Narcistische partner vermomd als “slachtoffer”

Dit is een gastcolumn van Lotte

Mijn ex leek alles behalve een narcist. Hij was iemand die graag op de achtergrond bleef. Verlegen, bescheiden, onzeker zelfs. Een moeilijke jeugd, die hem een laag zelfbeeld had gegeven. Een zachtaardige man, serieus, die voor de mensen van wie hij hield door het vuur zou gaan.

Hoe had ik óóit kunnen vermoeden dat jaren later, deze man mij tot op de grond zou willen breken?

Lees verder “Narcistische partner vermomd als “slachtoffer””

Niets was goed genoeg voor Mevrouw

Dit is een gastcolumn van Michelle

Een maandagmorgen in november. Buiten was het nat en grijs, de regen kwam met bakken uit de hemel. Het zag er somber uit maar daarom leek het binnen zoveel gezelliger. Behaaglijk warm, de kaarsjes brandden, het licht was gedimd en een zacht muziekje klonk op de achtergrond. Ik was nog elke dag blij met mijn sfeervolle werkplek, mijn eigen beautysalon.

Vanwege een wegomleiding verscheen Mevrouw 10 minuten te laat op haar afspraak. Terwijl ik haar jas aannam, mopperde ze over de toestand op de weg én dat de regen haar kapsel verpestte. Ze was gister maar liefst een uur met de föhn in de weer geweest, deelde ze mede en dat ze door mij een haarnetje op haar hoofd gezet kreeg was ook al niet bevorderlijk, zei ze verwijtend. “Fijn dat je er bent”, glimlachte ik en negeerde haar gemopper.

Lees verder “Niets was goed genoeg voor Mevrouw”

Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 2)

Dit is een gastcolumn van Mariz

Doordat ik in een relatie met een narcistische man zat maar dat niet vast kon stellen toen ik er middenin zat, draaide ik steeds dieper vast in een vicieuze cirkel die mogelijk voor velen herkenbaar is. Ik had mezelf een ‘Robot-stand’ aangemeten, puur uit zelfbehoud, en die hielp als een pantser tegen zijn nare gedrag. Ik werd zo vreselijk nerveus voor wat er wel of niet kwam, of ik wel of niet een antwoord kreeg en hoe dat antwoord dan zou zijn, welke toon en vooral een diepgewortelde angst hem kwijt te raken. En ja… zo had ik de cirkel rond, ik was verslaafd aan hem, was totaal gegijzeld en ik zag niet dat ik zelf de sleutel had. Want soms, heel soms, was er die opleving. De langste duurde twee maanden waarin ie weer die Grote Liefde van weleer was, ik durfde weer spontaan te zijn, we praatten weer en oh wat hield ie van me. Ja, hij gaf ook wel toe dat alles ook wel een heel klein beetje aan hem had kunnen liggen, met zo’n kruimel vol inzicht was ik dan weer helemaal hoopvol naar de toekomst.

Lees verder “Uit het oorlogsgebied: weg bij mijn narcistische ex (deel 2)”

De narcist en zijn leegte

Dit is een gastcolumn van Summermoon

Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.

Maar de ruzies, het in de belangstelling staan op feestjes… het zijn helaas kortdurende oplossingen. Zodra je weer met je eigen leegte wordt geconfronteerd, neemt ook je ongemak weer toe. Dan word je weer onrustig en ga je je ongemakkelijk voelen. Dan ga je zoeken naar manieren om die onrust en dat ongemak minder te hoeven ervaren.

Helaas heb je nooit geleerd om manieren te vinden die opbouwend en verbindend zijn. Je kunt qua relatie vooral afbreken, maar waarschijnlijk besef je dat zelf niet.

Ik hoopte altijd dat ik de liefde, warmte en geborgenheid die ik voelde omdat ik nu eenmaal veel om je gaf, ook van jou terug mocht ontvangen. Want dat is zoals dat in een relatie werkt: het is tweerichtingsverkeer. Niet alleen maar nemen maar ook geven. En dan bloeit er iets moois op tussen twee mensen.

Maar het leek wel of jij, de stille narcist, in een relatie liever nam wat op een presenteerblaadje werd aangeboden. Liefde, warmte en geborgenheid geven, dat bleek een utopie te zijn. Ik vroeg er wel eens naar als je weer eens tegen me aan kwam liggen terwijl ik ziek was. Het was zo fijn geweest als ik op die momenten tegen jou aan had kunnen kruipen. Maar als ik ernaar vroeg, werd je boos en gedroeg je je als een slachtoffer. Ik moest niet zo zeuren.

Je lijkt er werkelijk niet voor open te staan om het anders te doen. Sterker nog, je leek oprecht niet te begrijpen wat ik bedoelde. Of misschien dúrf je de uitdaging niet aan om te leren hoe het ook anders kan?

Hoe dan ook: je viel keer op keer terug in je oude gedrag. En ik bleef je maar kansen geven. Want de volgende keer zou het toch wel beter gaan? Steeds weer gaf ik je het voordeel van de twijfel, steeds weer een nieuwe kans. Want ik moest tenslotte niet zo zeuren.

Maar de kern van het probleem blijft dat je niet kunt omgaan met de leegte, evenmin met verdriet. Een goed gesprek over je ongemak of onrust had ook een manier kunnen zijn om je een beter gevoel te geven. Maar het leek wel te moeilijk of te lastig voor je om toe te passen. Liever zei je een hele avond niets of was het mopperen en je kritiek op de ander blijkbaar makkelijker voor je. En steevast eindigde dat in een ruzie.

Lees verder “De narcist en zijn leegte”

Ik kan alleen gelukkig worden zónder haar

Dit is een gastcolumn van Laura

Op mijn 42e kwam ik erachter dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft en haar moeder ook. Ze zijn natuurlijk niet gediagnosticeerd.

Vijf jaar geleden begon ik met mijn herstelproces en nam ik afstand. Ik heb mijn beide ouders, oma (intussen overleden) en broer al vier jaar niet gezien. Het was een heel intens proces, waarbij diepe pijnlijke angsten, emoties en herinneringen uit mijn kindertijd naar boven kwamen. Dingen die ik toen niet onder ogen kon zien en voelen, omdat ik moest overleven. Ik dacht altijd dat ik nou eenmaal een angstige stresskip was die tegen beter weten in allerlei ondernemingen toch aanging en daarvoor moest ik nu eenmaal de prijs betalen, want met een karakter als het mijne zou je je beter wat afzijdig kunnen houden.

Lees verder “Ik kan alleen gelukkig worden zónder haar”

Mijn weg eruit

Dit is een gastcolumn van Jenna

Mijn herstel heeft drie jaar geduurd, een pittig proces met veel ups en downs, maar het is mij gelukt. Ik ben psychisch en seksueel misbruikt door een narcist. Hij was in eerste instantie een soort sportmaatje maar wrong zich steeds meer in mijn leven. Er waren veel dingen van groot tot klein die hij me liet doen; dingen die ik normaal nooit zou doen. Vuil werk moest ik opknappen, vreemde betalingen moest ik doen. Hij wilde dat ik mee ging naar het buitenland en nog veel meer. Dit gebeurde doordat hij mij steeds over mijn grenzen heen liet gaan en op me inpraatte. Als ik zei dat het niet juist was had hij overal een antwoord op, zo dat je aan jezelf gaat twijfelen of je schuldig gaat voelen wat je wel niet gedacht of gezegd hebt. Ook bleef hij herhalen hoe slecht mijn vrienden zijn en hoe ze mij gebruikten en dat het beter was er niet zoveel contact mee te hebben.

Lees verder “Mijn weg eruit”

Noodgedwongen afstand

Dit is een gastcolumn van Isabo

Alsof ik naar een film van mijzelf keek…
Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.

Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.

Lees verder “Noodgedwongen afstand”

Kennis delen & mensen helen

Met deze mooie, heldere samenvatting van ons werk opende interimvoorzitter Jelmer van Nimwegen gisteren de derde netwerkdag van dit jaar. Wat was het fijn om iedereen weer te zien, te ontmoeten en elkaar te inspireren.

Bestuur en stafmedewerkers trapten de bijeenkomst af met een inspirerende presentatie die alle aangesloten psychologen, therapeuten en coaches meenam in de nieuwe visie op de toekomst: ‘een nog duidelijker focus op het faciliteren van het herstel van mensen die slachtoffer zijn geworden van psychische en emotionele mishandeling’. We zijn ervan overtuigd dat wij juist dankzij onze rechtstreekse benadering, via de boeken van Iris Koops en onze workshops, de grootste impact maken. Daar gaan we maximaal op inzetten. En we vertrouwen erop dat uiteindelijk genoeg herstelde slachtoffers hun stem laten horen op plekken die ertoe doen, zodat er van onderaf een beweging kan ontstaan die een eind maakt aan oude denkpatronen over de definitie, uitingsvormen en consequenties van psychisch geweld. Deze heldere koers werd enthousiast ontvangen en kreeg feedback als ‘Dit is precies waarom ik me heb aangesloten bij Het Verdwenen Zelf’ en ‘Dít is onze kracht, wat mooi dat die nu zo helder omschreven staat’. De dag werd afgesloten met vier mini-workshops, gegeven door netwerkleden aan netwerkleden, om kennis te delen en van elkaar te leren. Wij kijken terug op een waardevolle dag en zijn verheugd dat Jelmer zich voor ons wil inzetten als voorzitter ad interim. Lees verder “Kennis delen & mensen helen”

Laatste basisworkshop voor de zomer op een prachtige plek

Mooie kans om midden in de natuur aan de slag te gaan met het herstellen van vertrouwen in jezelf!

Om zoveel mogelijk slachtoffers van narcistische mishandeling te ondersteunen in hun weg naar herstel, bieden wij al ruim acht jaar maandelijks de basisworkshop ‘Hoe (h)erken ik narcistische mishandeling en hoe leer ik het te hanteren’ aan door heel Nederland. Zaterdag 9 juli staat een nieuwe editie gepland. Dit keer in Stiens, vlakbij Leeuwarden.

Woon je in Noord-Nederland en kun je de inzichten van onze ervaren trainers en praktische handvatten wel gebruiken? Dan is deze bijeenkomst iets voor jou! Ook als je iets verder weg woont is deze workshop een aanrader, want dit is een uitgelezen kans om op een unieke locatie, midden in de natuur in een kleine groep van maximaal 11 personen onder deskundige begeleiding aan de slag te gaan met lotgenoten. Er is nog slechts een aantal plaatsen beschikbaar. Lees verder “Laatste basisworkshop voor de zomer op een prachtige plek”

‘Meegesleurd in de donkerte van je wereld’

Dit is een gastcolumn van Anna

Papa, deze is voor jou. Omdat het moet, omdat ik niet langer kan toneelspelen, omdat ik op mijn zesendertigste na een proces van zes jaar vol geloof en ongeloof afscheid wil nemen van wat is en wat was.

Nog een keer extra naar het toilet gaan, de juiste muziek opzetten, exact het goede licht proberen binnen te laten. En dan… schrijven. Het maakt me zenuwachtig om dit op papier te zetten. En dat merk ik aan mezelf, ik wil de controle houden. Terwijl ik weet dat het juiste licht en de perfecte schrijfplek er niet voor de volle honderd procent toedoen, observeer ik mezelf. Een energie van angst, stress en onrust neemt het over. Ik wil er niet aan beginnen, en toch het moet geschreven. Lees verder “‘Meegesleurd in de donkerte van je wereld’”