Deze mail kreeg ik van Irene en ik besloot -in overleg met haar- ‘m te plaatsen op mijn blog!
Je werkboek is een grote steun en herkenning voor mij. Het triggert een hoop pijn die er nooit heeft mogen zijn. Er is zoveel herkenning in wat je schrijft. Het geeft me kracht en meer inzicht om door te kunnen zetten en uit de spiraal te stappen. Ik denk wel dat ik je werkboek meerdere malen moet lezen, om het dieper tot me door te laten dringen. Er komen nu ook diepe emoties los en ik ben daar blij om. Dank je wel dat je hebt willen delen in je proces en inzichten.
Eergisteren was erg zwaar. Ik vloog van de ene dissociatie in de andere en kwam tot niets. Vele malen betrap ik me er al op dat ik stil val en niet meer beweeg alsof de tijd stil staat, bevroren in de ruimte. Ik wist niet dat dit dissociatie was. Ik wist niet van mezelf dat ik dat zo sterk had en ook het lezen over het Stockholmsyndroom was een grote eyeopener. Ik heb al heel mijn leven last om mijn focus vast te houden op wat ik wil met mijn leven, en heb nooit begrepen waardoor dat kwam. Ik heb hier heel veel last van en hoe kom ik hier vanaf? Eerlijk gezegd denk ik dat ik dat stuk niet alleen op kan lossen en ik ben blij dat je me advies geeft over een mogelijke therapie.
Ik heb al een heel leven achter de rug met processen en ik ben er niet bang voor, maar het is erg heftig. Voel me weer zoals ik me als kind heb gevoeld en heb geen enkele eetlust. Niks smaakt en niets raakt me op dit moment. Het lijkt alsof ik als overlevende uit een heel zwaar gevecht overeind ben gekomen. Uitgeput, verscheurd en lamgeslagen met een kleine vonk van kracht vanbinnen. Dat kleine groene plantje, zoals jij het noemt.
Gelukkig heb ik twee honden die me in beweging houden, zodat ik uit het lamgeslagen gevoel kan komen.
Heb eergisteren wel een telefonisch gesprek gehad met mijn zogenaamde ex-vriend en door je boek kon ik alle manipulaties doorzien en pareren. Hij kreeg geen vat op mij en hing gefrustreerd op. Ik heb een kwartier staan trillen van emoties.
Kreeg een mailtje met sorry dat hij zijn geduld met mij verloor. Ik heb niet meer gereageerd.
Mijn vader heb ik jouw website doorgegeven en hij vond het fijn om te lezen en had ook veel herkenning hierbij. Gelukkig heb ik een hele lieve vader, naast mijn narcistische moeder.
Het ongrijpbare waarin ik en anderen zijn geraakt en verstrikt, wordt door jouw verhaal helder en grijpbaar.
Ik voel me geen slachtoffer en wil ook niet in die hoek zitten omdat ik dan in een duisternis vast kom die geen leven is. Ik zie mezelf als prooi en ben meerdere malen in mijn leven verstrikt geraakt in de klauwen van zowel narcisten als psychopaten, mannen en vrouwen. Sommigen had ik vrij snel door, anderen niet. Ik heb alle soorten en maten en kleuren langs zien komen van de zeer intelligente psychopaat die als hulpverlener te werk gaat tot de kinderlijke narcist waar ik nu mee te maken heb. Ik had geen naam voor wat er met deze mensen aan de hand was maar ik ging een patroon herkennen.
Vorig jaar kreeg ik het boek van Jan Storms van een vriendin en dat was een herkenning maar ik kon er toen nog niet veel mee. Dankzij jouw website en jouw werkboek kan ik er daadwerkelijk iets mee en het werpt nu al zijn vruchten af. Ik laat me niet meer in het verhaal trekken en bespelen in de communicatie.
Irene
8 reacties op “Het ongrijpbare”
Het ongrijpbare…
Irene, het maakt zoveel emoties los om jouw verhaal te lezen, zo herkenbaar. Een probleem vind ik nu nog, dat het gif van het narcisme zo om zich heen gegrepen heeft, dat fam.relaties nog steeds onder de gevolgen hiervan te lijden hebben, en ook dat is vaak heel ongrijpbaar. Het werkboek is een enorme steun, in de conflict situaties. Het geeft helder inzicht. Het is ook mijn ervaring; lees het, keer op keer. Iedere keer weer. Dan pas dringt het diep door in je gevoels beleving, en blijft het niet hangen bij begrijpen en weten alleen. Zo kan het zijn helende werk doen, en helpt het om weer een goed beeld van je zelf terug te vinden.
Ik wil graag het belang van het werkboek nogmaals benadrukken. Echt, het is absoluut de moeite waard om het aan te schaffen.
Dank je Iris dat je dit voor ons geschreven hebt…
Hi Irene,
Bedankt dat Iris jouw stuk op haar blog mocht plaatsen, zodat ik hem ook heb mogen lezen.
Fijn dat je net als ik veel aan haar boek hebt, en idd 1x lezen is niet genoeg en dan de opdrachten nog (moet ik ook nog doen).
Het weten waarom en vooral hoe je je tegen zulke personen kan wapenen was/is voor mij ook erg belangrijk en ik ben Iris dankbaar voor haar inzichten. Ik lees ook bepaalde gedeeltes steeds weer overnieuw, zodat het goed doordringt want ook ik kan me soms totaal niet concentreren. Het boek maakt zeker veel emoties los maar ook is het voor mij een soort troost, herkenning en erkenning, ik koester het boek.
Jij hebt last van dissociatie, ik weet niet of ik daar ook last van heb/ had maar ik sloot me gewoon af voor mijn man de narcist zodra hij thuis kwam van zijn werk, ging in een bepaalde modes (daardoor bleef ik overeind).
Ik ben ook niet in een hoekje gaan zitten maar werd daar wel iedere keer ingedrukt, maar blijkbaar zijn wij gewoon heel sterk!
Bij mij verschilt het ook per dag of dagdeel hoe ik me voel, vandaag gelukkig een goede dag.
Ik ben nu 6 maanden bij mijn man weg (nog niet gescheiden), maar voel me nu al een ander mens dan wie ik was, meer eigenwaarde en steeds een beetje sterker. “IK BEN HET WAARD” (op de assertiviteitstraining geleerd is nu mijn motto).
Heerlijk dat je 2 honden hebt, en daar van kan genieten. Ook ik had er 2 en de laatste is een jaar geleden overleden, mijn man zij altijd dat ik meer van die hond(en) hield dan van hem, en ik kan je zeggen dat klopt š
Toen de honden er niet meer waren, kon ik aan niemand mijn liefde meer geven, zo voelde dat echt…. Nog leger dan leeg.
Lieve Irene, bedankt voor jouw verhaal.
En lieve Iris, bedankt voor je boek, blog, hulp, en dat je opkomt voor ons als slachtoffer.
Deze reactie is op verzoek verwijderd.
We hebben nog een hele weg te gaan en dat gaat met hele kleine stapjes. Soms ineens 6 stappen terug, maar daarna altijd weer vooruit! Wij kunnen aan de gevolgen van… werken en zij niet, dat houd mij op de been, met hulp van lieve mensen, Iris en een fijne psycholoog.
Wij zijn powerwomans die juist doordat wij dit meegemaakt hebben, bewezen hebben hoe flexibel en krachtig wij zijn. Wij zijn zelfs niet om te krijgen, dat kleine boompje is zo krachtig! Want bnnen in ons zit een oerkracht die heel puur is en juist zo mooi en eerlijk .;-)))
Wat ik wil zeggen is, houd moed en geef niet op! En pak het werkboek er even bij ter ondersteuning op de vervelende momenten. En op de goede momenten geeft het werboek je houvast en vastberadenheid om rustig door te gaan voor eerlijkheid en oprechtheid en liefde in deze wereld. Daarom ik ben je zo dankbaar Iris en je zal zoveel mensen helpen. Kracht aan allen!
Ik heb het boek net besteld, ik heb het wel al het een en ander over het boek gelezen en herkende me er helemaal in. Ik ben 23 jaar met een narcist getrouwd geweest, en nu na 10 jaar na de scheiding gaat het pas echt wst beter met me..Ik heb ernstige neurologische klachten gehad en zal wel nooit meer helemaal gezond worden..helaas..de neuroloog gaat er van uit dat al mijn storingen die lijken op ms van al die jaren van spanningen en stress zijn voortgekomen.Ik wilde hier niet in geloven te pijnlijk. Ik ben wel bang dat ik na het lezen van het boek een terugval krijg..maar aan de andere kant is het ook weer te belangrijk voor me, vandaar dat ik het boek besteld heb. ANNIE
Beste Annie, het is al lang geleden dat jij dit bericht plaatste, maar wil graag weten hoe het nu met je gaat. Ook ik heb vele symptomen die me sterk aan ms doen denken, al sinds 2013 en ik weet nu dat de oorzaak daarvan de enorme stress is, voortgekomen door de narcistische personen in mijn leven (mijn moeder, dan de vader van mijn oudste drie kinderen, vervolgens de vader van mijn jongste 2 kinderen en nu, nadat ik met mijn kinderen letterlijk ben gevlucht van deze laatste man, lijkt het erop dat ook mijn dochter (nu 16) ontzettend begint te lijken op dār vader qua gedrag zodat ik alweer alert moet zijn in mijn eigen huis en weer enorme stress moet doorstaan. Ik kan niet langer naief zijn en denken dat mensen goed & te vertrouwen zijn. Mijn lichamelijke problemen hebben grote impact op mijn sociale leven (beperkingen) maar mijn dochter denkt dat ik me aanstel, terwijl ik al jaren aan het vechten ben om mezelf overeind te houden. Dankzij homeopathie gaat het nu iets beter en daar ben ik heel blij mee. Hartelijke groet, Gerda
Hallo,
Ik ben wat voorzichtig in het plaatsen van een bericht. Ik ben sinds kort aan het lezen over NPS. Omdat ik denk dat ik met een partner te maken heb die dit heeft. Alleen twijfel ik zo erg aan mezelf. Ik zal mijn relatie vertellen.
9 jaar geleden ben ik verleid door mijn toenmalige baas. Ik zat in een huwelijk met een man die veel op zakenreis was, had twee kleine kindjes en voelde me een beetje verwaarloosd. Op een afdelingsuitje begon hij me met te dansen en te praten, hij vertelde over zijn eigen slechte huwelijk met een feeks en zodoende begon ik ook langzaam te vertellen over mijn eigen relatie, dat ik aandacht miste etc. Hij was erg geinteresseerd en vond mij een geweldige vrouw. Je raad het al, we kregen een geheime affaire. Omdat hij zo zorgzaam was, mij op een voetstuk plaatste en telkens maar zei dat ik zo geweldig was en beter verdiende geloofde ik hem en werden mijn gevoelens voor hem steeds sterker. Ik zag hem waar ik kon wanneer ik kon en liet soms zelfs mijn kinderen achter bij oma om hem te kunnen zien! Mensen in mijn omgeving (mijn ouders b.v.) zeiden achteraf dat het wel leek alsof ik gehersenspoeld was! Ik was totaal niet aanspreekbaar, niet verantwoordelijk etc. Ik weet het aan de verliefdheid! Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt na veel getouwtrek (wel scheiden, niet scheiden) en ben ik met hem verder gegaan. Hij deed leuke dingen met mij, met mijn kinderen spelletjes, voetballen, zorgzaam etc. Na drie jaar zijn we getrouwd en ik was de gelukkigste persoon op aarde! Ik dacht echt de man van mijn dromen te hebben gevonden. Mijn moeder zegt nu dat in die tijd zij heeft gezegd tegen een collega toen dit allemaal speelde: Het lijkt gewoon te mooi om waar te zijn!
Nadat we getrouwd zijn gingen we verhuizen, we hebben te maken gehad met ziekte (hij is ziek geweest, dacht dat hij kanker had, wat niet zo bleek te zijn), we hebben te maken gehad met een vervelende ex van mij en hem (iets wat hij vooral vond, hij maakt mijn ex iedere keer heel zwart, ook naar mijn kinderen toe terwijl zij natuurlijk gewoon van hun vader houden). we hebben veel geld verloren omdat ons huis niet verkocht raakte, hij is van baan veranderd, ik werd ontslagen, maar heb gelukkig weer leuk werk weer gevonden. Kortom veel meegemaakt en daar wijt hij zijn gedrag aan. Na ons huwelijk begonnen er nl. scheurtjes te ontstaan. Hij schreeuwt naar mijn kinderen, als ze de schoenen niet hebben opgeruimd, gooit hij ze in bed, of gooit ze weg. Vind dat ik niet goed opvoed, ben veel te lief, ik doe nooit iets goed, wanneer ik heb aanspreek op zijn gedrag b.v. dat het toch niet nodig is om zo tegen de kinderen uit te vallen krijg ik drie dagen stiltebehandeling. Hij is altijd chagerijnig. De kinderen zitten op hun kamer als hij er is, wanneer hij weg is zitten ze bij mij beneden. Zijn eigen kinderen komen nauwelijks meer, zij hebben last van sociale omgang, de oudste is erg verlegen en de jongste (14) rookt, drinkt, heeft al een vast vriendje en wordt meer uit de klas gestuurd dan dat ze erin zit! Mijn zoon zit in 4 havo, doet erg zijn best met huiswerk, maar mijn man vindt altijd wel iets wat niet goed aan hem is. Hij zal nooit een compliment maken. Zijn ouders ziet hij nauwelijks, mijn ouders komen al bijna niet meer omdat ze het gevoel krijgen niet welkom te zijn. Vriendinnen spreken alleen nog af met mij alleen, ze zeggen afzonderlijk van elkaar een soort van unheimisch gevoel te hebben wanneer hij er is. Dat is precies zoals ik het voel, een soort van onveilig gevoel. Ik kan het niet goed omschrijven! Vroeger was ik een vrolijke meid, gek doen met de kinderen, dansen in de kamer, lekker lachen, nu doe ik dat nooit meer! Ik slaap slecht, pieker veel, mijn hele borstkas doet zeer al jaren, fysio kan hier niets aan doen, ben al jaren aan de antidepressiva. Wanneer ik praat (hij praat nooit, dus je denkt altijd dat je zeurt) dan belooft hij beterschap, hij wil mij niet kwijt, ik ben alles voor hem, hij zal er alles aan doen om mij niet kwijt te raken, dan doet hij weer poeslief, neemt cadeautjes mee, gaan we samen leuke dingen doen, mag ik van alles kopen, gaat hij voetballen met de kids (wat hij eerder nooit meer deed). Hij heeft totaal geen verbinding met mensen, heeft geen vrienden, alleen voetbalvrienden waar hij mee drinkt. Naar de buitenwereld is hij poeslief, op zijn werk is hij de manager en heeft hij alles voor elkaar.
Heb ik te maken met een narcistische persoonlijkheidsstoornis? Of is het gewoon dat hij teveel heeft meegemaakt en daarom zo doet? Ik weet het echt niet meer, alle dingen die ik lees over dit onderwerp zijn zo herkenbaar! Aantrekken, afstoten, op een feestje met mijn pronken omdat ik dan aandacht krijg van andere mannen. Of ineens heel aardig doen tegen de kinderen. Wat moet ik toch doen? Ik weet het niet meer. Ben ik gewoon depressief?
Ik hoop op een reactie.
Hoi Sandra, ik herken dit zo. Jij wilt weer praten. Hij geeft je het gevoel weer de zeikerd te zijn. Hij beloofd je uiteindelijk weer van alles. Gaat even goed, leuke uitjes, warmte, liefde, je voelt je weer helemaal happy enz. maar al snel is hij weer de oude. Wat de reden ook is, hij hoort zich niet zo te gedragen. Jij geeft aan dat hij totaal geen verbinding heeft met mensen. Nu ik dat las besef ik dat dat bij mij ook zo was. Zijn vrienden waren mensen uit de kroeg. Hij heeft zoveel gelogen, mij voor gek verklaard, de ergste dingen tegen mij gebruikt die ik hem in vertrouwen vertelde, mijn geestelijk en lichamelijk mishandeld maar zodra ik erover begin gaat het vingertje naar mij want ik heb dit losgemaakt in hem. Word ik weer dagen genegeerd. De twijfel slaat weer toe en ik zoek weer contact en ontwijk dit onderwerp waar we ruzie over hebben gehad. Maar t blijft knagen bij mij, het klopt niet of ik wil dat hij mij begrijp, zodat hij er rekening mee kan houden. Rekening houden met mijn gevoelens. Na een tijd wil ik het er toch weer over hebben maar na nog geen minuut ( hoe je het ook brengt, rustig, lief, normaal enz, dit geef ik aan want iedere keer geeft hij aan dat ik het anders had moeten brengen ) wordt hij alweer mega boos, word ik alweer de gestoorde zeikerd genoemd die het verleden niet kan loslaten, gaat hij flink tekeer, krijg van alles naar mijn hoofd geslingerd en hij loopt weer boos weg. Op dat moment begrijp je echt niet wat er gebeurd is, gaat je zelf echt afvragen of het niet aan mij ligt. En het blijft zo maar doorgaan. We maken ruzie om de simpelste dingen. Hij kraakt vaak dingen af. En dit is nog maar 1% van wat er gebeurd is( nu ik aan het typen ben komen weer zoveel voorbeelden omhoog).Alles is in zijn belang, Als je er iets over zegt omdat je hem bv nodig heb dan krijg je te horen, ik mag ook niets van jou, jij gunt mij echt niets. Alles moet gaan zoals jij het wil. En dan heb je weer ruzie en sta je er weer alleen voor. Alles gaat uiteindelijk zoals hij het wilt, heb ik een andere mening dan krijgen we ruzie en negeert hij me en dan uiteindelijk is het weer gegaan zoals hij het wilde. Heel mijn grens is nergens meer. Totdat je hem het gevoel geeft dat het zo echt niet meer gaat, dan is hij weer de prins op het witte paard. Beloofd je weer van alles, maar ik ben er nu wel achter dat 95% gelogen is. En het erge is gewoon, dat ik nog steeds hoop dat ik tot hem door kan dringen.. maar wat ik ook doe alles ligt aan mij. Ik heb hem nu uiteindelijk verteld dat hij veel van een narcist weg heeft. Aangezien het al die jaren aan mij lag en ik echt hulp moest gaan zoeken aan de pillen moest enz. Het gedrag wat hij daarna vertoonde is typisch het gedrag van een nacist. Nu is hij het slachtoffer en ik de boosdoener. En nu negeert hij mij dus weer volkomen. En dat doet zo zeer.