Kan psychopathie vanaf de geboorte al aanwezig zijn, of zijn alleen de omstandigheden bepalend in het ontstaan ervan? Volgens de moeder van de psychopaat in kwestie, is zij verantwoordelijk.
Ik heb het hier over de film “We need to talk about Kevin”1), een film die ik laatst zag en die me naar de strot greep. Wat een ongelooflijk sterke film. Zelden is de impact van psychopathie zo goed in beeld gebracht, wat mij betreft. Waarschuwing; deze film is schokkend en zelfs deze blog die over de film gaat, kan schokkend zijn.
Een psychopaat meemaken en er het slachtoffer van worden is al een hel op zich, maar het wordt helemaal ontluisterend als die psychopaat in kwestie een kind is. De film begint met het kerngegeven; de zestienjarige Kevin heeft een slachtpartij aan gericht op zijn school. Hij zit in de jeugdgevangenis. Zijn moeder Eva bezoekt hem niet alleen, maar zij ziet zichzelf als de verantwoordelijke, de schuldige. Zo ziet de omgeving haar trouwens ook. Haar huis wordt beklad, ze krijgt midden op straat een klap in haar gezicht en ze neemt het allemaal als vanzelfsprekend. Als er twee jehovagetuiges aanbellen doet ze open en zegt “ik weet het al. Ik ga direct naar de hel”.
Wat is aan dit alles vooraf gegaan? Ja, een verschrikkelijke “massacre”. Hoe kon het zo ver komen? Via flashbacks zien we hoe de relatie zich tussen Kevin en zijn moeder zich ontwikkelde. Nee, de bevalling was niet makkelijk. Tja, de baby gilde dag en nacht en waarschijnlijk had Eva, een postnatale depressie. Ze kon het nauwelijks aan. Er ontwikkelde zich geen echte band tussen die twee. Maar is dit een verklaring voor de gruwelijkheden die nog zouden plaatsvinden? Nee.
Nu ik me de laatste jaren zo verdiept heb in de pathologie van narcisten en psychopaten en het slagveld wat zij hiermee aanrichten, zat ik letterlijk te trillen bij het zien van dit kind. Vanaf dat hij peuter is, is hij zo berekenend, zo manipulatief. Hij richt al zijn haat op zijn moeder, is door haar geobsedeerd. Zijn verwijtende blikken, zijn uitdaging, de stille verwijten; alles is enkel op haar gericht. Maar altijd zo dat de vader of anderen het net niet zien. Kevin wordt opzettelijk niet zindelijk, en als hij als zesjarige triomfantelijk de zoveelste poepluier produceert (nadat ze hem net verschoond heeft), knapt er iets in Eva. Al haar pogingen om een band op te bouwen, spelletjes te doen, ervaringen te delen of hem nieuwe dingen te leren heeft hij gesaboteerd. Het kind lijkt een monster, en dit zit ‘m vooral in de ingehouden agressie en het sadisme die puur en alleen op haar gericht zijn. Zodra de vader ’s avonds thuiskomt verandert zijn gezichtsuitdrukking in die van het normale jongetje. Zijn stem verandert, zijn mimiek. Maar terwijl hij zijn vader knuffelt richt hij weer een dodelijke blik op Eva.
Tijdens zijn zoveelste treiterij wordt het haar dus teveel, dus ze smijt hem hardhandig op de grond. Hij breekt zijn arm. In het ziekenhuis wordt haar verteld dat hij zo’n dapper ding is. Het schuldgevoel wordt Eva bijna teveel, en dit is iets wat het kind oplettend registreert. Het volgende plan is geboren. Als ze thuiskomen rent Kevin naar binnen, naar zijn vader. Eva wordt al met enige argwaan door haar man bekeken, en is nu gewoon bang. Maar wat doet Kevin? Hij vertelt dat hij van de verschoontafel viel, en dat mammie er niets aan kon doen. Zo heeft hij haar te pakken, en elke keer als hij weer iets van haar gedaan wil krijgen wrijft hij over het litteken op zijn arm.
Eva kan geen kant uit met de situatie. In sommige recensies las ik dat ze “gewoon” hulp in had moeten roepen. Gewoon? Psychopaten isoleren hun slachtoffer, en voeren naar de rest de “ik ben normaal” act op. Pas sinds kort begint er enig bewustzijn te komen van wat psychopaten doen en wie ze zijn en wordt de hulpverlening hier zo mogelijk op afgestemd. Niemand had haar destijds geloofd. Bovendien had ze “gefaald” als moeder, had iedereen naar haar gewezen. Haar eigen man geloofde haar al niet, hoeveel hij ook van haar hield. Hij vecht voor het “gelukkige gezinnetje”, maar heeft geen notie van de tikkende tijdbom.
Op zijn voorstel zijn ze lekker buiten gaan wonen, in een groot huis. Kevin is dan denk ik een jaar of vijf. Je ziet hoe Eva vecht om het maar vol te houden, en enige rust vindt omdat ze nu een eigen kamer heeft. Omdat ze veel heeft gereisd, heeft ze haar kamer behangen met landkaarten. Het ziet er prachtig uit. Kevin komt in de deuropening staan en zegt met een gezicht vol walging dat hij het maar “dom” vindt. In feite verdraagt hij het niet; hij ziet dat dit iets van haar alleen is, iets dat haar gelukkig maakt. Iets waar zij eventjes zichzelf kan zijn, in haar eigen energie. Dat mag niet. Het moet alleen om hem draaien. Dus als ze even weggeroepen wordt door de telefoon, grijpt hij zijn verfpistool en vernielt de hele kamer. Bij terugkomst wordt ze woedend. Maar heeft dit enig effect? Kevin vertelt zijn vader later dat hij “mammie’s kamer nog mooier had willen maken”. Maar zij ziet de blik in de ogen van Kevin.
Die vader, die herhaaldelijk tegen haar zegt “het is gewoon een jongetje”. Oh, wat een misvatting! Een ander heel schokkend moment, vind ik als Eva zijn kamer doorzoekt. Inmiddels heeft ze nog een dochtertje gekregen, en ze voelt de dreiging van het gevaar enkel toenemen. Ze zoekt in Kevins kamer naar een aanwijzing, een waarschuwing. En wat vindt ze? Een dvd waarop staat “I love you”. Want ook al hebben psychopaten geen empathie, ze weten wel precies wat de ander wil horen. In mijn boek ontleed ik deze gevaarlijke “sociale intelligentie”. Eva stop de dvd in haar computer. Is het eindelijk een blijk van waardering voor haar, wellicht een menselijk gebaar? Die behoefte maakt haar kwetsbaar, en die kwetsbaarheid moet bestraft worden. Onmiddellijk begint haar scherm te knipperen en verschijnt er “ik heb gewonnen!” in beeld. Kevin is haar – weer – te slim af geweest. Want deze dvd legt via een virus niet alleen haar computer, maar ook de computers die hiermee verbonden zijn volledig plat. Ondertussen schelt de treitermuziek en flikkeren de angstaanjagende beelden door.
Eva heeft geen idee met wie ze te maken heeft. Ze voelt dat het compleet de verkeerde kant op gaat, maar ziet de oplossing nog in het “herstellen van de relatie”. Iedereen suggereert immers -direct of indirect- dat het allemaal aan haar opstelling ligt, en dat denkt ze zelf nog het meest. Kevin heeft immers vanaf het begin op haar schuldgevoel gespeeld. Het moet aan haar liggen. Dus neemt ze hem mee op een uitje; eerst midgetgolfen en dan uit eten. Om haar te jennen schrokt hij vooraf een groot stuk vlees naar binnen. In het restaurant bestelt alleen zij dus en begint uiteindelijk maar een gesprekje. Ze probeert iets, zoals ze al zijn hele leven doet. Dit wordt met hoon en cynisme beantwoord. Hij onderbreekt haar en vertelt hoe de rest van de avond gaat lopen. “Nu vraag je dit, straks dat, dan hebben we nog even een gesprekje over drugs en ben jij weer een goede moeder geweest”. Hij “doorziet” het allemaal, haar walgelijke menselijke goede bedoelingen, en voelt zich er ver boven verheven. Want dat soort gevoelens; schuld, onzekerheid, medeleven, daar heeft hij gelukkig geen last van.
Alle symptomen van psychopathie zijn ruim vertegenwoordigd bij deze Kevin, of hij nu 5, 10 of 16 is. Ik zal nu geen voorvallen meer vertellen (en de meest extreme heb ik niet behandeld). Ik geloof dat de boodschap van deze film niet eenduidig is, maar dit is wat ik er uit heb gehaald: Kevin was vanaf zijn geboorte een psychopaat in de dop, en hij groeide uit tot een echte psychopaat 2). Ja, zijn moeder maakte vast fouten. Maar kan zij daarmee eindverantwoordelijk worden gesteld voor zijn gruwelijkheden? Nee. Zullen veel journalisten en kijkers die de impact van psychopathie niet kennen, een iets ander oordeel hebben? Ongetwijfeld. Het mooie aan deze film, is dat het verhaal zo gelaagd en zorgvuldig verteld wordt. Psychopaten en narcisten kwellen hun slachtoffers vaak zo “subtiel”, zo slim, zo complex…. En heel soms, zoals in deze film, gaat een psychopaat over tot onvoorstelbare gruwelijkheden.
Iris
1) van Lynne Ramsay
2) een psychopathisch kind met normale ouders schijnt zelden voor te komen
19 reacties op “De geboorte van een psychopaat”
Lieve Iris,
Ik heb deze film ook gezien, echt walgelijk hoe dit kind is (psychopaat).
Zo vreselijk eng, en precies hoe ze te werk gaan.
Voor een heleboel mensen gewoon een super goede film en een prachtig (wel luguber verhaal), maar als je er mee te maken hebt een ware hel en nachtmerrie.
En velen vinden dit misschien overdreven of onmogelijk, maar wij weten wel beter!
Wachtend op onze beurt in de hal van het gerechtsgebouw,, zei mijn man tegen me, :ïk voel me net een SS er, ik kan in koelen bloede iemand vermoorden”. Ik wist niets terug te zeggen. Dit klinkt zo onwezelijk. Pas veel later realiseerde ik me ,dat ik van geluk kon spreken dat er geen ernstige ongelukken gebeurd zijn, een hele lange periode dorst ik pas in slaap te vallen als ik zeker wist dat hij naast me lag en sliep. Hij was heel dreigend, met messen, en geweldadig, ook waar m’n kinderen bij waren. Zag hij rode vlekken op m’n rug, dan was dat het kwaad wat er uit geslagen moest worden. En nog veel meer enge dingen.
Ben met de kinderen mijn huis ontvlucht en in veiligheid gebracht, voor zover mogelijk. Hij eiste de kinderen terug bij de hulpverlenende instantie omdat hij het naar zijn zeggen onverantwoord vond, ze bij zo’n ziek mens, [dat was ik] achter te laten.
Psychopaat? Of gek? Narcist? Deze man was intelligent, en had een beroep, hoog op de maatschappelijke ladder, met veel verantwoodelijkheid. Hij deed het goed.buiten de deur.
Aan deze geweldadige periode ging narcistisch gedrag vooraf. door kwaadsprekerij , leugens .mij isoleren van vrienden en kennisen. Ik moest op hem vertouwen, als ik maar toegaf ziek te zijn. Dat heb ik één keer gedaan, speelde het toen mee, om te zien wat er gebeurde hij kalmeerde meteen, een arm om me heen, hij zou mij en ons huwelijk redden. Dwong me ook dat aan m’n kinderen te vertellen. [wat ik natuurlijk niet deed]
het werd zo doorzichtig, maar toch ook heel verwarrend. Je weet gewoon niet meer wie je voor je hebt. Ik geloofde.hem natuurlijk niet meer…..Toen was het hek van de dam, en nam het geweld toe.
ik vroeg de scheiding aan, hij vond een scheiding wel wat “prematuur”, zoals hij dat uitdrukte. Het lijkt misschien voor een buitenstaander allemaal heel duidelijk, toch heeft het me jaren gekost om deze onbegrijpelijke chaos achter me te laten. met de nodige symtomen, zoals angst waakzaamheid , enz.
Heb daarna weing hulp gekregen.wat m.i.z. wel nodig was geweest, maar kennelijk niet onderkend werd, ondanks dat er hulpverlenende instanties bij betrokken waren.
Lieve Trix, wat een afschuwelijk verhaal. En wat ben jij dapper geweest, dat je dit hebt kunnen doorstaan, vertrokken bent en er bijna helemaal bovenop gekomen bent. Heel knap van jou!
Iris
Jouw verhaal is heel herkenbaar! Wat mij in deze situatie met verbazing geslagen heeft is dat wanneer je hiermee naar de rechtbank stapt de vader nog steeds evenveel rechten krijgt dan de moeder. Dit blijkt voor hen geen nadelige gevolgen te hebben bij de verdere opvoeding van de kinderen. Beangstigend te weten dat dit het verdict is van een jeugdrechter.
Klopt. Vreselijk. Hertraumatiserend.
Hoi Iris en alle andere lezers,
Ik heb de film nog niet gezien, maar wil hem nu beslist zien.
Het eerste wat in me opkomt als ik het ‘verhaal’ lees is: wás het maar zo duidelijk. Mijn vader is niet fysiek gewelddadig, mijn zus ook niet. Beiden zijn wel narcisten van de bovenste plank. Echter ben ik de enige die dat weet. Ma leeft niet meer, zij pleegde zelfmoord. Anderen; familieleden en vrienden, wisten wel dat ma het niet goed had bij pa. Maar precies waarom wist ‘men’ niet. Ma heeft altijd veel verteld over pa zijn nukken en grillen, ook over die van mijn zus. Maar pa en zus waren naar buiten poeslief, veel intelligenter dan ma (nou ja, eigenlijk niet, maar dat leek omdat ma depressief was en vooral dom gehouden werd door pa en zus). Zij zeiden zonder woorden véél meer dan ma met ál haar woorden. Menigeen vindt het nu sneu voor pa. Pa heeft het moeilijk gehad met een depressieve vrouw en wat ‘erg’ voor hem dat zijn vrouw nu ook nog zelfmoord heeft gepleegd.
Dat onderstreept het idee dat ma toch wel erg depressief en labiel was. Maar dat die labiliteit en depressiviteit gekomen is in haar 50jarig huwelijk met pa, door pa én later ook door zus, dat ziet een buitenstaander niet. Was het maar zo dat pa of zus in de gevangenis hadden gezeten, of in een tehuis of dat ze ma bont en blauw sloegen. Nee, ze speelden het zo ontzettend gehaaid, zo verfijnd, zo gruwelijk knap, dat niemand ook in de verste verte maar denkt aan narcisme of eigenbelang, laat staan aan psychopaten. En ja, ze zijn het wel! Beide… pa én zus.
Dat vind ik ook altijd weer een teleurstelling als ik lees dat een psychopaat of narcist graag in de belangstelling staat, veel praat, charismatisch is en zo. Mijn pa is een stille. Hij is een onopvallende ‘normale’ oude man. Hij wacht eerst altijd af, wacht op wat anderen zeggen en doen en daar reageert hij dan op of handelt hij naar.
Zus ook. Zus is nog gehaaider dan pa. Zij krijgt het voor elkaar iedereen om haar vinger te winden. En o wee, als ze dat niet voor elkaar krijgt, dan zorgt ze ervoor dat diegene overal wordt zwartgemaakt, dat diegene te boek komt te staan als ‘onbetrouwbaar’, ‘gek’ of ‘vals’.
En als je ze niet kent: Ze zijn zóóó gewoontjes en zóóó eenvoudig en zóóó aardig.
Mensen die deze film zien denken heus niet aan pa en zus.
Ik vind echt dat er meer aandacht besteed moet worden aan hetgeen je juist NIET ziet en opmerkt. Maar ik ben wel superblij met je site Iris! Ik kom hier graag om te lezen, te schrijven en te delen.
Lieve M, hetgeen jij hier beschrijft over jouw vader en zus, geldt voor veel narcisten en psychopaten. Niets voor niets behandel ik op mijn website de grootste misverstanden, waaronder de grote misvatting dat narcisten altijd gladde praatjesverkopers zijn. In mijn boek ga ik hier natuurlijk nog uitgebreider op in; de griezelige “normaliteit” van narcisten en psychopaten. Hier lopen heel veel slachtoffers tegenaan; de daders weten zo goed een normaal mens in de buitenwereld neer te zetten, dat niemand het slachtoffer gelooft.
Wat betreft deze film; vergeet niet dat de gestoordheid van Kevin in mijn analyse van deze film heel goed naar voren komt. Maar voor buitenstaanders (zelfs voor zijn eigen vader), was de gestoordheid vrijwel onzichtbaar. Die werd alleen op de moeder gericht, die er geen kant mee op kon. Natuurlijk openbaarde die gestoordheid zich in de climax, in zijn afschuwelijke moordpartij. Daarom eindigde hij terecht in de gevangenis. Maar veel psychopaten en narcisten weten hun beheersdheid tot het einde vol te houden. Ze laten zich nooit helemaal gaan, zoals deze Kevin. Zo breken ze de mensen om hen heen langzaam af; dit is wat jij ook beschrijft. Wat een tragedie.. Ik noem hen niet voor niets de stille sluipmoordenaars. Jouw frustratie “waren ze maar openlijker geweest, hadden maar meer mensen het gezien”….wordt door veel slachtoffers gedeeld. Het is juist hun berekenende strategie, die elk slachtoffer zo vast kan zetten in een isolement. Dat is gruwelijk.
Iris
Dit is het precies. Onzichtbaar. Beheerst tot het eind. En je bent jaren bezig om die onvoorstelbare gekte die ze daarmee veroorzaken, op orde te krijgen. Het blijft maar heen en weer flikkeren in mijn hoofd. Tussen wat ik denk gezien te hebben, of misschien niet? Of misschien ligt het toch aan mij? Heen en weer geslingerd tussen ideaalbeeld en monster. Geen van beide vinden rust in het hoofd als eindbeeld. Het is alsof je nooit meer rust krijgt. Je wilt er zelfmoord van plegen. Hopen op genezing in hart en ziel en er keihard voor werken.
Ik begin hoe langer hoe meer te zien dat mensen zelfmoord plegen in zo’n context… Dat zijn dus zuivere slachtoffers van narcistisch misbruik.
Dank je wel Iris, ik hoop zo dat er meer begrip gaat komen voor dit soort situaties, en dat er af gestapt wordt van de makkelijke en zo vaak gebruikte veronderstelling , waar twee vechten hebben twee schuld. dat zit me erg dwars . maar weet geen goede oplossing.
verhalen vertellen als dit , ter verdediging, aan buitenstaanders ,of fam . is nauwelijks een optie. het werkt niet.
Men wil zulke nare dingen niet horen, . en het is denk ik ook moeilijk te begrijpen, als je dit niet zelf hebt mee gemaakt.Daarbij komt denk ik ook dat ik het geen fijn idee vind dat naar mij gekeken wordt, gekoppeld aan zo’n geschiedenis.
Dus meestal zwijgen., of een betere manier vinden om het bespreekbaar te maken. voorlopig kies ik voor het eerste.
Nog maals heel erg bedankt voor je begrip, en de goede koppeling van deze geschiedenis aan mijn persoon.
Mijn ex kwam thuis van de lagere school en klaagde tegen zijn moeder, dat hij dat helemaal niet leuk vond. Dan hoef je dat niet te doen, zei zijn moeder, want zenuwpezen worden gemaakt en niet geboren.
Ik vond dat toen een raar verhaal. Mijn kinderen moesten gewoon doen, wat er op school aan hen geleerd werd.
Pas later, toen ik erachter kwam, hoe hij was en werd, schoot mij dit verhaal te binnen. Ergens voelde ik toen al, dat er iets niet klopte.
Ik heb de film gekeken.
Ja, heel herkenbaar en heel duidelijk. De verdraaiingen, het achterbakse, de schijn, het onzichtbare, de manipulatie.
Dit is dus echt een psychopaat. Is zelfs in staat tot moorden. Waar ligt eigenlijk de grens narcist/psychopaat?
Weet je, in mijn beleving heeft pa ma ook vermoord. Niet direct met een mes of ander wapen, maar indirect wel. Ja, pa zegt natuurlijk dat ik de moordenaar ben, omdat ik het contact met ma verbrak. Dat heeft hij me in een brief nog maar eens goed onder mijn neus gewreven. Dat noem ik narcistengedrag. De boel omdraaien en naar eigen hand zetten.
Of pa met of al kort na de geboorte narcistisch was kan ik niet zeggen natuurlijk, maar van mijn zus kan ik meer zeggen.
Ik heb niet de indruk dat zij narcistisch was toen we nog samen thuis woonden. Echter vanaf dat ze tiener werd en wat later (jong volwassene) zie ik wel de eerste tekenen.
Ze wilde graag alle aandacht en ze wilde graag dat alle jongens op haar vielen. Verleidde ze, zodat ze uit haar hand aten, maar wilde niet verder gaan. Of het moest haar heel goed van pas komen.
Maar dat weet niemand. Dat deed ze zo gehaaid, zo sluw. Ik ga ervan uit dat anderen dachten dat jongens mijn zus werkelijk heel leuk en aardig vonden. Dat ze zelf daar de aanleiding voor gaf dat is over het algemeen onbekend. Zulk gedrag…
Ze was jaloers op me en vooral toen we kinderen kregen. Die van mij mochten vooral niet ‘beter’ zijn dan die van haar. Ik heb dat ook járenlang meegespeeld, omdat het mij niet uitmaakte wie het ‘beste’ was. Ook dat weet niemand. Naar anderen toe speelde ze alsof mijn kinderen veel fantastischer waren dan die van haar. Daardoor werd zij gewaardeerd. Maar ondertussen…. Dat zag ik ook in de film, dat gedrag.
M.
De film; het is alsof het mijn eigen leven zou kunnen zijn, 1 kind van meerdere kinderen van mij en mijn narcistische ex-man vertoont gedrag bij mij thuis wat ver over grenzen heen gaat, en bij zijn vader is hij lief en aangepast aan vaders wil. Mijn kind dat vaak jaloers is als hij zich tekort gedaan voelt, zoekt hij iets om aandacht van mij te trekken. Mijn kind dat snel geprikkeld is door zijn omgeving zijn broertje die niet naar hem luistert omdat hij vind dat de muziek te hard staat en hij zich daaraan ergert, andere kind luistert niet meteen gevolg is dat mijn kind met gedragsprobleem mijn andere kind heel hard slaat en schopt, over grenzen heen. Als moeder probeer ik dit voor te zijn maar dit gebeurt ook weleens buiten mijn gezichtsveld om, het kind wat geslagen is mept ook terug en zo is het hier thuis een zooitje waarin ik als moeder het probeer in goede banen te leiden en rekening te houden met het kind wat zo snel over de rooie gaat. Als baby was hij al druk en vroeg heel veel aandacht en meestal negatief. Altijd op mij gericht. Mij slaan, mij spugen als hij zijn zin niet kreeg dan gaf ik maar toe zo klein als hij was, hij gebruikte dit tegen mij, ik werd er radeloos van, ook omdat voor de buitenwereld het een lief jongentje was. Ik was dus een slechte moeder zoals mijn ex man al zei, “jij kan hem gewoon niet opvoeden”, schuldig ja en juist daardoor nog meer toe ben gaan geven. Mijn kind dat met stenen op auto’s gooide, elektrische draden door knipte het ging echt veel te ver en ik kon hem niet de baas. Zoveel gestreden met mijn kind, en zo verdrietig was ik want ik hield/hou zoveel van hem, wat kon ik doen?
Uiteindelijk na vele onderzoeken ook om mij als moeder sterker te maken heb ik besloten dat mijn kind beter uit huis geplaatst kon worden ook omdat ik nog meer kinderen op te voeden had. Ik was al enige tijd van mijn ex man gescheiden die met een nieuwe vrouw samen woonde, en zij bood mij aan om de opvoeding van mijn kind met gedragsproblemen over te nemen, in de tijd dat ik met de onderzoeken voor mijn kind bezig was heeft mijn ex zich altijd afzijdig gehouden. Ik wilde eigenlijk ook niet dat mijn kind bij zijn vader en nieuwe vriendin zou gaan wonen, ik had genoeg met deze man te verduren gehad, ik kende hem met zijn mooie praatjes maar niets doen, maar ik had weinig keus, ik had alles geprobeerd, ook thuisbegeleiding vanuit jeugdzorg maar ik was gewoon bang voor mijn eigen kind.
Nu woont hij bij zijn vader komt om het weekend bij mij en nog vertoont hij bij mij gedrag wat hij bij niemand anders laat zien, op school daar is het ook een keurige jongen en geloven mij nauwelijks als ik vertel hoe hij zich bij mij thuis gedraagt want bij papa doet hij dit niet. Voor mij een herkenbaar verhaal van de moeder uit de film om gek van te worden en je wilt zo graag het beste voor je kind.
Doordat mijn kind met gedragsproblemen bij zijn vader woont en ik meer ruimte kreeg om te herstellen ben ik wel sterker in mijn schoenen komen te staan en is mijn kind mij niet zo maar meer de baas, al blijft het opletten, maar dat weet ik nu zodat ik erop voorbereid ben dat mijn kind zo kan doen of reageren. Dat mijn kind niet meer volledig bij mij woont heeft zowel voor mij als voor mijn kind toch een positief effect, altijd met elkaar in strijd en gevecht daar werd ik niet blij van en mijn kind die begreep er helemaal niets van dat zijn moeder zo panische reageerde wat ik dan ook deed als hij weer over grenzen heen ging en dan ook vooral omdat hij dit gedrag alleen bij mij vertoonde, werd ik dan ook vreselijk boos op mijn eigen kind wat mij ook veel verdriet deed. Ik heb door de afstand en de ruimte die ik kreeg geleerd meer van mijn kind te incasseren en dat hij is wie hij is en probeer ik ook rekening met hem te houden, dat kon ik eerder niet. Zo is er meer rust als de kinderen bij mij zijn en kan ik positiever op zijn moeilijke gedrag reageren, het is een verschil tussen dag en nacht.
Het lukt niet altijd maar het loopt niet meer zo uit de hand, ik ben hem nu voor voordat hij mij voor is.
Groeten, J.
Hallo, ik vind deze site per toeval min of meer, omdat ik naar antwoorden zocht.
Ik heb de film niet gezien, hoeft niet zelfs, ik heb het meegemaakt. jeetje er is zoveel gebeurt,hoe vertel je dat in het kort.
Ik leerde mijn nu exvriendin 2,5 jaar geleden kennen, ging helemaal prima, verliefd, klik, enz.
Op een gegeven moment komt ook zoonlief in beeld. Een ramp thuis, constante ruis van verschillende games om zich heen, tv keihard, eten wat hij wilde, niet in bed te krijgen, hij bepaalde wat er thuis gebeurde, beetje vreemd niet, gegeven moment zag ik ook dat hij zijn moeder sloeg, recht in haar gezicht, met de vuist. Ze barstte in tranen uit, omdat hij het zo moeilijk had. ik was verbijsterd. Te verbijsterd om er op dat moment iets over te zeggen.
Dit dus wel op een later tijdsstip gedaan, en haar ook gezegd dat als wij met een relatie door wilden gaan… nou ja, aanpakken die hap, ik heb zelf drie volwassen kids, en een kleinkind, dit gaat echt niet werken, niet dat ik de perfecte opvoeder ben, maar dit ga ik dus niet doen.
Daarop brak ze, ze zat in een isolement, kon niet meer werken, de deur niet uit, winkelen , niets, menneke wilde dat niet, saboteerde het gewoon, jochie van 8 jaar., ok dit gaan we “samen” aanpakken, ff kort door de bocht. ok, binnen twee weken sloeg hij mij recht in mijn gezicht, ik deed de tv wat zachter en dat was toch wel ongehoord. Die mep gelijk retour afzender gestuurd met de boodschap, dit is de laatste keer, en je slaat je moeder ook nooit weer. kereltje was totaal ondersteboven, maar het had werking, gedrag ging beter, hij luisterde zelfs, eindeloze gezeik werd minder.
Kortom na een halfjaar gingen we samenwonen, in mijn woonplaats, in de stad waar mijn ex woonde had ze toch alles verloren door het isolement,
eerste 2 maandging prima, maar ik zag een verandering, de taktiek werd gewijzigd, hij werd heel lief voor zijn moeder, ging zelfs op schoot zitten, mijn vriendin was tot tranen geroerd, en ik werd een beetje gemeden? andere kleine dingetjes die opvielen,maakte dat ook duydelijk naar moeders, viel een beetje in verkeerde aarde eigenlijk.
Het keerpunt kwam toen hij mijn kleindochter sloeg met eenstuk hout, ze is 5, hij toen 9, ik hoorde een gil, stormde naar binnen, langs mijn vriendin,en zie hoe hij met een stuk hout voor mijn kleindochter stond, het betraande angstige gezicht van mijn kleindochter, en het vertrokken woeste gezicht van het kereltje, mijn vriendin stond erbij en keek ernaar,
Ik was woest, hoe durf je,en naar mijn vriendin hoe kun je dit laten gebeuren, je staat er gvd bij.
kereltje een tik voor de kont, en behoorlijk aangesproken, met moeite kon ik me beheersen, pff
10 minuten later ,toen het wat gezakt was pistte hij zich in de broek, hij was toch zo geschrokken, en het was niet zijn schuld, want heeft toch pddnos, hij kon er niets aan doen, dat werd ook min of meer beaamd door moeders, ehhh , huh?
Daarop zei ik, welke stoornis dan ook is geen excuus voor dit gedrag, en al helemaal niet slaan, kort daarop kreeg ik ook nog ff een standje van oma, die was het weekend over, daar heb ik de vloer mee aangeveegd, wat denken ze wel niet.
Kortom de bodem was gelegd, ik werd de prooi, de beer was los.
het gedrag was gefinetuned, ongelovelijk, liefste kind voor mams, mamaahh op een toon die je de tranen in de ogen laat schieten,, ik was de boeman, hoe hij het deed, een oscar waardig.
Het oude gedrag kwam terug, niet luisteren, ruis van gamen, we gingen de deur niet meer uit, enz, maar zo lief voor mams, en ik werd nu ook door moeder gemeden, als ik wat zei, pistte hij in zijn broek, handen op zijn oren, begon moeder weer te slaan, niet waar ik bij was, merkte het wel, even later begonnen de zelfmoordpogingen want hij had slechte gedachten, geen controle , mamaahh, en een middelvinger en grijns naar mij, kan een hele opsomming gaan maken van wat er nog gebeurd is.
Maand geleden heb ik ze verlaten, mijn relatie is omgebracht willens en wetens, er is nog wel contact en ik merk dat mijn ex het moeilijk heeft, ze staat er weer alleen voor, maar het manneke is zo bang voor mij, ik moest wel weg, in het belang van, ze zegt ik doe alles wat ik kan.
Op school is het een modelkind, netjes, enz, de juf ziet wel wat maar kan het niet plaatsen, soms slaat hij zomaar, net alsof het hem overkomt, maar verder gaat het echt goed, cluster 4 onderwijs.
Huisarts is op de hoogte, stelt jeugdzorg, amk voor, omg mijn ex gaat eraan onderdoor, dat gun ik haar niet, wil ik niet, tis wel de vrouw waar ik van houd. hij vroeg of de situatie acuut was, nee nu niet, het gevaar, de verstoorder is weg, hij houd zich nu wel ff gedeisd, en iedere wens word vervuld, dus.
Huisarts ging op vakantie, daarna word er beslist, hij wil graag dat ik aangifte ga doen bij het amk.
Wat een ellende, ik ben gebroken, tien maand samengewoond, 6 maand vernederd, uitgespeeld, gemanipuleerd, uitputtingsverschijnselen, hartkloppingen, en mijn liefde vernietigd
Duivelsgebroed.
Tjonge, wat moet dit vreselijk zijn (geweest), voor jou en je vriendin. Je hebt persoonlijk contact met me op genomen en we praten op die manier verder.
Bedankt dat je dit verhaal zo openhartig hebt willen weergeven!
Iris
De vader van mijn zoontje straft mij voor het feit dat zijn zoon tegen zijn wil is geboren. Tot vijf en een halve maand zwangerschap heeft hij mij zitten manipuleren tot het plegen van abortus. Mijn moeder kwam er achter en heeft op de valreep de abortus tegen gehouden. Hij vertrok met de noorderzon en kwam pas een maand voor de geboorte terug in mom van ‘samen voor het kindje zorgen’ en met de smoes ‘ik was niet tegen, het was mijn familie, ik had geen keuze’. Naïef als ik was hem in huis gehaald. Nadat mijn zoontje was geboren ontstond voor mij hel op aarde. Vanaf de eerste dag dat ik met de baby thuis was begon het manipuleren, kleinere, intimideren chanteren en slopen van mijn spullen. Na drie maanden te leven in een isolement besloot ik hem er uit te trappen, wat nog drie maanden en heel veel angstaanjagende en traumatische momenten voor mij opleverde. Hij speelde met messen, vuur, nam mij in wurggreep, verstikte mij en de baby (ontkende en zei dat ik gevoelig was en aanstelde), hij zou een mes pakken (riep hij) en mijn keel doorsnijden. Ik was mijn leven niet meer zeker en liet brieven achter voor mensen mochten zij mij niet meer (levend) vinden. Hierin stond verwoord wat er allemaal gaande was.
Met veel moeite heb ik hem de deur uitgewerkt. Vlak voordat ik op adem kwam eiste hij een gerechtelijke omgangsregeling wat is toegekend. En zoals naderhand niet zal verbazen, liep dat uit op een tweede ronde aan manipulaties, chantage e.d. Ook wist hij allerlei autoriteiten tegen mij op te zetten, waaronder de politie (hij probeert stelselmatig mij een strafblad aan te nagelen, en dat terwijl ik al 15 jaren auto rij en nimmer een boete heb gehad), Jeugdzorg en AMK (om het kind uit huis te krijgen, want ik ben volgens hem een labiele moeder). Het angstaanjagende is dat hij werkelijk waar wordt geloofd en terwijl hij glashard liegt. Niemand kan er iets tegen doen, want hij laat zichzelf niet testen. Zelfs de abortus en huiselijk geweld ontkent hij. Hij straft mij voor de geboorte van mijn zoontje van net twee. En de Nederlandse overheid doet anno 2014 helemaal niks. Hoezo moderne maatschappij? Je vlucht voor je leven (letterlijk en figuurlijk) en je wordt als slachtoffer gewoon weer door het Rijk terug gestuurd naar jouw roofdier. Kortom, in Nederland geldt het adagium: eens een slachtoffer van een psychopaat, altijd een slachtoffer van een psychopaat.
En dat geldt niet alleen voor jou als ouder of ex-partner, maar ook voor jouw kind.
Aan alle mensen die lijden onder het samenleven met psychopaten en narcisten kan ik ten stelligste het boek aanraden van Jan Storms: “Destructieve relaties op de schop”. Er wordt ook aandacht gegeven aan psychopathie bij kinderen. Wat het is, hoe het zich uit, hoe ermee om te gaan, … Volgens Storms is psychopathie een diepe geestelijke stoornis, met als hoofdkenmerk een ernstig gestoord geweten. Mensen die als slachtoffer gebruikt worden, worden door Storms “prooien” genoemd.
Dit boek heeft mij, en reeds zovele lezers ervan, enorm geholpen. Kennis is nog altijd macht.
Goede moed aan iedereen die de prooi is van deze mensen zonder, of met een verstoord, geweten.
Bedankt voor de fijne inleiding van deze film , ik had er nog nooit eerder over gehoord , maar dit lijkt me zeker en vast geen film om links te laten liggen . Als ik hem online vinden kan huur ik hem meteen … Zelf heb ik nl. last van een psychopaat , een nogal hardnekkige me dunkt en zeer sluw en intelligent , wat hij echter nog niet doorheeft is dat ik mijzelf vaak dommer voordoe dan hoe ik werkelijk ben . Dit gewoon als bescherming indien ik in een nieuwe omgeving terechtkom waarin ik mij van het begin niet zo comfortabel bij voel … Hij denkt dat ik zijn facade niet door heb , jammer voor hem want ik heb deze facade al een zeer geringe tijd in de mot en hem ontleden werd gemakkelijker dan ik dacht … Hij is (helaas voor mij dan weer ) een heer en meester in het manipuleren , als je twee seconden even niet oplet heeft hij je zo weer beet , de branche waarin hij werkt geeft hem de mogelijkheden om mensen zowel fysiek als geestelijk te ‘ attaqueren ‘ , ik ga wegens zelfbescherming geen verdere details over deze ASP vertellen daar het nogal typerend is voor psychopaten dat deze vaak op het I-net aanwezig zijn en ik niet nog sterker ten prooi wens te vallen , hetzij door dezelfde ASP , als door andere psychopaten of narcisten ( deze zijn vrijwel even schadelijk maar gelukkig net een tikkeltje minder schadelijk dan de eerste ) … De film zelf moet ik wel nageven dat een kind niet kan geboren worden als een psychopaat , deze dus niet volledig de werkelijkheid weergeeft , wat opnieuw een vertekend beeld geeft van de psychopaat , dewelke ik betreur daar het misschien wel eens hoogtijd is om een film te mogen zien over hoe we psychopaten in het echte leven zien / tegenkomen , vaak hebben mensen dit niet eens door omwille van hun charismatische verschijning en oppervlakkige charme’s , m.a.w. : iedereen kan ten prooi vallen van deze ‘ parasiet ‘ ! Wel is het zo dat een psychopaat volgens wetenschappelijke normen niet geboren kan worden als een psychopaat , doch men spreekt van een gebrek aan bepaalde delen in de hersenen e.d. e a . , de reden waarom men pas spreekt van een diagnose te kunnen stellen op een leeftijd van gemiddeld 15 jaar is echter omdat de adolescentie dan reeds de mens ” gevormd ” heeft en men kan spreken van afwijkingen ( gelet op het feit dat men in deze leeftijdscategorie nog NIET volledig ontwikkeld is in zijn vorming als mens zijnde uiteraard ) , maar hoe vroeger dit te detecteren valt , hoe beter voor de maatschappij mijns inziens . Hoe U het verhaal weergeeft gaat het om een kind dat tevens heer en meester in het manipuleren is , typisch hoe deze ‘ mensen ‘ in feite met onze gedachten en gevoelens kunnen ‘ spelen ‘ , en afschuwelijk dat ze er nog van genieten ook .
Alles dat dit kind doet strookt namelijk met de werkelijkheid , het is effectief een terrorist en heeft slechts als enige doel : macht ! Indien hij of zij geen macht kan hebben over zijn slachtoffer zal hij of zij er alles aan doen om deze te ‘ vernietigen ‘ , werkelijk vernietigen , hetzij door fysieke moord , hetzij door geestelijke moord . Ik noem het werkelijk moord daar ikzelf ondervind dat mijn identiteit gewoonweg gestolen is , mijn geest , mijn ziel stukgemaakt in duizenden stukken en de stukjes die je dan weer bij elkaar probeert te rapen gaan ze nog eens doodleuk voor je verbergen , of gewoon van je weerhouden . Ik ben ook recentelijk naar een therapeut gegaan waar ik mijn verhaal gedaan heb omtrent deze verachtelijke persoon , mijn bevindingen waren toevallig een magnetische overeenkomst . Ik was van het idee dat deze persoon wel eens een psychopaat kon wezen en noemde enkele typerende kenmerken op , de ” red flags ” die bij iedere psychopaat aanwezig zijn , zelf had ik reeds wetens van de PCL-Hare Revised checklist en was het voor mij gewoonweg overduidelijk , ik dacht dat mijn therapeut mij misschien wat overdreven uit de hoek ging weten te komen , maar tot tegenstelling van mijn gedachte , kwam hier gewoonweg tot uiting dat ik mijzelf zéér bewust was van het feit . Helaas duurt het herstel echter jarenlang en zal ik dus nog lang vastzitten in deze gevangenis … Alsook is een herstelproces uitgesteld aangezien ik nog omwille van omstandigheden genoodzaakt ben contact te houden met dit soort mens .
Ik raad iedereen het volgende aan ;
let op kenmerken zoals : Extreem veel oppervlakkige charme’s ( iemand die jou voortdurend idealiseert terwijl jullie elkaar nog maar net kennen ? Klopt NIET ! een heleboel complimenten die onophoudelijk zijn ? DITO ! ) , weinig tot geen empathie ( opgelet voor de psychopaten die empathie veinzen ! ze zijn herkenbaar omdat ze je zinnen plots vervolledigen alsof ze weten waar je ’t over hebt , vergis je niet , meestal klinkt dit overigens robot-achtig ! en DOF ) , een overdreven gevoel aan eigenwaarde , egocentrisme , dit valt op als ze quasi bevestiging zoeken of lof over hun werk of wat dan ook , ( ” kijk , dat heb IK gerealiseerd ” , als ze dit met alle trots van de wereld zeggen wil dit uiteraard niet noodzakelijk zeggen dat je met een ASP of psychopaat te maken hebt uiteraard , maar het is wel een typerend kenmerk als men de rest erbij neemt ! ) , ze vinden zichzelf dan weer heel wat , een overdreven gevoel van eigenwaarde , ze hebben lak aan regels en wetten en zullen deze ook vaker ( niet allemaal ) overtreden , hechten geen waarde aan normen en vinden het gewoonweg amusant om rammelen hiermee ! , ze hebben absoluut geen of weinig empathie ( doorgaans gewoon geen ) ,zelfbeheersing is gewoonweg laag , je mag ze best vergelijken met een kind dat nooit volwassen is geworden van karakter . De ene moment zijn ze zo en ze slaan om met de wind betreft hun gemoedstoestand , ze zijn onvoorspelbaar en gewoonweg gevaarlijk ( google even de checklist online van Robert Hare om de 20 typerende kenmerken te herkennen ! Zo is het wel niet aangewezen deze te gaan gebruiken om bv. je ex te beoordelen , mensen doen soms slechte dingen , maar dat wil nog niet zeggen dat het psychopaten zijn , indien het een herhalend gedragspatroon is mag men vrijwel spreken dat het hier gaat om een psychopaat , doorgaans scoren mensen zonder criminele achtergrond rond de 5 op deze test , met criminele achtergrond rond en in de 20 , en vanaf 30 kan men tot de diagnose komen van een ASP , doch niet volledig gericht op psychopathie , er dient rekening gehouden te worden met andere persoonlijkheidsstoornissen zoals bv. een Borderline Persoonlijkheidsstoornis , maar iemand die rond de 40 scoort ? Die komt zeer zeker in aanmerking tot de diagnose van psychopathie ! Wees alert in het leven , bewust , en let op met wie je omgaat en trouw niet zomaar meteen na enkele maanden want dat is dan ook weer een kenmerk van een psychopaat die een relatie aan wil gaan ( die hij tevens saai acht en doorgaans enkel voor eigen gewin wenst zoals vb. financiële doeleinden ! ) , alles voelt in het begin aan als een sprookje , je loopt op wolken , je bent op handen gedragen , opgehemeld door de psychopaat en hij denkt simpelweg ” het werkt ” terwijl jij je op een roze wolk denkt te bevinden maar in werkelijkheid als een vogeltje in een kooi komt te zitten ! Veel succes iedereen en ‘ geniet ‘ van de film alvast , voor zij die weten wat psychopathie is : sterkte & ik weet perfect wat het is , het is een drama , het is een nachtmerrie , maar helaas niet gedroomd .
Mvgroet ,
V.
De psychopathy checklist van Robert “O Hare, en er is ook een documentaire geweest over Robert “O Hare. Er komen diverse mensen aan het woord die de diagnose psychopathie hebben gekregen. Iemand die de neiging heeft minderjarige kinderen te misbruiken en heeft een score van 36, en iemand die de hoogste score heeft en dat is 40 punten. Ze hebben ook een M.R.I. scan van de pre frontale cortex gemaakt van hoe die er uitziet als je de diagnose psychopathie hebt. Ze zijn emotioneel kleurenblind.