Dit is een gastcolumn van Lisette
Als kind vroeg ik me al af wat er mijn ouders aan de hand was. Waarom ze zo anders reageerden dan anderen. Waarom mijn vader me in opdracht van mijn moeder sloeg. Waarom ze me uitlachten als ik iets niet durfde. Mijn grenzen mocht ik niet aangeven, ik moest doen wat zij wilden en mocht alleen dezelfde smaak en interesses hebben als zij.
Mijn zus liet me altijd weten dat ik het zwakkelingetje van ons twee was, en dat mijn ouders meer van haar hielden dan van mij. Ze heeft me vaak uitgescholden en geslagen en als ik dan huilend naar mijn moeder ging voor steun, moest ik ophouden met dat gejank, want dat was nu eenmaal “zussen onder elkaar”. Dan moest ik maar eens voor mezelf opkomen.
Op verjaardagen bij familie waren we het volmaakt gelukkige gezin, maar zodra we thuis kwamen vertelde mijn moeder me dat ik haar voor schut had gezet en was ze dagenlang boos.
Het verwarrende was dat er ook hele lange periodes waren dat het wel goed ging. Dan had ik een hele lieve moeder en dan liet ze me altijd weten dat ik haar liefste kind was.
Ik was nog een kind toen ik besloot andere ouders te gaan zoeken. En die vond ik in een tante en een oom. Zij waren lief voor me, waardeerden me en vertroetelden me. In eerste instantie vonden mijn ouders het prima dat ik zoveel bij mijn tante en oom was, totdat ze er achter kwamen dat ik het daar fijn had.
Op mijn zeventiende, na weer een klap van mijn vader, was de maat vol. Ik heb tegen mijn vader geschreeuwd dat als hij me nog één keer zou slaan, ik hem zo’n mep zou verkopen dat hij het zich zijn hele leven zou herinneren. Ik heb een tas met kleding gepakt en ben weggegaan. “Nou, Lisette, ik moet het je nageven, je hebt wel lef”, was wat mijn moeder zei. Dat was het enige compliment wat ze me ooit heeft gegeven.
Ik ben naar een stad gegaan zo ver mogelijk van mijn ouders vandaan. Ik heb een kamer gezocht, pakte elk baantje aan en ben gaan studeren. Ik genoot van mijn vrijheid.
Een aantal jaren later leerde ik een man kennen op wie ik hartstochtelijk verliefd werd. Ruim twintig jaar zijn we samen geweest. Maar ook dit bleek een narcist te zijn.
Nu, na mijn scheiding, ervaar ik een enorme vrijheid. Het gaat goed me Ik geniet intens van kleine dingetjes, van mijn hobby, van mijn huis, van mijn leven. Ik maak deel uit van de Herstelwerkgroep Zwolle. Alle verhalen daar zijn zo herkenbaar. Stukje bij beetje durf ik me meer open te stellen en mensen weer te vertrouwen.
Het aangeven van grenzen, het opkomen voor mezelf en goed voor mezelf zorgen, moet ik me aanleren. Eén duidelijke grens heb ik echter wel: nooit meer een narcist in mijn leven.
Lisette
28 reacties op “Nooit meer”
Lieve Lisette,
Ik denk dat veel mensen de herkenning in je verhaal zullen vinden.
Je hebt het mooi en duidelijk verwoord.
De vrijheid die je voelt is je enorm gegund!
Veel liefs,
Merel
Dank je wel, Merel, voor je lieve reactie!
Ik ben 39 jaar getrouwd geweest met een narsist , het is zo herkenbaar wat ik lees!!
Bedankt voor je reactie, Ria. Ik wens je alle goeds, 39 jaar is een lange tijd.
He maatje van de herstelwerkgroep, wat een heftig en herkenbaar verhaal.
We leren nu zoveel en ik weet dat het je gaat lukken, nooit meer een narcist in je leven.
lieve groet,
Maud
Hoi Maud, dank je wel voor je reactie. Wat hebben we veel geleerd in de herstelwerkgroep en vooral ook veel steun aan elkaar gehad door de herkenbaarheid van al onze verhalen.
Liefs, Lisette
Knap van je dat je zo sterk bent geweest dat je telkens weer voor jezelf gekozen hebt. Daar gaat het uiteindelijk toch om.. ongeacht wie je in je leven tegen komt. Net als herstellen doe je dat zelf, voor jezelf.
Dank je wel, Jolande, voor je reactie en lieve woorden. Herstel is inderdaad voor jezelf kiezen. Omdat we altijd die ander op de eerste plaats moesten hebben, is dat heel moeilijk. Stapje voor stapje moet je dat leren. En wat een overwinning ervaar je dan, als je voor jezelf kiest.
ik herken het ik ben enigs kind jongen en mij vader sloeg mij ook en ze speelden continu spelletjes met me mocht niet voor mezelf opkomen en moest me dankbaar gedragen en er waren continu problemen rondom mij en dat uitte zich in klagen tegen mij over mij ik niet goed genoeg ben en een loser en niks kan. “Je lijk wel een homo”, en ik liep continu gefrustreerd alleen op straat rond kon geen aansluiting vinden met andere kinderen werd continu gepest. Het is me wat
Bedankt voor je reactie, Joop. Het is herkenbaar wat je beschrijft. Ik hoop dat je weet dat het niet aan jou lag. Wat je ook had gedaan, het was toch nooit goed geweest. Ik wens je het allerbeste en hoop dat je het geluk in je leven terugvindt.
Zeker herkenbaar… Super goed dat en hoe je dit schreef!
Dank je voor je lieve reactie.
Vooral herkenbaar de periode dat het goed gaat. Het twijfelen dan. Stel ik mij aan, ligt het aan mij zelf? Maar het is toch niet normaal wat hij doet? En zo modder je verder…….
Dank je wel voor je reactie, Marie. Ik herken me helemaal in wat je zegt. Het twijfelen aan jezelf, het nog beter je best doen, de opluchting als het weer beter gaat. En dit herhaalt zich en herhaalt zich. Totdat je breekt met de narcist en in gaat zien welk spel ze eigenlijk spelen.
Ik zie het al een hele tijd, wat hij doet. Steeds aan mijzelf “gewerkt ” . Alles bleef hetzelfde. Tot ik getuige was van zijn gedrag naar de kinderen. Toen viel het kwartje. Gezinstherapie en relatie therapie gehad. Ik had niet de indruk dat wij werden geholpen. Steeds vertelde hij leugens om mij verkeerd daar neer te zetten. Therapeut papegaaide hem na: verleden laten rusten, vooruit kijken. Dan zei ik weer dat zijn vervelende gedrag steeds weer terugkeerde na een korte periode dat hij wel “gezellig ” was.
Ik wil dolgraag breken met hem. Breken met de narcist in hem. Moeilijk. Samen een huis en kinderen. Het zal oorlog worden. Hij is heel slinks. Weet de regels , oftewel mazen in de wet te vinden….. Ik ben heel bang. Het manipuleren van de kinderen, ook al zijn ze volwassen.
Ben er laatst weer achter gekomen dat hij weer heeft gelogen over een afspraak. Wat heeft hij gedaan wat ik niet mag weten. Ik ben duidelijke geweest toen hij vroeg : wat wil je van mij? . Ik zei: ” dat je open en eerlijk bent tegen mij”. Nou dat kan ik dus wel vergeten. En tegen mijzelf zeg ik regelmatig: hallo, wanneer heb je de moed hier iets aan te doen?
Sterkte,
je hebt heel wat achter de rug, je komt er pas later achter en helaas herken je een narcist niet zo erg snel……………….meestal zijn ze eerst erg aardig, dat is dus het grote probleem bij het herkennen.
Dank je wel voor je reactie, Arie. Het klopt dat ze in het begin erg aardig zijn, heel erg aardig. Door veel over narcisme te leren, inzicht te krijgen in het spel dat ze spelen, en natuurlijk de eigen ervaringen met narcisten, weet ik zeker dat ze in een vroeg stadium herkenbaar zijn.
En grenzen stellen…dan ben je helemaal niet zo aantrekkelijk voor een narcist.
Hartelijke groet, Lisette
Nooit meer een Narcist. !!! De verwarring en twijfels heb je mooi omschreven Lisette. Want de narcist kan je – als hij iets wil bereiken- op een hoog voetstuk zetten. Hun -gespeelde- liefde is vergeleken met een ”gezonde” liefde buiten proportie. Hebben ze hun doel bereikt dan is het voetstuk voor een ander die bespeeld moet worden en lig jij er af. Achter blijven met de verwarring en twijfel, waardoor je nog harder gaat lopen, is wat de narcist wil…..en bereikt. Eenmaal in je hoofd gekropen zijn ze in staat je op afstand te besturen, dus zal je ( negatieve) aandacht krijgen als je buiten de narcist lijntjes loopt. Het spel doorkrijgen, en die heb je door Lisette, is een eyeopener voor nooit meer een narcist. Liefs Jeannette
Hoi Jeannette, bedankt voor je reactie. Het op het voetstuk staan en de bewondering krijgen is gewoon bijna verslavend. Je doet er daarna alles aan om dat weer terug te krijgen. Totdat je het doorziet, dan is het spel uit.
Jeannette, ik heb zoveel van je geleerd, dat ik er vertrouwen in heb dat het me niet meer gebeurd. Dank je wel!!
Liefs, Lisette
X
X terug!
Lieve Lisette,
Je bent een sterke dame en ik ben blij voor je dat je een oom en tante had die zo goed voor je waren en waar je terecht kon. Die drang naar dat vrijheidsgevoel herken ik erg; ik kan zelf ook intens genieten van mijn alleen-zijn en het gevoel van niet meer “op je tenen hoeven lopen” . Het vertrouwen hebben in anderen krijgt inderdaad een klap en hoewel het wat eentonig wordt 😉 , wil ik de rol van de herstelgroep Zwolle ook hier positief benadrukken, omdat iedereen daar juist enorm te vertrouwen blijkt te zijn en dat geeft de burger moed….
Liefs, Karin
Je mede vrijgezelle bondgenoot
Lieve Karin,
Dank je wel voor je lieve reactie. Het is inderdaad ontzettend fijn om bij de herstelgroep te ervaren dat er mensen zijn die te vertrouwen zijn. We kunnen ons verhaal doen, zonder dat het ooit tegen je gebruikt wordt. Zo anders dan wat ik gewend ben. De herkenning in elkaars verhalen en het samen werken aan herstel is zo fijn.
Liefs, Lisette
Ik heb 21 jaar in een letterlijk concentratiekamp geleefd als kind met alles erop en er aan, later 27 jaar bij een autistische anti-sociale schoonmoeder die zwakbegaafd was en barstensvol haat tegenover alles wat van buiuten binnen kwam Dat MOEST kapot met een lach..Ik ben er bijna “uit”, maar het kost me alles en vooral dat je werkelijk van ALLES (ook het verzonnene en gelogene, de schuld krijgt zodat ze zich kunnen BLIJVEN uitleven op je…kansloos en absoluut weerloos!!!!!!!!!!!
Beste Dirk,
Zo herkenbaar, wat je schrijft, ook de woede die je voelt.
Ik hoop dat er “uit” kunt komen. Veel sterkte gewenst!
Lisette
Sterkte Dirk,
ik hoop dat je alles weer een beetje op een rij hebt en dat het beter gaat met je.
Misschien dat deze site je daarbij kan helpen, al is het alleen maar de herkenning die je hebt en de erkenning die je krijgt.
Joao
Dag Lisette,
Ik reageer hier bijna nooit meer omdat het soms toch wel heel confronterend is, en ik wil de wond niet telkens openrijten. Ik ben aan het helen, maar het is een langs proces geweest van vallen en opstaan.
Jouw verhaal kon het mijne zijn! Niet geaccepteerd zijn binnen een gezin van 4 kinderen. ( Ik was de oudste) Niet meer weten of je nu goed bezig bent of niet, door de eeuwige twijfel die ze zaaien. Geen troost vinden, geen steun, eenzaamheid, het zwarte schaap. de pechvogel, de zwakste van het gezin, want ik kon volgens hen niks aan. Het ergste van alles is dat je dat nog gaat geloven ook, dat je tot niks in staat bent en niks kan. Dus heel veel last gehad van faalangsten, en angsten om nergens bij te horen. Ook gewoon heel veel angsten die ik niet kon plaatsen. Heel veel slaag gekregen. Soms zelfs dubbel. Eerst door moeder, als vader thuis kwam nog eens. Ook een broer gehad die ze enorm ophemelden, die kon niks verkeerd doen. Pas na jaren had ik het door , hij had het patroon overgenomen en is vermoedelijk ook een narcist. Veel verdriet gekend, veel gemist en de eeuwige vraag of ik wel gewenst was. Het was een lijdensweg. Wij woonden dan ook nog een paar honderd km. van de rest van de familie, dus kon ik nergens eens terecht bij tantes of grootouders. Ik heb de indruk doordat er weinig controle was door de rest van de familie, dat ons gezin nog meer ‘evil’ was. Ze hadden vrij spel en hoefden zo snel niet de schijn op te houden. Naar buiten toe leek alles normaal, maar binnen het gezin leefde ik in een hel. Met aantrekken en afstoten, telkens opnieuw, jaren aan een stuk. Je niet geliefd voelen, geen warmte kennen. Dat sloopt een kind, je zelfbeeld krijgt een knauw. Je neemt dat mee naar je volwassen leven. Gelukkig is dat alles nu achter de rug, door er jarenlang aan te werken, door te begrijpen, door te breken met mijn ouders, en los te laten. Maar zelfs na een breuk zet het verhaal zich verder. Het ligt nooit aan hen, ze hangen het slachtoffer uit en maken van jou de dader, zodat je in een soort isolement terecht komt. Want niemand gelooft jou, ik ben zelfs voor gek verklaard door hen. Ze gaazn dat zelfd rondbazuinen dat ik niet goed ben in mjn hoofd. Je wordt dus dubbel gestraft, eerst als kind binnen het gezin.Later als volwassene neem je keuzes en heb je de gevolgen van het isolement, want ook dat krijgen narcisten voor elkaar. Dat de aanhangers ze geloven, en dat men er met open ogen in trapt. Het houdt dus niet op. Je moet dan heel sterk in je schoenen staan om je leven op te bouwen en er nog iets van te maken. Gelukkig is me dat gelukt, met veel vallen en opstaan en door de steun van mijn man. Ik ben gaan studeren en oefen nu een beroep uit waar ik mijn hart en ziel kan inleggen. Het is mijn grootste kracht om het goed te doen, ik wil me bewijzen, ik wil aan de hele wereld laten zien dat ik niet kopje onder ben gegaan. Mijn grootste plezier bestaat er in dat mijn moeder me volgt op sociale media en ziet dat ik succes heb! Mijn zoete wraak! De meeste tijd gaat het goed, maar af en toe heb ik het nog moeilijk. Gelukkig zijn het kleine dipjes en krabbel ik telkens weer overeind. Want vroeger dacht ik dat ik zwak was , omdat je dat gaat geloven als ze dat telkens zeggen. Nu weet ik door therapie dat ik enorm sterk moet zijn, en dat is mijn kracht geweest om het vol te houden.
Ik ben heel blij voor Lisette, dat je in zo een zelfhulpgroep tercht kan! Samen sta je sterk en je kan veel moed putten uit elkaars verhalen. Elkaar steunen ook! Ik had dat helaas niet, ‘mede’ slachtoffers, heb het alleen moeten doen. Gelukkig had ik een goede therapeut en een fijne lifecoach die me weer positief in het leven doet staan door bepaalde technieken aan te leren. Daar heb ik enorm veel steun aan gehad. Ik heb ook terug enkele warme contacten met enkele nichtjes, en daar ben ik heel erg blij om! Gelukkig heb ik mijn verhaal kunnen doen en weten ze ook wel wat mijn ouders nog aangericht hebben binnen die familie. Ik ben dus geen alleenstaand geval, sommige tantes hebben er ook onder geleden. Het gevoel dat te weten, sterkt me ook, dat het niet alleen bij mij was…..Want die eeuwige twijfel of het misschien toch niet aan mij lag, dat krijg ik niet helemaal verbannen uit mijn leven
Veel sterkte in jouw prces Lisette!
Liefs
E.L.
Dank Lisette en E.L.
zoveel herkenning!!!
Bij mij is het ook het gezin waar het begonnen is.
Mijn vader is als kleine boer van het land gejaagd, hij is heel bitter geworden “wat heeft het voor zin” .
Mijn moeder is verhuurd als meid per jaar, verder is ze door haar groepje vriendinnen buitengesloten en heeft dat ook nooit verwerkt.
Allebei konden ze niet met emoties omgaan en gingen maar door, door hard te gaan werken. Mijn moeder heeft veel narcistisch op me afgereageerd, ze gunde me geen vriendinnen of relatie, en bracht dat op zo”n verwarde manier dat ik steeds dacht dat het mijn schuld was, ik overleefde op zolder en ben uiteindelijk paranoia voor mijn moeder zo ver mogelijk weg gaan studeren. Nu zit ik vaak nog alleen op zolder, ga wel naar praatgroepen van 12-stappen, ACA, Coda, Alanon… vertrouwen op Hogere Macht voor steun.
Niemand vertrouwen, dus met therapeuten heel snel autoriteitsconflict, en dan dus hertraumatiserend. Ook mocht ik niets naar buiten brengen
Bij niemand terecht kunnen, weinig begrip, en zelf ook hard moeten werken uit de ontkenning
en PTTS en dissociatie te blijven.
Veel dansen en lichaamswerk.
Liefs G