Dit is een gastcolumn van Sophia.
Als je diep in mijn hart keek, wilde ik het liefste alles negeren. En feitelijk was dat heel makkelijk. Ik voegde me bij mijn moeder en broer en deed net of er niets aan de hand was. We noemen hem “pappa” en heffen het glas om hem te gedenken en te vieren.
Mijn broer, de “boy wonder”, die uitermate goed gelukt is en ik, de excentriekeling van wie het leven niet zo geworden is als we gehoopt hadden. Maar ik ben creatief, intelligent en ik sta er als het nodig is als oudste dochter.
Maar dan, (als ik alles negeer) zal uiteindelijk mijn aller,- allergrootste angst waarheid worden: mijn angst om te verdwijnen. En dan sterf ik. De drang om te leven, werkelijk te leven, is te groot. En daarom zal ik hier doorheen moeten. Door deze chaos en puinhoop. Door de angst, twijfel, schaamte en het gevoel me intens vies te voelen.
Ik had een ex-man die narcistische trekken had en ik heb paar jaren geleden gebroken met een van mijn vriendinnen die (tot mijn afschuw en walging) precies in de omschrijving van narcisme past. En ik vermoedde dat mijn beide ouders narcistisch zijn. Vader was het in ieder geval (hij is inmiddels overleden). Moeder leefde volkomen in haar eigen wereld, waarin ik een rol speelde. Soms als figurant, soms was ik gewoon een decorstuk. Ik voelde me vaak een hologram, een projectie van wie zij wenste dat ik ben.
Nooit heb ik de gedachte tot me door laten dringen dat de oorsprong van de problemen bij hen zou liggen. Altijd ging ik ervan uit dat het allemaal volledig aan mij lag, dat ik alles verkeerd deed, begreep. Dat ik het niet snapte. Ik voelde me mislukt en verantwoordelijk zowel voor het mislukken van mijn leven en het niet kunnen zijn wie ik geacht word te zijn. Kortom, ik voel me constant schuldig voor wie ik ben en wat ik doe/heb: van mijn te vroeg geboren zijn tot het hebben van ADHD.
Wel had ik altijd een vaag gevoel dat er iets niet klopte maar ik was toch nooit geslagen, vergeten in de supermarkt of opgesloten in een kast?? Het was een vreemde gewaarwording twee weken voor zijn dood te ontdekken dat de term narcisme op mijn vader van toepassing was. Soms ben ik benieuwd hoe het tussen ons gegaan zou zijn als hij nog geleefd had. Ik “gedoogde” hem sinds 2015.
Maar ik ben heel blij dat hij dood is (eerste keer dat ik dit durf te zeggen / denken/ schrijven). Omdat ik weet dat ik mijn ouders samen niet had aangekund. Moeder hoop ik wel aan te kunnen. Ik wil haar niet ook “gedogen”, ik wil niet weer degene zijn die een stap opzijzet maar ik wil haar zover krijgen dat zij afstand van mij gaat nemen.
Ik voel een diepe wens om thuis te komen bij mezelf. Sinds een aantal jaar werk ik hard om deze wens op alle fronten van het leven werkelijkheid te laten worden en ik ben al een heel eind op dreef. Even dacht ik dat ik met de diagnose ADHD (op 48-jarige leeftijd) helemaal “thuis bij mezelf” was gekomen. Maar het wroet en het knaagt. Die diagnose is in ieder geval onvolledig of misschien zelfs helemaal foutief. Mijn medisch dossier en mijn leven is niet compleet zonder de volledige erkenning – en dan vooral door mijzelf – van de verwoesting die structureel is aangericht.
In de openbaarheid komen met deze tekst was de eerste stap die ik zette in die richting. De naam van deze website vind ik erg treffend. En ook de foto met dat plantje spreekt me aan. Gek dat ik jaren met de angst heb rondgelopen te verdwijnen en dit maar niet kon duiden.
5 reacties op “Thuiskomen bij mezelf”
dag Sophia
Het vraagt zelf onderzoek om te kunnen zien waar jij staat in een gezinsopstelling.
Wijs dat jij dat ziet en hoe ouder je wordt hoe duidelijker die beelden vormen.
Uit de thuissituatie maak je plannen om je anders of concreter op te gaan stellen
en weer in contact met jouw moeder valt dat plan anders uit en vind je onder haar invloed
niet jouw gewenste woorden.
Ik herken uit uit ervaring.
Slechts twee keer kon ik mijn moeder van de juiste repliek dienen en haar op haar plek zetten.
Doordat het zo onwaarschijnlijk en ongeloofwaardig lijkt dat een moeder je benadeelt en negatief ver-oordeelt
en doordat je van huis uit deze wijze van reageren op jou verwacht doordat het vertrouwd is ; ga je er weer/ nog in mee.
Waarom laat je haar initiatief nemen om jou af te wijzen?
Nu kan het jouw tijd zijn om haar ( gedrag) af te wijzen en weer veilig open te staan zodra ze *zelf jou zoekt.
Dan ervaart ze zelf de afwijzing en afstand die jij tot haar voelde voorheen.
Ik kan mijn moeder niet meer de dingen zeggen die ik zou willen zeggen daar ze dood is.
Toch had ik haar graag op wat dingen willen wijzen; beseffende dat ik wanneer ze er weer zou zijn opnieuw terug zou vallen in het haar naar de zin maken, wat ze echt niet verdient.
sterkte in jouw reis naar jezelf en warme groet Annemarie
In mijn ervaring heeft adhd qua symptomen op zijn minst overlappping met hypervigilantie…
Ook ik ben excentriek. Mislukt in de ogen van mijn narcistische moeder. Pril vijftien naar een internaat gestuurd als enige van het gezin. Naar een school die zij haatte. Ik ben educatief ontspoord want mijn moeder haatte mij. Ik weet nu waarom. Ik bezit de empathie die zij niet heeft. Jij, Sophia wellicht ook.
Mijn jongste broer is de Golden Boy. Moeders uitverkorene. Door derden kwam ik op de plek waar ik hoorde. De kunstacademie.
Zou het werken je moeder zover te krijgen dat zij afstand neemt van jou? Ik heb alle hoop op haar opgegeven. Ze dupeerde me financieel. De zaak kwam voor de rechter. Hier heb ik gezegd dat ik mijn moeder nooit meer wil zien en spreken maar mijn zus en broers wel. Mijn zus en broers vinden sindsdien dat moeder mij met rust moet laten. Inmiddels heb ik haar vanaf 2010 niet meer gezien dan in de rechtbank in 2022. Moeder wordt nu gedwongen mij met rust te laten. Uit zichzelf zou ze het nooit doen.
Wonderlijk dat jij je verdwenen zelf ook zo ervoer. Ja, die titel is goed gekozen. Dat vind ik ook.
Ik was de opstandige, de dwarse, ik heb me nooit aangepast. Sinds ik deze website vond kan ik er woorden voor vinden. Nu ben ik bijna 68 en met pensioen. Ik schrijf nu korte verhalen over narcisme gebaseerd op mijn eigen ervaringen.
Wat mij nog rest zijn de gevolgen omdat ik hardop heb gesproken over mijn narcistische moeder. Niemand geloofde mij. Tot op heden.
Lieve Sophia,
Wat een enorme herkenning! !
Fijn dat je tot jezelf komt! Daar heb ik mijn hele leven over gedaan en daar betaalde ik een hoge prijs voor! Heel hoog…… met alle gevolgen. Maar ook jij moet nu in jezelf blijven geloven, je bent het waard en het zal je heel veel inzichten geven.
Ik ben nu 81 en heel dankbaar en tevreden.
Af en toe flash backs en verdriet over het niet kunnen bereiken van mijn ambitie om een gevierd kunstenares te zijn geworden. Maar ik ben toch wel kunstzinnig geweest en ik versta een beetje de levenskunst.
Frederika
Wat een mooie reactie Frederika. Ik ben 40 en herken ook veel van wat Sophia beschrijft. Dank daarvoor.