Dit is een gastcolumn van Agnes.
Ik ben inmiddels 45 jaar en nu kan ik eindelijk zeggen dat alle puzzelstukjes op zijn plaats gevallen zijn. Met nu bedoel ik na het lezen van het werkboek “herstellen van Narcistische mishandeling”. Zelf heb ik een opleiding gevolgd tot psychosociaal therapeut, daar werd een begin gemaakt met het ontrafelen wat ik in mijn leven had meegemaakt en de uitwerking daarvan. Door goede therapie ben ik een heel eind gekomen, maar toch, er zat nog wat daar binnenin mij. Ik wist dat in grote lijnen wel te benoemen en kon dat ook verwerken waardoor ik groeide en ontwikkelde, maar mijn fysieke klachten bleven.
Een aantal weken geleden kwam ik op deze site terecht en heb direct het werkboek besteld en doorgelezen. Hierdoor heb ik alle inzichten gekregen die ik nodig had. Door mijn leven met een narcistische moeder en een narcistische partner waar ik nu vijf jaar van gescheiden ben, kamp ik nu nog met de grote nasleep van dit chronische trauma. Vandaar dat ik me zo dubbel voelde, ik wist dat ik dingen had verwerkt en ik merkte in de relaties met mensen dat ik gegroeid was en geheeld, maar hoe zat dat dan met al die nare klachten die steeds erger werden.
In dit boek staat het allemaal glashelder beschreven. Ik kreeg hierdoor ook erkenning en herkenning en handvaten om verder te kunnen. Naast dat ik nu weet welke hulpverlening ik nodig heb, ben ik begonnen met het schrijven van mijn eigen levensverhaal. Hiervoor gebruik ik het werkboek, wat een soort van raamwerk is voor mijn eigen verhaal. Zo blijven alle gebeurtenissen die ik heb meegemaakt geen losse fragmenten of toevallige gebeurtenissen maar worden ze deel van de horrorfilm. Onschuldig lijkende gebeurtenissen worden misdaden. Het verhaal gaat over een dader en een opgejaagd dier. In de juiste context komen mijn belevenissen tot z’n recht. Het is niet verzonnen of aangedikt. Het is een onaangename waarheid, onverhuld. Deze waarheid is bitter, maar wel de mijne. En eindelijk, eindelijk kan ik haar spreken. Na 45 jaar gaan langzamerhand de sloten van mijn kaken.
Ik wil deze blog afsluiten met een gedicht dat ik ruim een jaar geleden in mijn dagboek schreef:
Zwarte tranen
…ik heb zwarte tranen gehuild.
Tranen die niet zuiveren, opluchten,
louteren of ruimte scheppen…
Zwarte tranen zijn tranen van onmacht,
wanhoop en uitzichtloosheid.
Tranen van geen hoop meer hebben, van constante
jarenlange verdrukking, onderdrukking, miskenning,
eenzaamheid en verlatenheid.
Het hebben van geen steun, verbinding, erkenning en van niet geloofd worden.
Van jarenlange hersenspoeling en waanzin, van uitgestoten zijn.Zwarte tranen glinsteren niet en
weerkaatsen geen enkel licht.
Ze zijn koud en van leven beroofd.
Je huilt ze, zonder armen om je heen.
Agnes.
13 reacties op “Zwarte tranen”
Mooi verwoord Agnes, het is zo in en intriest allemaal. X
wat een mooi gedicht, en wat goed en knap van je dat je zelf je verhaal op papier aan het zetten bent!
Ik heb een narcistische vader en moeder gehad, en daarna 11 jaar samen geweest met een narcistische parner….ook door deze site, het werkboek van Iris en het bijwonen van een workshop heeft mij de ogen pas goed geopend.
ik begrijp precies wat je voelt en herken heel veel….ik zou mijn verhaal ook heel graag op papier zetten, maar kan daar de energie én moed die ervoor nodig is, echt niet voor vinden.
Ik wens je heel veel succes met schrijven en met het terugvinden van je eigen zelf!
Lieve Agnes,
je zwarte tranen,
ik sluit ze diep in mijn hart , ze zijn mij lief.
Lisia
Agnes, voor mij betekent dit gedicht erkenning aan gevoelens die ik zelf niet onder woorden kan brengen.Het geeft ruimte in mijn hart dat je dit wilt delen .
Annelies
Heeft er iemand ervaring met het hebben van een narcistisch kind van ruim 30 jaar?
Waar je als moeder geen goed kunt doen? Zij aangeeft geen contact meer te willen waardoor je je kleinkind niet meer mag zien! Zij speelt het slachtoffer bij haar psycholoog en die persoon trapt er met open ogen in, die persoon weigert de rest van het gezin te horen!!!!
Een radeloze moeder/oma!
Als ik er uitkom, zal ik je kunnen antwoorden. Ikzelf “verloor” in de laatste paar jaar mijn 3 kinderen, hun partners en in juni ben ik blijkbaar oma geworden van mijn eerste kleinkind,m/v ??? Ik zocht en vond verleden maand een goede therapeute, maar ik heb nog een lange weg te gaan. Heb jij iemand die jou helpt? Heel erg belangrijk voor je.
En zoals jouw dochter zich nu laat behandelen en geloofd wordt, een schande! Waarom neemt die therapeut niet een psychologische test af bij haar? NPD kan daar dan uitkomen.
Heel veel moed en sterkte, lieve anoniem, eveneens van een radeloze moeder/oma!
Bedankt voor je reactie Hanneke, ik ben idd. op zoek naar een goede therapeut. We hebben nog een lange weg te gaan, en heb het werkboek .Wens jou ook veel sterkte toe!
Groet Anita.
Ik zou willen dat ik je tips kon geven, maar helaas. Beleef een soortgelijke situatie, gelukkig nog zonder kleinkinderen. Zelf heb ik een dochter van 27 met Borderline Personality Disorder, heb veel van haar gedrag daarin gezocht, en toch voel ik dat haar narcistische trekken telkens dominanter worden. Het lijkt wel alsof narcisme haar BPS aan het overnemen is, ze is nu lijkt wel in een permanente staat van slachtofferschap. Ik heb nog geen kleinkinderen, maar verder precies wat je beschrijft. Al het slechte in haar leven is mijn schuld, ze wordt agressiever en ongelukkiger. Het voelt zo frusterend, er willen zijn om mijn dochter te helpen en stiekem toch wensen dat ze nog eventjes wegblijft omdat ze zo een negatieve impact op mijn leven heeft. Ik hoop zo graag dat er met spoed vooruitgang geboekt kan worden om narcisme en narcistische mishandeling te kunnen opnemen in de wet, om slachtoffers beter te behoeden, en kinderen of kleinkinderen te kunnen beschermen en voorkomen dat ze zoveel schade lijden. Sterkte is alles wat ik je kan wensen.
Vecht ervoor, meiske, wij krijgen maar één leven! Ik heb via de coachingsinformatie van het verdwenen zelf (pagina Hulp) een fijne coach ontmoet. Vraag dan aan het verdwenenzelf wie in jouw buurt woont en een goede coach/therapeut(e) is. De meesten zijn blijkbaar zelf slachtoffer geweest, dus oordeelkundig!
Ik hoop dat je het haalt en, wie weet, dat wij elkaar ooit ontmoeten op een van de workshops!
Succes en warme groetjes van mij, Hanneketje.
Zoals ik hier vanalles lees, ben ik overtuigd dat ik een dochter heb die narcist is, en nog een adhd probleem bovenop heeft. Ook zij maakt de therapeut vanalles wijs, en wordt gezien als slachtoffer. Ik heb 2 dochters, en mijn andere dochter lijdt hier ook onder. Het probleem echter is dat zij ( narcist) studeert voor verpleegster, en thuis de duivel zelf is, waar ik als moeder en haar zus niets goed kan en zal doen. Op dit moment zit ik echter financieel vast, juist omdat ze nog studeert. Ikzelf ben ervaringsdeskundige in de armoede bestrijding, en heb zelf een heel leven achter de rug. Ook mijn verleden gebruikt mijn dochter tegen mij, om zo haar zin/ gelijk te krijgen. Zij breekt me af/ kraakt me/ beschuldigt me van vanalles en zo voort. In het verleden met haar naar de psychiater/ psychologe/ medisch pedagogisch instituut/ dag centrums/ thuisbegeleiding/gezinsbegeleiding/medicatie en noem maar op….. Op dit moment is ze begin 20 en onuitstaanbaar, want als ze buitenshuis is, is ze volgens iedereen een tof meiske, een lieve, een schat, maar eens ze thuis komt verandert ze in de duivel hemzelf, want alles en iedereen zijn rotmensen, en ik krijg de uitwerking over mij, en als mijn andere dochter er is, krijgen we ze over ons beiden. Ik heb het boek bestelt, en ben benieuwd, want op sommige momenten is het echt zij of ik!!!!!
Ja alle mensen zijn rot mensen dat herken ik van mijn vader…….de wereld is boos zo redeneren ze kennelijk….ze zien overal het negatieve…en wijs ze er niet op want ze hebben altijd gelijk…..tot er weer een goeie kennis langs komt. Dan gaan ze weer spiegelen en zijn ze dikke maatjes en zijn het overal wel ongeveer over eens…..ze hebben maar een kleurpotlood en dat is de zwarte……..ik ben jaren in de war geweest maar herken steeds meer van narcisme…ze zijn als kaan en leven in het land nod…..
Dankje voor je verhaal, het heeft me erg geraakt, zowel qua emotie als qua weerspiegeling van mijn eigen verhaal. 💜
Wow wat mooi!