Dit is een gastcolumn van Agnetha
Nee, narcisme is geen onderwerp waarbij humor de boventoon voert. Ook bij mijzelf niet, een van de tekenen waaraan ik kon zien dat ik nog niet helemaal terug was bij mijn oude zelf. Humor heeft altijd een wezenlijk onderdeel van mijn leven uitgemaakt. Humor relativeert, humor lucht op, is de kortste afstand tussen mensen. Maar ja, het is nu eenmaal geen onderwerp waar hartelijk om te lachen valt, al zou het vaak infantiele en absurde gedrag van de narcist daar soms eigenlijk wel aanleiding toe moeten geven. Als het niet zo triest was, en de gevolgen zo hartverscheurend.
De ernst van de pathologie van narcisme, het gebrek aan kennis hierover bij velen in de buitenwereld, en de impact op degenen die eronder geleden hebben vragen om een serieuze benadering. En dat gebeurt dan ook, valt op te maken uit de literatuur hierover, bijvoorbeeld de allesomvattende boeken van Iris en de artikelen en reacties van lotgenoten. We willen weten, begrijpen, verklaard zien om verder te kunnen, om te kunnen helen en ons leven weer tot ons eigen leven te maken. Onszelf te bevrijden uit de (mentale) gevangenis die onze relatie met de narcist ooit was (of is). Dus wat valt er te lachen, als je bezig bent je los te maken uit het verstikkende web van een ongezonde relatie?