Een paar reacties van de afgelopen weken…
Ik heb je werkboek mogen ontvangen. Het is een echte eyeopener, in die zin dat dat wat ik jarenlang ondervond en voelde maar nooit heb kunnen verwoorden en zeker niet verklaren, door jou is “vertaald” en neergeschreven. Ik kan er bijna niet in ophouden. Het geeft namelijk zoveel herkenning, steun en met name zielenrust.
Heb het boek in stukken gelezen maar kon ook moeilijk stoppen. Wat een herkenning. Wat afschuwelijk om het door te laten dringen.
Ik weet nu waar het aan ligt dat ik nooit gelukkig kon zijn.
Ik weet nu waar aan te werken.
Dank je wel…
Er is gewoon veel te weinig over bekend maar het is ook heel moeilijk herkenbaar. Voor jezelf als je er midden in zit, laat staan voor buitenstaanders. Succes met het bereiken van een groter publiek zodat heel veel anderen ook geholpen kunnen worden!
Ik heb je boek ontvangen en gelezen. Van begin tot eind herkende ik vrijwel alles. En heb zitten huilen van opluchting.
Hoewel ik me al wel bewust was van het feit dat het om een narcistische man ging en ik al twee eerdere pogingen heb gedaan om me los te maken, sterkt jouw boek mij zodanig dat ik nu ook weet dat ik vol ga houden deze keer. En dat ik mijn leven weer ten volle ga leven.
Wees je bewust van de waarde van jouw boek en het verschil dat je daarmee zult maken/hebben gemaakt voor vele anderen.
Dank je, dank je wel!!!!
Liefs, Ellen
Beste Iris, ben begonnen in je boek. Wat je schrijft is zo herkenbaar, alsof je mijn proces beschrijft. Fijn te lezen dat het niet aan mij ligt dat er geen klik met therapeuten is omdat ze de kern waar het bij mij omdraait niet pakken. Herkenning! Het troost mij echt, dank daarvoor! Het doet mij goed dat ik met mijn herstel op de goede weg ben, hoe moeilijk ook.
Groet, Carleen
Ik ben bezig met je boek. Ik dacht dat ik alles al wist over narcisme, maar jij schrijft als een insider, ik herbeleef sommige streken van een narcist; maar nu niet als slachtoffer, meer als een onderzoeker.
Ik ben er trots op dat ik al zover ben en ik vind het “een geschenk” dat ik je gevonden heb en je boek mag en kan lezen zoals het bedoeld is! Ik breng een ieder die te maken heeft met narcisme op de hoogte van jouw site.
Groet, Carol
9 reacties op “Huilen van opluchting”
Eindelijk, na het lezen van een artikel over narcistische ouders en het zowat geheel lezen van alles wat op deze website staat, begrijp ik wat mij overkomen is. Ik ben waarschijnlijk helemaal niet zo’n kneus en lelijk mens als ik altijd gelooft heb. Het boek heb ik inmiddels besteld en ik kan niet wachten tot ik het thuis zal krijgen.
Met mijn ouders heb ik sinds 8 maanden alle contact verbroken. Na een telefoongesprek waarin me “fijntjes” verteld werd: dat ik leuk kind was tot ik 5 jaar was en daarna veranderd ben in een heel vervelende persoon die totaal geen respect heeft voor haar ouders. Ze hadden er spijt van dat ze mij hebben laten studeren, want daardoor praat ik over dingen waarover je niet hoort te praten. Mijn vader moest mij wel slaan, want ik was altijd zo ongehoorzaam en zo slecht. Iedereen zou er wel achter komen dat ik helemaal niet zo lief ben als ik me voordoe.
Mijn moeder dreigde al een poos met dat we elkaar dan maar eens een tijdje niet meer moesten zien. Die dreiging heb ik tot werkelijkheid gemaakt en ik heb haar gezegd dat me dat een goed idee leek. Nu begrijp ik “wat een triomf voor mijzelf”.
Het geen contact hebben is een opluchting, ik kan er geen spijt over voelen. Ik heb ze een brief geschreven met daarin mijn gevoelens en daarna hebben ze mij tegenover de buitenwereld zowat de oorlog verklaard. Maar dat voelt wel een beetje raar soms, want ik ben altijd zo voorzichtig geweest met de gevoelens van mijn ouders en daar wil ik graag meer over leren. Ik wil het echt loslaten!
Maar ook dat het er dus bijhoort dat ik me altijd schaamde en dat ik vertrouwde in mijn moeder die mij heeft laten beloven dit nooit met de buitenwereld te zullen delen. Hierbij doe ik dus precies het omgekeerde en dat voelt goed. Niet als wraak, maar met inzicht dat dit geen ontrouw is, maar verbreken van een belofte die nooit gevraagd had mogen worden.
Lichtpunt in mijn leven zijn, mijn man, die met engelengeduld mijn verhalen aan hoort en mij aanspoort mijzelf te zoeken (hij is klinisch psycholoog), mijn prachtige zoon van 11 jaar, voor wie ik graag een fijne moeder wil zijn. En ik heb erkenning gekregen van mijn tantes en ooms, die vroeger al twijfelden aan gedragingen van mijn ouders tegenover mij. Ook zij hebben nu grote ruzie met mijn ouders, omdat zij mijn verhaal erkennen en dat mag uiteraard niet. Het spijt me voor mijn ooms en tantes dat mijn ouders zo lelijk doen, want ze zijn allemaal al ouder en hebben elkaar ook nodig.
Ik ben nu 49 jaar en kan vaak niet goed meekomen in de drukte van de maatschappij, heb me nooit ten volle ontwikkeld in een baan, het werd me teveel en ik werd fysiek echt heel ziek. Ik kan mooie dingen maken, ontwerpen, maar ben niet in staat die te verkopen, omdat ik niet voldoende geloof dat het wel echt goed is wat ik doe. Kortom ik heb een weg te gaan en die durf ik te gaan met de inzichten die ik nu heb gekregen.
Al heel wat therapeuten en psychologen heb ik gezien die dit nooit erkend hebben, of die mijn verhaal te zwaar vonden, waarbij ik me dan ging verontschuldigen voor hetgeen ik te vertellen had. Het is nu tijd voor een therapeut die dit wel erkend en die mij kan helpen in mijn groeien naar een heel en gezond mens zijn.
En het boek, want inderdaad kennis is macht en erkenning verzacht.
Hoi Marjon,
Bedankt voor je waardevolle en aangrijpende bijdrage. Wat vreselijk wat je naar je hoofd kreeg in dat laatste telefoongesprek met je ouders. Gelukkig heb je het contact verbroken. Ik ben blij dat je ontdekt hebt dat met jou niks mis is en dat narcistische mishandeling de oorzaak is van jouw klachten. Het heeft bij jou ook duidelijk een enorme impact gehad.
Wrang maar waar; je zegt dat je al veel therapeuten en psychologen gezien hebt, die je ervaringen nooit erkend hebben of het “te zwaar” vonden (en dat jij je verontschuldigde). Dat is de omgekeerde wereld. Hoezo zou het voor hen te zwaar zijn? Jij hebt het meegemaakt als kind, jij moest het ondergaan, en als je hulp zoekt verdien je het dat het eindelijk om jou gaat. Helaas staat jouw ervaring niet op zich; veel slachtoffers lopen tegen een muur op van ongeloof en “geschokte” reacties. Ik neem nog contact met je op, en wens je veel sterkte met dit proces. ik verwacht dat je al veel aan mijn boek zult hebben.
liefs,
Iris
Hallo Iris,
Je boek heb ik inmiddels helemaal gelezen en ben per week een of twee opdrachten aan het doen. Vooral de opdrachten zorgen voor stromen woorden en tranen. Ik schrijf alles op de computer en laat alles komen zoals het komt. Dit maakt heel veel los.
Sommige zinnen in je boek zijn letterlijk wat er vroeger thuis tegen me gezegd is. Dat is soms zo bizar, maar maakt alles ook werkelijk. Het is echt gebeurd, ik verzin dit niet! Er is zo vaak tegen me gezegd dat ik alleen maar overdreef, dat ik deze bevestiging, enorm koester.
Je titel “Het verdwenen zelf” is precies zoals het voelt. Wie ben ik eigenlijk, wat “wil” ik eigenlijk? Dat is een van de dingen om de komende tijd naar op zoek te gaan.
In de familie is een enorm gewoel ontstaan door mijn openheid over vroeger. Ooms en tantes erkennen dat ze vroeger al wel dingen gezien hebben en confronteren mijn ouders. Zij zijn nu voor het blok gezet, moeten kiezen en ik ben nu een verboden onderwerp geworden om over te praten.
Ik heb 5 hele goede vriendinnen delen van de website en of het boek laten lezen. Iedereen reageerde geschokt en tegelijk heel begripvol. Zij zagen mij altijd ploeteren, periodes van zwaarmoedigheid hebben. Bij een van hen kwam veel meer los, zij zat in een huwelijk met een perverse narcist. Dat waren zware weken, ik heb geholpen waar ik kon en ook zij kan nu naar een betere toekomst.
Je schrijft ook zo mooi dat je de duisternis achter moet laten en op zoek gaan naar het licht, dat is het ook en daar heb ik nu ook mijn doel op gezet, terug naar het licht.
Dank je wel Iris, voor dit boek, voor jouw openheid en voor je zorgvuldigheid, waarmee je een ieder tegemoet treedt.
lieve groet
Marjon
Super goed dat je je zelfvertrouwen weer terug gaat vinden. Wat naar van je ouders dat herken ik maar al te goed ze moeten t niet te dichtbij laten komen ze geven zelf hun grenzen niet aan. Ze zetten zich schrap kunnen t ook niet aan.waarschijnlijk
Ik kwam na 37 jaar achter de waarheid van een huwelijk met een perverse narcist, ben gaan scheiden van die man en zie nu mijn kinderen en kleinkinderen niet meer.
Het is een vreselijke gewaarwording, maar nu na 3 jaar, ervaar ik pas de rust die andere mensen gewoonlijk hebben. Ik aanvaar of respecteer de wensen van mijn kinderen of ze wel of geen contact mij willen hebben.
Ik kom er nooit achter wat de pathologische leugenaar tegen ze verteld heeft, want er is geen goed gesprek mogelijk.
In 40 jaar heb ik nooit een gesprek met inhoud gehad met de narcist, zij zijn letterlijk en figuurlijk een leeg omhulsel!
Ook ik heb diverse malen gehuild van opluchting tijdens en na het lezen van jouw werkboek, Iris! Eindelijk, na zoveel zoektochten, weet ik wat er al die tijd aan de hand was. Helemaal loskomen van de narcisten in mijn leven lukt niet, maar zoveel mogelijk het contact beperken wel. Soms vind ik het wel lastig uit te leggen aan mijn zoon of mensen in onze omgeving hoe ik wel/niet omga met mijn moeder en de vader van mijn zoon. Iedereen lijkt zijn oordeel klaar te hebben en beide narcisten doen hun best mensen in onze omgeving te misleiden en tegen me op te zetten. Nu mijn zoon ouder wordt en pubert lijkt het nog makkelijker voor mijn ex om hem tegen me uit te spelen. Hier zou ik best wat andere ervaringen over willen lezen en goede tips. Kan dat op of via deze site?
Hoi Anja,
Wat fijn dat je zoveel aan mijn boek hebt gehad! Het onderwerp dat je hier aansijdt is belangrijk, en zal ik in het Vervolg van mijn boek opnemen. Hier komen ook ervaringen in te staan. Ik ben nu materiaal aan het verzamelen voor dit Vervolg, maar wanneer het er daadwerkelijk is…. Ik ben ontzettend druk met alle reacties op deze site en het boek, coaching, de workshops etc. Overigens kan ik in individuele coaching ook al op je probleem in gaan. Het speelt veel…
hartelijke groet,
Iris
Dag Iris,
Heb je werkboek gelezen …. was er echt stil van op het einde. Alles in mij is bevestigd, door de manier hoe je het boek inhoud hebt gegeven. Het is alsof een strijd, storm in mij is gaan liggen, uitgewoekerd……
geen houvast meer heeft gevonden aan innerlijke conflicten in mij om achter te jagen, aan te zwengelen….
Dank je Iris, voor je in stevige taal geschreven werkboek, dat had ik nou net nodig.
Helder en duidelijk, beter dan dit boek bestaat niet!!
Je mag erg trots zijn op je werkboek.
Ik weet nu en dat is genoeg, niet ik – maar zij…..en dat had ik nodig.
Ik wens eenieder die hier op de website zich durft te uiten heel veel standvastigheid en doorzettingsvermogen toe in groei en dat ze net als ik veel deugd innerlijk mogen kennen en ervaren aan jouw werkboek.
Het is echt een ongelooflijk duidelijke I-opener en ik voel mij ontzettend verheugd dat ik het in handen kreeg en mocht lezen. Eindelijk iemand die een duidelijke stelling durft nemen en daarmee een stevige basis legt om op te leunen (en even flink te zuchten) voor iedereen die die het boek leest en niet in een gat wil vallen.
Jouw boek is voor mij het eerste boek waar een vangnet vanuit gaat en dat je geestelijk en mentaal ondersteunt. Van de eerste letter tot de laatste.
Ik ben erg huiverig op dat gebied omdat het voor mij meestal na het lezen van dit soort boeken eindigde in een nog groter en eenzamer gat en nog minderwaardiger….
Dank je,voor je lef en moed om het werkboek precies zo te schrijven zoals het is.
Voor mij een anker en een baken, die mij de moed geeft de toekomst met open armen te begroeten, zonder angst.
Dank je Iris en veel succes en doorzettingsvermogen gewenst om het nog grootser aan te durven pakken.
Lisia
Hoi Lisia, dit is werkelijk een prachtige reactie…ik heb je er al persoonlijk voor bedankt.
Nogmaals bedankt!
Iris