Dit is een gastcolumn van Anna
Als je kind ziek is, ben je het zelf ook een beetje. Je voelt zijn of haar pijn en als je kon, nam je die van hem of haar over. Je rent naar de dokter, haalt de voorgeschreven medicijnen bij de apotheek, je biedt rust en warmte en legt je kind in de watten. Elke ouder wil zijn kind toch in de eerste plaats gezond en gelukkig zien? Dat dacht ik ten minste. Waarom is dat bij mijn vader niet zo? Waarom kan het mijn zus niets schelen dat haar dochters maar wat aan knoeien? Die vragen hebben me jaren bezig gehouden, maar uit loyaliteit naar je familie toe leg je je neer bij het feit dat ze zo zijn.
Tien maanden geleden ben ik gecrasht. Plots, in de ogen van de buitenwereld. Niet onverwacht, voor wie me goed kent. Een ernstige burn-out, zei de dokter, en hij verwees me door naar een therapeute om de stressgerelateerde klachten en de slaapproblemen die al enkele jaren aanhielden aan te pakken. Hij zou me uiteindelijk acht maanden thuis schrijven. Omdat ik niet wilde dat er onwaarheden zouden worden verteld over mijn afwezigheid, bracht ik mijn collega’s, mijn directie, mijn familie op de hoogte. Ik kreeg heel wat bezorgde telefoontjes , kaartjes, mailtjes, bezoekjes. Veel begrip ook en de raad om mijn tijd te nemen. Zelf voelde ik me klein, beschaamd en schuldig tegenover mijn gezin omdat de stress me had klein gekregen. Ik voelde me zwak en dat wilde ik niet. Heel mijn leven had ik geprobeerd sterk en wijs te zijn en plots ging dat niet meer. Een aanval van een narcistische collega op mijn perfectionisme was de trigger, maar het bracht veel meer aan de oppervlakte.
We zijn nu tien maanden later en het gaat heel wat beter. De huilbuien zijn voorbij, mijn hart klopt weer normaal en ik voel stilaan de oude energie weer door mijn lichaam stromen. Dankzij de therapie – praten, schrijven, wandelen, goed ademen en rusten – zijn de muizenissen in mijn hoofd bijna verdwenen. Maar naast de vraag hoe het professioneel nu verder moet, was er een andere vraag die door mijn hoofd bleef spoken. Waarom heb ik in die tien maanden niets gehoord van mijn vader, kreeg ik geen enkel teken van medeleven van mijn zus of broer? Als je weet dat je kind of zus een moeilijke tijd doormaakt, hoe krijg je het dan over je hart dat te negeren? Geen sms-je, geen telefoon, geen brief, niets. Niets verbondenheid, nul empathie, alleen stilte. Alsof je niet bestaat. Ik begreep het niet. Tot nu. Nu weet ik dat mijn burn-out hun ego niet streelde, integendeel.
Op een dag vertelde ik mijn familiemuizenissen aan de therapeute. Anekdotes uit het gezin waarin ik opgroeide. Een gezin waarin de ouders altijd hun zin deden en de kinderen alles maar voor lief moesten nemen. Een gezin waarin gevoelens van schaamte over en excuses voor gemaakte fouten niet leken te bestaan. Een gezin waarin leugens, manipulatie en bedrog normaal waren en waarin ik als buitenbeentje werd beschouwd omdat ik daaraan niet wilde meedoen. De therapeute velde geen oordeel, maar raadde me aan enkele boeken van Brené Brown te lezen.
En daar vond ik een eerste sleutel: “The only people who don’t experience shame lack the capacity for empathy and human connection.” Ikzelf worstelde al jaren met schaamtegevoelens – eigenlijk is het Engelse woord ‘embarrassment’ meer geschikt – voor de stommiteiten en het egocentrische gedrag van mijn ouders en mijn zus, terwijl zij daar geen enkel probleem mee leken te hebben. Ik voelde me ten onrechte verantwoordelijk voor hen. Toen ik in een andere passage las dat het ontbreken van empathie een typisch kenmerk is van narcisme, gingen mijn ogen echt open. Ik ging op zoek naar boeken en wetenschappelijke artikels over het onderwerp, schuimde het internet af op zoek naar informatie en verhalen en alles viel op zijn plaats. NPS. Ik ben geen psychiater, maar ik begrijp voldoende van de beschrijvingen van de pathologie om in te zien dat het plaatje klopt. Mijn vader en mijn zus zijn narcisten – vermoedelijk hebben ze zelfs een narcistische persoonlijkheidsstoornis – , mijn moeder en mijn broer spelen hun spel uit opportunisme mee. Ik heb altijd geweigerd dat te doen en dat is me mijn hele leven zuur opgebroken.
Enkele weken geleden bestelde ik het boek van Iris Koops en de herkenning die ik daarin vond, was bijna angstaanjagend, maar ook bevrijdend. Ik denk dat mijn herstel door de inzichten en ervaringen die ik in het boek gelezen heb, nu echt begonnen is. Op elke bladzijde voel ik de onmacht van elk slachtoffer van narcistisch misbruik, de frustratie en de boosheid, omdat je er niets kan aan veranderen, maar telkens opnieuw gekwetst wordt. Je voelt de pijn, want hun leugens over jou raken je in je authenticiteit en je verlangen naar eerlijkheid. Je wil niet meer gemanipuleerd of uitgespeeld worden. Je wil het uitschreeuwen, je wil alles uitleggen, maar je weet dat veel mensen het niet kunnen of willen snappen. Je weet dat je alleen jezelf kan zijn, omringd door normale mensen die weten dat elke goede relatie wederkerigheid nodig heeft en respect voor de ander. Het ergste vind ik de huichelarij, de spelletjes die narcisten spelen, het zand dat ze anderen in de ogen strooien door te charmeren, te vleien, toneel te spelen, verhalen te vertellen die niet kloppen. Ik huiver als ik zie hoe ze alle aandacht naar zich toetrekken. Hun leven is louter show en als je die niet wil meespelen, word je aan de kant geschoven, genegeerd, dood gezwegen. Je wordt door hen nooit geapprecieerd omwille van de mens die je bent. Je wordt gereduceerd tot dat deel van je persoonlijkheid dat ze nodig hebben om hun ego in stand te houden. Ik hou wel van het beeld van de vampier die voedsel zoekt om zijn valse imago overeind te houden.
De kennis die ik de voorbije maanden heb opgedaan, helpt echt. Werkt verhelderend en ergens ook bevrijdend, therapeutisch dus. Intuïtief had ik al enkele jaren meer afstand genomen van mijn familie. Nu heb ik veel zin om alle contact te verbreken. Voor mijn eigen gezondheid. Om weer de energieke echtgenote, mama, vriendin en leerkracht te zijn die ik was.
Anna Berg
24 reacties op “Wat narcisme met je doet”
Anna,
Knap hoe je alles hebt opgeschreven. Dat van de vampier vind ik heel toepasselijk. Na het boek van Iris gelezen te hebben legde ik ook steeds de link naar een vampier. Vooral omdat ik sterk het gevoel heb gehad dat ik werd leeggezogen. Dit tbv vanzijn bestaan, zodat hij weer sterker verder kon en mij steeds meer verlamde. Dat heb ik heel lang volgehouden, uiteindelijk ging het niet meer. Toen kwam de narcist in hm, achteraf, heel duidelijk naar boven. Vroeger hoorde ik wel eens mensen praten over narcisme, wist eigenlijk niet precies wat het was. Eenmaal uit elkaar ben ik met andere ogen naar hem gaan kijken. Gaan zoeken op internet en kwam zo bij toeval op de site van Iris. Idd er ging een wereld voor mij open. Eindelijk herkenning en ik begreep dat niet alles altijd maar aan mij lag.
Ik wens je veel sterkte in je herstellingsproces.
Marianne
Dank voor de lieve woorden. Ik sta ervan te kijken hoeveel mensen met vergelijkbare verhalen geraakt worden.
Anna,
Een en al herkenning. Ik ben blij voor je dat de puzzelstukje voor jou op z’n plek zijn gevallen en dat je goed in de gaten hebt dat het niet aan jou lag. Nu weet je ook dat je er gelukkig niet alleen voor staat.
Zelf heb ik met 2 narcistische familieleden gebroken. Er viel een last van mijn schouders, hoewel niet alle overige familieleden achter mijn beslissing stonden, vanwege “de lieve vrede bewaren”. Welke lieve vrede??? Ik heb doorgezet. Ik koos voor mezelf, wat is goed voor mij. En daar ben ik eigenlijk ook best trots op
Moedig van je, maar niet eenvoudig.
Anna,
Hartelijk dank voor je heldere column, die zo goed je zoektocht en je ontwikkeling beschrijft! En je verbazing over de reakties, en je intuitie, dat er iets niet klopt. Dank!
Je moet niet gek staan te kijken als je het contact zou verbreken, dat de narcistische ouders daar niet mee zitten, behalve dat ze het een afgang vinden in hun eigen omgeving.
Mijn zus is heel vroeger na een zelfmoordpoging enkele jaren opgenomen geweest om haar gezinsachtergrond te verwerken. Mijn vader is toen afgereisd naar de kliniek om de behandelend therapeut ‘op de hoogte te brengen van de waarheid’, en het bleef bij dit ene bezoek. Zijn stelling was dat de therapie de wanen bij de patient in stand hield, dat ze niet aan waarheidsvinding deden en dat het pappen en nathouden was, zodat mijn zus weer zou kunnen functioneren zonder wat op te lossen. Er werd thuis meewarig over haar gesproken: ‘geestelijk in de war’. Dat ze het contact verbrak werd ‘gerespecteerd’. Het probleem had niets met de ouders te maken, zo leek het.
Lang heb ik ook met die vragen gezeten wat er nu normaal is, en zag ik dat het er in normale gezinnen totaal anders aan toe ging. Daar kom je telkens meer achter. Daar sprak men met elkaar.
Acht jaar terug hebben mijn broer en ik gebroken met de ouders. Een gesprek bleek geheel onmogelijk. Na enkele jaren hoorden we via via dat ze het vreemd vonden dat ik nooit iets liet horen (deden zij al die tijd ook niet). Wij waren ‘geestelijk niet in orde en moesten in therapie’.
De uittreding is een lastig puntje, want nu kunnen ze niet meer opscheppen over de kleinkinderen. De eigen kinderen worden niet gemist, want die ‘hebben kennelijk een probleem’.
Ik vond het erg moeilijk deze houding tot me door te laten dringen. Op het moment dat ik het echt kon voelen, moest ik overgeven.
Wegens mijn achtergrond heb ik geen kinderen. (Wel een gelukkig leven met mijn man.) We hadden wel altijd katten, waar ik elke verandering of ziekte zag en alles deed om ze weer beter te maken. Je eerste alinea kwam sterk binnen, vroeger bij ziekte werd er niet naar de kinderen omgekeken (gewoon in bed laten liggen, zodat ik zelf om 4 uur ’s middags maar een glas water ging halen).
De breuk is in mijn geval erg heilzaam voor mijn gezondheid en mijn gemoedsrust.
Veel sterkte met je ontwikkeling, met het boek van Iris heb je een prachtige hulp!
Merel
Dankjewel. Helemaal eens met je opmerking over het opscheppen over de kleinkinderen!
Hoi Anna,
Het blijft voor mij ontzettend fijn om herkenning en bevestiging te krijgen. Bedankt!
Ook ik heb een narcistische vader en zus. Mijn moeder leeft niet meer. Zij heeft ervoor gekozen om uit het leven te stappen. Totaal kapotgemaakt door haar narcistische man en dochter. Ze was op. Ze hield zich vast aan mij. Ik heb geknokt voor haar en voor mezelf. Uiteindelijk heb ik de stap gezet om alle contact met mijn vader, moeder en zus te verbreken. Ik moest wel. Ik had geen keuze meer. Ik zat verwikkeld in een ongelooflijk psychisch drama wat zich afspeelde ‘binnenshuis’. De buitenwereld keek er anders naar. De buitenwereld werd door mijn vader en zus voorgelogen. Dingen, grote en kleine, werden gemanipuleerd en verdraaid. Alles lag aan mij en aan mijn moeder: “Moeder was depressief en maakte er niks van, het was haar eigen schuld en ik, ik loog en bedroog (en dat is zacht uitgedrukt)”.
Ze wisten en weten het nog steeds goed te spelen, heel geloofwaardig. Ik hield mijn mond. Gewoonweg omdat wát ik te zeggen had ongeloofwaardig zou klinken, dat wist ik. Natuurlijk heb ik weleens geprobeerd uit te leggen wat er speelde, wat er voor leugens en vooral verdraaiingen plaatsvonden, maar ik hoorde mezelf praten en bedacht tegelijkertijd hoe ongeloofwaardig het klonk. Dit kon niemand volgen en niemand geloven.
Narcisme, ik vond het op het internet en hoewel ik net als jij Anna ook geen psycholoog of iets dergelijks ben, wist ik meteen dat dít het was. Het voelde als een opluchting. Het lag niet aan mij. Maar dan nog sta je alleen, omdat het niet te zien is aan mijn vader en zus. Zó uitgekookt en gehaaid als ik ze beschrijf is onmogelijk om te geloven voor leken, voor buitenstaanders. Dus, ik laat dat, maar ze zijn nóg lelijker als ik ze kan omschrijven. Het is niet te omschrijven namelijk. Ze veroorzaken ontzettend veel leed.
Maar ik weet dat, wil je je enigszins kunnen verplaatsen in een ‘slachtoffer’, je niet vuil en krom genoeg kunt denken om enigszins een slachtoffer te kunnen begrijpen. Dat is voor een normaal mens die geen weet heeft van narcisme niet te geloven of te bevatten. Dus begrip krijg je niet.
En hoewel ik het moeilijk blijf vinden dat er niemand is in mijn omgeving die weet wat ik heb doorgemaakt, gewoonweg omdat het niet uit te leggen is, maar ook omdat mijn vader en zus zo op het eerste oog normale mensen zijn, zit ik in een positie waarin ik moet leren omgaan met het onrecht wat er speelt en speelde. Het onrecht wat me is aangedaan en nog altijd wordt aangedaan, gewoonweg omdat narcisme onbekend is, niet gezien wordt. Een narcist lijkt een normaal mens, maar heeft een geniepige, verborgen zwaarzieke geest.
Nu ben ik los van mijn familie en dat bevalt me uitstekend! Ik zit niet meer in die rare, zwaarvermoeiende, verdraaide wereld waar ik steeds mee worstelde.
Onlangs had ik kort contact met een zus en broer van mijn vader, mijn oom en tante. Beiden zijn ook behoorlijk narcistisch. Nou, ik ben met dit contact gekapt, want ik werd alweer uitgespeeld en zat alweer bijna in een web. Ze bleven me bellen en mijn voicemail inspreken. Ik heb niets meer gedaan, niet meer gereageerd. Ze zijn er nog maanden mee doorgegaan. Ik noem het stalken. Uiteindelijk hebben ze het opgegeven en ik heb mijn rust weer terug. Foutje….
Groet,
M.
Wat een onrecht,inderdaad, en hoe jammer van je moeder.
Dag Anna, wat een helder betoog, herkenbaar, invoelbaar…. Ik dacht niet meer op dit forum terug te komen, maar ja, toch weer een ’trigger’. Een vriendin staat op een datingsite en werd enkele weken verrast door een nieuwe inschrijving, mijn ex en stuurde die tekst naar mij toe. Ik schrok ervan en wilde het niet lezen, maar nieuwsgierigheid overwon… Had ik het maar niet gedaan. De tekst leek wel een reclamefolder, te glad, hoewel ik mij ervan bewust ben dat ik anders lees dan een argeloze vreemde. Ik stond wederom versteld. Van de woorden die zorgvuldig leken gekozen en rechtstreeks hiervandaan lijken te komen, bijvoorbeeld uit jouw column. Hij zegt dat hij empatisch is, hecht aan respectvolle omgang, eerlijkheid etc. Zo gruwelijk contrair met de waarheid over wie hijzelf is. Het griezelige vind ik dat hij steeds meer van dit type woorden gebruikt, alsof hij door het heel hard te roepen op zichzelf denkt te plakken als eigenschap, wetende dat het tegendeel tegen hem gezegd is en waar hij woedend over is. Mijn psycholoog gaf ooit aan dat mijn ex aan projectieve indentificatie doet….. brrrr. Hij heeft onlangs weer een zoveelste vrouw gedumpt, op naar de volgende, al die slachtoffers! Waarvan hij er zelf ook wel een is want komend uit net zo’n gezin als jij beschrijft. Wanneer houdt het op?
Het erge is dat je door je contacten met narcisten wantrouwig wordt tegenover iedereen die charmant is, te veel ruimte inneemt en mooie woorden gebruikt, tot je zeker bent dat alles ECHT is. Terwijl er in deze wereld toch veel meer niet-narcisten zijn dan narcisten.
Ja Anna, gelukkig wel! Zoals mijn overleden man en huidige partner waarmee ik een fijne LAT relatie heb….. Ik merk wel dat ik littekens heb overgehouden aan de relatie met mijn ex, de ernstige narcist. En baal daarvan. Ik verwacht wel dat de tijd dit doet slijten…… Dankjewel voor je verhaal.
Beste Anna,
Wat een herkenbaar verhaal en hoe bizar dit mag klinken, wat fijn dat er weer iemand is die er na zoveel jaren achter komt dat er niet zoveel mis is met haarzelf in de kern, maar dat ze te maken heeft gehad met een stel narcisten.
Die bevestiging die is zo waardevol en die herhaal ik als een soort mantra, want na zelf 48 jaar gedacht te hebben dat ik een “overgevoelig tutje” was, ben ik ook pas 2 jaar geleden wakker geworden en er achter gekomen dat de “fijne” manieren van mijn moeder, pure narcisme waren en het slaan en vernederen van mijn vader niet veel anders.
Tegen beter weten in heb ik altijd gehoopt dat mijn broer mijn kant zou kiezen, maar dat kan of wil hij niet en toen ik hem kortgeleden tegen kwam, stonden we vreemd tegenover elkaar.
Mijn ouders hebben kort geleden een briefje naar familie verstuurd, waarin ze mij de schuld geven van alles, ik zou valse berichten blijven verspreiden en leugens vertellen. Ik heb het geluk gehad dat mijn tantes en ooms (broers van mijn vader), in het nabije verleden allemaal zelf ook te maken hebben gehad met vernederingen en leugens van de kant van ouders. Daardoor geloven ze mij en dat was aanvankelijk nauwelijks te geloven.
ik heb veel steun aan deze familieleden en wanneer we praten over dingen uit het verleden dan geven zij aan dingen vreemd gevonden te hebben, maar ze konden er nooit de vinger op leggen. Mijn ouders gaven er altijd de draai aan dat niemand wist hoe “lastig” ik als kind wel niet was en in die stelling blijven ze volharden. Net zoals jij weigerde ik mee te gaan in hun gelieg en gedraai en me te voegen naar hun onmogelijk eisen en wensen.
Ook herken ik periodes waarin wij het als kinderen maar moesten uitzoeken. Ze wilden ons niet horen of zien, dan gedroegen we ons tenminste. Zo heb ik mijn MAVO, HAVO en HBO diploma gehaald met mooie hoge cijfers en zeggen mijn ouders achteraf smalend dat ze me nooit iets hebben zien uitvoeren. De eenzaamheid die ik hierover jaren lang heb gevoeld is hetgeen wat me nu nog het meest pijn doet en die eenzaamheid is nog jaren aan me blijven kleven en achtervolgd me nog wel eens.
Mijn tantes en ooms zien mijn ouders nog wel eens en confronteren hen met de realiteit, mijn naamsverandering, mijn welzijn, mijn gezin en met dingen uit het verleden. Het lijkt wel of mijn ouders daardoor steeds feller in de aanval gaan, maar zelf heb ik geen contact meer met ze, dus alle informatie wordt gefilterd door mijn ooms en tantes.
Mijn ouders sturen af en toen nog een kaartje naar mijn zoon, de kaartjes onderschep ik en verscheur ik, want mijn moeder probeert mijn zoon voor haar karretje te spannen en hem emotioneel te chanteren. Ik vertel mijn zoon wel wanneer er een kaartje is gekomen, maar hij weet dan precies wat er op volgt. Ik heb hem laten beloven dat hij niet uit zichzelf contact met hen opneemt voordat hij 16 jaar is, hij is nu 12, omdat ik niet wil dat hem ooit hetzelfde overkomt als mij overkomen is. Mijn vader kan zeer onvoorspelbaar agressief zijn. Zijn middelbare school staat in de wijk waar mijn ouders wonen en dat is wel iets waar ik af en toe wakker van lig. Maar het is een hele goede school voor mijn zoon en een andere keus was er even niet.
Soms zou ik wensen dat ik aan de andere kant van het land woonde, maar dan zou ik opnieuw een sociaal leven moeten opbouwen en ik heb juist veel steun aan de lieve vriendinnen en familieleden in de omgeving.
Het contact verbreken met de narcisten is niet makkelijk en helemaal loslaten zullen ze je wellicht niet, want “hoe haal je het in je hoofd om de regie te nemen?” Maar voor je eigen welzijn en regie voor je eigen gezondheid misschien wel zo goed.
Sterkte met beter en sterker worden.
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal.
lieve groet
Maud
ps. net weer een kaartje onderschept van mijn moeder aan mijn zoon, ze blijft hem vragen om hen te vertellen hoe het met ons gaat en dat ze ons allemaal zo mist. Dit lijkt een noodkreet van een wanhopige normale oma en hier ligt het probleem: iemand die niet weet wat narcisme is zou mij niet begrijpen, dat ik hier niet op in ga.
Hoi Maud,
Je ps-je is afschuwelijk. Ik heb daar ook mee te maken. Mijn vader is weduwnaar geworden, omdat mijn moeder zelfmoord heeft gepleegd (als slachtoffer van narcisme, weet ik, maar buitenstaanders zagen haar, door toedoen van haar man, een depressieve vrouw die geen hulp wilde). Ik heb geen contact meer met hem en mijn kinderen ook niet. Hij is nu de zielige weduwnaar die óók nog eens zijn kleinkinderen niet meer ziet.
Die pogingen om achter de rug toch een goede beurt te maken bij de kleinkinderen herken ik heel goed. Sterkte!
Anna, groot respect voor jouw mooi krachtig geschreven en openhartig collumn! Wordt maar weer die energieke echtgenote, mama, vriendin en leerkracht…. het gaat jou lukken, want je bent een heel krachtige vrouw!
Heel lief, Natasja.
Mijn moeder en mijn zus zijn ook zo.. En mijn vader kiest hun kant om van het gezeur af te zijn. Knap van je dat je zo positief te werk gaat. Ik heb er moeite mee aangezien mijn volledige basis is gemanipuleerd. Het is dan moeilijk te voelen waar de indoctrinatie begint en het eigen gevoel begin.. Aangezien ik net mocht ademen.. Ga zo door!! Hopelijk kom ik ooit zo ver als jij.. 👍👍👍
Hoi Nikie,
Dat is heel herkenbaar Nikie, dat je volledige basis is gemanipuleerd. Je bent je eigen zelf kwijtgeraakt. Dat is precies wat een narcist doet: Zorgen dat je geen basis meer hebt, geen zelf meer hebt, zodat hij je volledig in zijn macht heeft.
Misschien heb je het werkboek van Iris al gelezen? Anders raad ik je dat echt aan om te doen! Het boek geeft zoveel herkenning, dat je het verschil leert zien en weer op je eigen zelf leert vertrouwen.
Met goede, authentieke mensen om je heen lukt het zeker.
Dag Anna, Respect Hoe je dit beschrijft. Ik durf er niet verder op in te gaan. Maar hoe jij dit benoemd is ook mijn familie. Het ALLEEN staan geen empathie, geen liefde,..
Sterkte en pas goed op jezelf. Voor mij helpt afstand, anders wordt je steeds weer leeggezogen Door je familie. Jij/wij zien het….
Dank voor je reactie. Mijn man en kinderen zien het nu ook en daar ben ik blij om. Je blijft als kind veel te lang loyaal en er komt niets positiefs terug. Dat houdt niemand vol, denk ik.
Klopt…afstand nemen om jezelf te beschermen. 💛
Ik zit net in het proces.. kwartje is net gevallen, ik heb een narcist als Partner… voor de 20ste keer is mij verteld dat ik het huis maar moet verkopen, dat ik gek ben, dat ik een slechte moeder ben, en dit zijn nog de ”lieve woorden”. Ik ben kapot, murw, doodmoe, boos, verdrietig, opgestreden, zie het niet zitten, Maar weet dat er licht is aan het eind van de tunnel… dank voor je stuk.
heel herkenbaar ik snap dat ook niet weten dat r iets heel ernstigs is en niks ondernemen echt te erg voor woorden. toen ik mijn vader na het hebben van 25 jaar de ziekte van Lyme om hulp vroeg moest alles op zijn manier en omdat ik hulp had met narcisme heb ik wat agressiever gereageerd of wat duidelijker dan normaal en wilde ik niet dat het helemaal zijn ding zou gaan worden maar gewoon het onvoorwaarlijk helpen van mij maar nee hoor als ik er niet letterlijk Om vroeg gebeurde er sowieso niks en als ik erom vroeg dan werd alles bekritiseerd en bekeken en werd er gezegd dit is mijn geld en ik heb hier hard voor gewerkt alsof ik het maar weg heb gegooid of zo terwijl het op mijn gezondheid gaat daardoor begon ik me steeds waardelozer te voelen. ook snap ik niet dat mensen überhaupt kunnen denken Oh die heeft lyme in plaats van actief helpen met wat ze dan ook maar kunnen vinden of helpen om mij te gaan helpen en anders vragen hoe kan ik je helpen tot op heden is dat niet gebeurd echt heel raar. toen heb ik hem post op Instagram gemaakt over dat ik gewoon voel dat niemand mij helpt toen heeft de man van mijn zusje en de bel getrokken en gezegd zoek jij iets uit dan gaan we kijken of we jou kunnen helpen maar dit kwam Na 20 jaar waardoor ik er ook ontzettend veel pijn aan heb overgehouden dus dan is het ook moeilijk om die hulp te accepteren omdat je dan denkt dat je gemanipuleerd gaat worden van wij hebben dit voor jou gedaan dus dan dit en dit en dit vervolgens wilde hij ook mijn vader in betrekken dus een kosten plaatje maken en dan mijn vader daarin mee betrekken en toen werd ik helemaal bang want het is al zo’n raar narcistische systeem ik moet juist het zelf in de hand kunnen hebben omdat het al zo’n lastige ziekte is maar ze hebben het niet echte empathie dus het is gewoon niet in hun gezicht de hele tijd en wel in mijn gezicht en ze ondernemen uit zichzelf gewoon helemaal niks af en toe krijg ik dan een mail hoe is het met het behandelen van de lijm terwijl ik daar natuurlijk nul geld voor heb want ik zit in de bijstand ben helemaal depressief van dit hele gedoe heb ook nog een ongeluk gehad waardoor ik helemaal niet meer kon werken en in plaats van mij dan te ondersteunen werd er vooral gehaam maar tot wanneer ga je weer werken terwijl ik geen kind meer ben heel ernstig ook het verwekken van kinderen vonden zij dan geen goed idee terwijl als ze een eerder had geholpen ik daar misschien nog veel makkelijker aan had kunnen beginnen ongelooflijk rare discrepantie waar je niet uitkomt in je hoofd en waar je zoveel Helse gedachten aan overhoudt terwijl je al moet vechten Het is echt een verschrikking met dit soort mensen en het erg is als je ze ziet dan willen ze ook nog best wel eens vragen hoe gaat het maar dan luister ze niet echt en rollen gewoon hun hoofd andere kant op en kunnen dan gewoon naar huis gaan met misschien wel iets van de Sef of pijn maar ze laten het dan weer afglijden Ik snap daar echt geen ene f****** van