Dit is een gastcolumn van Nicole.
Het niet geloofd worden. Ja, daar heb ik heel mijn leven mee geworsteld, zwaar onder geleden en nog steeds zijn de gevolgen hiervan niet uit mijn systeem.
Ik ben mishandeld door een narcistische moeder en vooral de psychische mishandelingen hebben er zwaar ingehakt. Ik ben geboren met een handicap en kreeg vaak van mijn moeder te horen dat niemand mij ooit zou willen hebben, dat ik nooit van enig betekenis zou zijn. Dat zij met veel pijn en moeite een school voor mij heeft gevonden, want “eigenlijk wilde de directeur mij niet hebben”. En áls iemand aardig tegen mij deed, dan moest ik dat vooral niet geloven, “men deed dan maar alsof”.
De buitenwereld zag een charmante, aardige, knappe vrouw. Voor mij was haar glimlach als een grimas, een masker en zodra iemand zich wegliep, verdween die grimas weer in iets kwaadaardigs.
Ik kreeg natuurlijk overal de schuld van: ik was slecht, doortrapt enz. Ik mocht niet bestaan. Als mijn moeder iets slechts over mij vertelde aan bijvoorbeeld een buurvrouw, dan zag ik óf een verwijtende blik óf die buurvrouw wendde haar blik van mij af. Ik werd niet gezien, niet gehoord….dus genegeerd. Praten of er tegenin gaan deed ik natuurlijk niet, ik was doodsbang!
Op de middelbare school heb ik voor het eerst aan twee leraren (op wie ik stiekem verliefd was) iets verteld over mijn thuissituatie. Ze keken elkaar aan, zeiden niets en het onderwerp was afgesloten. Zij hebben er nooit iets mee gedaan.
Stiekem had ik een vriendin en onder schooltijd kwam ik wel eens bij haar thuis. Ik heb haar moeder wat verteld over mijn moeder. De volgende dag vertelde mijn vriendin dat haar moeder mij niet kon geloven, want zij had mijn moeder ontmoet en “het is een heel aardige vrouw”.
Sindsdien heb ik mijn mond gehouden.
Voor mij was het tevens een bevestiging dat het eigenlijk allemaal mijn eigen schuld was én het was allemaal niet zo erg wat mijn moeder met mij heeft gedaan.
Ook bij familieleden kon ik niet terecht. Er werd over vroeger niet of nauwelijks gepraat, het werd verzwegen….Een heel groot deel van mij werd dus verzwegen, ik had het gevoel dat ik weer niet mocht bestaan en ik schaamde me in stilte diep voor mezelf. (dat was me immers ook aangepraat). Ik mocht van mezelf ook niet meer bestaan, ik was een “foutje”. Wat ook niet hielp was dat jarenlang zelfs mijn eigen familieleden het opnamen voor mijn moeder:”Ach, ze had het wel zwaar in haar eentje met drie kinderen”, enz.
Twintig Jaar geleden trouwde ik met een hele lieve man en we hebben ondertussen twee grote zonen. Mijn man heeft werkelijk alles voor mij over, staat altijd voor me klaar. Hartstikke eng natuurlijk voor mij, wist daar ook niet goed mee om te gaan. En toch miste ik iets….
Mijn man bleek een vorm van autisme te hebben.
Ok…… en wéér werd ik niet geloofd door de buitenwereld of door de familie! Want: zij merkten niets aan mijn man, dus was het niet waar. Of: ik ben ook niet de makkelijkste om mee om te gaan… en mijn man is zo aardig voor mij… Allemaal waar, maar wat men niet in de gaten heeft is het gemis van emotionele wederkerigheid.
Goh, kwam ik dit niet al eerder tegen in mijn leven, namelijk bij mijn narcistische moeder?
Nog steeds heb ik het gevoel dat ik mezelf moet bewijzen om geloofd te worden, dat ik hiervoor soms hard moet vechten. En steeds moet ik voor mezelf bewijzen dat ik niet gek ben. Het niet geloofd worden is zo’n obsessie geworden, dat ik vaak bang ben dat mensen denken dat ik die leugenaar ben. Ik voel me nog steeds afhankelijk van erkenning en goedkeuring van mijn omgeving. Ben vaak nog steeds bang dat ik niet goed genoeg ben of dat ik niet geloofd word.
Ongeveer vijf jaar geleden ben ik voor het eerst in therapie gegaan. Doodeng natuurlijk want ik had een muur om me heen gebouwd waar niemand mocht binnenkomen. Zelfs ik kon de deur niet meer vinden. Dankzij deze therapeut heb ik geleerd om in mezelf te gaan geloven.
Zij keek niet weg, zij huilde soms mijn tranen. Zij creëerde voor mij een pad van veiligheid zodat ik bij mijn gevoel leerde komen. Mijn verleden werd eindelijk écht gehoord, geloofd en erkend. Ook door mezelf trouwens. Ik heb nooit durven voelen of geloven dat het toch wél heel erg is wat mijn moeder mij heeft aangedaan, dat er geen enkel excuus voor is.
Ik ben boeken gaan lezen over de gevolgen van kindermishandeling op lang termijn, over narcisme enz. Er is over geschreven én het heeft zelfs een naam. Dit had ik allemaal nodig om de waarheid te voelen, dat die waarheid niet langer verzwegen hoeft te worden, ik hoef me niet te schamen. Door het lezen van het boek van Iris viel eindelijk het kwartje: Ik heb al die jaren mezelf gezien (en daar naar geleefd) zoals mijn moeder mij zag…… maar dat ben ik helemaal niet! Gelukkig niet.
En zo leerde ik gaandeweg mezelf te erkennen en in mezelf te gaan geloven.
Nicole
20 reacties op “De lange weg van niet geloofd worden naar in mezelf gaan geloven”
Mooie Column Nicole. Ik herken veel van wat je schrijft, dat niemand je gelooft wat je hebt zo’n leuke moeder en het ligt aan jou want jij bent gewoon jaloers (in mijn geval) maar kinderen zoals wij zijn ook survivors en kunnen het leven op een bepaalde manier soms beter aan dan anderen die niet zo’n achtergrond hebben. Wij komen er wel, misschien met therapie, pillen of beide, maar dat is niet belangrijk. Wij komen er, sterker nog: wij zijn er nog steeds en dat bewijst onze kracht!
Groet Claudia Biegel
Dat heb je heel mooi gezegd Claudia! Wij geven niet op!
Halllo Nicole zoooooo herkenbaar .B.v. een vriendin die ik vertelde over wat ik glezen had i het boek van Jan Storms ,en wat ik herkende reageerde met:”” Hmm het klinkt wel heel verwijtend wat je me daar verteld””. Ik vertel gewoon de feiten. Ja wat wordt je daar onzeker van, het is gewoon verlammend.
Lieve Nicole,
Met betraande ogen heb ik je verhaal gelezen, het had het mijne kunnen zijn.
Alles wat je schrijft, is net of het uit mijn dagboek een stukje is.
Ondanks dat ik nu sinds vorig jaar juli weet wat narcistische mishandeling is doet het nog steeds pijn als ik iets lees wat dicht bij mijn eigen verhaal komt.
Zoals je aangeeft ” ik heb mijzelf gezien zoals mijn moeder mij zag..” .
Heel herkenbaar, misschien wel voor ons allemaal.
Niet weten wie of wat je bent of was, omdat je hebt leren kijken door de ogen van je omstanders die je narcistisch misbruikten en in die mate dat er alleen het gevoel van willen wegkruipen overbleef of blijft.
Ik vind het steeds zo dapper om verhalen van medemensen te lezen hier op dit forum.
Ik vind het dapper dat er iets in je was dat naar meer hunkerde en dat jij dat liefde en aandacht hebt weten te geven. Om jezelf te leren ontmoeten. Je kunnen , je denken, je mening, je liefde leren doorvoelen als waardevol.
Ik vind het echt heel dapper en sterk van jou Nicole, het was jou geboorterecht .
mijn ex is een asperger narcist en maakte alles alleen nog erger. Kwam altijd als slachtoffer en heel begripvol over, maar hij hield de wonden open als niemand keek en met de loop van de jaren mijn eigenwaarden uitgewrongen als een opgerdoogde schoteldoek.
Het heeft 35 jaar gekost om dat van hem in te zien. Iedereen hemelde hem op als een hele goede man en ik was gek….
En uiteindelijk geloofde ik die mensen , die juist narcist waren , hoe geweldig hij wel niet was.
En ik zat boordevol schuldgevoelens, hoe durfde ik zo een geweldige lieve zachtaardige man anders te bezien.
Tja en toch uitiendelijk hulp gezocht en bleek de goedheilig man een asperger narcist te zijn die intens genoot van mijn leeggezogen gevoel. Van mijn zoektocht….
Degene die juist mij onder de duim hield en liet uitdrogen en liet spartelen als een vis op het droge…
Ik vind het enorm knap dat je veel eerder bent wakker geworden dan mij.
Hou vol meid ,je bent het allemaal waard .
Ik hoop dat je goed contact hebt met je kinderen en veel plezier aan hun beleefd.
Het moet nu heel fijn voor je zijn om je nieuwe pad in vrijheid te belopen ….zoals jij dat wil.
Ik wens je veel moed en sterkte en succes op je pad,
Lisia
Ja, Lisia, wat jou en mij en vele anderen is overkomen is heel pijnlijk en had nooit mogen gebeuren! De schade die we hierdoor hebben opgelopen is groot en zit diep verankerd. Het is af en toe nog een heel gevecht om in mezelf te blijven geloven. Ben nu bezig met lichaamsgerichte therapie. Eindelijk alles wat er in mijn lijf gebeurd gewaarworden en accepteren dat wat ik voel er mag zijn. Deze vorm van therapie doet mij echt goed!
Sterkte Lisia
Zulke stukjes heb ik nodig om echt te geloven dát er iets flink mis was en dat ik écht beschadigd ben. Soms geloof ik het, andere keren denk ik dat het echt allemaal wel mee gevallen is… PRECIES zoals je schrijft: Ik heb nooit durven voelen of geloven dat het toch wél heel erg is wat mijn moeder mij heeft aangedaan, dat er geen enkel excuus voor is.
Ja ongelofelijk toch dat we zover van onszelf zijn verwijderd en onszelf zo hebben weggecijferd dat we niet eens meer konden voelen dat het toch wel heel erg is wat ons is aangedaan!? Een vriendin vroeg aan mij hoe ik het zou vinden als iemand dit mijn kinderen zou hebben aangedaan… Ja, die boodschap kwam toen wel binnen.
Wat ontzettend mooi en duidelijke beschreven Nicole! De, soms moeizame en trage, weg naar jezelf. Je Zijn. Jouw waarheid, jouw weg, jouw leven, jouw grip.
De weg is lang en heftig, maar heeft een prachtig doel: jezelf kunnen en mogen zijn! Los van wie of wat dan ook.
Een andere mogelijkheid is er niet. Ik heb alles geprobeerd, maar heb (bijna) alles verloren. Ik ben mezelf echt kwijtgeraakt, heb geleden aan ernstige depressies. De enige weg is en blijft: het zoeken en vinden van mijzelf! Mijn leven, mijn waarheid, mijn kracht, mijn geloof in mijn zijn.
Volkomen los van de n., en ook los van de situaties en meningen van anderen, tenzij ze je volledig steunen en geloven, onvoorwaardelijk en altijd. Die mensen zijn van levensbelang!
Het boek van Iris is een zeer belangrijk boek voor mij. Het geeft me kennis en inzicht. Biedt me de juiste ondersteuning en vooral respect. Respect voor mijzelf, mijn zijn. Dat maakt met sterk en geeft me de gelegenheid ruimte voor mezelf te maken.
Want een ding weet ik zeker:
Ik ben er en mag er zijn. Ik doe er toe en dat is het allerbelangrijkste!
Ja Mirjam, wat een openbaring hè: “ik ben er en ik mag er zijn!” Voor velen normaal, voor ons nieuw. Ik vind het nog steeds een kadootje dat ik dit gevoel mag meemaken, dat had ik aan het begin van mijn proces nooit gedacht. Ik heb echt zo veel aan het boek van Iris gehad!
Vreemd…..zo vreemd…….wat je schrijft: Voor velen normaal, voor ons nieuw……Het slaat in als een bom bij mij. De impact van jarenlange onderdrukking door de ander maakte ons onzichtbaar, ongeloofwaardig en onwaardig. Zo vreemd…..dat het bestaat…..dat het ons is overkomen…….en dat wij iets nieuws mogen ervaren wat voor anderen zo normaal is. Ik kan er niet bij…….het is zo bizar……het is zo vreemd……het is zo waar! Niet alleen anderen geloven het niet, kunnen het niet geloven. Ik kon het zelf ook niet geloven! Want het bestaat toch niet! Dat je volledig als prooi (in mijn situatie, een huwelijk met een n) wordt opgebruikt en leeggezogen voor het zijn van de n. Ook nu ik gescheiden ben blijft het zo onwerkelijk dat 1 persoon je hele zijn vernield. Voor eigen behoud.
Ik geloof in mijn zijn, steeds meer en steeds krachtiger en sterker. Dat zou niet nieuw moeten zijn, maar is het wel. Ik ben er blij mee en super trots op. Ik ben er! Ik kom er!
Het ligt niet aan mij dat ik het niet kon geloven wat me overkwam. Het ligt wel aan mij om er aan te ontkomen en mijn eigen weg te vinden. Gezond en sterk, nieuw en normaal.
Beste Nicole,
Blij voor jou dat je na een lange lijdensweg toch inzichten hebt gekregen. Het begin van herstel. En goed dat je het hier wat van je afschrijft. Het is zo heel erg herkenbaar! Die lieve charmante moeders voor de buitenwereld, die binnenskamers gretig levens verwoesten. Die je gek maken. En dat je dat dan ook nog gaat geloven dat jij gek bent, dat alles aan jou ligt! En het ongeloof bij de mensen. Het ongeloof bij leraars, buren, familie. De eenzaamheid dat daar mee gepaard gaat! Zo heel erg herkenbaar! Wat is het goed dat dat hier duidelijk beschreven wordt. Dat we weer eens met de neus op de feiten gedrukt worden dan wij sterk moeten zijn er moeten blijven in geloven dat ons onrecht is aangedaan, dat het niet aan ons ligt. Eens je zover bent, kan het herstel beginnen! Ik wens je het allerbeste toe Nicole! Ik denk dat jij een mooi mens bent!
Liefs
E.L.
Beste E.L, ik voel me iedere keer warm worden als ik je laatste zin lees. Zo lief! Ik denk dat wij hier allemaal mooie, lieve mensen zijn. Misschien soms een beetje te lief en mooi en heeft de n ons hier op uitgekozen?? Gelukkig beschikken we over nog meer goede eigenschappen: wij zijn sterk en bezitten de kracht om weer in onszelf te gaan geloven. Wij laten ons niet (meer) klein krijgen!
Hoi Nicole,
Als dochter van een narcistische vader herken ik vooral het niet geloofd worden. Voor ál mijn familieleden, kennissen, buren, ouders van vriendinnen etc etc etc was ons gezin een normaal gezin. Aan de buitenkant was niks geks te zien. Pa was overal bij, op en aan en was een geziene gast. Ma zorgde thuis voor ons, haar twee kinderen en had zo nu en dan een bijbaantje. Vroeger als kind zag ik een pa die het altijd leuk had en leuke dingen deed. Pa vierde carnaval, ging met zijn vrienden uit, had kaart- en biljartmiddagen, touwtrekclubje, was voorzitter van de buurtvereniging, werkte een aantal jaren in het gemeenschapshuis van ons dorp als beheerder en danste graag.
Ma was altijd thuis en ik vond ma best saai. Ma was ook nog eens altijd depressief en alleen maar aan het werk. We hadden vroeger thuis slachtkuikens en die werden door ma verzorgd.
Pa was, als hij thuis was en het naar zijn zin had gehad buitenshuis, best vrolijk.
Ma had altijd rotopmerkingen tegen pa of over pa tegen ons. Ik vond dat naar, maar wist ergens wel dat ma dat niet zomaar zei om pa zwart te maken. Maar ik dacht toen nog dat ma het leven gewoonweg een heel stuk zwaarder zag dan pa.
Maar toen ik ouder werd ging ik steeds meer begrijpen van ma, wat ma te vertellen had.
Ik had pa pas héél laat door. Pa, de graag geziene gast die nooit thuis was als er iets gedaan moest worden. Pa was er niet toen ma moest bevallen. Ook na de bevalling was pa er niet. Pa zat al heel vroeg thuis, afgekeurd vanwege zijn rug(die niets mankeerde). Dit wisten wij als kinderen niet. We vonden het normaal dat pa niet werkte en toch altijd weg was. Pa bracht de weekenden door in het café. Niet overdreven hoor, maar toch.. Wás het maar overdreven, dan hadden we nu in elk geval kunnen zeggen dat pa altijd in de kroeg zat. Dan konden anderen dat bevestigen. Maar ook dát heeft pa met enige zorg gedaan.
Ma verzorgde de kuikens om een centje bij te verdienen, want veel was het niet wat pa toen nog in het laatje bracht. Ma deed alles, ma droeg de verantwoording op zich van al pa zijn tekortkomingen. Het had ook geen zin om daar iets van te zeggen tegen pa. Pa deed toch wat hij zelf graag wilde doen, trok zich van ma of van ons niks aan.
Als er vreemde mensen waren, wilde hij nog weleens met ons pochen. Pa was dan trots op zijn kinderen. Echter alleen maar als er vreemden waren. Wij waren hele brave kinderen. Deden precies datgeen zoals pa het wilde hebben. De familie vond ons waarschijnlijk ook hele lieve kinderen. Dat was het werk van pa, want ma was altijd depressief. Zo geloofden de mensen dat ook. Pa was best zielig met zo’n vrouw.
Nu weet ik dat pa ma totaal afhankelijk heeft gemaakt van hem. Van ma was al snel na hun huwelijk niets meer over. Ma zorgde voor ons, haar kinderen en deed enorm haar best om het hoofd boven water te houden, emotioneel, maar vooral financieel. Terwijl ma het brood uit haar mond spaarde, vierde pa van de rest feest. Pa reed regelmatig zijn auto in de prak, vanwege teveel drank.
Achteraf kan ik zeggen dat alles wat zo normaal en mooi leek, totaal niet zo mooi en normaal was. Alles wat leek was niet echt. Leg dat maar eens uit. Dan gelooft niemand je.
Beste M,
Ja, dat onderbuikgevoel… Je voelt ergens dat er iets niet klopt, maar wat? En als je er zelf ( nog) geen woorden aan kan geven, hoe kan je dat dan aan een ander uitleggen? Harde bewijzen zijn er niet en als daar boven op de naaste familie je niet wil of kan geloven….dat was voor mij een reden om aan mezelf te twijfelen; “zie ik het dan toch niet goed?” Ook voelde ik me heel vaak schuldig, ik had beter mijn best moeten doen.
Uit de verhalen hier op de site blijkt dat veel mensen soortgelijke ervaringen hebben meegemaakt. En hier weten we waar je verhaal over gaat, we kunnen het voelen…. En je wordt gelooft!!
Hoi Nicole,
Nee, harde bewijzen zijn er helaas niet. Ik heb eigenlijk altijd geweten dat er ‘iets’ niet klopte, ondanks dat ik mijn hele leven in dat gezin opgroeide en het voor mij heel normaal zou moeten zijn. Op de een of andere manier matchte ik niet met mijn ouders en zus. Maar ik paste me aan en dan liep het best aardig, althans voor hun en voor de buitenwereld en om die reden dan ook voor mij. Zolang ik in hun pas liep, liep het allemaal wel en dacht ik vaak: “Zie je wel, ik hoor er toch bij’.
Maar ik liep telkens weer tegen mijn eigen zelf aan. En voor mijn zelf was er bij ons thuis geen plek. Dat weet ik nu. Dat doet pijn.
Ook liep ik steeds tegen zeer onredelijke en vreemde praktijken en uitspraken aan van pa en tegen ongelooflijke enorme leugens en verdraaiingen van zus. Als ik anderen aankeek zag ik in hun ogen dat ze zus geloofden. Voor mij meteen reden om te twijfelen aan mezelf. Als ik pa onredelijk vond, zag ik in de ogen van anderen niet dat zij dat ook vonden. Wederom reden om aan mezelf te twijfelen.
Ik had ergens ver weg in mijn achterhoofd en ook qua gevoel altijd wel twijfel. Ik voelde me ook vaak tekort gedaan. Als ik dat liet merken of gewoon zei hoe ik het zag of voelde werd ik nooit gehoord. Ik zag en voelde het verkeerd. Teleurgesteld waren ze dan in mij. Heel zielig deden ze dan tegen mij. Ik voelde me dan enorm schuldig, ondanks ik best wist dat ik gelijk had. Maar ja?? En als ze me dan weer ‘klein’ hadden, dan waren ze weer heel lief. Nou, dan krijg je vanzelf schuldgevoelens. Ik wilde ook graag lief gevonden worden door ze.
Als er anderen waren, dan bekeek ik ze weleens of ik probeerde in te schatten hoe zij dingen zagen bij ons thuis, maar ik bespeurde nooit enige herkenning. Dan lag het dus toch aan mij was telkens de bevestiging voor mij.
Toen ik er achter kwam dat pa en zus narcisten zijn, viel alles op zijn plek. Een onthulling voor mij die mijn hele leven veranderde. Maar wat stond ik toen alleen. Ik had werkelijk gedacht dat ik nu uit kon leggen, dat ik erkenning zou krijgen. Voor mij was het namelijk zó helder ineens. Maar dat viel tegen. Helaas werd ik niet geloofd. Ik zag het toch echt te zwaar. Ik moest me er niet zoveel van aantrekken etc. etc.
Maar mijn twijfel is helemaal weg. Ik heb me volledig verdiept in narcisme en helaas ontkom ik er niet aan: Dit is mij overkomen. Ik tref geen schuld en ik ben niet naief of te lief. Het kan iedereen overkomen die werkelijk iemand lief heeft.
Mooi geschreven en zo herkenbaar. Ik ben nu zes jaar verder. Geen kontakt met mijn familie. Het gekke gestoorde wijf dat niet spoort. Overal de schuld van krijgen. Je gangen nagaan op internet. Alles om je te pakken. Ik leef lowprofile en sta hier anoniem. Inmiddels weer gelukkig. Maar de pijn en de eenzaamheid blijft. Waar die eenzaamheid vandaan komt kan ik niet verklaren. Ik ervaar wel rust, nu IK geen kontakt heb met familie. Het stoken via mijn N vader doodziek word je er van.
Ik leer er mee om te gaan. Maar er zijn dagen van eenzaamheid, niemand spreken, er niet over kunnen praten. Je moet Door, voor jezelf moet je door…
Sterkte voor iedereen. Achter de voordeur speelt zich heel wat af. Voor de buitenwereld het perfecte gezin spelen, niets is minder waar. Ik ben blij dat ik het nu zie…
Wat een moeilijke materie. Na het vaststellen van NVS bij mij vorige week, zag ik eerst licht aan het eind van de tunnel: samen met mijn therapeut en het werkboek ‘verdwenen zelf’ mijn bestaan in eigen regie terugpakken.
Dan het besef dat mijn hele jeugd een grote leugen moet zijn geweest (ook de tot nu toe onverdachte dingen) En vervolgens ontdekken dat ik bij een instantie die over mijn inkomen gaat begeleid wordt door iemand waarbij ik me tot mijn verwarring afvraag of narcistisch is. Iemand waarbij ik hetzelfde drijfzand ervaar als bij mijn ouders, maar wat ik me niet kan indenken omdat het tenslotte een derde is. Ik bedoel, een onafhankelijke professional van een instantie, waarom zou die mij manipuleren? Die heeft er alleen baat bij dat ik zsm beter word.
Ik verwoord mn angst in een mail aan mn therapeut om het te bezweren: als ik het opschrijf klinkt vast het zo idioot dat het vanzelf weggaat. Vervolgens begin ik aan het werkboek om weer dat positieve zelfred-gevoel te krijgen en slaat de paniek volledig toe: Iris beschrijft op meerdere plekken over foute therapeuten en misdiagnoses. Wanneer ik dan haar suggestie volg om naar de website te gaan om te lezen en te schrijven ontdek ik deze verhalen van jullie, medeslachtoffers en vechters. Hoe gaat het jullie? Is er voor iemand concreet een verbetering gekomen? Zijn er mensen uit jullie omgeving die hun mening hebben bijgesteld in jullie richting, die nu meer begrip hebben? Of hulpverleners die eerst de schuld bij jullie legden en uiteindelijk doorzagen hoe het werkelijk zat?
Ik heb denk ik wel goed begrepen dat zolang omstanders mijn pijn en nood zien, ze blijven denken dat ik zelf gestoord ben. Maar ik weet niet hoe ik fris en energiek moet ogen en gedragen zolang de dreiging van een narcist van officiele instantie in mijn leven is? Gebeurt jullie dit ook? Positieve dingen oppakken maar er toch niet echt van genieten door verwarring of behalve de al ontdekte narcist er nog zo iemand in je leven rond lijkt te lopen? Ik ben hierover zo verward dat ik twijfel of ik soms zelf een narcist ben omdat ik het van een ander, iemand van een instantie nog wel, denk. …
Beste Heremiet,
Dank je voor je reactie op een zeer beladen en voor velen herkenbaar onderwerp. Wat is je geloofwaardigheid naar hulpverleners toe waard, als je je moet bewijzen? Er wordt getwijfeld aan jouw verhaal. Waren ze erbij dan? Alsof jij niet klopt, terwijl jij het op een rijtje hebt. Als je vaak genoeg niet geloofd wordt, ga je je daar naar gedragen en ga je jezelf meer bewijzen, wat weer ‘labiel’ of ‘overspannen’ overkomt. Zo lijk je er nooit uit te komen. Iris gaat hier in het vervolg op haar werkboek dieper op in, alleen is dit helaas nog niet verkrijgbaar.
Iemand moet in je geloven: wees dat zelf. Dat is de eerste juiste persoon. Als dat lastig is voor jezelf…ga er dan mee aan de slag met behulp van een gespecialiseerde coach of therapeut. Er zijn veel mensen op de wereld en er is altijd ergens iemand die jou ook gelooft. Overal. Soms is het zoeken of zit die persoon niet op de juiste plek. Deze mensen zijn er en dan sta je niet meer alleen. Om je hulpmensen te ontdekken moet je op zoek gaan naar ze. Je ontdekt ze, doordat ze luisteren naar je. Je voelt dat het goed is.
Door je verleden kun je je soms niet voorstellen dat er hulpbronnen zijn en raakt je zicht onderweg vertroebeld. Na opnieuw getriggerd te zijn, zakt de moed diep. Laat je niet weerhouden om in de normale mensen wereld te zoeken naar mensen die het verschil maken voor je. Iemand die je gelooft. En bovenal: geloof jezelf.
Sterkte ermee,
Susan
Beste Susan,
Dank voor je reactie. Ik merk dat het steeds een aantal dagen duurt voordat dingen-informatie,adviezen, bemoediging-indalen. En dan nog een paar dagen voordat ik erop kan reageren. Maar het werkt, verdikke, het werkt. De combinatie van het werkboek, online lezen en schrijven, therapie en normale mensen in mn dagelijks leven ontmoeten. De traagheid van het effect ergerde me de eerste weken. Niet dat ik een instant herstel verwachte, maar het betert op een andere manier en ander level dan ik dacht.
Huilen moet ik nog vaak en het komt van heel diep. Daar maakte ik me erg bezorgd over: is die pijn ‘zichtbaar’ in alledaagse contacten met normale mensen? Nu ik de afgelopen weken geoefend heb, zie ik dat mensen mijn pijn al lang gezien hadden. En zelfs meer (h)erkend dan ikzelf. En daardoor alleen al maakten ze het mogelijk dat ik voor mezelf kon opkomen: het verschil tussen de reactie/manier van omgaan tussen ‘normale’ mensen en ‘kille’ mensen, werd voor mij herkenbaar. En kille mensen heb ik kunnen afweren.
Het is goed nieuws dat Iris in het tweede werkboek ingaat op het thema. En jouw inzicht en advies is erg concreet helpend. Mijn ongeduld met mn eigen herstel laat ik varen (me irriteren werkt trouwens ook vertragend merk ik). Iris beschrijft hoe de bedrading in ons hoofd compleet verstoord is door de waanzinwereld van de narcisten in ons bestaan. Het huilen en de positieve effecten op een andere manier dan ik dacht, spelen zich denk ik af in die bedrading. En daar, zo begrijp ik, heb ik geen directe regie over. Maar het is er duidelijk, naast de rouw. En ik ben er erg blij mee.
Herkenbaar verhaal Nicole. Ook ik was geboren met een handicap. Ook ik had dus “niets toe te voegen” aan de volmaaktheid van mijn narcistische moeder. Ik zou haar volmaakte ego alleen maar schaden. En ook ik werd in de ijskast gezet.