Wat doen narcisten of mensen met sterk narcistische trekken? Ze ontkennen je beleving. Dat klinkt vaag, en daarom begrijpen maar zo weinig mensen de impact hiervan. Fysieke mishandeling is duidelijk. Iemand schendt je fysieke grenzen, dat mag niet, punt. Narcisten schenden ook grenzen, volop. Soms via een aanval op je lichaam, vaker nog via de aanval op je ziel, je integriteit.
Dit gaat ongeveer zo: de relatie verloopt stroef, en je kan er je vinger niet opleggen. Als je probeert over te brengen wat je moeilijk vindt, als je een grens probeert aan te geven, dan is dit slechts een reden voor een volgende aanval. De reactie van de narcist kan zijn “dat is niet zo”. Of “daar is niets van waar, wat jij zegt!”. Of “onzin”. Korte woorden, met een enorme betekenis. Want jouw gedachtes of gevoelens slaan blijkbaar nergens op. Om deze boodschap nog eens te onderstrepen, draait de narcist de rollen vliegensvlug om. Die grens die jij aangaf, wat deed je dat boos! Dat was heel kwetsend. Dat jij zegt dat je je onveilig voelt (eigenlijk ben je heel bang), besefte je wel hoe erg dat was voor hem of haar?
Daar sta je, met open mond. Wat gebeurt hier? Razendsnel denk je na. Je zou zo graag de relatie willen redden, je zou zo graag willen roepen: “waarom wals je zo over me heen, waarom ontken je mijn grenzen, waarom denk je dat alleen wat jij voelt of denkt klopt?”. Maar je realiseert je dat je, als je dit gaat doen, met een rode doek voor een stier gaat wapperen.
En nu? Simpel gezegd heb je twee opties. De eerste optie lijkt de meest veilige: je bindt volledig in. Dit is wat veel slachtoffers doen, jarenlang. Het blijkt ook uit alle mails die ik krijg. Ik kan er nog steeds niet aan wennen, als iemand me schrijft “hij vernederde me, nam me niet serieus, verweet me van alles, en toen zei ik dat ik me ongelukkig voelde in onze relatie. Hij was zo gekwetst! Iris; dat had ik beter niet kunnen zeggen”.
Oh god. Dit is wat narcisten en psychopaten voor elkaar krijgen; je wordt nog empathischer, onzichtbaarder, perfecter. Het probleem is alleen dat je geen levenslust meer hebt en het eigenlijk niet meer op kan brengen. En zo lukt het diverse narcisten om hun slachtoffer te laten testen op een “stoornis”. Want het slachtoffer is toch niet normaal meer! Dit is de kroon op hun “omdraaingswerk”; alles wordt omgedraaid. Tot de laatste snik.
Optie twee is radicale afstand. Ook daar maakt de narcist in kwestie zijn eigen verhaal van, en dat zul je dus moeten negeren. Want het gevaar dat je weer in zijn of haar uitputtingsslag getrokken wordt, is constant aanwezig. Hij of zij kan even aardig doen, maar als je weer eenmaal in de val zit begint alles weer van voren af aan. Hij zal het je “vergeven” dat je zo afstandelijk deed. Nooit is er die wederkerigheid, het besef dat hij te ver ging en iets moet herstellen.
Het slachtoffer echter, gaat alles voor zichzelf na. Tijdens de coaching wordt woord voor woord aan mij herhaald, “dat ik het niet zo had gezegd, dat ik heus niet hard met de deur sloeg, en dat ik wel luisterde!”. Ook al zal de narcist of psychopaat geen minuut bezig zijn met zijn of haar eigen grenzeloze optreden; het slachtoffer voelt zich schuldig en is loyaal. Die extreme loyaliteit, die moet naar jezelf verplaatsen.
Dit lukt pas als je ziet waar je in zat. Zodra je werkelijk begrijpt waar het de narcist of psychopaat om te doen was, kun je je empathie afsluiten. Dan laat je je niet meer in hun gekte trekken. Zij vegen hun voeten af aan de normale menselijke omgangsvormen, maar doen of dit jouw schuld is. En vrijwel elk slachtoffer neemt deze schuld op zich, en gaat gebukt onder deze onterechte last.
Zie hier de continue aanval op jouw integriteit. En dat je je hier tegen wilt verweren, gaat volgens de narcist helemaal ver. Terwijl zij elke opmerking afweren door alles om te draaien, trekken ze je dus tegelijkertijd in een emotioneel mijnenveld. Al springend tussen die mijnen, roep je “ja maar ik bedoelde het niet zo, ja maar ik keek wel lief, ja maar..”.
Ook ik zat hierin. Wat mij enorm geholpen heeft, is het inzicht dat hun boodschap eigenlijk glashelder is. Daarom laat ik me niet meer in dat veld trekken. Daarom luister ik niet meer naar al die woorden, verdraaiingen, manipulaties. Hun boodschap luidt: “jouw beleving doet er niet toe”.
Jij doet er dus niet toe.
Waarom zou je dan blijven?
Omdat hun gedrag zo schokkend en ongrijpbaar is, durven de meesten zich de impact ervan niet te realiseren. Daardoor zit je in de mist. Toen ik eenmaal sterk genoeg was, kon de boodschap luid en duidelijk doorklinken. “Dus zo zie je mij! Dus zo wil je dat ik ook mezelf ga zien”.
Ik kon uit de spiraal van het eeuwige goedmaken stappen. Soms val ik ook zelf nog in die put, en dan huil ik uit bij een vriendin, lees ik in mijn eigen boek, ga ik na wat ik allemaal geleerd heb.
Iemand die mij zo ziet, moet ik op afstand houden. Optie twee is dus verreweg de beste optie.
Iris
Hoe herkenbaar weer. Ik doe er al jaren niet toe, dus waarom zal ik mijn nek nog gaan uitsteken. als ik de enige fam nog tegenkom doet hij net of hij je niet ziet(of ze kijken vanuit hun ooghoeken). tja aangezien ik er niet toe doe waarom zal ik dan gedag zeggen. veertig jaar heb ik goed gemaakt, gepikt en geslikt…ik heb afstand genomen. Het geeft mij een hoop rust. Huilen ja doe ik regelmatig. Waarom je niet normaal met elkaar kunt omgaan. maar met narcisten lukt dit nu eenmaal niet..je doet er niet toe…
lieve vlinder ik lees net je stukje!!! zo herkenbaar!!!…sterkte!
Dankjewel Mo. We redden het. Duurt lang. Ook jij redt het
Hoi
ik herken dit zo goed
heb al 30 jaar een lat relatie met een narcist
ik heb altijd gedacht dat hij iets had van asperger syndroom of borderline achtige reacties
sinds kort, nadat ik het internetgebruikers heb afgestruind weet ik nu zeker dat hij een narcist is
ikkan niet meer, ben mijn spontaniteit kwijt maar ook mijn levensvreugde
Wat moet ik doen
HELP
kies voor jezelf
Herkenbaar, vlinder. Ik voel me zo: ik besta en bestond niet.
Ik ben zelf nu hard aan werk om weer mezelf te zijn.
Ik wilde als klein meisje tot twee jaar geleden, toen was ik 50 en wist niet van het bestaan van narcisme, niets liever dan de onvoorwaardelijke liefde van mijn vader. Ik wilde zó graag dat hij me lief vond, dat hij me waardeerde, dat hij van me hield, dat hij trots op me was, dat hij er voor me was.
Op tv en soms ook buitenshuis zag ik vaders met hun dochter één zijn. Die band wilde ik dolgraag. Ik verlangde daar zo hevig naar. Daar had ik alles voor over. Altijd werd ik afgewezen, subtiel. Niemand die dit weet of zag. Pa verdoezelde dat perfect en kon dat ook makkelijk verdoezelen, want door zijn afwijzing werd ik alleen maar liever en liever voor hem. Ooms, tantes, buren en vrienden hebben vast gezien wat een lieve leuke vader ik had. Ze vonden mij ook heel lief. Ik was immers zo’n makkelijk kind en pa zo’n goede opvoeder. Ik luisterde zó goed. Ja, als een afgerichte hond, zeg ik nu!
Ik kroop bij pa op schoot als er visite was. Gek genoeg wist ik dat ik dán niet werd afgewezen. Dan was er visite en wilde pa blijkbaar laten zien hoe gek ik op hem was. Ik dacht dat pa het fijn vond dat er visite was en het mede daardoor prima vond dat ik dan bij hem op schoot klom. Hij glunderde dan en ik vond dat heerlijk.
Ik was een verlegen en best bang meisje dat vooral weinig wist. Dat kwam pa natuurlijk ook goed uit. Ik was een voorbeeldig kind en gedroeg me altijd precies zoals pa het wilde hebben. Als we op visite waren zat ik in de bank en bewoog me niet, durfde amper van mijn drankje een slokje te nemen. Ik was afgericht. Één slokje in het uur. Één glaasje op de hele avond, dat mocht van pa. Wat lekkers nemen van de hapjes op tafel? Nee, dat was alleen voor grote mensen, zei pa. Als het me voor mijn neus werd aangeboden wees ik het beleefd af. Pa glunderde dan en ik was dan blij, blij dat ik het goed deed.
Later, toen ik 11 jaar was, gebruikte pa me ook op seksueel gebied onder het mom van seksuele voorlichting. En nog wat later, toen ik een jaar of 15 was en uitging stond pa me overal op te wachten. Pa reed me overal achterna in zijn auto. Controle!
Dat heeft hij járenlang gedaan. Toen ik weer wat ouder werd ging ik vaker weg en ik mocht allerlei dingen niet. Ik mocht niet uitgaan waar ik wilde, mocht geen vriend, mocht niet roken, mocht eigenlijk niks. Maar ik deed dat toch en loog dan dat ik bij een vriendin was. Pa betrapte me herhaaldelijk en zo kon hij me straffen. Ma vond het onterecht en ging altijd de strijd aan met pa, die ze uiteraard nooit won. Ik voelde me dan weer schuldig. Ma was vaak depressief, was zichzelf al láng verloren, zeg ik nu achteraf.
Later heb ik pa daar weleens over aangesproken. Pa ontkent alles. ALLES. En ik zou hem haast geloven. Ik zou zelf gaan twijfelen over hetgeen hij gedaan heeft, zo stellig! En dat niet alleen, maar hij keek daar zó onschuldig bij, dat ik me schuldig ging voelen dat ik erover begon.
Hij keek me niet aan en keek naar de grond. Het leek alsof hij zocht in zijn geheugen. Ik had bijna met hem te doen, ware het niet dat ik gewoon zeker wist wat me overkomen was. Ik had er vaak over gelezen, over incest, leugens, bedrog en macht en las dat ‘daders’ het vaak zelf niet meer wisten, dat ze het geblokt hadden. Ik dacht dat pa het geblokt had, dat hij het zó erg vond dat hij dat gedaan had, dat hij het niet meer wist! NOOIT heb ik pa verraden. Altijd nam ik het voor pa op, zelfs na alles wat hij mij heeft aangedaan.
Onvoorwaardelijk ging ik voor pa. Altijd bleef ik geloven dat pa er vast een goede reden voor had gehad en me vast nog weleens huilend zijn excuses aan zou bieden….
Beste M,
Jouw verhaal grijpt me werkelijk naar de keel! Wat jou is aangedaan is echt verschrikkelijk. Hij domineerde je je hele leven! Ik denk dat jij een hele lieve vrouw moet zijn die heel erg vergevingsgezind moet zijn. Jouw draagkracht moet enorm groot zijn.
Ik wens je heel veel sterkte en veel goede moed in je verwerkingsproces!
Lieve groeten
EL.
Fijn zo’n lieve, hartelijke, warme, begripvolle reactie.
Je hebt mijn bericht ook werkelijk gelezen.
Super!
Ik laat er even een traantje om.
Dankjewel.
Lieve M.,
Het is hartbrekend om je verhaal te lezen, waaruit weer blijkt hoe onvoorwaardelijk de liefde van een kind voor haar ouder is. Deze loyaliteit – die door narcisten grof wordt uitgebuit- komt ook voort uit het instinct (zelfbehoud). Gelukkig heb je die loyaliteit niet meer. Ook al zal je vader nooit ook maar iets willen toegeven; jij weet wat hij gedaan heeft. Het overkomt heel veel slachtoffers, dat als ze de dader confronteren die dader het “niet meer weet”. Ik geloof hier niet in, in dit zogenaamde geheugenveriies. Daarbij: als je er van uitgaat dat een dader zijn acties ontkent, omdat het besef van de impact ervan te erg, dan ga je uit van een normaal gezond mens. Bij narcisten -en psychopaten al helemaal- ligt dit heel anders. Het belangrijkste is dat jij het weet, jij kunt het je nu ten volle beseffen, ook de impact ervan. Jij kunt dat kleine meisje in je koesteren en jezelf eindelijk beschermen; iets wat je toen niet kon.
Sterkte!
Iris
Lieve Iris,
Loyaliteit. Ja, vaak heb ik gehoord in mijn leven dat ik zó loyaal ben. Ik nam dat aan als zijnde een hele goede eigenschap. Ik zag en wist ook wel dat ik heel loyaal was. Ik legde de connectie niet tussen loyaal zijn, mijn grenzen bewaken én de gewetenloosheid van een narcist. Ik wist niet eens dat zulke mensen écht bestonden. In ieder mens zit immers wat goeds, zei mijn moeder altijd….
Het ergste van alles vind ik nog steeds, is dat niemand pa doorheeft. Ja, er zijn wel mensen die me een klein stukje bevestigen: ‘Je pa was ‘best’ streng, maar wist ook niet precies hoe dat moest natuurlijk. Deed ook zijn best. Van je ma mocht je ook alles maar, dat kon toch ook niet’. Pa was geen man die altijd op de voorgrond trad met veel bravoure of een tweedeling pak. Hij was ook geen prater. Pa liet ma praten en haar voor hem alle vuile klusjes opknappen. En hoe! Echt waar, ik kan het niet opschrijven, het valt gewoon niet te beschrijven. NIEMAND die dit zag of ziet. Dat vind ik zo moeilijk. Nog steeds.. Dat voelt alsof ik lieg.
Beste M,
Ik lees alle reacties hoor. Ze grijpen me allemaal aan. Ze zijn heel verschillend, maar overal zie je een rode draad door het verhaal lopen. Jouw verhaal heeft me extra geraakt omdat je zo sterk en moedig bent, en vooral de kracht om te vergeven! Gelukkig kunnen we hier terecht en voelen we het begrip onderling. Want begrip hebben we van onze narcist nooit gekregen. Daarom raakt het ook zo diep, dat we hier begrip krijgen. Alle verhalen raken mij tot in het diepste van mijn ziel. De herkenning, de erkenning, het begrip doet je weer voelen dat je een mens bent die het waard is om er voor te gaan. Ik heb ooit zo diep gezeten dat ik het leven niet meer zag zitten. Maar ik was blijkbaar sterk genoeg om er uit te stappen, uit die verziekte relaties,en dat heeft mij wel gered. Ik dacht altijd dat ik zwak was, want dat was me altijd voorgeschoteld door de N, maar ik had nooit kunnen breken als ik zwak was, daar moet je sterk voor zijn. Wat ik nu ook veel sneller doe is mensen die me naar beneden halen zowiezo op afstand houden. Ik heb met mensen gebroken die mijn ziel vertrapt hebben, maar er komen er weer op mijn weg die me ook wel weer doen oplichten. De lichtjes stralen terug in mijn ogen, ze zijn niet meer dof van al de pijn die ik moest ondergaan.
Begrip vragen bij mensen die jou pa gekend hebben of kennen, is onbegonnen werk. Begrip krijg je helaas niet. Ik hoop voor jou dat je dit stukje kan achter je laten, er gaan beslist mensen op je weg komen die jou wel graag zien, die jou gaan waarderen en jou gaan begrijpen. Dat die lichtjes in je ogen weer mogen stralen!
Heel veel liefs
E.L
Dank je voor deze blog. Zeer herkenbaar. Ik pak het volgende er even uit, en dat is overal de schuld van krijgen. Dat was in mijn situatie een rode draad: ik kreeg nagenoeg overal de schuld van.
Ik wil me hier ook bij aansluiten. mijn hele leven wordt er naar mij gewezen , door de …JIJ WIJZERS. zo noem ik ze nu. Jij bent fout …., door jouw schuld…. … tot op de dag van vandaag [herhaal dit duizend maal].
soms heb ik het gevoel dat er op me geschoten wordt, steeds alert zijn , waar komt de aanval nu vandaan? altijd onverwachts.
Ik voel me niet schuldig, maar kan de last soms toch bijna niet meer verdragen. Dit is een kil familieverhaal, van de chaos die het narcisme van mijn vader en mijn echtgenoot, [Beiden overleden], als erfenis hebben achter gelaten, voor hun kinderen en kleinkinderen.
hey, herkenbaar, Ik ben nog altijd op mijn hoede, alles wat ik zei kon tegen mezelf gebruikt worden. ik ben zelf in de fout gegaan met er gewoon te zijn. Mijn moeder was op haar 40ste ongewenst zwanger en ging biechten, ik was de schuld dat ze moest trouwen. Ik was de schuld dat mijn zus anorexia had. Ik had mijn taak immers slecht gedaan, ik had mijn zus in de steek gelaten, er niet voor gezorgd. Ik was verantwoordelijk voor mama, papa en zus geluk. ik faalde constant. Ik kon die taak niet aan. Zelfs als mama op het laatste dement was zag ik nog de haat in haar ogen, een roofdier. Ze zat in een tehuis en ik zorgde dat alles geregeld werd, en nog kreeg ik de schuld. Nu is ze dood, mijn mandaat om voor mijn zus te zorgen is mee begraven maar mijn zus heeft veel trekjes van haar. dus ik krijg ook de schuld van haar. Ik ben moe en op. maar probeer mijn leven opnieuw op te bouwen, gelukkig heb ik een warm gezin dat ze niet kapot heeft gekregen. Ook al heeft ze tot vorig jaar mijn huwelijk nog willen kapot maken. ja, het is zo veel, het is een hel geweest,
Weer heel erg confronterend Iris! Dit is zo herkenbaar! Ik heb de keuze gemaakt om er niet meer mee om te gaan, omdat dat de nodige rust geeft om tot mezelf te komen. Ik wou het vroeger ook steeds goedmaken, zelf al had ik sterk het gevoel dat het niet aan mij lag, dat ik niks verkeerd had gedaan. Maar omwille van de lieve vrede deed ik dat dan…
Zelfs al zijn ze nu niet meer in mijn leven, toch is het ze gelukt om me nog te raken via via. Dat in een moment in mijn leven waar alles eventjes op zijn kop stond door de gezondheidstoestand van iemand binnen ons gezin. De steunpilaar van ons gezin, namelijk mijn man. Ze waren hiervan op de hoogte geraakt, en wat hun overkomt, dat ik geen contact meer heb met hun, is toch zo veel erger dan wat we nu meemaken! Maar denk je dat ze ook maar iets hebben laten weten? Ze vinden zich zelf geen harteloze mensen, en zeggen dit ook tegen andere familieleden. Het ging hier niet meer om mijn man, maar om hen. Altijd gaat het om hen, ze kunnen zich niet verplaatsen in jouw gevoelswereld. Maar heb ik ze zelf gehoord? Hebben ze een kaart gestuurd? Zijn ze aan mijn deur geweest? Neen. En dat verwachtte ik ook, ik wist dat dat niet zou gebeuren, en vind het zelfs beter zo. Zo sterk ben ik ondertussen geworden, dat was vroeger wel anders…. Maar zij doen zich voor alsof ze zelf zo goed bezig zijn, en dat het allemaal aan mij ligt. Ik ben degene die overdrijft, ik ben degene die liegt, ik ben degene die hun kwetst, ik ben degene die hun verlaat.
Wat fijn dat ik dit nu kan lezen Iris! Dit bevestigt wat ik al lang voelde en nu zeker weet. Dankzij therapie, dankzij jou blog! Dankzij dit stukje tekst, hef ik mijn hoofd weer om hoog en geniet ik weer van de mooie dingen. Ik kan wat ze nu weer hebben aangericht weer achter me laten, en denk maar, zeg maar wat je te zeggen heb. Jij jouw waarheid, ik die van mij.
Liefs
E.L.
Lieve E.L., ook uit jouw reactie blijkt weer zo duidelijk dat het voor narcisten altijd om hen draait. Nee, het ging niet om jouw man en jullie zorgen om hem, maar om hen, dat zij “geen contact meer hebben”. Het is stuitend. Als je nog middenin dat systeem had gezeten, had je dit gif er nog eens dik bovenop gekregen, bovenop alle zorgen die je al hebt. Maar gelukkig weet je met wie je te maken hebt (gehad), doorzie je alles, en is het gelukt het buiten je te houden. Ik ben heel blij voor je dat je je weg naar het normale leven hebt gevonden, samen met je gezin. Je hebt er hard voor gewerkt!
Iris
Dank je wel Iris! Jaaaaren heb ik er over gedaan! Dat kleine meisje in mij was gebroken, maar ik heb mijn weg gevonden nu. Heb nooit durven dromen wat ik na de breuk allemaal gerealiseerd heb, en daar ook van kan genieten. Ook al hebben ze het weer geflikt om mij te raken in een moment waarop we heel onzeker zijn ivm mijn man zijn gezondheid, ik kan het weer klasseren en plaats het in de onderste lade van mijn ‘vergeet’ kastje… Het blijft raken, want ik ben en blijf een gevoelsmens. Maar het betert met de jaren, de scherpe pijn is er niet meer.
Liefs
E.L.
Ik zag het spel te laat, ben in behandeling maar ik krijg het akelige gevoel dat ik de narsist ben omdat ik in alle vallen trapte van de narsist. Zit ook klem want mijn integriteit is aangetast. Ik sprak altijd de waarheid en nu vertrouw ik niemand meer. Ze willen mezelf electroduceren, wat kan ik doen,
Beste Marcel,
Je schrijft dat je in behandeling bent en dat er heftige maatregelen getroffen gaan worden. Als jij inderdaad het slachtoffer bent van een narcist, dan is het heel belangrijk om dat vast te stellen! Want dan hebben je klachten en symptomen hiermee te maken. Ik raad je aan om het boek van Iris te bestellen via deze website; dan krijg je hopelijk antwoorden op wat er werkelijk aan de hand is.
Sterkte!
Susan Veenstra
Hartelijk dank Iris, voor deze zeer kernachtige tekst!
Dit is nu precies helder gemaakt wat het grote probleem is met narcisten en waarom het zo diep aangrijpt. Dat je de Schuld krijgt, áltijd, voor de gevolgen van hun gedrag.
Mijn vader heeft enkele gezinsleden ge-excommuniceerd “door hun eigen Schuld”. Als wij zouden inzien wat we aangericht hadden (dus de Schuld op ons nemen) mochten wij weer terugkomen. Dit Schuld moeten bekennen voor andermans zieke gedrag is zeer vernederend en een aanval op je integriteit. Het beeld dat de narcist heeft van ons, namelijk als respectloze, ondankbare, door gekte bevangen gestoorden die in therapie moeten en wiens waarneming niet deugt, strookt namelijk helemaal niet met de werkelijkheid.
Beken je Schuld, dan maak je het waanbeeld van de narcist tot werkelijkheid, en dat ging mij nu toch echt te ver. Het kontakt zou dan verder een toneelstuk zijn, want een excommunicatie in dit gezin is definitief, wij doen er niet langer toe. (Ooit gedaan?)
No reaction dus en een breuk.
Vervolgens was het goede beeld van het gezin naar de buitenwereld aangetast, zo zonder de prachtige kleinkinderen. Dus worden we ook Schuldig bevonden aan een verpeste oude dag.
Daarom spelen ze nu slachtoffer van bovengenoemde ‘slechterikken’.
De Schuldkwestie hakt er zwaar in en kan je jaren vasthouden in gepieker.
Ik neem al snel allerlei Schuld aan of zwijg. Maar nu heb ik me niet in mijn integriteit laten aantasten en weet ik zeker dat ik niet het beeld ben dat zij van mij gemaakt hebben.
Het trouw blijven aan mezelf geeft een goed gevoel.
De tip van Iris: “Leg de verantwoordelijkheid terug daar waar hij hoort” houd ik vaak in gedachten.
Het doet mij goed deze blog te lezen. Dit item is weer supergoed. Het is zeer herkenbaar en ik ben blij dat er al veel mensen zijn die zich niet meer laten intimideren door de narcisten in hun leven.
Dag Merel,
Jouw verhaal is heel herkenbaar. Heb ook gebroken met thuis omdat ik zo niet verder kon leven. Altijd schuld moeten bekennen om je weer geliefd te kunnen voelen deed me beseffen dat er iets niet pluis zat. Na de breuk blijf ik natuurlijk ook schuldig bevonden omdat ik 2 oude mensen in de steek liet, die hun kleinkinderen niet meer kunnen zien. Ik heb gebroken, dus moet ik het maar goedmaken. Pingpongen noem ik dat. Want dat was wat ik altijd deed, pingpongen. Op mijn knieën vallen en het weer goed maken, terwijl dat aanvoelde dat het niet klopte. Maar dat was de enigste manier om weer wat contact te hebben, en dat ging het weer eventjes goed. Tot het zich dan weer herhaalde. Altijd maar opnieuw. Een uitputtingsslag. Je gaat twijfelen aan jezelf, je wordt depressief.
Maar zij zien niet wat de oorzaak was van die breuk, want hen treft geen schuld. Waarom zouden ze dan zelf moeite doen om contact te zoeken, hoor je ze denken? En omdat ik nu geen schuld beken en niet meer op de knieën val, is er geen contact meer.
Ik probeer ook te leven naar mijn buikgevoel, en probeer vooral eerlijk te zijn met mezelf en anderen. Het gaf me telkens een slecht gevoel dat ik brak ,en me schuldig voelde en me dan op de koop toe ook nog schuld ging bekennen voor iets waar ik geen schuld aan had. Schuldgevoelens lijkt wel een rode draad in al die verhalen hier. Dat zie je in elk verhaal van de mensen die met narcisme te maken hebben
Wat je verder nog vertelt in een anders stukje, dat je vader je zegt dat hij alleen maar goede bedoelingen had, is ook weer heel herkenbaar. Dat mocht ik ook horen: ‘wij zeggen dat voor je eigen goed, wij zeggen dat omdat we met jou inzitten…. blablabla’. Of beter nog ,’ we hebben iets verzwegen omdat je zo rap overstuur bent’. Ze hebben ooit iets verzwegen waar ik recht op had om het te weten omdat het over mijn zoon ging. Ik was niet overstuur ivm de informatie waarover het ging, maar wel over het feit dat ze iets verzwegen en daarbij vertelden dat ik dan overstuur zou geraken. Toen mijn moeder het na 2 maanden vertelde, werd ik overstuur omwille van het feit dat iedereen het wist, behalve ik. En ze zei toen: zie je wel ,ik heb het je niet gezegd toen, omdat ik weet dat je daarvan overstuur geraakte! Neen zei ik nog, ik ben overstuur omdat je het me verzwegen hebt! Maar zei had haar eigen mening hier over, en in haar ogen kon ik niks aan…
Je bent dan zo erg de kluts kwijt, zodat je dan gaat denken, misschien heeft ze wel gelijk. Je proberen je zo te kneden dat je misschien wel wordt zoals zij het zouden willen namelijk overstuur, labiel en gek.
Ik heb namelijk heel erg lang gedacht dat er iets met me scheelde omdat ik er zo depressief van werd. Maar door de juiste therapie en inzichten en door er uit te stappen, uit die zieke relatie, ben ik op goede weg. Ik voel me sterker dan ooit.
Lieve groeten
E.L.
“Ze proberen je zo te kneden dat je labiel, gek en nog makkelijker kneedbaar (lees bruikbaar) wordt”. He-le-maal waar!!
Het is ook ongelooflijk. Als je geen weet hebt van de diepe impact van narcisme lees je zulke dingen als zijnde dat iemand boos reageert en daarom zulke dingen zegt. Maar het de ongelooflijke in en intrieste werkelijkheid!!
E.L., wat een overeenkomsten hebben wij. En wat duurde het lang voordat ik het door had en voor mezelf kon kiezen. Ik heb ook vele jaren gedacht dat er iets mis was met mij en ben jarenlang bezig geweest met zelfkennis en herstel. (Gek genoeg heb ik veel vrienden met narcistische trekken, maar niet zo ernstig, aparte figuren, en daar kan ik wel goed mee omgaan. Wellicht door de oefening thuis en omdat ze op enige afstand staan, er is geen familiedwang. Bij hen kan ik wel mijn grenzen aangeven en ze doen geen aanval op mijn integriteit. De milde vorm, maar dit terzijde.)
Gelukkig hebben we de weg eruit bij de akelige gevallen gevonden! Hartelijk dank voor je bijdragen.
Lieve Merel; heel sterk geformuleerd. Ik ben blij dat jij het gif van jouw ouders eruit hebt gewerkt. Narcisten zijn volgens zichzelf altijd en eeuwig slachtoffer, terwijl het in werkelijkheid daders zijn .Zij maken van de werkelijke slachtoffers de daders. Ik ben blij dat jij je niet hebt geidentificeerd met het beeld dat zij van jou omhoog hielden, en dat je niet uit misplaatst schuldgevoel denkt iets “goed te moeten maken”. Hulde voor jou! (en de andere mensen die reageren en zoveel inzicht delen)
Iris
Goh, ik lees hier gewoon mijn levensverhaal bij anderen. Bij mij is mijn moeder de grote narcist! Ik ben 42 jaar psychisch door haar mishandeld, vernederd, uitgemaakt voor psychiatrische patiënte, labiel meisje, klaar voor opsluiting, suïcidale trut, dommerik, lelijk, zwakbegaafd…. noem maar op ik heb het gehoord. Ik wilde enkel en alleen erkenning en liefde van mijn moeder maar heb die nooit gekregen. Mijn vader vertrok en dat was dan zogezegd MIJN schuld want had ik hem niet zo teleurgesteld dan was haar man niet vertrokken… Eind 2007 heb ik haar uit mijn leven gebannen. Overal vertelt ze dat ik tilt ben geslagen en dat ik haar heb uitgescholden en bedreigd en dat ze met mij niets meer kan te maken hebben want ze vrees voor haar leven? Ik mag wel terug keren maar ik moet mij dan wel duizenden keren plat op mijn buik excuseren en dan zal ze overwegen of ze mij terug toe laat… LOL!!! De hele familie volgt haar in haar verhaal, ze manipuleert hen dan ook al sinds dag 1 en ze hebben het niet eens door. Ik zie angst in de ogen van mensen die mijn moeder hebben gesproken, alsof ze elk moment kunnen aangevallen worden. Soms geeft dat hilarisch taferelen. Iemand probeerde ooit naar mijn moeder te bellen om het ‘geschil’ op te lossen. Ik zei hem dat het geen zin had en dat ik zo kon zeggen wat ze hem zou antwoorden… “ach ja mijn dochter da’s een speciaal geval, ge moet er u niet te veel mee bezig houden want ze is heel labiel. Slim is ze zeker niet ik vraag mij af wat je er in ziet. Ze kan niets en doet ook niets met haar leven, ze is een loser enz enz”.. Groot was zijn verbazing dat hij letterlijk te horen kreeg (woord voor woord zelfs) zoals ik het hem voorspeld had :p Ik ben al heel erg blij dat ik haar gewoon uit mijn leven heb gebannen. Mijn dochter gaat helaas wel nog bij haar oma en ziet de manipulatie niet in. Maar ik wil haar haar oma niet af pakken. Ooit doorziet ze het en hopelijk leest ze ooit eens alles op deze site! Ik heb alvast het boek besteld en zal het wel eens onder haar neus schuiven!
Beste Ilse,
Telkens en telkens opnieuw krijgen wij hier te maken met herkenning en erkenning. Alle verhalen zijn zo verschillend, maar de grote lijnen komen overeen. De manipulaties, de schuld afschuiven, je gek verklaren, mensen tegen je opzetten. Ik heb een gelijkaardig verhaal als het jouwe. Heb ook finaal gebroken, niet omdat ik dat zo graag wou, want ik heb juist graag rust. Dat breken bezorgde mij in eerste instantie veel verdriet. Het gevoel dat zij ook niets deden om terug contact te zoeken geeft je het gevoel dat je niks waard bent. Neen, wij zouden eerst op onze knieën moeten vallen, en dan wordt ons dat weer vergeven, dan worden we weer toegelaten in hun leven, en begint het spel van vooraf aan opnieuw. Net door te breken , doorbrak ik ook het patroon dat zich altijd maar herhaalde. aantrekken, afstoten, je aanhalen, je negeren, pfff, je wordt daar zo moe van, depressief van. Door uit te stappen besef ja pas na lange tijd dat dat nodig was, om je zielenrust terug te vinden. om terug naar je eigen kern te kunnen komen. Je gaat nadenken over wie je werkelijk bent, wat je wil, wat je nooit meer wil, wat je wil bereiken. Er komt zo veel energie vrij dat dat dan ook mogelijk is om stappen te nemen waarvan je gaat groeien. Maar daar heb ik meer dan 15 jaar over moeten doen om tot dat besef te komen dat breken nodig was.
De breuk kwam bij mij na een aanval van mijn moeder op mijn zoon. Ik wou hun oma ook niet afpakken, maar zag dat het patroon zich herhaalde naar hem toe. Dit heb ik niet meer toegelaten. Ik vind het wel heel sterk dat je beseft dat jouw moeder op je dochter inspeelt, en dat je dat onder ogen moet zien, maar haar zelf de kans geeft om in te zien hoe ze te werk gaat. Ik kan me voorstellen dat dat spanningen geeft tussen jou en je dochter, want ze wordt beslist gemanipuleerd.
Veel lieve groeten en nog heel veel sterkte in jouw proces!
E.L.
Herkenbaar, alles draaide om mijn moeder, altijd klaagde ze, ze was zo ongelukkig, ze had zo’n miserabel leven gehad, papa was ook zo’n sukkelaar en mijn zusje was “ziekelijk.” Als ik niet deed wat ze wou, dan dreigde ze met zelfmoord, dreigde ze met me wegdoen, toen ik op vijf jarige leeftijd op internaat moest, voelde ik dat aan als een straf, om iets wat ik niet snapte, wat had ik gedaan? Mijn zusje het prinsesje bleef thuis en kreeg een prachtige pop. Ik vond dat zo oneerlijk. Toen mijn zus ook op internaat moest heb ik voor haar gezorgd. Ik had geen keus, dit zat in mij ingebakken. Vrienden waren taboe, ik was verantwoordelijk voor mijn zusje, ik kreeg zware verwijten als er in mijn moeders ogen iets misliep. Ze kon gemeen zijn, mij verwerpen, mij diep kwetsen, ze kon zo overtuigend liegen dat ik twijfelde aan mijn waarheid. dat ik dacht”ik verbeeld het mij”. Ze beweerde toch dat ze mij zo graag zag, maar er was iets heel raars aan dat graag zien. het kopte niet.
ik dissocieer. ik ben steeds op mijn hoede, bang, wik en weeg elk woord dat ik zeg want alles kan tegen mij gebruikt worden.Ik voel me nog vaak nog fundamenteel schuldig voor alles en nog wat. Ik durf soms geen geluid te maken. Ik ben bang voor verbaal agressieve mensen. Als ik ergens kom moet ik de schrik overwinnen dat mensen gaan zien dat ik slecht ben.
Nu is mijn moeder dood, en nu pas kan ik me volledig losmaken, van schuldgevoel, van de zorg en verantwoordelijkheid voor mijn zus. Nu pas realiseer ik me ten volle in wat voor hel ik heb geleefd. Ik heb vaak zelfs als kind aan de rand gestaan en gedacht ik spring dan is die hel voorbij, mijn leven is niet van mij, ik kan niet meer, maar dan had ik nog schrik van haar dreigementen.
Hoe moeilijk het ook was, volledig heeft ze me niet kapot gekregen, ik heb een warm en prachtig gezin met twee geweldige volwassen dochters en een lieve man. Ik heb warme lieve vrienden. Ik heb voor mijn gezin moeten vechten, want tot op het laatste probeerde mijn moeder het kapot te maken. Mijn man slecht te maken, mij slecht te maken. Ze beschuldigde mij van diefstal, ik was een hoer, (terwijl ik bij mijn eerste liefde ben gebleven). Mijn dochters moesten niks van hun grootmoeder hebben, ze voelden blijkbaar aan dat het mens niet te vertrouwen was. Ik liet hen ook de keus maar paste wel op.
het is zoveel, te veel, ook te verwarrend, mijn leven was verwarrend en vol leugens, ik probeer nu mijn leven op te bouwen, in het leven te staan, en mijn energie steken in goede dingen en goede mensen dit met de hulp van mijn man en een therapeut. Met mijn zus wil het voorlopig het contact mijden. Ze heeft te veel trekjes van mijn moeder, al mis ik mijn zus enorm maar ik ben opgebruikt.
Ook de volstrekte negatie van je gevoelens door de narcist is voor mij heel herkenbaar.
Mijn vader beweerde, dat als hij iets zegt, zijn intentie goed is. Dus kan het nooit kwetsend zijn, want zijn intentie is immers goed, dus IS het goed.
Toen wij het waagden ons gevoel te verwoorden werd dat afgedaan als voortkomend uit een idee-fixe. Je hebt dus een onjuist gevoel en een foute voorstelling van zaken en tja, dan moet je maar beter je best doen zijn goede intenties te begrijpen. Dat is zijn probleem niet. Kennelijk is het onbestaanbaar dat anderen eigen gevoelens hebben. Anderen met niet passende gevoelens doen er in het geheel niet toe.
Beste Iris,
Aanval op m’n integriteit: dit is een heel sterk probleem, in m’n verwerking ,iedere keer loop ik er weer tegen aan. Ik voel mij allang niet meer schuldig, Toch ratelen de uitspraken, van beschuldigingen en denigrering soms nog achter elkaar door m’n hoofd, en drukken als een zware last. Zoveel lelijke woorden.
Het gaat dan ook over een hele lange periode. Dat is het beeld wat van mij is neer gezet.daar wordt je echt niet blij van. Dat beeld moet verwijderd, en dat lukt me.
Stukje geschiedenis
een redelijk onschuldig voorbeeld: Sinterklaas avond, met z’n vieren aan tafel. vader moeder broertje en ik. We krijgen pakjes en snoepgoed, o.a. een speculaaspop. Ik deel mijn pop in vieren, en geef ieder een stuk. Plotseling onsteekt mijn vader in woede, ik schrik me rot, wat gebeurt er nu ineens, doe ik iets fout? ach… hij dacht dat ik zijn pop aan het verdelen was.
Sfeer verpest, zijn snoepgoed ging bij z.n administratie in z.n eigen kast. Hij kreeg later de diagnose, emotioneel een kind van 4 [narcist]. Zijn woede en beschuldigingen werden heel erg toen het huwelijk helemaal mis ging. ik werd ingezet tegen m’n moeder. dat ging heel sluipend in het begin, hij trok mij z.g, voor op m’n broertje, dat gaf weer veel spanning, in werkelijkheid gebruikte hij me. Ik had dat zeker niet door, en had ook meelijde met m’n moeder, en luisterde naar haar verdrietige verhaal. Beschuldiging van m’n vader “Jij spant samen met je moeder tegen mij”, Kortom het leek wel of ik overal verantwoordelijk voor was, deed ik iets voor de een, werd ik door de ander afgestraft en omgekeerd.
het ging toen niet meer goed met mij. , ik raakte overspannen,. met m’n moeder naar de huisarts die vroeg haar wat kalmer aan te doen met haar man i.v.b. met mijn gezondheid. helaas, buiten gekomen ,ontstak ze in woede naar mij , schreeuwde, door mijn schuld zou ze nog in het gekkenhuis terecht komen, fietste hard weg en liet me volkomen overstuur op straat achter, m.n vader had me ook al een keer geslagen en geschopt. Zo moest ik met een opgezwollen blauw gezicht voor m.n kleuterklasje staan. m’n opleiding ging er aan, een jaar later werd ik zwanger, en trouwde. Met een narcist, dat werd een hel. De beschuldigingen gingen nog Jaren door, er was geen ontkomen aan. ook mijn man maakte daar gretig gebruik van. Iedereen werd tegen elkaar uit gespeeld. Dat was niet te doorzien, Hij was z.g. mijn redder Het moeilijke was dat ertussen door ook volkomen normale dingen plaats vonden.
Wat ik nu zo belangrijk vind, is m’n conclusie, dat alle uitingen van beschuldiging, enz, vreselijk kwetsen zolang je denkt dat je met gelijkwaardige ouders ,of parter te maken hebt, of hebt gehad.
Echter,[ vierjarige],narcisten kunnen nog zoveel volwassen woorden gebruiken , en handelen. Wat ze verwijten aan hun kinderen en partner,is m.i.z. volkomen inhoudsloos en leeg, het is flauwekul en onzin,die woorden hebben geen enkele waarde., en al helemaal niets te maken met wie ik ben, in de prullebak ermee. De relatie is nooit gelijkwaardig geweest, dat voelde ik altijd al, maar voelde me daar ook machteloos in. het lukte me nooit om gelijk waardigheid te voelen, Ik snapte er niets van. Werd boven hen geplaatst [alles was mijn verantwoording. Werd onder hen geplaatst, ,[ ik deed er niet toe, denegreren van mijn goede kwaliteiten.] werd in de strijd betrokken, en beschuldigd
Gelukkig, nu besef ik dat al die woorden geen enkelijke betekenis hadden dat, bevrijd mij van de emotie en verdriet , die die beschuldegingen ooit teweeg brachten.
Voor alle duidelijkheid, de dader blijft wel schuldig en verantwoordelijk voor wat hij heeft aangericht,
Kennis van het Narcisme, is volgens mij van het allergrootste belang om te herstellenvan de mishandeligen, en je eigen integriteit weer terug te vinden’
nogmaals ,Bedankt Iris en iedereen die zijn ervaring wil delen. Het helpt echt,
Lieve Trix, je verwoordt het zo goed! Dit is waar het omgaat, zolang je denkt met een normaal persoon te maken hebben, luister je naar de woorden. Ze komen binnen. Narcisten maken hier volop misbruik van. Wanneer je je beseft dat deze persoon verre van normaal is en pathologie heeft, heb je een belangrijk wapen in handen. Je sluit je empathie af en zo kunnen de woorden betekenisloos worden. Die woorden drukken allemaal de eenduidige boodschap uit: “jou moet ik niet”. OK, hij of zij moet mij niet, duidelijk. Heel pijnlijk, zoals ook in jouw levensverhaal zo duidelijk naar voren komt. Maar vervolgens kun je die persoon of personen wel uit je systeem gaan werken. Ook bij jou is het juiste inzicht je reddding geweest, en dit weet je heel mooi over te brengen.
Dankjewel!
Iris
Dag Trix,
O, jouw verhaal is mijn verhaal.
Wat heb je de psychische en emotionele mishandeling perfect beschreven!
En of dit al niet erg genoeg is, kun je nergens je bevestiging halen. Je kunt alleen je bevestiging halen als je weet krijgt van narcisme en je je daar in gaat verdiepen.
Dank je wel M. en Iris,
Met het Verstand begrijpen en met het gevoel begrijpen. Dat lijkt mij zo belangrijk, uit ervaring, dat wil ik zo graag overbrengen, omdat het mij heel goed heeft geholpen. Bij normaal contact, heb je de keuze of je de woorden al dan niet binnen laat. Je kijkt even of het geen je voorgehouden wordt je aanstaat. Net als een lepel eten bij vrienden, vertrouw je er op dat het in orde is. en ook dan heb je nog de keuze. soms staat iets dan ter discussie, de narcist [een vertrouwd persoon, waar je voor open staat]] duwt de narigheid vliegensvlug je strot binnen.. in een gesprek, is mij dat heel vaak overkomen. Ik moest soms zo goed nadenken , omdat ik het vaak niet eens gelijk in de gaten had, wat er gezegd was, maar me wel heel rot voelde. Als je het eenmaal binnen hebt, zie het er dan maar weer eens uit te krijgen. dat is nog niet zo gemakkelijk. soms werd ik gewoon misselijk..Of voelde me lam geslagen. verdrietig onbestemd ongelukkig of somber. Door een recente aanval op mijn integriteit , die ik wel in de gaten had, maar me overviel, en waarvan ik van streek raakte, herhaalden de woorden van oude beschuldigingen zich ook weer voortdurend in m’n hoofd, als ik even rustig zat, of wilde slapen. Ik was ze niet vergeten. Het hield niet op., ik had er ook geen grip op. Door in een blog te lezen over de vierjarige, in de narcist,, begreep niet alleen m’n verstand, maar drong het ineens ook tot m’n gekwetste gevoel diep van binnen door… dat diepe van binnen begreep ineens dat het volkomen onmogelijk was wat de N. aan beschuldigingen geuit had, een vierjarige, is daartoe niet in staat, dus is het gebakken lucht, wat ik eerst voor echt had aangezien. De woorden van gebakken lucht losten gewoon op, ze zijn weg en ik heb er geen dag last meer van gehad. voel me ook minder kwetsbaar, daar de aansluiting op oude beschuldigingen hier door verbroken is., Denk ik , hoop ik?
Twee antwoorden gevonden, één antwoord voor m’n verstand , en één ander antwoord dat in m’n gevoel aansluiting vond.
Wij zijn de echte sterke mensen en zullen uiteindelijk overwinnen daar ben ik van overtuigd.
Veel liefs voor iedereen Trix
Wat betreft misselijk: Onlangs kreeg ik het op FB aan de stok met twee mensen. Ze lieten zich zo minachtend uit over een aantal mensen dat ik de behoefte voelde om er wat van te zeggen. Ik zat er natuurlijk helemaal naast etc. etc. en met veel verbale intimidatie probeerde men mij klein te krijgen. Ik reageerde zo rustig mogelijk en verdedigde mijn punt, liet mij niet uit het veld slaan.
Maar ik wond me steeds meer op en moest moeite doen om bij mezelf te blijven, wat net aan lukte. Maar daarna ging ik me steeds beroerder voelen en moest tenslotte overgeven, moeizaam, beetje bij beetje. Vreemd genoeg luchtte het maar ten dele op, ik bleef me naar en duizelig voelen. Ik ben toen maar in bed gaan liggen om een paar uur te betijen.
Was ik nou misselijk van woede geworden?
Maar nu, 10 dagen later, bedenk ik mij dat overgeven toch vooral een teken van walging is. Walging die een teken is dat je een aanval op je integriteit ervaart. Of de herinnering daaraan.
Eenzaam voel ik me nog weleens. Medelijden met mijn gestoorde moeder is er wel door anderen. Ik moet er maar boven staan. Ik weet toch beter?
Het is ook moeilijk aan anderen uit te leggen. Ik weet echter zeker wat ik gezien en gehoord heb. Te gek om los te lopen. Ben 53 jaar, eindelijk vrij. Bedankt allemaal en sterkte.
Jij bent sterk Trix! Je hebt de juiste inzichten, en dat gaat je flink vooruit helpen. Je hebt een hele zware weg afgelegd, maar jou krijgen ze niet klein! Ik herken heel veel in jouw laatste stuk dat je geschreven heb! Als je door hebt hoe ze te werk gaan, hakt het er steeds minder in. Het doet steeds wel weer pijn, maar je zal het sneller kunnen loslaten omdat je werkelijk begrijpt hoe ze te werk gaan . Afstand nemen is een goed oplossing. Soms is breken nog beter, maar dat hangt natuurlijk af van de situatie waar je in zit. Is niet altijd mogelijk natuurlijk….
Veel liefs
E.L.
Mijn moeder overleed 29 januari dit jaar na een ziekbed van 3,5 maand. Toen ik mijn man ging vertellen over het overlijden van mijn moeder (wij zijn tijdelijk uit elkaar) en wat haar wensen waren betreft de begrafenis, begon hij over zijn hond die 1 jaar eerder overleden was, en dat hij daar zo verdrietig over was en de hele tijd over na aan het denken was! Het gaat altijd om hem, hij is zielig, ik heb het ook altijd gedaan, alles is mijn schuld, ook deze breuk! Terwijl je niet weten wil wat hij mij allemaal aangedaan heeft, ik ben zo ontzettend bang voor hem. Zijn familie wil mij niet meer zien door de leugens die hij over mij verteld. Ik ben echt op! Wat een hel te leven met zo iemand, en de buitenwereld ziet niks, behalve mijn familie en wat vrienden die mij heel goed kennen (gelukkig). Hij controleert ook echt alles, maar dan ook alles, maar zelfs nu hij 3 weken ver weg is ben ik nog paranoia, en beheerst het totaal mijn leven, al heb ik al veel aan de tips van Iris. Ik ben 7 kilo afgevallen en ik woog al niet zoveel, maar voel dat mijn gezondheid er ontzettend onder lijd. Ik heb mij voorgenomen niet meer voor hem te wijken wat er ook mag gaan gebeuren!! Hopelijk krijg ik de kracht om dit te stoppen, voordat er niks meer van mij over is en ik door het doucheputje bij het douchen verdwijn…….
Lieve Anoniem,
Gecondoleerd met je moeder. Jij en ik hebben al persoonlijk contact gehad, en natuurlijk help ik je met het vinden van een goede therapeut. Want deze negatieve spiraal moet doorbroken worden, zo’n mooi mens als jij mag niet ten onder gaan aan deze terreur. De reactie van je man op het overlijden van je moeder is tekenend; narcisten zijn zo op zichzelf betrokken dat ze zelfs op de ergste momenten niet even een stap opzij kunnen doen. Ik hoop oprecht dat jij binnekort niet meer praat over je “man”, maar over je “ex”. Want jij verdient beter!
liefs, Iris
Lieve Anoniem,
Ik moet echt even reageren op je berichtje.
Gecondoleerd met het verlies van je moeder. Ik vind het erg dat je niet normaal kunt rouwen om haar verlies.
Ik herken me in jou.
Ook ik ben -gelukkig een aantal jaren geleden alweer- mezelf hopeloos verloren in een relatie en vooral tijdens het beëindigen van die relatie. Ik viel maar liefst 20 kilo af. Ik woog met mijn lengte van 1.70 nog 45 kilo. Nee, dan ben je niet blij als je afvalt! Wil je weg bij een narcist? Dan pas begint de echte strijd. Dan laat de narcist pas echt zijn gezicht zien. Of is het zo dat jij dan pas echt zijn ware gezicht durft te zien – zo kun je het ook stellen – en blijf je dit keer bij jezelf en kom je hem niet meer tegemoet voor de goede lieve (kortdurende) vrede? De strijd die je levert is enorm en kost bergen energie. Toch kom je eruit als je maar genoeg weet hebt van de nukken en grillen van een narcist en hoe je daar het best mee om kunt gaan. Niet met de narcist op zich, maar met elke situatie. Leer jezelf weer kennen! Als er iemand is om van te houden, dan ben jij het lieve Anoniem!
Verdiep je helemaal in deze psychopathische stoornis, zodat je helemaal doordrenkt bent van de stoornis en je jezelf niet meer verloochent. Ga voor jezelf.
Hartelijke groet,
M.
Weer heel erg herkenbaar, een heel ander verhaal, maar de grote lijnen zijn in elke verhaal vergelijkbaar . Ik wens je heel veel sterkte met het overlijden van je moeder. En ook met het verwerken van wat je is aangedaan. Met de hulp van Iris kom je er wel hoor! Als je het begrijpt, is dat een eerste stap naar herstel. Ben je zo ver dat je wat herstelt bent, voel je je sterker en kan je voor jezelf opkomen! Je bent het waard, laat je niet klein maken!
Liefs
E.L.
Gecondoleerd met je moeder anoniem, dit is voor mij de eerste keer dat ik reageer maar ook ik heb bijna hetzelfde verhaal. Ook mijn moeder is eind september overleden na een ziekbed van 3 mnd. Mijn man die een steeds grotere hekel kreeg aan mijn zoon had hem toen al drie weken de stilte behandeling gegeven en liet hem helemaal alleen op de fiets naar oma rijden. S’avonds bij het avondeten zei mijn zoon”mama ik vindt dit niet leuk meer” het enige wat ik daarop zei was”dat snap ik” waarop mijn man ontplofte, zijn bord met eten op tafel gooide in tig stukken en zei “en ik dan” een drama. 15 januari heb ik een foto van mijn kind op fb gezet omdat ik hem niet door geappt kreeg. Nou hoe ik het durfde om hem te confronteren met een foto van dat walgelijke kind. Het was de druppel hij ging van mij scheiden. Hij woont nu al bijna 3 mnd bij zijn dochter. Het ergste is dat we in april pas 2 jr getrouwd waren. Ik heb hem mijn hart en ziel gegeven. Hij was de eerste man die ik durfde te vertrouwen en die wist dat ik maar 1 x wilde trouwen tot de dood ons zou scheiden. Nu is het constant aantrekken en dan weer afstoten. Ik ga er helemaal aan onderdoor, heb gesmeekt om hulp te zoeken maar ja hij heeft niks dus waarom Hulp zoeken. Als ik zeg dat het zoveel pijn doet en dat ik hem zo mis. (Snap er zelf niks van maar het is zo) krijg ik te horen dat het de schuld is van de mensen om mij heen. Vooral aan mijn kind,dat is een duivel en ze zouden hem in het graf van Hitler moeten gooien. Dus moet hij wel van mij scheiden. En dan pas kunnen wij opnieuw beginnen. hij wil dat ik de scheiding aan vraag en vooral niks eis,hij hoeft dan alleen te tekenen en dat is voor hem het goedkoopste zo niet dan zie ik hem helemaal niet meer en ben ik het die onze relatie kapot maak. Ik ben totaal op en kan bijna niet meer werken. Ik val ook alleen maar af. Ben de laatste weken ook al tig keer geblokt op fb en WhatsApp. Krijg dan wel na een paar dagen weer ineens een app welterusten x x x tot morgen. In mrt heeft hij mij op mijn verjaardag ook weer van fb gegooid en alle foto’s ook onze trouwfoto’s verwijderd. Had ik aan mezelf te danken had ik maar niet met zijn zus moeten praten. Ik kan zo nog uren doorgaan. En nu heb ik het alleen nog maar over de laatste mnd. Door per ongeluk op een site van narcisme te komen zijn mijn ogen open gegaan. Maar ik voel zo’n intense leegte. Hij komt meestal nog de zaterdag en als mijn zoon dan ergens anders slaapt wil hij wel een nachtje blijven slapen. Hij kan dan ook niet van mij afblijven en lijkt het wel of we pas samen zijn zo verliefd is hij dan. Als hij dan s’morgens vroeg weer gaat ben ik weer dagen aan het huilen. Ik kan het totaal niet snappen dat hij kan zeggen dat hij van mij houdt om vervolgens weer doodleuk te zeggen dat de scheiding onomkeerbaar is. Pfff ik vind het zo zwaar.
Lieve R, allereerst bedankt voor je lieve berichtje en jij natuurlijk ook nog gecondoleerd met je moeder. Vreselijk wat jij ook moet doormaken met je man. Wij zitten een beetje in dezelfde situatie! Ik kan je echt adviseren om het boek van Iris te kopen en heel goed te lezen/bestuderen en als het lukt ook de opdrachten te doen, je gaat heel goed beseffen hoe de narcisten te werk gaan maar vooral ook hoe je je er tegen kan wapenen. Ook dat ze geen hulp gaan zoeken omdat “zij” niks mankeren. Niemand trouwt met iemand om daarna weer te gaan scheiden, het is vreselijk als je door krijgt dat iemand niet (echt) van je houd en je hele ziel en zaligheid hebt gegeven. Lieve R hou de moed erin ( doe ik ook), je bent (helaas) niet de enige dat alleen geeft al moed! Je bent het waard! Liefs van mij
Dank je lieve anoniem, ik ga het boek zo snel mogelijk kopen maar zit op dit moment erg krap. De scheiding is nog niet aangevraagd dus kan alleen de vaste lasten betalen van mijn loon. Heb hem gisteren gevraagd om een bijdrage maar krijg als antwoord dat hij ook niet veel heeft. Hij heeft een goed loon en bijna geen vaste lasten. Hij heeft me gisteren ook gezegd dat zijn gevoel voor mij bijna weg is.Natuurlijk mijn eigen schuld. Heb hem toen gezegd dat ik geen contact meer met hem wil en dat ik wel iets van zijn advocaat hoor. Gr. R
Hartelijk dank voor ieders persoonlijke inbreng.
De omstandigheden verschillen, maar onze verhalen laten dezelfde mechanismes zien en daarom is het zo enorm herkenbaar.
De interesse die met geen mogelijkheid voor jou opgebracht kan worden door de narcist, het zelfinzicht dat nooit door zal breken, laat staan dat er ooit excuses zouden komen.
Net als M. heb ik daar ooit ook op gehoopt, maar in mijn geval wacht de narcist erop dat ik weer “gezond ga denken”. Het laatste gesprek (narcist: “Wij gaan nú een dialoog voeren!”) was meer een hoorcollege ter correctie.
Het omkeerpunt in mijn herstel kwam toen ik diep besefte dat ik er volstrekt niet toe deed (door Iris zo mooi verwoord in haar bovenstaande blogtekst), en dat ik er nu dus helemaal alleen voorstond qua deze familie, dat ik daar niet bij hoorde. Aanvankelijk een angstaanjagend besef, maar daarna viel het reuze mee. (Ik word goed gesteund door mijn eigen gezin en vrienden!) Klinkt raar, maar ik had het gevoel volwassen geworden te zijn, beetje laat dus.
Ik heb de hoop op een beter verleden opgegeven, zogezegd, ik verwacht niets meer en ik zie nu meer hoe het werkelijk was en niet langer mijn wensbeeld.
Toen pas kon ik, na de woede, ook het verdriet en de rouw voelen. Met de tijd slijt het, vooral als je je op fijne dingen kunt richten.
Eenieder veel sterkte gewenst, veel liefs, Merel
Lieve Iris en lieve M, bedankt voor jullie reactie dit doet me heel goed (op dit moment rollen de tranen over mijn wangen).
Iris het klopt dat wij contact hebben en dat je weet wie ik ben, ik durf mijn naam niet te vermelden omdat mij man alles controleerd, enz en ik gewoon niet zeker ben of hij deze blog niet zal vinden.
Over 2 weken komt mijn man terug van vakantie (hij heeft rust nodig, terwijl hij mij terroriseerd). Ik ben ontzettend bang voor hem en helaas weet hij dit ook, maar ik heb besloten om niet meer voor hem te wijken, wat hij mij ook zal aandoen, ik weet totaal niet waartoe hij in staat is, ik ben zo op dat het me gewoon niet meer kan schelen. Zelfs nu hij ver weg is, en ik probeer bij te tanken, beheerst hij elke minuut van de dag mijn leven, gevoel, emotie, woede onmacht en vooral veel frustratie. Ik weet dat dit eens voorbij is want die kracht die heb ik in mij, ik weet 1 ding zeker, ik laat het nooit meer zover komen….. Ik ben ook iemand!
Hai Anoniem,
Over twee weken komt je man terug van vakantie.
Hij had vast en zeker vakantie nodig. Je maakt hem het leven vast heel zuur 😉 De omgekeerde wereld!
Iedere minuut van de dag beheerst hij je leven, ook al is hij kilometers van je vandaan voor een aantal weken. Het is zo bizar, maar zo werkt het echt. Het is niet normaal wat een narcist voor schade aanricht.
Ik reageer vooral ook op je laatste zin: ‘Ik ben ook iemand!’
Dát heb ik ook vaak gezegd! Ik wist alleen niet precies wat ik ermee moest en kon, maar toch zei ik het vaak. Ik vónd dat ook werkelijk, maar blijkbaar was ik de enige. Ik zocht steun en zoals veel slachtoffers bevestiging. Ik sprak die woorden uit bij de verkeerde mensen. Zij deden daar niets mee, reageerde daar totaal niet op. Voor mij dus geen bevestiging. Geen bevestiging betekende voor mij dat ik het mis had. Dat was dan voor mij de bevestiging.
En nu, nu ik geen contact meer heb met de narcisten, kan ik gelukkig zeggen én voelen dat ik ook iemand ben. Iemand die zelf bepaalt en die niet meer in de emotionele en psychische houtgreep zit van de narcist.
Merel, je schrijft dat je het gevoel had volwassen te zijn geworden. Ja, zo kun je dat zien, zolang je jezelf maar geen verwijten maakt. Mijn ouders hebben me onthouden me te leren dat er ook slechte mensen op de wereld zijn, dat ik grenzen heb en ze kan of moet leren stellen, dus hoe kon ik ooit volwassen worden in dat stuk.
M., zo is het. Ik herken heel veel in jouw ervaringen. Ben ook altijd erg gehoorzaam geweest en erg mijn best gedaan om aandacht te krijgen. Eigen mening was niet mogelijk, alleen op onbeduidende onderwerpen. En bang geweest natuurlijk. Die angst voor het oordeel en die gehoorzaamheid blijft gewoon doorgaan op latere leeftijd. Ik heb er nog steeds moeite mee een afwijkende mening te verkondigen, dan sla ik blanco. Volwassen, gelijkwaardige mensen kunnen dat wel. De grootste angst was de uitwerping uit het gezin, een kinderangst.
Nu ik eruit ben bespaart me dat veel problemen.
Ik had het liever anders gehad, maar nu zie ik dat ik er ook veel van geleerd heb. Hoe het niet moet dus, en hoe ik mijn leven heel anders inricht.
Volwassen worden bij narcistiche ouders is heel moeilijk. Of pas mogelijk, als je onder dat regime uit bent. Het voelde voor mij, alsof het me verboden was, me te ontwikkelen naar volwassenheid. Ik kan dat nu zo benoemen, indertijd niet. Het was een heel erg drukkend gevoel, ik moest klein blijven [op hun niveau?]. Ik mocht niet boven hen uit groeien, zo voelde dat.
Eigen opvattingen, meningen, inzichten, in levens beschouwing werden of genegeerd, of ik kreeg er een negatief, vaak denegrerende reactie op. Dit heeft me in de loop van mijn leven vele jaren parten gespeeld, in de vorm van een zeer laag zelfbeeld, en onzekerheid over het gevoel bij de volwaardige volwassen mensenwereld te horen. Ik vergelijk het met een soort gevangenschap. Naar buiten toe waren wij een keurig gezin, Ontwikkeld, en beschaafd.
Hoe is het mogelijk????
Ik sluit hier helemaal bij aan.
Wat er in de jonge jaren ingebrand is, is niet meer om te vormen merk ik bij mezelf. Met name het lage zelfbeeld is een soort basisgevoel geworden. Ik signaleer het en dan denk ik, dat was toen, nu is het anders, maar het akelige gevoel zit er. Af en toe wordt er op dat pijnpunt gedrukt (bv als iemand mij op schoolmeestertoon toespreekt) en dan heb ik een zeer slechte dag. Gelukkig is dat niet vaak!! Maar van de week weer eens. Als ik het dan analyseer met mijn man (zelfde achtergrond, maar die is er zeer goed uitgekomen), dan blijkt dat mijn reaktie in de interaktie best meeviel. Op het moment van zo’n confrontatie voel ik niet veel, een vaag onbestemd gevoel. Ik houd me gedeisd en blijf beleefd. Maar naderhand, de dag erna, komen het gevoel en de tranen, en voel ik me waardeloos. (Met de narcistische familie heb ik al heel lang geen kontakt meer, dus het is altijd met anderen.) Ik heb deze erfenis al tientallen jaren en begrijp hoe het zit. Maar daarmee is het niet weg. Het is een kwestie van er goed mee om leren gaan. Ik richt mijn aandacht zoveel mogelijk op de goede dingen in mijn leven, waar ik energie van krijg.
Naar buiten toe het keurige gezin, inderdaad. Terwijl ik het gevoel had er volstrekt niet toe te doen, hoorde ik van anderen hoe er werd opgeschept over mijn prestaties. Waardoor ik dacht dat ik het vast verkeerd zag. Eén van de belangrijkste inzichten voor mij was om naar de daden te kijken en de mooie woorden niet meer te geloven. Buitenstaanders echter horen al jaren het succesverhaal van het gezin en nemen dat als werkelijkheid aan. Daarom word je nooit geloofd.
Het is inderdaad bizar als je het eenmaal door hebt allemaal.
Een keurig gezin, dat waren wij ook. Veel geheimen inclusief alcoholisme van de narciste. Zuchten, steunen, passief-agressief gedrag. Dodelijke blikken.
Het achterlijke gedoe van mijn moeder verziekte allies. Maar altijd alleen als we onder elkaar waren.
We hebben allemaal een middelbare opleiding. Daar had veel meer in gezeten, achteraf gezien konden we er geen opleidingsstress bij hebben.
Lieve En.L. Ook jij bedankt voor je lieve berichtje… Voor het eerst dat ik nu praat met mede slachtoffers, en dat is zo fijn! Je hebt niet veel woorden nodig om elkaar te begrijpen, alles is overal hetzelfde! Iris brengt veel inzichten met haar boek en dat is heel fijn. Ik wist wel al veel maar nu nog meer echte handvatten! Je voelt je gesteund en niet alleen, ook door de lieve reacties! Ik denk dat wij allemaal erg sterke vrouwen zijn, dat moet ook wel met wat wij allemaal voor onze kiezen krijgen en gekregen hebben en toch nog steeds staande blijven (al sta ik nu erg wankel dat wel, maar ik sta!)… Iedereen suc6 met de strijd en natuurlijk met het herstel van het misbruik.
Liefs
Lieve anoniem,
we zijn lang eenzaam geweest in een verziekte relatie. Niemand die het begrijpt, je begrijpt het zelf niet. Je bent heel erg eenzaam. Dat had ik als kind al. Ik voelde me niet begrepen, en eenzaam. Ik denk dat dat ook iets heel herkenbaars is voor mensen zoals wij. Dus ben je blij dat je nu reactie krijgt en dat je je begrepen voelt. Dat doet zoveel deugd! En wij zijn sterke vrouwen! Ga daar maar van op aan! Denk er aan: elke dag zet je een stapje vooruit. Je moet er in geloven dat het beter zal gaan.
Liefs,
EL.
Wat een herkening. Ook ik bood mijn hele leven mijn excuses aan zodat het iig weer goed was. Nog altijd ben ik geneigd dat te doen, heb dit in mijn relatie ook altijd gedaan. Ze werden minzaam aangenomen en ik moest de volgende keer niet weer zo raar doen, ik bezorgde mijn opvoeders cq relatie zulke rotgevoelens…
Nu ik de eerste keer van mijn leven bij mn standpunt probeer te blijven na een zeer pijnlijke actie, en hij het allemaal maar belachelijk vind terwijl hij ver over mijn grens ging, twijfel ik constant. Steeds maar weer denk ik: Ligt het niet toch gewoon aan mij? Ben ik niet toch gewoon moeilijk? Vriendinnen willen het niet meer horen, die begrijpen echt niet dat je het niet een keer achter je laat. Maar die hebben een normale opvoeding gehad, waarin ze meekregen dat ze waardevol waren. Dat is het essentiele verschil.
Hallo Radeloos,
Het is, hoe idioot het ook klinkt, zo fijn om te lezen dat er meer mensen zijn zoals ik. Dat blijft me goed doen.
Die twijfel die jij beschrijft, daar heb ik ook nu nog steeds weleens last van.
Eerst bij mezelf zoeken en maar hopen dat ik iets vindt om iedereen weer tevreden te stellen. Liever dat ik er last van heb dan dat een ander er last van heeft en daardoor ik nog meer.
Het is aangeleerd. Vooral naar jezelf kijken, want die ander doet niks verkeerd. Nooit niet. En wil je toch een beetje leven hebben en erbij horen, dan moet je toegeven. Maakt niet uit wie er fout zat en óf er iemand fout zat.
Wel en geen herkenning….
Heel veel beschuldigingen moeten incasseren, Nooit excuses gemaakt naar mij. Wel
worstelde ik er erg mee, Waarom ? Hoe kan dat nou, dat heb ik niet gedaan. Heel veel verdriet omdat ik kennelijk niet gezien en begrepen werd, als ik er iets van zei , verbeelde ik me maar wat, het werd ontkent, overspannen raken kwam omdat ik het zwakke zenuwgestel van m’n oma geërfd zou hebben. “Het is onze schuld niet” [was ook heel belangrijk].
ik heb later wel regelmatig getwijfeld, lag het toch niet aan mij? was ik niet overgevoelig? legde ik hun woorden niet op een goudschaaltje. zoals ze dan zeiden.
Na lange tijd, en kennis van het Narcisme, wist ik, het lag niet aan mijn overgevoeligheid. of z.g.n.erfelijke belasting. Toch had ik grote moeite te erkennen dat mijn ouders fout waren, Heel raar, maar ik vond ze ook zielig. Het was alsof ik twee kinderen in de steek liet. er viel ook niets aan hun inzichten of houding te veranderen , dat werd me wel duidelijk.. zoveel mogelijk confrontaties vermijden. dat lukte me wel, maar soms deden de denigrerende opmerkingen toch nog pijn en ook te weten dat die verwijten voor hen altijd bleven bestaan. Dat was hun beeld van mij, en dat werkte helaas ook door in fam. relaties, die nooit echt goed werden.
Ik heb nooit m’n excuses gemaakt naar hen, voor wat mij verweten werd. Achteraf gezien, gelukkig maar. Ik weet dat ze aan mij geen makkelijke prooi hadden,
Maar het blijft een trieste geschiedenis, ook in m’n herinneringen. Ik zou willen dat ik het kon vergeten.
Hoi Trix,
Begrijp ik dat goed? Waren allebei je ouders narcisten?
Mijn vader zeker, kreeg ook eens de diagnose emotioneel een vier Jarige
alleen wist ik heel lang niet wat dat in hield. Mijn moeder weet ik niet heel zeker, ik ben mijn hele leven bang voor haar geweest , bang dat ze me pijn zou doen, en trok me dan ook vaak in een reflex terug als ze me aanraakte, Ze kon heel hard zijn , ze verdraaaide alles zodanig dat het in haar belevingswereld paste. B.v.ik deed een korte periode een uurtje licht schoonmaakwerk, voor wat bijverdienst bij een club grotendeels vrijwilligers. Ik had daar geen moeite mee ,zij wel. “oh !dat is dan voor jou net zoiets als tennissen voor een ander”… Hoe verzin je het? Beiden konden geen milimeter kritiek verdragen, mijn moeder maakte er dan een smoes om heen. mijn vader werd woedend, en schreeuwde al stampvoetend door m’n kamer[op m’n verjaardag n.b.] “naar de hel met jou!”.
Mijn moeder had denk ik wel een oorlogstrauma, haar broer werd gefusieerd, vlak voor de bevrijding.
Het heeft mij materieel aan niets ontbroken, maar emotioneel leek het wel of ik geen ouders had. Het was affectloos; geen warmte, en onveilig. Het is hier voor het eerst dat ik goed besef, dat het veel voorkomt. Dat weet je niet als je jong bent, waardoor je eindeloos probeert de conflicten binnen jezelf op te lossen. Zonder resultaat uiteraard. Ik kan dat nu gelukkig laten rusten. Deze site, en het werkboek van Iris hebben voor mij een eind gemaakt aan het gepieker, wat regelmatig in mijn leven terug kwam. Ook de positieve benadering door Iris van mijn eigen kracht t. a.v. zware narcistische problematiek in m’n huwelijk geeft me heel veel moed en steun, Het is dat wat volgens mij het belangrijkste is. Besef en bevestiging van eigen kracht en inzicht, we waren en zijn Oké. Daar moeten we weer opnieuw in gaan geloven
Liefs Trix
Hoi Trix,
Je vader heeft de diagnose. Op zich is dat wel fijn lijkt me (om over fijn te spreken in deze context…) Maar goed, dan heb je in elk geval een bevestiging en kun je daar bij anderen je ‘gelijk’ halen. Nou ja, ik wist ff niet zo snel een betere omschrijving.
Je moeder is niet zeker schrijf je. Is dat omdat zij de diagnose niet heeft gekregen en dat je dat dus zelf moet bepalen?
Het is bar wat je beschrijft. Heel kil en koud. Ik hoop dat je leven nu wat sfeervoller is door liefde en warmte. Je moet het meegemaakt hebben als je die ingrediënten zelf wel bezit.
Dankjewel Trix voor je reactie.
Heel veel liefs,
M.
En wat als je eigen zoon de narcist in wording is? Alle kenmerken uit het artikel zijn hier thuis aan de orde van de dag. De grenzen van puberteit gaat zijn gedrag ver voorbij. Grenzen stellen resulteert steevast in een aanval van narcistische woede. En telkens maar hinken van willen dat het goed gaat met je kind (dreigen en pogingen tot zelfmoord, automutilatie zet hij in om sympathie van ons en onze omgeving te winnen) naar hem willen opvoeden en duidelijk maken dat zijn gedrag onacceptabel is. Ik vind het verschrikkelijk om over mijn eigen kind te zeggen, maar zoals wij hem met anderen (en onszelf) zien omgaan?!? Hoe moet dat in een relatie, met werk, vriendschappen? Dat is nu allemaal nog niet aan de orde… Hij is nu 15, ggz en jeugdzorg bevestigen het deels ontwikkelde nps. Maar net als met een volwassen nps’er, ziet hij zelf geen probleem en wil hij geen hulp. Iedereen die hem in de weg staat (wij als opvoeders bijv.) is zijn probleem. Ik lees in de reacties dat het ontstaan van narcisme aan de jeugd en opgroeiomgeving te wijten is. Wellicht hebben wij uit zorg voor zijn ontwikkeling (iedereen wil toch dat zijn of haar kind gelukkig is?) ons veel op hem aangepast, maar nps is een psychiatrische stoornis en het genetisch materiaal is hierop ook van invloed. Het is een ongelukkige combinatie van factoren. In een relatie heb je nog de gelegenheid bij de narcist weg te gaan. Maar als ouders? Wij willen hem graag opvoeden en proberen te voorkomen dat de ontwikkeling zich verder voortzet.
Oh zo waar.. Dit is het, waar ik jarenlang tegenaan gelopen heb. Ik heb afstand genomen. Soms moet je terug ivb met ziekte…Ze zuigen je zo weer mee. Vier weken was ik weer van slag. Nu weer afstand genomen dat is het allerbeste.
Het klopt, alles verstopt voor de buitenwereld. Naar buiten het perfecte gezin….De laatste keer werdt de salontafel door de lucht gesmeten….
De spannings opbouw. Je weet dat het weer fout is… je kunt nies zeggen, eigen mening doet er niet toe. Je doet er idd gewoon niet toe. Losgelaten en verder gegaan. Mijn vader overleden. Tijd om pijn en verdriet terug te trekken. Op zoek naar een plekje waar ik gelukkig mag zijn…