Dit is een gastcolumn van Barbara.
Ongeveer een jaar geleden waren mijn eerste woorden toen ik bij de psychologe aanschoof: “Ik denk dat er iets flink met mij mis is, borderline vermoed ik.” Ik was op dat moment zwaar depressief en volledig uitgeput. Natuurlijk, ik had een paar maanden daarvoor met enorm veel moeite een punt achter mijn relatie en huwelijk van ruim acht jaar gezet dus dat ik niet huppelend door het leven ging snapte ik zelf ook wel. Maar waar kwam die verwarring vandaan? Waarom was die breuk zo ontzettend vals, onmenselijk bijna, verlopen? Waarom vond deze man dat hij een ‘dossier’ over mij moest opbouwen omdat ik één keer (eindelijk!) verbaal fiks boos op hem was geworden? Ik had hem toch nooit kwaad gedaan? Bovendien: waarom was ik eigenlijk al langere tijd fysiek en geestelijk aan het einde van mijn Latijn? De ex had vast gelijk: ik was labiel, had borderline, was een vreselijke, achterdochtige, ziekelijk jaloerse egoïst met verlatingsangst. Nou, werk aan winkel, mevrouw de psycholoog!
Wat ben ik deze dame dankbaar, wat heb ik een geluk gehad met haar. Langzaam maar zeker heeft ze me bewust gemaakt van het bestaan van NPS en mij een volledig nieuw maar schokkend kader gegeven van de relatie waarin ik had gezeten. Nieuw, want ik had werkelijk geen flauw idee. Ja, narcisme, heus wel van gehoord, dat waren die überijdele blaaskaken, die pikte je er zo uit, neuh, die kende ik niet. Schokkend, om de omvang, uitgekooktheid en wreedheid van het bedrog van deze meneer te beseffen. Niks borderline, niks ziekelijk jaloers!
Ik duikelde in een groot, mistig gat. De herinneringen aan alle malligheid denderden door mijn hoofd en leken stuk voor stuk op hun plek te vallen. En toch ook twijfelde ik. Kon mijn grote liefde werkelijk zo’n toneelstuk opvoeren? Was dit niet een ‘makkelijke’ manier om oorzaken voornamelijk buiten mijzelf te vinden? Ik moest en zou het naadje van de kous weten. Las alles wat los en vast zat over het onderwerp en had contact met mensen die hem ook goed kenden. Nee, geen vrienden of vriendinnen: die had ik slechts sporadisch ontmoet en waren er inmiddels van overtuigd dat deze betrouwbare kanjer een psychiatrisch wrak was getrouwd. Ik sprak zijn (inmiddels volwassen) zoon met wie hij al ruim vier jaar geen contact had en ik ook niet. Een ex, de moeder van zijn zoon, die hij altijd had afgeschilderd als ‘die heks’. En twee dames van wie ik altijd vermoed had dat hij tijdens onze relatie ook met hen een relatie onderhield. Stuk voor stuk bevestigden deze gesprekken het beeld van drama en verwoesting dat deze man in zijn relaties had getoond. De diagnose NPS was bij twee van hen ook in gesprekken met hulpverleners naar boven gekomen. Ik kon bovendien concluderen dat mijn ‘ziekelijk jaloerse’ vermoedens simpelweg gewoon op waarheid berustten.
Ik heb alle contact verbroken. Nog dagelijks houd het mij bezig, maar het grote verdriet heeft plaats gemaakt voor boosheid én een groeiend zelfvertrouwen. Ik heb acht jaar in een toneelstuk geleefd, ben flink in het ootje genomen en emotioneel, financieel en psychisch gemangeld. Maar ik ben er nog en elke dag weer een beetje meer. Een groot compliment kreeg ik een paar weken geleden van een goede vriend: ‘je bent weer jezelf aan het worden.’ Ik hoop het van harte!
Barbara
16 reacties op “Ben je gek?!”
Barbara, het is bizar! Jouw verhaal is mijn verhaal. Ook ik heb radeloos bij de psych gezeten met de vraag ” onderzoek me want er is iets heel erg mis met mij en het maakt me niet uit wat je vindt als ik maar duidelijkheid krijg wat er mis met mij is”. Dit alles was nog ten tijde van mijn 8 jarige huwelijk met Dr. Jeckyl & Mr. Hyde. De psych heeft me uitgebreid onderzocht tijdens diverse sessies en verzekerde me daarna dat er niks mis met me was en dat alleen mijn zelfvertrouwen en geloof in mijzelf te laag was. Ik heb daarna in de auto zitten huilen dat er niks mis met me was (!). Want WAAROM was ik dan niet happy? ( dat er iets mis met HEM was kwam niet eens in mij op, hij was vlekkeloos, perfect en Heiland en zo niet dan toch) Ik had leuke baan, leuke vrienden, een droomman, iedereen vond ons een droomstel, droomrelatie en droomleven. En toch knaagde er iets, was ik continue hyperalert op signalen, gevoel van op eieren lopen, verward over binnen en buitenwereld, in de war over wie ik was en of ik nou van buiten naar binnen moest leven of van binnen naar buiten, te makkelijk compromissen sluiten om vervelende uitbarstingen te voorkomen en daarom steeds meer van wie je bent afbrokkelen voor de goede vrede en omdat hij zoveel liefde nodig had want hij was al zoveel te kort gekomen en verkeerd begrepen in zijn leven. Als ik hem nou maar onderdompelde in mijn bad van liefde dan zou zijn jeugd beschadiging overgaan. Niemand begreep hem tenslotte zoals ik, daar bleef hij op hammerennen wat was ik vereerd daarover! Nu twee jaar na mij scheiding kan ik oprecht smakelijk lachen om mijn naiviteit en zijn waanideeën. Terwijl ik het eerste jaar na mijn scheiding gedecimeerd was tot een verward levenloos hoopje ellende door alle “gaslighting” en “Grooming” die mr Narc op me heeft losgelaten tijdens onze relatie. Alleen omdat ik over narcisme ging lezen, met name op Engelse fora want wat hebben we in NL een schrijnende achterstand in kennis en kennis delen over NPS, kwam er logica terug en kon ik begrijpen en daarom dealen met wat er met mij gebeurd was. De “Geen Contact” regel die wereldwijd wordt aangeraden aan slachtoffers van narcisten heeft mijn fysieke en sprituele leven gered en gaf me de rust om de nooduitgang uit The Poison Paradise te vinden. Niet alleen door alles op hem en zijn NPS af te schuiven maar ook door serieus en eerlijk naar mijn eigen gebrek aan grenzen, gebrek aan geloof in mezelf en overmarige grenzeloze vertrouwen in anderen onder de loep te nemen en daar verantwoordelijkheid in te nemen. Slachtoffer ben je maar hoef je niet te blijven. Ik geloof in victim -> survivor -> thriver. Nu 2 jaar later ben ik veranderd, ik ben niet vrij van de gevolgen en ben nog zeker wekelijks en soms dagelijks bezig met de gevolgen maar wel op een constructive manier nu en de scherpe randjes zijn eraf. Ik ben harder, sterker en intuitiever geworden. Hanteer grenzen en ga niet mee mensen die je realiteit vervormen of je grenzen systematisch willen verleggen. Ik weet dat monsters bestaan en kan en wil het niet meer afdoen met “liefde overwint alles”. Ik heb geleerd om mezelf op nr 1 te zetten, mezelf lief te hebben en mezelf te vertrouwen. Of ik voor de buitenwereld een leuker mens ben geworden betwijfel ik want mijn Ja- knik Pleasing dagen zijn voorbij maar dat ik voor mezelf een leuker en authentieker mens ben geworden weet ik wel zeker. En ik kan weer lachen, buikschuddend, volwaardig, bevrijdend, bulderend, tot in mijn tenen lachen. Iets waarvan ik 2 jaar terug dacht dat ik dat nooit meer zou kunnen omdat mijn natuurlijke joie de vivre, levensverwondering en onschuld me ontnomen was. Ik kan weer grinniken, lachen, schamperen en gieren om mezelf, het leven en om hem. Vergeven zal ik hem nooit, loslaten wel, graag zelfs. Maar het feit dat ik weer kan lachen om de absurditeit van wat er us gebeurd, de compleet verwrongen waarheid en de blijdschap van de bevrijding geeft aan dat ik er uit begin te komen. Als je ergens om kan lachen en grappen over kan maken is je verwerking goed op gang. Zoals mijn wijze Oma altijd al zei: ” als huilen niet meer helpt dan moet je er maar om gaan lachen” en ze had gelijk. Ik vind het inititief van deze site geweldig en hoop dat veel verloren vrouwen ( en mannen) hierdoor ook hun lach en zichzelf weer terug kunnen vinden. De oude jij word je nooit meer maar de nieuwe jij wil je niet meer kwijt. Goed beschouwd ben je eigenlijk alleen een illusie armer ( want een narc is niet meer dan een illusie) en een enorme levensles rijker. Succes!
Heerlijk! Dat weer enorm kunnen lachen! Dat ik dat ook weer kan na in een zwart moeras te hebben gezeten. Yes
Hallo Mariz.
Leuk om dit te lezen, want ik zit in een situatie met moeder narcist die me steeds bizarre overkomt zodat ik moet lachen. Ik heb een moeder die mij [bijna 66] nog steeds behandelt als een klein kind. Hoewel ik zowat verlamd van angst opnieuw in de ellende zit, breekt af en toe en steeds vaker een verontwaardigde lach door. De wanen van zo’n vrouw kan men toch niet serieus nemen!
Dag HR, fijn hè, ontdekken dat er eigenlijk niet zo heel veel mis met je is 🙂 Ja, naief of soms zelfs plain stupid, dat was ik absoluut. Ik heb mijn intuitie genegeerd, ben te goed van vertrouwen geweest, dat kan ik mijzelf verwijten. Echt erom lachen, dát lukt me (nog) niet, de idiote opmerkingen, belachelijke situaties en de schijnheiligheid en vuilpraterij over mij naar de ’trouwe fans’ maken me eigenlijk vooral boos! Overigens zakt ook die emotie: ze zoeken het maar uit 🙂 Nu ik door de mooipraterij en -doenerij heen kan prikken is deze meneer nu eigenlijk niets meer of minder dan een behoorlijk sneu figuur. Ik heb een fikse levensles gehad, die ik overigens graag had overgeslagen, maar ik ben in elk geval weer mijn leuke, scherpe, ondernemende zelf. Met een goed ontwikkelde antenne voor fout volk. En voor goed volk overigens, want wat ontmoet ik een écht leuke mensen! Een illusie armer wellicht, maar dolblij om uit dat freaking toneelstuk te zijn. Jij ook veel succes, echt, het leven wordt zo ontzettend veel fijner zonder zo’n rariteitenrakker om je heen!
Dank voor je reactie, Barbara. Ook ik ben heel lang boos geweest, woedend. Boos op hem, boos op mezelf en boos op de wereld dat die dus niet een gezellige leuke speeltuin was met uiteindelijk in hun hart fatsoenlijke mensen. Boos, boos, boos en wantrouwig. Fikse muur om me heen gebouwd, lekker alle (slechte) mensen buiten houden, geen grenzeloos vertrouwen meer in anderen: ook niet bij hele goede vrienden. Die liet ik nog wel binnen maar dat ging wel gepaard met enige achterdocht en onzekerheid. Lekker veilig binnen mijn muur waarin ik mijn wonden kon likken en lekker boos kon zijn. Heeft me een tijdje goed gediend.
Totdat er een moment aanbrak dat ik geen zin meer had om boos door het leven te gaan, hem die overwinning niet wilde gunnen, niet gedefinieerd wilde zijn als persoon door wat er gebeurd was en ik de lichte leuke dingen van het leven die ik me nog vaag kon herinneren begon te missen. Ik besefte dat ik weliswaar met mijn muur een hoop (potentiële) ellende buitensloot maar ook mezelf gevangen hield achter muur: er kwam weinig binnen maar ging ook bar weinig meer uit. De muur diende me niet meer. Ik ben van nature een gever en word blij van mensen om me heen en om zorgzaam te zijn voor mensen.
Ik wilde weer geven, interactie en deelnemen maar vond dat ook doodeng, want wat nou als er weer zo misbruik van me werd gemaakt, dat ik het weer niet door zou hebben tot het te laat was? Maar door af te sluiten deed ik mezelf ook geen plezier meer.
En ik wilde juist weer plezier kunnen hebben. Ik wilde niet naar mezelf te boek staan als die Van Een Narcist Gescheiden Vrouw. Het is me gebeurd, ik heb er een harde les van geleerd maar ik ben zoveel meer dan alleen dat. Hij mocht niet met de eer gaan strijken dat hij me gedecimeerd en gedefinieerd had en zijn misbruik dus de belangrijkste gebeurtenis in mijn leven zou zijn.
Hij heeft genoeg schade gemaakt en genoeg energie verspild en het was nu aan mijj om die schade tot iets goeds om te buigen voor mezelf. Langzaam ben ik begonnen met de muur gedeeltelijk af te breken, mezelf en mijn intuïtie weer durven te vertrouwen en weer naar buiten te kruipen. Met elke grens van mezelf die ik respecteerde en elke keer als ik NEE zei op dingen of mensen die me een onprettig gevoel gaven werd ik sterker. Het is gek als je als Ja knikker opeens NEE gaat zeggen, een paar mensen in mijn omgeving hadden daar enorme moeite mee. Ik was niet meer de pakezel die je zomaar kon beladen met je problemen en deze naar de top van de heuvel droeg voor je. Ik heb de spelregels veranderd en er zijn daardoor mensen afgevallen maar de dierbare gezonde mensen bleven en moedigde me aan en vonden mijn Nee totaal geen probleem. Net als jij begon ik andere type mensen te ontmoeten, leuke mensen, met diepgang. Ik ontmoette opeens veel vrouwen die ook door een Narcisten hel waren gegaan. Ik zocht ze niet op maar raakte vaak per toeval in gesprek, bij de supermarkt of op feestjes. Ik kan het bijna zien aan ze, en zij aan mij. Al die vrouwen hadden hetzelfde rode draad verhaal. Vrouwen die ik soms al jaren via werk kende vertelde open hun verhaal, vrouwen die ik altijd als enorme powerhouses had beschouwd.
Ik ben lang lid geweest van het Kaleah forum en leerde daar dat Narcisten juist aangetrokken worden door sterke vrouwen. Ze zitten niet te wachten op een zielig vogeltje wiens problemen zij moeten oplossen, ze willen supply en bewondering van mooie, sterke, power vrouwen. je bent hun Trophee Wife en baden zich in jouw sociale, mentale en financiele succes in de hoop dat het op hun afwrijft en ze ook zo gezien worden. Ze zuigen je kracht en glans leeg en als je dan eenmaal compleet uitgeput en verdord bent en veranderd bent in een wrak gaan ze op zoek naar de volgende die ze kunnen leegzuigen. Wat heb ik een prachtige mooie sterke vrouwen ontmoet! Wat hebben we van elkaar geleerd en wat fijn dat je het nu een naam kan geven en de dynamiek ervan kan begrijpen. Net als jij heb ik nu een hele ferme BullShit antenne ontwikkeld voor narcisten en andere parasieten en als die begint te trillen dan hanteer ik succesvol mijn grenzen. De pathologie en dynamiek en werkwijze van narcs fascineren me nog steeds en met periodes kan ik weer even terug gaan om weer erover te lezen. Zo vond ik ook dit forum maar niet meer zoals in het begin waarin het leren over narcisme en de gevolgen bijna een lifeline waren maar uit interesse, om anderen te informeren en om zelf nog steeds nieuwe inzichten te krijgen en te delen.
Ik kwam er gisteren trouwens achter dat ik niet 2 jaar maar bijna 3 jaar weg ben bij hem! Ik was vergeten de tijd te tellen! En dat terwijl ik in het begin de maanden, dagen en minuten kon uittellen. Tijd doet een hoop en jezelf de tijd geven is het beste wat je kan doen. En jezelf vergeven. Daarna begin je erom te lachen en het een bizar verschijnsel te vinden en de idioterie ervan in te zien. Ik kan me soms opeens iets realiseren en dan keihard in de lach schieten en mezelf af vragen ” Was I smoking Crack? Waarom vond ik dat toen goed??” het is alsof het nu een verhaal uit een boek betreft want ik ben zo veranderd. Alsof je aan jezelf denkt toen je nog geen veters kon strikken of als tiener besloot een heel fout permentje te nemen en je afvraagt “What was I thinking?” Voor het eerst in mijn leven heb ik nu een gezonde liefdevolle en respectvolle relatie met mezelf en geniet daar enorm van. Ik leer mezelf kennen, leuk te vinden en inderdaad authentiek te leven. Met vallen en opstaan weer open en met vertrouwen in de wereld te staan, met een waardevol wapen: mijn Bullshit Antenne! Alle mensen hier succes met het in beeld brengen wat er nou eigenlijk met je gebeurd is en wat je ermee gaat doen. Het zijn fases waar je door heen gaat, met goede en slechte dagen maar het kan ook een wonderlijk mooie reis naar jezelf zijn die de moeite letterlijk waard is. Geef jezelf net zo veel liefde en aandacht als dat je aan hem gaf, zet jezelf op nummer 1 en besef dat het leven er niet om gaat dat je ongeschonden en zonder iets mee te maken bij je graf aankomt maar dat het leven bedoeld is om getekend, gehavend, buiten adem, met plezier en wijsheid en vol overgave aankomt op je bestemming en kan zeggen ” Holy F**K, what a ride!”
Ik mis een ‘vind ik leuk’ knop hier 🙂 herkenbaar en super onder woorden gebracht!
Goed om te lezen en mooi geschreven inderdaad. Wat ik hierop wou zeggen, is dat het voor mij -als man- ook steeds weer ‘goed’ doet om te lezen, dat er ook vrouwen zijn die hetzelfde meemaken en dit hetzelfde ervaren (hebben). Klinkt misschien wat raar maar ik bedoel het zo; het helpt mij nog steeds – als man- het vertrouwen in vrouwen meer terug te krijgen.
Het drama is voor mij al best lang geleden gebeurt en net zoiets als wat HR zegt, kijk ik er op terug met de gedachte; ‘Hoe kon ik mijzelf ooit zo verliezen aan zo’n vreselijk, vervelend, negatief mens?’.
Maar toch heeft het mij zó diep geraakt, dat ik nog steeds niet helemaal van dat wantrouwen af ben.
Jullie verhalen doen mij daarom goed. Dat wou ik even zeggen. Dus bedankt HR en allemaal 🙂
Begrijpelijk maar jammer, dat zoiets het algemene beeld van mannen of vrouwen zo aantast. Er zijn ook “normale” mensen, wel geaard, liefhebbend, blijf daarin vertrouwen!
Ik had ook een relatie van tien jaar waarin werkelijk alles mijn schuld was. Ik gaf wel altijd een weerwoord, dat werd allemaal tegen me gebruikt. Maar wat ik ook zei of deed (uiteindelijk deed ik alles om hem te pleasen) het werd er niet beter op. In elk gesprek kreeg ik als vast antwoord: we hadden tien jaar geleden al uit elkaar moeten gaan. Ook toen hij wegliep toen ik al twee weken over de uitgerekende bevallingsdatum was lag het aan mij, ik was een boos vrouwtje. Ik zocht altijd problemen. Ik was altijd te jaloers.
Ik was ook jaloers, het voelde nooit goed vrouwen die belden maar dat waren gewoon vrouwen die kwamen kijken bij optredens daar kon hij niks aan doen. Toen het uit was ging de telefoon uit en was meneer onbereikbaar. Op Facebook kon ik zien dat hij lekker uitging, want zijn vrienden die me openbaar voor schut zetten konden het niet laten dit in geuren en kleuren te posten. Ik kreeg van hem alleen maar vernederende mails, kreeg te horen dat iedereen me een hoer vond, dat ik rond had lopen “hoppen” om bezwangerd te worden en dat ik mijn dochter met hem gekregen had om hem aan mij te binden. Meneer had zo snel mogelijk een ander met twee kinderen (hij was toch geen familieman??) en bleef hierover liegen. Maar dan wel na een half jaar bij mij komen en me zo gek krijgen om sex met hem te hebben (hij had spijt ik was zijn grote liefde en er was niemand anders) toen wist ik nog niet van die nieuwe vriendin.
Ze lijken het ontzettend leuk te hebben wat mij nog meer deed twijfelen aan mezelf. Hoe kunnen zij het zo leuk hebben terwijl ik nog steeds kapot ga van verdriet? Zijn nieuwe vriendin past ook op mijn dochter terwijl ik aangaf het allemaal erg snel te vinden, maar mijn mening doet er niet toe. Ik besta in feite niet eens voor hem. En leuk naar mijn dochter doet hij alleen als die nieuwe vriendin er bij is. Ik hoop wel dat het verdriet ooit nog over gaat, want ik gun het hem niet, wil wel leven en genieten.
Barbara, HR,
Wat fijn voor mij me aan jullie verhalen en positiviteit op te kunnen trekken. Als het even moeilijk is, bijna de verleiding niet kan weerstaan mijn ex weer een smeekbede te sturen, lees ik jullie bijdragen. Het geeft me de kennis en kracht om uit dit achterlijk diepe dal te klimmen waar ik door mijn ex in ben gesmeten. Het ene moment ben je geweldig, het andere moment deug je niet en loopt hij van je weg en negeert je volkomen. Zonder dat er echt iets aan de hand is.. Je blijft radeloos achter. Dit staat niet op zichzelf, dit is er door de jaren heen heel geleidelijk ingeslopen…zo zachtjes dat je het zelf niet doorhebt. Bizar!! Ik ben een schim van de vrouw die ik ooit was; een sterke, vrolijke, ambitieuze vrouw/moeder/vriendin/ondernemer. Ook ik heb net de testen afgerond om te onderzoeken of ik niets mankeerde (psychisch). En zoals mensen om me heen al vermoeden, is hij degene die iets mankeert, niet ik! De breuk is nog vers, voor mij gaat het circus van boosheid, verdriet, ongeloof, herstel nu beginnen. Maar door jullie verhalen te (blijven) lezen heb ik er veel vertrouwen in dat ik het ga redden! Deze mensen zijn lege omhulsels, uitgehold en niet meer te redden… Red jezelf!
Hoi Lotte,
Ik ben heel blij dat je steun hebt aan de verhalen van Barbara, HR en anderen die in een vergelijkbare situatie zaten/zitten. Toch denk ik dat herkenning niet voldoende is, diepgaand inzicht in zijn pathologie is dat bijvoorbeeld ook. En concrete adviezen hoe je op stellen bij zijn manipulaties indien er nog contact is, etc. Adviezen hoe je kunt herstellen. Als je wilt kun je mijn boek bestellen, ik weet van diverse mensen dat ze door deze inzichten e.e.a. makkelijker achter zich konden laten. Maar dat is aan jou hoor, want je zegt het heel mooi: red jezelf.
Ik wens je veel sterkte en kracht, jij verdient het om weer de vrouw te worden die je ooit was.
liefs, Iris
Hoi Iris,
In mijn eerste berichtje ben ik jou vergeten te danken. Voor deze verhelderende site waar ik zoveel aan heb nu!
Het ironische aan dit alles is dat hij zelf een half jaar geleden eens in een emotionele bui heeft gezegd te denken dat hij een narcist is. Hij vertelde er snel achteraan dat zijn huidige therapeut denkt van niet. Want hij kon echte liefde voelen (vindt hij) en dat kan een narcist niet. Hiermee was onomstotelijk aangetoond dat hij geen narcist was. Op dat moment waren we twee jaar samen. Hoewel hij er snel overheen praatte ben ik toch eens gaan lezen…en verdorie, ik herkende alle waarschuwingssignalen! Langzamerhand vielen de puzzelstukjes in elkaar. Zijn ziekelijke achterdocht, zijn boze aanvallen om iets kleins of soms om niets, altijd bevestigd en aanbeden te willen worden, zijn ex -dame voor mij- die met de noorderzon was vertrokken, waardoor hij zo beschadigd was geraakt en ik daarom zuinig op hem moest zijn. Alles ligt aan een ander, zij was gek. Ik heb mijn research in stilte gedaan. Wat blijkt, in de relatie met zijn ex(en) was er sprake van eenzelfde dynamiek. Een eerdere therapeut werd de laan uit gestuurd omdat hij mijn meneer N doorzag en hem wees op zijn narcistische trekken. Hij weet niet dat ik dit alles weet, maar daar ben ik erg veel wijzer van geworden. Hij ontkent het in alle toonaarden. Hierdoor en door gesprekken met familie en vrienden die mij hielpen in de realiteit te blijven, kon ik beginnen aan bewustwording. Ik verzette me steeds vaker in zijn richting, ging mijn grenzen bewaken. Hij vertaalde dit in het nemen van afstand. Ik moest gestraft worden. Alle vernederingen, de kleinmakende en respectloze dingen die hij zei. Het allerergste is dat ik het heb laten zeggen, ik niet op mijn strepen durfde te gaan staan uit angst hem te verliezen. Ik was het dierbaarste al kwijt; mezelf! Ik keur zijn gedrag af, al weet ik dat er ergens in hem ook een goed mens schuilt. Hij heeft er echter nooit kennis meegemaakt, het is hem niet geleerd met die kant van zichzelf in contact te komen. Niet alles zwart/wit te zien maar gevoelsnuances te kunnen ervaren. Na de “straf” van een week negeren maakt hij het per e-mail uit. Hij kan niet met me verder, is boos. Maar daar zou ik eerder alle reden toe hebben. Ik ben moe en uitgeput, gestreden voor iets waarvan ik dacht dat het zo hoorde, wat ik met al mijn liefde wel kon redden. Ik overweeg inderdaad jouw boek te bestellen, Iris. Zodra ik iets meer energie heb zal ik actief inzetten op meer inzicht -al denk ik dat ik het inmiddels redelijk in kaart heb gebracht- met het doel te herstellen. Ik heb gelukkig (ter nauwe nood) al mijn sociale contacten kunnen redden. Daar heb ik veel steun aan. Zelfs twee dames die op dit moment hetzelfde ervaren. Daar ben ik -hoe krom het ook klinkt- mee gezegend! Zijn demonen zullen nimmer rusten, misschien tijdelijk door mij te verlaten en niet meer met zichzelf geconfronteerd te worden. Maar iedere keer opnieuw zullen deze wakende demonen zich manifesteren en opnieuw schade toebrengen.
Groet,
Lotte
Och arme Lotte, wat raakt jouw stukje me. Wat zal je het moeilijk hebben. Mijn hart gaat naar je uit, echt. Hou vol. Zorg heel goed voor jezelf, praat (of schrijf) vooral met mensen die het een beetje snappen. Die voorbij ‘ik snapte al nooit dat juist jij met zo’n kerel was, het is toch gewoon een xxx’ kunnen denken en die hun best doen om de wirwar van jouw emoties te begrijpen. Heel veel sterkte Lotte, hou vol!
Barbara!
Fijn, zo’n warme reactie te ontvangen. Doet me goed, echt! Zoals ik al aan Iris schreef heb ik veel steun aan mijn familie en vrienden. De meesten snappen inderdaad niet wat ik in hem heb gezien, zij zagen het allang! Ach je kent ze wel…ze zijn goed bedoeld denk ik. Gelukkig heb ik ook twee ervsringsdeskundigen om me heen. Daar ontvang ik veel steun en warmte van. Ik heb geen geheim gemaakt van de zaken die in mijn relatie met de N speelden. Ik MOEST spiegelen, terug naar de realiteit; het licht! Het paradoxale aan deze hele toestand is dat ik maar geen hekel aan hem kan krijgen. Na alles wat hij gezegd en gedaan heeft val ik gewoon in katzwijm als hij voor me zou staan. Daar moet ik echt mee aan de slag. Hell of à job! Ik blijf met jullie meelezen!
Beste Lotte, hou vol. De pijn en ellende die je nu voelt zijn bijna als afkickverschijnselen van de kunstmatige ‘high’ die een narc kan creëren door zijn ongemeende ‘lovebombing’. Je bent er net achter gekomen dat je wereld waar jij zo in geloofde, die je zo enorm grenzeloos lieffhad en waar je je de blubber voor hebt gewerkt en grote belangrijke dingen van jezelf voor hebt opgeofferd een grote leugen is, dat doet pijn en laat je aan alles twijfelen. Besef wel dat alles van ZIJN kant een leugen is, echter dat jouw gevoelens dan niet waren en dat jijzelf dus NIET nep bent. Zijn bedrog zegt iets over hem. Het bewijst vooral dat jij hard kan werken, iets op kan bouwen in tegenwind, onvoorwaardelijke liefde kan geven, een doorzetter bent, je hebt alleen al deze super energie op de verkeerde persoon gericht in plaats van het op jezelf. Maar dat is nu voorbij en dat hoef dus niet meer: jij hoeft nu alleen voor jezelf nog te zorgen en als je nagaat dat je al jaren op eigen stoom (met alle sabatoge vormen die hij kon bedenken) een leven voor twee hebt op kunnen bouwen, kan je nagaan hoe makkelijk het zal zijn, als je eenmaal weer zelf op volle kracht bent, om een leven voor 1 zonder constante sabotage op te bouwen. Dat gaat jou lukken. Wees nu gewoon maar even lief voor jezelf, bijna alsof je je eigen ouder bent, en besef dat je nu nog herstellende bent. En net als wanneer iemand fysiek herstellende zou zijn van een open hart- en hersen operatie- zonder verdoving- (want zo voelt het) moet je jezelf echt liefdevol de tijd en de gelegenheid geven om te herstellen, bijna alsof je een ziekenhuis patiënt bent: veel rust, reinheid en regelmaat: als je moe bent, geef er aan toe en gun jezelf een dutje, koop lekker badschuim en bodymilk en verwen jezelf met parfum, zorg dat je regelmatig en gezond eet en ook jezelf regelmatig verwent met wat lekkers. Hou bijna bezoekuren aan voor fijne lieve mensen die jou begrijpen en mensen die je geen beterschap en herstel gunnen moet je even buiten de ziekenboeg houden. Zolang je nog herstellende bent moet je geen strijd aangaan, niet met jezelf en niet met hem of de buitenwereld. Maak je cirkeltje even klein, fijn en overzichtelijk tot iets waar jij je op dit moment comfortabel bij voelt.. Je hebt altijd het recht om even op vakantie te gaan van je sociale leven en jouw gevoel heeft nu gewoon voorrang op alles. Dat is echt belangrijk om jezelf weer terug te vinden: doe wat jij goed vindt voelen want dat is juist wat je weer moet oefenen. Dat is de bijbehorende fysiotherapie bij dit herstel: WAT WIL IK VOOR MEZELF? Elke keer als je die oefening doet wordt je Eigen-Ik- spier weer wat sterker. En als je weer op volle kracht bent kan je weer een nieuw plan van aanpak maken, dat zie je dan wel, maar eerst herstellen en oefenen in Dingen-die-IK-fijn-en-liefdevol-voor-mezelf-vind om jezelf weer terug te vinden.
En die energie heb je want voor hem hoef je niet meer te zorgen dus dat gedeelte van jouw energie kan helemaal, totaal, schaamteloos en welverdiend naar jou! Love yourself before you wreck yourself.
Lieve HR,
Ik dacht geen tranen meer over te hebben, huil amper sinds zijn vertrek. Jouw bericht voelt als een aai over mijn hart en de tranen wellen op. Wat een strijd heb ik achter de rug, wat is het gat nu diep en zwart! Mijn lijf is ziek, eten wil het niet (geeft het terug), mijn hart draait op volle toeren, de rollercoaster in mijn hoofd gaat de hele dag maar door…pfff! Denk dat dit overeenkomt met afkicken inderdaad. Ik wil zo graag terug, maar waar naartoe? Die pijn? Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik dat voor lief zou nemen, als dit gevoel maar stopt! Zoveel dingen kloppen niet, je blijft er maar over malen. Het maffe is dat ik nu bemerk dat hij dit altijd andersom beweerd heeft (ten onrechte!) en hiermee een bliksemafleider heeft geplaatst. Ik ben mijn leven lang gewend niet te mogen voelen wat ik voel. Mijn moeder was emotioneel niet beschikbaar tijdens mijn jeugd en jong volwassenheid. Alles werd weg gelachen, een knuffel kan ik me niet herinneren. Niet verwonderlijk dat ik de straffen van mijn ex vaak gewillig heb ondergaan.. Ik moest er even doorheen, het zou wel beter worden als ik hem maar genoeg onderdompelde in een bad liefde. Alle kleine en grote signalen vallen nu als een grote puzzel in elkaar. Waarom maakt dit me zo verschrikkelijk kapot?! Waarom verlang ik naar zijn aanwezigheid, zijn aandacht? Vanmiddag afspraak bij mijn therapeut. Ik start met cognitieve gedragstherapie, maar echt begrepen voel ik me door haar niet. Het is duidelijk dat men nog niet voldoende op de hoogte is van de gevolgen van dergelijke destructieve personen. Ik zal jouw advies zo goed als mogelijk proberen op te volgen en lief zijn voor mezelf. Heb het weekend een mooie bos bloemen voor mezelf gekocht, klusjes gedaan die al een tijdje lagen en veel vriendinnen gezien en gesproken. Er waren kleine momenten dat ik me vrij voelde! Geen gecontroleer meer, ik mag nu doen wat ik wil. Niet op heet kolen zitten omdat er een vriendin langs komt en hij ieder moment zou kunnen bellen. Dan was er altijd wel gedonder, of hij was pissig omdat hij de aandacht niet kreeg, of er deugde niets aan de betreffende vriendin etc. Dat verpeste vaak mijn hele dag of avond. Want als hij boos was mocht ik niet meer bellen of sms’en, ik moest het dan maar even uitzoeken. Ik begreep daar nooit iets van, voegde me er wel naar en zo dreef ik langzaam weg van mezelf. Tragisch! Het moet alleen nog doordringen dat dit aan hem ligt en niet aan mij. Dat mij geen blaam treft.. Zo zet hij het nu wel neer. Hij is zichzelf kwijt geraakt zegt hij, ik heb hem leeggezogen (Huh?!) en ik heb hem geslagen. Dat kan hij me niet vergeven. Dat meneer mij werkelijk tot op het bot heeft afgefikt en mij stelselmatig ziek heeft gemaakt, dat wil hij niet horen. In zijn optiek tracht ik zo mijn eigen handelen te rechtvaardigen. Wat mis ik hier? Ik ben niet gek! Ik ben een liefdevol mensen-mens. Jullie zijn er ook bovenop gekomen, dan moet het mij ook lukken. Want net wat je zegt, HR, ik kan nu al mijn energie inzetten op mezelf. Weet nog niet goed hoe dat moet, maar ik ga het ontdekken. Bedankt voor je “luisterend oor”.
Lieve groet, Lot