Nadat enkele weken terug de documentaire A strange love affair with ego
uitgezonden werd, kregen wij diverse reacties op de documentaire binnen. Hieronder twee duidelijke verhalen:
Al maanden zie ik reclame voor “A Strange Love Affair with Ego” van Ester Gould. In de media wordt de film beschreven als een visie op narcisme (het gaat over de zus van de regisseur die narcistisch zou zijn); zowel het thema als de aanpak ontvangen veel lof.
Daarmee is mijn teleurstelling des te groter. Narcisme is nergens te bekennen. Althans: het slopende manipulatieve narcisme dat ieder slachtoffer kent niet. In de volksmond (en vooral in de VS) wordt het woord “narcistisch” gebruikt om mensen die zichzelf “heel erg geweldig vinden” aan te wijzen. Dit is wezenlijk iets anders dan narcisme of narcistische persoonlijkheidsstoornis, maar het is helaas ook de richtlijn in de film. Hieronder een greep uit een dialoog tussen de regisseur (Ester) en een therapeut die gespecialiseerd in narcisme zou zijn. Hiermee is ongeveer alles over deze film gezegd:
Ester: Ik heb u gevonden omdat ik op zoek was naar een therapeut gespecialiseerd in narcisme. Therapeut: Narcisme is erg belangrijk. Het is erg belangrijk voor heel veel mensen bij hun psychologische groei. Ester: Veel mensen omschrijven het als iets negatiefs. Per definitie. Therapeut: Ja. Ester: Hoe ziet u dat? Therapeut: Narcisme betekent in wezen “zelfliefde” en uiteindelijk betekent het “gezonde zelfliefde”. Ligt eraan of je het als vakterm of als spreektaal gebruikt, en ik doe het allebei. Maar als vakterm betekent narcisme gezonde zelfliefde. En wanneer dat narcisme wordt gekrenkt, heb je een probleem. Als ons narcisme wordt gekrenkt, gaan we compenseren. Vaak met zelfoverschatting: een overdreven mate van eigendunk. Nee, de zus van de regisseur was geen narcist. Hoe weet ik het zo zeker? De regisseur heeft het nooit over de pijn die ze voelt, de pijn die iedere slachtoffer zou herkennen. Ester heeft enkel bewondering voor haar zus, die zichzelf ook bewondert. Zo’n bewondering is een van de eigenschappen van onze samenleving, die zich steeds meer richt op individualisme. Veel van de jongeren zouden op zo’n manier “narcistisch” zijn. Geen wonder dat de media hierdoor gefascineerd zijn: het is een manier om de jongere generaties te begrijpen.
Enkel blijft: de verwarring in woordkeuze is funest voor de slachtoffers van “echte” narcisten. De teleurstelling over het onbegrip en het niet willen begrijpen doet telkens weer pijn. Kennelijk zijn simplistische antwoorden makkelijker te verteren voor het grote publiek”.
Kathy
In deze documentaire zie ik de truuk die je tegenkomt bij mensen die narcisme goed willen praten: de definitie van narcisme wordt verruimd, en daarmee wordt het slinks uit de pathologiesfeer gehaald. Door termen als ‘iedereen heeft wel wat narcisme’ of ‘een beetje narcisme is gezond’ maken ze van narcisme een persoonlijkheidskenmerk en koppelen het impliciet aan eigenschappen zoals zelfrespect, eigenwaarde en voor jezelf opkomen.
Bij narcisme kom je daar op een of andere manier mee weg. Je hoort nooit iemand beweren dat ‘iedereen wel wat DIS heeft’ of dat ‘een beetje borderline gezond is’. Maar met zo’n ruime definitie spreek je jezelf tegen, want heeft de narcist nu een hoog of een laag zelfbeeld/gevoel van eigenwaarde? Je komt onherroepelijk tot tegenstrijdigheden.
Dan is dan ook wat deze documentaire bij mij veroorzaakte: verwarring en irritatie, omdat aan een begrip wat ik uit eigen ervaring ken (als slachtoffer van een narcist), een totaal andere interpretatie wordt gegeven. De recensies over de documentaire zijn ook tekenend: de regisseuse wordt geprezen omdat ze de ‘leuke kant van narcisme’ laat zien. De documentaire gaat echter helemaal niet over narcisme, en draagt alleen maar bij aan het onbegrip over narcistische mishandeling in onze samenleving
Mark
Hartgrondig met je eens, Mark. Op mij had de docu hetzelfde effect.
Dank voor deze reactie Mark.
Ik sta helemaal achter jouw stukje,omdat ik ook “weet”
Het maakt weer duidelijk hoe alleen je gelaten wordt in deze maatschappij als slachtoffer van een narcist.
Ik verbaas me ook steeds weer over” dat is toch een opgeblazen ego?”
Het zegt ook weer iets over de noodzaak van deze site.
Dankjewel!
De film ben ik in januari al speciaal gaan zien in de voorvertoningen in enkele theaters. Maar hij viel verschrikkelijk tegen, het hele beeld is de interpretatie van een zus (de regisseuse). Er komt geen enkel verschijnsel van uitbuiten/neerhalen/misbruiken van naasten/partners in voor. Er worden 4 personages getoond (dus niet alleen de zus van de regisseuse) en allen vinden zich zelf alleen maar verschrikkelijk slim, mooi, interessant, intelligent, etc. Daarbij vond ik de wisselingen naar andere personnages zeer verwarrend.
De zus doet 2x een zelfmoordpoging, de tweede slaagt. ze zou dat tijden een psychose gedaan hebben. Voor ‘t eerst dat ik dat over een narcist hoor….
Er was in het theater waar ik geweest ben een nagesprek met een maatschappelijk werker en een psychologe. Haar kennis, hoewel ze een boek over narcisme geschreven heeft, vond ik matig overkomen. Ik heb tot bijna ‘t eind gewacht met mijn vragen, zoals; wie heeft de diagnose gesteld en waarom mis ik zoveel narcistische eigenschappen, etc.
De maatschappelijk werker kwam na het gesprek direct naar me toe omdat ik vast ook in het vak zat, want ik wist veel meer dan hij. Ik heb uitgelegd dat ik een slachtoffer was van zo’n narciste en daar vele jaren mee getrouwd was, ook dat ik door omstandigheden ook veel contact met medeslachtoffers heb gekregen en dus met diverse ervaringen bekend ben. Daardoor viel het nóg meer tegen wat er in de film getoond werd. Ook het andere publiek reageerde verward, de meesten hadden een heel andere film voor ogen.
Voor het begrip over narcisme is deze film beslist een gemiste kans!
Ik heb een stukje van de documentaire gezien en toen was ik er klaar mee. Los van het feit, dat ik het super traag vond en ook niet begreep waar het nu daadwerkelijk om ging, was het geen verhaal over narcisme.
En dat de therapeut narcisme omschrijft als zelfliefde….dat is nu wat een narcist ontbeert. En daarom gaat overcompenseren. En de wereld verdraait en om zichzelf laat draaien.
Ik begreep ook niet zo goed, waarom deze film een prijs had gewonnen. Heb veel indrukwekkender documentaires gezien.
Ben zelf slachtoffer van 36 jaar psychisch misbruik en pas sinds vorig eindelijk van mijn partner verlost ! En heb ook boeken gelezen al zouden wij allemaal een vorm van borderline hebben!? Ik weet dat ik nog altijd in therapie ben omwille 40 jaar met een pshychopaat te hebben geleeft !!! Groetjes
Elsien
Ik zou met alle plezier de website/blog van Ladywithatruck willen aanraden. Zelden iemand gezien, die zo aangrijpend over narcisme in haar relaties en de maatschappij kan schrijven.
Ik heb deze documentaire/film niet gezien. Maar populisme is nooit goed voor de waarheid.
Eigenliefde en handelen naar wat je gevoel je ingeeft is zéér zeker ontzettend belangrijk voor je persoonlijke ontwikkeling. Die leiding die je dan volgt komt voort uit het Hogere in jezelf die je telkens laat evolueren naar een waarachtiger wezen dat dichter bij zijn Kern komt.
Iemand die op die manier handelt doet dat steeds meer vanuit een vergroot geweten.
Narcisten handelen vanuit persoonlijke lagere verlangens en vaak totaal gewetenloos en op zeer sluwe wijze.
Iemand die zijn gevoelens heeft opengesteld voor zo iemand, omdat die hem gewetenloos misleid heeft, wordt daardoor vaak zo diep gekwetst dat die jarenlang of zelfs voor de rest van zijn leven een trauma overhoudt aan de verbondenheid die hij of zij met de narcist was aangegaan.
Als ik de commentaren hier lees blijkt dat hier in deze documentaire/film totaal niet het geval te zijn.
Mijn gevoel zegt mij dat de makers van deze film veel meer verheugd waren over de persoonlijke aandacht die zij met hun project konden krijgen dan dat zij iets naar ervaring en waarachtigheid wilden overbrengen om anderen te willen helpen in hun groei of bewustwording.
Op deze manier zijn zij zelf goed bezig om naar narcisme op te schuiven. De reacties van jullie op die docu en jullie gevoelens daarbij vertellen mij al genoeg.
Helemaal mee eens!
Persoonlijk vond ik het wel een goede film… wat daar de reden voor is zal ik zo uitleggen, maar eerst zal ik vertellen hoe ik tegen een paar dingen aankijk.
Ik ben net als die psycholoog van mening dat in de psychologie de term narcisme staat voor zelfliefde. Een gezond iets en het is ook belangrijk voor mensen om te hebben. Het betekend bijvoorbeeld houden van jezelf en daarom goede grenzen stellen voor jezelf. In die psychologie spreekt men van een narcistische persoonlijkheidsstoornis of trekken van of anti sociale persoonlijkheidsstoornis als ze de mensen bedoelen waar “wij” hier op de site over spreken als we het woord narcisten gebruiken. Kortom als ik het over narcisme heb (en ik bedoel daar een narcist mee) dan zal een psycholoog denken dat ik het heb over gezond eigenliefde. Kortom we gebruiken hetzelfde woord maar bedoelen wat anders.
Daarnaast ben ik van mening dat er zogenaamde “goede” narcisten bestaan, kwaadaardige narcisten en psychopaten. Oftwel de dark triad. Alle 3 wil je niet in je omgeving hebben!
Met het woord goedaardig bedoel ik NIET dat het iemand zou zijn die goed doet, maar ik bedoel hiermee iemand die het niet fout bedoeld (maar jawel weldegelijk fout doet. Kortom geen verkeerde intentie heeft, maar je desalniettemin nog steeds helemaal kapot en verrot maken). Ik zie mijn moeder bijvoorbeeld als er zo 1. “Toch jammer dat je zus dood is en niet jij, want aan haar had ik wat” is een kreet van mijn ma aan mij. Een giga narcistische opmerking, nul empathie, te ziek voor woorden, maar ik zie aan haar dat ze niet snapt wat ze doet (ze bedoeld het dus niet verkeerd, maar minder erg wordt het daar niet mee, want ik werd er alsnog ziek van).
Onder de kwaadaardige narcist versta ik bijvoorbeeld mijn ene ex verkering. Willens en wetens verstoppen dat hij vreemd ging, gaslight toepaste, mij isoleerde, sloeg. Hij vertelde dit ook een keer tegen mij, hij wist wat hij deed. Zijn intentie waren dus van meet af aan fout.
Mijn tweede en laatste ex is een psychopaat, hij bleek ook een hersenbeschadiging te hebben. Godszijdank had ik maar drie weken wat met hem (ik las deze website al) en kreeg hem door. Hij bleek bv al die drie weken al bezig te zijn informatie in te winnen omdat hij van plan was te gaan stalken, hij kickte seksueel op vrouwen opjagen deelde hij mee tijdens zijn doodsbedreiging.
Met deze ideeen over narcisme in mijn hoofd (waarvan ik niet zeg dat dat de waarheid is, maar zo denk ik erover) ging ik de film kijken.
Mij viel op dat ik het erg creatief gefilmd vond, veel kleuren, veel in metaforen. Ik vond bijzondere shots de revue passeren, bijna kunstzinnig. Maar goed dat zegt nog niets over wat ik van de inhoud vond. Ik beschouw de zus in deze film als een goedaardige narcist. Oftwel als iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis die zonder dat ze dat bedoeld alsnog mensen heel veel pijn en verdriet doet (kapot maakt).
Qua inhoud van de film viel mij op dat de regisseur de film vanuit het perspectief van haar zus heeft geprobeerd te filmen. In die zin is het logisch dat de pijn van de omstanders van die zus niet aan bod komt (want die zus zag en voelde empatisch die pijn van die omstanders niet). Het statement van de film vind ik dan ook zitten in het feit dat de slachtoffers niet aan bod komen, want dat geeft juist aan waar narcisme vanuit het perspectief van de narcist over gaat “ikke ikke ikke, mijn film en geen plek voor jullie”.
Mij viel verder op dat de regisseur de pijn van de omstanders van de zus metaforisch en tussen de regels door en hier en daar weldegelijk voorbij liet komen…. maar het aan de kijker liet om zelf te kiezen of ze dat zagen of niet. Want is dat ook niet de waarheid voor ons als slachtoffers. De omstanders zien het niet altijd… zij zien juist de maskers.
Wat mij betreft hier twee voorbeelden van pijn van omstanders die subtiel in de film voorbij kwamen (en ze aan de kijker overlaat om te zien en op waarde te schatten):
1. in de film zie je dat die zus telkens vrienden om zich heen heeft, die haar bewonderen en om haar geven. Echter de zus verhuisd steeds en krijgt weer nieuwe mensen om zich heen. De high van de zus, haar hang naar bewondering, feesten, kicks, mooie mensen, bijzonder zijn, camera’s, slecht kritiek niet kunnen plaatsen… leid haar naar nieuwe woonplaatsen, nieuwe mensen, naar nieuwe narcistische supply. De pijn van die eerdere vrienden wordt niet gefilmd, maar het is toch logisch dat die vrienden verdriet hebben gehad dat ze opeens hun vriendin kwijt waren…. omdat de regisseur een film maakt over haar zus, filmt ze dus niet het verdriet van die vrienden. Maar die mensen moeten mijn inziens erg verdriet hebben gehad toen ze haar vriendin krijgt raakte waar zij zichzelf bij wegcijferde (en weet ik veel welke trucs die zus nog meer uithaalde om die aandacht maar te blijven ontvangen); en
2. in de film zie je ook hoe ze kiest voor haar werk, in de schijnwerpers staan, ipv voor haar zoontje die bij de oppas zit… en ze terloops weer haar belofte niet nakomt aan die peuter. In een volgend shot zie je hoe ze al rokend bij die peuter is en tegen dat kind zegt dat het haar spijt dat ze slecht voor hem zorgt, maar ja ze is nu eenmaal druk (hiermee legt dus dus zo’n peuter uit dat alles belangrijker is dan de zorg voor hem, ze legt haar schaamte weg door hem schuldgevoel te geven…. het begin van een kind met complexe PTSS is geboren… maar die pijn filmt de regisseur niet want de film gaat over de zus en ze laat het aan de kijker om dat te zien… net zoals in de werkelijkheid is de pijn zo subtiel dat vele kijkers het niet zullen zien).
Daarnaast vind ik het ook sterk van de film dat ze de twee gemoedstoestanden van de narcist aan bod laat komen. Eerst de high, de op aandacht beluste narcist. De charmante, die veel mensen om zich heen heeft (dat werd gefilmd, niet alle ravage die dat de mensen in haar omgeving opleverde, wat tja de zus zag die zelf niet, dus dat werd niet gefilmd)… maar ook de dip die volgde na al dat rennen. Sam Vaknin, iemand die veel schrijft over narcisme, noemt dat de narcistische hibrinate. Oftewel: na elke high… het oogsten van supply volgt een depressieve bescheiden fase (zaaifase) waarin ze zich opladen voor de volgende high. De regisseur verfilmt dat mooi door de zus telkens te laten spelen door verschillende acteurs (synoniem voor verschillende maskers) die op verschillende locaties (in het echt verhuisde de zus ook telkens) haar supply haalde. Op het laatst zit ze in een depressieve fase thuis waarin ze uiteindelijk zelfmoord pleegt. Maar vlak voordat ze dat doet spreekt ze over opnieuw verhuizen en een high te gaan halen.
Kortom: samengevat vond ik het een goede film omdat deze juist geen rekening hielt met de slachtoffers en het aan de omstanders overliet in te zien of deze vrouw wel of niet slachtoffers maakte. Precies zoals het in het echie ook gaat.
Of deze film daadwerkelijk bijdraagt aan de discussie die voor slachtoffers van belang is: denk ik voor geen ene sodemieter en mogelijk precies zoals voorgaande bloggers zeggen verzorgd heb mogelijk alleen maar meer verwarring.
Voor zover mijn kijk op de film.
Lieve groetjes
Ik heb het begin gezien van de documentaire en afgezet. Ik heb wat mannelijke krachttermen gebruikt, want ik was boos, maar dat wilde ik niet. Het is mooi geweest. Het is ook heel moeilijk, om met mensen, die het narcisme niet zelf hebben ervaren, uit te leggen, wat dit een mens doet; hoe geestelijk kapot iemand daarvan daarvan kan zijn.
Ik verwijs ze door naar deze site, want beter kan ik het niet vertellen. Alle ervaringen van slachtoffers moeten dan toch langzaam doorsijpelen.
Mensen kunnen het dikwijls ook niet geloven als je je ervaring hebt verteld en denken dan; het zal wel en denken verder het hunne ervan. Je voelt je dan weer niet begrepen en min of meer in de kou staan, terwijl ik hun wel kan begrijpen. Het is ook niet zomaar iets!
Deze site mag nooit verdwijnen.
Sterkte mensen; we zijn er nog niet, maar we komen er wel! toi, toi, toi!
Omdat ik de documentaire op een rustig moment wilde bekijken, had ik hem opgenomen. Ik heb hem niet uitgekeken. Ik herkende er niets in. En inmiddels weet ik het nodige over narcisten en hun slachtoffer(s).
Voor Elsien: wat jij zegt over relaties tussen narcisten en borderliners heb ik vaker gelezen. Er is op internet ook het nodige over te vinden. Maar natuurlijk is het niet altijd zo dat die twee een relatie krijgen. Niet elke borderliner heeft een narcist als partner en niet elke narcist heeft een borderliner als partner. Dat is veel te veralgemeniseerd.
Ps Kathy, wat is de reden dat je zeker weet dat de zus geen narcist is? Omdat de regisseur niet spreekt over haar pijn. Zou het ook kunnen dat de regisseur last heeft van cognitieve dissonantie / het Stockholmsyndroom?
Ik heb de film maanden geleden gezien. En vond ook dat het totaal de plank missloeg.. ik ben het helemaal met je eens!
Ook helemaal mee eens Mark en Marcvandijck! De film gaat helemaal niet over nps.
Heb jammer genoeg heb ik de documentaire niet gezien !!
Maar weet uit eigen ervaring… dat ex-partner tot 2* toe gecollokeerd is via een wetsdokter die borderline als diagnose had gesteld. En omwille dat hij een zelfmoord in scene had gezet!
Heb met laten vertellen dat de narcisten teveel eigen liefde hebben om de daad bij het woord te voegen!
Ben trouwens in dec. 2012 bij slachtofferhulp terecht gekomen en nov. 2015 na een zware vechtscheiding eindelijk van de zieke verlost ben!
Ben nu opgenomen in bestuur om mensen met een psychische persoonlijkheid stoornis (pps) wekelijks op te vangen. Dus voor mij heel duidelijk wat borderline en narcisme is.
groetjes
Heb de documentaire ook gezien. Ik vond het vooral een beeld geven van de schijnwerkelijkheid waarin veel( jonge) mensen tegenwoordig lijken te leven: oppervlakkigheid bedekt met een intellectueel sausje. Individualisme en een eindeloze zoektocht naar een identiteit. Had niet de indruk dat ze ook maar iemand wilden schaden of manipuleren, het leek me vooral schadelijk voor henzelf. Valt ook niet mee tegenwoordig in alle chaos jezelf te vinden en te blijven.
Volkomen de plank misgeslagen en onbegrip voor narcisme.
ik zou hier graag nog iets willen toevoegen over definities. Als ik het mis heb, dan mogen jullie me corrigeren.
Ik heb zelf psychologie gestudeerd. En het begrip “narcisme” is in mijn boeken nooit uitgelegd als iets gezonds. Het is destijds niet uitgelegd in wat ik zelf ervaren heb en dat is jammer. Het bleef bij ijdelheid en een verstoorde vorm van eigenliefde. Ik vind dat de film niet iets uitlegd over narcisme.
Als een film claimt een onderwerp na te streven, dan vind ik persoonlijk, dat dan meerdere kanten moeten worden belicht. Om de kijker de volledige informatie te bieden Doe je dat niet, dan is het enkel kunst. En is het aan de ontvanger wat die er van vindt. Ik weet niet niet wat de makers beoogd hebben. Ik ben de film gaan kijken, omdat werd aangegeven, dat het om narcisme ging. En vanuit die bril voelde ik teleurstelling. Ik weet niet of de makers dit als doel hadden of simply het verhaal vertellen over een vrouw.
Mensen die ijdel zijn en aandacht nodig hebben zijn niet het prototype van een narcist. Er zijn meer mensen die komen en gaan. Zijn dat per definitie allemaal narcisten? Na alles wat ik gelezen en ervaren heb juist niet.
Wat een mens nodig heeft is een dosis egoisme. Dat is iets heel anders dan narcisme. Narcisme en ijdelheid en aandachtcravers is niet synoniem. Een vd narcisten in mijn leven is niet ijdel en schreeuwt niet om aadacht. Maar het gebrek aan empathie, het geloof in dat de wereld uitsluitend om diegene draait, de grijns of het disrespect als de ander pijn heeft, het niet erkennen van andermans grenzen, etc is zeer duidelijk aanwezig.
Mijn verzoek dus aan alle psychologen is om hier in de praktijk ook echt onderscheid in te houden. Er is geen gezond narcisme. Wel een gezond egoisme, want het is belangrijk voor ieder mens om van zichzelf te houden en het eigen belang vooral niet te onderschatten.
Narcisme is daarin ongezond egoisme. Daar bestaan uiteraard gradaties in, want ik zou niet iedere narcist willen typeren als psychopaat. Inmiddels (her)ken ik er verschillenden.
Maar als je het hebt over narcisme, dan heb je het vooral over het gebrek aan empathie.
Ik heb de film niet gezien en ben gelukkig geen slachtoffer van een narcist . Wel heb ik de gevolgen gezien van een narcist. Een keer via mijn werk en een keer bij een van mijn beste vriendinnen. Het is afschuwelijk ik had nooit kunnen denken dat een persoon zo manipulatief kon zijn, tot aan de rechterlijke macht aan toe. Iedereen gelooft hem en mijn vriendin wordt met de nek aangekeken. Ze is nu, wel financieel helemaal berooid, gelukkig zo ver dat ze zich weer happy begint te voelen in haar huisje. Het is een ware horrorrace geweest.
Ik wil ieder slachtoffer een hart onderde riem steken en heel veel liefde en kracht toe wensen.
Beste allen, ik heb de film niet gezien maar ik begrijp uit de reacties dat het niet is wat de meeste ex gerelateerden hoopten terug te zien aan herkenning wat altijd zo prettig is op de weg van herstellen. Als dat wel het geval was geweest was ik er onmiddellijk naar gaan kijken. Het zou getuigen van brilliantie om in een film de subtiliteit en tegelijk de grofheid van de interactie van mensen die lijden aan NPS met anderen te kunnen weergeven. Het zou veel doorgrondings vermogen van een regisseur maar ook van acteurs plus een enorm vermogen om zeer diep te gaan in de wezenlijke aard der dingen van het onzichtbare , het ongrijpbare en het ondenkbare van het gedrag en de gevolgen van dit gedrag van een wezen met een gesneuvelde ziel en een onderontwikkeld of afwezig geweten. Het maken van oppervlakkige films over sit onderwerp zonder de juiste diepgang in toon en inhoud versterkt het oppervlakkige beeld dat al bestaat van NPS, aangezien het complexe materie is met grote gevolgen voor individuen (op grotere schaal voor de hele mensheid maar dat terzijde). Er is heel veel diepgravende literatuur over NPS in de US. Een goede verfilming van het ongrijpbare en onzichtbare van deze problematiek op zodanige wijze dat je als kijker kunt zien en begrijpen wat er gebeurd tijdens de interacties omdat deze brilliant doortrapt verleidend en misleidend en zeer gevarieerd in verschijningsvorm zijn, is er nog niet maar ik kan niet wachten.