet hoe erg het is als je niet geloofd wordt en je als enige vanuit een underdog-positie een geschiedenis van pijn vertelt waar in mijn geval een complete familie de ogen voor sluit, maar ik weet dat ik nooit zal rusten totdat de onderste steen boven is, hoe dan ook.
Ik hoop dan ook dat het laatste woord over de misstanden in de jeugdzorg nog lang niet gezegd is en dat het misschien lang kan duren, maar dat op een dag aan het licht zal komen wie de mensen waren die aan het roer zaten en dat er genoegdoening komt.
Maar dat het lang kan duren, hebben we in de katholieke kerk gezien, helaas.
Zolang de daders een machtspositie hebben, sta je in wezen machteloos.
Misschien ben je al op de hoogte van het uitkomen van het boek Echo s van trauma.
ik heb het boek nog niet gelezen maar er zijn 25 inkijkpagina s en een omschrijving. Ik lees , eigenlijk met schrik, hoe de focus en parallell ineens benadrukt wordt op vroegkinderlijk trauma en agressie verklaard vanuit de gedesorganiseerde hechting.
Ik lees dat het boek tot stand kwam op grond van de onmacht / wanhoop of soortgelijke ervaringen bij therapeuten die vastlopen door die gedesorganiseerde hechting.
En een ander hoofdonderwerp is dat vele slachtoffers daders worden oftewel dat vele daders slachtoffer waren.
Dat zal allemaal. Ik zal dat niet ontkennen. Maar ik lees het alsof de therapeuten bijna slachtoffer zijn van de agressieve manipulerende clieten vanuit hun desgeorganiseerde gehechtheid. Maw wat een beesten van clienten en wat een helden van therapeuten.
En naar de samenleving toe vind ik het een doodenge ontwikkeling steeds maar weer de verbinding de samenleving in te gooien tussen cPTSS en daderschap. Ik durf niet eens meer te zeggen dat ik cPTSS heb omdat mensen onderhand gaan denken dat ik of een lopende tijdbom ben of wellicht een gevaar ben om bijv met kindjes te zijn, want wellicht maakt mijn slachtofferschap mij tot dader worden in staat of ben ik dat al en weet niemand dat….
Ik heb het boek nietgelezen en hoop dat ik hier blaaskaak.
Hoi Lilian,
Bedankt voor je bericht, ik ga dit onderzoeken! Ik begrijp je zorgen omtrent dit boek,
hartelijke groet,
Iris
Hoi Lillian,
Ik denk dat slachtoffers alleen daders kunnen worden in zoverre ze zich niet bewust zijn van de pijn van het hun aangedane leed.
Slachtoffers die in contact zijn met hun gevoelens van onvermogen, eenzaamheid en pijn en de impact daarvan op hun dagelijks leven, berokkenen niet automatisch anderen schade, maar meestal alleen zichzelf, afhankelijk van het stadium van verwerking.
Onverwerkt trauma heeft immers altijd negatieve gevolgen, hetzij voor de omgeving, hetzij voor jezelf.
In ieder geval gaat het naar mijn idee altijd om bewustwording.
Ik hoop dat het boek dit onderscheid maakt.
De ondertitel van het boek is ”Slachtoffers als daders, daders als slachtoffers”. De kaft heeft groots: ”Echo’s van trauma” afgebeeld staan. De kaft is verder een beeld van uitgedroogde, gebarsten grond. Mogelijk als metafoor bedoeld van de gebarsten (of in geval van dissociatie) gespleten ziel / persoonlijkheid.
Wat gebeurt er onbewust psychologisch met een willekeurige voorbijganger die het boek vanuit een ooghoek ziet..? Die legt zonder het echt door te hebben de verbinding tussen Trauma en Dader. Zeker omdat er geen mediaberichten zijn over mensen die zwaar getraumatiseerd verstopt thuis aan het vermijden zijn. De onzichtbare groep.
Waar de media wel bovenop springen is agressie in de samenleving en PTSS.
Ik geef graag een voorbeeld van hoe ”agressief” (niet dus) ik ben met mijn cPTSS.
Het meest recente voorbeeld toevallig, want ik kan er veel geven hoor…
Meest recent was gister.
Ik bood mijn Esprit winterjas van vorig jaar te koop aan op marktplaats. Een vrouw bood een laag bedrag. Ik noemde mijn prijs: 17,50. Ze zei dat ze inclusief verzenden maximaal 21,95 kon uitgeven omdat ze net gescheiden was en beperkt budget had.
Ik vroeg waar ze woonde, dat bleek vlakbij mijn woonplaats en toevallig moet ik van de week er in de buurt zijn. Dus we kwamen overeen dat ik hem voor minder dan de verzendkosten zou langsbrengen.
Ze gaf me haar adres. Ik zocht even de route op internet en omdat je bij een adres gelijk streetview cadeau krijgt op internet zag ik dat het een heel riant halfgeschakeld nieuwbouwhuis was. Even was ik bang dat het een oneerlijke vrouw was geweest die niet bepaald krap zat, maar gewoon goedkoop een jas wilde pingelen. Mijn cPTSS maakt mij zoooo agressief (niet dus) dat ik netjes mail of het het half vrijstaande huis is.
De vrouw mailt terug: ”Ja, er staat een te koop bord in de tuin”. En dan voel ik verdriet om de vrouw door me heen gaan. Zo’n mooi huis, dat moet met veel blijdschap gekocht zijn. Dat is een gezamelijk opgebouwd leven van een gezin. En dat gezin is gebarsten. De vrouw moet loslaten, alleen verder, opnieuw beginnen. Waar ze dacht al een heel eind te zijn. En het doet me echt pijn voor haar. Dat mail ik: ”Wat ontzettend… wat heftig… sterkte…”.
Ze bedankt me en zegt dat ze met twee kindjes terug naar haar ouders gaat.
De volgende ochtend pak ik een Theemok in met krijtborddeel op de buitenkant. Met een schoolbordkrijtje erin. Ik pak een lege knutselkaart en stempel er een sjabloon op waarin ik ”sterkte” schrijf. 3 Zakjes Pickwick Herfstthee reig ik met een lintje aan elkaar en plak ik met maskingtape op het kaartje. Ik doe er een klein briefje met een paperclip op, waarop ik schrijf haar niet te kennen, maar dat ze zich in een herfstige periode bevindt en ik haar en de kindjes toewens dat het snel lente wordt. En dat de mok bedoeld is om voor haarzelf steeds krachtige woorden op te schrijven, die een steun voor haarzelf zullen zijn.
Zo agressief (niet dus) ben ik door cPTSS. Ik weet dat het boek niet spreekt over een 100% causaal verband tussen agressie en cPTSS, maar het noemt op de kaft en flap juist geen percentage en nog los daarvan het benadrukt wel dat er een verband is. Dat is er ook, maar dat hoeft niet zo expliciet te benadrukt worden toch..? Omwille van de cPTSSers die het niet zijn. Geen dader zijn, niet waren en nooit zulen worden.. Omdat ze niemand kwaad doen en slechts lijden in stilte.
Ik wil met bovenstaande niet mijzelf in de picture zetten om de mok enzo. Ik wil alleen maar aangeven dat ik dagelijks (figuurlijk) sterf aan mijn trauma, herbelevingen, triggers en dat mijn geheugen mijn ellende is. Maar middenin hoe ik door mijn huis bagger en wankel met mijn zak beton om mijn strot, is zoiets als je hierboven leest mijn lief zijn voor een ander. Zoals anderen dat ook zijn in net zulke zware omstandigheden of nog zwaarder. En dat alles verdient niet wat dit boek benadrukt… Alleen al via de kaft en omslag.
Misschien slaat het nergens op dat ik dit schrijf…?
Paar minuten later:….
Ik besef ineens waarom ik dit zo schrijf en beleef (los van dat het inhoudelijk een punt zou kunnen zijn, maar waarom het beladen is voor mij).
Mijn narcistische moeder (Daar zijn we weeeeeeer…. zucht). Haar woorden, scheldtirrades, hoe ik walgelijk was en hoe ik haar leven en haar zo vernielde dat ze zelfmoord zou plegen. Hoe werkelijk niemand mij als kind zou willen en hoe ik dankbaar moest zijn dat zijn tenminste nog voor mij zorgde. etc etc.
juist omdat mijn ziel iedere dag vernield werd door te stellen dat ik de slechtheid zelve was, juist daarom heb ik nooit iets of iemand kwaad gedaan (anders dan muggen en vliegen enzo). En ik ben er zo zo trots op dat je zo vernield kunt worden en dat er dan nog niemand op deze wereld slechter slaapt door mijn bestaan. Niemand huilt om wat ik heb aangericht, want ik richt niets aan.
En dan zo’n boek, dat rucksichtloos cPTSS en daderschap schreeuwend de wereld in stuurt.
Het is weer eens een trigger.
Anoniem, wat herkenbaar en goed verwoord. Als slachtoffer van kindermishandeling heb je al zo’n grote achterstand en wordt je ook nog eens ingedeeld in een groep die wel agressie zou hebben voortkomend uit… Vooroordelen zijn overal zichtbaar, in de WMO kom ik ze massaal tegen. cPTSS wordt vanuit de WMO gezien als een gevaar, je wordt niet objectief beoordeeld. Daarvan kan ik een mooi voorbeeld noemen. Als kind ongeveer je hele jeugd langdurig en op alle manieren mishandeld en 1 jaar van je jeugd veilig gevoeld in een peutergroep. Later trouw je en krijgt kinderen, je maakt een traumatische echtscheiding mee en ziet je kinderen nooit meer, nergens kan je verwerken. Niets mag je ergens verwerken, want alles zou teveel zijn. Goed je bent dus verborgen voor iedereen en na 30 jaar komt eindelijk WMO erachter dat iets niet klopt, precies zoals anoniem het beschrijft: iedere dag zwarte triggers, herbelevingen , dissociatie, sociale isolatie. Nooit ben je eigenlijk opgegroeid en zeult dagelijks alles mee, niemand heeft ooit last van je. Je leeft extreem geïsoleerd door alles, komt nauwelijks buiten en hebt alle moeilijkheden in jezelf. Om te overleven heb je een leven met een aantal poppen. Komt een vrouw van WMO eindelijk na 30 jaar, terwijl je met alles zit ( denk je dus: eindelijk veertig jaar na je jeugd en dertig jaar na het verlies van je kinderen… eindelijk een beetje hulp…en dan ziet ze die poppen; die je in vertrouwen haar laat zien, in vertrouwen ziet ze iets van wat jouw wereld is geworden, waarmee jij, helemaal kapot moet zien te overleven…een plekje waar je vanuit klein zijn nog kan veilig voelen… Zegt ze tegen je: Zijn die soms voor seks?
Waarom wordt je na kindermishandeling zo gezien? Waarom is er geen enkel respect voor slachtoffers van kindermishandeling en wordt zo negatief gedacht? De betreffende WMO vrouw komt er bij mij niet meer in en ik heb liever geen hulp dan zulke schaamteloze, onbeschofte hulpverlening die je ziet als een ( potentiële) dader, als een verschrikkelijk iemand, terwijl je in de samenleving voor alles wat in je jeugd aan mishandelingen is meegemaakt ondertussen al 45 jaar geen enkele psychologische hulp kan krijgen; je bent niet eens als slachtoffer erkend, maar ze willen je wel gelijk vanuit niets een dader noemen. Tim
Lieve Tim,
Ik viel gisteravond stil toen ik dit las… jij en ik en anderen zoals wij zijn een subdoelgroep met cPTSS, verstopt, geisoleerd en niemand kwaad doend met ook niets aan risico daarop.
Je verhaal voelt alsof een scherp iets mijn opperhuid wegschuurt en er gloeiende schaafwondpijn giert. Zoveel eenzaamheid, zo overleven, zo ontzettend lang… het is precies mijn eigen isolatie, eenzaamheid en pijn maar op de een of andere manier voel ik jouw pijn dieper dan mijn eigen, logisch ook eigenlijk. Ik vind het verschrikkelijk voor jou, mijn hart huilt voor je.
Ik ben trots op jou hoe je je leven leefbaar maakt met makkers.
En ik heb geen woorden voor de vraag en houding van de wmotype. Ze had je kunnen bevragen of je zou willen vertellen wat de poppen voor je betekenen en waarom en dan jou en je blok beton wat leven was kunnen opmerken….
Haar vraag komt uit onmiddelijke invulling en dat ook gelijk voor waar aannemen, puur denken vanuit ‘ik die gezond is en de rare ander, terwijl een goeie psycholoog en ook een spver me ooit benadrukten dat wij niet raar doen, maar heel gezond hebben gereageerd op zieke leefsituaties. Dat geen enkel mens gezond ons trauma had kunnen dragen.
Ook deze wmomiep had jouw leven niet ongeschonden doorstaan…
Haar vraag was ook gerelateerd aan een morbide man of mensbeeld. Tenminste dat lijkt me zo…Een verschrikkelijke afgrijselijke ervaring voor jou. Ik krijg het er koud van…
Bedankt dat je reageerde! Bedankt voor je woorden en gevoel erin.