Zo was het toen, zo is het nu

Dit is een gastcolumn van Aurora

Zo’n tien jaar geleden zag mijn leven er heel anders uit dan nu. Als ik terugdenk aan de emotioneel toxische omgeving waar ik toen in leefde, denk ik regelmatig in termen van een Koninklijke familie (omdat deze zichzelf superieur acht) en hun zelf gecreĂ«erde Koninkrijk, inclusief een Golden Child (Prins of Prinses), een zondebok en schare brave onderdanen die doen en denken wat hen wordt opgedragen.

Zondagavond, 17.00 . Ik sta in de grote gaarkeuken van het Paleis. Klaar om te helpen met koken. Met een schort voor, want dat moet als je in deze keuken helpt.

Ik scharrel wat in een keukenla, op zoek naar een mes. Als ik er een vind dan hoor ik de Koningin meteen zeggen: ‘Nee, niet dat mes natuurlijk, daar ga ik mee snijden. Dat snap je toch wel?’. Ze lacht erbij, maar het voelt niet grappig. Ik overhandig het mes aan hare majesteit en vind al snel een ander mes. En een snijplank. Wanneer ik die pak hoor ik een nieuwe instructie: ‘Nee niet op die snijplank, dat snap je toch wel? Dat is de beste die ik heb en die heeft mijn dochter dus nodig’. Oh ja, haar dochter, de prinses. Ik geef de snijplank aan de prinses en vind een andere snijplank. Lees verder “Zo was het toen, zo is het nu”

The woman who stole my life

Een gastcollege op de Hogeschool

Dit is een gastcolumn van Isabo

Ruim vijftig paar ogen kijken mij verwachtingsvol aan. Het is de week van de kindermishandeling en ik geef vanmiddag live een gastcollege als ervaringsdeskundige over de impact van psychische en emotionele mishandeling door destructieve ouders. Studenten pedagogiek, verpleegkunde, pabo, jeugdzorg en fysiotherapie willen graag weten hoe ik dit heb ervaren en hoe zij dit kunnen herkennen in kinderen waarmee zij later als hulpverlener gaan werken.

“Ze heeft mijn leven gestolen”, vertel ik over mijn moeder als antwoord op de vraag wat de schade is geweest voor mij. Lees verder “The woman who stole my life”

Hoe neem ik het beste afscheid van jou?

Dit is een gastcolumn van Heidi

En dan is daar de dag waar ik met vrees op gewacht heb. Na jaren geen contact te hebben gehad met jou, in naam mijn vader, word ik gebeld. Je dementeert. Ik moet gaan nadenken over bewindvoering, over wat er moet gaan gebeuren. Ik heb altijd zo gehoopt dat me dit scenario bespaart zou blijven. Dat je op een dag gewoon niet meer wakker zou worden. Vaak schaam ik me voor deze gedachte, durf ik hem niet bij iedereen uit te spreken, maar laat deze hel alsjeblieft stoppen. Beter voor jou en voor iedereen om je heen.

Ik hield me tijdens het telefoongesprek groot, hum hier en daar, en luister. Dit gesprek zou ik zakelijk en afstandelijk voeren, had ik met mijzelf afgesproken. De tijd dat ik me door jou liet raken heb ik ver achter me gelaten. Ik hield het een minuut of tien vol. Maar hoe verder het gesprek ging hoe meer de beelden van het afscheid van ma zich aan me opdrongen. Een narcist verlaten doe je niet. Dat komt je duur te staan. De ontkenning van jou toen ma ging dementeren, was zo schrijnend en verdrietig. Na een levenslange opoffering was haar zelfs geen vredig einde gegund. De woedeaanvallen die je op haar botvierde als ze weer eens iets niet wist of wanen had, waren afschrikwekkend. Of ze wel wist wat ze jou aandeed. Het beeld van haar op haar knieën om jou om vergeving te vragen, vullen me weer met walging.

De ontkenning die er in resulteerde dat ma voor jou bleef zorgen, in plaats van andersom, ook de bewuste ochtend dat ze zich ernstig bezeerde in de keuken, is misdadig te noemen. De eieren die ze voor je klaar wilde maken, zijn nooit gekookt. De rest is geschiedenis.

En nu, nu word je zelf gegrepen door deze ziekte. Wat ga ik doen? Wat kan ik doen? Wat wil ik doen? Het liefst met mijn kop diep het zand in. Mij niet bellen. Maar dat is duidelijk niet gelukt.
Of is er een kans dat ik de band met jou, de man die ons emotioneel mishandelde, bevredigend af kan ronden? Kan ik er boven gaan staan? En wat heb ik nodig om dat te kunnen? Wil ik dat? De boosheid, de frustratie, het verdriet en de machteloosheid is groot. Maar ook heb ik een leven gevonden ondanks jou, ondanks mijn geschiedenis. Heb ik een manier gevonden er mee om te gaan en om te zetten in iets positiefs. Jongeren zien, op weg helpen, het verschil maken.

Pa, je bent en was een ongelooflijke klootzak. Je hebt mijn moeder haar leven lang misbruikt tot haar laatste adem. Dat kan ik je nooit vergeven. Dat wil ik je ook niet vergeven. Zij wist het voor zichzelf te verkopen. Ze hield op haar manier van je. Maar hoeveel moest zij daarvoor inleveren? Deze lieve creatieve pedagogisch sterke vrouw, moest haar kwaliteiten inleveren om jou te dienen. Het verdriet en de pijn is te diep om je vrij te pleiten. Je hebt mij klein proberen te houden, gemanipuleerd en mijn vleugels proberen te kortwieken. Het is je niet gelukt met niet zelden een narcistische woedeaanval tot gevolg of wekenlang stilzwijgen.

Maar toch zit je in mij. Ik ben wie ik ben ook door jou, of ik nou wil of niet. En het heeft lang geduurd maar ik ben inmiddels redelijk gelukkig met mijzelf. Ik heb een goed, vrij en onafhankelijk leven. Creativiteit is hierin een grote vreugde. Dat heb je ondanks je vele pogingen niet kapot weten te krijgen. Ik vind het soms lastig om in de spiegel de bevestiging te zien een dochter van je te zijn, dat ik deels jouw genen heb en jouw achternaam met me meezeul. Daarom, gun ik mijzelf een goed afscheid. Niet voor jou maar voor mijzelf. Nog geen idee hoe ik dat ga doen. Ik ga het stap voor stap bekijken. Ik wil dit goed doen om niet nog meer last van je te krijgen, al helemaal niet na je dood.

Het telefoontje drukte me in ieder geval op het feit dat het verdriet, geen liefdevolle vader te hebben en daarom ook geen liefdevol afscheid, heel diep zit. Al mijn hele leven ben ik door jou in een rol gemanipuleerd die mij niet past. Ook niet die van de harde, afstandelijke dochter die haar vader aan zijn lot overlaat. Maar je laat me geen keus. Of krijg ik die stiekem nu toch? Verdwijnt die nare man en tovert de dementie een zachte kant in je naar boven waardoor ik gewoon kan zijn wie ik ben? Zorgzaam, liefdevol, duidelijk en oprecht zodat ik op een manier afscheid kan nemen die bij mij past. En nee, ik zal niet ineens van je gaan houden, dat zou masochistisch zijn. Maar laat mij het boek sluiten waarvan niemand een deel 2 verlangt.

‘Meegesleurd in de donkerte van je wereld’

Dit is een gastcolumn van Anna

Papa, deze is voor jou. Omdat het moet, omdat ik niet langer kan toneelspelen, omdat ik op mijn zesendertigste na een proces van zes jaar vol geloof en ongeloof afscheid wil nemen van wat is en wat was.

Nog een keer extra naar het toilet gaan, de juiste muziek opzetten, exact het goede licht proberen binnen te laten. En dan
 schrijven. Het maakt me zenuwachtig om dit op papier te zetten. En dat merk ik aan mezelf, ik wil de controle houden. Terwijl ik weet dat het juiste licht en de perfecte schrijfplek er niet voor de volle honderd procent toedoen, observeer ik mezelf. Een energie van angst, stress en onrust neemt het over. Ik wil er niet aan beginnen, en toch het moet geschreven. Lees verder “‘Meegesleurd in de donkerte van je wereld’”

Geluidloze gil

Dit is een gastcolumn van Monique

Ik droom weer dat ik gil, maar niemand hoort me, want er komt geen geluid uit mijn mond. Ik schrik wakker, kijk om me heen. Gelukkig
 niemand is wakker geworden. Voor hetzelfde geld schreeuwde ik. Ik begin te huilen
 ik weet waar dit vandaan komt.

Ik heb het contact met mijn dove narcistische ouders verbroken. Tranen om alles wat ik heb verloren, wat ik nooit heb gehad. Ik mis ouders, maar hen mis ik niet. Lees verder “Geluidloze gil”

Kleine kinderen leren

Dit is een gastcolumn van Audrey

Herinneringen kunnen bepaald worden door de plek en de omstandigheden waarin je opgroeide. Soms blijven ze zwaar nagalmen, hoe oud je ook wordt.

Toen ik als baby ter wereld kwam, onderging ik mijn omgeving en nam, zoals elke nieuwkomer, heel wat in mij op. De wereld van een kind bestaat uit heel wat regels, die je worden aangeleerd, goed of slecht. De basiseducatie ligt bij onze ouders of opvoeders en pas na enkele jaren leerde ik via de kleuterklas en de enkele televisieprogramma’s voor kleuters verdere gedragsregels in onze maatschappij, die soms net iets anders waren dan die men mij had aangeleerd. Opvoeding, conditionering en programmering gaan hand in hand. Echter, wat als deze basis al tegenstrijdig is, wat als de waardengevoelens verschillend zijn? Hoe destabiliserend is dit niet voor een kind? Lees verder “Kleine kinderen leren”

Als je de waarheid durft te vertellen, dan lig je er uit

Dit is een gastcolumn van Audrey

Als je binnenin je familie te maken krijgt met buitensporig gedrag en het doet je letterlijk of figuurlijk pijn, dan word je meestal verplicht om te zwijgen, terwijl je eigenlijk kapot gaat door hetgeen je hebt meegemaakt. Je wenst het uit te gillen, maar je wordt verplicht om te zwijgen. Om te verhinderen dat de waarheid naar buiten komt, schrikken daders niet terug om allerlei middelen te gebruiken, zoals veel slachtoffers weten. Dit kan van alles zijn, zoals liegen, dreigen, geweld gebruiken, uitsluiten, schaamtegevoel opwekken, ongeloof, zich beroepen op familiale solidariteit. Ik schreef er onder andere deze twee gedichten over.*

 

Spoken 

Familie of vrienden hebben soms wel eens gezegd,
Dat je te gevoelig reageert, dus zwijg maar terecht!
Op die manier word je dus wel de mond gesnoerd;
Gemakshalve voor anderen, ook al voel je je beroerd.

Sommigen van deze mensen bezitten hier het alleenrecht;
Ruimdenkendheid en gevoeligheid zijn alleen hun voorrecht.
Zo stappen ze uiteindelijk dan maar luchtig over je heen
Want het is alleen hun waarheid die telt, zo is er maar een! Lees verder “Als je de waarheid durft te vertellen, dan lig je er uit”

Wij staan nog steeds

Dit is een gastcolumn van Petra

Als afsluiting van jaren zwijgend lijden, doe ik voor een keer mijn verhaal. Zie het als van mij afschrijven waardoor ik voor mijn gevoel dit boek meer kan dichtslaan.

Mijn afgelopen jaren waren jaren met heel veel mooie, leuke en gezellige momenten maar anderzijds ook een verschrikkelijke keerzijde met nare dieptepunten, vanuit een hoek waarvan je hoopt het nooit mee te hoeven maken. Lees verder “Wij staan nog steeds”

Waarom zovelen zwijgen

Dit is een gastcolumn van Camille

Ik vond de blog van Iris over het optreden van John de Mol vorige week sterk en schreef hierna mijn verhaal. De spreekwoordelijke beerput die is opengegaan bij The Voice Of Holland trok ook bij mij bruusk de ongeheelde wonden van veertig jaar geleden weer open. En recenter


Ik werd seksueel misbruikt van mijn achtste tot mijn tiende door mijn vijf jaar oudere broer. Als klein meisje niet begrijpend wat er aan de hand was maar wel dat het niet klopte, dat ik het niet wilde maar door zijn bedreigingen te bang om iets te zeggen. Bovendien zou ik nooit geloofd worden door de narcistische vrouw die me op de wereld gezet had en haar al even narcistische man die daarboven nog koleriek en agressief was en compleet door haar gemanipuleerd. Lees verder “Waarom zovelen zwijgen”

Uit de greep van mijn narcistische vader

Dit is een gastcolumn van Yvonne

‘’Waar blijkt dan uit dat je vader narcistisch is’’? Die vraag krijg ik wel eens als ik over mijn jeugd praat. Ik weet het zeker, hij heeft zelfs psychopathische trekken, maar vind het ontzettend lastig om uit te leggen.

Leg maar eens uit wat er gebeurt als ik contact heb met mijn vader. Ik blokkeer volledig, voel niets meer, kan niet meer voelen wat ik wil en kan, wie ik ben. Ik krijg allerlei lichamelijke klachten. Ik overleef, maar besta niet, de goede dingen lijken heel ver weg, ik sta overal buiten, ik zie geen toekomst meer. Dan lijkt het mij beter om dood te zijn. Kan narcisme dodelijk zijn
? Lees verder “Uit de greep van mijn narcistische vader”