Vaderdag

Dit is een gastcolumn door Annabel.

De herinnering die bij mij boven komt stamt uit de tijd dat ik uit huis was en studeerde, maar nog geruime tijd drie keer per week naar huis terug moest om “werkzaamheden af te ronden”, laat ik het daar maar even op houden.

Het was vaderdag en het was weer zo’n dag dat ik terug naar huis moest. De afrondende werkzaamheden waar ik op doel moest ik met mijn vader verrichten, in een sfeer van routine, ieder handeling was tot in detail en op de seconde voorspelbaar. Eén en ander diende in volkomen stilte uitgevoerd te worden, want ik kreeg de silence treatment en dat was uiteraard een heel serieuze zaak! Ik moest namelijk gestraft en gedevalueerd worden vanwege het feit dat ik als volwassen vrouw het huis uit was gegaan en hem in de steek had gelaten!

Goed, het was die dag dus vaderdag en in dat kader had ik al lang van te voren een probleem gesignaleerd: wat te doen met het plichtmatige vaderdag-cadeautje? Als ik niets zou kopen, zou mijn vader tegen mijn moeder zeggen: “Zie je wel: zelfs geen cadeautje kan er bij die rotmeid af voor haar ouwe vader en dat terwijl ik altijd alles voor haar gedaan heb. Zie je nou hoe ze is!”

Dus dan kon hij er bij mijn moeder goed inwrijven dat ik een rotmeid was. Dat wilde ik niet en ook niet dat mijn moeder dan weer in een rotsfeer tussen ons in zou zitten.

Als ik wel een cadeautje kocht, dan zou ik er weliswaar niets van menen, maar dan was – zo was mijn inschatting – de kans het grootst dat de lieve vrede omwille van mijn moeder bewaard zou blijven. Dus dan hoefde ik alleen mijn walging en tegenzin omtrent dat cadeautje te overwinnen. Maar in het overwinnen van walging omwille van de lieve vrede was ik getraind, dus ik koos voor de laatste optie.

Tja en toen kwam het moment. Ik verbrak de stilte en zei, in de keuken, in het bijzijn van mijn moeder, zo normaal en duidelijk mogelijk (terwijl ik natuurlijk stijf stond van de spanning met mijn hart in mijn keel): “Kijk, het is vaderdag, ik heb een cadeautje voor je gekocht.”

Bingo, mijn vader ging helemaal uit zijn dak… en wel tegen mijn moeder (ik kreeg immers de silence treatment)! Hij schreeuwde het uit, woedend: “Wel G……. heb je haar niet gezegd dat ik geen cadeaus van haar moet, ik heb je nog zo gewaarschuwd dat dan dit zou gebeuren, je had het tegen haar moeten zeggen, ik heb het nog zo gezegd!” Mijn moeder stamelde maar wat. Ik trilde over mijn hele lijf, maar was van binnen in feite zo vreselijk kwaad op hem, wat een zak, dat hij het niet eens voor elkaar kreeg het cadeautje van me aan te pakken, al was het maar voor zijn vrouw. Nee, te kleinzielig, de narcist met zijn eeuwige in het gelijk willen staan – en dat tot in het graf vol te willen houden.

Ik kookte, heb het cadeau voor hun ogen met een klap in de vuilniszak gesmeten en ben weggegaan. Ik hoorde mijn vader nog tekeer gaan tegen mijn moeder : “Zie je nou hoe ze is, ik heb het je toch gezegd!”.

Kortom: wel of geen cadeautje, bij een narcist kun je het nooit goed doen.

Annabel