๐Loyaliteit als overlevingsstrategie ๐
Een kind dat gevangen zit in een context van dwingende controle, kan niet weg en zichzelf verdedigen maakt het nog onveiliger. Dus wat doet een kind? Het past zich meestal volledig aan. Het gaat zichzelf verloochenen. Proberen zich perfect te gedragen, het goed te maken, te verzachten en te zorgen voor de mishandelende ouder. Hoe onveilig de situatie ook is. Een kind is afhankelijk. Er is geen keuze voor hem of haar.
Het betreft hier een binding van de ouder met het kind die niet gebaseerd is op liefde maar op dwingende en soms zelfs obsessieve controle. Het is een ongrijpbare en voor de buitenwereld onzichtbare vorm van (kinder)mishandeling die bestaat uit: kleineren, manipuleren, straffen, isoleren en het kind verantwoordelijk maken voor het geluk van de ouder. Het resultaat is een kind dat opgroeit met een compleet verkeerd beeld van zichzelf en de wereld.
๐Een verdwenen zelf๐
Het kind kan zichzelf niet meer op een normale manier ontwikkelen, alles is gericht op overleven. Kinderen kunnen niet anders dan loyaal zijn aan de ouder die in werkelijkheid onveilig of zelfs gevaarlijk is. Ze blijven hopen, ze blijven zich aanpassen of gaan nog harder werken om goedkeuring of liefde te krijgen; die helaas uitblijft. Ze kunnen het nooit goed genoeg doen, de overtuiging โIk ben een slecht kindโ nestelt zich diep. Hiermee wordt de loyaliteit helaas steeds verder versterkt.
Ook de onwetende omstanders drukken het slachtoffer verder in deze positie. Ze zien niet wat er werkelijk speelt, hoe het jonge slachtoffer aan het overleven is. Ze zien het โnormaleโ kind of juist het kind dat onhandelbaar is.
Op volwassen leeftijd โ als het kind allang uit huis is โ speelt deze loyaliteit vaak nog steeds. Ondanks de afstand is de onzichtbare dynamiek niet verdwenen, de dwingende controle is slechts van vorm veranderd. Opnieuw verloochent het slachtoffer zich vaak onbewust en kiest ervoor zichzelf aan te passen in plaats van voor zichzelf te kiezen. Het doorbreken van deze โongeschreven regelsโ vraagt moed en tactiek en is geen gemakkelijk proces.
Kennis over dwingende controle geeft houvast en macht. Opgroeien in een gezin met een narcistische ouder heeft grote gevolgen. Iris Koops besteedt hier uitgebreid aandacht aan in haar boeken โHerstellen van narcistische mishandelingโ en โJe leven in eigen handโ .
In deze campagne belichten we verschillende facetten van ย โOpgroeien in een gezin met dwingende controleโ.De complete campagne wordt geplaatst op verdwenenzelf.org/tag/uitgelicht/
๐๐ฐ๐ฐ๐ต: ๐๐ญ๐ด ๐ฉ๐ฆ๐ต ๐จ๐ข๐ข๐ต ๐ฐ๐ฎ ๐ฅ๐ธ๐ช๐ฏ๐จ๐ฆ๐ฏ๐ฅ๐ฆ ๐ค๐ฐ๐ฏ๐ต๐ณ๐ฐ๐ญ๐ฆ ๐ฎ๐ข๐ฌ๐ฆ๐ฏ ๐ธ๐ช๐ซ ๐จ๐ฆ๐ฆ๐ฏ ๐ฐ๐ฏ๐ฅ๐ฆ๐ณ๐ด๐ค๐ฉ๐ฆ๐ช๐ฅ ๐ต๐ถ๐ด๐ด๐ฆ๐ฏ ๐ฎ๐ข๐ฏ๐ฏ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ฆ ๐ฆ๐ฏ ๐ท๐ณ๐ฐ๐ถ๐ธ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ฆ ๐ด๐ญ๐ข๐ค๐ฉ๐ต๐ฐ๐ง๐ง๐ฆ๐ณ๐ด ๐ฆ๐ฏ ๐ฑ๐ญ๐ฆ๐จ๐ฆ๐ณ๐ด.
7 reacties op “Loyaliteit van het kind naar de onveilige ouder”
Ben er door de vorige blog van Denise achter gekomen dat ik bindingsangst heb. Heel mijn leven gehad. Ik ben straks 68. En ik realiseer me dat ik tegen mijn wil getrouwd ben. Dat wist ik natuurlijk wel, ik werd gemanipuleerd. Maar zoiets ga ik zelfs niet van de daken fluisteren. Ik schaamde me. Ik heb het voor het eerst openlijk opgeschreven op lotgenotencontact.
Een tijd geleden heb ik nog geschreven dat ik het woord ‘schaamte’ nooit had ervaren. Dat gaat op voor meer lotgenoten heb ik ontdekt. Maar sinds ik weet van de bindingsangst, weet ik dat er wel onterechte schaamte is geweest en is. Het maakt me aan het huilen. De schaamte is echt onterecht. Wij hebben het niet gedaan, het is ons aangedaan! Maar daar schamen we ons voor.
Het is heel erg wat ons is overkomen. Mijn zusje, broertjes en ik toen wij klein waren. Wij zijn allemaal tegen elkaar uitgespeeld door onze narcistische moeder. Mijn zus is niet nu meer bruikbaar voor moeder en ik was altijd de zondebok die ik niet meer ben, maar mijn broers zitten nog muurvast. Zus is gesloten als een oester. Wij zijn bestolen van elkaar en ik van de hele familie.
Mijn zus is heel ver in het wakker worden maar of ze zich ooit zal kunnen willen realiseren dat ze door haar moeders narcistische opjutterij haar oudste zus is verloren, dat betwijfel ik. Zij is daar ingetrapt! Maar daar kon ze niets aan doen! Schaamte zal haar volledige inzicht misschien blokkeren. Van psychologische dingen moet ze niks weten. Dus de boeken van Iris zal ze nooit kopen.
Mijn broers zijn hopeloos, of ze ooit tot inzicht zullen komen….. ik denk het niet.
Wat een narcist kapot maakt kan verwoestend zijn.
Ik ben 72 jaar en opgegroeid met een lieve vader, die helaas al vroeg gestorven is, maar met een moeder met een theatrale, verborgen narcistische gedragsstoornis.
Ik kan echt boeken over haar schrijven.
Daar kwam ik pas achter, toen ik ongeveer 60 jaar was.
Ik kon er niet meer mee omgaanโฆ
Toen ik bij een psycho therapeute terecht kwam, die wist ze na 1 gesprek al wat voor moeder ik had..
Na veel therapie bij haar en later bij een andere therapeute, begreep ik helemaal waarom ik ben, zoals ik ben. De therapeute zei mij eens, dat als ze ooit een boek zou schrijven over dit onderwerp, dan zou het over mijn moeder gaan.
Een jaar geleden, kon ik niet anders dan het contact met haar verbreken..
mijn gezondheid ging er heel erg onder lijden..
Het was zij of ik. Dat is heel moeilijk, want wie laat er nou zโn 92- jarige moeder โ in de steekโ.
Ik heb voor mezelf gekozen .
Mijn broer trouwens ook. Wij zijn haar enige kinderen.
Het was een onmogelijk moeilijke beslissing, en ik heb nog steeds dagen, dat ik t liefst naar haar toe ren om haar in mn armen te nemen en te troosten.
Maar ik heb een geweldige man, die me door dik en dun steunt en 4 volwassen kinderen, die altijd achter me staan en die zorgen ervoor, dat ik dat niet ga doen.
Omdat ze weten, dat ik er aan onderdoor ga..
Maar loyaliteit van een kind aan haar/ zijn moeder is moeilijk te verbrekenโฆ
Dit is precies wat ik heb ondergaan. Nu ben ik 81 en wil nog EMDR therapie omdat ik doorlopend triggers heb die me terugzetten in het verleden. Mijn moeder was een narcist na en ik moest het ontgelden , als kreng en serpent die haar leven verpeste. Toen ik 6 jaar was dacht ik naar de hel te gaan en later trouwde ik met een sadist/narcist. Maar ik ben erg trots dat ik heb overleefd en nog gezond ben.
Ik ben hoogbegaafd en zeer kunstzinnig. Dat heeft me deels gered, maar de prijs was heel hoog. En niemand hielp me, geloofde me. Nu ben ik gelukkig met wie ik ben en wat ik kan. Daar moest ik 75 voor worden. En nog nog houdt het me bezig.
Frederika
Dit is waar ik al jaren mee worstel, waarom kiezen mijn 5 kinderen voor hun narcistische vader en hebben ze mij de deur gewezen.
In mijn geestelijke zoektocht naar het waarom, kwam ik ook uit op wat hierboven geschreven staat. Maar de vraag blijft wel staan: wanneer gaan zij zich los maken of moet ik wachten tot hun vader overleden is? Al mijn kinderen zitten nu in de leeftijd tussen de 42 en 52 jaar, de jaren waarin je gaat nadenken over je leven en of je zo verder wilt leven. Dat biedt ook hoop voor mij en dan de 11 kleinkinderen, misschien zorgen zij voor een doorbraak? Wie is mijn oma , ik wil haar leren kennen…..
Zijn zij ook misbruikt door hun opa net als hun ouders en moet de doofpot dicht blijven?
Voor mij is het nog niet opgelost en wacht ik nog op antwoorden.
Dank voor deze column. Ga zo door!
Hallo Merel,
Wat ellendig om je verhaal te horen. Ik ben 57 jaar oud, heb 3 hele lieve kinderen van 16, 19 en 20 jaar oud. Toen ik erachter kwam wat voor een persoonlijkheid hun vader heeft (narcistisch) ruim 14 jaar geleden, ben ik vertrokken. Ik koos voor mijzelf en ik wilde niet dat de kinderen in een gezin zouden opgroeien met een dominante, kwaadaardige, controlerende vader. Door co-ouderschap hebben ze jaren met beide ouders contact gehad. Ik heb ze naar KIES training gestuurd, meerdere coaches van het CJG ingeschakeld, noem maar op. Altijd heb ik ze verteld dat zij nooit hoeven te kiezen tussen hun vader en moeder.
Maar toch hebben ze door manipulatie 3 jaar geleden gekozen om bij hun vader te gaan wonen. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk en traumatiserend. Ze hebben om er zeker van te zijn dat ze nooit meer naar mij toe hoefden te gaan, zelfs een melding gedaan bij Veilig Thuis. “Bij mama moesten we altijd helpen in huis en ze werd boos als wij dat niet deden.”.
Bij hun vader krijgen ze alles wat hun hart begeerd, er wordt niet gekookt (alleen besteld), ze hoeven niet te helpen in huis en ze mogen 24×7 op hun beeldschermen zitten (de oudste 2 zijn jongens met inmiddels een flinke schermverslaving). Het enige wat ze daarvoor moeten opgeven, is hun moeder. En ze hebben het nog gedaan ook.
Ik heb op allerlei manieren geprobeerd hulp te krijgen, met name voor de kinderen, maar geen enkele instantie wil helpen. Veilig Thuis niet, CJG niet, Opvoedpoli niet, en de gang naar de rechter is kansloos gelet op hun leeftijd (geen enkele rechter gaat een kind dwingen naar zijn/haar moeder te gaan).
Ik loop bij een psycholoog en lees veel over dit onderwerp. Het enige wat ik hoor is dat ik geduld moet hebben omdat het wel weer goed zal komen. Dat de kinderen uit zichzelf gaan inzien dat ze nog ene moeder hebben en contact gaan zoeken. Ik denk inmiddels dat dat niet meer gaat gebeuren. Ze zijn inmiddels zover heen, zo egoรฏstisch geworden, dat ik denk dat het nooit meer goed komt.
Heel verdrietig voor alle partijen. Ik hoop nog wel, en ik hoop ook voor jou dat ze gaan inzien dat het nooit goed is om je vader of moeder te verbannen uit je leven zonder goede reden. Sterkte Marijke
Niet alleen maar het geluk van de ouder, ook het geluk van jezelf. Vaak uitspraken gehad op jongere leeftijd dat ik mijn verantwoording niet neem, moeilijk kind ben maar tegelijkertijd ook nooit een stimulans kreeg of dat ze gesprekken voerden. Je wordt als ware “in de leegte” gegooid en verwacht dat je het zelf allemaal als kind maar oppakt en oplost, lukte het niet, dan was jij diegene met gebrek en stuurde ze je weg naar รฉรฉn of andere vaardighedencursus (ook al had je net geweld gehad door woede-uitbarsting vader, en dus projecteren) Vervolgens merk ik dat mijn moeder (codependent ouder) weleens eens dingen goed heeft gehad qua uitspraken maar omdat liefde ook teruggenomen werd geloofde ik het toch nooit helemaal, vertrouwde ik het niet en heeft dat een wisselwerking. Tegelijkertijd werd ik ook afhankelijk gemaakt naar hun goedvinden en niet mijn waarden en behoeften. Ik voel ook dat ik zowel onbeschermd ben maar ook overbeschermd juist door mijn moeder die (ook al wat benepen en stiekem) wel liefde probeerde te geven en mij ook aan de andere kant betichtte dat ik haar steun niet aannemen wou wanneer ik het juist zelf wou doen stap voor stap en ze me ineens in een zwart gat lieten vallen (bekijk het dan maar) – beide kanten kun je het als kind niet goed doen, ook dus niet als je open bent tegen hen (ondanks dat ik die beschuldiging ook tegen me aan kreeg dat ik niet open genoeg ben tegen hen, – je zegt ook niets – fawning) Je wordt heen en weer geslingerd in onmacht en niets goed kunnen doen en continu ook verwardheid brengt.
zit er middenin…mijn jongste “kiest” voor overleven door overloyaal te zijn naar ex met imo covert narcisme. onzichtbate micro agressie jegrns mij door ::” onschuldige ” opmerkingen over mij. ik sta erbij en kijk erna. ben nu 9 maanden na scheiding en moet open kaart gaan spelen naar jeugdzorg ( hij speelt daar slachtoffer) . Wil en zal hem niet diskwalificeren naar mij meiden ( oudste 18 ) maar ik weet dat ZIJ de prijs gaan betalen. Hij trianguleert zegt dingen als :” als je niet van me houdt dan rot op naar je moeder” . klassiek bekend gedrag voor mij niet nieuw maar ik kan en zal niet meer mooi weer spelen .