Dit is een gastcolumn van Nynke
In de week dat mijn moeder stierf, heb ik veel gehuild. Ik huilde niet omdat ik verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ik níet verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ze me zelfs in de week voor haar sterven niets warms kon zeggen. Ik huilde omdat ze me nog steeds niet zag of me erkenning kon geven. Ik huilde om het kleine meisje dat ik was geweest en een jeugd die nooit fijn of veilig was. Lees verder
Dit is een gastcolumn van Diane
Jij vroeg mij onlangs terloops, had ik wel eens een gebroken hart?
Ik dacht kort na over jouw verhaal en hoe je dit recent zelf ervaarde en zei NEE, ik bedacht me even later hoe onjuist dit was.
Dit is een gastcolumn van Emma
Het is intussen tweeënhalf jaar geleden dat ik terecht kwam bij een psychologe die eindelijk alle puzzelstukjes in elkaar kon passen. Ik herinner me nog hoe ik een anekdote aan het vertellen was over een nabij familielid, tot ze plots naar voren schoof op haar stoel en fronsend uitriep: “Maar… dat klinkt als een narcist!” Op dat moment hadden die woorden weinig impact op mij. Ik kende de term wel, en ik dacht dat ik wist wat die inhield. Lees verder
Dit is een gastcolumn van Agnetha
Daar zit je dan, op de rokende puinhopen van een zeer pijnlijke levensfase, en stelt jezelf de vragen: hoe kom ik hier uit, hoe kom ik los, wanneer stopt deze situatie, wordt het ooit beter?
Logisch en begrijpelijk wordt je bestormd door deze vragen vanuit de gemoedstoestand waarin je op dat moment zit, wanneer je er nog middenin zit of wanneer je aan de kant bent geschoven of zelf bent opgestapt. Mogelijk ben je al een tijdje weg maar krijg je het allemaal niet rond in je hoofd en hart, en blijft het je bezighouden. Zoveel verwarring en ongeloof, zoveel verdriet, zoveel verbijstering als je beseft waar je mee te maken hebt of hebt gehad. Zoveel boosheid ook, vaak mede op jezelf: waarom heb ik het niet eerder gezien, waarom heb ik het allemaal laten gebeuren, niet tijdiger grenzen getrokken? Eén dikke grijze mist die eerst moet optrekken voordat je verder kunt, opnieuw kunt gaan leven, écht leven vanuit jezelf. Lees verder
Onder de slachtoffers van narcisten komen relatief veel Hoogsensitieve Personen voor (HSP’s). Dit is dan ook een thema dat voor veel mensen leeft. Hoe kan je je beter beschermen tegen deze dynamiek? Welke invloed heeft de beschadigende relatie gehad op je hoogsensitiviteit en op jouzelf? Hoe kun je onderscheid maken tussen traumasymptomen en hoogsensitiviteit? Tijdens deze nieuwe verdiepingsdag wordt er uitgebreid op deze thema’s ingegaan.
Over een paar weken, op zaterdag 10 november, vindt de verdiepingsdag ‘Hoogsensitief en slachtoffer van narcistische mishandeling’ plaats in Bilthoven. Er zijn nog een paar plaatsen. Trainer en traumatherapeut Tieneke Meijer licht toe:
Als je getraumatiseerd bent geraakt is het heel belangrijk om de juiste hulp in te zetten. In mijn beide boeken behandel ik het belang van de lichaamsgerichte benadering, omdat trauma in wezen in het lichaam wordt opgeslagen en zo signalen en symptomen blijft afgeven.
Lichaamsgerichte therapie kan heel zinvol zijn om je symptomen te verminderen en meer veiligheid te ervaren in het hier en nu. Over een paar weken, op zaterdag 3 november, vindt de workshop ‘lichaamsgericht werken aan herstel’ plaats in Soest. Er zijn nog een paar plaatsen. Een van de trainers, traumatherapeute Heleen de Winter, licht toe:
Lees verder
Dit is een gastcolumn van Christina
Na twee afspraakjes komt het besef… ik zou je leuk kunnen gaan vinden. Maar het klopt niet, gevoelsmatig. Het kan niet kloppen. Er moet iets niet goed zitten. Toch? Ik ga spitten, op onderzoek uit. Lees je berichtjes steeds opnieuw, kijk naar je gezicht als je tegen me praat. Analyseer er op los. Probeer te herleiden wat er niet klopt uit wat je mij vertelt. Zoek op internet uit hoe verborgen narcisme in elkaar zit, hoe dit te herkennen. Uiteindelijk vind ik een paar losse eindjes en ben ervan overtuigd… ook jij bent een foute man.
Dit is een gastcolumn van Reigerschap
Zie ze lopen, met hun charmante koppen, hun vlotte babbel, hun innemende looks – ze vertrappen mensen, ze vertrappen de menselijkheid. Ze minachten het sociale contract van de wederkerigheid. Ze misbruiken, kwellen, zuigen, zetten op en spelen uit. En ze lichten hun hielen zodra het uit dreigt te komen. Mensen verbijsterd met de puinhopen achterlatend.
Dit is een gastcolumn van Diane
Na de breuk met een narcist, is jezelf vergeven moeilijk. Omdat je het eigenlijk al die tijd al wist, want je intuïtie liet het je eerder al weten maar dat negeerde je. Ook in alles om je heen was het al meerdere keren duidelijk geweest. Je verloor steeds meer energie, liefde, gezondheid en waardevolle tijd. Ook je ervaringen lieten je zien dat wat je ook deed, je steeds weer in alles ondermijnd werd en alles je werd afgenomen. Al die tijd voelde je het al knagen, dit is niet pluis, dit schip is zinkende maar je luisterde niet naar je gevoel.
Dit is een gastcolumn van Gerard.
Ik was er als kind al goed van bewust dat er iets niet klopte, dat mijn ontwikkeling tegengehouden werd door de ellendige situatie. Ik voelde dat meer dan dat ik er toen woorden voor kon vinden. Nu kan ik dat gevoel nog steeds herinneren.
Ik heb de begeleidende kant van de opvoeding gemist. Wellicht de belangrijkste kant. Het gevoel dat je deugde, dat je slim genoeg was, je eigen keuzes kon gaan maken, dat ontbrak allemaal. Ouders waar je altijd op terug kon vallen? Waar? Wie? In plaats daarvan deden ze het tegenovergestelde: ze maakten mij angstig voor de hel, voor zichzelf, voor de toekomst, voor de buitenwereld. Ze maakten mij verward door hun dubbele boodschappen. Ze jaagden me op en ze zeiden dat ik niet genoeg mijn best deed, terwijl ze zelf de oorzaak waren dat ik op school heel matig presteerde.