Gister gaf ik een workshop, en werd ergens door geraakt. Nu word ik tijdens elke workshop door dingen geraakt, maar vandaag wil ik er iets over schrijven.
Tijdens de workshop gisteren deden twee therapeuten uit mijn netwerk mee, omdat zij zelf workshops gaan geven. De vraag naar workshops is zo groot, dat ik en de andere trainer Anastasia hier niet meer aan kunnen voldoen. Bovendien wil ik diverse vervolgworkshops aan gaan bieden, waardoor de mensen die de basisworkshop hebben gedaan, kunnen kiezen uit een passend vervolg. Zo kan ieder een dag kiezen die bij haar of zijn behoefte past.
Terug naar gisteren. Ik zat bij een oefening die een therapeute aan een groepje gaf. We hadden de groep gesplitst, dat doen we tijdens elke workshop, omdat in die kleiner groepjes we dieper op dingen in kunnen gaan en er meer ruimte is voor individuele aandacht. De therapeute legde haar oefening uit en gaf elke deelnemer een blaadje. Van te voren had ik met haar besproken welke oefening ze ging geven, en ik nam deel aan het groepje om haar nog adviezen te kunnen geven. Ze was dan ook verbaasd toen ik grappend zei “ik wil ook een blaadje, ik wil ook meedoen!”.
Dus ook ik maakte de oefening. Tijdens de plenaire afsluiting vroeg Anastasia aan de deelnemers wie wat wilde delen over het belangrijkste inzicht van die dag. “Nou”, zei een vrouw (ik weet haar woorden niet meer exact maar dit is wat ik me herinner)..” “toen Iris zei dat ze ook mee wilde doen, begreep ik dat ook zij nog geraakt wordt door dingen, en”…ze keek me aan ”dat vond ik fijn om te weten, dat ook jij Iris nog worstelt met dingen. Niet voor jou, maar gewoon om te weten dat ik niet de enige ben. Want ik heb het vaak nog zo moeilijk, dat…nou ja”.
Ik begreep precies wat ze bedoelde. Oh ja, ik worstel nog dagelijks met dingen. Toevallig had Anastasia me een week geleden een tekstje gestuurd “…It still haunts me every day”. Het achtervolgt me nog elke dag. We vertelden aan de groep dat we elkaar regelmatig spraken, om steun bij elkaar te vinden. Omdat we nog zo vaak getriggerd worden, omdat ook wij er nog niet volledig “vrij van zijn”. Ook al zijn we een eind op weg.
Als je als kind narcistische mishandeling meemaakte, dan is de impact nog groter dan als je het als volwassene meemaakt. En de impact op stabiele volwassenen die een relatie kregen met een narcist is al zo groot. Zo veel sterke mensen die veranderden in een wrak. Kun je nagaan hoe groot de impact op een kind is. Vooral op een kind waarvan de ouders samen blijven en de normale ouder zich aan de narcistische ouder heeft “over gegeven”. Een kind dat dag in dag uit bij de narcistische ouder woont, en de normale ouder ook is kwijtgeraakt, omdat diegene er wel is maar het kind niet beschermt. Dit kind heeft niemand meer. En dan zijn er ook nog kinderen die opgroeien onder ouders die allebei narcistisch of psychopathisch zijn.
Een kind dat opgeslokt wordt door het land van de duisternis, weet nauwelijks meer hoe het echte leven bedoeld is te zijn. En dan wordt je, decennia later, nog steeds door dingen geraakt. Nog steeds schiet er bij mij nog pijn omhoog, om deze eenzaamheid, deze wanhoop die ik toen ervaren heb. Omdat het nooit goed was, wat ik ook deed. Omdat de last die ik droeg veel te groot was.
Ook gisteren heb ik weer ervaren hoe groot de kracht is van lotgenotencontact, van samen zijn met een groep mensen die aan een paar woorden genoeg hebben. Ik sta daar als trainer, als auteur van mijn boek, en geef richting aan de dag. Maar ik neem ook deel als mens. Toen ik tijdens de oefening zei dat ik “ook mee wilde doen”, gooide ik er wat humor tegenaan, dat doe ik elke keer. Ieder heeft zijn of haar eigen krachtbron om uit te putten, en de mijne is o.a. humor. Maar de deelneemster die in het rondje mij wat teruggaf, had gedurende de dag iets van mij opgevangen wat niet weg te lachen valt.
Ja, het raakt ook mij nog elke dag.
Iris
19 reacties op “Het achtervolgt me nog elke dag”
Ja, dit is wat het is. Elke dag draag ik mijn rugtas. De ene dag is die wat lichter dan een andere dag. Elke dag probeer ik overeind te blijven.
Dank jullie wel alle vier voor de fijne waardevolle dag!
Carol
Dank Je Iris voor het opmerken van “mijn opmerking”.
Toen je wilde deelnemen keek ik al even op en was ik nieuwsgierig naar wat je zelf op ging schrijven in je hartje. Ik dacht bij mijzelf, waar zou Iris nu nog last van kunnen hebben, behalve van heel veel werk en tijd steken in “alles wat te maken heeft met het verdwenen zelf”.
Toen de therapeute de sessie beeindigde zonder dat we jou gehoord hadden was ik echter nog meer nieuwsgierig geworden. Wat stond er in dat hartje. Toen je met ons deelde dat je ook nog getriggerd werd door dingen, stond ik echt perplex.
Ik was in de waan dat je een transparant ijzeren harnas om je heen had, zorgvuldig opgebouwd door kennis over en ervaring in verdedingstactiek, waar de lans van narcistische vlijmscherpe woorden op afketste.
Het mocht duidelijk zijn dat ik verbaasd was maar ook een beetje blij eigenlijk door je onthulling. Dat het ook jou nog steeds overkomt en nog kan raken, dat je niet altijd op je hoede bent. Het gaf mij direct het gevoel dat ik dus niet de enige was die er nog last van had ondanks het vele harde werk. Ik was er echter van overtuigd dat het voor jou allemaal een makkie was en het deed me ergens goed te vernemen dat jij en Anastasia nog steeds steun bij elkaar vinden, als de lans van vlijmscherpe kwetsingen zijn weg toch heeft gevonden langs oude wonden.
Op dat moment van onthulling gister liet ik een diepe zucht en ontspande me.
Ergens ook weer tweezijdig, eenerzijds verdrietig omdat narcisten altijd zullen blijven proberen om via oude paadjes of nieuwe trucjes ons te verwonden.
En langs de andere kant een soort opluchting dat ik niet perse een versjirt slachtoffer ben, omdat er nog altijd narcisten zijn die proberen in te breken in mijn innerlijk, om mij te verwonden. Ik was er echt van overtuigd dat dat aan mij lag omdat ik zwak was ofzo. Toen ik vernam dat ook jij en Anastatia nog geraakt kunnen worden door triggers was het ineens duidelijk voor mij. We hoeven niet perfect te zijn en het meest van al “het is menselijk om je getriggerd te voelen door een narcist”. En niet perse een zwakte.
Ik vond het fijn te lezen dat je het was opgevallen gister en dat je er op reageerde via je Blog. Dank je daarvoor Iris.
En het was een fijne dag, heerlijk al die therapeuten.
We waren in goede handen en Anastia jou vind ik echt een heel lief oprecht mens, lekker spontaan. Het was voor mij de eerste dag in mijn gehele leven (46jaar) dat ik mij de gehele dag veilig heb gevoeld en gesteund temidden van andere mensen. Dat was mij nog nooit overkomen.
Ik ben een mens dat graag bid en iedere avond voor het slapen gaan dank ik voor de dag die voorbij is en de gebeurtenissen in die dag en vraag ik altijd dat mijn geliefdes en vrienden en buren veilig mogen rusten in de palm van Gods hand en dat ze veiligeheid en bescherming mogen genieten. Ik bid vaak voor mensen die ik niet ken, die via het nieuws onder mijn aandacht komen, dat ze troost mogen ontvangen in hun moeilijke omstandigehen en bovenal dat ze zich weer veilig mogen gaan voelen.
Gisteravond toen ik ging slapen na de workshop realiseerde ik mij tijdens mijn dankgebedje hoe veilig en beschermd ik mij voelde en dat ik de gehele dag omringd was geweest met deze veiligheid en bescherming.
En ik viel in een diepe aangename slaap wetende dat het nu mijn beurt was om te mogen rusten veilig en wel.
Mijn grote dank daarvoor aan jullie allemaal.
Lisia
Wat mooi Lisia, en ontzettend fijn dat je je zo veilig hebt gevoeld.
Tranen van ontroering hier,
Iris
Wat een pittig stuk om te lezen. Ja, het raakt mij in alles ook nog steeds iedere dag. Het is lastig om uit een narcistisch relatie te stappen en ook als kind als je bent opgeroeid in een narcistisch gezin .merk dat vele mensen er niks van begrijpen en ook stomme dingen zeggen waar ik niks aan heb. Vaak blijf ik dan met een brok in mijn keel achter en veel verdriet, auw het doet pijn het onbegrip. Ik probeer het achter mij te laten maar merk wel dat het heel erg zwaar is . de weestand is vooral erg groot dat het zo is . en dat er niemand in mijn omgeving mij een hand kan geven in mijn herstel. Ik heb het gevoel weer in de put te zakken juist door het onbegrip omdat mensen het zo zwaar opnemen ipv je te helpen als je je hart wilt luchten. Een luisterend oor is wat ik nodig heb en dat is ver te zoeken op moment. Door alles ben ik ook financieeel aan de grond gekomen dar zit ik nu nog in. Hierdoor wordt ik nog steeds geraakt omdat het nog steeds niet klaar is voel me onderhand steeds meer alleen staan door het onbegrip er moet toch een weg zijn, ik blijf zoeken …
Wat een mooie verhaal Iris. 🙂
Mijn exman, kwaadaardig narcist, moet voor de rechter… gek genoeg weet ik dat dit nooit zal volstaan. Ik voel me ondankbaar want ik ben 1 van de 200.000 gevallen huiselijk geweld waarvan 20.000 melding en aangifte deden en waarvan slechts 800 gevallen de pleger voor de rechter komt…. (ik zocht statistieken op).. deze mensen slopen niet alleen je lijf maar je hele ziel. Ik was een open vrolijk mens met mensenkennis, na een acteur als dat vertrouw je niemand meer en verlies je je geloof in liefde en andere dingen. omstanders behandelen je als klein kind terwijl je je bejaard voelt door alles, ze denken dat je gek bent omdat je samen was met ’n gek.. ze snappen niet hoe ik er in kon trappen terwijl ze hem zelf n fantastische man vonden???? een engelse kennis van me zei: he is the devil himself….een van de weinige die, me begrijpt.
Het was een hele mooie dag en ik wil daar iedereen voor bedanken.
Het is voor mij een verademing om met gelijk gestemde mensen deze dag te hebben mogen ervaren.
Ik ben opgegroeid met een narcistische moeder en een vader die zich aan haar aanpast en getrouwd geweest met een narcistische man.
Ik ben blij dat ik uiteindelijk uit de vicieuze cirkel ben kunnen komen met heel veel pijn en moeite.Het is soms wel heel eenzaam maar ik ben blij dat ik uiteindelijk toch zo ver ben gekomen en de workshop en mensen te leren kennen met de zelfde ervaringen doet me ontzettend goed!
Ik wens iedereen kracht en liefde toe.
Lieve allen,
ik vond de workshop in eerste instantie vooral heel confronterend en nu, na een paar dagen voelt het ook als een stapje op weg naar heling.
Ik ben opgegroeid met 2 narcistische ouders. mijn broer heeft het ook overgenomen van mijn ouders en ze zitten nu in elkaars web, in elkaars realiteit. ik heb met niemand meer contact sinds een paar maanden.
een therapeut die in mijn verhaal over mijn ouders de juiste tip gaf, grens trekken ipv begrip tonen én inzicht krijgen in het patroon in mijn familie gaven de doorslag.
Dat kreeg ik door vooral door het lezen van het boek van Iris en ’the narcissistic family’ van Stephanie Donaldson-Presman en Robert. M. Pressman, ook aan grote aanrader als je uit zo’n gezin komt!
Daarna kon ik er niet meer onderuit en gaf het me de kracht te gaan erkennen dat het waar is dat ik ook een slachtoffer ben van emotionele mishandeling door mijn ouders.
Ik kan nu eindelijk een grens trekken en de straf, dreigementen, beschuldigingen en chantages beter verdragen en doorzien. Nu mag ik meer energie in mezelf en mijn gezin gaan steken ipv in kansloze en destructieve relaties. Ik wil me nog veel meer veilig gaan voelen bij mezelf, zelfkennis is voor mij de weg. ik heb nu ook een coach van dit netwerk, wat ik heel fijn vind. want het voelt zo vaak alleen en wie begrijpt het nou echt behalve de lotgenoten. De leegte, de wanhoop, de gekte, de pijn?
Iemand zei in de pauze dat ze in de ogen van alle deelnemers verslagenheid zag. Dat triggerde me omdat ik niet weer als labiel of zwak wil worden weggezet. Dat heb ik heel mijn jeugd al gehoord en ben ik als kind gaan geloven. Dankje nog voor het bewust maken van deze trigger bij me 🙂
anderen mogen zien wat ze (denken te) zien, ik ben me bewuster geworden van de oude pijn die het in me oproept. en het mag er allemaal zijn. ik voel en weet steeds beter wie ik écht ben. en ik prijs me rijk met meZelf en met alles wat ik tot nu toe zelf heb opgebouwd en ervaren. en tegelijkertijd mag ook de pijn meer en meer gevoeld worden.
Wat ik al schreef, het mag er allemaal zijn.
Dank en liefs, en veel sterkte allemaal bij het herstel.
Voor de eerste keer had ik het gevoel om echt begrepen te worden, eens niet te moeten horen “ja maar zo erg is het toch niet, je maakt het veel erger dan het is of trek het je niet meer aan het is voorbij of jij bent de zwakke schakel dus daarom …” één voor één dingen die me er steeds weer onderuit halen en mij opnieuw doen zwijgen.
Voor de eerste keer kon ik horen van mensen dat hun pijn net als mijn pijn is, hun angst net als mijn angst is, dat ik niet gek of raar of zwak ben. Dat ik mag zeggen mijn moeder was slecht voor mij en dat het begrepen wordt.
Het kind,
De eenzaamheid van een diep verdriet
niemand maar ook niemand mag mijn tranen zien.
Een wereld door mijn blik en ik liet geen mens meer toe
en zo ongezien, blijf ik steeds in een tijd van vroeger.
Ik maakte een nieuwe werkelijkheid, waarin ik
niet bestond, met poppen die leefden in mijn
droomhuis dat ik zelf bouwde en terug bouwde
en zo was het kind, even kind zonder verhalen
van twijfels en schuld, met prenten vol tedere woorden,
prinsessen en verlangens.
Om dan terug te keren naar de
eenzaamheid van een diep verdriet.
kan ik eindelijk uit die eenzaamheid?
Dank u lieve mensen en veel sterkte.
Hoi Mari,
Wat een ontroerend gedicht; zo kon jij als kind ontsnappen aan die onveiligheid. Heel herkenbaar. Ik hoop dat je je steeds iets minder eenzaam zult gaan voelen.
Sterkte en liefs,
Iris
Weet niet goed waar ik het kwijt kan, dus doe het maar even hier. Heb 2 jaar geleden mijn narcistische echtgenoot de deur gewezen. Heb daarvoor jaren gevochten voor mijzelf en mijn kinderen. Liet echt niet over me heen lopen voor mijn gevoel. Erken waar ik mee te maken had. Het gaat goed met me maar merk dat ik steeds minder voor mijzelf durf op te komen nu. Bang voor verlies. Iemand die dit herkent?
Veel dank voor de waardevolle workshop. Fijn om begrepen te worden zonder uitleg te hoeven geven. Ook veel geleerd: namelijk dat uitleg geven veelal niet nodig is. Doordat ik mij tijdens de workshop zo veilig en begrepen heb gevoeld, heb ik ervaren hoe het ook kan en realiseer ik mij opeens hoe onveilig ik mij bij mijn huidige therapeut voel. Dankbaar voor dit inzicht. Ik wens iedere sterkte bij het vinden van zijn/haar weg om niet meer negatief geraakt te worden.
Lieve anoniem,
Als jij je bij je huidige therapeut zo onveilig voelt, dan zou ik daar echt niet langer blijven! Maar die conclusie heb je zelf vast al getrokken. Wij kunnen je helpen met het vinden van een andere coach/therapeut, maar dat wist je al. 🙂
Succes!
Iris
sonja, je bent het waard om jezelf te hervinden te zijn en te blijven… ik weet dat het eenzaam is en de wereld abstract lijkt, een eindeloze herhaling van dat rotgevoel…elke dag weer, toch ben je niet alleen… hoe nietszeggend dat ook lijkt.
Jaren geleden hebben mijn man en ik ons goed los kunnen maken van onze narcistische opvoeders. Sporen laat het echter tot op vandaag na.
Bij confrontatie met een echte narcist: dichtgekepen keel. Alarmbellen gaan van binnen af, bonkend hart.
Je snel schuldig voelen aan van alles, Het gevoel hebben dat je je moet verantwoorden voor alles wat je doet. Geen afwijkende mening durven verkondigen. Vooral niet zeggen wat je zelf vindt van iets. Bang voor het Oordeel.
Zeggen dat ik me ziek voel heb ik jaren niet zonder tranen en emotie kunnen zeggen, ook niet bij de arts, heel vervelend. Een hardnekkig punt blijft: niet durven zeggen dat ik iets niet doe of wil, of ergens geen zin in heb. Dan ga ik smoezen en oneigenlijke argumenten aanvoeren i.p.v. bij mijzelf te blijven. Bij akelige confrontatie niets voelen of verlammen en uitgesteld boos worden.
Deze oude patronen herken ik nu sneller en kan er redelijk mee omgaan. Ze blijven wel. Gelukkig hebben we weinig meer met echte akelige narcisten te maken.
Het achtervolgt me nog elke dag… Ja, dat klopt. Het beheerst te veel mijn leven. Ik heb gebroken met mijn ouders, en ik was plots een ganse familie kwijt. Toch voelde ik me nog steeds schuldig na de breuk met mijn ouders. Ik voelde nog steeds eenzaamheid na al die jaren. Ik voelde nog steeds onbegrip van mensen die me niet willen begrijpen. Ik was nog steeds zo boos. Een opmerking neem ik heel snel persoonlijk, dan kan ik heel aanvallend overkomen. Omwille van frustratie,boosheid en verdriet. Ik heb ook al jaren letterlijk keelpijn van de emoties. De onzekerheid over mezelf, het minderwaardige gevoel dat blijft. Ik was zo verteerd door verdriet van wat me werd aangedaan. Het slokte me op en het zoog me leeg. Ik moest hier toch mee leren omgaan? Hoe kon ik verder zonder al die pijn? Ik moet toch beseffen dat ik het goed heb! En eigenlijk beseffen dat er zoveel fijne mensen om me heen zijn die wel om mij geven! Maar wat men ook zegt: jij bent lief, jij bent gevoelig, jij bent meelevend, jij zorgt goed voor je kinderen, jij bent een straffe madam, je doet het toch maar…. Ik ben er nooit van overtuigd dat mensen dat menen! Zo diep zit het, dat ik de mensen hier niet in kan volgen. Dan denk ik maar dat het peptalk is, en niet gemeend. Waarom zou ik ze geloven, ik was als kind toch niks waard?
Hoeveel me ook werd aangedaan als kind, ik heb het mijn ouders vergeven. Niet persoonlijk naar henzelf toe, want dit heeft totaal geen zin. Het was in een droom. Nu ja een droom, het was iets tussen fantasie en droom op een ochtend bij het ontwaken. Ik had het idee dat enkel vergeven de oplossing kon zijn voor al deze pijn en frustraties. De dingen die mij als kind en veel later ook nog werden aangedaan, achtervolgden me na jaren nog. Dat moest maar eens gedaan zijn!. Dus wou ik afscheid nemen en het hen vergeven. In mijn fantasie stond ik aan wal. Mijn ouders zaten in een bootje. Mijn kinderen stonden naast mij. Ik gaf hen elk een warme muts en een paar wanten, drapeerde een dekentje om hen heen. Zette een kommetje soep en wat brood in het bootje. Gaf hen elk een witte roos. Wreef over hun wangen, gaf hen een kus. En duwde het bootje weg. Ik zwaaide naar hen. Ik zwaaide hen uit En ik riep: Dag ma, dag pa, ik heb jullie zo graag gezien! Ga nu maar op reis, ver weg van mij, achter de mist! Ik ben jullie dankbaar dat jullie mij het leven hebben geschonken. Ik vergeef het jullie dat het zo moeilijk was om mij graag te zien, ik laat jullie nu gaan! Ver weg achter de mist.
Al weken had ik terug keelpijn. En ik heb na dat afscheid in mijn droom nog eens 1 keer alles er uit geschreid. Het afscheid voelde als een begrafenis. Het bootje, de mist, de bloemen….En eindelijk kwam er rust over me heen. Ik ben blij dat ik het hen vergeven heb. Al die boosheid maakt nu plaats voor een vredig gevoel. Dit had ik nodig om verder te gaan. En mijn keelpijn is weg!
Het achtervolgt me al jaren….. Dat was van mij op toepassing. Inderdaad. Wat een ellende kan een narcist toch berokkenen! Maar ze mogen ons leven niet beheersen…..
Lieve E.L.,
Wat een ontroerend bericht. Ieder verwerkt het op zijn/haar eigen manier, en jij hebt een manier gevonden om los te komen van je ouders. Het is een lange weg geweest, je hebt m.i. met ernstige mishandeling te maken gehad. Ik begrijp het volkomen dat dit je leven heel lang heeft beheerst, en ben blij voor je dat je dit hoofdstuk nu hebt kunnen sluiten. Op jouw eigen manier. Bedankt dat je dit met de wereld hebt willen delen.
veel liefs,
Iris
IK BEN JE VERLOREN
Ik ben je verloren
Het klinkt raar
Maar zo voelt het
Ik ben je verloren
Ik ‘had’ je niet
Maar toch ben ik je verloren
Het bestond in mijn hoofd
Ik had het als mijn realiteit gemaakt
Heel rooskleurig
Om te overleven
Om de pijn niet te voelen
De pijn van wat ik nodig had en er niet was
Ik had het mooi gemaakt
En kleur gegeven
Maar dat was het niet
Nu wordt ik geconfronteerd
Met hoe het ECHT was
En echt voelde diep in mij
De ruwe waarheid doet zeer
Ik ben mijn mooie beeld verloren
Ik ben je verloren
Ook al had ik je niet
Ik heb mijn pijn en mijn gemis ontmoet
Mijn diepe eenzaamheid
En heb ze omarmd
Mijn verlies aanvaard
Liefde aan mezelf gegeven
Mijn verdediging had me
geholpen om te overleven
Ik ben ze er dankbaar voor
Nu hoeft het niet meer
Nu kan ik het zelf
Mijn beeld mag gaan
Ik kan de waarheid nu aan
de pijn kan helen
En ik kan voluit leren bestaan
Ik kan die waarheid nu aan
Hoe het voelde toen ik klein was…
IK BEN BANG
Ik ben bang
bang voor jou
Bang voor
je woorden
Bang voor
je handen
Bang voor
hoe je reageert
Bang voor
je overmacht
Bang voor
wat je zegt
Bang voor je venijn
Bang voor de afwijzing
Bang voor de pijn
Bang voor mijn onmacht
Ik krimp
samen
Ik voel me
klein
Knoop in
mijn buik
Krop in mijn keel
Wat ben ik
bang voor jouw zijn
Bang voor jouw reactie
en je vijandigheid
Het plukt
me kaal
Het doet
me zeer, ik beef
Het maakt me verward
verstomd en nietig klein
Er was zoveel
dat ik moest
En zo weinig
dat ik mocht
Ik wou
gewoon maar
ZIJN