Dit is een gedicht van Sine
Er is nog niet zoveel te vinden over de impact die narcistische mishandeling heeft op een opgroeiend kind, terwijl die impact enorm is. Van Sine kregen we verschillende gedichten die we af en toe op deze blog zullen plaatsen. Bij het eerste, onderstaand gedicht dat ze mailde schreef ze: Ik wil graag een gedichtje delen, waarvan ik nu besef dat ik wel degelijk met narcisme te maken had in mijn opvoeding.
Zelfbeschikkingsrecht
Ik huil om mezelf
om de pijn mij aangedaan
Om het onrecht
waar ik me niet kon tegen weren
Ik huil om het verlies
van mezelf
Helemaal ontdaan
Ik huil om mij
Eindelijk kan het vrij
Eindelijk kan het worden gezegd
Eindelijk kan het worden gevoeld
en bevrijd
Ik huil om jou
kleine meid
Ik huil om jou
die het niet begreep
Ik huil om de angst
jou aangedaan
Om de onmacht
die je voelde
Ik huil om het breken van je wil
Om het verlies van jezelf
Om de angst
die je overspoelde
Ik huil om het verlies
van de vreugde om jezelf
en van het leven
Ik huil om jou
Eindelijk kan het vrij
Eindelijk kan het worden gezegd
Eindelijk kan het worden gevoeld
En bevrijd
En kan je zelf weer gaan bestaan
op de scherven van wat je is aangedaan
Ik heb er een woord voor gevonden
ZELFBESCHIKKINGSRECHT
Sine
20 reacties op “Zelfbeschikkingsrecht”
Beste Sine,
Wat een geweldig gedicht m.b.t. ZELFBESCHIKKINGSRECHT! Geen letter te veel of te weinig! Het roept bij mij opnieuw emoties op. Heel hartelijk dank.
Geeft heel duidelijk de harde werkelijkheid aan van de beleving van een kind met narcistische ouders.
Het is mij aangedaan door mijn ouders .
Het is mij opnieuw aangedaan in mijn huwelijk, wat tevens, evenals bij mijn ouders gewelddadig was.
Het ergste van alles , het is ook mijn drie kinderen aangedaan. Ze zijn inmiddels allang
volwassen , en ik ben nu 74. . De restanten van de pijn en het verdriet die deze narcisten in het verleden veroorzaakt hebben , bestaat ook nu nog in het heden.
in de jaren 50
en later in de jaren 70,
werd het narcisme wel vast gesteld.
maar de hulpverlening was hier niet op ingesteld, en voldeed niet of nauwelijks.
Hopelijk gaat dit veranderen, dat is heel hard nodig, om leed wat vele jaren kan duren, te helpen voorkomen.
vr. gr..Trix.
Prachtig gedicht, ook ik voel de pijn die mij is aangedaan in mijn jeugd, ik ben nu 54 en los van dit alles maar ik heb krassen op mijn ziel en soms moeite om in balans te blijven.
Ben trots op mezelf en blij dat ik een andere moeder ben voor mijn kinderen maar tjonge wat heb ik als kind die veiligheid gemist die nodig is om volwassen te worden!!
Ik weet wat je bedoel,ik begrijp jou gevoel.
Ben blij met jou leven die andere aan je geven!
Ook ik deel de pijn. Mooi verwoord…… goed mee te voelen. Zelf ben ik nog altijd boos, hoewel steeds iets minder nu ik het boek van Iris lees. Ik ben boos, verdrietig, en voel het als een verknoeid leven. Dat er ook mooie dingen in mijn leven zijn, dat ik ook vrolijk kan zijn en optimistisch, dat realiseer ik me wel, maar het narcistisch misbruik overschaduwt alles.
Ik word er opstandig van en zou willen dat er meer aandacht was. Internet helpt, deze site helpt, het boek van Iris helpt.
Nu nog meer bekendheid met het fenomeen zodat narcisten de kans niet meer krijgen om zoveel slachtoffers te maken. Maatschappelijk is het een te groot probleem. Er zijn vermoedelijk miljarden euro’s mee gemoeid. In de top van het bedrijfsleven, bij overheidsinstellingen en in de politiek wemelt het ervan. Daar kunnen ze veel schade doen. Doen ze ook veel schade, niet alleen persoonlijk ook economisch. Grote ego’s, die de werkelijkheid niet zien.
Het doet pijn te denken aan kinderen die er onder lijden, zoals ik er onder geleden heb.
Het doet me pijn te denken aan al die keren dat ik door het kinderlijk misbruik opnieuw in de valkuil ben gestapt. Het duurt zo lang voor je het door hebt, en er mee overweg kunt.
Al wist ik al vanaf mijn 17e hoe fout dit was, ik wist maar niet wat voor stoornis het betrof en hoeveel invloed het op mijn verdere zelfstandige leven nog altijd zou houden.
Het heeft me chronisch ziek gemaakt. Ik heb diverse auto-immuunaandoeningen. Het kost me handenvol met geld, maar vooral gederfd levensgeluk. Zou dat ooit nog herstellen? Kan dat herstellen? Zou het herstellen van het inzicht ook mijn lichamelijke klachten verbeteren?
Ik ben 56. Het wordt hoog tijd.
Marjet, ik ben ook 56 en ben bij bij iemand geweest die hier heel veel vanaf weet.
Ik heb nog steeds boosheid in me, die ik graag kwijt wil raken en ben hard op weg .
Ik voel met je mee, ik wil mijn familie niet meer zien, ik ben zelfs pasgeleden nog gebeld door een ander familielid waar ik nog contact mee had. Hij heeft me diep gekwetst omdat ook hij met z’n vinger naar mij wijst. Maar ik heb nog zoveel liefs om mij heen , mijn man , kinderen en kleinkind. Ik kan niet oordelen over je chronisch ziek zijn.maar probeer te bedenken of het dit allemaal waard is. Je kunt je geluk terugvinden , dat weet ik zeker. Onderneem leuke dingen en blijf geen slachtoffer.probeer ook niet deze zieke narcisten te begrijpen , want het is niet te begrijpen. Verdiep je in jezelf en kies voor jezelf, je zielsverbondenheid. En op een dag, spoedig, zul je merken dat het werkt en dat je positieve mensen aan gaat trekken omdat je iets uitstraalt. Ik zorg nu goed voor mezelf. Ik hoop voor jou hetzelfde. Liefs.
Hallo Sine
Wat een prachtig gedicht. Dankjewel. Het sluit zo helemaal aan bij mijn gesprek dat ik vanmorgen met mijn begeleider heb gehad en waar ik nog helemaal van onderste boven ben. Ik weet sinds kort dat ik een narcistische moeder heb. Al het oude zeer komt naar boven, wat doet dit een pijn. Eindelijk naar 57 jaar wordt dat kleine meisje in mijn getroost, gehoord en gezien. Erkenning!!!!! Ik ben dus niet zo gek en dom als mij altijd werd voorgehouden. Zal nog hard aan het werk moeten om alle pijn te voelen. Hoe moeilijk ook, dat gaat mij zeker lukken. De veiligheid waar ik als kind al zo naar verlangde is nog ver te zoeken. Dit omdat mijn moeder nog leeft. Ondanks haar hoge leeftijd (85 jaar) wil zij nog steeds de regie over mijn leven. Zelf heb ik inmiddels alle contact met haar en helaas daardoor ook met mijn vader verbroken. Ik wil eindelijk de regie over mijn leven. Krijg hierbij alle steun van mijn man en kinderen.
Inmiddels weet ik met heel mijn hart dat ik helemaal niet dom ben, dat ik er mag zijn, dat ik weet wat ik wil, er toe doe. Al heb ik nog een hele weg te gaan. Ik ben nu al blij en trots op mijzelf.
h.gr. Alie
Prachtig…
Ben zelf net een jaar weg bij mijn narcistische ex, na jaren van vechten, smeken, huilen, schreeuwen, om ons te laten gaan, met rust te laten.
Mijn dochter lijkt op mij. Nu hij geen grip meer heeft op, richt hij zich meer en meer op haar, maar de schade was al aangericht, door de situatie, door hem en niet in de laatste plaats zijn moeder.
Bij dit gedicht komen bij de tranen voor mijn prachtige mooie gevoelige dichter, die niet blij is met zichzelf en niet blij met het leven… Ik ik kijk machteloos toe hoe de manipulaties en onderdrukking doorgaan… Ooit op een dag komt het goed lieve schat….
Het is prachtig. En de littekens die je ervan krijgt…. Prachtig. Liefs ❤
Huilend gelezen gevoeld. Ik heb met hypno therapie het kleine meisje in mij mogen troosten. De weg is nog lang….
Mooi!
‘En kan je zelf weer gaan bestaan
op de scherven van wat je is aangedaan’
Heel beeldend Sine, en beschrijft exact hoe slachtoffers zich voelen.
De scherven dringen steeds in je kwetsbare voetzolen en je bent er jezelf steeds van bewust dat ze er zijn. Nooit voelt het comfortabel…
Lieve Sine,
Ik heb gehuild bij het lezen van je gedicht.De wil wordt gebroken.”Jij hebt niks te willen”,zeiden mijn vader en ook de twee mannen met wie ik was getrouwd.Altijd kritiek,nooit een bedankje of complimentje.Vernederingen,de grond intrappen en je als vloermat gebruiken.
Het laat je verlamd en onzeker van jezelf achter.
Het narcisme loopt als een rode draad door mijn leven.
Mijn vader,eerste echtgenoot,tweede echtgenoot ,mijn dochter hebben deze ziekte .
Het bepaalt je leven en dat van de mensen om je heen.Na een tweede huwelijk van bijna dertig jaar, dat vorig jaar tot een eind kwam, zag ik eindelijk de rode draad.Ik dacht altijd dat het aan mij lag .Maar na het lezen van jullie gedichten en verhalen viel eindelijk het kwartje.
Ik ben er letterlijk ziek van geworden (ms en diabetes ).Het ergste is dat mijn dochter voor de zoveelste keer het contact heeft verbroken.Het gevolg is dat ik nu mijn kleindochter niet meer zie.Toen ik jou gedicht las moest ik huilen om haar.Ze heeft me een keer gebeld en vertelde hoeveel verdriet ze had en ’s avonds in bed huilde omdat ze mij niet meer zag.Mijn hart brak.
Ik kan niets voor haar doen en moet afwachten totdat ze wat ouder is en misschien zelf naar mij toekomt.Zij is het volgende slachtoffer van deze ,(ik noem het maar )ziekte.
Mijn dochter wil niets meer met mij te maken hebben.Zij reageert niet op brieven en mails.Toch laat ik regelmatig iets van me horen zodat ze weet dat ik aan haar denk.
Lieve Sine,ondanks alles,heb ik het gevoel dat we het zullen overleven.Ben nu twee jaar alleen en de periodes dat ik me goed voel worden steeds langer. Helemaal kwijt zullen we gevolgen niet meer raken maar ik heb gemerkt hoe sterk we kunnen zijn.Ben nu eenenzeventig en voor het eerst van mijn leven echt vrij!!!!!!!
Nogmaals dank voor gedicht.
Lieve Ditty,
Eindelijl vrij..
Hoe mooi is dat!
Je noemt het een ziekte. Ik noem het een stoornis. Voor ik wist welke wist ik wel: die man is gestoord.
Het lag niet aan jou…
Liefs Marjet
zo herkenbaar. die verwarring waar ik nu nog steeds mee worstel elke dag.
Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb voorheen nooit de vinger op de juiste plek kunnen leggen, over wat me overkwam, wat ik ervaarde en over het waarom het zo moeilijk ging in ‘de relatie’ met mijn ouders.
Door in het verleden mezelf de toestemming te geven om op te durven schrijven over wat en hoe ik voel(de) en ervaarde, was voor een stuk al een bevrijding en erkenning voor mezelf en mijn eigen waarneming.
Dank zij de ontdekking van de site van “het verdwenen zelf” van Iris, heb ik er nu een naam, een samenhang en een begrip kunnen opplakken; wat ik kan herkennen, erkennen, begrijpen en waarmee ik eindelijk iets kan doen en verwachtingen ‘op beterschap’ kan loslaten. En me eindelijk op mijn eigen leven kan concentreren en focussen.
Het inzicht is een hele bevrijding voor me. Het zal nog een lange weg zijn, maar er is nu licht.
Ik wens jullie ook veel sterkte en moed. We staan er niet alleen meer voor!
En het ligt niet aan ons, wat een opluchting!
Liefs Sine
Zelfbeschikkingsrecht! Dit woord heeft precies de juiste lading. Wat een geweldig mooi gedicht.
Ik ben 13 jaar geleden uit de ellendige relatie gestapt.(20 tropenjaren, gelukkig zonder kinderen)
Mijn ex werd steeds kwaadaardiger en vooral geweldadiger en op een gegeven moment was mijn empathie naar hem helemaal op. De scheiding ging moeizaam en uiteindelijk kreeg hij zowat alles. Ik toonde naar hem geen emoties meer en ik merkte dat dat werkte. Doordat we geen kinderen hadden en ik eigenlijk ook geen vrienden meer had en dus ook geen gezamelijke was ik er vrij goed en snel vanaf gekomen. Behalve de bekeuringen die op mijn naam en adres bleven komen, omdat hij de auto niet overschreef op zijn naam en de deurwaarder omdat hij meubels besteld had op mijn naam, voor zijn woning en niet betaalde en een tijdje later de bank om te vragen waar hij zat, omdat hij de hypotheek ook niet meer betaalde. Het huis is uiteindelijk openbaar verkocht.
Ik voelde me bevrijd en heb aan mijn verleden helemaal geen aandacht meer geschonken. Ik was toen ook tot over mijn oren verliefd op mijn huidige lieve partner en was niet meer bezig met mijn nare ex. Maar er was/is iets met me. Dat knaagde steeds in mijn onderbewustzijn. Geen idee wat. Een soort van zinloosheid. Ik ben uiteindelijk helemaal vast gelopen. Ik heb een evenwichtsstoornis gekregen en kan daardoor niet meer werken. Ik ben uit balans en dat vreet energie. Ik zit in een soort van neerwaardse spiraal en kom er niet uit. Ik kwam gewoon niet tot de essentie van mijn probleem. Totdat ik twee weken geleden op deze site kwam. Ik herkende me in alle punten. De waarschuwingssignalen dat ben ik! Dus…dat wat ik ben gaan denken dat bij mij hoort, zijn signalen van iets en dat ben ik dus helemaal niet! Er viel een last van mijn schouders en tevens was ik de weg helemaal kwijt. Wie ben ik dan wel? Ik heb geen idee. Dat je geen idee hebt wie je bent vind ik erg moeilijk om te verwerken.
Ik heb het boek besteld en heb er erg veel aan gehad. De puzzelstukjes vallen op hun plaats. Mijn ex heeft alle kenmerken van een narcist. Ik heb tot nu nooit geweten dat wat er met mij gebeurd is zo’n grote impact op mij heeft gehad en je kunt er dus niet gewoon zonder nazorg uitstappen. Zand erover en gewoon niet meer aan denken, werkt dus niet, want daar ben ik het bewijs van. Voor zover ik dat natuurlijk voor mezelf kan inschatten uit wat ik tot nu toe gelezen heb, heb ik complex trauma en heb ik ook last van dissociatie.
Ik was vanaf mijn 14de bij mijn ex en ben op mijn 18de gaan samenwonen. Ik weet niet meer zo heel veel van die 20 jaar behalve de momenten dat ik echt doodsbang was. Mijn vader was trouwens ook niet erg aardig voor me, want toen ik mijn dagboeken ging teruglezen, kwam ik erachter dat mijn vader me geregeld helemaal met de grond gelijk maakte. Niets was normaal aan mij. Mijn ouders hadden veel ruzies en vaak ging het dan over mij. Ik liep thuis altijd op mijn tenen en was thuis een heel stil kind. Buitens huis en op school was ik heel anders. Ook hier laat mijn geheugen me volledig in de steek. Mijn vader heeft me gekneed en ik ben in de mooie woorden van mijn ex getrapt en mijn ex heeft het verder afgemaakt. Ik heb gehuild om mezelf en daardoor komt het gedicht van Sine bij mij ook helemaal binnen.
Dank je wel voor de mooie woorden
Zelfbeschikkingsrecht, inderdaad mooi woord.
Dat is mij ontnomen, door mijn vader die mij altijd de grond intrapte, ik was niet goed bij mijn hoofd, dom, stom een idioot. Als hij tegen mij tekeer ging en ik daar tegen in ging dan was ik de idioot. Vervolgens zei ik dat tegen mijn moeder en was het omgedraaid want mijn vader zei dan dat ik hem uitgescholden had…razend werd ik dan om het onrecht, dat hij loog. En ik was vervolgens niet goed bij mijn hoofd. Dit is maar 1 voorbeeld van de ik weet niet hoeveel gebeurtenissen. Toen mijn moeder buiten struikelde met koffiebekers vol in haar handen en hij de planten water gaf. Hij ging tekeer, stommerd kun je niet uitkijken, mijn man en ik vroegen aan mijn moeder of ze zich bezeerd had en hielpen haar overeind, we ruimden alles op en mijn vader ging gewoon door met de plantjes water geven… mijn man vroeg of hij kon helpen, hij goot met wat water de koffie weg en ging verder waar hij mee bezig was.
Ik mocht er nooit wat van zeggen, van zijn gedrag, zijn gedrag naar mijn moeder. En je houdt je mond dicht, zei ze altijd.
De koning en de man van staal dacht ik altijd.
Op zijn troon, mijn dochter moest het niet wagen om langs hem te lopen bij de tafel waar hij zat, haal DAT kind eens weg zei hij, pff dan ging ik weer huilend naar huis en vervolgens was ik belachelijk. Mijn moeder zei dan, ach dat weet je toch…
Ik ben zoveel keer depressief geweest zonder dat ik wist waarom. Ik was het zwarte schaap thuis….
5 jaar geleden heeft hij het voor elkaar gekregen dat ik mijn moeder, zus en broer, tevens mijn oudste dochter niet meer spreek. Het waarom wist ik niet.
Totdat ik vorige week mijn moeder belde, koud en kil was ze. Een kortgesprek en ze hing op, althans dat dacht zij.
Mijn man en ik hebben anderhalf uur kunnen luisteren naar het gesprek wat over mij ging. Er werd niks van mij heel gelaten, als dochter als mens als moeder. Mijn man en ik moesten af en toe bijna lachen, terwijl het om te huilen was. Zoveel onwaarheden en leugens.
Mijn jongste was woedend wat opa en oma over mij en ook mijn man zeiden en zei meteen dat ze naar opa en oma ging.
Heel dapper! Terwijl ze daar zat heeft ze toen het te erg werd de telefoon op opnemen gezet.
Walgelijk, tegen mijn dochter, walgelijk over mij….mijn dochter was de volwassen persoon, niet mijn ouders. Mijn vader lacht haar uit en zegt zelfs, ‘ik ben de beste’ terwijl mijn dochter huilt. Bah.
Maar mijn ogen zijn geopend, ik dacht dit gaat niet eens over mij, dit kan niet. 5 jaar geleden was ik bij een psycholoog en vertelde over vroeger, het was niet normaal zei ze, je vader is een narcist.
Er speelde toen teveel en ik moest weg bij die psycholoog vanwege de kosten.
Na het telefoongesprek zijn mijn ogen geopend, ik zocht op internet naar narcist, de woorden van die psycholoog was ik niet vergeten en Het verdwenen zelf was een openbaring, het boek lees ik nu, blijf onderstrepen, ben bij een therapeut geweest van verdwenen zelf. Ongelooflijk, ik hoef niet meer te denken waarom, waarom. Maar tevens woest op mijn vader om mijn jeugd en alle leugens en roddels zodat zelfs mijn moeder, zus en broer zich van mij hebben afgekeerd. En zelfs mijn oudste zover hebben gekregen. Wat een verdriet…maar nu weet ik dat ik niet gek ben, dat is mijn vader de koning, hij vond zichzelf altijd geweldig…
Wat een openbaring, alle verhalen van iedereen, het boek, en dat ik mijn verhaal mocht vertellen tegen een ervaringsdeskundige zonder oordeel te vellen over mij. Ik zit nu in een achtbaan van emoties, hij kan en mag mij nooit meer pijn doen. Het is genoeg, ver over mijn grens heen. Nu nog verder inzicht en herstellen van al wat er is gezaaid, vergif in mij van hem en waar ik al jaren dagelijks last van heb. Ik heb beschikkingsrecht!
Wat ben ik blij dat ik deze website heb gevonden!
Dankjewel!
Beste Maria,
Koester die boosheid! Dat zal je helpen. Zie jezelf los van het misbruik. Ook ik ken die haat en woede en schuld- en schaamtegevoelens. Zoveel gif….
Het vraagt heel veel van je energie en gezondheid. Ik zie nu pas hoeveel sinds ik de moed heb opgebracht om het boek te lezen. Veel heb ik weggestopt. Ik wilde dat gif niet vasthouden. Maar voor de behandeling is herinnering in enige mate wel nodig. En ik geloof dat het helpt. Ik krijg emdr en dat lijkt te werken. Daarnaast veel praten. Ik heb altijd moeite om mezelf goed te zien. Ben altijd onzeker…doe ik het wel goed? Van die onzekerheid profiteren andere narcisten dan weer. Het lijkt wel steeds opnieuw de kop op te steken. ..
Het is een groot onrecht wat narcisten de mensen om hen heen aandoen. Er is er altijd een de pineut. Vaak steeds dezelfde. Zodat je weer denkt: wat doe ik toch verkeerd? En dat is wat je zo moe maakt. Want je doet nils verkeerd. Er wordt misbruik van je gemaakt. En dat op een manier waar geen verweer tegen mogelijk is. Puur opportunisme. Zodra je ogen open zijn zie je ze overal. Trump Erdogan Wilders je foute teamleider die boze buurman hou maar op….
Sterkte Maria. Ik leef met je mee. Je hebt t zo goed verwoord dat ik er ook iets aan heb. Dank je wel daarvoor.
Marjet, ik ben er pas sinds 2 weken achter na jaren denken en altijd afvragen waarom?…en idd ben zo boos en verdrietig, verstoten door mijn familie vanwege de leugens en gemene praat van mijn vader. Ongelooflijk!
Ongetwijfeld heb ik ook veel weggestopt, veel oud zeer en pijn.
Sta nu aan een voortraject van een behandeling bij de GGZ hiervoor. En ga naar een coach van Het verdwenen zelf.
Die onzekerheid wat je schrijft herken ik, altijd die stem die nog in je hoofd zit dat je nergens voor deugde.
Wens jou ook veel kracht in je herstel Marjet.
lieve , in 2015 was ik in een psychiatrie , ik ben nu 68 jaar en het ga me nu goed.
Spreek gevoel , SPREEK !
laat het horen ,
laat het voelen ,
laat het wenen ,
Delen omdat het zich kan helen
Spreek gevoel , SPREEK .