Dit is een gastcolumn van Nynke.
In de week dat mijn moeder stierf, heb ik veel gehuild. Ik huilde niet omdat ik verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ik níet verdrietig was dat ze stierf. Ik huilde omdat ze me zelfs in de week voor haar sterven niets warms kon zeggen. Ik huilde omdat ze me nog steeds niet zag of me erkenning kon geven. Ik huilde om het kleine meisje dat ik was geweest en een jeugd die nooit fijn of veilig was. Ik huilde omdat ik me zo eenzaam voelde in mijn verdriet en ik tegen zoveel mensen aan het liegen was over mijn verdriet. Ik kon niet zeggen dat ik het niet erg vond dat mijn moeder dood was. Ik huilde ook een heel klein beetje voor haar omdat ze zo eenzaam stierf en ik me niet kon voorstellen dat er iets ergers is dan sterven terwijl je kinderen blij zijn dat je sterft.
Sinds de dag na haar begrafenis, nu bijna anderhalf jaar later, heb ik geen traan meer gelaten. Ik ben geen dag verdrietig geweest en heb haar nooit gemist. Soms zijn er momenten dat ik aan haar denk en die momenten worden altijd gevolgd door de gedachte: ‘Godzijdank is ze er niet meer’. Ik voel zoveel ruimte sinds haar dood. Ik voel een ongekende vrijheid die mij stappen laat zetten die ik nooit durfde en nooit kon zetten. Ik voel me gelukkiger en vrijer. Ik ervaar het leven zonder constante ruis. Haar invloed op mijn dagelijks leven wordt sinds haar dood nog veel duidelijker. Ik was ervan overtuigd al grote afstand genomen te hebben, maar zie nu hoeveel invloed ze behield.
Tegen mensen die mij goed kennen, zeg ik dat haar grootste geschenk is dat ze relatief jong is overleden. Wanneer ik dit opschrijf, voel ik een steek, want hoe afschuwelijk is het om dit over je eigen moeder te schrijven. Ik weet dat veel mensen dit nooit zullen begrijpen, maar ik leer steeds meer dat het okee is dat ik dit wel zo voel. Mede dankzij het werk van Iris Koops en het netwerk van het Verdwenen Zelf.
117 reacties op “Nadat mijn narcistische moeder stierf”
Wat ik het meest venijnige vind van narcistische moeders is dat ze naar de buitenwereld doen alsof ze ideale ouders zijn, alsof ze betrokken zijn, alsof ze inlevingsvermogen hebben, maar feitelijk zijn ze puur gif, vermomd onder een dun marsepeine laagje. En als je dan de moed hebt om eindelijk te vertellen wat er zoal binnenshuis gebeurde, wordt je niet geloofd. Ach zo erg zal het wel het zijn, overal is wel iets mis.
Het is niet uit te leggen… Niet helder te krijgen voor hen die alleen het buitenkant schouwspel hebben gezien.
Precies Janine, dat herken ik ook. Je staat machteloos. Ze proberen de buitenwereld op hun handen te krijgen door kaartjes te sturen met leuke teksten erop, altijd vriendelijk te zijn, maar als je er doorheen prikt dan zie je dat de uiteindelijke reden altijd een persoonlijke reden is (ik wil er niets mee bereiken). Het is allemaal gemanipuleer. Ze bouwen een soort fanclub op. Ze zijn ervaren in het manipuleren en je wint nooit van ze. Het is niet uit te leggen aan anderen. Ik probeer het dan ook niet (meer).
Sommige mensen hebben echter wel het gevoel dat er iets mis is met een narcist. Ze lachen namelijk niet met hun ogen. Ze veranderen heel snel van emoties (immers de emoties zijn gespeeld). Zo kunnen ze heel kwaad worden, hunzelf dan heel verdrietig maken en dan een minuut later weer kwaad zijn (zonder verdriet). Ik merkte dat elke keer als mijn narcistische moeder verdrietig werd ze keek of ik het zag, ze dan wegliep naar de gang. Ze kon niet blijven acteren. Het is allemaal gespeeld. Een oom van mij en een neef zagen dat ze acteerde, de rest van mijn familie niet. Mijn zus helaas ook niet.
Deze komedie heb ik ook lange jaren meegemaakt. In het gezin werd ik steeds verder geïsoleerd. Ik verbrak de relatie met mijn moeder en zocht haar weer op. Dat heb ik zeker 6 of 7 keer gedaan. Vreselijk, iedere keer kwam ik weer in dezelfde hel van haar koude spelletjes. Mijn zoon werd ernstig ziek. Mijn hele familie was ongeïnteresseerd en hield zich afzijdig, geen steun maar leegte. Uiteindelijk heb ik vorig jaar definitief een eind gemaakt aan die valsheid. Daar heb ik 73 jaar over gedaan. Zij is 95, soms bekruipt mij een gevoel van, moet ik er niet naar toe? Maar iedere keer komt in mij een groot NEE omhoog. Soms voel ik me eenzaam en iedere dag worstel ik er nog mee. Ik laat het gebeuren als koorts die het lichaam reinigt. Ik heb een geweldige man die mij begrijpt en steunt maar ik ben er zeker door beschadigd. Zowel fysiek alswel psychisch. Ik noem het karma, zo kan ik het enigszins begrijpen en ermee omgaan.
Och Kim, dit lijkt mijn geschiedenis wel. Met dit verschil dat mijn moeder van 94 afgelopen kerstavond is overleden. Ik schaam me niet om te zeggen dat ik denk: het is voorbij, ze kan me nu niks meer doen. Alleen het door haar geplante gif in me nu nog zien kwijt te raken. Ik heb 2 jaar besloten niet meer naar haar toe te gaan. Nu ben ik 68, heb al die jaren gewacht op een lief, gemeend, woord. Dat hoeft nu niet meer. Sterkte gewenst met alles. Warme groet, Maria
Nou Maria, het lijkt me dat jijzelf nu ook wel wat steun kunt gebruiken. Hoe belazerd de relatie met een moeder ook is, het overlijden van haar is altijd een zeer ingrijpende aangelegenheid. Al was het alleen maar door de mogelijkheid dat er allerlei tegenstrijdige gevoelens omhoog geharkt kunnen worden.
Ik hoop dat er iemand voor je is bij wie je je veilig voelt en die jouw begrijpt.
Een lieve groet van mij.
Maria ik lees mijn verhaal.
Mijn moeder is 98 en het wordt steeds erger. Ze probeert een wig te drijven tussen mij en mijn kinderen.
Ik heb afgelopen week voor haar gezorgd en verzorgd omdat ze ziek was.
Haar braaksel opgeruimd en diverse keren verschoond omdat ze diaree had. De huisarts sprak al overlijden op korte termijn. De huisarts heeft thuiszorg ingeschakeld.
Ze knapte weer op en schuifelt de huiskamer binnen met rollator. En dan begint ze te schelden. Alles was een zootje. De Thuiszorg weten niets. Ik ben een serpent.
Huilend mijn man gebeld om mij op te halen.
Zo is dat
Eerste keer dat ik op dit forum kom maar zo herkenbaar. Mijn moeder gaf zelfs lessen over “praten met tieners”. Ik weet niet meer wat ik moet denken.
Ik begrijp het helemaal. Een vriendin (die psycholoog is) zei mij ooit: “Als je kind van een narcistische moeder bent, ben je eigenlijk heel je leven wees geweest” En zo is het, je bent je hele leven al alleen geweest dus nu je moeder er niet meer is voel je geen verdriet want ze was er toch al nooit als liefdevolle, empathische moeder …..
Mijn narcistische moeder is inmiddels 93 (onkruid vergaat niet denk ik wel eens cynisch). Ik hou enorm van verre reizen maken en vraag me al een paar jaar af: zou ik terugkomen uit een ver land om haar te begraven? Mijn man begrijpt die overweging gelukkig, maar anderen? Ik voel het schuldgevoel nu al ….
“Als je kind van een narcistische moeder bent, ben je eigenlijk heel je leven wees geweest”
Zo is het (ook voor mij) precies! Dank hiervoor Marijke!
idem,ze is er niet meer maar de schade blijft
Ik wil reageren omdat ik zelf jammer genoeg een narcistische moeder heb. De uitspraak van de psychologe is heel terecht: je hebt een moeder maar tegelijkertijd heb je er geen. Ik was de zondebok in het gezin. Mijn moeder scapegoat me nog altijd op mijn 52ste. Volgens mij is dit al begonnen bij mijn geboorte. Ik was het oudste kind en werd 6 weken te vroeg geboren. Ik weet veel over psychologie en vermoed dat zij kwaad was op zichzelf omdat ze een ‘abnormaal’ kind gekregen had, en ook angstig om me te verliezen. Deze negatieve eigen emoties heeft ze allemaal geprojecteerd op mij, wat mijn van nature heftig temperament uiteraard nog versterkt heeft. Op de duur kon zij mijn persoonlijkheid niet meer uitstaan. Toen ik wat groter was, reageerde ze op mijn boosheid met nog grotere boosheid. Zo begon ze te denken: ik had het wel gedacht dat dat prematuurtje abnormaal zou worden. En toen werd ik haar zondebok. Toen ik nog een jongere broer en een jongere zus kreeg, was het hek helemaal van de dam. Want die waren ‘normaal’ omdat ze op 40 weken zwangerschap geboren werden. Mijn moeder kreeg nu meer manipulatiemogelijkheden: naast het roepen en schelden op mij kon ze mij nu ook vergelijken met de ‘betere’andere kinderen. Momenteel heb ik ernstige lichamelijke klachten door burn-out. Ik heb voor mezelf uitgemaakt dat ik mijn oud gezin definitief de rug zal toekeren. Om een narcist te breken moet je hem volledig negeren en alle mogelijkheden tot contact blokkeren. Zo heeft niemand nog schadelijke macht over mij. Mijn zus was het juweeltje van de familie en ook zij is narcistisch. Logisch, ze mocht alles, ze was alles, ze kom alles. Wat me woest maakt, is dat ik weet van mezelf dat ik hoogbegaafd ben, maar daar thuis nooit voor werd gewaardeerd terwijl niemand op school dit ooit gezegd heeft over mijn broer of zus. Nu ja, ik ben 30 jaar gehuwd en de neven en nichten in mijn schoonfamilie zijn heel lief en respectvol tegenover mij. Ik heb 3 van hen al veel geholpen met werkjes, vertalingen, thesissen enz. Dit jaar studeert de jongste af. Tante staat paraat om dat lieve nichtje van 23 bij te staan met haar masterthesis. Onlangs heb ik mijn narcistische moeder bewust gezegd: ik krijg van mijn schoonfamilie alleen positieve feedback, maar van jou nooit. Hetgeen jij me altijd hebt wijsgemaakt, dat ik niemand ben en niets kan, klopt dus duidelijk niet hè? Antwoord: gegrom. Ze kom de woorden ‘je hebt gelijk’ nog niet eens over haar lippen krijgen. Er hebben me al veel mensen de raad gegeven om mijn ouders te negeren. Mijn vader staat aan haar kant omdat zij dominant is en hij zich door haar laat opstoken tegen mij. Narcisten zijn gevaarlijke, maar in wezen eigenlijk zielige mensen. Ze mishandelen hun kinderen omdat ze zelf onzeker zijn en met hun eigen gevoelens niet kunnen omgaan.
Ik weet niet goed wat te zeggen, enkel dat ik je verhaal herken. Ik wens je heel veel sterkte!
Oef, wat in nog vergeten heb te vermelden …. volgens mijn broer sta ik (en mijn man/kinderen) ook niet op de lijst voor genodigden voor de begrafenis die inmiddels gemaakt is. Ik hoef dus ook eigenlijk niet terug te komen …..
Ja Marijke, zo kan het ook! Er zijn ook narcistische ouders die het zondebok kind helemaal niet meer willen zien. Het gouden kind zonder overleg met de andere kinderen machtigen voor alle beslissingen, regelen van de begrafenis, verkoop huis en financiële afwikkeling et cetera. De rest wordt buitengesloten, is te min en doet er niet toe. Was alleen leuk om te misbruiken en op af te reageren. Je hebt dan niet de keuze om mantelzorger te zijn, bij het sterfbed aanwezig te zijn of de begrafenis. Je hoort helemaal niets over de laatste levensjaren van je ouders. Je bent niet welkom, dat voelde ik me al mijn hele leven niet.
Ze willen het zondebok kind (het zwarte schaap) niet meer zien als ze weten dat er een grote kans is dat het zondebok kind niet op de begrafenis komt of als het zondebok kind de goede orde van de begrafenis kan bederven. De narcist weet zo uiteindelijk alsnog te “winnen”.
Vorige week zei mijn zusje er er veel meer zulk soort moeders zijn. Dmv dez opmerking liet ze weten dat het dus eigenlijk niet zo erg zou zijn. De schellen….
Zeer herkenbaar, het gouden kind (jongste dochter) en de zondebok (oudste dochter ) Ook ik ben erg opgelucht dat ze relatief jong is gestorven Deze moeder heeft mijn leven tot een hel gemaakt en kan nu in ieder geval niets meer aanrichten met haar leugens en manipulaties Heb welgeteld 1 week gehuild en daarna was het over .
Zo herkenbaar! Ik ben jaren het gouden kind geweest, tot ik mezelf helemaal had weggeven en alleen nog maar in mijn lichaam kon blijven als mijn moeder van ons terrein af was . Ze heeft jaren in mijn bedrijf gewerkt want mijn vader is jong overleden en ik zorgde als oudste dochter voor haar.
En nu ben ik de zondebok, en richt ze zich op een ander kind en inderdaad. Mijn moeder heeft al haar zeggenschap over testament etc.,aan mijn zus en broer gegeven. Ik ben daar bij toeval achter gekomen. Maar het is natuurlijk wel de bedoeling dat ik blijf betalen.
Ik hou nu afstand en het gaat stukken beter met mij.
52 jaar heb ik moeten worden voor ik door had welke ingenieuze verborgen manipulatie technieken mijn moeder tot haar beschikking heeft.
Maar ik ben er van verlost en het is een immense bevrijding. Hoe pijnlijk ook. Mijn eigenwaarde komt weer terug.
Nou Marijke, dan is het duidelijk:lekker gaan wat je wilt, en niks probeten aan te trekken van andere mensen die daar, niet gehinderd door enige kennis van zaken, commentaar op hebben. Ik kreeg vandaag de krant met de rouwadvertentie van mijn moeder van 94 onder ogen, de namen van mijn man en mij staan helemaal onderaan, nog onder:klein-en achterkleinkinderen.Toch hebben we nog geluk, want stel dat mijn moeder een hondje had gehad, dan zouden we nog lager staan. Galgehumor hoor….
Warme groet, Maria
Je moet alleen overwegen terug te komen als het voor JOU belangrijk is, denk ik. Dat je misschien met eigen ogen kunt zien dat ze inderdaad dood is. Dat je haar ook daadwerkelijk kunt begraven…Zodat het JOU misschien kan helpen in je rouwproces. Wat je al je hele leven doormaakt natuurlijk maar misschien heb je er iets aan. Veel sterkte!
als ze sterven zijn ze er niet meer…………niet waar….ze zitten in je hoofd…ze zitten in jouw gedrag….ze hebben je geprogrammeerd……
Dat klopt echter ze kunnen niet meer doorgaan met slecht gedrag, (nieuwe) omstanders manipuleren, nieuwe slachtoffers maken. Jij zult jezelf a.h.w. moeten deprogrammeren. Dat heeft tijd nodig en gaat gepaard met allerlei emoties. Er is licht aan het einde van de tunnel! Ik weet niet precies wat het met mij is, mijn proces. Na lange tijd gevoelens van woede op mijn familie, angsten en teleurstelling kwam verdriet, rouw en aanvaarding. Soms zijn er momenten met oude emoties.
Het klinkt afgezaagd, mijn ouders hebben hun best gedaan. Ik voel ondanks de afstand liefde voor mijn familie. Naarmate mijn proces vordert voel ik me zelfs beter in mijn roots dan ooit?! Sommige dingen die ik eerder zei of schreef zou ik nu niet doen. Ik heb het boek De Fontein, vind je plek van Els van Steijn gelezen. Soms tenenkrommend omdat er staat dat je ouders jou altijd meer hebben gegeven dan jij hen. Dit omdat ze jou het leven hebben gegeven. Dat is moeilijk te bevatten als je meer aan het overleven bent dan leven. Toch zit er een kern van waarheid in.
Sterkte!
Bedankt voor deze reactie. Mijn moeder is 10 maanden geleden overleden. Ik dacht dat er alleen rust zou zijn, maar alles kwam ineens naar boven. Een rouwproces ook, niet om wat er niet meer is maar nooit is geweest. Het boek de Fontein in combi met yoga, mediteren en therapie hebben geholpen bij de verwerking en positieve persoonlijke ontwikkeling. Want ja, het gaat makkelijker nu ze er niet meer is. Ik groei aanzienlijk in zelfvertrouwen, maar ook in acceptatie en vergeving. Dat geeft ook rust, maar is voor haar dood nooit eerder zo gelukt. En soms verdrietig zijn ervaar ik dat dat erbij mag horen, want als ik dat aandacht geef, maakt dat mijn geluk en genieten van al het moois wat er wel is anderzijds ook weer groter.
Morgen is de uitvaart van mijn narc moeder. Vreemd genoeg heeft ze de verantwoordelijkheid voor de crematie wel bij mij neergelegd. Eigenlijk niet vreemd, meer uit ijdelheid. Weet ze zeker dat het goed gedaan wordt.
De uitvaart regelen met een narcistische en verslaafde broer is ook een feest hoor. Even doorzetten nog en dan meer rust.
De Emotioneel Afwezige Moeder’ is een super goed boek en behandelt elk aspect. Jasmin Lee Cori is de schrijfster. Zij is psychotherapeute.
Ja, dat ben ik nu voor mijzelf aan het uitzoeken. Ik dacht dat ik (nadat ik inzicht had gekregen in dat wat tijdens mijn jeugd en de 35 jaar daarna had plaatsgevonden) het boek kon wel kon sluiten en verder gaan met mijn eigen leven. De laatste tijd loop ik echter toch ‘vast’ (depressieve gevoelens).
…als een teek die zich in je huid heeft geboord en je ziek maakt.
dat klopt helemaal..!!
Mijn narcistische moeder is er nog. Ze zit vol met venijn. Ze heeft tientallen jaren lang mijn zus (het gouden kind) tegen mij (het zwarte schaap) uitgespeeld. Nu is ze bijna 90 en ze is nog steeds hetzelfde. Alles draait om haar. Zolang je doet wat ze wil heb je geen probleem. Mijn vader was een enabler, een goed persoon maar heeft ons nooit verdedigd tegen haar. Hij is inmiddels overleden. Hij moet hebben geweten dat ze narcistisch was. Zij kraakte zijn familie voortdurend af en voor het gemak vond ze dat ik ook bij zijn familie hoorde.
Mijn zus ziet niet dat mijn moeder voortdurend halve waarheden vertelde tegen haar als het over mij ging of gewoon loog. Ik merkte dat als ik met mijn zus sprak ze alleen bepaalde dingen wist over mij maar niet alles. Zo kon mijn moeder drama creëren. Mijn moeder gebruikte dat om mij te kleineren bij haar en haar te vertellen hoe erg ik wel niet ben voor mijn moeder en hoe verdrietig ze was. Allemaal verzonnen. Mijn zus zelf is emotioneel afhankelijk gemaakt door mijn moeder (maar ze ziet het zelf niet, wel haar vriendinnen maar die zijn geen vriendinnen meer (door mijn moeder denk ik)).
Ik vind het erg jammer dat ik geen contact meer heb met mijn zus want mijn zus is een goed persoon. Mijn zus gelooft mijn moeder. Begrijpelijk, je verwacht ook niet dat je moeder niet de waarheid zegt. Ik heb geprobeerd om mijn zus bewust te maken van wat er gaande was maar ze zag het als een druk op haar en begreep nu mijn moeder nog beter wat ik haar aandeed. Uiteindelijk voel je je zo gefrustreerd. Je kunt niks doen. Je weet dat je de waarheid bezit maar uiteindelijk heeft je moeder en haar fan club alle touwtjes in handen. Dat geeft me veel verdriet.
Ik heb mijn hele leven intuïtief gevoeld dat er iets niet klopte met mijn moeder. Ze was er nooit als ik haar nodig had, 2 gezichten (binnen en buitenwereld, naar mij toe en naar mijn zus toe), steeds venijnige opmerkingen, mij denigreren bij anderen, steeds laten merken dat ik iets niet begrijp (zelfs de dingen in mijn vakgebied) en altijd maar weer die leugens (en met een stalen gezicht blijven beweren dat ik het was die loog). Nu weet ik dat het projectie wordt genoemd. Narcistische eigenschap. Ook het stilzwijgen herken ik nu. Net doen of ik niet bestond. Dat deed ze regelmatig vroeger. Ze is een professional in het manipuleren. Ik ging vaak tegen haar venijnige opmerkingen in, niet wetende dat dat is wat ze wou. Erg dom dat ik het niet eerder door had. Hoeveel verdriet en slapeloze nachten ik heb gehad.
Pas onlangs ben ik er achter gekomen dat het een naam had. Narcisme. Een covert. Ik ben er ook achter gekomen dat ze wist wat ze deed. Dat dat soort mensen bestaan, dat wist ik niet. Ik kon het gewoon niet geloven. Je eigen moeder. Verschrikkelijk. Nu begrijp ik mijn onzekerheid, het niet vertrouwen van andere mensen en het steeds weer mensen uit te weg gaan als ik merk dat ze niet authentiek zijn (of hun juist confronteren daarmee). Hoe dan ook toen ik wist dat ze een narcist was, ben ik alles gaan lezen wat ik kon lezen en uiteindelijk no-contact gegaan. Heb haar aan de telefoon verteld dat ik genoeg had van haar spelletjes en dat ik het door had wat ze deed. Ze werd stil, wist dat ik het wist en vroeg me hoe het nu moest met haar begrafenis. Ik zei “dat zie ik dan wel”. Omdat ik nooit liefde van haar gehad heb (nu weet ik pas dat dat niet kan omdat narcisten geen liefde kunnen geven en niet empathisch zijn) en omdat ze zo’n venijnig persoon is voel ik zelf ook niks voor haar. Ik heb het idee dat ze me jaren van mijn leven heeft afgenomen. Ik ben daarom ook niet van plan om naar haar begrafenis te gaan en ook niet bij haar evt. ziekbed te zijn. Ik had eerst nog de hoop dat ze zich zou gaan verontschuldigen maar ik heb begrepen van mensen die deze ervaring al hebben gehad dat dat nooit gebeurd, integendeel ze zullen proberen om je uiteindelijk nog meer te vernietigen. Of ze nog lang leeft of niet, het maakt mij niet uit. Haar leven heeft geen zin gehad. Je moet wel erg gefrustreerd zijn om dat te doen wat ze heeft gedaan. Wat voor zin heeft het leven als je er alleen bent geweest voor jezelf en om anderen te vernietigen? Wat ik echter wel heel vervelend vind is dat ze mijn verhouding met mijn zus ook heeft kapot gemaakt. Weet ook niet goed hoe het mijn zus te zeggen dat ik niet kom bij een evt. ziekbed en begrafenis. Heeft iemand een idee?
Hoi Remco,
Herken veel van hetgeen je schrijft.
Wellicht zou je met je zus en een hulpverlener van het Verdwenen Zelf in gesprek kunnen gaan? Met als doel om weer met elkaar in contact te komen en eea uit te kunnen leggen? Via deze website kun je de lijst opvragen.
Het is triest hoe je ook het contact met je zus kwijt bent geraakt. Zij ziet niet wat jij ervaren hebt, omdat je moeder twee gezichten heeft en je zus ziet er niet doorheen.
Het is schrijnend en je bent als een roepende in de woestijn dus vraag er ondersteuning bij om dit gesprek met je zus aan te gaan.
Aan haar de keuze om het wel of niet aan te gaan en daarna kun je de weer verder met de bovenstaande stap.
Weet niet of je hier wat aan hebt. Sterkte Remco het is heel verdrietig en pijnlijk wat je mee maakt.
Hartelijke groet van Abeltje
Hoi Abeltje,
Dank je wel voor je reactie en je goede raad.
Ik zal het onthouden maar ik denk dat het nog iets te vroeg is. Mijn moeder leeft nog, we zijn nu bijna een jaar “no-contact” en ik wil niet dat ze denkt dat er nog contact is (via mijn zus in dit geval).
Ik heb begrepen van mensen die er meer van weten dan ik, dat de narcist een ander slachtoffer zoekt om te controleren en te manipuleren. Als mijn moeder overtuigt is dat ze mij “kwijt” is, zal ze dat mogelijk gaan doen. Mijn zus is het gouden kind en zolang ze alles voor haar doet zal zij niet het nieuwe slachtoffer zijn maar misschien haar kinderen of haar man. Voor hun misschien een mogelijkheid om te zien wie mijn moeder werkelijk is want het is mij niet gelukt om hun te overtuigen.
Je hebt het trouwens prachtig beschreven.Een roepende in de woestijn. Klopt zo voel ik me. Gefrustreerd dat je niks kunt doen en je wilt zo graag iedereen laten zien hoe de vork in de steel zit. Ik zou zo graag willen dat mijn zus zou zien wie mijn moeder echt is. Ik denk dat ze het nooit zal zien, jammer genoeg ook niet naar de evt. dood van mijn moeder.
Als mijn moeder er niet meer is zal ik haar vragen of ze samen met mij in gesprek wil gaan met een hulpverlener van het Verdwenen Zelf.
Jullie zijn erg begripvol en weten waar jullie het over hebben. Ik zal het zeker overwegen.
Ik denk echter dat mijn zus ook na het overlijden van mijn moeder nog kwaad op me zal zijn en zeker ook door het feit dat ik waarschijnlijk mijn moeder niet kom opzoeken mocht ze er slecht aan toe zijn. Mijn moeder zal waarschijnlijk dat weer gebruiken om mijn zus nog eens te laten zien hoe slecht ik ben en wat ik haar allemaal wel niet aan doe juist op zo’n moment.
Hoe dan ook, ik weet niet goed wat ik mijn zus moet zeggen als dat moment zich voordoet want we zijn al niet in een goede verstandhouding, maar wie weet heb ik dan wel een goed antwoord.
Nogmaals hartelijk dank Abeltje.
Het doet me goed om je reactie te lezen.
Allemaal lieve mensen op dit forum.
Hartelijke groet,
Remoo
Beste Reemo,
Mijn ervaring is, dat je zoiets een ander niet kan doen inzien. Het lijkt erop dat je zus nog te zeer aan je moeder vastzit, nog geen zelfstandige positie heeft ingenomen. En zolang dat zo blijft, zal je moeder tussen jullie in blijven staan. Juist om die reden zal het niet helpen als je je moeder teveel gaat afkraken. Je schrijft: “Je moet wel erg gefrustreerd zijn om dat te doen wat ze heeft gedaan.” En zo is het ook. Jouw moeder is m.i. niet zo geboren. Ik geloof er niet in dat ouders hun kind bewust kwaad doen. Het is m.i. meer zo dat ze door hun eigen ervaringen in hun jeugd niet in staat zijn om de rol van ouder goed te vervullen. Narcistische ouders hebben die innerlijke vrijheid niet. Ze zijn in de ban van diep weggestopte, onbewuste gevoelens. Het is heel moeilijk om zo’n ouder te hebben. Moeilijk om je ervan los te maken. Moeilijk om je gevoelens daarover toe te laten en te verwerken.
Zelf heb ik mijn broers en zussen losgelaten. Niet omdat het zulke nare mensen zijn, maar zolang ze dit narcisme niet kunnen of willen erkennen heeft omgang met hen voor mij geen zin.
Hallo Miep,
Dank je wel voor je reactie.
Helemaal met je eens, na jaren en jaren proberen denk ik nu ook dat het mij niet zal lukken om het mijn zus te doen inzien.
Ik weet niet of het zo is dat mijn moeder door haar eigen ervaringen in haar jeugd niet in staat was om de rol van ouder goed te vervullen. Ze heeft me wel eens gezegd dat ze kinderen nam omdat iedereen dat deed en dat zij er ook bij wou horen. Dat is al droevig genoeg.
In een van onze laatste gesprekken zei ik tegen haar “ik weet niet waarom je zo veel liegt en ons manipuleert, het lijkt wel of je een trauma hebt gehad in je jeugd” toen werd ze stil en zei ze niks meer. Ik denk dus dat ze mogelijk een trauma heeft gehad. Ik heb begrepen dat ook een aantal onderzoekers op het gebied van narcisme denken dat het van een trauma op hele jonge leeftijd kan komen. Ze had hele strenge ouders, ze is heel erg gelovig opgevoed en ze was de oudste in huis. Haar ouders deden alles om de omgeving te laten zien hoe goed gezin ze waren. Ik voelde dat er altijd veel spanning hing bij haar ouders, net als bij ons in huis. Ik merkte de spanning bij ons thuis pas echt toen ik een tijdje voor mijn studie in een gastgezin ging wonen. Er heerste daar liefde, rust en vriendelijkheid. Bij ons thuis was er altijd spanning (als ik haar daarover sprak zei ze altijd dat het door mij kwam, nu weet ik hoe de vork in de steel zit, ik reageerde op haar manipuleren en op haar voortdurende subtiele afkeuring van alles wat ik deed, zij manipuleerde iedereen in ons huis inclusief mijn vader, het klassieke gouden kind en het zwarte schaap). Ik vond haar altijd erg gemeen, maar nu is alles duidelijk. Ik wist niet dat het een naam had. Narcisme.
Net zoals je schrijft vindt ik het ook heel moeilijk om te verwerken. Je merkt nu pas wat het allemaal met je gedaan heeft. Zelfvertrouwen, faalangst, angst te worden afgewezen. Gelukkig ben ik al vroeg uit huis gegaan om te studeren en daarna naar het buitenland verhuist maar toch, contact is er altijd gebleven (meestal per telefoon).
Jij hebt je broers en zussen ook losgelaten. Net als ik, niet omdat het nare mensen zijn maar zolang mijn zus het narcisme bij mijn moeder niet kan of wil zien heeft omgang met mijn zus geen zin, immers mijn moeder zal ons contact weer gebruiken in haar eigen voordeel.
Overigens was het mijn zus die als eerste ons contact heeft verbroken en misschien heeft ze dat goed gedaan voor haar eigen rust. Droevig hoeveel narcisme kapot maakt.
Nogmaals dank voor je reactie.
Hartelijke groet,
Reemo
Bij mij eigenlijk t zelfde verhaal als bij jou maar dan ook met een oudere broer die zelf nog nooit s uit zichzelf contact heeft gezocht of onderhouden met mij als de jongste
Westerse vrouwen vindt hij maar moeilijk en is daarom met n filipijnse getrouwd.
Als ze naar een verjaardag gaan zit m’n filipijnse schoonzusje op de achterbank met de kinderen en mijn moeder naast mijn broer. Hij heeft altijd 2 vrouwen om zich heen.., mijn moeder die constant voor hem zorgt en afgeeft op m’n schoonzus.
Mijn broer vindt t allemaal wel best m’n schoonzus werkt hard in en uit huis en hij komt nog niet overeind om de luier te doen die op de knieën hangt van de pis van z’n zoontje. Vervolgens krijgt m’n schoonzus dat verweten ( door mijn moeder)want zij is de “moeder”
Mijn zus speelde het spel gewoon mee voor dr eigen gemak.., begrijpelijk zitten allemaal verstrikt in een rol.
Ik ben ook benieuwd wat er veranderd als m’n moeder overlijd. Mijn vader leeft al 14 jaar niet meer.
Ik denk dat ik dan misschien meer van m’n broer ga horen of misschien ook niet. Het was altijd ik die dingen ondernam en de rest hoefde blijkbaar niks.
Het heeft lang geduurd voordat ik dat los kon laten en me meer op mezelf te richtten terwijl er eigenlijk niet zo direct ruzie is.
Ik was het Gouden Kind en mijn oudere zus, het zwarte schaap. Zij gaf toe dat zij het prima vond dat mijn ouders zich obsessief met mij bezighieden, want dan kon zij in de ‘schaduw’ haar leventje gewoon opbouwen.
Toen ik uit mijn familiekring stapte was het al begonnen, dat ik zelf als Gouden Kind het zwarte schaap geworden was. Uiteindelijk is het Gouden Kind, het Christusbewustzijn dat achter een masker dat is opgelegd, bewaard is gebleven. dit masker loslaten geeft veel verdriet en strijd. maar mijn zus daar heb ik dus helemaal geen medelijden mee. Dat is degene die anderen eeuwig altijd misgunt en denkt te kort te zijn gekomen. Dan liever het Gouden Kind, want een masker van goud afzetten voelt veel opluchtender, dan een zwart schaap masker dat denkt geen masker te dragen omdat het ‘gestript’ is door anderen.
Beste Reemo,
Ik weet niet of je moeder nog leeft, maar ik zeg blijf echt bij jouw gevoel. Wat het beste voor jou aanvoelt. En uitspraken van mensen om je heen zoals; weet je zeker dat je niet gaat, krijg je hier geen spijt van of je moet het echt goed maken want het is je moeder! Daarvoor moet jij jouw gevoel niet voor aan de kant schuiven. Mensen die deze uitspraken doen, doen dit alleen vanuit hun eigen perspectief en om zichzelf gerust te stellen. Iedereen wil immers een happy end. Dit geldt niet wanneer je door een narcistische ouder bent opgevoed. Geen happy jeugd, geprogrammeerd door een narcist dus per definitie geen happy end. Ik zit sinds begin dit jaar in therapie. Mijn moeder ligt as we speak op sterven en er is geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om aan haar sterfbed te gaan zitten of naar haar begrafenis te gaan. Als zij er niet meer is, komt er verdriet. Maar niet omdat mijn moeder dood is, maar omdat ik nu nooit meer datgene zal krijgen waar ik mijn hele leven naar gesmacht heb. Moeder liefde, erkenning van mijn bestaan en oprechte empathie. Zoek asjeblieft een goede therapeut die jou kan begeleiden naar jouw nieuwe leven zonder narcist. Die jouw innerlijke kind kan troosten en er voor zorgt dat jij jezelf goed kan troosten!
Sorry, je heet Reemo ipv Remco niet goed gelezen op de iPhone zag het vanochtend pas dat ik je naam verkeerd had geschreven.
Hartelijke groet van Abeltje
Geen probleem Abeltje. Hartelijke groet, Reemo
Uiteindelijk zit er eveneens een patroon in het handelen van mijn zusje. Eerst was ze erg boos op hoe loeder zich tegen mij opgesteld had. Ondanks dat gaat ze er later weer vrolijk heen.
Ze vertelt dingen door die mijn moeder gezegd zou hebben over zowel mijn broer als over mij. Het zijn kwetsende dingen en ik heb haar vorige week gezegd dat ik de zin niet in zie van haar gedrag.
Ik heb haar via de mail laten weten dat ik alleen nog hoef te weten wanneer loeder overleden is.
Bij het verpleeghuis heb ik wederom aangegeven geen tweede contactpersoon te zullen zijn ingeval er wat met loeder gebeurt en mijn zusje niet te bereiken is. Ze heeft geen mobiel dat is een keuze en ga ik niet compenseren.
Vorige werk zei ze dat ik veel meer zulk soort moeder zijn middels deze opmerking liet ze weten dat het dus eigenlijk niet zo erg zou zijn. De schellen zijn nu echt van mijn ogen.
Ik heb mijn zusje te hoog ingeschat. Uiteindelijk is ze als puntje bij paaltje komt zo deloyaal als maar zijn kan. Triest en hard. Het zij zo.
🙂
Ik geniet van mijn vrijheid
Ook financieel heeft dat mij keihard geraakt
Niet meer elk dubbeltje vijf keer hoeven omdraaien
Niet meer de plicht om voor elk wissewasje op moeten draven
Het is zwaar geweest maar ben nu vrij…………
Maar is nog regelmatig moeilijk
.
Lieve mensen, dank je wel voor jullie openheid! Erg herkenbaar! Ik ben samen met mijn 2 zusjes met een echte narcist opgegroeid. Zij heeft ons letterlijk als diensbodes behandeld, verbaal en nonverbaal mishandeld en ons geen studie gegund,geen vrienden, geen uitgaan, geen verkering, geen eigen leven. Alles draaide in het gezin om mijn moeder. Op mn 18de was ik de eerste die het huis uit werd geslagen. Mijn zusjes mochten geen contact met mij opnemen. Het ergste was dat mijn zusje die ook op de havo zat, aan de andere kant schuchter naar me zwaaide maar niet naar me toe durfde te komen. Zo was de angst ingebakken, alsof mijn moeder vanaf haar werk kon zien dat we met elkaar praatten.
De familie van mijn vader was verketterd en niemand was ok. Ze was neerbuigend en arrogant en je kon haar op geen zwakke momenten betrappen. Ze minachtte ons, wij bange wezels. Op haar werk noemden ze haar de pitbul. 156 hoog. Een knappe vrouw waar mannen zich tot aangetrokken voelden. Ze was slim charmant maar keihard. Ze liet ons weten dat ze geen kinderen had wilen hebben.Ze had zangeres willen worden. We waren stoorzenders en moesten haar buiten de deur bij haar voornaam noemen. Niemand hoefde te weten dat we haar dochters waren. We zijn alledrie 2 x blijven zitten op de lagere school. Op de middelbare school idem. Alle drie samen blijven zitten. Onbegrijpelijk dat leerkrachten nooit door hadden hoe slecht we het hadden. We werden drie mooie meiden maar waren ons daar niet van bewust. We probeerden zo onzichbaar mogelijk te zijn. Zodat ze geen reden had in razernij te raken. Elke dag als ze opstond moesten we haar ontbijt maken, krullers opzetten, sinaasappels uitpersen, haar honden uitlaten, gang dweilen. Na school boodschappen doen gang schoonmaken honden uitlaten eten make afwassen en luisteren naar de verhalen over haar werk, haar relaties, haar aventuren als ze uitging. Ze had elke twee jaar een relatie naast mijn vader. Mijn vader werkte dan. Als ze naar boven ging moesten wij naar beneden.We waren doodsbenauwd dat mn vader thuis zou komen. We hebben hem nooit verteld dat er mannen aan huis kwamen. Het ergste vond ik niet het slaan maar de verbale vernederingen het kleineren. Je kwetsen over je uiterlijk, altijd aanhoren dat je niets voorstelt, een 0,0. Letterlijk. Mijn zusjes kregen dezelfde behandeling. Mijn vader was tot ons 15de lief voor ons. Wij gingen altijd op vakantie met hem. Een vader met drie dochters. 2 weken rust, we konden dan eindelijk ons zelf zijn. Vaak flikte ze het de camping te bellen waar we zaten,meestal in Frankrijk, mn vader werd dan omgeroepen en dan konden we weer naar huis.Naar buiten toe vond iedereen haar mooi, verzorgd en aardig. We zagen er netjes uit. Niets op aan te merken. Ze was een manipuleerder 1e klas. Ik ben tot mn 45ste bang geweest voor haar. Ik heb brieven van haar die je nog niet aan je ergste vijand stuurt. Ze kickte er op. Ze heeft haar brieven alemaal netjes vewaard. Een dikke ordner met slopende brieven aan haar kinderen. Toen mijn zusje en ik net 3 waren hadden we op de muur getekend. Ze heeft ons gezicht toen helemaal vol getekend, een kwartje gegeven en ons de deur uit gestuurd om een andere moeder te gaan zoeken. Ik herinner me de angst nog om buiten te staan, niet wetende wat te doen. Ik heb jaren gedroomd, voor het laatst toen ik 41 was, dat ik met een slecht cijfer thuis kwam , lagere school, dan sloeg ze mij verrot i n het achterkamertje. Ik huilde niet maar keek naar het schilderijtje dat aan de muur hing…. zo ging het ook echt.
Ze had haar momenten. Als ze aarddig was dan was ze mega aardig, met zn vieren kleren kopen bij de bijenkorf, uit eten, thuis ern leuke film kijken. Op die momenten waren we intens gelukkig en hielden we van haar. Helaas waren die dagen zeldzaam.
Ik kan werkelijk een boek schrijven over het leven met deze narcist. Ons hele gezin draaide om haar. Mn vader vond haar zo mooi, zo zei hij. Hij koos haar kant, trok de dekens over zijn hoofd als mn zusje huilend riep dat hij moest komen omdat ik weer te pakken werd genomen. Hij was besmet met het narcisme en steunde ons niet.
Ze heeft alle drie haar dochters de deur uit gewerkt. Ze is niet bij onze huwelijken geweest. Niet bij de begrafenis van mn jongste zusje die niet meer at en op haar 41ste stierf. De geboorte van mijn kinderen intetesseerden haar niet. Ze heeft ze misschien 10 x gezien in hun leven. Ik heb mn ouders misschien in totaal, 18 jaar en 4 jaar gezien in mn leven.
Mijn vader stierf in 2012 en is beestachtig behandeld. Geslagen gestompt en geschopt. Het kan niet anders dan dat hij aan ons heeft gedacht op het einde. In en in triest. Vanuit het ziekenhuis is hij rechtsstreeks naar het mortoarium gebracht en zonder mensen, gecremeerd. ……..
Mijn zusje en ik waren beschaafd en hebben haar na het overlijden geholpen. Ze was poeslief, maar bij de buren vertelde ze dat we haar geld hadden gestolen. De manipulatie was weer begonnen. We kregen een deja vu en voelden ons weer terugzakken in die vreselijke spiraal die ons naar beneden zoog. Mijn zusje haakte af en ik een half jaar later. Ik voelde me schuldig terwijl daar geen reden toe was.
Afgelopen mei kreeg ik het bericht dat ze in april aan het Corona virus is overleden in een verpleeghuis nog geen 150 meter verderop. Het tehuis had ons ingelicht nadat ze was gecremeerd. Dat was haar wens geweest. Ze laat een schuld na van 33.000.
Ik heb dagen lopen janken, mn zusje had hetzelfde. En we huilden niet om haar, maar om onze jeugd en het besef dat ze zo slecht was dat ze ons na haar dood zelfs wilde raken.
Je beseft dan, ze heeft niets om mij gegeven. Niets.En dat doet pijn. Want ondanks het gemis van onze ouders hebben we het goed gedaan. Ik ben een hele andere moeder met een hele goede band met mn kinderen. Ze heeft haar echt wel leuke sterke dochters gemist in haar leven, haar hartstikke leuke kleinkinderen en zelfs haar achterkleinkinderen. Dat heeft ze allemaal gemist. Ik heb mijn zusje, door haar weet ik dat ik niet gek ben, dat mijn moeder een hele echte narcist was die ons erg beschadigd heeft. Door mn zusje, mn kinderen en kleinkinderen voel ik me geliefd. Ik ben mijn zusje heel erg dankbaar. We hebben elkaar en daarom hebben we het toch goed gedaan
We hebben allebei een goede baan. Op mn 55ste heb ik mijn HBO gehaald. En ik ben er achter dat mijn zusje en ik beresterk zijn.
Ik zou een boek kunnen schrijven maar daar wacht ik nog even me.
Ik herken jullie verhalen… vind het ongelofelijk dat er zo veel narcisten zijn die kinderen op de wereld gezet hebben. Zij plegen karaktermoord op hun kinderen en zijn het woord moeder niet waard.
Ik voel me ook verlost inmiddels. Helemaal vrij van die vrouw die mij tot op het bot vernederde, mijn zusje ziek heeft gemaakt en mijn andere zusje het gevoel gaf geen liefde te verdienen. Ik ben niet gelovig, maar hoop echt dat ze daar boven ergens een film krijgt van haar eigen leven en het besef wat ze heeft gedaan….
Loslaten is het beste wat je kunt doen. Ik heb dat op mn 45ste gedaan, nadat ik een brief kreeg die me tot op het bot kapot maakte. Toen was het klaar.
Blijf vertrouwen hebben in jullie zelf! Je bent niet hetzelfde, maak je los van het evil van de narcist. Dat is het beste dat je voor jezelf kunt doen.
Groetjes, Elisabeth
Oh Elisabeth, ik moet huilen om je verhaal. Wat zijn die narcisten toch monsters. Jij doet het gelukkig ondanks alles, geweldig!
Warme groet, Maria
“Ik heb dagen lopen janken, mn zusje had hetzelfde. En we huilden niet om haar, maar om onze jeugd en het besef dat ze zo slecht was dat ze ons na haar dood zelfs wilde raken.”
Dit schreef jij, Elisabeth. Mijn moeder leeft nog en is 94. Ik dacht: wat zou ik voelen als ze dood is? Dat wat jij hier schrijft stelde ik mezelf voor. Alsof met haar leven nog hoop is op herstel, op berouw, op gerechtigheid. Tegen de klippen in. Als ze dood is, is het doek écht gevallen. Het komt nooit meer goed. En dat is definitief. En ik zit met de brokken.
Ik denk dat moeder mij na haar dood ook nog wil raken. Omdat we met de hele familie bij de rechter zijn geweest, heb ik hoop dat ze zich – financieel – op haar vingers voelt gekeken en dat ze weet dat ik juridische stappen ga zetten bij onrecht.
Nu ik zoveel van hetzelfde kwaad dat mij is overkomen, lees op ‘Verdwenen Zelf’, groeit mijn verbazing dat het Recht dit psychisch misbruik en geweld niet meetelt. Ik heb in de rechtbank voorgelezen wat moeder mij aandeed – doodsbedreiging; diefstal; oplichting – maar de rechter stopte mij omdat moeder er niet tegen kon…
Toen moeder daarna naar de wc moest en dat opeens zonder stok kon, zag ik dat ze woedend was. Ik heb haar uit haar rol kunnen halen. De rechter heeft niets gezien. Dit blijft me wel bij. Ik kan haar uit haar rol halen door de waarheid te zeggen in publiek. Dit is dan een van de hoopvolle dingen omdát ze nog leeft. Als ze dood is, is alle kans verkeken. Definitief. Uit.
Mijn narcistische moeder is 3 weken terug overleden op 75 jarige leeftijd aan COPD. Ik had ruim 4 jaar geleden al het contact met haar verbroken, waardoor de vele taken en zorg rondom mijn moeder nu voor rekening van mijn broer, de golden child kwam. Mijn broer was niet blij met deze opgedrongen taak en ik ben dan ook veelvuldig door hem met de dood bedreigd en ook ik kreeg ik emails en telefoontjes waar de honden geen brood van lusten. Op alle vlakken heb ik hem geblokkeerd, tot ik op de avond van haar overlijden een telefoontje kreeg van mijn nichtje (16 jarige dochter van mijn broer) dat mijn moeder slecht lag, niet meer at en niet meer dronk en niet meer aanspreekbaar was. Diezelfde nacht is ze nog overleden. Ondanks dat ik zelf ook niet van plan was om naar de crematie te gaan, heeft mijn broer ook niets van zich laten horen. Dat maakte de situatie enerzijds wel een stuk makkelijker, zeer zeker toen ik later in de krant de rouwadvertentie las, waarbij mijn broer enkel zijn naam en die van mijn moeders kleinkinderen had vermeld. Ik was overduidelijk dood verklaard. Ik had geen behoefte aan al die poespas gelukkig en kreeg het allemaal ook niet op mijn bord, maar anderzijds was ik ook teleurgesteld in mijn narcistische moeder. Ruim 4 jaar lang heeft zij nóóit een poging ondernomen om in contact te komen met mij en zelfs op haar sterfbed had ze de behoefte niet om in het reine te komen met mij. Zij nam het mij nog altijd kwalijk dat ik voor mijn eigen geluk had gekozen en zij vond dat zij geen enkel blaam trof. Zij vond van zichzelf dat ze altijd de beste en liefste moeder was geweest en tot haar overlijden heeft ze daar altijd steevast in geloofd. Nee geen enkel spijt of berouw en voor mij was het meer dan duidelijk dat ze totaal niet van mij gehouden had. Van mijn nichtje vernam ik dat mijn broer zich haar nalatenschap volledig had toegeëigend en aangezien hij gemachtigd was wat betreft haar financiën heeft hij zichzelf voor haar dood verrijkt met haar spaarcenten, een kleine 5000 euro. Het gekke is, het boeit me niet. Ik hoef niets van haar, geen bloedgeld, geen spulletjes waar haar negatieve energie aan hangt. Ik weet dat mijn broer en mijn moeder mij intens haten en uit voorzorg heb ik ervoor gekozen om haar nalatenschap via de rechtbank te verwerpen, tenminste dat verzoek ligt nu bij de griffier. Mijn broer is rustig nog zo gek geweest om voor haar dood mij een loer te willen draaien door schulden te maken met het leegtrekken van mijn moeders betaal en spaarrekening. Daar wil ik dus helemaal niets van doen hebben. Omdat hij continue zoekt naar narcistische voeding blijft hij mij en mijn ex-schoonzus volledig zwart maken op FB, maar wij negeren hem aan alle kanten. Hij is met zijn narcistische gedrag zijn eigen graf aan het graven,want van lieverlee haken mensen af nu hij zijn ware gezicht laat zien. Triest voor mijn neef en nicht, dat ze dit mee moeten maken. Mijn nicht is zo kwaad en teleurgesteld in haar vader dat zij nu niets meer met hem te maken wilt hebben. Ik kan alleen maar medelijden hebben met mijn broer en mijn moeder, het zijn trieste mensen en jammer dat het is zoals het is. Het had ook anders kunnen zijn……
Ik ben er nu anderhalf jaar geleden achter gekomen dat mijn moeder een narcist is, wat een klote gevoel, vol verdriet. Ik begrijp jullie heel goed. Ik heb angsten ontwikkeld, hoor niets meer van haar gelukkig, ook niet van mijn broer, the golden child. Voel me vaak eenzaam en machteloos, zou blij zijn als ik het hele gebeuren achter me kan laten.
Liefs, Anoniem
Wat een herkenning. Er speelt zoveel door mijn hoofd over wat jullie schrijven. Ein-de-lijk herkenning en… erkenning.
Ik ben dus niet slecht.
Ik hoef me niet te verexcuseren.
Ik heb het goed gedaan.
Ik mag er zijn.
Hoe graag zou ik bovenstaande gedachtes kunnen voelen, maar ik voel nog steeds het tegenovergestelde.
Mijn moeder leeft nog. Ze is 74 en voor de buitenwereld “de vrolijke noot”. De lach aan haar kont. “Met jouw moeder kun je toch lachen!” Jazeker. Ze heeft humor. En ik heb hetzelfde gevoel voor humor. We zijn beiden beelddenkers.
Helaas is er bij haar ook die duistere kant. Dat, wat ik altijd probeerde weg te denken: “het lag aan mij”. Zij is verdrietig en dat komt door mij/zus/pa. Le fil d’or woont 1000 km verderop. Hij ziet het niet of wil het niet zien.
Ook ik heb een tijdje ver weg gewoond. Op zoek naar het avontuur!!! Ik deed mijn koffer open en wie zat er in? Mijn moeder.
Toen ik daar te maken kreeg met een suïcide van een vriendin en ik dat telefonisch in tranen overbracht, was ze kwaad dat er geen ruimte was voor haar verhaal. Wist ik toen veel… ik dacht werkelijk dat ik de aandacht teveel opeiste.
Nu, vele jaren van “Mama, waar ben je nou?”
“Hier. Hoezo? Jij mij nodig hebben? Ik had het veel zwaarder dan jij. Waar zeur je over.”
“Mama, je had het me beloofd…”
“Jij kan niet met teleurstellingen omgaan. Een ondankbaar kind ben je! Na alles wat ik voor je doe.”
“Mama, kijk eens? Voor jou!”
“Hmm. Hadden ze die niet in het blauw. Dat had ik toch gevraagd?”
“Mama, je zei toch dat je die rode…”
“Ha! Dat heb ik niet gezegd! Jij ook altijd met je gedraai en je gekonkel.”
“Maar mama, weet je nog?”
“Nou… ik zal het er wel mee doen hoor. Je hoort mij niet klagen.”
“Mama, mijn eerste toneelstuk.”
“Nou….. dan wordt er nu van mij verwacht: dat ik je feliciteer?”
“Mama….”
Na veel jaren van depressies, tranen en therapieën zit ik met de meest bizarre gedachte:
Ik wacht soms op het moment dat de telefoon ’s nachts gaat….
7 jaar geleden heb ik gebroken met mijn moeder en mijn zus, de golden child. Na veel therapie en veel zoeken naar antwoorden kwam ik erachter dat mijn moeder een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Sinds enkele weken weet ik dat ze enkele weken tot maanden te leven heeft. Mijn therapeut opperde het idee om nog één keer afscheid te nemen. Ik wilde ervoor gaan en heb haar een korte mail gestuurd. Maar het gaat nog steeds alleen over haar en de manipulatie vindt zeer subtiel zijn weg in de mails. Alle stress en gedachten als ‘je bent niet goed genoeg’ rakelen weer op. Contact is blijkbaar nog steeds niet goed voor mij. Ik neig er daarom steeds meer naar om haar te zeggen dat ik opnieuw het contact verbreek. Grootste drempel is dat ik het zo moeilijk vind om haar een laatste ontmoeting met mij niet te gunnen. Maar ik kan geen reden vinden voor mezelf dat ik er zelf iets uit zou halen anders dan me niet schuldig zou voelen naar haar. Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik heb wel ervaring met weer voorzichtig in contact proberen te komen, ook n.a.v. laatste levensfase, maar dan merken dat de communicatie in mijn geval met mijn zus zeer manipulerend en verwoestend is. Of je wel of niet voor een ontmoeting wil gaan, of kan gaan, zal je uiteindelijk zelf moeten beslissen. Het is heel moeilijk.
Sterkte, en blijf ook trouw aan jezelf,
Dankjewel Joanne voor jouw snelle en openhartige antwoord. Wat erg om te lezen dat je zus zelfs in de laatste fase van haar leven manipuleerde.
Het heeft me wel weer bij de realiteit gebracht. Ergens diep van binnen blijft er toch altijd hoop dat iemand tot inkeer komt, al is het in de laatste fase. Maar deze stoornis lijkt onverwoestbaar.
Ik merk dat sinds ik kort en alleen via de mail zoveel naar boven haalt, gespannen, slecht slapen, weinig eetlust, enorm onzeker, verkeerde ademhaling etc. Alles waar ik jaren geen last meer van had komt weer naar boven. Contact is dus niet goed voor mij en dus ook niet echt afscheid nemen.
Ik ben gaan voelen en bedenken wat ik wil ipv voldoen aan de wensen van mijn moeder en aan ‘hoe het hoort’. Ik wil helen en niet meer terug in het zieke patroon en me weer een schuldgevoel laten geven door manipuleren gedrag vanuit een slachtofferrol.
Ik heb besloten haar te mailen vanuit mezelf dat ik het niet aankan. Een mail zonder verwijten of boosheid, In die zin heeft er een stukje vergeving plaatsgevonden, maar helaas verandert dat haar niet. Ik denk dat ik er het sterkst uitkom als ik juist nu in deze fase mijn grenzen ga stellen, verdrietig kan zijn om wat er nooit zal komen, echte moederliefde. Fysiek afscheid nemen als ze dood is en een ritueel voor mezelf verzinnen op de dag van de begrafenis en later langsgaan op de begraafplaats.
Wat fijn dat er deze site is om de verhalen van anderen te lezen. De herkenning is echt helpend.
Mijn narcistische moeder is helaas nog maar 69 en zou theoretisch nog even mee kunnen gaan. Helaas, want het is ook wel mooi geweest… ik stel me voor dat als ze werkelijk overlijdt, ik eindelijk definitief afscheid kan nemen van een moeder die ik nooit gehad heb. En afscheid van de hoop die ik toch nog ergens tegen beter weten in koester, voor een moeder die een keer gezellig thee met me zou kunnen drinken. Dat is nu te ingewikkeld.
Een paar maanden geleden ben ik er eindelijk achter gekomen dat mijn moeder en oudere zus allebei narcistische persoonlijkheden hebben. Mijn wereld staat sindsdien op zijn kop. Ik heb jarenlang therapie gevolgd, maar nu eindelijk is het mij duidelijk. Ik had gehoopt de tijd te nemen voor mijn proces. Er is nogal wat te verwerken. Ik had gehoopt de tijd te kunnen nemen om hiermee om te gaan, verdriet een plek te geven, de diepgewortelde eenzaamheid te verwerken, etc. Echter eisen mijn familieleden een plek in mijn leven op. Ze staan plots voor mijn deur en blijven op alle mogelijke manieren contact houden. Ik wil dat niet. Vreselijk dat mijn grenzen zo overschreden moeten worden. Om vervolgens de rollen om te draaien als ik onaardig doe hierover. Dan ineens ligt het aan mij en wordt er naar mij gewezen. Doodvermoeiend is dit. Ik heb voor nu besloten om even afstand te nemen en gevraagd om geen contact meer met mij op te nemen. Hopelijk wordt deze grens geaccepteerd, zodat ik geen verdere stappen hoef te ondernemen.
Mijn moeder probeerd je kapot te maken zodra je niet luistert en doet wat zij wil. Ze gaat dan van alles verzinnen, manipuleren en mensen bij betrekken om jou verschut te zetten om leugens te verspreiden. Tot moment dat je breekt dan word ze poeslief. Ik ben nu 40 jaar oud en heb zelf kinderen en heb hier nog continu mee te maken. Daardoor veel paniekaanvallen en dat ik 2x pw nachten oversla omdat ik niet kan slapen door alle spanning door haar. Nu ik wel meer afstand hou en grenzen aangeef sinds 2 jaar gaat ze zich nu ook richten op mijn broertje. Tis erg dat ik het moet zeggen…maar was ze er maar niet meer.
mijn moeder is vorige week van woensdag op donderdag overleden op 91 jarige leeftijd.
er is geen steen van mijn rug gevallen maar een rotsblok. ze was een zeer kwaadaardige narcist. mede door haar heb ik mijn kinderen al 20 jaar niet gezien en ze heeft ze met het hand op hun hart laten beloven dat ze geen contact met me opnemen na haar dood.
was altijd het zwarte schaap, mijn broer het gouden kind. mijn broer is getrouwd met een man en aangezien ze geen kinderen kunnen krijgen hebben ze in alle wijsheid besloten dat ze mijn kinderen dan kregen.
hun vader was anderhalf jaar eerder overleden en dan was het niet moeilijk om prepubers te hersenspoelen.
heb vaak afscheid van haar genomen maar ze lokte me steeds weer in haar val.
woensdag is haar crematie waar ik niet bij mag zijn.
het is goed zo, vanaf nu ben ik vrij en het verlies, er is niets wat ik daaraan kan doen. jullie weten allemaal dat narcisten de hele wereld naar hun hand kunnen zetten hoe hard je ook vecht
Jeetje Nynke, wat ontzettend goed van je dat je dat hebt neergepend. Die gevoelens en wat er door je hoofd spookt, ik kan me daar compleet in herkennen. Mijn narcisje leeft nog, ze wordt dit jaar 84, maar ook ik verzucht regelmatig “wordt eens tijd dat ze doodgaat”, met de nodige zelfkritiek er achteraan omdat dat natuurlijk een vreselijke gedachte over je moeder is. Want wat zegt dat over mij? Eigenlijk geeft dat alleen maar aan hoever zij in mijn denkwereld door is gedrongen en hoe mijn goedaardigheid tegen mij wordt gebruikt. Moeder heeft gedurende mijn leven een aardig nestje weten te bouwen tussen mijn oren en ik vrees dat ik daar niet meer van af kom. Misschien moet ik maar een elastiekje om m’n pols doen, elke keer dat ze opdoemt even een “zap” geven. Voor de rest heb ik haar 11 jaar geleden uit m’n leven gemikt, ze krijgt een standard kaart met kerst en op haar verjaardag en dat is het dan. Verder geen contact. Vind ik zelf een beetje wreed, want op die manier prolongeer ik een relatie die er geen is. Maar doe ik dat niet, is moeder er niet vies van officiële kanalen in te schakelen om haar zin te krijgen.
Dus die kaarten zijn waarschijnlijk al teveel. Doch geeft jouw verhaal ook hoop, als ze er niet meer is kun je het misbruik, de leugens, de pijn en de beschadiging een plekje geven en het afsluiten. Wat een opluchting moet dat zijn, vooralsnog benijd ik je erom.